21 februari Het kwam er niet van om te sporten: uit eten met de meiden. Ik wil best fietsen nog, maar het is te gezellig. Ook nog lang na het toetje. Zomaar een dag niet sporten… Die zal ik ergens anders bij moeten proppen dan, dat fietsen. De komende week nog maar eens veel schuiven. De laatste week in Training Peaks.
Ik ga wisselen van trainer. Midden in het seizoen is dat niet makkelijk voor me, maar degene die ik had, heeft nul komma nul aandacht voor mij. Daar had ik ‘m 5 maanden geleden op uitgezocht: hij zou dagelijks elke training bekijken, maar in de praktijk krijg ik geen feedback. Het frustreert me vooral, meer dan goed voor me is. Steun of begrip ervaar ik niet. En het zijn wekelijks dezelfde saaie traininkjes. Onder mijn niveau heb ik het idee, vooral bij het fietsen. Maar als ik daar iets van zeg, is het antwoord dat ik dan maar weg moet gaan. Dus dat doe ik dan!
Ik liet bij KH vallen dat ik een andere trainer moet hebben en zij raadde me een trainster aan die hier ook in de Flevopolder opereert. Ik ken haar naam van de podiumplaatsen. Verder niet. Een paar weken geleden heb ik haar gesproken. Haar accent is onnavolgbaar en ik ben te wantrouwig om meteen óm te zijn. Ze zet de schema’s in een eigen omgeving, waar ze ook commentaar kan leveren. Ik krijg en passant meteen de tips mee om de voeding aan te pakken. En ik mag Zandvoort niet doen zo vlak na de hele triatlon. Vorige week heeft ze het schema van training peaks overgenomen en ik krijg van haar via de website meer tips, tricks, begrip en steun dan ik in 5 maanden van de trainer heb gekregen. Ook deze week kijkt ze mee.
22 februari Een FTPtraining op de fiets ? en hardlopen ?♀️
Een FTP training. Dat is 20 minuten zo hard fietsen als je kan. Wattage trappen. Eindelijk een keer afzien op de fiets! Ik zag er tegenop. Heel hard mijn best doen… het is wat. Dat heb ik al zo lang niet gedaan! Misschien kan ik dat wel helemaal niet (meer): zweten en het maximale eruit halen, dat valt niet mee! De trainster raadt me dit aan toen ik het opperde. Dan kan zij eens kijken naar de hartslagen en mogelijkheden.
Ik ga een route doen op de Markuri Islands met een heuvel erin, want de hellingen worden er toch uitgehaald. Het infietsen gaat sloom en traag, maar het gaat allemaal om die 20 minuten kern waarin ik hard moet pushen. Ik neem veel opwarmtijd. De route was niks makkelijk en ook wat irritant, maar ERG-modus staat dan toch uit. Versnellinkjes doe ik volgens Zwift. En dan 20 minuten knallen over de asfaltweg.
Het is afzien, het is zweten, puffen, hijgen, doorbijten, leegtrappen, verzuring. Maar ik red ‘t!
Qua FTP ben ik niet heel erg veel opgeschoten, van 170 naar 172 gegaan. Al zegt dat getal me weinig. Maar de hartslagen die daarbij horen, zijn wel anders als waar ik al die tijd mee getraind heb. Heel anders. Die komen niet in de buurt bij het suffe getrap wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Dit voelde in elk geval beter als het halve getrain op een lage hartslagzone. Kijk, nu hebben we data waar we mee verder kunnen. Dat hield ik mezelf de hele tijd maar voor. Ik doe meteen een krachttraining, nu ik ben ‘opgewarmd’… Haha. De trainster is met vakantie. Maar ze appt me toch dat ze met deze hartslagzones vooruit kan! Tijdens haar vakantie! Hoe anders dan de trainer aan wie ik in november niks mocht vragen of verwachten tijdens zijn weekendje weg.
En dan nog hardlopen. Dat stond namelijk oorspronkelijk op het schema en op de dinsdag kan dat. Gewoon voelen wat de benen doen. Ach, slecht slapen, minder eten, hard werken, een ftp-test en verliezen met yatzee: dan kan ik in de lage hartslagzones ook geen hoog tempo verwachten. Het ging gewoon. Ik vind lopen toch leuker dan fietsen. Dat voel ik allemaal wat beter. En vandaag was ‘moe’ te voelen. Gingen de benen iets minder hard. Wel soepel als altijd. Lekker de Evenaar aflopen. De sprintjes waren rommelig. Geen andere hardlopers te zien. En de hele Evenaar door het midden aflopen op deze dag van de tweeën. Waar ik natuurlijk pas aan dacht toen ik de drieën voorbij liep.
23 februari Zwemmen – een kort overzicht. ?
- Tva training. Ik ging in baan 2, want ik zou rustig zelf iets doen, maar er kwam toch een trainer.
- Inzwemmen 100bc, 25school, 25bc, 25rug, 25bc, 50 benen (zelf)
- Toen de training:
- 3x 100armen/50benen – ik deed bijleggen 50m ipv benen
- Dan 10x100m – ik zwom vooraan
- De oneven rustig, de even steigerun:
- Steigerun was 50m bijleggen, 50 rustig, 50 tempo, 50 hard
- De rustige vanaf 6 probeerde ik 1 op 3 te ademen.
- Ik kreeg ze niet zo goed geteld op het horloge. Vaak werd de steigerun gemeten als 75m
- De oneven rustig, de even steigerun:
- Toen nog 5x50m hetzelfde. Beginnen met rustig.
- Dan 100bca en 1900m volzwemmen, terwijl het er echt wel meer waren!
- Ik vond het saai, maar ik heb netjes geoefend en getraind.
24 februari Een geslaagde baantraining
De nachtmerrie: alleen maar (snelle) mannen, een niet-zo-leuke trainer, kil en nat buiten, mijn handschoenen liggen nog thuis en maar 1 leuk iemand. Vincent sloot aan bij de volwassenen (2 leuke iemanden dan) bij gebrek aan kinderen van zijn leeftijd. Ze willen buiten de baan, maar dat trekt me al helemaal niet en gelukkig is dat ook snel ‘van de baan’. We lopen met deze trainer wel op een echt inlooptempo in. Ik wijs Vincent op de nieuwe voorzitter, klets met de leuke man en blijk niet eens de langzaamste. Op de baan is de opdracht lekker simpel: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 5, 4, 3, 2, 1 minuten op een hoog tempo (dus zowel in eerste minuut als tijdens de 6 minuten) en tussendoor 1 minuut wandel of dribbelen. De trainer fluit. Ieder zijn eigen ding dus. Komt mij goed uit. Ik ga 4:50 lopen. Ik denk dat me dat lukt na de eerste minuut. Helaas loopt de hartslag niet mee. Ik blijf voelen of ik dat tempo ook 5 en 6 minuten aan kan. Het voelt goed. Voor me lopen Vincent en de nieuwe voorzitter. Ver voor me. Ik dribbel tussendoor om niet af te koelen. Wel echt trager. Ik lap elke keer mijn horloge. De tweede 5min was het zwaarste en 3 minuten ook. Ik had het niet koud, miste de handschoenen niet. Ik telde en dacht zo min mogelijk. Probeerde zo strak mogelijk te tellen. Uitdaging! En letten op de passen. Of het te doen was. ‘k Liep zo constant mogelijk. Supersaai, maar het was zo sterk. Het voelde echt goed aan tot het eind.
Ik deed onwijs mijn eigen ding. Niet kletsen met anderen, niets van de rest aantrekken. Beetje wegdromen. Bedenken hoe saai deze rondjes zijn, maar dat het sterk maakt. En maar 4:40/4:50 blijven lopen. De laatste paar waren best zwaar. Zomaar tien km lopen in 53 minuten! Met inlopen en alles! (maar zonder de uitleg) En dan nog de laatste minuut alles geven. Voelde niet als veel wat er nog in zat, maar toch doen! Snel herstel: na anderhalve ronde uitlopen alweer helemaal op adem. Loop ik zomaar de snelste 5km! Haha. Deze schoenen zijn megafijn, helaas zijn ze bijna op. Ik ben tevreden. En weet je wat zo mooi is? De trainster komt er de volgende dag op terug, tijdens haar rit vanaf het vakantieadres: “mooie sterke looptraining met constante tempo’s”. Van de trainer hoor ik helemaal niks. Die laat zich wel kennen zeg.
25 februari 3 uur op de tacx
Uitgevoerd op vrijdag op de tacx in ‘Innsbruck’ met meer dan 1000 hoogtemeters. Niet op de intervallen of hartslag gelet. 3 Uur op de Tacx is echt ? maar ik heb Yatzee gespeeld (4x verloren), gebeld met mijn zus en onderweg ben ik “op een terras” gaan zitten (thuis aan de tafel) om te lunchen. Eerst 3 keer Yatzee spelen en met een paar punten verliezen, dan met mijn zus bellen. Dat doodt de tijd en het klimmen wel!
Het viel mee, zeker omdat ik niet op de hartslagzones lette (komen nog uit TrainingPeaks) of op de intervallen. Gewoon trappen omhoog. Ik probeerde een vriendin te bereiken, maar dat lukte telefonisch niet.
Na 2,5 uur afgestapt om even beneden te lunchen! Een kwartiertje boterhammen eten. Met al dat omhoog trappen is de cadans lastig hoog te houden. Na de lunch de 60km en de 1000hm volgemaakt en nog 2 keer verloren met Yatzee. Het viel me mee, maar 3 uur is en blijft een lange tijd om binnen te fietsen. 1 bidon leeg en 3 koppen thee gedronken. Ik kan niet wachten tot ik weer buiten kan fietsen! morgen?! De reactie van de trainster: Doorbijter ben je! De reactie van de trainer:
(niks dus)
26 februari Een kleine triatlon – maar niet snel en niet goed
Buiten fietsen! We verheugen ons er al dagen op, Vincent en ik. Mijn tijdritfiets heeft een enorme upgrade gehad met DI2. Vincents fiets is gestript, maar hij mag met mijn racefiets. 2 blije koeien voelen we ons die in de lente de wei weer in mogen. De zon schijnt en het rondje Oostvaardersplassen is een mooi begin zo eind februari. De tijdritfiets is formidabel. Ik was het vergeten. Je ligt er zo strak op. Mijn knie moet even wennen (of zou dat aan de drie uur van gisteren liggen), maar dan kan ik met gemak blokken versnellen.
Vincent vindt mijn fiets wat spannender. Die fietst behoudend. Op de Knardijk gaan we hard en dan gaat hij me even voor tot mijn duurvermogen inkomt en dan hou ik het liggend langer vol. Tussen de parkeerplaatsen op de dijk versnel ik ook. We hebben toch iets meer wind tegen dan ik dacht. Het laatste stukje van de dijk mag Vincent even op mijn fiets. Dat is pas eng! Een tijdritfiets is zo anders.
Ik moet even wennen aan de (ook fijne) racefiets. Dan ga ik voor Vincent uit om een foto te nemen. Ik hoor hem roepen en de foto mislukt, want het is te druk op het verkeerde moment. Hij wil vast terugwisselen, denk ik. Maar nee, hij zit nu op een puur racemonster zich alleen maar schreeuwend van plezier af te vragen vanaf welke leeftijd je op een tijdritfiets mag! Hij stapt niet af. Krijg ik nog een kans voor een foto. En ik moet me verontschuldigen bij Rob. Gelukkig mag hij voorlopig nog niet met beugels en zal hij tevreden moeten zijn met DI2 op zijn fiets.
‘s Middags gaan we zwemmen. Er zijn maar heel weinig kinderen, dus ik pas er wel bij. Maar wat moet ik doen?! Ik weet even geen training. De trainster vraagt of ik met de jeugdtraining mee wil doen en ik zeg snel ja. Ik zit in een baan met J uit Veldhoven, maar hij heeft daar vroeger wel leren zwemmen. We zwemmen in en mogen zelf elke 50m een andere slag bedenken. Ik kom niet zo ver, maar ik vind dat beetje ‘zelf’ wel leuk. Dan volgt een ingewikkelde opdracht: 10 keer 50m: uitdrijven tot de pilon, dan de even kleren borstcrawl tot de volgende pion, daar draai je om en doe je de rugslag dus tot het einde en dan op de terugweg hetzelfde. De oneven keren schoolslag en samengestelde rugslag. Later begrijp ik van Vincent dat we ook benen hadden moeten doen. Vandaar dat wij sneller waren! We doen nog een keer 10x50m een steigerun van 25m heen en 25m terug. Zo, dat is vermoeiend! Ik doe een stukje bijleggen. Als we 250m duurtempo mogen doen pak ik mijn achtje erbij. Tot slot doen we met de 6 mensen die de training volgen een estafette: 2 kinderen, 2 pubers en 2 volwassenen. Ik zit bij J en zijn zoon. School is voor J’s zoon H en dan moet ik daarna rug doen en J zal afsluiten met borstcrawl tegen Vincent. Ik wist niet dat ik zo hard rugslag kon! Ik hou de voorsprong vast! Ik ga stuk. Vooral de eerste 25m zijn razendsnel voorbij. Ik ben er stuk van. J blijft Vincent echter maar n´ét voor. Ik vond het leuk! Terwijl ik niet van estafettes hou! Dit was een leuke leerzame zwemtraining.
En dan moet ik nog gelletjes halen voor morgen. Rob wandelt mee naar de Stripheldenbuurt. We lopen erg om. Het is niet erg, maar zo kom ik toch mooi op een kleine triatlon uit! Fietsen, zwemmen en (langzaam) lopen!
27 februari – Zeer Lange en Langzame duurloop – een feestje ? met DR
DR traint voor de marathon van Rome. En de lange duurlopen doet ze op een rustig tempo. Heel rustig. Dat wil niet iedereen. Zo rustig lopen. Dat vinden de meesten geen training. Maar ik loop graag met haar mee, omdat ze leuk gezelschap is en een geweldig mens! Rustig lopen onder je eigen tempo is zowat net zo moeilijk. Maar ik ga graag met haar mee! 35 Kilometer rustig lopen… Een Rondje Oostvaardersplassen! Ik twijfel: ik kan ook 7 kilometer er aan plakken… Een marathon lopen. Zonder tijdsdoel. Ja, dat kan. Maar het hoeft niet. Ik sta supervroeg op om op tijd te eten. Kwart over 6 al! Er liggen veel gels klaar. Mijn hoofdopdracht van vandaag is: voldoende eten. Elk half uur. Dat is elke 4 kilometer. Ik luister naar de trainster. En ze heeft neergezet in het schema: 35 kilometer. Dus ik moet niet teveel willen. Dan wreekt zich dat later in de week.
Door de prachtig koude ochtend fiets ik dan ook naar DR. Deze moeder die gister jarig was, moet nog even de droger aanzetten en het volgende wasje opstarten en de kleine meiden een knuffel geven en naar het toilet. Een gewoon geweldige supervrouw. En dan gaan we. Zij houdt een kalm tempo aan (we gaan rond de 8 lopen, appte ze me) en ik mag haar gezelschap houden. DR is een prima mens van net 37 jaar. Geen scrupules, geen dikdoenerij, niet dom en ze ziet er ook nog leuk uit! Toch gun je het haar allemaal van harte. We gaan kletsen over trainers, trainingsschema’s. Zij traint waar ik eerst ooit trainde en wij zijn allebei weg bij de vorige trainersclub, dus we kunnen heel goed vergelijken. Voor de één krijg ik wat meer respect, voor een ander wat minder. We lopen achter mijn eigen wijk door en dat is best raar. Op 1 kilometer van hier staat mijn lekker warme bed. Maar het is koel, stil en knisperend mooi buiten.
Voor half 9 zijn er nauwelijks mensen op straat op zondag. De handschoenen, buff en wat warmere trui zitten perfect. Precies na een half uur zitten we op 4 kilometer en neem ik een gel. DR doet mee en ze zal ook mee in de gaten houden dat we blijven voeden. We liepen de gladde brug over naar het Kotterbos. Het zonnetje schijnt tussen de bomen en het is ontzettend mooi en heerlijk gemakkelijk lopen.
Het tempo lag rond de 7,5 minuut per kilometer, maar ik keek er niet eens naar! De kilometers gingen ontzettend gemakkelijk. Ik vertelde van mijn plannen. Een rustig tempo, goed gevoed en een lage hartslag: dan kan ik uren kletsen! Ik, die meestal zelf liever luistert. De handschoenen waren al uit. DR bedacht dat ze eigenlijk 37 kilometer wilde lopen omdat ze 37 is geworden gister. Mij om het even, maar dan moet ik even slikken dat ik de 3 kilometer inlopen heb gemist en 5 kilometer uitlopen ook nog een vraag is. Heel even. Dan klets ik weer verder. Bij 8 kilometer de volgende gel. Er loopt sporadisch iemand met een hond. DR loopt dóór. Gestaag. Constant.
We zien hertjes in de verte. Is onze zondag weer goed! Ik klets meer dan dat ik oplet. Ik zie wel hoe mooi het is, maar dit is allemaal bekend terrein. Op het fietspad voor de Praamberg komen we RvR tegen die mijn voedingsplan maakt. Ik haalde gister de gels bij hem op en vertelde dat buiten fietsen weer kan en nu fietst hij zelf. We kletsen heel even en hij wenst ons succes en maant me netjes te blijven eten! Leuk, zo’n living reminder. We besluiten alvast het lange ommetje via de sluizen te nemen. Dan hoeven we er straks misschien niet meer zoveel bij te plakken. En daar gaat de derde gel alweer! Ik blijf onafgebroken kwebbelen. Over dieten deze keer. Voor DR wel zo prettig, want ze hoeft alleen maar te luisteren en dat houdt haar hartslag lekker laag. Ik geniet enorm van het loopje en van de mooie ochtend. Op de Knardijk wordt het best warm, maar we zullen bijvullen in het Natuurbelevingscentrum. Het is inmiddels tien uur, dus dat is net open. Op precies 16 kilometer zijn we daar. (niet aan denken dat we nog niet eens op de helft zijn!)
Naar de WC, want mijn darmen reageren toch altijd. Water bijvullen is even schrikken, want ik heb nog lang niet genoeg gedronken! Nog een gel en daarna gaan we buiten weer verder met hardlopen. De Knardijk af. Ik klets over de fietsen die Rob voor ons maakt. We kijken naar de vogelaars. Intussen wordt het overal drukker. Ik vertel mijn prachtige verhaal over mijn balletles en pianospelen. Op naar dé dijk. Ik merk dat ik de neiging heb iets harder te lopen dan DR, maar ik hou me de hele tijd keurig in. Vlak voor de dijk, op 20 kilometer stoppen we nog een keer even voor een gel en zodat DR haar haar opnieuw kan vlechten.
Dan op voor 13 kilometer dijk! De wind komt van opzij, waar ook de zon staat. Het is nu een stuk drukker en bekenden fietsen langs (ik herkende RZ, maar DR herkende iemand niet). Of mensen die begrijpen waar wij met onze rugzakjes mee bezig zijn. Ik heb nog stof voor zomaar 5 kilometer over de ‘usual suspects’. DR reageert echt zo lief dat ik haar wel zou willen knuffelen op een au pair: niet voor haar meiden! DR loopt door. Strak, gestaag, zonder aarzelen. De eerste parkeerplaats is op de fiets al best ver, maar lopend helemaal. En toch: het is zo prachtig, die lange rechte dijk. Het is gewoon kilometers tellen.
Soms loop ik even vooruit op mijn eigen tempo om een foto te maken. Of mijn veters te strikken. Of om een gel te eten. Mijn gewone gels zijn op, mijn aquagels gaan er nu doorheen. Daar doe ik het nog beter op! Ik loop nu echt telkens een paar stappen voor DR, maar ik blijf in haar buurt. Ik moet nog even zoeken naar een onderwerp, maar ik blijf wel gewoon kwebbelen. Ik vraag haar nog: Als ik stil blijf, ga jij dan praten? Maar DR ontkent dat, die vind luisteren op lage hartslag helemaal prima.
Ik heb het zelf even iets zwaarder, want de volgende parkeerplaats is nog verder. De gel op kilometer 28 is even tellen of dat in de tafel van 4 past. Maar verder gaat het mij nog heel erg goed: ik besef werkelijk alles nog. Dat we net een stukje te kort gaan komen ook.
Ik ga vertellen van de Frysman. En dan, na precies 13 kilometer lange rechte dijk verlaten we de Oostvaardersdijk. Mijn gels die ik bij de hand heb zijn op! Ik neem een halve reep. Deze keer doen we dat wandelend. 33 Kilometer onder de voeten door gelopen inmiddels. Die voeten voel ik. Die van mij. Een beetje beurs. En ik voel mijn benen ook. Van al dat asfalt. Het is gek: we moeten nog 4 kilometer, maar nog 2 kilometer ‘plus 2 kilometer extra’ klinkt een stuk beter! Het tempo gaat iets omlaag, maar dat maakt ons niet uit. DR hoeft de laatste 2 kilometer niet meer te versnellen. Ik zou dat een goede training vinden, maar zo is het ook goed, het is haar ding. En ze stopt niet bij 35 nu er 37 in haar hoofd zit. Vind ik zo sterk en cool van d’r: doorzettingsvermogen heet dat. Dáár heb ik respect voor. Het dapperste wat ik ga doen, is mijn horloge stop zetten bij 37 kilometer. Accepteren dat dat genoeg is. Op de brug heeft DR nog wat energie over om te versnellen.
De brug op red ik dat niet met haar mee, maar zij heeft zoveel trainingskilometers op deze brug vlak bij d’r huis liggen, dat ze dit even wil afkransen! We moeten een klein ommetje maken. Vanaf kilometer 36,5 versnel ik door. Dat lukt me dan weer wel. Dan kan ik de finishlijn maken, maar die van DR ligt net iets verder. Op precies 37km stoppen we.
En krijgt ze toch een dikke knuffel van me uit de grond van mijn hart! Ik ben trots op d’r. Apetrots. Die gaat Rome halen! We wandelen nog een heel klein stukje naar haar huis en ik druk ook op save. Geen marathon vandaag. Zevenendertig kilometer. Zomaar. Bij een tempo van 7:31 gemiddeld. En dat is ook niet verkeerd.
Ik fiets heel blij weer naar huis. Natuurlijk voel ook ik mijn (bovenbeen)spieren! Natuurlijk voel ik ook mijn voeten! Natuurlijk voel ik ook mijn darmen! Natuurlijk merk ik ‘t ook als ik de trap op loop. Ja, ik eet lekker yoghurt als lunch. Ik ben aan veel kanten goed bezig. Na het douchen ga ik nog met Rob wandelen. Dat voel ik, maar het is ook zo lekker om met dit weer buiten te zijn! En we hebben melk en brood nodig. En mijn trainster… die heeft de training al gezien. De rest van alle “wauws en geweldigs” zal me wat, haar duimpje is eigenlijk genoeg ☺️. Voordeel van langzaam fietsen en rustig lopen: je hebt zo een heleboel trainingsuren te pakken!
28 februari – Fietsen, maar deze keer eens anders!
Ik heb nauwelijks spierpijn van de kilometers van gisteren. Wel trekt het een en ander een beetje. En ik lijk wat verbrand. Natuurlijk had ik niet zoveel zin in fietsen. Ik moet ‘s avonds op de Tacx en er staan intervallen. Ik kies voor de training die de trainster voor me heeft klaargezet. Ze is bijna een heilige, want ze schrijft me “Flinke afstand, mooi gelopen, heel rustig inderdaad. (…) Snap dat het moeilijk is na 37km op save drukken, een beetje dubbel gevoel, maar voor nu was het doel ook geen marathon maar een mooie training!” Dat heet begrip. Dat is erkenning. Daar voel ik me compleet save bij. Natuurlijk dóé ik het trainen niet voor haar, maar dat zij het snapt zorgt er voor dat ik mezelf kan geloven! Maar eerst staat er een fietstraining op hartslag (dat ligt allemaal hoger als ik de afgelopen maanden gewend ben geweest) in 8 blokken van 11 minuten. 5 Minuten zone 1 (rustig), 5 minuten zone 2 (lekker tempo) en dan 30 seconden zone 3 (dat is vet aanzetten) en 30 seconden rust. We zullen eens zien wat mijn benen er van gaan vinden! De eerste 5 minuten vinden die benen niks leuk. En ik heb nog wel gekozen voor vlak terrein! Het tempo ligt wel lekker hoog. Maar na 7 minuten hebben de benen zich bij het rondjes draaien neergelegd. De 30 seconden hard, daar red ik zone 3 niet in, maar ik ga wel even stuk! Ondertussen drink ik. Elke 4 km. Het kan maar wennen! Ik heb het ook echt nodig nu, want deze hartslagzones kloppen veel beter.
Ik heb het gevoel dat ik train. TRAIN. Ik doe iets. Ik doe mijn best. Ik zweet. Ik span me in. En dat voelt lekker. Ja, ik denk ook ergens: stomme trainster, ik liep gister nog 37 kilometer he, maar deze uitdaging moet ik hebben. Ik moet het gevoel hebben dat ik ergens voor moet werken. Ergens in de vierde keer kom ik tussen zone 1 en zone 2 een sprintje tegen in Zwift. Die pak ik even mee. Mag ik ergens anders een keer de 30 seconden hard van mezelf overslaan.
Ik moet minstens 6 keer keurig de opdracht doen van de 8 keer. Dat moet van mezelf. Daar staat geen trainster tussen. Intussen erger ik me nog een keer aan de trainer die me niet heeft uitgedaagd, waar ik de lust in trainen bij verloor. Overigens lijken alle trainers minder verstandig dan trainSters, want die van Vincent is ‘m ook al weer vergeten: omdat hij geen schema kan kopiëren voor een puber staat er niks voor maart. In elk geval overleggen Vincent en zijn trainer nog. Dat was de vorige loser vergeten. Die had het druk met zijn andere coachee waar hij zijn ‘aandacht’ in kon steken.
Na 5 keer ga ik de heuveltjes proberen in Zwift. Kijken of dat verschil maakt. Dat doet het zeker en het is behoorlijk lastiger om in zone 2 naar boven te fietsen! De zevende keer beginnen mijn benen toch wel weer iets te vinden wat op protest lijkt. Ik ga naar beneden en dan val ik snel de zones uit. Maar natuurlijk blijf ik mijn best doen! In de laatste keer kom ik (hetzelfde) sprintje tegen. Ik ga helemaal tot het uiterste voor 48 seconden tot mijn benen niet meer kunnen en ik in zone 4 zit. Ik fiets lekker hard voor mijn doen, mooie cadans en ik ben blij en moe als ik afstap. En de bidon is leeg!
