25 juli – Fietsen
Nergens op gelet. Samen met Vincent die op mijn tijdritfiets reed (vloog). Dus even een rustige route opgezocht. Ging Vincent lekker zelf hard vooruit en kon ik ook mijn eigen ding doen. Geen haast, geen gedoe met cadans, gewoon fietsen. En inderdaad, dan voel ik de meniscus helemaal niet! Bij het inklikken, maar verder is qua knie fietsen heerlijk pijnloos. De peesplaat trekt nu weer alle aandacht naar zich toe. Vooral in alle kalmte wind tegen gepakt. Blij dat ik me weer kan bewegen. De rest zal me wat. Vincent ging op de Knardijk hard op de ttb. Ik zag een slangetje, een combiner, een 🦅 en veel oogstende boeren.
Qua benen blijft het verder kwakkelig: het lijkt dat mijn tenen links de hele tijd gespannen staan. De middelste 3. Die zijn wit en strak. Rechts niet. Ik had veel last van de pees vandaag. Alsof tie wat moest inhalen 😡 branderig gevoel. Pijnlijke stappen. De pijn in de knie trekt in de loop van de dag weg. Wel blijven mijn benen gevoelig: scheenbeen rechts een beetje trekkerig, andere knie eventjes, pees rechts, meniscus rechts natuurlijk ook. Hinderlijk allemaal.
26 juli – Nog een maand maar….. Wandelen kan ook!
De meniscus is pijnlijk, autorijden is erg pijnlijk tot in bilspier. Werken is onrustig. Het werk zelf is top, maar organisatorisch weer niet makkelijk. Wandelen was lekker, maar ook pijnlijk. Knie en peesplaat. Word je toch gek van? Demotiverend. En ik heb nog maar een maand. Hoe?!?! Kan ik echt zonder noemenswaardige training een marathon voltooien in een triatlon? Wie is er nou gek, arrogant en dom? Offday 20. 💀 🧙🏻♀️
Tijdens het wandelen warmt de meniscus op en trekt die pijn weg en dan brandt de peesplaat. Zelfs wandelen gaat traag. Maar samen mer Rob is het erg fijn om buiten in de zon te zijn.
27 juli – Zwemmen en fysio/cranio-therapie
‘k Stond op, was stijf, had nog steeds last van de meniscus en vooral van de peesplaat. Stik ‘r toch in 😒 Ik word wel wanhopig hoor. Wat ís er toch?! Waarom is de kracht weg uit de benen? Waarheen? Hoe?! En dan ook nog de hele dag regen, verveling en het fietsen naar Veldhoven morgen wat niet doorgaat, want Vincent gaat werken en wil er verder niks voor doen. Ik was even klaar met alles.
Huis maar schoongemaakt en uit alle macht geprobeerd hoop te houden. Het een en ander opgezocht voor Ierland, als het maar een leuke vákántie wordt.
Bij de fysio sprak ze over het bekkengebied. Het stuitje ligt zo diep, dat alle toevoer van voedingsstoffen naar de benen wordt afgesloten. Er komt daar niks aan voeding of energie meer binnen. En de darmen blokkeren. Okay. Voeten losmaken en dan de darmen. Rechts zit er een ÉNORME blokkade. Een dikke knubbelknoop. Die werkt op rechts. Er komt ruimte in het been. Maar het doet wel pijn. Ongenadig. Rechts zit de darm (i guess) ook vast. Ook auw. Minder, maar toch. Dan mijn baarmoedervandje. A U W. Die zit echt in een hele vaste kramp. Dat doet veel pijn. Herkenbaar. En ik weet dat het er sinds december zit. Toen ik bij Qonsio boos werd. Door deze aangestrekte spier wat los(ser) te maken, krijgt het stuitje ruimte en mijn benen ook.
De meniscus blijft nog geïrriteerd, maar de benen zijn ‘vrij’. Ik moet van de fysio naar de mesoloog voor de darmen. Ontdekken wat daar de ellende elke keer veroorzaakt (nootjes en zaden die in de muesli zitten?). Ze (de fysio dus) begon trouwens met: natuurlijk doe jij die marathon. Eigenlijk had ik toen alweer naar huis gekund…..
En het zwemmen komt wel goed. En morgen gaan we toch saampjes fietsen. Uiteindelijk komt het goed. I hope. Veel tranen vandaag. Is in maanden niet gebeurd. Nu nog 🩸.
Maar eerst zwemmen. Helemaal alleen op de plas. Vincent en ik. Koud!!! Maar eenmaal zwemmend was ik er snel doorheen. Voor Vincent was het te koud. Naar het steigertje samen en hij terug en ik met een ommetje. Hij kramp. Ik ging nog een stuk lekker doorzwemmen. Nog een rondje. Kramp in de baarmoeder. Niet storend, maar aanwezig. Verder ging ie lekker. En gewoon maar doorgaan! Uiteindelijk zwom ik prima.
28 juli – Een lange tocht op de fiets met een lekke band en met Vincent
De therapie heeft geholpen, ik voel me beter en mijn benen zeker, maar de krampen zijn severe en mooi op tijd. Onhandig op de fiets -dat wel en gelukkig zwom ik gister al. Ik op de tijdritfiets, Vincent mijn racefiets. Maar de fiets paste hem zo niet, dat we op de dijk al wisselden. Prima, maar de data is dus volkomen onbetrouwbaar (wattage, cadans).
We hadden wind mee en we gingen een aardrijkskundige woordslang doen. Helemaal leuk, makkelijk en even stoppen om naar de boot te kijken (de E van Enkhuizen!). Helemaal prima alles, Vincent op de TTB is een plaatje. Met de woordslang de wereld over. Ik had soms kramp, maar ik dronk en at.
Op 39,5km vlak voor de Ketelbrug (Gouda, Albanie…) achterband lek. Rob kwam hem halen, we liepen door. Ik fietste ivm kniepijn. Zeilboot onder de open brug door. En verder stappen. Een vriendelijke man stopt om te helpen, maar Rob wisselde de band in een regenbui. De enige bui.
We korten de route in en die stoere Vin gaat door. 2,5km stappen hakt er in. De Keteldijk ook wind mee gelukkig en pret. Zeilboot voor Ketelhaven ingehaald. Huis gezien en dan naar Dronten. Met het vervolg van de woordslang. Minibuitje bij Joyce onder het viaductje gestopt.
Zon en vochtige lucht – benauwd. Langs de werkrotonde en dan het rechte fietspad wind tegen en zon. Heet! Stop voor omkleden en plassen en het was vies en stom op 66,6km. Door naar de Mcd! We waren wat stiller. Vincent voorop langs Lelystad.
Dan frietjes, cola, fanta en koek en veel fiets-bewonderaars. We gingen langs Donkervoort voor V. Helemaal gaaf voor ‘m.
En dan de Meerkoetweg terugploeteren met tegenwind. Nog een plasstop (voor v) en dan het stuk trekweg. Prettig liggen, maar het tempo neemt af. Wel door het bos na praambult en langs de vaart en dan 100km halen. V was moe. Ik dronk wat en toen door! Ronde ovp solo. Moest 150km volgens schema. Kassen langs (minder prikkels) en hard op de dijk. Knardijk ook OK. Het viel me mee qua (negatieve) gevoelens ook, zo alleen. Pad langs water lekker bekend alles. Dan bij Praambult 2 mannen die me inhalen. Ik haak lekker aan tegen de wind in tot in het Kotterbos. Ga 140km volmaken met nog een ommetje. Help nog toeristen op weg en zoef door. Van 24,8 met V naar 25,6 gemiddeld! Ik dacht nog even 161 vol te maken vanavond, maar het is goed zo. Geen last meer van meniscus, wel van de peesplaat. Compressiesokken aan. Eten warrig. Nog 40km erbij -ohnee! En de marathon helemaal niet aan denken 🤨
29 juli – Lekker wandelen met Rob in het Kotterbos
Heerlijk. Onverharde grond, bos, zonnetje.
30 juli – Zwift Schotland omdat de zomer buiten weer erg Nederlands is!
Ik dacht wind en regen te vermijden, maar kreeg er hitte en verveling voor terug. Na een half uur was ik het alweer zat!
Tempo laag, geen gevoel op de heuvels, maar wel weinig tempo. Ik deed eerst 1,5 uur riders choice en moest de heuvels op en neer. Dan kan je je tempo niet regelen of niks. Het zadel zat k*t en ik zweette leeg.
Ik ging na 5 kwartier F1 kijken en toen de heuvels wel voelbaar waren, vond ik het leuker en haalde ik ook shirtjes en zo en moest ik mijn best doen. Maar met 50km konden mijn beentjes niet meer goed en ik was er ook klaar mee.
Opgestaan met stijfheid, minder pijn in meniscus en pijn in de peesplaat. Veel pijn. Branderig. Irritant. Ook na het fietsen weer ietsje erger. Na het eten is het over! We hebben frietjes gegeten en salade met ei en tomaat. En een goed gesprek met mijn trainster. Ik heb geen idee waarom het nu goed gaat. Algehele stijfheid blijft.
Maandag 31 juli – Fysio bezoek nummer 6.
Eigenlijk geen pijn meer aan peesplaat. Ook weinig stijf nog bij het opstaan. Wel shockwave s avonds, daarna licht gevoelig. S avonds pijn aan meniscus dan weer. En nogal moe en ietwat koortsig. Maar ik voel me beter dan Garmin zegt!!
Ik moet een andere oefening doen op de handdoek met op en neer gaan, dus ik dacht: ik doe de trap weer.
Volgens de fysio is 26 augusutus nog ver weg, maar ik voel dat anders…. Nog niet gesproken over tapen of over een injectie. Wel een shockwave therapie, ook al kan die een reactie geven.
Meniscus gaat over, peesplaat op de goede weg…. Ik hoop echt dat ik deze week weer wat kan rennen. Desnoods op de crosstrainer!
Ik leef tussen hoop en vrees. Maar op een regendag zoals vandaag voelt het prima om de hele dag hard te werken!
1 augustus. Fietsen in de bergen met heel veel hoogtemeters. BINNEN
🎉 vrijwel geen reactie van de peesplaat! Ook weinig stijfheid in de morgen. Eerst maar de oefening doen en dat gaat supergoed. De peesplaat trekt helemaal recht in de loop van de dag. Prettig!! De knie daarentegen…. Die zeurt hard door.
Maar het hoofd heeft het t allerzwaarst. Het kost veel zweten ‘s nachts om moedig en hoopvol te blijven. Ik wil rennen, ik moet rennen, ik heb geen rust! Mijn HRV keldert maar door, omdat ik de endorfines van het rennen vreselijk mis. Aan het einde van de superzware onrustige werkdag ben ik wel stijf als ik opsta.
de wilskracht is er absoluut zeer zeker wel. Het vergt bakken wilskracht om 2,5 uur binnen op de fiets te gaan zitten en heel veel hoogtemeters te gaan trainen. Het gaat langzaam, traag en de cadans hoog houden is te moeilijk. Ploeteren, zweten en wanhopen. Maar NIET opgeven!!
Ondertussen yathzee spelen een tijdje, muziekje aan en in Innsbruck zelf heel rustig fietsen. Om dan nóg een keer te gaan klimmen het laatste kwartier om 1000hm te halen, dan ben je óf gek óf je bent mij. Maar ik heb t gedaan! Zowel 2,5 uur als 1000hoogtemeters.
De peesplaat is dan weer iets gevoeliger en de knie pas als ik ga liggen. Ik kan er mee rennen, dat heb ik in de kamer geprobeerd, maar dat voelt erg onwennig. Hoe gaat dat in die korte tijd nog goedkomen zonder nu iets kapot te maken omdat ik te snel tr veel wil? Ik hoop so ontzettend dat de meniscus nu bijtrekt en ik na het fietsen een heel klein stukje kan rennen. Al is het maar een kilometer dribbelen!
2 augustus. Het ging de goede kant op…..
Bij het opstaan nauwelijks stijf, geen pijnlijke of gevoelige peesplaat meer en dat is superfijn. Maar dan: einde van de ochtend: het schiet weer in mijn rechterbeen godverdomme. Heb ik verkeerd gezeten? Ik ben op mijn werk notabene! Dus ik beweeg me niet teveel, ik sport niks teveel. Ik ben zo stijf als een plank rechts en het gaat er niet uit. Alleen ‘s avonds op kussens op de bank liggen is houdbaar en daarna is het goed. Stilzitten is niet pijnlijk maar opstaan daarna AUWAUW. Het sleept en trekt en voelt als beton. Ik heb de darmen vannacht losgemaakt zelf en dat helpt dus enorm. De oefening voelde ook als een ongelijke brug. De pees reageert als bij de shockwave in mijn middelteen en tintelt daarna. Mijn knie is stijf en mijn hele rechterbeen dus. Languit liggen is pijnlijk. Het wordt moeilijk om hoop te houden. 😓😥😔😣😩😢☹️ en ohja, weinig eetlust. HRV is diep gedaald. Maar dat ligt eerder aan de drukte op het werk.
3 augustus. Hoe hou je moed?
Ik zou graag vandaag fietsen een paar uurtjes (binnen of buiten) en daarna even wat wandelen/dribbelen, maar nee hoor: mijn rechterbeen reageert abnormaal. Het doet pijn, het trekt, is stijf en ik kan moeizaam wandelen. Niet zo erg als de vorige keer, maar ik kan niets doen. En ik wil zo ontzettend graag! Na de oefening is de peesplaat ook weer pijnlijk. Bij het opstaan, wankel ik weer. Het zit in mijn been rechts. Vooral bij de knie, maar het been lijkt wel van hout! Ik baal er ENORM van. Heel, heel, heel erg. Ik wil fietsen, rennen, dribbelen, wandelen! Ik kan vanmiddag naar mijn eigen fysio gelukkig. Maar ik twijfel enorm over de Hardman. Heel erg. Ik heb weinig vertrouwen in mijn eigen lijf zo. En ik ben zo benieuwd hoe dit komt. Eten, slapen, werken, onrust, angsten, autorijden, verkeerde stoelen, sluimert er iets van binnen, te weinig bijgevoed na de rit op dinsdag, kan ik ergens niet tegen? Door alle twijfels en verdriet doet alles pijn. De peesplaat trekt ook weer na de oefening. Als ik eenmaal een stukje loop, gaat het wat beter met het been, maar het blijft langzaam gaan en vooral extreem moeizaam en pijnlijk. Maar het aller-aller-ergste is de twijfel. Don’t quit. Probeer ik heel erg hard.
Het plaatje van Kermit ‘leen’ ik van Irene K, een ultraloopster die een hernia heeft en een blindedarmontsteking. Ik ben niet de enige bij wie het niet mee zit!
