Maandag 8 mei. Hardlopen in het Groen, maar met een protesterend lijf!
Er was geen bootcamp, dus ging ik gewoon alleen maar hardlopen. Nou ja, hard…. Joggen. Het ging en ik vond de groene natuur prachtig. Overal geluiden van vogels en kikkers en de geur van bloesems. Alle schakeringen groen. Ik vond het schitterend na al dat grijze en zwarte vulkaanzand en de gele dorheid. Het enige wat daar te horen was waren de ritselende salamanders. Ik genoot van het ontbreken van heuvels en de natuur. En het fijne weer: geen felle zon en droge hitte, maar koel en niet meer benauwd. En het water en moeras waardeerde ik ook weer enorm.
Maar overal waren spiertjes en gewrichten die pijn deden: mijn enkel rechts, knieën om de beurt, de voeten, het zweet in mijn ogen, mijn buik en last van de darmen. Er zat geen tempo in, geen gemak, geen soepelheid. Ik ging de eerste 6km wel elke keer sneller, maar toen kwam het ook niet boven de 10km/uur.
Lastig te accepteren dat het hoofd deze keer wél gaat, maar het lijf niet! Ik ging wandelen om van de groenigheid te genieten, maar dan duurt het me toch te lang. Van tijd tot tijd wandelen dan maar en daar tussenin hardlopen. Ik moest, maar wilde niet in het bos gaan. De laatste kilometer bleef ik dan toch maar rennen en na 9km horloge gestopt en thuis snel de 🚽 ingedoken. Het was dat het zo mooi en ‘thuis’ was, maar ik ben blijkbaar erg moe nog van de terugreis in het vliegtuig (die 4 uur opgevouwen hebben me echt geen goed gedaan) en de korte felle triatlon gister. Mama wordt een dagje ouder……
Dinsdag 9 mei – zwemmen TVA
Tva duurtraining. Ik begon meteen zonder achtje om keerpunten te oefenen! In een echt zwembad. De eerste paar gingen goed, toen werd het druk in de baan.
Horloge ging niet op pauze, pas halverwege pauzes aangezet. De data is dus niet erg betrouwbaar. 4×4 minuten met verschillende mensen voorop. Treintje zwemmen. Met achtje is bijna te simpel voor me. Ik ging lekker niet voorop. De derde keer ging ik achteraan en het keerpunt oefenen! Kreeg ik toch water in mijn neus en draaide ik de kwartslag weer. Potdikkie. Ik ben te ver van de muur vaak. Vind ik nog spannend en moeilijk in te schatten. Toen moesten we 10×100 doen. Ging hard. Ik ging de helft van de keren met en zonder achtje. Mijn keer (7 en 8ste) zonder achtje ging op 1;54 met 1 op 2 ademen en krachtige slagen. De keer voorop met achtje zat op 1:52. Mooi zo. Het zwemmen voelde simpel en makkelijk. Het gevecht is voorgoed voorbij en ik voel me thuis in het water. Jaren van hard trainen en oefenen.
Daarna uitzwemmen en weer het keerpunt oefenen. 1 Ging niet oke, water in mijn neus en kuchen en de laatste ging weer soepel. Ik moet dicht bij de muur zijn en er zit nog geen vaart in en geen soepelheid, maar elke keer oefenen brengt me dichter bij de beste uitvoering.
Grappig dat iemand anders het nu ook maar ging proberen en dat mensen het toch opmerken. mijn keerpuntentraining. Ik probeer het zo onopvallend te doen….
De hartslag werd ook niet goed geladen zei het horloge. Een bidon zero leeggedronken.
10 Mei – Fietsen en hardlopen, maar niet gekoppeld
Ik had geen zin in onkruid wieden of strijken, dus ging ik maar fietsen.
** zeurmodus aan Ik snap het toch weer niet: ik doe heus mijn best met dat fietsen -al deed ik dat vandaag niet heel erg, dat geef ik toe- maar het tempo van nog geen 25 kilometer per uur is dan natuurlijk om te janken. En een cadans van 77 ook. Ik zie allemaal dames die rit na rit 27 tot 31 km/uur fietsen. En dan vind ik het geen probleem dat een paar 'grootheden' dat kunnen, want die zijn gewoon stukken sterker op de fiets en hebben binnenkort grote doelen op triatlons. Maar dames van mijn leeftijd met mijn 'vermogen', dat knalt maar over de dijken en door de polder en die hebben nooit tegenwind of slechte paden of veel bochten blijkbaar. Die stompen makkelijk 27km/uur weg in de laagste vermogens- of hartslagzone. Als ik dan weer op de bezem zit, dan val ik mezelf altijd ontzettend tegen, dat ik niet 'even' voor elkaar krijg. zeurmodus uit
Anyway, ik heb vandaag gewoon maar ‘een beetje’ gefietst zonder me aan de training te houden, want daar had ik gewoon echt geen zin in. Ik heb overal trekkende spieren; van mijn benen en mijn tenen tot mijn nek. Niet ernstig of voortdurend of dat het echt doorzet ofzo, maar ik ben niet gewend fysiek ook maar ergens moeite mee te hebben. Maar de afgelopen dagen geniet mijn hoofd meer dan mijn benen aan kunnen. Ik vind de bloemenvelden in het paars en roze en de groenigheid van Nederland namelijk echt adembenemend tegen de donkere lucht.
Misschien ga ik daarom wel niet zo hard, dan kan ik er langer van genieten 😉En nieuwe paden ontdekken. Intussen waart er weer ziekte door het huis en ik vermoed dat de nachtelijk opgepropte droge-lucht vlucht ons flink dwars zit. Dagje ouder is een dagje (of wat) langer herstellen. En ik kan niet ontkennen dat ik gewoon 50 word dit jaar. Dat de rest dat allemaal maar in snelle tijden moeten doen, maar voor mij is elke keer de finish halen het allerhoogste doel dit jaar en dat ga ik kunnen ook! Als ik het maar leuk heb.
‘s Avonds gaat Vincent naar de baantraining en ga ik mijn eigen looptraining doen.
Training: 20min rustig inlopen|4x 400m gecontroleerd rond 5:00 R=200m|6x 200m met progressief verloop na 100m van 5:00 inzetten naar hoger tempoR=200m wandel en dribbeltje herstel | 10min ontspannen uitlopen.
Dit was dus alles behalve een makkie. Het inlopen ging heerlijk, dan hoef ik geen moeite te doen. Wellicht was deze training bedoeld voor op de baan, maar ik liep op de weg en dan is het behoorlijk stevig, vooral omdat ik zelf ook wat ‘te stevig’ ben – oeps. Maar daar werk ik weer aan.
Van de 4 keer 400m ging er 1 omhoog de dijk op en die was dus te langzaam en 1 omlaag de dijk af en die was te snel. Ik moest wel elke keer flink diep graven om het tempo vast te houden. Ondertussen genoot ik van het groen en van het water en van de zon en van de kleuren. Ik ben de polder echt gaan waarderen na de vulkaanstof en de droogte van La Palma! De eerste en de laatste 400 zijn dus prima vergelijkbaar. En netjes tussendoor wandelen/dribbelen. Dan de 200tjes. Potdikkie, wat heftig voor mij! Ik begon dan op 5 minuten/ km en dan ging ik keurig aanzetten na 150m en de laatste 100m nog een keer voelen of mijn benen harder konden. Het voelde niet zo voor mijn benen, maar het lukte wel elke keer!
Behalve de 4de en 5de keer, die zijn dan echt moeilijk. Ik heb de 200tjes vooral gedaan op kracht: dus redelijk grote stappen. Behalve de laatste, toen dacht ik: ik ga gewoon zo hard ik kan en kijk niet op mijn horloge en zet kleinere stapjes. Voor een laatste is die echt oke qua tijd en grappig genoeg is de cadans dan opeens een stuk hoger (184 tegen bijv 176 in de voorgaanden).
Ik was er echt kapot van en wandelde de laatste 200m van de serie. Toen uitlopen en van al die intervallen moest ik nodig naar de WC. Maar eerst de 10km volmaken en dan snel naar de toilet lopen bij de atletiekbaan! Het totaaltempo valt dan een beetje tegen door al die wandelpauzes, maar de intervallen heb ik fors gedaan en ik heb flink (in mezelf) op de trainster gescholden hihihi.
Nadat ik de toiletpot had gevuld en wat water gedronken, keek ik even naar Vincents razendsnelle 100m in 13,5 seconden en toen was het me te druk daar en dacht ik: ik ga liever hardlopen dan hier zitten, dus toen ben ik nog rond het sportpark gelopen. Ik sprak met mezelf af dat ik bleef rennen (tempo onbelangrijk), maar dat ik mijn horloge direct zou stoppen en de kortste weg terug zou nemen als ik ging of moest of wilde wandelen. Tja, dat moment komt niet als ik niet naar de WC hoeft. Dus was de tijd de beperkende factor en ik vond 20 minuten genoeg en toen was Vincent ook klaar en zaten er bij mij ruim 3 kilometer op.
11 Mei – Naar Dronten fietsen En terug
Lekker een hoge cadans en een muziekje en hopen dat ik niet nat ga worden. Een ommetje via schanullekesluisje. Maar de zon kwam er zelfs door en dan is het zelfs warm! Het fietst lekker en op een fijn tempo. Maar in het bos lijkt ‘t wat glad en slippery. Witte brug.
En dan naar Lelystad en nieuwe stukken. Vond ik leuk en goed te volgen. Ik was al snel bij de Dronterweg. En nog steeds goed weer, maar wind tegen. De Dronterweg is saai, breed en echt een fietssnelweg.
Als ik het even niet zag zitten, ging ik de cadans verhogen en dat hielp.
Dan Dronten in precies de goede tijd. Schattig dorps met mensen die gedag zeggen. Route ging prima en tegelijk met Joyce was ik in hun straat! Ik denk nog: hier, toeteren?! Ik kreeg een rondleiding en broodjes en we kletsten. Toen moest ik terug. Ik had teleurstellend 25,5 gemiddeld gereden. Kon gewoon dezelfde kleren aanhouden. Route door de Edge laten bepalen. Ging ie anders! Over de Hamweg, die top is! Boerengezelligheid. En dan kom ik op de Rietweg. 17km tot de Knardijk deze weg volgen! Superleuk.
Alleen de donkere wolken zijn zorgelijk…. Het tempo wind mee is enorm. Dronten uit. Ik moet om het Larserbos heen. Mooie donkerblauwe lucht belooft niet veel goeds, maar wat kan ik?
Langs het vliegveld en ik vind het zo leuk dat ik nu hier optimaal profiteer van wind-mee. Dan de Knardijk van de andere kant benaderen.
Rechtdoor het natte pad op. Zou ik geluk hebben? Maar verderop op de Vogelweg toch druppels. Als ik af moet naar de Reigerweg grote druppels en een bushokje!
Ik schuil voor de dikke bui en app met Vincent. Dan minder regen en ik ga weer. Gaat het nog een keer snoeihard regenen! Dat mijn schoenen vollopen en alles doorweekt raakt. Er razen auto’s voorbij, dus ik kan niet filmen. Maar ik baal d’r niet van en het tempo is hoog! En opeens is de bui over en de weg compleet droog! Ik ga via de Trekweg, dat ik niet dezelfde weg rij. Edge gaat redeljk mee. Het gemiddelde tempo is flink verbeterd! Net geen 27 gemiddeld. Happy ride van dik 80km.
12 Mei – Trailen, wandelen, High Tea en werkfeestje – drukke laatste rustige dag!
Ik had om half 12 met mijn zus afgesproken om te gaan wandelen rondom de Pyramide van Austerlitz. En tja, dat ga ik toch maar wat vroeger zodat ik nog een keertje wat kan hardlopen. Dit ging niet zoals de bedoeling was. Mijn hrv (hartslagvariabiliteit) dropt en dat voel ik ook. Fysiek is alles zwakjes met spierpijntjes en krakkemikkig. Ik ging voor de run lekker nog naar de wc en toen kilometers rust, bos, mezelf&niks wat moet. Nouja, op tijd terug zijn. Route volgen prima, geen tempo in beeld, geen andere mensen en wel veel groen en vogelconcerten.
De mojo ontbrak. De eerste 3km super, maar toen -ergens in km 4/5, raakte het zoek. Niemand met “ank-effe”, weinig tempo voor hoe het voelde en veel zon. Alles trekkerig, maar niets ernstig. Gewoon net-niet. Wandelen hielp wel even, maar het hoofd werd ook wat wanhopiger. Op de parkeerplaatsen in de felle zon genieten van de desolaatheid en ik kan zo nog 💯 genietmomenten oproepen, maar écht… geluk net niet. Ik vond afsnijden langs het hek prima.
En dan nog 2,5km omhoog. Dat hielp mijn hoofd én benen niet.
Ik hoef voor niemand te blijven hollen en zeker voor mezelf niet! Vincent appte en het pad was compleet zoek en overwoekerd. Lastig tegelijkertijd. Werd ik nat van de blaadjes.
En toch….. na het Stoopkoepeltje (er was een trouwerij) met nog geen 8km op de teller ging ik door (omhoog!!) voor een rondje Pyramide en nog tig fotootjes. Op weg omlaag moest ik toch weer meteen door naar de plee met alle pijntjes die dáár dan weer bij horen. Het was niks easy of makkelijk aan, deze solo-actie.
Wandelen kan ik wel! Route, kletsen over de vakantie en een broodje eten en zon en nog meer kwebbelen en doorlopen en omlopen en verder kletsen en fotootjes maken.
Bankje pas bij de Pyramide, maar heb ik geen geduld voor. Omhoog was toch nog even leuk en blijft apart. En dan door naar de High Tea. Die hadden we we verdiend! Konden we verder kletsen.
13 Mei – trailen met de meiden tussen Lage Vuursche en Kasteel Groeneveld.
Gister wilde het niks en vandaag ging het als een zonnetje. Omdat ik gister nog zoveel daarna moest doen en haast had misschien. Ik sliep slechter vannacht, maar de hrv krabbelt weer op. Ik voel me ook wat beter. We gingen al om half 9 en dat kostte me geen moeite! Ik reed en M en D kwebbelen wel. 2 witte bollen met gekleurde hagelslag. Viel goed. Onderweg niet 1 keer aandrang!! Niks!
De route ging ook behoorlijk goed, maar een paar keer afgeweken. En lekker gekletst met die 2 lieverds. Ik vind D echt zo’n topmens!
‘T Was wel drassig overal. Ik hield het vol tot 8km; daarna ging ik plassen stampen. De omgeving is echt prachtig mooi daar tussen Lage Vuursche en Groeneveld.
Tempo lag prima, M soms voor ons uit.
2 Drinkpauzes. Het was echt eenvoudig vandaag. Zo 13km weggehobbeld. En keurig op tijd klaar. Soms snap ik er niks van!
Had ik nog tijd genoeg voor het zwemmen, om tijdens het kinderuurtje het keerpunt te trainen en te oefenen. Elke keer 100m. Naast Vincent in de baan, die zit ik het minst dwars…… En dan op het laatst nog een keerpunt extra. De meesten gingen goed. Twee of drie keer mijn neus vol, maar dan kan ik doorzwemmen! Vaak kwam ik te diep uit. En soms opeens een kwartalag gedraaid. En het punt om te gaan draaien bepalen is ‘een ding’. Maar oefening baart kunst! En het is vermoeiend! Ik dacht dat ik het tien keer had gedaan, maar volgens mijn horloge zijn het er een stuk meer! Echt snelheid behaal ik niet, vooral ook omdat ik geen achtje heb en ik naar een 1op2 ademhaling ga en omdat ik een keerpunt eerder geconcentreerd doe dan krachtig en handig. De laatste keer deed ik wel op snelheid en met goede krachtige keerpunten en hoog uitkomen en toen zat ik op 2 minuten (met een extra keerpunt!)! Ik was er moe en voldaan van. Vincent krijgt een wetsuit in de schoot geworpen, de geluksvogel! Maar ja, dan is de triatletendag stiekem nog niet om…. Want dan kan je nog best fietsen!
De tijdritfiets afgesteld nav rapport van oude tijdritfiets. Die wilde ik proberen natuurlijk! Eigenlijk was het eerst proberen en toen de fiets afstellen. Ik was wankel op de fiets. Veel (zij)wind, tegenwind, onwennig, durf vooral niet te liggen. En het ging traag! Met nog geen 25 op de teller de dijk op. En dan nog steeds niet durven te liggen. De fiets voelt zo licht en onstabiel, alsof de wind mij en fiets kan omblazen. Pas na de oversteek ga ik liggen. En dan vliegen! De gemiddelde snelheid loopt zienderogen op 😳 ik blijf liggen en voel goed wat er nog net iets beter kan. En rij kilometers lang boven de 30. Vertrouwen ladend.
En dan expres een weg zoeken wind mee. Ik haal een scooter in!! Dan is het fietspad nog niet af 🤬 en staat mijn gemiddelde op 28,6 als ik de stad in moet.
Inmiddels heb ik vertrouwen genoeg in de fiets om dat niet al te veel willen laten zakken. Dus veel liggen tegen de wind in en op de weg blijven en denken over de route met de minste weerstand (=andere mensen). Het gemiddelde zakt wel iets, maar niet eens erg veel. Zo goed als de fietsers van vanmiddag ben ik nou eenmaal niet (29 & 30 gemiddeld), maar dit is voor mij goed zat. Ik hou het lang op 28,3 tot ik de wijk door moet en 30km vol wil maken en ik eindig op 28,2. What to do voor een snelle tijd: alles onder de 5km/u weglaten, een goede fiets en iemand om je uit de wind te houden. Ik moet vaker op de tijdritfiets om te wennen en me vertrouwd te gaan voelen met de fiets.
14 Mei – Samen fietsen, maar niet voor het tempo.
niet zoveel zin. Nergens in gelukkig, dus niet specifiek fietsen. maar saampjes gaat het dan prima. En dan hoef ik niet zo hard. Best nog wat wind tegen op de dijk en dan weer mee op de Knardijk, wat niet zoveel zoden aan den dijk zet.
Lekker tussen de Lepelaarsplassen door en onderweg veel kwebbelen. Ik kon zelf niet zo best op de cadans letten. We hebben ook fotootjes gemaakt. Tussen de laatste bollenvelden met de mooiste tulpen.
Eigenlijk vond ik het allemaal wel best alles bij elkaar. genoeg gesport deze week -al is het nooit genoeg en doen er honderd anderen veel meer in hun vrije week, maar ik vond het wel mooi en ik had ook geen zin meer om er hardlopen aan vast te koppelen. Ik fietste met krampen op het einde (buik), maar het zette niet door. Een weekje van zo’n 13 uur bij elkaar gesport en ik vind het wel best zo. Als ik alles meetel en ook het strijken, onkruid wieden en wandelen, dan zit het zo op 20 uur volgens de statistieken. Dus het is maar net hoe je het bekijkt. Vanaf morgen begin ik weer met werken.