2023-21

Van de regen in de drup….. Van de regen in de drup raken betekent dat je uit een onaangename situatie (de regen) probeert te komen, waarbij het resultaat is dat je in een ándere vervelende situatie (de drup) terechtkomt. Het is zelfs mogelijk dat je er nog slechter voor staat dan eerst. (bron: onze taal)

23 juli: het ging hartstikke lekker! Eindelijk weer aan het opbouwen, steeds minder tot helemaal geen pijn meer in de hiel. Verstandige keuzes maken en het ‘lekker sporten’ weer oppakken. Flink veel leuk fietsen, ver zwemmen en niet te vroeg willen gaan hardlopen, dus die een keer overslaan. Ik ben van een koude kermis thuisgekomen. Van een koude kermis thuiskomen betekent dat iets tegen de verwachtingen in verkeerd gaat, of slecht gaat, of niet doorgaat. (bron: onze taal)

Ik was zelfs bij met bloggen en het werken ging ook superlekker. Vincent is over naar Havo5 en Rob int een paar dagen vrij omdat hij een periode heel hard heeft gewerkt. Ik doe netjes mijn oefeningen en ik vergeet volgens mij niemand om een fijne vakantie te wensen. Terug naar 18 juli.

dinsdag 18 juli: intervallen op de fiets op basis van cadans
Opdracht: 4x (20min rustig en ontspannen duurtempo, soepel cadans + 5x 1min hele hoge cadans, overdreven hoog + 1min lekker rustig en lage cadans) 5min rustig uitfietsen

Na het bezoek aan de fysio durf ik niet zo goed te gaan rennen en de afspraken zijn ook zo over de dag verdeeld dat er maar 2 uurtjes open staan. Dus de intervallen fietstraining er tussen passen! Ik moet de training in veel stappen maken in Garmin, omdat een herhaling in een herhaling niet kan. Ik rommel deze week het hele schema door elkaar. Ik zoek per dag uit wat er lukt en past en het beste voelt. Ik neem het koptelefoontje mee, maar die krijg ik niet aangezet. Qua route ga ik mijn neus achterna en door de stad geeft veel onrust: mensen met honden, tegenliggers met 3 naast elkaar; dat soort dingen. Deze training bevalt me prima, lekker op cadans letten en verder nergens op! Geen drukte over de hartslag of het tempo. Helaas lukt het niet om elk minuutje overdreven hoge cadans te draaien, want met bochten en tegenliggers valt het soms niet mee op het smalle fietspad. Ik heb ook last van de wind die alle kanten op draait. De windmolens spreken elkaar zelfs tegen!

Voor de rest fiets ik. Hou de cadans hoog en ik trap dus veel. Ik drink niet heel veel. Op de Knardijk doe ik een stopje met een gellie, maar ook dan lukt het niet de muziek aan te zetten. De Knardijk af heb ik duidelijk wel wind tegen. Geen windmolen voor nodig om dat te voelen! Ik zit weer in de mok-fase, dat ik niet snap hoe die anderen zo onwaarschijnlijk hard kunnen rijden, want mijn tempo gaat eraan als ik op de dijk tegen de wind in ploeter en valt terug van 27,5 naar 26,8. Van de schaapjes geniet ik wel. Ik probeer het verschil uit tussen rechtop zitten en liggen met de hoge cadans. Dat verschil is gemiddeld zo een kilometer per uur! Dus op een racefiets of op een tijdritfiets maakt ook verschil.

Ik maak wel weer veel goed zodra de tegenwind wegvalt. Ik neem de Ibisweg om de laatste serie cadansintervallen te kunnen doen, maar het is er vrij druk. Ik ga veel liggen op de fiets en daarmee ligt het tempo dan weer aanzienlijk hoger. Uiteindelijk wil ik de 60km vol maken en ben ik tevreden met een gemiddelde boven de 27 in mijn eentje met geneuzel in de stad en tegenwind. Vergelijkbaar met voorheen (zeg een jaar geleden) ben ik aanmerkelijk harder gaan fietsen. De cadans is mooi boven de 80! Dat voelde goed aan, maar mijn spieren lijken in zijn geheel vermoeid.

En dat laatste was een soort aanwijzing, die ik er maar moeilijk uit krijg….

19 juli Een wandeling.

Het voelt goed! De peesplaat doet nauwelijks nog pijn. Vannacht had ik wel opeens ongewone last: opeens steken in mijn voet, soort van breinaald erin. Kramp? Ik kon toch niks doen, dus maar even ondergaan en hopen dat het het genezingsproces is. Ik wandel tussen de middag met de collega’s mee en denk pas als we bij de supermarkt zijn: he, het doet geen pijn! Mijn rechtervoet is net zo gevoelig. Het werken bevalt me erg goed: ik doe zelf telefoontjes en begrijp steeds meer. Maar het vreet wel energie. En had ik vorig jaar dan na het werken wat ik allemaal veel meer op de automatische piloot kon doen nog energie over om te gaan rennen, dat ontbreekt nu een beetje. Zo geen zin in fietsen en ik durf nog niet te hardlopen nu het goed voelt. Even niet stressen. Dus ik ga samen met Rob wandelen als Vincent op de baan traint. Langs de View en Almere is ook best mooi!

Ook geen last bij het wandelen! Mijn rechtervoet is net zo gevoelig. En dat terwijl we 6,75km wegtikken. Nu nog zuinig zijn en dan morgen misschien een klein stukje lopen? Ik liep vandaag op de witte schoentjes overdag en wandelen op de Hoka’s.

20 juli: Eerst naar de tandarts, dan fietsen en ‘s avonds zwemmen.

Het voelt een beetje bekocht. Ik ga niet rennen, ben heel voorzichtig en toch zeurt het een beetje door met die pees links. Het neemt heel hard af qua pijn of gevoeligheid, maar écht weg wil ‘t niet. Ik blijf de oefening doen, maar ik blijf voorzichtig. Dus weer niet rennen vandaag, maar morgen écht wel!!

Als we naar de tandarts zijn geweest (over een half jaar weer) ga ik een duurrit maken op de fiets. “Ik moet 4 uur en ik heb hooguit voor een half uur zin”, zei ik tegen Rob. Ik weet alleen niet welk half uur. Km1-17 saai, liggen, geen wind, Oostvaardersdijk, vliegjes en gemaaid gras. Soort van “infietsen”
Km18-30 langs Lelystad kwam het zinnetje. Beetje zon, lekker tempo, niks moet, muziekje aan.

Km31-49. Ik lig en trap en ga hard door. In het element. Iets goed te maken sinds de vorige keer dat ik hier mopperig fietste.
Km50-55 De Ketelbrug!

Up&down. Stopjes, leuk en open. Offcourse….
Km56-65 hard! Liggen, stilte, wind mee, hoge cadans. Zin vol aan! En het half uurtje wat ik had is al verbruikt, dus dit gaat lekker!
Km66-82 tempo blijft, maar het is ver. Bos. Dipje. Niet langs J. Hongerig. Stop bij ⭐️ 👍.

Km83-90 hum, nog ver naar huis. Liggen en tempo. Zeewolde? Onrust?
Km90-93 knardijk. Plaspauze bij sluis.

Km94-106 💨 tegen accepteren. Ik leg me er letterlijk bij neer. Als het even minder gaat: cadans verhogen!
Km107-115Trekweg hard&liggend. T gaat weer goed. Wil 120volmaken.
115-120km: stad en dan ben je te snel. Gemiddelde op 28 houden! De straat uit en dan is 120 vol. Veel gellies, mooi gemiddelde, cadans op 79 helaas en het voelt goed!

Ook na het fietsen is de peesplaat nog een beetje zeurderig. Maar qua fietsen heb ik mooi revanche gepakt op vorige keer toen de pees echt pijnlijk werd. Ik ben er wel klaar mee, ik wil weer moeiteloos hardlopen!

Zwemmen. “Ik haal het niet, ik moet het graan dorsen“. Zo’n excuus krijg ik van mijn sportmaatjes niet vaak! W is een biologische boer en voor hem gaat het dorsen meer dan voor. Vooral omdat hij dan de combine mag bedienen! Helaas voor hem en fijn voor mij, blijkt het graan nog te vochtig, dus we kunnen wel gaan zwemmen.

Qua zwemmen ging het heerlijk! Smooth door het water, ademhaling op orde, mooie omgeving. Naar het steigertje waar een bootje lag. Dan naar het brugje en ik ging wat om, want W is ondanks zijn wetsuit niet zo snel. Veel plantjes. Lang wachten. Dan ga ik onder de a6 door. Helemaal geweldig, maar viezig water. Wel even flink genoten onder die grote laag beton. En dan terug. Vanaf de brug in 2 keer terug. Zon aan de verkeerde kant, dus 1op3 ademen. Helemaal in een flow! Heerlijk.

Mooi links en als ik 1 oog sloot, hoefde mijn hoofd amper het water uit. Naar het steigertje bij de auto’s. En dan terug richting de andere steiger, want 2500m en W was er nog niet. De vissers ontweken en toen met een boogje terug en 3000m volgemaakt. Superfijn!!

Mijn lijf doet dat gewoon na 120km fietsen. Zwemmen en fietsen beheers ik dus tegenwoordig beter dan hardlopen 😒😞 mijn voet doet GEEN pijn meer na het zwemmen. Weer niet. Dan peddel ik blijkbaar iets los. Of het zijn heerlijk veel pannekoeken! Ik ben hier erg blij mee. Nu het horloge s nachts uit, want die sabboteert me en blijft zeuren dat ik overtraind ben met een hele lage hrv.

21 juli Eindelijk weer hardlopen! En dat ging dus MIS.

Ik doe s nachts even geen Garmin om. Ik merk wel hoe ik me voel, en laat dat ding niet mauwen dat ik overbelast ben. Ik ben heerlijk aan het werk en mijn pees is nu zelfs niet meer gevoelig. Ik kijk er naar uit om te gaan rennen en verheug me er de hele dag op. Een beetje gespannen ben ik er wel om, maar ik ga ook verstandig zijn en wandelpauzes nemen. Niks overhaasten.

Begin bij het einde (letterlijk): Rechterbeen, rechterknie. In km 5 schoot het er in. In km 6,5 was ik misselijk van de pijn. Kan ‘m niet goed bewegen. De pees links valt in ‘t niet. En ik liep-wandelde nog wel zo braaf…. Het doet onwaarschijnlijk veel pijn. Ik kan de trap niet op komen thuis en er niet op steunen. Een beknelde zenuw? De laatste 2km voelde alsof ik scheef liep. Totaal uit balans. Stampvoeten. De bug op was echt auw stap voor auw stap. Tijdens het lopen heb ik nog nooit eerder zoveel pijn gehad.

En het was nog wel zo mooi. Als ik rechtop liep. En niet lette op ‘wat voel ik’. Onverhard. Rust en de zon op de plas.

Pees weinig pijn, maar de laatste 2km dat rechterbeen 😖 en ik moest ook weer naar de WC, maar dat redde ik tot thuis. Waar is de tijd gebleven dat dat mijn grootste zorg was??!
Zo word ik duidelijk geen Hardman. Geen marathon. Dat doet pas pijn!
Weemoedig denk ik terug aan de tijd dat ik echt geen enkel pijntje had. Ik gewoon 18km kon rennen.

En vandaag ging het nog wel zo goed!! De pees was écht over. Helemaal weg. Ingeruild voor een geheel pijnlijk been. Na het hardlopen doet het been zoveel zeer dat de pees in het niet valt. Ik had al eerder spierpijnen en ik ben waarschijnlijk anders en voorzichtiger gaan lopen, waardoor rechts nu een klap moet opvangen die die niet aan kan blijkbaar. En nu ben ik van de regen in de drup beland.

22 juli & 23 juli

Ik kan niet liggen. Er is geen enkele houding waarin ik zonder pijn kan liggen. Niet op mijn favoriete linkerzij, niet op mijn rug, niet op mijn buik, niet met mijn benen gestrekt, niet met mijn benen omhoog: sterker nog; ik krijg ze niet eens opgetrokken. Ik kan niet naar de WC komen zonder me overal aan vast te houden. En als ik op de WC ben midden in de nacht, moet ik even op de vloer gaan liggen van de pijn voor ik terug naar bed kan. Ik vind een houding op mijn rechterzij die voor een uurtje slapen te behappen is. Tot ik ook maar iets beweeg. Er zit iets vast. En op een schaal van 1-10 aan pijn, voelt dit als een 12. Mijn peesplaat voel ik niets meer van want ik voel mijn rechterbeen alleen maar zeer doen. Helemaal. Van heup tot enkel en soms ook tintelingen in mijn voet. Het is niet warm of van een andere kleur. Ik voel niet wat er vast zit, er zit geen knoop ergens of zoiets. Het liefst zou ik weten wat het is, maar de huisartsenpost (waarom gebeuren deze dingen altijd in het weekend) raadt me alleen maar 8 paracetamols en 6 ibuprofens per dag aan. Pijnbestrijding, meer kunnen ze niet doen. Ik lig op de bank en als ik naar de WC moet, dan verplaats ik me met een stoel om op te leunen.

Ook op de bank kan ik maar moeilijk liggen. Half zitten is het nog het beste. Ik lees en doe niks behalve pijn hebben. Zelfs met 1000mg paracetamol en 400mg ibuprofen. Ik kan vanalles hebben, van trombose tot een hamstringblessure. In alle gevallen word de Hardman wel een hele zware kluif! Ik kon me uitschrijven tot… eergisteren. Als het niet anders is, dan blijkt dat ik dit niet kan. Het is niet anders. Ik vind het vervelend dat Rob alles moet doen, van de kattenbak tot thee pakken. Ik had willen wassen, zwemmen, fietsen, schoonmaken; maar ik kan helemaal niks. In de avond ga ik met een kussen onder mijn billen liggen en dan gaat de kramp er uit. De blokkade in mijn been is weg en dat scheelt een paar punten op de pijnladder. Dat is gelukkig beter, want de onafgebroken directe pijn is er uit als ik naar boven moet schuifelen. Ik kan in elk geval liggen in bed!
Na heel veel schuiven met kussen en kat en dekens val ik al lezend in slaap, al is het ver na enen. Ik slaap de hele nacht door tot 8 uur. De onafgebroken pijn is weg, maar ik ben zo stijf als een plank! Allebei mijn benen, maar rechts nog het allermeest. Ik heb geen stoel meer nodig om rond te schuifelen. Het zit aan de buitenkant van mijn knie. Dit is te verhelpen. Ooit weer. En hoe en of ik een marathon ga doen over een maand zal ik wel zien. Op karakter vermoed ik. Als ik maar weer kan lopen ben ik blij. Dan doe ik er mijn tijd maar over! Het ergste vind ik eigenlijk niet eens als de Hardman niet zou lukken omdat ik dat fysiek niet haal, maar ik vind het ‘t moeilijkst dat ik een tijd geleden (en niet eens zo heel ver terug) nooit ergens last van had. Dan liep ik gewoon altijd. Elke afstand. Niet vanzelf, maar het lukte altijd. Mijn hoofd had het moeilijker dan mijn benen. En nu takelt het opeens heel hard fysiek af. Daar baal ik van.

Ik “wandel” een stukje met Vincent. Een heel rondje om het park haal ik niet! En over 500m doe ik bijna 11 minuten. Dat deed ik vorige week over een het dubbele….

Maandag 24 juli Fysio geeft antwoord

Ik werk thuis omdat ik niet kan autorijden. Ik kan alweer de trap op en af, treetje voor treetje. Ik zie ontzettend op tegen de fysio, want die gaat vast zeggen dat een marathon over een maand niet kan. Als hij me maar uitlegt wat er aan de hand is! Mijn telefoon heeft een onmogelijk voorstel voor de fysio:

De fysio luistert eerst goed, beweegt dan mijn been in alle hoeken en ik moet AUW zeggen en legt uit:
1. Op dit moment is mijn meniscus geïrriteerd aan mijn rechterknie. Ik ben waarschijnlijk krampachtig gaan lopen door de geïrriteerde peesplaat in mijn linkervoet en daardoor is de meniscus wat verdraaid. Ik heb daarmee doorgerend.
2. Daardoor is het in mijn diepe bilspier verkrampt. Die trekt het hele been mee. Die is lang verkrampt geweest en dat doet veel pijn. Dat is door er kussens onder te leggen op de zaterdagvond wat losgekomen. Nu kan ik dat loshouden met een tennisbal onder mijn billen.
3. De peesplaat links vangt nu weer alles op en ook die irriteert weer wat meer. Daar doen we nog een keer shockwavetherapie voor. Oefening bijven doen.
Terug naar 1- De geïrriteerde meniscus. Niet ernstig, maar lastig. Een paar dagen niet gebruiken om te lopen en zeker niet hardlopen. De schokbelasting bij hardlopen is te groot. Dus ik moet op de crossfit in de sportschool: dat is een apparaat waar je wel de loopbeweging op maakt, maar zonder de schokbelasting buiten. Maar over een week is de kniepijn weer weg. En ondertussen kan fietsen en zwemmen prima.
Tja en dan de hamvraag: kan ik over een maand een marathon lopen?

Of het nu is omdat ik doorren wanneer ik een verkrampte spier heb, of dat hij intussen begrijpt dat ‘nee’ de minste kans maakt wil ik niet weten, maar volgens de fysio kan het! Een marathon is sowieso geen makkie, maar vorige keer in Hamburg was ik wel goed getraind en was het al moeilijk, dus nu kan ik me voorbereiden op heel moeilijk. Dan maar met minder training….. Na het bezoek aan de fysio doet alles pijn en ben ik echt doodmoe, want ik slaap ‘s nachts niet al te best.