12 juni. Vandaag wordt hij 50, mijn liefste. Hij wil er niks aan doen en wij moeten gewoon werken, terwijl het zijn vaste vrije dag is. Niet uit eten, geen slingers: dat hoeft allemaal niet van ‘m. ‘s Avonds maken we samen een lekkere wandeling. Dat mag wel en dat is lekker in de warmte.
13 juni. Fietsen.
Ik ging echt lekker chill het eerste anderhalf uur! Was ook wel te zien aan het tempo en de intensiteit. Nog geen 24 gemiddeld. Baarde me even zorgen, maar chill! Muziekje op en Ik voelde me echt heerlijk een recreantje in het bos. Veel drinken onderweg en zelfs een korte plas/bidonwisselstop.
Helemaal naar het zinnetje, alleen de wind viel wat tegen. Ik had het zo getimed dat ik op de dijk even wind mee het wedstrijdblok ging doen, dus die vervroegde ik 5 minuutjes en toen liggen en (bleek achteraf) een ouwetje op alu racefiets inhalen. Had ik een doel. Liggen, niet kapot pushen en lekker trappen. Dan vergeet ik -wedstrijdgetrouw- om te drinken. 20 minuten lang hoge intensiteit en daarna nog 15 minuten naar huis peddelen.
Even bijdrinken. Ik moet vandaag veel naar de wc voor de grote boodschap, mijn darmen moeten alles kwijt. Ik ben weer streng met eten en dat voelt goed qua rusthartslag en kalmte. Maar waarom dan toch weer frequent 💩?
En dan hardlopen koppelen. Het rugzakje met drank stond klaar. En hobbelen maar! Ik dacht: het bos in voor schaduw, maar het was daar om 2 uur s middags vol in de zon net zo heet! Niks voor mij, die felle zon.
Maar ik hoefde niet hard: 6:00-6:30. Ik liep keurig 6:15. Na 3km een stop voor drinken. Ik had goede hoop om alles in blokjes te doen van 3km. Gecontroleerd leek mij het beste. Met de warmte. Maar toen ik bijna op 6km zat, ging het niet goed meer. Ik moest direct de bosjes in (weer schijten) en door al die zon voelde ik me verzwakt. Fruit gellie eten en drinken en doorhobbelen. Wel schaduw eindelijk, maar de hartslag liep op en Het tempo was weg. Het voelde echt als geploeter. Ik had mezelf op 8km weer een stop beloofd, maar dan moet ik rennend/dribbelend de brug op in de volle zon. Daar heb ik echt alle kracht voor nodig! En toen kreeg ik kramp in mijn buik en moest ik boven echt even stoppen. Bij 8km weer drinken en toen wist ik dat ik nog maar 1,5km van huis was. Dus ik kon kiezen: 10km volmaken met moeite of naar huis. Dat laatste doe ik dan dus nÃét. Dan maar moeite, afzien en nog een keer stoppen voor een kramp, maar tien kilometer komen er!
(Al lang) niet (meer) binnen de 6:30, maar dat kan ik dan prima loslaten. Bij 10km direct gestopt en de laatste 300m naar huis gewandeld. Ik ben dan best snel weer bij, maar heb veel last van kleine pijntjes: rechter scheenbeen, rechterknie, linkerhiel, trekkerig. En meteen weer veel gedronken. En -hoe dan- weer door naar de wc.
14 juni. Zwemmen in de Reigersplas
Ik kom tot rust op mijn werk! Daar doe ik lekker mijn ding en vandaag vallen er een paar kwartjes en maak ik een tekening van hoe het publiek van de software in elkaar zit. Ik maak de kennisbank en die heeft ineens een logica voor me! En toch is het lastig, want de enige collega van de dag die ons moet inwerken gaat ziek naar huis.
Ik ging samen met Vincent zwemmen. Het ergste vind ik dan daar naartoe rijden, naar de Reigersplas, omdat ik niet weet of de auto past. Dat lukt! Op het strand komen we ene Wouter tegen en die ging met ons meezwemmen. Ik ging zeker in het begin helemaal superlekker! Water lekker warm, lange slagen, prima ademhaling en rust en kalmte. “het lijkt wel Canada” roept Vincent en gelijk heeft ie! Onderweg gestopt om te kletsen met Wouter en Vincent en ze zwommen allebei helemaal mee tot de brug! Voor Wouter de eerste lange afstand ooit en voor Vincent is het ook een flink stuk. Op het laatst bleef ik een beetje bij Vincent, want hij werd zichtbaar vermoeider. Het autorijden naar de reigersplas is het engste gedeelte, maar dat past ook, dus hier gaan we vaker heen! Heerlijk gezwommen!
15 juni. Een lange fietstocht met tosti-visite
Ik bedacht me na zo’n kilometer of 50: Ik ga me uitschrijven voor de hele triatlon in Ierland. De eerste 2 uur waren echt een verschrikking. Ik kon maar niks leuks bedenken. Al was de zeearend prachtig en de flyby van DH en de vissersboot ook. Alles lijkt vandaag naar vis te ruiken. Ik vind de centrale mooi en de Enkhuizerdijk ook. Er leek geen wind te zijn, maar op de dijk had ik wind tegen! Tot de Ketelbrug.
En daarna weer en nog steeds en zelfs meer. Ik had muziek aan en na 35km een stopje voor een foto en een hapje en bidonwissel en kijken naar de windmolens/brug/Urk. Schaapjes zijn leuk.
Om de beurten deden mijn rechterknie, rechterscheenbeen, linkerbeen en mijn stuitje pijn. Ik dronk genoeg, maar er zat weinig energie en tempo in. Veel (ongefundeerd) verdriet en onzekerheid. Ik vond het echt ploeteren en afzien en doorzetten en uitkijken naar Ketelhaven, waar ik kan afslaan naar Joyce en een tosti.
Vanaf Ketelhaven met de wind mee ging het wel. Ik heb genoeg gedronken. Bij Joyce even rust doet me goed. Daarna weer opstappen en dan moet ik mijn weg zoeken. Dat vind ik leuk en lastig tegelijk. Ik hou wel van de vlakte en wat snelheid.
Ik kom op de Veluwemeerdijk en tot Zeewolde zit het wel weer mee. Dan ga ik weer zoeken door het Harderbos. Dat vind ik erg fijn en mooi.
Mijn stuitje is gelukkig minder gevoelig intussen, maar de pijntjes blijven. Ik begin te denken dat het met de voeding te maken kan hebben, dat ik opeens minder eet en ook minder eiwitten en dat komt de spieren niet ten goede. Kwark op het menu! Ik weet dat het laatste stukje heftig zal zijn, want de wind is gedraaid en aangetrokken en ik heb m in de polder van voor. Ik kies ook nog eens de open weg, dan kan ik liggen. Intussen is het al 120km plus aan het worden. Nog een stuk afzien, maar op wilskracht kom ik er wel. Eenmaal thuis heb ik dan weer vreselijk last van mijn linker peesplaat. Ik ben enorm onzeker en ook weer over deze fietsrit. Niet hard genoeg, cadans niet goed genoeg, niet echt van genoten en veel twijfels.