Maandag 18 oktober – Basistraining
Het went al bijna: een dik half uurtje lage zones en meteen vanuit het werk hardloopschoenen aan! Ik geniet er nog even van, nu het nog licht is. Ik loop het rondje deze keer met de klok mee. Lekker alleen. Ik let op de hartslagzones en loop lekker.
Ik geniet een beetje van de overbekende omgeving, nu het nog mooi weer is. En ik doe de sprintjes op het einde netjes. Precies 6 kilometertjes.
‘s Avonds doe ik nog een kwartiertje krachttraining. Die doe ik nu 3 keer per week! Goed he. Ik vind het echt vreselijk, maar ik merk dat het enorm helpt en dat ik er sterker van wordt. Ik heb laatst de allereerste herhaald en dat vond ik een makkie geworden, dus er zit ook zeker progressie in.
Dinsdag 19 oktober – zwemtraining ? ?
Echt veel zin had ik niet om te zwemmen. Beetje vermoeid van alles. 2 Dagen op kantoor gewerkt, veel informatie verwerkt en de glazen wanden gewassen. Gewoon zo’n dag dat je liever piano blijft spelen in plaats van autorijden, omkleden, nat worden, weer afdrogen en terugrijden – maar ja. Ik moet vierhonderdjes zwemmen. Eerst inzwemmen: dat riedeltje ken ik al van buiten en dat bevalt me prima (behalve 50 meter benen – dat komt nooit meer goed). Het is druk in mijn hoofd. En in het zwembad. Dan ga ik weer ‘smal’ zwemmen en wil ik niemand tot last zijn. Dat werkt niet goed. Dan mis ik in de 400m het letten op de techniek.
Ik moet 3 keer 400meter zwemmen op een tempo van 2:25 op de honderd meter. Maar ik heb geen idee hoe hard of zacht dat is. Ik heb deze avond in mijn maalhoofd genoeg moeite met het aftellen van 400m met links en rechts ademen. En andere mensen niet in de weg zitten. Ik zwem te hard. Ik doe mijn best om langzamer te zwemmen, maar niet écht en dus ga ik de tweede en derde keer ook te hard. Maar rustiger lukt niet in deze baan en in de andere baan is het ook niet goed. Ik verslik me ook nog eens vreselijk, maar ik stop er niet voor en ik verzuip ook niet. Dat overkomt me zelden! Kortom: ik had misschien beter piano kunnen blijven spelen, maar ik maak netjes 5 keer 400 meter vol. En dan wil ik helemaal snel het bad uit en hoef ik echt niemand van de TVA te zien. Daar loopt mijn hoofd van over! Achteraf heb ik ook nog eens te snel gezwommen, maar dat kwam vast omdat ik te snel klaar wilde zijn. ? Badpakje uit, slippers aan de kant en lekker naar bed. Daar ontwikkel ik wat keelpijn en verkoudheid.
Woensdag 20 oktober – Lunchloop met elke 5 minuten een ander tempo en met Manuel
Manuel vroeg of ik mee wilde gaan deze woensdagmiddag. Vind ik altijd lastig en dan wijs ik hem er wel een keer of vijf op dat hij in mijn (voor zijn doen) trage tempo mee moet. Ik doe de piramide weer en wissel elke 5 minuten van hartslagzone. 5 Minuten van de 35 minuten zijn lekker op tempo. We kunnen wel bijpraten! Over muziek gaat het. Manuel is beter in het snappen en uitpluizen van muziek, ik ben razendsnel in het verwerken van muziek. In de 5 minuten tempo hoeft ik lekker niks te zeggen, maar grappig genoeg heeft Manuel dan ook de neiging vragen te stellen! Die kan ik natuurlijk net niet beantwoorden in deze hartslagzone! Dat moet even wachten tot we langs de Vaart lopen en de zone weer laag (en nog lager) is, maar dan hebben we wind tegen. Echt herfst: het waait hard door! Dat vind ik wel lekker.
Ik zit een beetje te dubben wat ik volgend jaar op sport- werk- en leef-gebied wil doen en kan doen en ik heb nog wat keelpijn en dat maakt me vermoeid. Er ontstaat een groot probleem voor mij: ik ga de training niet groen krijgen! Ik kan het horloge eerder stoppen om binnen de tijd te bijven, maar dan haal ik geen 7 kilometer en ben ik ook nog niet thuis. Uiteindelijk loop ik dus te lang of te ver of allebei en is de training geel. Dat doet een beetje pijn en vind ik moeilijk te accepteren, maar het is de eerste keer in maanden. Jammer maar helaas. Als ik dan mag hardlopen, moet ik het misschien ook maar wat langer doen, want zoveel komt het er niet meer van 😉 (waar ik ook onrustig van word)
Als Vincent zwemt gaan Rob en ik wandelen in het Kromslootpark. Voor de zekerheid gaat de regenjas mee. Na een kilometer of 3 is die hard nodig! We lopen onverhard door de herfst en het is prachtig. Echt onwijs mooi! Jammer dat we doornat worden. En dat het rondje niet korter kan. We lopen altijd flink door, maar eigenlijk is ruim 7 kilometer iets te lang! Het is wel heel erg mooi.
Donderdag 21 oktober – Fietsen op de Tacx in Zwift – Dust in the Wind – Duits, Economie, Cadans en Badges.
Hier zie ik dan dagenlang tegenop. Min of meer bewust heb ik de werkuren aangepast op de fietstraining. Het kwam ook beter uit om dinsdag de hele dag te werken en vanmiddag eerder te stoppen, maar 2 uur op de Tacx is niet iets waar ik me op kan verheugen. Tussen het huiswerk en het werk door. Combineren is wat dit vraagt! Ik heb een route van 52 kilometer in Zwift die ik nooit leuk genoeg vond en Vincent heeft leerwerk voor Duits. Ik moet letten op de cadans en in hartslagzones blijven. Dat is allemaal net iets te veel, dus de hartslagzones vallen af.
Begrijp me niet verkeerd: ik kan uren op de Tacx zitten en fietsen, dat is niet eens echt erg, maar vandaag is ‘t de combinatie die me niet trekt. Vincent overhoort mij eerst Duits en ik ken het nog redelijk. Behalve het strand, dat noem ik ‘la plage’, omdat die Duitsers toch geen strand hebben! Bij het fietsgedeelte ‘stof in de jungle’ overhoor ik hem en dat gaat best goed. Ik hou de alfabetische volgorde van achter naar voren aan. Dat het fietsen langzaam gaat, valt niet zo op gelukkig.
Ik ga wéér in de knel komen! De route is langer dan de tijd die ik heb! Misschien gaat het straks naar beneden, denk ik nog hoopvol. Maar 52 kilometer in 2 uur ga ik niet fietsen. Ik was vergeten hoe irritant onverhard fietsen is en hoe vertragend bergop werkt. Ik eet netjes in blokjes de energiereep op. Daar ligt het niet aan. We gaan qua huiswerk over op economie.
Kletsen over geld is leuker dan Duitse maanden. De twee uur gaan voorbij en de route is nog niet klaar! Vincent zoekt het aan alle kanten op hoe de route loopt, maar het is redelijk kansloos. Nou ja, dan maar nog een gele training accepteren. Ik maak de route nu ook af ook! En dan bedenk ik me dat ik ook nog de badge van Garmin moet halen. Ik fiets de route af, maar niet binnen de tijd. Daarna fiets ik nog 3 kilometer extra om ook de Garmin badge te halen.
Als eerste opmerking bij de fietstraining zet ik met hoofdletters neer dat ik niet van fietsen hou! Anders denkt de trainer straks nog dat hij me maar vaker urenlang op de Tacx moet zetten.
22 oktober – Zwemmen Tempotraining met Vincent
Om 9 uur zijn we in het zwembad, Vincent en ik. We trainen samen vandaag omdat het er morgen niet van komt. Ik ben nog steeds een beetje verkouden en ik slaap slecht door het hoesten. In het zwembad merk ik er gelukkig niks van. Eerst inzwemmen. Vincent doet met me mee, maar dan iets sneller! 100 meter borstcrawl, schoolslag, rugslag, borstcrawl en zelfs 50 meter benen en een stukje armen. Ik let deze keer bij het inzwemmen ontzettend goed op de techniek. Het is ook niet zo druk als afgelopen dinsdag, dus het gaat beter. Dan moet ik 12 keer 50 meter zwemmen in 1 minuut en 8 seconden. Dat is niet echt hoog tempo, maar goed…
Ik tel met de bidon af en ik let vooral op de techniek. Eigenlijk ga ik elke keer 1:01, dus zo’n 7 seconden te snel. Ik laat het maar. Vincent raadt me een keerpunt aan, maar daar begin ik niet aan. Ergens bij de zesde keer gaat Vincent met zijn horloge rommelen en ik daardoor ook. Ik zet ‘m uit in plaats van op een nieuwe ronde en daarna doe ik 50 meter in de rust. Zodoende zwem ik 100 meter te veel en dat irriteert me. Vincent moet voor me zwemmen en dan zwem ik lekker onder de minuut! Net aan. Ik merk wel dat het zwaarder wordt, maar ik hou vol. Het zijn maar 50 metertjes, twee baantjes. En dan weer rust. Als ik bij de twaalf ben, is Vincent er al lang mee klaar! Ik ga nog uitzwemmen en dan doe ik 200m armen en de rest van de warming up. Ik heb nog even tijd en het bad is zowat leeg. Doe ik rustig 100m ademen 1 op 4 en daarna 100m 1 op 3 ademen. Het maakt qua tempo niet uit. Ik zit net op een groene training. Het giet buiten en ik ben best moe van de tempootjes, dus ik ben blij dat we niet gaan hardlopen.
Zondag 24 oktober – Trailrun met een groepje bij Huizen.
7 Uur ‘s morgens is best vroeg. Altijd al, maar op een zondag na een drukke zaterdag in het pretpark zeker! Die dag in het pretpark met de engste achtbaan ever, een flinke portie geduld en 2 uur in een vreselijk lawaaiig zwembad met alleen maar glijbanen en dan nog een autorit met Duitse woordjes: het moeilijk kan het zijn om een trailloop van 21 kilometer te doen als je al weken veel minder hardloopt? PL heeft de route gemaakt en het is lekker dicht bij huis in Huizen, op een half uurtje rijden van Almere.
Joyce pikt me op, dus ik weet in elk geval zeker dat er 1 iemand anders is, die prettig rustig loopt. Maar er zijn er meer: SBF en triatlon-vriendinnen SG en KH. Het langzame damesclubje wordt begeleidt door de 2 heren die vorige week 120 kilometer hardgelopen hebben: RM en JK. Wat een ongelooflijke eer! Dat dit allemaal zeer prettige hardloopgenoten zijn maakt het vroege tijdstip helemaal goed!
Ik kwebbel met KH, die altijd blijft hardlopen en zo sterk is. We wisselen nieuwtjes uit. Zij verbaast me altijd. Joyce loopt lekker met SBF achterop. RM heeft de route niet volledig in de hand, maar we kunnen de snelle groep goed volgen en het komt elke keer weer goed.
Het is prachtig weer. De zon komt door en de kou is er al snel af. De omgeving is mooi. Het tempo ligt dusdanig laag dat ik daar geen enkele moeite mee kan en mag en hoeft te hebben. Mijn benen lopen wel! En al kletsend gaat het echt vanzelf. We komen bij de skibaan. Daar mogen we omhoog.
Omlaag is echt een stuk minder prettig, zelfs met trailschoenen aan! Leuk om een keer te doen, maar van mij had het niet perse gehoeven. Door het bos slingeren bekoort mij veel meer. Ik heb geen idee waar we blijven en maak me daar ook niet druk over, maar dit gebied heet de Wolfskamer. Er zijn prachtige paden, mooie bloemen, mist boven de velden en het is heerlijk. Na 6 kilometer is een post waar het druk is. We kijken uit over Oud Naarden, of waar dat ooit geweest moet zijn. Ik neem netjes een gel. En dan weer door graag. Ik loop liever dan dat ik pauzeer. Ons kleine clubje gaat weer door.
Het gaat me natuurlijk supergemakkelijk af. We lopen boven de 7 minuten op de kilometer, dus dat mag ook wel. Ik klets ook en ik geniet van de omgeving. Bergjes op en af. En we komen over trapjes en langs water. Het licht en de kleuren van de bomen zijn erg mooi.
Ik weet niet wanneer precies, maar het zal na een kilometer of 12, 13 zijn als ik er genoeg van krijg. Niet van de omgeving of hoe het gaat of de andere mensen, maar het is meer dat ik graag even alleen zou willen zijn. Ik ga er een stukje vandoor en we komen bij een landgoed.
Dan gaan we weer verder en ik moet echt op zoek naar de ‘loopmojo’. Het ligt niet achter de soepel lopende mannen. Ook niet bij een kletspraatje met SG of KH. Het zit ‘m niet bij Joyce en ook een gel helpt niet. Ik moet even mijn hoofd legen en dat lukt niet met de anderen erbij. Dat is het ‘m een beetje. Dan blijf ik achter, maar haal ik ze te snel weer bij of ik loop voorop en dat helpt wel aardig, maar dan moet ik ook naar de route kijken. Bij een volgende punt waar een oud landhuis stond, vlak bij waar nu de A1 loopt, komen we weer in aanraking met de snelle groep en komt PL erbij lopen. Ook zo’n 120-kilometer held die misschien wel iets langzamer wil gaan 😉
Ik zeil er nu wat gemakkelijker doorheen en hobbel een beetje achteraan of in mijn uppie tussenin. Daar ligt de loopmojo gelukkig en ik pak ‘m dan ook snel weer op! Dan ben ik klaar met het aftellen van de kilometers en gniffel ik weer om de route die we zo nu en dan nog steeds moeten zoeken.
Ineens zijn we er al! Uiteraard lopen Joyce en ik de 21 kilometer vol. We bedanken de heren die niet zo goed begrijpen waarom we het eer vonden dat we met ze mee mochten. Samen lopen Joyce en ik nog een stukje verder en daar hou ik het meest van, van de rust en stilte en wij samen en even zelf iets met de route verzinnen. Daarna is er chocomelk op het terras en kan ik de mensen wat moeilijk volgen, maar ik klets nog wel gezellig met SG. Ik loop terug naar de auto de 22 kilometer vol. Het kost me geen moeite, dat niet. Het koste wel veel tijd, maar dat is ook niet erg eigenlijk. De rest van de zondag ligt nu nog voor me.