23 December – Trailaflevering 0.1 met JK
JK heeft een documentaire gemaakt over zijn hardloopmaatje. Het is een oefenproject. Toen ik een paar weken geleden de docu zag, raakte ik geïnspireerd door het hardloopportret. We raakten digitaal aan de praat. Over het maken van hardloopportretten. Dat willen we samen uitwerken en hoe kan dat beter dan trailend?! JK loopt 100-milers en komt uit het Gooi. We spreken af bij La Place. JK zwerft en doet niet aan een vaste route. Hij kent de omgeving. We kletsen vanaf moment 1. Welk werk we doen, hoe ik aan zwemmen ben begonnen en hoe hij tot filmmaken kwam. De eerste 3 a 4 kilometer let ik amper op de omgeving. De bomen zijn prachtig van vorm en steken zwart af. Ik moet best doorlopen, maar dat doe ik zelf. Ik weet zeker dat het van JK niet hoeft. Ik ga vragen waar we zijn en hij zegt dat we richting Anna’s Hoeve lopen. Hij wijst me de berg, maar dat is de kunstmatige berg. Ik kom erin als we naar de echte berg van Anna’s Hoeve lopen. Of ik er op wil, vraagt JK. Hoezo niet? Het komt werkelijk niet in me op om er langsaf te lopen! Het is geen kwestie van willen: dit doen we gewoon!
Boven drink ik wat en doe mijn jasje uit. Dan lopen we terug richting het Bluk. Leuk om iemand bij te hebben die alles kent of wil uitproberen. En die blijft praten. Na een kilometer of 7 hebben mijn benen minder zin. Ik let niet op de tijd of afstand. Mijn hoofd maakt grote stappen terwijl JK zijn ideeën uitspreekt. Ik voel dat het kan en dat het gaaf kan worden. Op de hei is het gaaf met de mist. Als ik bedenk dat ‘ja’ het enige antwoord is, wordt het allemaal wat rustiger. Ik moet JK 1 keer vragen het tempo wat te temperen. Na 9 kilometer maken we nog een ommetje, omdat ik echt niet voor minder dan 10 kilometer ga en uiteindelijk worden het er zelfs 11. Ik had op meer kilometers gehoopt, maar het is prima zo. We bekrachtigen dit loopje en de intentieafspraak met een warme chocomelk.
24 December Een Wondermooie Trail met PL
Hij wilde met mij trailen, deze mega-held. Om half 9 haalde hij me op en we gingen naar Austerlitz. We waren zo in gesprek over muziek en trainerschap, dat ik pas op de A12 bedacht dat we wel een hele lange route namen! Daardoor sloten we de autorit af met de muziek van Loreena McKennitt: Skellig. Een prachtig aanknopingspunt. We gingen vanaf Beaufort Huis lopen, PL deed de route. Ik ging vertellen van mijn doel voor 2023 en hoe ik Skellig ervaren heb. Daardoor was het tempo dat van mij. De kilometers en alles was ondergeschikt. We kwamen bij Heidestein.
PL weet dan te vertellen dat dit een oorspronkelijke tuin is, aangelegd met een smalspoortreintje. We maken een ommetje langs de bruggen, over de berg en door het tunneltje.
Om het water heen, wat rust uitstraalt. Ik drink wat water met maltodextrine. En over de bruggetjes.
Ik vertel verder en ben gefascineerd dat er van het oude stationnetje alleen nog een betonnen wand is overgebleven. Zelfs PL kan een keer verkeerd lopen, want we komen nogmaals bij het ‘oude stationnetje’. We moeten een stukje omlopen, want het veld wat we zouden oversteken is wildgebied geworden. Ik vind dat niet erg. We lopen een beetje halfverhard. Kan ik even mijn verhaal afmaken. Als dat klaar is lopen we een licht glooiend gebied in met groen en zand. Ik vind het supermooi.
En dan begint zomaar de muziek van Loreena McKennit weer te spelen! Full Circle nog wel. Het is wonderbaarlijk om haar te horen zingen “In your heart, in your soul, did you find peace there” terwijl we rennen. Het doet me wat.
Dan gaan we weer het bos in en vertelt PL waarom en wat hem nou zo stoort. Dat is mooi, dan hoeft ik een tijdje alleen maar te luisteren. PL heeft nog wel een boeiende vraag voor me, over wat ik bedoel met ‘geen Women-on-top”-verheerlijking in de post die ik eerder plaatste. Ik kan dat prima uitleggen, want ik vind dat vrouwen eigenlijk geen voorkeursbehandeling nodig hebben, ook al is maar 10% van de deelnemers aan een Ironman vrouwelijk. Dan komen we bij het Koepeltje van Stoop.
Blijft een geinig bouwwerkje. We kijken bij de Speeltuin om daar kort te pauzeren, maar het is gesloten. Dit is de eerste keer dat ik kijk naar de kilometers en er zitten er al 14 op. Mooi aantal. We gaan omhoog naar de Piramide. Als we daar zijn breekt er een zacht zonnetje door.
We lopen er omheen en wederom is de sfeer een beetje elfachtig. Ik moet even een raadseltje oplossen, maar ik vind het ook wel weer best en leg het naast me neer in het mooie licht.
We gaan het bos in en nu is het mijn beurt om 2 mensen de grond in te boren. Ik ontdek dat ik iets vertel wat me blijkbaar al sinds 2020 dwarszit: alle aandacht voor de nep-zieligerds. PL begrijpt het prima: je moet niet zeggen wat je doet, maar doen wat je doet. Ik merk dat ik iets vaker moet wandelen. Kort hoor, maar PL vindt het niet vervelend. We komen langs de KNVB en dat verrast me. En dan opeens zijn het 21,1 kilometer. Het moment gaat voorbij dat ik een halve marathon loop en dan komen we van de andere kant als ik dacht weer bij de auto en het Beaufort Huis. Ruim een halve marathon in iets van 2,5 uur. Totaal onbelangrijk, zowel de kilometers als de tijd. Het was gewoon een briljant mooie ervaring! Bij het Beaufort Huis is het bloedheet. We drinken er nog een warme chocomelk en ik ben superblij met het feit dat ik geen krokodillen heb hoeven te verjagen! Niet eens de vissen. Jammer voor Austerlitz dat de plaag aanhoudt. Ook naderhand geen last van diarree of iets. We nemen de korte route terug naar huis over de bekende weg vanaf Zeist. Ik heb inmiddels 999 dagen achter elkaar het Apple doel gehaald! En 1992km gerend in dit jaar.
25 December – 1000 dagen
We klussen. Sjouwen. Trap op en trap af. Met de handen vol. Sorteren. Leegruimen. Schuiven. Al met al een kerstdag zonder kerstlampjes. Met kerstzweet in werkkloffie. Wel met snoeppies! Vind ik niet erg, ik mis geen kerstdiners ofzo, maar het is wel vermoeiend. Ik ga het niet redden om te gaan hardlopen en ik ga ook niet fietsen. Want ik haal mijn Apple Watch doel toch zeker wel! Daar is ie dan: DUIZEND dagen achter elkaar haal ik mijn rode doel. Het aantal actieve calorieën wat ik verbrand ligt al ruim 2,5 jaar achter elkaar dagelijks op 350.
Mooi doeletje toch! Kan ik weer iets afstrepen dit jaar.
Ik ben ook bezig met het presenteren van mijn doel volgend jaar. Vorige week heb ik in 4 afleveringen de mensen bedankt die me na liggen. Zorgvuldige berichten. Met een foto en een quote die er (wat mij betreft) goed bij past. Nu schrijf ik in 4 berichten over mijn doel voor 2023.
Doel 2023 -1 (van 4) de liefde en Skellig
1996 Vanuit Ierland, tijdens een fietsvakantie(!) met mijn zusje stuur ik een kaartje naar Rob, die ik ken van het vakantiebaantje. Met mijn telefoonnummer erop. We bellen. Urenlang. Vanaf 26 augustus is het ‘aan’.
1997 Rob en ik gaan samen op fietsvakantie. In Ierland. The Ring Of Kerry. Een 10 daagse fietsroute met 20 á 40 km fietsen per dag. We zijn verder a-sportief.
Ik doe lange mouwen aan omdat ik anders verbrand! Op 1 dag na is het ongekend heet op het groene eiland. Op die ene dag dat het regent gaan wij naar Skellig Micheal. Monniken hebben daar, op die onbereikbare rots 12 kilometer uit de kust, hutten gebouwd in de 6ste eeuw die er nu nog staan. Daar ben ik diep geraakt door het doorzettingsvermogen van deze monniken die slechts 3 maanden van het jaar naar het vasteland konden in een wankele boot.
1999 Ik wil terug naar Skellig Micheal om mijn eindexamenfilm te maken in de ‘goede week’, de week voor Pasen. Het eiland was onbereikbaar. Golfslag. Wat een prachtige eindexamenfilm opleverde, waarvoor heel veel overwonnen moest worden.
2004 Rob en ik gaan samen met een auto door Ierland. We bezoeken ook Skellig Micheal. Opnieuw ben ik geroerd door de kracht van de monniken om honderden traptreetjes uit steen te hakken.
2006 Vincent geboren, Ierland en Skellig verschuiven naar de achtergrond.
2011 We waren met een kleuter in Ierland met uitzicht op Skellig, maar de uit rotsen gehouwen trapjes zijn met een kind van die leeftijd onverantwoord. Ik heb nog nooit in mijn leven hardgelopen en ken dat ook niet. Bij Skellig ben ik sindsdien niet meer geweest.
Doel 2023 – 2
In de vorige post vertelde ik over Great Skellig en de monniken die tot het uiterste moesten doorzetten aan de rand van het bestaan.
Vanaf 2012 ging ik sporten.
Na 39 jaar zonder enige sport te hebben uitgeoefend of daar überhaupt ooit een gedachte aan te wijden.
2012 Ik ga hardlopen. Afvallen. Een uurtje per week trainen. Klinkt als prima te doen. Ik geniet ervan! Mijn eerste doel is 5 kilometer achter elkaar lopen. En zo bouw ik uit tot een halve marathon.
2013 de eerste hardloopwedstrijd: Almere City Run 21,1km. In december volgt de marathon (maar net niet voor mijn veertigste verjaardag helaas) Hardlopen heeft mijn hart gestolen!
2015 Een PR op de marathon in Eindhoven, 4 dagen voordat Rob en ik trouwen en ik zijn achternaam ga dragen.
Skellig Micheal wordt befaamd als Jedi locatie in Star Wars – The Force Awakens; maar aan mij gaat dat voorbij.
2016 Kennismaking met triatlon. Omdat Vincent en mijn trainer me inspireren. Ik moet leren zwemmen. Een uurtje trainen per week worden uren.
2017 De halve triatlon in Almere. Ik heb leren zwemmen vanaf nul. De halve triathlon vergt al mijn doorzettingsvermogen. Als een monnik op een eenzame onbereikbare rots Skellig. Ik verleg mijn grens van wat ik ooit dacht te kunnen. Vanuit het niks ben ik getransformeerd in een atleet!
Doel 2023-3 (van 4) Sporten in het buitenland
Ergens in 2018: Als Rob de film van Star Wars kijkt zie ik Skellig voorbij komen. De vakantie van lang geleden komt terug in gedachten. Het valt me op dat de Ring of Kerry zo’n 180km is. En ineens is dat als triatleet een ander getal! Het is een fietsafstand, tussen het zwemmen en een marathon in. Dat klinkt als een droom!
En ja, er is een hele triatlon in dat deel van Ierland!
In mijn hoofd staat het plan sindsdien vast: voor mijn 50ste moet mij dat lukken, die ene hele triatlon. Een meerjarenplan. Doorzettingsvermogen van een monnik uit de 6de eeuw.
2019 De Frysman. Ik moet testen of ik fysiek in staat ben om een hele triatlon te doen. Bewezen. Ik verdrink niet.
Ik doe alle mogelijke triathlonafstanden in 2019. Van Rob krijg ik een t-shirt waar de prestatie op staat.
En dan worden de plannen doorkruist om in Ierland een triatlon te volbrengen.
2020 Corona is een geweldige mogelijkheid voor prachtige hardloopavonturen! Maar de trainingen voor de hele triatlon in het buitenland moeten even in de ijskast.
2022 Wegens uitgestelde vakantieplannen kan ik nog niet naar Ierland terug. Een andere triatlon in het buitenland dan maar: de Ironman in Hamburg. Ook daarvan moeten we kijken of het lukt.
Ik heb 2 hele triatlons voltooid en in 2022 zowel alle triatlonafstanden als los alle hardloopafstanden gedaan; die uiteindelijk tot het hoofddoel volgend jaar moeten leiden!
‘s Avonds ga ik strijken en luisteren naar een podcast. Dat doe ik niet zo vaak, maar deze grijpt me aan. Het is in het Engels en gaat over het doel van 2023, de organisator Allen vertelt. Wat een mega-held! Bij hem gaat de triatlon om de beleving, niet om een PR. Hij betaalt iedereen die meewerkt, er zijn geen vrijwilligers. Al dan niet via hun club of sponsoring. En toch blijft het betaalbaar! Hij vindt het gaaf dat mensen ver reizen, vanuit een ander deel uit het land, voor zijn wedstrijd. En hij is ook voorzitter van de landelijke triatlonbond. Om niet de klager aan de zijlijn te zijn. Ik citeer zijn woorden: “I think if you are a 40-something-year old man or woman, who has a fulltime job and a family and everything, and you are managing a marathon or a triathlon in the weekend, you are doing pretty damn good.” Het compliment van deze man is niet voor mijn persoonlijk bedoelt, maar dit komt aan! Het strijken is nog nooit zo inspirerend geweest.
26 December. Kerst en … nog 8 maanden
Kerstbrunchen. Lekker eten en leuk met de familie Weerwolven spelen. Heerlijk! Ondertussen verkopen we de kasten van de jongenskamer. Dus ‘s avonds moeten de laatste kasten leeggehaald worden, de kasten naar beneden gesjouwd worden en ik loop de trap tig keer op en af. Tot ik me de trap op sleep voor weer een la. Als we in een volgebouwde woonkamer op de bank zitten, blijf ik daar hangen. Ik heb mijn bericht geplaatst welke wedstrijd ik volgend jaar ga doen.
Doel 2023 – 4 – The Hardman
Ergens eind 2021:
Eindelijk vertel ik Rob van mijn plan om de @hardmanireland in Ierland te doen. Terug naar Killarney, het beginpunt van de Ring of Kerry. Onmiddellijk begrijpt hij dat ik daar op 1 dag de hele Ring of Kerry wil fietsen. Een vakantie die draait om de hele triatlon. Een woord wat we niet eens kenden toen we in 1997 samen etappes fietsten en ik met mijn rode haar in het Iers werd aangesproken!
Ik wilde in 2021 de triatlon doen, maar corona vraagt om aanpassing van de plannen.
5 juni 2022: Het is zwaar in Hamburg tijdens de marathon van de Ironman. Voedingsproblematiek dwingt me tot wandelen. De Ironman wordt qua publiek en deelnemers rustiger als ik rond de 30 kilometer voortploeter en dan bedenk ik me dat de triatlon in Ierland rustiger zal zijn en mij beter zal passen. Van de 200 deelnemers daar wil ik er 1 zijn! Ook dat zal doorzettingsvermogen kosten, maar het geeft me moed om door te zetten in Hamburg.
Nadat ik de magische woorden “you are an Ironman” heb gehoord, train ik door met een nieuw doel in het vooruitzicht. Met op de achtergrond in mijn hoofd altijd de aanblik van Skellig Micheal. Met in gedachten vaak Waterville, Sneem of Killarney. Me immer verheugend om te zwemmen in het water van de legende ‘Tir na Nog’ bij Killarney.
Ik ben een Frysman en een Ironman, maar mijn droom is het om een Hardman te worden.
Zwemmen in de Lakes of Killarney, the Ring of Kerry fietsen en een marathon lopen in het national park bij Ross Castle.
26 augustus 2023 – Op de dag dat wij verkering kregen, ga ik met mijn liefste supporter en echtgenoot terug naar Ierland, Killarney.
Dan ga ik de Hardman doen!
“Prove yourself”
Daarna boeken we een boot naar Skellig Micheal. Dan is mijn leven compleet. Dan is mijn cirkel, ‘the Ring’, rond.
8 maanden verwijderd van de race waar ik al 5 jaar naar uitkijk.
Een lange adem, een visie en rotsvast geloven en bouwen; net als een monnik op Skellig eeuwen geleden nodig had.
Ik krijg reacties en ik stuur naar de organisator een bericht. Na het luisteren naar de podcast gisteren, wil ik mijn motivatie graag voor hem vertalen. Hij reageert (weer) snel, net als toen ik eerder reageerde. “You won’t regret the decision, it’s a great race.” Ik heb nog 8 maanden om te trainen!
27 December. Verbouwen en rennen
Ik ga schilderen, 2 muurtjes verven. Ondertussen worden de kasten opgehaald. Die uit elkaar moeten en dan past alles in 2 auto’s. En de schoonmaakster loopt rond. Dus het is onrustig en even later ben ik alleen thuis als de heren nog een verfroller moeten halen. Na het verven zetten we het bed in elkaar. Daar zit nog een ronde opruimen tussen. En dan wil ik hardlopen. Ik ga geen training doen, gewoon kilometers maken. Ik heb last van mijn rechterhiel, mijn linkerknie, mijn linker-achillespees en mijn rechter kuit. Het wisselt teveel. Ik wil nog graag een keer langs de Oostvaardersplassen lopen voor het straks weer maandenlang afgesloten is. En ik moet nog wat kilometers verzamelen dit jaar. Vincent en ik vertrekken tegelijkertijd, maar hij zal daarna zijn eigen training moeten doen.
Na een kilometer schiet hij er vandoor. Ik zet mijn muziekje aan. Ik voel teveel kerstkilo’s. En pijntjes her en der. Maar die houden me niet tegen! Ik geniet van de plassen en de o-zo-bekende omgeving.
Voor het tempo en het hardlopen moet ik best werken, maar dat is niet vervelend; het is een gegeven. Elke keer weer teruggaan naar de omgeving en het ‘waarom’ ik hier loop. Vincent is al in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik ga naar de dijk en loop de 5 kilometer in 29 minuten. Mooi genoeg! Op de dijk geniet ik dan weer van wind tegen. Ik loop het liefst weer terug langs de plassen, nu het nog kan. Vincent heeft een extra ommetje gedaan en haalt me weer in als ik net weer terugloop.
Lekkere snelle Jelle van me! Ik geniet van het verdwijnende licht bij de plassen. Probeer de snelheid er in te houden. Het valt me op dat ik niet naar de WC hoeft! Dat is mooi 😉 Blij zijn met de kleine dingen… Vincent appt dat hij moet omlopen, maar ik denk echt dat het te lang is. Hij moet nog een end. Ik wil de 11 kilometer volmaken. Ik sta na 8km even stil voor een foto.
Even de stilte en het uitzicht in me opnemen. En even later, tussen het water, doe ik dat lekker nog een keer!
Dan ga ik de tien kilometer volmaken en dat moet ook binnen een uur dan maar. Ik merk de kerstkilo’s wel enorm, maar de pijntjes zijn weer weggetrokken. En! Ik HOEFT NIET onderweg. Het wordt langzaam aan steeds donkerder en donkerder. Als ik in het park loop is het eigenlijk te donker. Ik ben als eerste thuis en ik loop Vincent tegemoet. Ik merk dat ik soms even wil wandelen en ik vind het ook best ook. Al met al loop ik 12 kilometer. Vincent loopt er ruim 14. Ik ben over de 2000 kilometer in een jaar heen. Bingo.
28 December – fietsen & yahtzeen: als het allebei niet goed gaat.
Ik heb nergens zin in, echt niet, na zo’n dag slepen, sjouwen, bouwen, ruimen. Maar toch ga ik even een beetje fietsen. Binnen. Zogenaamd in Frankrijk. Langs de Mont Saint Michel. Vincent gaat “mee” om Yahtzee te spelen.
Na 20 minuten al totaal geen zin meer. Yatzee spelend. Ik heb de mont saint michel totaal gemist. Mijn benen vinden er niks aan. Ze draaien sloom rondjes. Ik mis eigenlijk alles tot ik berg op moest fietsen. Dat voel ik dan weer wel helaas. lk voel dat er helemaal niks soepel gaat. Het ging allemaal niet: winnen met yathzee niet en tempo of cadans ook niet. Opletten of iets ook niet.
En Yathzee gaat al helemaal niet! De dobbelstenen willen ook mijn kant niet opvallen. Hopeloos 25km volgemaakt. Maar… niet afgestapt en toch ook 1 potje gewonnen! Daarna doet Vincent dezelfde route en kan ik helemaal niet meer winnen met Yathzee!
29 December – Alleen hobbelen in plaats van de gezamenlijke baantraining.
Na een dag klussen, snoepen, dag 1 van de cyclus (15 keer in een jaar!) en in het donker was er niet zoveel eer te behalen. Maar dan zit ik zó niet te wachten op gezamenlijke spellen op de baan. Dan liever alleen de training van het schema doen. 1 km inlopen (trekken), dan 4 keer 500 z3/4 en 500 z2 rust. Ik haalde net zone 3 en het tempo zat niet in mijn benen. Linkerknie doet zeet, rechtervoet ook. Niet ernstig, maar gevoelig. Muziekje aan en wegdromen. De derde keer ging redelijk zo langs de Vaart. En dan een brugje verder. Ik hobbelde maar wat voor mijn gevoel. Daarna 6min uitlopen, ik deed 1 km en lapte het horloge, zodat ik niet in z2 hoefde te blijven en kon wandelen. Maar het ging regenen en veel energie zit er niet in. Te dik, vermoeid en andere slechte excuses.
Na 6km rustig doorgerend. Ik maakte een foto op 7,6km en toen moest ik opeens toch nodig! Dus ik ging naar de baan terug (350m) en scheet alles eruit. Toen nog een rondje extra en dat ging wel lekker. Al met al 10km volgemaakt. That’s it.
Voor 2022km in een jaar hoeft ik er nu kog maar 7,68 en die gaan er hoe dan ook komen!! Maar nu doet alles een beetje pijn: linkerknie (menstruatie), rechtervoet (licht zorgelijk, maar nieuwe schoenen/sokken verhelpen dat) en stijfheid (afvallen en zuiniger op mezelf zijn gaat zeker helpen). Nog twee weekjes rust pakken begin januari waarin dan niks ‘moet’ aan jaardoelen etc. en dan ga ik weer bouwen.
30 December. Nog een dagje rust! Tenminste: nog meer kasten bouwen, weer opruimen en de trap op en af. We wandelen naar de winkel om een frisse neus te halen. En dat is het dan. Mag ik ook een keertje moe zijn?!
31 December – 2022 kilometer moeten vol!
Een jaar vol prestaties.
Ik slaap slecht. Komt niet goed uit zo aan het einde van het jaar, maar ik krijg wel mijn boek uit! En dan nog even met Vincent kleding in zijn kast leggen, waarbij meer kast dan kleding overblijft. Om 11 uur staat mijn lieve vriendin Joyce voor de deur. Om 2022 kilometer in het jaar 2022 te lopen, moet ik nog 7,68 kilometer maken. Het kleine rondje Oostvaardersplassen. Joyce gaat mee! En Vincent ook. Het is 15 graden buiten en ik ga in korte broek. 31 december + korte broek. Jawel.
Het tempo is van Joyce en dus lekker heerlijk rustig. Het gekwebbel is van Vincent. Dus het gaat over de Albert Heijn. Ik mag de route doen. Eerst door het park onverhard en dan onverhard naar het trapje. De andere 2 hebben al spijt van een lange broek. We lopen naar de berg en daar regent het.
We lopen over het verlaten intervallenpad zonder enige interval. En langs het Oostvaarderscentrum. Daarna weer onverhard langs het water.
Even later weer een buitje en een wandelmomentje. Ik heb nergens een probleem mee! We gaan de volgende berg op en met de trap weer naar beneden. Dan gaan we verhard wind tegen terug door het park. Het gaat me eigenlijk best makkelijk af en toch ook niet. Ik heb nergens meer pijntjes zoals de afgelopen dagen. Ik heb ook weinig meer te klagen. Het enige wat me niet meer lukt is het om 9000 sportkilometers vol te maken. Geen zin meer om nog eens 75 kilometer te fietsen. Die heb ik vast ergens in het jaar verloren. We lopen nog om de AH heen en dan maken Joyce en ik de 8 kilometer vol. Maakt 2022,33 hardloopkilometers in 2022.
En ruim 6200 fietskilometers. En 162 kilometer zwemmen. 525 kilometer wandelen. Is dat veel? Ik verwacht van sommige mensen meer en dat valt meestal wat tegen. Er zijn ook mensen die ‘met gemak’ 15000 kilometer bij elkaar fietsen of die 7000 kilometer hardlopen. Maar vele vrouwen van mijn leeftijd zitten lager. En ik heb alle medailles maar eens bij elkaar gelegd. Voor 1 keer post ik ‘m dan toch!
Op sommige plekken / faceboekgroepen wijzig ik de tekst.
Op 1 februari 2012 wilde ik als non-sporter dat hardlopen wel een keer proberen. Ik bouwde heel langzaam met behulp van ’Evy’ de afstand uit. Pas in 2013 deed ik voor het eerst loopscholing en een wedstrijd (de halve marathon). In dat jaar deed ik ook een marathon.
Ik bouwde door en werd ergens in 2016 / 2017 een triatleet.
En nu – 10 jaar later- heb ik niet alleen alle triathlonafstanden gedaan (dat zijn er 7), maar ook los alle hardloopafstanden van 5 kilometer tot een marathon.
En weet je? Ik hou niet van wedstrijden… Vind ik te spannend en ik kan niet met voeding omgaan ?
Volgend jaar word ik 50.
Ik heb een gezin (met sportende puber), een baan, een huishouden. Ik kreeg corona, viel met mijn fiets en we hebben 3 prachtige vakantieweken in Canada doorgebracht. Ik denk dat iedere vrouw dit zou kunnen als je maar echt wil!
Ik word ook maandelijks geplaagd door mezelf en ik ben te dol op koekjes en chocolade!Ik voel me niet bijzonder of beter dan andere sporters, omdat ik nog steeds weet hoe ‘die eerste keer’ voelde. Ik waardeer elke overwinning. Van ieder individu.
De decemberstreak met dagelijks sporten heb ik niet gered. Ik heb 2 dagen niks kunnen doen wegens een schoolvoorstelling en een verbouwing. Maar in 2022 heb ik op 350 dagen gesport. Dat vind ik mooi genoeg. Of ik volgend jaar 2023 kilometer loop, ga ik niet beloven. Maar 2022 is in stijl afgesloten!
En ik heb het doel van Apple gehaald, met 1000 bewegingsdoelen achter elkaar (zit nu alweer op 1006 dagen). Ik heb inderdaad 350 iets sportiefs gedaan, al is het maar een wandeling. 2022 was een mooi jaar om op terug te kijken. Dat nemen ze me niet meer af!