Donderdag 24 augustus
We sliepen een beetje uit, maar hemel, wat ben ik onrustig. Ik heb heel niet goed geslapen. Ik moet nog zoveel doen en eigenlijk kan ik ook niks meer doen! Ik ben op tijd ongesteld geworden vandaag. Dat red ik dan net (of net niet eigenlijk). Maar de fiets moet nog worden schoongemaakt, de spullen voor de voeding uitgezocht. Met wat gedraal ga ik samen met Rob mijn fiets schoonmaken in de tuin in het zonnetje.
Daarna moeten we natuurlijk testen of de fiets goed is. Ik ga met Vincent een vakantierondje maken. Ik schrijf op Garmin: “Geen fietsbenen. Wel andere zaken, maar niet goed voor fietsen. De fiets is schoon en klaar. Ikke nog niet. Vincent gaat mee. We hebben een route van Garmin en dat werkt supergoed. Eerst naar de kerk. Ik denk alleen maar aan de triatlon. Het is zover. Ik ga echt rustig. De fietscomputer is goed ingesteld. Vlak voor de stijging nog een fotostopje.
Het uitzicht is ontzettend mooi! Zo Iers met veel groen, schapen en huisjes. We gaan langs een kerkje. En verder up&up. Vincent wacht ff maar gaat me gauw weer voorbij. Hij heeft goeie benen! Boven wacht ik even alleen om foto’s te maken en het in me op te nemen.
Naar beneden doe ik voorzichtig. Zo vaak als ik kan hou ik de beentjes lekker stil en fiets ik op zwaartekracht. Ik vond het leuk, maar het tempo en de cadans zijn om te huilen. Iets met een slechte generale….” Ik moet er zelfs van uitrusten. En dan ga ik met Rob nog een stukje wandelen op de oude witte schoenen. Ze zitten nog altijd lekker. “Heerlijk. Op de witte schoenen. Mooie uitzichten. Makkelijk. Leuk en anders.”
Ik eet macaroni ’s avonds. En dan op tijd naar bed.
25 augustus. Ik slaap heel onrustig. We moeten de Polarsteps nog opzetten. En dat doe ik. Ik maak er een mooie tekst voor. En dan spullen pakken en verzamelen. Mijn schoenen worden gebracht! Ik ben er ontzettend, enorm blij mee!
Die arme Vincent moet me helpen en dan weer niet en ik ben onwijs onrustig. We eten ’s middags veel pannenkoeken. En dan rijden we naar Killarney. Hartstikke spannend. Nog een keer goed kijken naar die route. Spannend…. Ik app met Annemarie en vraag haar wat te doen met de menstruatie. Ze raadt me aan om er van uit te gaan dat het trisuit zwart is… Zeker tijdens het hardlopen. En verder tampons. Kijk, daar heb ik wat aan! Er valt wat regen onderweg. We gaan eerst naar T1. Er staan een paar hekjes en verder is er een Dixie en dat is het.
Het regent en Vincent en ik gaan de auto weer in. Er komt nog iemand kijken en we denken dat het Alan is, maar wij gaan een parkeerplek zoeken. In Killarney parkeren we op een openbare parkeerplaats dicht bij de kathedraal. Oke. Dan lopen we naar het college, wat op nog geen 300m van de parkeerplaats ligt.
Na 150m begint het te gieten! We schuilen onder een boom, want iets anders heeft weinig zin. We zijn nog altijd 5 minuten te vroeg. En daar is Alan dan ook. Ik word er bijna verlegen van. Hij moet wachten op de sleutel. Wij wachten in de hal van het St Brendans collega. Het is een school.
Er komen nog een paar mensen en ik voel me weer niet helemaal op mijn plek. Afgetrainde mannen. En ze kletsen allemaal in het Iers. De gangen zijn nog leeg van de school, maar toch voel je dat het een school is. Vincent is helemaal blij en oefent druk zijn Engels. Wij zijn als eerste en ik krijg een hoodie (zo gaaf), een startnummer (218), een badmuts en nummertjes en een buff. En een tasje om de spulletjes voor de fietsen in te doen.
Als Alan door heeft wie we zijn, vind hij het eigenlijk gelijk gaaf dat we met z’n drietjes alles doen. We gaan nog even naar de WC waarvoor we een deur open moeten maken. Alleen mannen toiletten. We komen een ‘jochie’ tegen die de triatlon gaat doen, terwijl we echt dachten dat zijn vader mee zou doen! Hij op zijn beurt denkt dat Vincent meedoet en is verbaasd dat ik de deelneemster ben. We lopen weer weg en hebben tijd over. Hij haalt ons in met de bedrijfsauto en vertelt ons desgevraagd dat hij al 25 is. Een schattig ventje! We lopen naar de McDonalds op mijn nieuwe schoenen. Wat zitten ze fijn! Wat voelt het goed of in elk geval beter. Maar ik ben ook bang hoor, voor de hele triatlon, het is niet niks. En lopen gaat echt een ding worden. Op de hoodie staat: we don’t do easy. Zo voelt het.
Elke tekst lijkt raak bij de Hardman. We lopen naar de McDonalds. Ik eet een salade. Straks nog een paar pannenkoeken. Ik heb weinig honger. Maar je kan plassen bij de Mac! De voorbereiding is anders dan anders. Dan moeten we om 7 uur terug zijn voor de briefing. Het is een handjevol mensen in de kantine. Ze weten niet wie van ons de triatlon gaat doen en 1 mevrouw zit te loeren joh! Ik drink nog maar een bidon sportdrank leeg. En nog een keer plassen. Ik blijf bezig vandaag. Ik maak kennis met Justine. Ze is stevig, vastberaden en ietwat gereserveerd, maar wel een leuk mens. Er zijn meer vrouwen. Alan heet ons welkom en noemt mij, vanuit Nederland.
Dan doet Hugh de presentatie. Super goed, hij doet het uit ervaring. Opvallende zaken: zwem naar de zon toe als je de boei niet ziet. Neem een telefoon mee. Als je gaat draften en je word betrapt ben je de domste van de dag. Met zo weinig mensen op zo’n groot parkoers, is stayeren vrijwel onmogelijk! Ik denk dat er nog geen 100 mensen zijn. Echt heel weinig. Het is zo kleinschalig en gemoedelijk. We kletsen nog even na met Justine. Als ik naar de WC ga, weet Alan dat Vincent ook triatlons wil organiseren en hij wordt gelijk ingeschakeld als hulp en krijgt ook een hoodie. Hij denkt dat ik jaloers ben, maar ik gun het hem zeer. En dan weer terug naar Waterville. Ik ga achterin zitten met Vincents oortjes op. Rob neemt de andere route binnendoor. En dan kan ik niet slapen of rusten hoor! Wat is het mooi! En eng. In het ondergaande licht op een smalle weg.
Er komt een tegenligger aan die langzaam voorbij gaat en zijn raampje opent. Vincent ook en dan zegt de man, wanneer hij zijn hondje van zijn schoot duwt: GOEDENAVOND. Het is een Nederlander (in een Ierse auto) en hij zag ons nummerbord. De gepensioneerde meneer heeft 5 boerderijen en is verzot op het relaxte land. Hij maakt graag een praatje van auto naar auto. Hoe dan?! In the middle of nowhere ineens. Dan rijden we door de valleys. Groen, brugjes, schapen op de weg. Het is adembenemend. Ik vergeet dat ik de triatlon moet doen en moet slapen, maar ik moet wel weer plassen. Dus Rob moet even stoppen en ik kan het land voelen.
We rijden omhoog en dan een foto maken van het prachtige uitzicht. Maar morgen met de fiets achterop toch maar een andere weg nemen! We zijn pas rond 8 uur weer in Waterville en dan moeten al die “kleine” dingen nog met klaarzetten en pannenkoeken eten. Ik ga nog steeds niet echt vroeg naar bed voor het feit dat we om 4 uur morgen op moeten staan.