Maandag 25 oktober – Weer een stukje hardlopen ?♀️
Ik heb een beetje spierpijn! Van gisteren. Van het zitten op het terras en weer opstarten. Op mijn werk op en neer lopen en dan is de spierpijn al snel weer weg. Na het werken heb ik eigenlijk zin om te gaan zitten en niks te doen, maar toch doe ik de hardloopspullen aan. De laatste keer dat ik in het licht kan lopen, moet ik dat maar doen! Het is al 40 minuten vandaag. Weer een beetje langer… Het wordt nog wel ‘s wat. Ik mag lekker rustig.
Het is stil zo rond etenstijd en ik heb heerlijk weer: precies de goede temperatuur en zo tegen zonsondergang, een lage hartslag en een lekker tempo. Ik dacht rond de 7 te gaan lopen, maar het zit op 6:10-6:15. En het gaat heel erg gemakkelijk.
Na een pauze van een minuut mag ik iets harder in een hogere hartslagzone. Dat komt goed uit, want ik loop onverhard. Ik moet zelfs mijn best doen om in de goede hartslagzone te komen! Volgens mij werkt de hartslagmeter niet, want dit is best raar om me zo goed te voelen na de 22 kilometer van gisteren. Intussen erger ik me eigenlijk. Aan al die mensen die moeiteloos een marathon lopen en dat breed uitmeten op alle sociale media. Aan de mensen die lopen te fiepen hoe zielig ze zijn. Ik erger me aan de onterechte voetstukjes vooral. Hoe geweldig, 2 halve triatlons in 2 maanden! (maar niet als ik er 2 in 15 dagen doe) Hoe geweldig, een marathon lopen in een PR (wat ik zelfs haal in een hele triatlon)! Wat fantastisch dat je een week vrij kunt nemen van je kinderen op de lagere school (omdat je niet voor je kinderen kunt zorgen)! Wat heerlijk dat je weer in een sportritme zit en je steeds sneller wordt (maar mij nog steeds niet kunt bijhouden, zelfs niet in deze lage zones)! Wat geweldig dat jullie samen gaan fietsen en net zo hard kunnen op de mountainbike dan op de racefiets! Ik doe dat allemaal zonder podium.
Ik krijg een paar druppels over me heen, maar ik vind het vooral leuk klinken. Het tempo ligt best hoog. Niet ten opzichte van alle geweldige anderen, maar voor mij. Na de halve marathon van gisteren. Onverhard. Ik loop zo rond de 5:45. Op het einde ga ik nog 20 seconden sprinten. Ik zoek iets uit waarvan ik denk dat het net niet haalbaar is en dan doe ik mijn best. 2 van de 3 keer lukt het toch. Ik hobbel uit tot ik thuis ben en dan ben ik best blij. Zonder podium. Ik heb eigenlijk ook geen zin om iets in Training Peaks op te schrijven. De trainer is me voor en vindt dat ik goed in de zones ben gebleven. Ja leuk ?, maar ik zet er toch bij dat ik twijfel of de hartslagzones wel goed zijn opgenomen. Waarop meneer de trainer (loopt, fietst en zwemt ook harder dan ik ooit zal kunnen) op meent te moeten merken dat het ook kan liggen aan de goede coach. Valt niet goed vandaag.
26 oktober Zwemmen ?♀️
Daar gaan we weer… Ik ga zwemmen op lunchtijd. Dan heb ik trek en ben ik niet zo blij. Vandaag moet ik rustig zwemmen. 3 Kwartier. Bij de kassa staat iemand te hannesen met haar kaart en de vriendinnen die nog moeten komen. Leuk, maar dat gaat van mijn uur af mensen! Ik ga eerst rustig inzwemmen, het standaard riedeltje: 100m borstcrawl, 25m school, 25m borstcrawl, 25m rug, 25m borstcrawl; 50m benen, 50m borstcrawl en 100m armen borstcrawl. Ik let op de techniek. Vandaag in de rustige baan, niemand die me opjaagt! Ik ga 6 keer 300m zwemmen in 2:25 per honderd meter. Ik tel bij de eerste 300m uit dat ik daar minstens 7 minuten over moet doen. Dus ik ga traaaaaaahaaaag. Achter een langzame mevrouw hangen voor 1 baantje, rustig keren. Netjes in ruim 7 minuten. Even pauze.
Dan tel ik verder: als ik dit zes keer moet doen in 7 minuten kom ik op 42 minuten uit. Plus het inzwemmen van minstens 8 minuten, maakt echt meer dan 45 minuten. Daar gaan we weer…. Wie kan er nu niet tellen? Nou, ik blijkbaar ook niet, want door die getallen die door mijn hoofd spoken en het tellen van het aantal slagen, zwem ik zomaar 50 meter te veel. Volgens Garmin. Ineens begint de tijd te dringen! Want over 20 minuten gaat het zwembad dicht en ik moet nog 3 keer 300m! Dat red ik dus niet.Ik heb een hekel aan overschatting van trainers, maar ik heb minstens zo de pest aan het niet af kunnen maken van de training. Ik haal 5 keer 300m en dan begin ik aan de laatste en neem ik het achtje mee. Ik blijf wel lekker rustig zwemmen en letten op de techniek de ademhaling. Ik ga als laatste het bad uit en heb 54 minuten gezwommen en ik heb de training niet afgemaakt! Ontevreden rij ik naar huis en ik ga eerst eten voor ik reageer. De trainer is me voor, hij biedt al zijn excuses aan voor de rekenfout die hij weer heeft gemaakt voor ik kan mokken. Dan heb ik als enige houvast dat ik gewoon netjes rustig en soepel gezwommen heb.
Ik heb ‘s avonds ook nog gefietst. In Zwift. Op de Tacx. In Innsbruck. Over zware hellingen.
27 oktober De piramideloop samen met Vincent ?♀️ ?♂️
De knul ging niet zwemmen, maar lopen met zijn moeder wel. Op een langzaam tempo. Ik wissel elke 5 minuten van tempo. Hij in lange broek, ik in het kort. Hij de route, ik het tempo. Het ging niet erg hard. Na een dag werken. Want zijn benen kunnen net zo goed wandelen! We gaan gewoon lekker makkelijk. Ik heb het niet echt koud, hij niet te warm. Na een paar kilometer denkt hij dat hij mij niet kan bijhouden als ik 5 minuten hard ga. Ik denk dat het wel meevalt.
De herfst is wel mooi met alle blaadjes! Het is droog. Als ik hard moet, kan Vincent me makkelijk bijhouden! Voor hem is het gewoon een beetje tempo. Hij gaat naast me lopen te fluiten ?! Nou, dan heb ik nog energie om hem een stomp te verkopen en rot-kind te sissen. Hij ligt in een deuk. En loopt hard weg om een foto te maken. ?
Dan weer terug naar huis. Zijn route is perfect en past precies in mijn training. Zes kilometer.
28 oktober Lage hartslagzones in een donker bos – ?… dat lukt me niet!
Vincent gaat naar de baan en ik ga in de lage zones alleen lopen. Ik dacht dat het tien minuutjes inlopen was, maar ik moet 50 minuten lang door zone 1 banjeren! Nu gaat het tempo dan wel iets omhoog met alle training, maar echt opschieten gaat het niet. Ik ga door het Wilgenbos. Eerst langs het sluisje. Ik vind het niet erg om in het donker te lopen, dat niet. En ik ben ook niet bang. Waarom zou ik dat wel zijn als het donker is en 2 maanden geleden in het licht niet? Dat is aangeleerd gedrag. Ik hobbel gewoon door. Dat lukt me prima in zone 1. Bij het sluisje maak ik een foto.
En dan het Wilgenbos in. Dat is wat akeliger. Gek genoeg ben ik blij dat het pas 27 oktober is en niet de 31ste, want dan zou ik niet durven! Maar ik ben toch iets meer alert. En daar houdt zone 1 op. Dan blijft het tempo gelijk, maar verhoogt de hartslag. Laat maar zitten hoor, dan maar zone 2. Heb ik een lichtje erbij van mijn horloge! Ik zie lichtjes in de verte en verder is het bos heerlijk van mij. De brug over en naar de dijk langs het Bloq van Kuffeler.
En dan weer terug. Nu heb ik ook nog wind tegen en ik heb mopperige dingen bedacht. Dat strookt al helemaal niet met zone 1, dus ik laat het voor wat het is met de laagste hartslagzone. Het fietspad is wat akeliger dan het bos, maar waarom precies kan ik niet zeggen. Voorbij de rode ophaalbrug mag ik door naar zone 2, maar daar zat ik toch al! Ik maak een klein ommetje zodat ik straks op 10 kilometer zal uitkomen. Door het tunneltje vind ik wat minder en daar schrik k dan ook van een grote hond, zul je altijd zien. Ik ga langzaam de brug over en dan weer terug. Ik kom precies uit in de tijd (65 minuten) op 10 kilometer en ben terug bij de atletiekbaan.
Vrijdag 29 oktober. Gravel fietsen met Joyce ?♀️ ?♂️
Voor Trispiration kan ik nog naar de provincie Overijssel om 30 kilometer te fietsen. En ik kan voor Garmin de badge gravel fietsen nog halen. Dat is eigenlijk onverhard fietsen. Niet snel, door het bos en ook niet erg technisch. Joyce vind het heerlijk, ik ben nog niet erg van het mountainbiken. Dus we gaan samen. Joyce heeft een route en ik heb de zenuwen. Dit heb ik nog nooit gedaan, ik ben geen vrienden met mijn mountainbike en ik weet niet of ik het leuk vind. Het is best een stuk rijden naar Zwolle met 2 fietsen in de auto! Maar dan kunnen we lekker bijpraten. We beginnen verhard. Door wat gedoe her en der (met school en de weegschaal) voel ik me niet helemaal jippiedepippie. En die fiets trapt zwaar! Dan gaan we het bos in. Kijk, dat is best oké!
Het zonnetje schijnt erbij en de herfstkleuren zijn super. Van die paden waar je niet met een racefiets komt. Maar het tempo is ook navenant. Door de afstelling van de fiets, knelt mijn maagstreek wat af en dat wil zich niet settelen. Nee, ik ben niet direct verkocht aan het gravelen!
Soms stukjes verhard en soms missen we een smal pad vol blaadjes. Het valt me op dat we niet de eerste bosfietsers zijn, terwijl je ze eigenlijk niet echt ooit ziet. Veel ruimte om te kletsen is er niet. Je fietst achter elkaar of er is veel ‘herrie’ van de bladeren. Na 15 kilometer doen we een stop in de zon om (delen van) jasjes uit te doen en wat te eten. Dan vind ik het wel leuk eigenlijk!
Misschien was het trek, want nu zit mijn maag niet meer zo in de weg en wordt het hele fietsen leuker en zie ik de zon ook en de mooie omgeving vooral. We komen in de modder. We hadden ook al zand. Maar de modder is niet te befietsen.
Grappig genoeg leg ik me dan pas bij het onverhard fietsen neer! Gewoon kalmpjes aan en daar ben ik heel goed in. We komen door Vilsteren waar de kerkklokken luiden en het uitzicht op het water is erg mooi.
We pakken het fietspad in plaats van het zand. Dat is zo’n beetje het moment dat ik dacht; het is best leuk zo! Tel de zegeningen: zon, gezelschap, fiets en mooi. Tamelijk onverwacht komen we bij een uitkijktoren. Helemaal niks, maar dan ook echt niks voor mij! Trappen met gaatjes erin. En toch wil ik het altijd proberen! Joyce neemt de GoPro mee en ik ga de eerste twee trappen tot het eerste plateau op.
Dan stokken mijn benen. Mijn hoofd stuurt het niet meer goed aan. Ik verkramp en elke stap voelt aan alsof ik een steen omhoog til. Ik kom tot het tweede plateau. Ik wil zo graag nog 1 trapje verder! 2 Treden ga ik dan omhoog. En dan weer terug. En dan moet ik zitten. Ik beloof mezelf vanalles en maal in mijn hoofd: hoe eng kan dit zijn als je in de golven kunt zwemmen, in de Rijn durft te springen en wat ook, maar de tien volgende treden vergen al mijn wilskracht op. Het is onbegrijpelijk, maar ik haal het derde plateau en dan is alle moed op. Ik moet zitten en hou me zo stevig vast dat mijn knokkels wit zijn.
“Nog een klein stukje” roept Joyce vanaf boven, maar dit is echt al voorbij het maximale. Ik ga weer naar beneden en we fietsen verder. Nu voelt het allemaal gemakkelijker voor mij. We komen weer de Overijsselse Vecht over.
Helaas zit het grootste deel van de tocht er al op. We fietsen nu alleen nog verhard, maar dat vind ik ook niet erg eigenlijk.
Als we van Zwolle wegdraaien steekt de wind op. Vrij ongenadig eerlijk gezegd. Voor mij een “feest” van herkenning, maar voor Joyce -die veel minder gefietst heeft dit jaar- wel een zware afsluiting van de tocht. We fietsen 36 kilometer bij elkaar. En daar doen we wel twee uur over!
Ik ga ook nog zwemmen. Zo’n drukke sportdag, waarbij je ook veel van hot naar her moet. Vind ik niet zo fijn, maar ja. Ik heb niet zoveel zin, maar ik ga toch. Na gedoe met het kaartje lig ik om 4 uur in het zwembad in Almere Poort. 500 meter inzwemmen. Het went al. En dan moet ik 6 keer 100m een versnelling doen. Die gaat niet vanzelf. Ik moet mijn best doen. Dat doe ik dan maar. En de andere mensen in de baan een beetje ontwijken. Het is wel eens gemakkelijker gegaan en dat is te zien aan de tijd, die nu eens precies klopt. Pas de laatste paar gaan goed. Dan 4 keer 50m. Helemaal lekker. Ik doe mijn best om technisch goed te zwemmen. Op het einde moet ik nog 2 keer 25m zo hard mogelijk en ik doe dat binnen 30 seconden. Deze keer heb ik heel veel tijd over. Dus ik doe de warming up nog een keer van achter naar voor, maar dan zonder benen en met 200m armen. Ik heb zelfs nog wat tijd over en het bad is nog niet helemaal afgesloten, dus ik maak er nog 2000m van ook. Voor geen-zin en minder-energie toch een aardige poging ? Aan de andere kant is het jammer dat we vanavond bezoek krijgen, want dan had ik ook nog 10 kilometer hardgelopen, zodat ik alles voor Trispiration op 1 dag had gedaan. De trainer vind dat bezoek niet jammer.
30 oktober. Binnen fietsen ?
Buiten is het donker en somber en het regent. Ik blijf het liefst de hele dag in bed liggen, maar mijn boek is uit om half 11. Het is perfect weer om een lego-auto te bouwen. En dan moet ik fietsen, 75 minuten. Dat doen we dan maar binnen! Ik ga naar de Makuri Islands in Zwift. Ik heb nog wat routes niet gedaan daar. Ondertussen overhoor ik Vincent zijn Duits.
Ik heb een beetje zadelpijn en ook mijn knieën zijn nog gevoelig van de gravelrit. In Zwift pak ik ook de gravelroutes, onverhard. Maar in Zwift zitten er dan ook nog hoogteverschillen in. Een tandje erbij. Ik moet in zones fietsen en die hou ik bij in Garmin. Dat gaat best goed. Weer accepteren dat ik gewoon niet zo snel ga. Tijdens het Duits hou ik me ook goed aan de hartslagzones.
De route is eerder klaar dan de opdracht en ik wil nog een route doen. Dat kan en ik stop even het horloge, volgende route en dan bemerk ik de vergissing: de route uit Zwift gaat direct naar trainingpeaks en daarom is de training te kort. Zucht… Ik heb een korte route, maar ik ben weer vergeten om te kijken dat er 100m hoogteverschil zit in de paar kilometer. Zucht… En dan is het onverhard ook nog. Zucht…
Ik maak netjes de training vol en fiets 26 kilometer ook vol. Onverhard. Met bijna 500 hoogtemeters. Binnen een jaar op Zwift heb ik 22 niveaus doorlopen – ehhh, doorgefietst….. Dat is best een aardige prestatie. Het weer nodigt niet eens uit tot nog een wandeling.
31 oktober – wandelen op Papendal ?♀️ ?♂️
Er is jeugd triatlondag op Papendal. Leuk! Maar… tegen de verwachting in is het heerlijk weer. Zonnig en herfstig. En wij zitten binnen. Te luisteren bij een lezing over de triatlonouder. Het is niks overdreven als ik zeg dat me dat ontzettend onrustig maakt. Ik wil naar buiten! Dit is een sportmekka! Het is hier mooi! Het is geweldig om olympische helden te zien, om een echte gouden medaille vast te houden, om Vincent te zien genieten, maar na het officiële gedeelte weet ik niet hoe snel ik Rob mee moet nemen naar buiten voor een wandeling. We redden het met Komoot en de route. We lopen over het sportcentrum. Het ruikt heerlijk naar herfst.
We komen door het mooie bos en dwalen tussen de gouden bladeren door. We kletsen heerlijk saampjes. Mijn benen blijven een beetje mokkig dat ze niet mogen rennen, maar dit is een betere rustdag! Zonder enige moeite dragen ze me 6 kilometer door. Beetje omhoog en omlaag, verhard en onverhard.
We lopen ook nog alle sportvlaggen langs en dan krijgen we ons kind weer mee die ook een heerlijke en vooral inspirerende dag heeft gehad! Ik sluit de maand af met een krachttraining om nog een badge in Garmin te scoren. Vandaag heb ik een halloweenbadge gehaald, een stappendoel van 300000 stappen in oktober gehaald, de wandelbadge gescoord en een krachttrainingbadge toegevoegd! De eerste maand met de nieuwe coachtrainer is goed bevallen (alleen wil ik alsmaar meer en dan vooral meer hardlopen) en intussen zijn de vlaggetjes voor 2022 ook geplaatst. Ik ben geïnspireerd, heb mooie dingen beleefd, er was lekker weer in oktober en nu ben ik klaar voor november.