20 juni: Misschien helpt het als ik het van me afschrijf, maar ik betwijfel het… Ik ben geblesseerd. Daar ga je niet dood aan, maar het voelt ook helemaal niet goed! Zeker met het oog op een halve triatlon aankomend weekend. Hoe en wanneer het gekomen is:
vrijdag 16 juni
kutterdekuttttt. Sorry…… Het is opvallend en klinkt bijna onmogelijk, maar ik heb dezelfde blessure als ik in 2014 opliep in Dronten. Op precies dezelfde plek. Ik loop nooit in Dronten, maar in 2014 haalde ik een PR van 47 minuten op de 10 kilometer rondom het Wisentbos. En daarna liep ik een peesplaatblessure aan mijn rechtervoet op. Die 2 maanden duurde. Na 3 dagen liep ik toen weer 12 kilometer, maar dat was niet zo verstandig. Ik ging toen veel fietsen op mijn stadsfiets.
Nu werk ik in Dronten en ik rij elke keer langs het Wisentbos, wat vlak bij mijn werk ligt. Dus ik moet en zal daar een keer hardlopen! Vorige week gaf mijn collega het goede voorbeeld en ik dacht: dat wil ik ook, hier lopen! Deze vrijdag had ik mijn spulletjes bij me. Ik liep lekker, behoudend, kalm, leuke omgeving, prima vol te houden en een lekker pad.
Ik genoot van de nieuwe omgeving, van het feit dat ik maar een klein stukje hoefde. Ik vond het leuk om in de zon over het onverharde pad te lopen. Rondjes te maken. Plezier. Beetje last van mijn knie en toen schoot het in mijn linkervoet. Na een kilometer of 4 kreeg ik daar een pijntje. Hoe dan gotverdomme? Omdat ik langs het Wisentbos loop waar ik een PR 10km liep tig jaar terug die eindigde in hielspoor?! En nu is het terug. Links. Pijnlijke hiel. Na het autorijden is het mis. En mijn vaste therapeute is er niet. Oefeningen doen, bidden en er voor de Ironman maar het beste van hopen? 🤞🏻 Van alle pijntjes was dit opeens de allerergste. Een week voor de halve triatlon. Dus dit verder heerlijke loopje proeft heel erg zuur.
Ik maak me zorgen. Mijn voet doet voortdurend pijn. Ook zittend en ook ‘s nachts. Ik slaap er niet minder om, maar midden in de nacht word ik toch wel heel bezorgd wakker. De halve triatlon staat zeker op het spel! En waar het door komt? Geen idee. Ik had de hele week al pijntjes: mijn scheenbeen rechts, mijn knieën van moment tot moment; maar de peesplaat is opeens op komen zetten. En heeft doorgezet. Ik zoek midden in de nacht naar fysiotherapeuten en shockwave-therapie. Mijn trainster raadt me dat aan en vloekt mee over de belabberde timing (maar wanneer is die wel goed) En ik neem stilletjes afscheid van de halve triatlon. Op zaterdagochtend reageert 1 van de fysio’s, waar ik maandag al terecht kan. Mijn voet is de hele dag gevoelig. Maar ik zit veel: in de auto en in Hengelo in de tuin. Ik eet wat meer (BBQ-vlees) en denk dat het verminderde eten een (grote) rol speelt. Dat is namelijk het enige wat veranderd is! Ik maak me veel zorgen. Misschien is het een eenmalige frustratie van de spier/pees? 🤞🏻
zaterdag 17 juni
Overdag bij een feestje en lekker rustig aan doen. Met een pijnlijke linkerhiel. En veel eten.
Ik moet naar buiten en even sporten, dus fietsen dan. Ik neem geen enkele data mee, niet voor mijn neus in elk geval. Het horloge zit om mijn mijn pols. Ik pak de tijdritfiets. Geen muziek, geen verplichting. Gewoon trappen. En proberen te denken dat ik het ‘goed’ doe. Dat is lastig. Want als ik even spiek op het horloge is de cadans laag, tempo matig en dan probeer ik weer anders te denken: dat het goed is dat ik dit doe en niet ga wanhopen. Waarvan ik juist een beetje wanhopig word! Het is rustig en stil en bekend en mooi. Mijn rechterscheenbeen is pijnlijk. Misschien daarom dat links teveel op zich nam bij het hardlopen gister? Mijn voet heb ik geen enkele last van op de fiets. Ik drink, ik lig, ik pak een lagere cadans en neem de wind mee op de dijk. Zelfs windkracht 1/2 helpt als ie mee is. Wat verklaart hoe lastig het is als windkracht 1/2 tegen je is op de dijk.
k neem een ommetje om 40km vol te maken. ‘K Plas op verbindingspad. Er zijn heel heel veel vliegjes langs de plas. Too much. Ze kruipen overal in!! Het kriebelt nog uren na. Nog en stukje om de wijk waar brandplekken zijn en ik net de hond kan ontwijken. Ik zal het met dit gemiddelde moeten doen en met deze wat lage cadans. En fietsen voorlopig. In de avond is de pijn flink afgenomen. Maar helaas niet weg.
zondag 18 juni.
Niet hardlopen, niet zwemmen dus dan maar weer fietsen. Terwijl ik vanmorgen tussen de hardlopers stond bij de Almere City Run. En de hele middag huiswerk heb gemaakt. De hele middag én avond! Ik ben kapot. Blij dat ik morgen weer rustig mag werken! Ik moest even iets voor mezelf. Dan maar weer fietsen. Een paar druppels vangen die al verdampen voor ze de grond raken. En kijken naar de lucht.
Ik ben alles een beetje zat. Niet kunnen lopen, onzekerheid over de Ironman en de frustratie voor school met een puber. Geen tijd voor mezelf, de was blijft maar liggen. Iets meer slecht eten. En te weinig slapen. Net teveel zorgen. Pees is ‘s morgens stijf, na Almere City run flink gevoelig, zittend pijnloos. Ik heb vandaag veel trekkende spieren en op sokken wel pijn aan de voet.
maandag 19 juni.
Mijn voet is bij het opstaan nog alleen maar stijf. Niet echt lastig meer. Ik zit stil op het werk, met strakke schoenen aan. Soms is de pijn bij het opstaan bijna weg! Ik heb de diëtiste gemaild met de vraag of het aan de voeding en eiwitten kan liggen en eigenlijk geeft zij het antwoord op de blessure:
Ik denk ook dat jij misschien toch nog steeds te weinig basisvoeding binnenkrijgt, waardoor jouw lichaam onvoldoende herstelt. Jij wilt 300-500 kcal onder jouw energiebehoefte uitkomen (om 1-2 kg vetmassa per maand kwijt te raken), maar niet lager dan dat. Als jij nauwelijks meer snoep en koek eet, moet jij een deel daarvan mogelijk compenseren door meer gezonde voeding te eten.
Dieetensport – Annelies
Dus ik heb niet meer kunnen herstellen van de fietstocht, want ik val meer af dan een halve kilo per week. Veel meer. Ik eet niet zo graag meer en heb weinig trek. Ik snoep niks meer en pas de voeding keurig af. Ik drink wel veel, maar blijkbaar krijg ik absoluut niet genoeg binnen. Dat bevordert de vermoeidheid en vertraagd het herstel, net nu de trainingen worden opgebouwd. Leuk om te weten, maar het probleem lost er niet meer op! Maar wel 1,5 kilo lichter 🫢 en een lage rusthartslag! 🙃
‘s Avonds ga ik naar de fysio Snel Beter. Zou mooi zijn als ze de naam kunnen waarmaken!
Zo’n fysio verbiedt niks, maar dat hoeft ook niet gelukkig. Ik mag deze week echter zeker niet meer hardlopen.
Mijn pees is op de echo zichtbaar verdikt. De teen was gefixeerd en die heeft de fysio ‘losgemaakt’, dus nu is de pijn vrijwel weg. De pijn nam al af vandaag. Als ik vrijdag pijnloos kan wandelen/lopen, kan ik zondag een halve triatlon doen. Met compressiesokken aan en met beleid. Ik kan niet meer stuk maken, hooguit verdikt de pees opnieuw.
Volgende week maandag indien nodig (daar ga ik van uit) shockwave-therapie en weer een week niet hardlopen. 😐
Mocht ik vrijdag nog pijn hebben, dan ga ik zondag een zwem-fietstraining doen in Hoorn en dan heb ik voorzichtig een planB. Een planB geeft mij rust. Annemarie vindt het oke (al zit er wel een dreigement aan vast, dat een halve triatlon dan een training is, omdat ik dan al veel meer trainingsuren draai!)
Ik ben niet echt opgelucht, want nu komt het voedingsplan op me af en de stress of ik wel “zomaar” een halve marathon kan lopen zonder een paar lange duurlopen de laatste tijd.
Ik ga deze week ook nog een dag extra werken. En Vincent heeft behoorlijk veel ondersteuning voor school nodig.
Dus: meer eten (helaas geen m&m’s), rustig aan deze week qua sport en doorademen. Dat is de conclusie. Het klinkt makkelijker dan het is. Nog meer afwachten dus. Annemarie schrijft: “Tot vrijdag dus even niet, eventueel het lopen nog een keer vervangen door fietsen, maar dat hoeft niet perse! Je kan het ook prima inruilen voor rust, zodat je lijf even weer kan herstellen… op de korte termijn is dat even niet fijn, omdat ik weet dat je graag beweegt en je trainingen doet, maar op de lange termijn kan dat je meer profijt opleveren!” Ik hoop het maar…..
dinsdag 20 juni – Weer fietsen……
‘k Ging gewoon fietsen op de racefiets. Er stond wel een (koppel)training, maar ik hield me er niet aan, ook niet aan het fietsgedeelte. In beweging blijven voelt voor mij nu als het enige wat ik kan doen, anders lijkt het alsof ik het niet meer onder controle kan houden en dan ga ik dingen stuk maken uit onmacht. Ik ben heel moe en vermoeid. Ik ben zelfs op de bank in slaap gevallen, wat me echt nooit gebeurd!! De vermoeidheid komt deels door het drukkende weer, wat weinig slapen en deels doordat ik niet zeker weet of ik kan hardlopen zondag en hoe het het gaat. Ik heb geen gedegen plan voor een halve triatlon, maar ik zie ook niet op tegen een halve triatlon. Ik haal alle druk er van af. Ik mag er 8,5 uur over doen. Een snelle halve gaat ‘t niet worden. Maar ik zie wel op tegen vroeg opstaan! En ik ben bang voor mezelf. Als ik aan het lopen start, zal ik het afmaken. En dan? Maak ik dan meer stuk? Volgens de fysio niet. Maar ik ken mezelf: ik zet door en dat is nu mijn grootste valkuil. Voorheen werd ik al dagen van tevoren zenuwachtig voor een halve triatlon, maar dat is nu weg. Nu is er alleen nog de onzekerheid. Onzeker over mijn eigen betrouwbaarheid….. Dat is erg, erg lastig.
Om half 4 is het huiswerk weer af en moet ik nog even gaan fietsen voor het noodweer uit. Ik vind het amechtig warm en benauwd bij het standaard rondje OVP fietsen. Niks voor mij. Helemaal niks. Die warmtedeken drukt mijn stemming nog meer omlaag. Voor het standaard rondje hoef ik niet om me heen te kijken, ik ken elke bocht intussen. Ik fiets wel lekker en denk toch op de racefiets te gaan zondag. Iets meer controle. En de tijd maakt toch niet uit. Op de Knardijk een keer wind mee is wel leuk! Ik ga uitgebreid op het bankje zitten.
Bezinning. Geen rust, geen loslaten, maar wel een momentje met mijzelf. Tot Vincent weer appt dat ie iets moet hebben. De dijk af ga ik lekker van tijd tot tijd liggen. Er zijn veel auto’s en welgeteld NUL fietsers. Ik vind de kleuren erg mooi met de dreigende regen in de verte. Ik geniet nu wel van de bekende omgeving die met de dreiging van slecht weer anders lijkt. Het levend donkerblauw vind ik echt mooi. Het laatste stuk voel ik de temperatuur kelderen. Ik ben ruim voor de buien thuis. Vandaag de hele dag op blote voeten gelopen en dan doet de hiel meer pijn.
Woensdag 21 juni – De goede kant op!
De pijn in de voet wijkt. Ik doe de hele dag niks. Zelfs de wandeling met de collega’s sla ik over. Het helpt. Ik eet wel meer. Een boterham extra. De airco op het werk zorgt dat ik het prima uithou! ‘s Avonds ben ik bij Joyce en eet ik superlekkere pasta. En we kletsen. Zittend. Morgen een dag extra werken en stilzitten. Nu het kan. En moet.
Donderdag 22 juni. Zwemmen en bijna over!
De hiel doet bijna geen pijn meer. Tussen alle pijntjes valt het tenminste weg. Zenuwenpijntjes? Ik eet net wat meer (een broodje extra en veel avondeten). Vandaag toch nog trek en 2 chocotoffs na het zwemmen. Ik heb hoop. Goeie hoop. Taperen? 😝
Ik ga met Vincent zwemmen bij de Kapitein. Water lekker warm en smerig. Veel 🌱 🌱 🌱. Begin tegen golven in. Niet veel last van eigenlijk.
Wachten bij de boei. Door naar de volgende boei. (2:26 – dat is de gemiddelde tijd tot dan toe)
Het zwemmen ging al beter, soepeler. Weer wachten voor vliegtuigen (raar geluid) (2:21) dan langs de huizen en mijn manager volgens mij. Die staat buiten en ja- hij woont hier inderdaad ergens. Weer wachten en kletsen. (2:18) Ik ging om blok 2 heen, Vincent binnendoor. Heel erg veel 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱. Snelhied flink opgehoogd. Lekker! (2:15) Bij Vincent even stoppen en besluiten 🌱 🌱 en 🦢 te ontwijken. Terug langs collega’s 🏠. Kalm aan even en samen. ⌚️ niet uitgezet. Dan nog een keer naar een groene boei en wachten. (2:16) ik ga terug om de boeien heen. Het gaat lekker! Flinke slag en eindelijk wind mee! Op het einde nog de 2000m volgetreuzeld. 1900 in 42 minuten. Lijkt me wel goed zo. Veel geplast onderweg 😶 I will survive the swim. En als het zo doorgaat, kan ik de halve Triathlon wel helemaal doen!
Vrijdag – Nee Dus en een koppeltrainingtest.
Op kantoor werk ik lekker verder aan de kennisbank. Ik ga zelfs even mee wandelen tussen de middag! Maar over het algemeen zit er gewoon weinig energie in. Mijn voet doet weer meer pijn en dus geen Ironman. En dat doet ook pijn, maar niet in mijn voet. 🙁 Ik twijfel er de hele dag over en kan moeilijk tot een besluit komen. Want ik kan starten en wandelen. Of niet starten. Zonde van het geld. Of ik ben verstandig en doe alleen zwemmen en fietsen. Het is zondag: beginnen met lopen of niet. Halverwge stoppen kan ik niet. Maar hoeveel pijn doet de pees nu echt? Als ik het nu probeer, weet ik morgen wat kan. En dan mis ik dit jaar alle afstanden en dat doet ook pijn. Ik twijfel de hele dag en bespreek het met de trainster. We spreken af dat ik vandaag ga testen; dat bedenk ik zelf. Dan weten we morgen hoe het echt is. Beter dan daar op zondag achter komen. Eerst opwarmen en fietsen en daarna een klein stukje lopen dus. Waar de verergerde pijn door komt is lastig te zeggen: misschien omdat ik gister weer minder veel gegeten heb?
Vorige week vrijdag scoorde ik een 9 op de pijnschaal van 1-10, maandag 5, donderdag 1, vandaag 4.
ik eet nu de hele dag flink veel. heb ik gister niet goed gedaan. zou het dat echt zijn?!
Ik neem Vincent mee uit fietsen. Die leert zich het apezuur voor de laatste toetsweek volgende week. We nemen de net-anders paden: het nieuwe fietspad en door de stad. Ik ben mijn bril vergeten. Dat is superonhandig.
Ik fiets een tijdje met zijn bril op, want hij heeft een soort kapje op de racefiets, maar ik word er dol van! Dus ik neem het kapje. Ook onhandig. We hebben wel wat pret, maar voor zover ik kan opbrengen met mijn teleurstelling en zover hij kan met toetsstress. Het is niet meer dan dit, maar in de stad zijn er geen vliegjes. Tempo en cadans zijn niet om over naar huis te schrijven. Het is ook al laat in de avond. Na een drukke en onrustige week.
Daarna doe ik compressiesokken aan en dat is een heel gedoe. Zal in een wisselzone nog wel erger zijn!
dan gaan lopen.
binnen 100m al ‘kansloos’ en elke stap pijn. Ik voel de hiel bij elke stap. not good.
Maar ik kan er doorheen lopen. inhouden moet wel en het tempo is erg laag. Maar daar trek ik me niks van aan.
Lopen zelf is heerlijk. Mooie kleuren. Behalve de hiel voelt het goed. (alleen voel ik me te dik)
En toch: zelfs nu, nu ik al weet dat het niet gaat zal ik niet stoppen na 1 rondje park, maar doorhobbelen. Een lager tempo maakt niet uit. Daar wen ik wel aan. Ik ga onverhard.
Niet naar het tempo kijken. easy. Ik ga wandelen vanaf het bakje. Dan is de pijn er meteen af. Weg. En dan het lopen weer oppakken. Ik moet alles toch proberen? Nu is de pees warm en ebt de pijn weg. Na een kilometer of 2. Tempo blijft heel laag. Zonder pijn loopt het prima. Wandelen doet ook verhard geen pijn, probeer ik nog een keer. Wandel-joggen kan zondag, maar wat is het effect dan?
2,5km gedaan nu. Zou ik er nog 18 kunnen? Ja. maar dan weet ik niet hoe lang ik moet herstellen. En dat
wil ik niet riskeren. Dan maar naar B of D of P later dit jaar. Dan maar kijken of er een halve triatlon in zit dit jaar.
Thuis meteen koelen. Ik voel niet meteen en direct meer pijn zo na het lopen. Zolang het ‘warm’ gelopen is. Morgen afwachten. Ik vrees dat stoppen na het fietsen geen medaille oplevert, maar vele malen moeilijker zal zijn dan kapot lopen. In beide gevallen heet het spijt. Een dure grap. Op vele fronten.
Zaterdag 24 juni – Voorbereiden op…..
‘s Morgens opstaan met een stijve hiel, maar het is niet extreem pijnlijk. En toch: ik ga het niet doen. De beslissing nemen voelt oke. Moeilijk en lastig en somber en verdrietig, maar oke.
Ik ga met Rob naar Hoorn om mijn fiets en spullen weg te zetten. Ik voel me een oude ROT in het triatlonvak. Lopen na stilzitten (in de auto) is nog steeds erg gevoelig. Ook nog na massage is het gevoelig. Ik baal er het meest van dat ik morgen zo amechtig vroeg moet opstaan!
Meer gegeten dan anders ivm 2/3de tri. Zin in koekjes. Aan toegegeven.
Zondag 25 juni – Mijn eerste DNF (Did Not Finish)
Het is ONGELOOFLIJK moeilijk om te starten aan een wedstrijd waarvan je weet dat je niet gaat finishen. Daar is echt heel veel kracht voor nodig. Zeker als ik dan ook nog eens heel vroeg op moet, om kwart over 4. Ik eet 3 witte bollen en ben nog redelijk gespannen. Maar ruim op tijd klaar. Mijn fiets is nog oke en ik stop het “Stop” briefje wat Vincent op mijn verzoek heeft gemaakt in de rentas.
Ik vind het kleine stukje over asfalt en steentjes naar de zwemstart toe lopen lastig met mijn pijnlijke voet. Ja, het doet nog zeer. Zeker als ik op een steentje stap! Ik klets voor het zwemmen met 2 meiden, het is hun eerste; dat leidt goed af en ik ben niet in de stress. We moeten lang wachten in de hitte. Even raak ik onrustig en dan dring ik naar voor om te zwemmen. Ik nog even op het hekje en iemand vraagt: “alles goed?”. Tjonge, mensen, je moest eens weten hoe zenuwachtig ik kan zijn!
Ik loop het ponton op en zeg de vrijwilliger nog even gedag die mensen moet doorlaten. De eerste zwemmeters klooi ik met mijn horloge en dan ga ik gewoon lekker slagen maken. Niks wat moet, gewoon heerlijk zwemmen in het prima water met een fijne temperatuur. Slag na slag. Kracht. Dan maar 1op2 ademen, maar 1op4 kan ook. Ik heb de ruimte. Van boei naar boei. Soms eventjes een klap incasseren of uitdelen.
En dan de golven. Heerlijk! Het is niet veel, maar net merkbaar en ik geniet er van! Om het eiland heen. Duurt lekker lang. Ik laat me door niks afleiden, want het maakt allemaal niet uit, ik stop toch. Na het eiland heb ik even de zon tegen. Ik zwem net iets anders als de anderen, maar volgens mij mis ik niks. Ik pak de rechte lijn. Onder de brug door is even krap en dat irriteert mij, maar het is zo leuk hier dat het me niet kan schelen. Ik geniet ontzettend van het zwemmen. 1 Momentje ben ik eventjes misselijk en boer ik flink het water over. En ik voel 1 motor in de verte die aan staat. Na de brug ben ik de route wat kwijt, maar navigeren gaat me goed af. En door! De herrie weer in. Het is nog een klein stukje en ik zit pas op 1500m. Ik zie straks wel hoe het gaat qua tijd. De haven in is ook best krap, maar leuk.
Ik ben dolblij als ik de trap op loop met mijn zwemtijd! Ook al was het iets korter… die tijd staat lekker. De transitie in lopen is echter niet leuk en verdraaid pijnlijk. Bij elke stap. De hiel maakt me duidelijk: lopen doen we niet vandaag! Ik neem de tijd om te wisselen en smeer me zelfs nog even in! Niks te verliezen. Fietsen en de zone uit: alles is routine. Maar dat wijf voor me wil niet opstappen! En dan lekker met dat natte pakkie aan gaan fietsen.
De dijken op. Ik zet de cadans voor en kijk om me heen. De dijken, de fijne weg, de boten. Ik geniet volop. Ik denk wel: niet boven de 11 minuten op de 5km laten uitkomen. En dat is alles. Verder geen enkele druk. Ik hou van die dijken. Er is nauwelijks wind. Ieder doet zijn/haar eigen ding maar. Ik zie Deirdre uit Ierland en wissel met haar van tri. 🙂 Ik kijk naar de dorpjes, de mensen langs de kant. De kleine jongens die aan het water spelen. De mevrouw die alleen staat. Een spandoek voor deze of gene. Een dicht wiel zoeft voorbij en ik denk: wat heb jij dan gezwommen joh? Enkhuizen door slingeren is me wat, ik ben niet sterk in bochten. Alle wegen zijn goed. Ik drink en eet op gevoel. Maar zeker voldoende in de eerste helft! Bij de eerste post kijk ik vooral naar de bidons en wat ik straks wil. Ik eet een fruit gellie.
Ik doe kleine stukjes. Een kwart, de helft. StedeBroec. Ik denk aan andere momenten: de marathon in december (want dit stukje lijkt er op!), Hamburg, (ook dijken) en de vorige keer Hoorn (in tegenstemde richting). En aan mensen. Ook niet-triatleten. De trainers through the years. Water bij de drinkpost aannemen op 45 km.. Ik zie de boerderijen, pioenrozen, het jochie in overal met rode laarsjes, een dorpje wat Fries aandoet (en denk aan de Frysman). Ik haal 60km vrij makkelijk binnen 2 uur. Nog maar een uurtje of nog een uurtje? Ik kom op het punt waar ik de vorige keer al klaar was en toen was ik nog maar net op weg omdat we het omgekeerd deden! Dan een beetje inkakken en ik ga lekker stayeren achter Taylor uit Amerika. Bewust gewoon. Heerlijk, ik ga liggen en hoef even niets te bedenken en alleen maar te volgen. Niet het voordeel qua tempo, maar qua rust is fijn voor mij. Later ga ik achter Frank hangen, dat mag van hem. De gaten worden groter. Ik ga hele stukken echt goed en hard en lekker. Bij de laatste post scoor ik bidons en laat Frank gaan. Na veel moeite heb ik intussen geplast, dat was lastig vandaag. Ik heb mezelf nat gemaakt met water. Vanaf circa 80km ga ik tegen mezelf praten dat ik niet moet gaan hardlopen. Ik moet Alan onder ogen komen in Ierland. Ik moet de Hardman beschermen. Hardop praten tegen mezelf is raar en ietwat verdrietig, maar nuttig. Het is ook warm intussen en ik maak teveel kapot als ik toch ga. Hoe groot is de kans dat het in Ierland 30+ graden zal zijn? Wat moet ik bewijzen? Ik noem hardop de mensen die trots op me zullen zijn als ik stop. Al is dat geen doorslaggevend argument en kan ik er maar 2 of 3 bedenken. Ook al kan ik wandelen, want ik heb tijd genoeg, ik moet stoppen! Ik geniet nog even van Hoorn en blijf zeggen tegen mezelf dat ik niet moet gaan hardlopen. Ik ben daar heel gefocust in. Ik heb binnen 3 uur gefietst. Keurig voor mijn doen!
Ik wil nog even te laat afstappen en een DSQ halen, maar ik loop met opgeheven hoofd de wisselzone in. Verdrietig, maar sterk. Ik doe hardloopschoenen aan (fietsschoenen is ook niks) en meld me dan af. Zet schrijven mijn nummer op en informeren of ik hulp van de EHBO nodig heb, maar dat is het niet. het is mentaal pijnlijk. Dat is even emotioneel en dan druk ik op stop op het horloge. Dat maakt het definitief voor mij. Even aan de kant zitten, maar ik blijf er niet te lang in hangen. Dit is een beslissing, geen verlies. Het gaat me niet om de medaille (die is toch niet mooi) of het shirt, het gaat er om dat ik de prestatie niet kan afmaken. En daar ben ik jarenlang voor elke wedstrijd bang voor geweest en nu is het zover en is dat volkomen bewust een keuze. Ik moet Rob zoeken en heb niks bij me. Ik wil bij de finish vandaan blijven. Ik ben niet moe en mijn hiel doet nauwelijks pijn. Dat is wel enigszins zuur, maar nu is de keuze gemaakt.
We moeten anderhalf uur wachten tot ik de fiets mag halen. Nee, ik ben alles behalve doodop. Het is bloedheet en ik kleed me in de bosjes even om. Ik haal om 13:00 snel mijn fiets en dan gauw naar huis.
Gek genoeg voelt het niet echt als verlies. De grote race begint nu pas echt: ik moet gaan herstellen!! Het helpt als Rob zegt: ‘dan doe je dit jaar niet alle afstanden, want dat heb je toch al 2 keer gedaan.’ En het helpt dat Vincent al zijn werk heeft gedaan. Het helpt ook dat ik alle was kan doen en gewoon verder kan. En het helpt enorm als veel mensen mijn beslissing sterk vinden! Ook mensen op wie ik heb lopen vloeken omdat zij dat zelf niet kunnen.
Er is veel te doen om de race in Hoorn en dat haalt het nieuws: Er worden veel mensen afgevoerd vanwege de hitte, zowel toeschouwers als supporters. Ik vind dat bijzonder, dat mijn (schoon)ouders opeens bellen om te vragen of ik oke ben. Ik heb echt zeker te weten voor hetere vuren gestaan (letterlijk en figuurlijk) en ik had het zeker gehaald en overleefd als ik was gaan rennen. Ik bezit genoeg zelfkennis in te tomen.
En dan iets heel bijzonders: de pijn in mijn voet is na het eten van patat ZO GOED ALS WEG. Ik sta meerdere keren op zonder een pijntje te voelen! Leg uit???? Dat maakt dat ik me helemaal niet meer slecht voel over mijn beslissing om niet te gaan rennen, gek genoeg. Dit heb ik zo omdat ik iets heb nagelaten, hoe graag ik ook wilde. Het geeft goede hoop voor toekomst. Ik reserveer een plekje op de boot naar Skellig. Aan dat argument had ik Hoorn nog niet gedacht, die afspraak met mezelf: niet lopen is de boot reserveren. We gaan nog een stukje wandelen in de warme avond met zijn drietjes zelfs!
En dan op tijd naar bed. Ik ben wel erg moe van een lange dag, maar niet van een fikse training. Een training in zwemmen en fietsen, maar vooral ook in beheersing. Een wedstrijdtraining.
26 juni – nog twee maanden….
En dan doe ik de Hardman! Ik heb vandaag gelukkig veel minder pijn aan mijn voet. De pijn aan mijn voet is een 2 op de schaal tot 10. Dat is fijn, want dan heb ik gister echt de goeie beslissing genomen! Ik neem rust en ik kan alles in huis goed bijwerken. En mijn boek uitlezen. ‘s Avonds heb ik shockwave therapie. Dat is een raar gevoel en een beetje pijnlijk op het moment zelf, maar in vergelijking met hardlopen met een pijnlijke hiel valt het enorm mee! In plaats van mijn medaille heb ik vandaag een rugzakje met ervaring gekregen.
