29 Mei Even eruit!
Na een lange verjaardagsmiddag (wat ik vermoeiender vind dan een halve marathon lopen) even naar buiten de zon onder zien gaan. De eerste 35 minuten kalm aan en ik heb ‘s op de pasfrequentie gelet. Ik heb het standaard stukje gerend waar ik altijd kom met onverharde stukjes en de ondergaande zon en de paarden. Er was niemand en het was prachtig, maar mega-standaard.
Na het inlopen was het standaard rondje al bijna klaar. En nog 5x 30’ versnellen, maar de 30sec wandelen gewoon gedribbeld. En uitlopen. Dat was het. Soort van honderdineendozijn. Wel helemaal stil overal.
Mijn linkerknie zeurde wat en mijn rechterscheenbeen, maar dat is geen enkel gevaar of probleem. De versnellingen op het laatst waren prima, alleen ipv wandelen mooi dribbelen. En uitlopen. Geen last van de darmen. Wat verwonderlijk is na een dagje taart en thuisbezorgd.
30 Mei – Zwemmen in kou en met golfjes, een beetje solo
Ik was bang dat het te koud zou zijn, maar zeker het water viel mee. Voor Vincent was het wel te koud, die bleef aan de kant. Veel vieze plantenstengeltjes aan het begin, dus ik moest dieper. Maar ‘t was absoluut te doen! Alleen de golven waren behoorlijk zwaar. En er is daar weinig te navigeren. Gewoon soort van rechtdoor. En dan omkeren en terug. Even langs Vincent en toen de andere kant op.
1 op 3 ademen en een ritme pakken wat bevalt. Toen ik omkeerde waren de golven fiks heftig! Best zwaar, zeker voor mij en mijn golf-angst (ergens bij de Frysman “opgeduikeld”). Maar ik zwem rustiger en sterker. Dat is ook een uitdaging. Durf ik aan. In me uppie. Ik vind het best stoer van mezelf: zo’n beetje alleen en dan met golfjes en kou! Tamelijk gedurfd, maar ik doe het én kan t!
Is er een groepje renners bezig 😡 op het strand. Wie is er nu gek?! Ik ploeterde tot het einde strandje en toen terug. Was ik best vermoeid, maar 1500m volmaken. Uit het water gaan vond ik 🤬 met die hardlopertjes die kijken en de kilte op mijn voeten. Maar ik heb mooi weer een uitdaginkje overwonnen! Alleen de golven door.
31 Mei – Fietsen
Van de training kwam niet veel terecht. Ik moest op wattages fietsen, maar wind tegen was een laag wattage lastig te halen en wind mee een hoge dan weer moeilijk. En -eerlijk gezegd- had ik het toen al opgegeven. Wind tegen op de Knardijk was zo ruk.
En toen werd ik op de dijk bijna opzij van mijn fiets afgeblazen! 😫 tussen de parkeerplaatsen ging ik liggen en pushen. Verder niks anders. Een overwinning voor mij: alleen maar zo hard mogelijk met de blik omlaag en niet op de data letten. Pushen. Nergens op letten en trappen net boven wat relaxed voelt en dat doorzetten. Ga ik ook eens lekker een tijdlang 40! Op de racefiets. 5km in 7:30 en volhouden tot het laatste moment. Toen langs het nieuwe fietspad.
Saai en wind tegen. Daarna nog even langs de plassen pushen en gemiddelde hoog houden. Nog even 41km volmaken en het is wel goed zoals het ging. Op de racefiets he! Muziekje aan. Voor ik begon was ik vermoeider dan na het fietsen.
1 juni – Nieuwe maand, nieuwe kansen, nieuwe trainingsstandaarden
Fietsen: de Knardijk af en verdwalen tussen Harderwijk en Ermelo.
3 uurtjes fietsen en 3 kwartier lopen: Dit was het idee, maar het ging niet zoals gepland. Ik wilde de hele Knardijk af fietsen. Muziekje op en naar het begin fietsen (of het einde eigenlijk) bij Lelystad zodat ik wind mee had op de dijk. Vergissing: dan heb je wind tegen op de dijk en dat is kei-hard afzien. 17 lange kilometers.
Gelukkig maakte de Knardijk veel goed, niet zozeer qua tempo, maar het gevoel was goed. Ik dronk elke 7km. Is toch makkelijker tellen voor mij. Schaapjes, sluisjes, even plassen en dan tussen de klaprozen door een nieuw stuk Knardijk. Ik genoot, met het voorbehoud dat ik straks wind tegen zal hebben.
Harderwijk was onrustig, maar het aquaduct een keer onderdoor wel gaaf om te doen. Dan Harderwijk. Het tempo was oke, maar ik wist de route niet en raakte het water van het Veluwemeer kwijt. Ik vond de vrijheid van verdwalen wel leuk en de andere omgeving met bos. Bij Horst ging ik toch maar eens zoeken hoe terug te komen in de polder. Ik ging langs de stranden en had daar ook wind mee. Wel zo prettig!
Een flink eindje nog naar Nijkerk. Door de polder. Weer in de polder even goed gekeken en de reep gegeten! Toen wist ik dat ik de lange rit ging doen. 3 uur was immers al uit beeld. Gelukkig had ik de tijd! Tot op zekere hoogte… dan wind tegen langs de N302. Liggen en aftellen. Omdat ik wist dat het kwam, viel het best mee. Ik had natuurlijk door het Horsterwold moeten rijden zoals het computertje bedacht had, maar nee, van wind word je sterk! En dan de Grote Trap af. Met al die bochten durf ik niet te liggen. Maar ik dwong mezelf dat na de Vogelweg toch te doen! Kleine overwinningen-week! En ik hield vol, behalve langs de koeien. En het was een prima ervaring, het ging super! Daarna nog even wind mee op een stom fietspad (niet gemaaid) en ik reed om, want ik moest en zou de 100km halen! Als je uitgaat van 25km/u is mijn gemiddelde van (bijna) 26 prima. En dat was drie jaar terug wedstrijdtempo! Ik fietste me niet helemaal stuk, maar was blij dat ik het gehaald heb.
En toen nog lopen? Een koppelhobbeltje met zorg voor rucola en patat van de snackbar!
En toen nog even hardlopend met een klein ommetje naar M huis waar ik vakantieoppas ben. Ik dacht: ik zie wel hoe ver ik kom en ‘k ga niet hard. Nieuw paadje getest en het liep lekker!
Stopje bij M en dan door met weer een ommetje naar de snackbar. Ik had wel trek inmiddels! Ik moest daar zo lang wachten dat ik de 5km vol liep. Met veel pauzes her en der, dat wel. En toch…. Het voelt niet-goed-genoeg. Dat is de periode van de maand. Wat ik doe en laat, ik vind niks goed en alle anderen beter. Vanmorgen rustig aan gedaan en lekker gelezen, maar het strijkgoed ligt er nog. En de mail die ik voor Vincent zou opstellen heb ik ook niet gered. En dat telt dan zwaarder in mijn hoofd nu dan een koppeltrainin’kje’. Ik voel me niet sterk genoeg, niet goed genoeg en heb weinig zelfvertrouwen. Deze maand is het weer iets heftiger dan voorgaande maanden.
2 juni – Niks. Nou ja, sociale verplichtingen, werken, uit eten. Vermoeiender dan een marathon lopen als je het mij vraagt. Nieuwe collega’s, oud-collega’s, vrijdagmiddagborrel. Er past gewoon geen sport bij. Een te volle buik, teveel prikkels en sociale onhandigheid. Mij past trailen, buiten zwemmen en cadans fietsen tegenwoordig beter.
3 juni – fietsen en wandelen
Het is passen en meten met trainingstijden, want ook deze zaterdag heeft wat sociaal vermaak in zich. Maar ik had deze week de tijdritfiets nog niet gehad en we moeten vriendjes worden. Ik lijk niet helemaal gezond qua hrv en ben best vermoeid. Dus kalm aan, niks pushen, niks willen en niks verwachten. Maar goed ook! Geen sterke benen, weinig topsnelheid en niet echt met interesse.
30km volmaken. De spirit is echt wat weg, het gaat om niet meer of minder dan uitvoeren. Ik heb het hardlopen toch wel gekoppeld, maar een lange duurloop was absoluut out of the question. Qua tijd. De zaterdag zit nokkievol. Dus even geen opdracht, geen verwachting, geen verplichting. Ik ging maar wat hobbelen en het ging redelijk in het begin. Ik heb voor de verandering eens wel om me heen gekeken en even gaan zitten (waarom ook niet) en lekker illegaal over de weg die ze verbouwen en onderweg weer stoppen om te schijten.
Er zat niet heel veel animo of energie achter, maar ik vond het tenminste leuk van tijd tot tijd! De hartslag was behoorlijk hoog. Toen ik thuiskwam, had ik minus 10 minuten om te douchen voor we naar de afspraak moesten racen. Maar netjes op tijd (de Mercedes had wel snelheid in zich vandaag!) waren we op het vliegveld om Robs Poolse collega’s op te halen. We zijn naar Austerlitz gereden en hebben daar gewandeld. En lekker gekletst.
Mijn benen vonden de trap veel hoger dan normaal! Het waren ‘maar’ 3 kilometer en toen zijn we doorgegaan naar de BBQ.
4 juni – Lange duurrit samen met SG
Opdracht: Fietsen
zondag. Lange duurrit
100 – 120km lange duurrit incl. koffie stop o.i.d. Lekker ontspannen en op gevoel. Tijdens de rit voldoende drinken én eten!
Ik hoefde niet meer zo lang, want dat heb ik deze week al gedaan. En ik hoefde niet hard, want ik ging lekker samen met SG. Ik ben nog steeds niet 100% fit, maar het voelt oke genoeg. Te dik. Krampen. Moe. Maar dat hoort nu een keer erbij. Ik fietste naar SG (de eerste 9 kilometer zitten er dan al op) en samen gingen we de polder in al kletsend. Heerlijk! Niks moeten en nergens op letten! We gingen langs het water naar de Knardijk toe, hoewel Zeewolde het idee was.
Maar toen vond ik Harderwijk weer leuk! SG heeft Long COVID, dus haar energieniveau is lastig te balanceren. Een koffiestop in de zon was een prettige bijkomstigheid. Kan ik ook!! Er was helaas alleen geen gebak bij.
En dan terug en via de dijk naar Zeewolde en lekker wind mee. Kletsten we over ouder wordende ouders. SG is zo lief! Door het bos slingeren en de kilometers telden op. Ik dronk niet zo heel veel. Vond het wel allemaal mooi en leuk. Alleen druk: inhouden, bijhalen en dat keer honderd. Voorbij de Eemhof trok de wind aan en kregen we ‘m tegen. Niet zo leuk. Best zwaar. Ook voor mij zonder veel voeding. Oeps. Nog even stoppen onder de brug, goed idee! En dan de fietsbrug over. Bij SG’s huis zat ik op ongeveer 85km. Tja, van SG mocht de 💯 vol… dus ik reed om via de Ibisweg met wind schuin voor tegen. K🤬zwaar. In het Kotterbos begon het voedingsgebrek te tellen: 2 bidons, 1 colaatje light en 1 fruit gellie is veeeeeel te weinig. Tunnelvisie, moeite en doordrammen. Moest ik nog om, maar 100 kwamen er! 24 gemiddeld valt me mee, cadans onder 80 valt tegen. Maar vooral: genoten! Niet kapot. Heerlijk gefietst ontspannen en op gevoel. ☺️100km gehaald volgens de opdracht, ✅maar genoeg eten en drinken – nee. 👎🏼 dat laatste blijft hangen bij mij. En ik merk dat het ongeluk bij de Ironman in Hamburg me aangrijpt. 😢 2 kilo afgevallen ten opzichte van de ochtend: van 75 kilo naar 73 kilo. Ik heb last van krampen, maar de menstruatie zet niet door. En daardoor voel ik me wat zwakjes en instabiel.
5 juni – Bootcamp, maar daar was ik niet écht bij….
De hartslag is al de hele dag te hoog. De HRV al dagen laag. Parcetamols en vermoeidheid en zonder enige moeite het rode apple watch doel halen. Ik voel me zwak, maar niet ziek. Dus ik ga gewoon heel erg rustig aan hardlopen. Heel rustig. Trek me van niemand iets aan. Rechtstreeks naar de bootcamp toe. En dit lage tempo in zone 2 is ook een 🚩! Ik pak mijn eigen route, kunnen ze me inhalen en ik laat het gebeuren. Mijn hele lage tempo voor vandaag.
Maar ik ga gewoon rustig en denk aan de Ironman in Hamburg. Dat is precies een jaar geleden! Ik ga gewoon heel gestaag door met rennen en beleef de stappen in Hamburg opnieuw. Hoe moeilijk dat was. Het bos en onverharde pad brengt rust en grote onrust, emotie en tranen tegelijkertijd. En toen zag ik het prachtig grote kalme hert in de zon. De rest van de wereld en de oefeningen en het geleuter ging aan me voorbij.
En toen de bootcamp. trap, wandel, circuitje, oefening, 2x circuit, buikspieren. Ik was in gedachten alleen maar terug in Hamburg. Alle oefeningen gingen op de automatische piloot. Ik dacht alleen maar aan hoe alles er een jaar geleden uit zag. Dat was weird en fijn tegelijk. Ik hoorde het gefiep van de rest, maar ik zag de huizen, het parkje, de brug in Duitsland. Er zijn al stukjes kwijt die ik moest terughalen. Brokjes gedachten pasten niet in het planken, dus planken heb ik overgeslagen. Van tijd tot tijd was het voor mij, in mijn kleine coconnetje emotioneel. En ik kreeg soms de neiging om tegen de anderen ‘rot op’ te roepen en ‘laat me met rust’. Op de wandeling terug naar huis heb ik eindelijk een hoop tranen vergoten voor de Ironman en de kracht die ik toen had, dat had ik in een jaar tijd nog niet 1 keer gedaan.
6 juni – Fietsen
De cijfers zien er uiteindelijk mooi uit: 28 gemiddeld, een gemiddelde cadans van 81, mooie hartslag, flinke versnellingen op de racefiets en zo netjes mogelijk de opdracht gevolgd als maar kan op de openbare weg met 4 keer 10 minuten op wedstrijdintensiteit. Op het einde lekker rücksichtlos gaan liggen tegen de wind in en doordrammen en 1 keer de remmen getest en gemerkt dat ik best goed kan remmen voor een k-hond.
Dus best oke, MAAR het voelt als 😡 😤 😣 😞: niet genoeg gegeten of gedronken, de hartslag niet omhoog gekregen naar zone 3/4 of wedstrijdintensiteit, veel te veel bochtenwerk door het bos aan het begin, niet durven gaan liggen door de sterke zijwind op de dijk, 2 stops onderweg en plassen, één keer een rustblok van 10 minuten (langgggg) met 2 minuten ingekort en het uitfietsen zelfs helemaal gehalveerd. En daardoor staat er in mijn hoofd een rood kruisje ❌ bij: onvoldoende. In mijn hoofd staan namelijk alleen maar overal kruisjes bij, want in deze periode is niks goed. Helemaal noppes voelt oké en alles is op zijn best niet-goed-genoeg. Mijn HRV keldert naar beneden, dus er is iets niet goed, maar ik voel het niet. Dat baart me zorgen. Dat is niet omdat ik ongesteld moet worden (daar komt het mopperhoofd wel vandaan), maar mijn lijf lijkt aan te geven dat ik ziek aan het worden ben. Ik voel me te dik, unhappy, overprikkeld, prikkelbaar. Ik ben het fietsen wel een beetje zat nu, maar ja, dat ben ik met alles! Mijn benen delen dat gelukkig niet, die maken hun rondjes wel. En dan moeten ze ook nog hardlopen er aan koppelen!
Het is maar 1 kilometer, dacht ik de eerste 5 minuten. Maar echt hard-hard gaat het niet, omdat ik gewoon veel te veel kilo’s mee moet slepen en ik niet van de koekjes af kan blijven. En het is warm. Ik kleed me eigenlijk nooit om als ik van de fiets af kom en ga rennen, is dat raar, dat ik dan gewoon in mijn fietsbroek loop?
Maar goed, na die kilometer ging ik lekker verder hobbelen. Hetzelfde als bij het fietsen: die benen doen het wel, maar mijn hoofd vind de pluisjes irritant, het is te warm, het tempo wil niet meer, ik voel me dik en log en saai. Terwijl de hartslag nu juist NIET omhoog wil! Ik ren de 3km vol en zweet me te pletter. Ondertussen moet ik weer flink schijten, maar ik ga even de plantjes water geven en gebruik daar de WC en dan hobbel ik naar huis en maak ik toch de 4km vol, terwijl ik echt geen idee heb waarom ik dat dan weer wel deed en waar ik die motivatie vandaan haalde??? Ik ben d’r gewoon even klaar mee, met trainen, want het voelt alsof anderen helemaal niet zoveel hoeven te trainen om een halve triatlon te doen en ik denk dat ik die inhoud ook prima heb. Al moet ik misschien nu toch heel snel over de voeding gaan nadenken! Ook al zo erg, want ik moet morgen naar de diëtiste. Het kan alleen maar verbeteren…..
7 juni – Global Running Day – vierkommatwee
Toch maar gaan rennen op Global Running Day samen met Vincent laat op de avond tussen een miljoen vliegjes door. Rustig an, want ik voel me ‘s nachts doodziek. Keelpijn, hoofdpijn, ietwat verhit. Overdag gaat het gewoon goed met paracetamols en Citrosan. De HRV is tot in het rood gedaald. Zorgelijk, maar ik voel me overdag dus oké. En dan is de hartslag bij het lopen opeens superlaag 😳 en hobbel ik zo’n tempo wat maandag ‘far out of reach’ was met enig gemak.
En kletst Vincent gezellig naast me op.
Ik ben wel zwaarder dan ooit, maar heb ook meer spiermassa; zei de diëtiste. Ik moest wel snel naar binnen, naar de 🚽 💩. Nog steeds is niks echt goed, maar ik ben blij dat ik nu 4,2km heb (er moet nog 100m getweaked) om te gaan oefenen. Straks in Ierland moet ik 10 rondjes van 4,2 kilometer hardlopen.
8 juni – duurloop met 4,2km-rondes
‘s Nachts ben ik echt verkouden en grieperig, maar overdag valt het allemaal erg mee. Heel raar en vervelend. Garmin schreeuwt bijna tegen me dat ik rustig aan moet doen. Maar hardlopen wil ik proberen. Ik doe het net even anders: ik ga 3x het rondje van 4,2 kilometer lopen. Dan kom ik elke keer langs huis en daar zet ik bidons neer en kan ik naar de WC, wat na de tweede ronde natuurlijk meteen moet. Daar stop ik het horloge voor, maar niet voor het drinken.
De eerste ronde is 100m te kort, maar de tweede en de derde kloppen precies, dus nu weet ik het rondje! In Ierland zijn het straks 10 rondjes van 4,2km en nu kan ik daar mee gaan trainen. Behalve het hoogteverschil heb ik nu ook stukjes ‘onverhard’ en redelijk veel onder de bomen (maar niet alles!)
Ik merk wel dat 1 drankpunt op 4,2km met dit weer te weinig is. Dus volgende keer (😵💫) ook ergens een bidon water neerzetten op de helft. En ik krijg in 1 keer gewoon niet zoveel gedronken. Ik vond het warm en dat was echt wennen, maar wie weet wat voor weer we de komende tijd nog krijgen….of in Ierland…
Onderweg voel ik me dus prima en is er geen snotneus of hoofdpijn of een extreem hoge hartslag. Ik doe de versnellingen aan het einde bij de laan der VOC langs de lantaarnpalen (2 om 1), maar niet te gek. Na 3 rondjes heb ik nog wel kracht en energie om nog 2,5 km te gaan om de 15km vol te maken. Ik snij een stuk van het rondje af, maar na 13,5km is het ‘op’ en loop ik toch weer op leeg. Dan kan ik alleen maar voor me kijken en doorzetten. En tóch… Het rondje is 15,6 dus nu maak ik er 16 van ook! Dan ben ik bij het oppashuis en heb ik dat ook weer gedaan. Het was warm, ik ben niet 100% fit, ik ben te dik, ik ben niet snel, ik had nog meer moeten drinken, ik moest nog naar de WC en het ging absoluut niet op een hoog tempo of enigszins makkelijk, maar ik heb het wel gedaan! En dat omdat Joyce me schreef (toen ik klaagde over ‘al die andere mensen’): “Jij ploetert in jouw ogen, maar dat zie je verkeerd. Je blijft investeren in jezelf en daaruit kan je straks putten.”
