27 augustus.
Ik word wakker en heb erge hoofdpijn. Ik loop naar de douche voor een paracetamol en een plas. Gek genoeg loopt het prima. Na de paracetamol slaap ik weer verder. Ik heb het eindelijk lekker warm. De hoofdpijn is er een paar uur later nog. Het regent buiten. Heerlijk. Ik hoef niks meer! Ik pak de telefoon en ga de berichten eens bekijken. Zelf ben ik werkelijk geen greintje teleurgesteld dat ik niet gefinisht ben. De training was daar niet op gebouwd en uiteindelijk heb ik gewoon te weinig voeding binnen gekregen en heb ik onderschat dat ook wandelen energie vraagt. Er zijn slechts 3 vrouwen gefinisht. Ik app met Joyce en antwoordt de andere mensen ook. Ik kan lekker blijven liggen! Dan heeft Rob voor mij toch een medaille meegekregen.
Zonder aarzelen vinden ze dat ik die toch heb verdiend. Ik weet het niet zeker. Ik ben er erg blij mee, dat wel. Ik heb geen honger en voel me verder verbazingwekkend goed. We eten lekker laat pas. Vandaag hoeft er niks. Vooral niet snel. De lunch versnoepen we. Prima. Er is veel over en weer te bespreken. De zon komt weer door. De middag verloopt. Ik ruim alles op en doe alle was.
Ik blog een heel stuk. Dat helpt me. En ik heb veel contact met de buitenwereld. Het voelt soms alsof ik moet verdigen. Joyce is een grote steun, maar ook Arjan komt met Skellig verrassend uit de hoek. We willen nog buiten wandelen. Ik vind het raar dat de pijn in mijn voet zo goed als weg is. En de trap neem ik moeiteloos op en neer. Is dat training die toch goed uitpakt of het wandelen? Na de Oreokoekjes heb ik ook niet meer echt trek. Ik drink wel veel cola light. Ik ben nog steeds behoorlijk ongesteld. Justine heeft het fietsen al afgebroken bij Molls Gap, want het zwemmen was te zwaar voor haar. Normaal is ze een goeie zwemmer, maar dit was haar te heftig. We gaan met zijn drietjes naar buiten. Ik moet een blaarpleister hebben. Het enige wat ik nu nog echt wil is werkelijk hardlopen in Ierland. Echt hardlopen. Einde van de week. Als er niks meer mis kan gaan. We gaan kijken bij de pub, maar Rob is te moe om mee te gaan. Vincent wil dat graag en ik ga mee. Het is mooi om Vincent te zien genieten en zelf geniet ik ook erg.
Het dringt tot me door dat ik een mooie prestatie heb geleverd. Diep door zeg maar. Bij de Fields of Athenry dringt de zin “raise our child with dignity” zich aan me op. We zitten een tijdje vooraan en later bij de bar. Van Vincent krijg ik een drankje. Lieffffff. Hij vindt de muziek echt geweldig en wil ook wel graag in Ierland gaan wonen, zo zegt hij. Ik vind het een prima idee, haha. Ik ben moe en een beetje hongerig, maar ook blij en gelukkig en tevreden. Rob zal even slapen. We lopen langs het strand terug.
Ik voel me écht goed. Stom lijf. Doet maanden moeilijk en nu – We eten frietjes en ik eet een ijsje. Ik maak tot diep in de nacht de blog af. Nu nog een week vakantie!
Achteraf was het echt elke minuut waard! Ik heb maar twee dingen “fout” gedaan: de zenuwen vooraf. Zo jammer dat ik daardoor de zon heb gemist en het eerste rondje zwemmen! Jammer dat ik daar zo misselijk van werd en zo ongelukkig. En ik heb niet goed opgelet met de menstruatie. Gewoon niet genoeg binnen kunnen krijgen op de fiets. Zelfs van het opgeven en de grens van mijn kunnen bereiken heb ik geen spijt! Ik had ook niet genoeg getraind.
Wat ik jullie ook niet wil onthouden is het verhaal van Daragh, een jongen die ook meedeed aan de Hardman.
Daragh – we wisten nog niet dat ie zo heette toen we ‘m de eerste keer zagen. Hij kwam met ons tegelijk zijn startnummer halen op vrijdagavond en er was dat jochie en een man en wij discussieerden wie de Hardman zou gaan doen. Vincent zei dat het de oudere man was, dus toen het jochie met ons opliep richting het toilet vroeg ik ‘t gewoon en hij ging het zelf doen! Zijn eerste, jawel. Hij dacht op zijn beurt dat Vincent mee ging doen. Vincent is nog een kop groter! We liepen naar de auto terug en in de bedrijfsbus haalde Daragh ons zwaaiend in en toen vroeg Vincent brutaal hoe oud hij was. 25 jaar. Wij zeiden: die gaat voor de kampioenschappen meedoen. Achteraf een compleet verkeerde inschatting van ons.
Bij de briefing was ie er niet bij. Toen lag hij met zijn broer al in de tent.
Na 1 uur en 10 minuten was de vrolijke kleine knul als eerste het water uit. Later vertelde hij Rob en Vincent dat hij elke dag zo’n 8 kilometer in de zee zwemt. Dus zwemmen was helemaal zijn ding. Hij was als eerste in de wisselzone dus. En toen begon het. Rob en Vincent stonden vol verbazing een minuut of 20 (!!!!) te kijken hoe Daragh zich omkleedde, zijn box inpakte, herschikte en nog eens om zich heen keek. Hij pakte zijn fiets en vroeg werkelijk: wat moet ik nu eigenlijk doen?! Ze wezen hem de weg en oke- daar ging ie op de ietwat gammele racefiets. Iemand zei hem dat het een flink stuk was en of hij wel genoeg had aan 1 bidon. Hij vertelde bij de post in Waterville dat zijn bidon niet eens vol zat en dat hij toch echt wel honger had gekregen. Toen was hij bessen gaan plukken bij een huis en daar kwam de bewoonster aan. Toen de knul vertelde wat hij deed, kreeg hij thee en chocolade aangeboden! Terwijl hij dat op de post vertelde, kwam een andere deelnemer uit een zijstraat waar hij donuts had zitten eten die hij net had gekocht. Rob en Vincent hadden al met de donutsnoeper gekletst (deels in het Nederlands). Daragh kreeg een donut en voor het eerst van zijn leven gaf iemand hem een gel. Die was hij aan het opmaken toen ik hem inhaalde – IK! Een ouwe taart van dubbele leeftijd.
Uiteraard kon Daragh stukken beter hardlopen. Vandaag vertelde Alan dat Daragh 2 weken geleden meedeed aan een 220km-loop voor een liefdadigheidsdoel.
Daragh kwam weer in de wisselzone en zijn broer stond een sigaar te roken, terwijl de knul zich omkleedde. Dat deden er veel trouwens! Meer dan de helft ging aan het omkleden in de wisselzone! En toen ging daragh dus lekker lopen en onderweg met iedereen kletsen en superblij zijn met het eten op de post en het water van Vincent en hij liep ook lekker tegen mij te kletsen hoe leuk Vincent en Rob waren.
Hij is gefinisht! In 13,5 uur. En dat gun ik hem dan ook enorm van harte. Rob heeft hem verteld dat hij aan zijn wisselen en fietsen moet gaan werken en Daragh wil graag met Vincent trainen. Kun je het je voorstellen?! Hij wist gewoon niet waar hij aan begon! En Alan van de Hardman vindt dat helemaal prima. Niks geen kouwe kak, stoerdoenerij of opschepperigheid. Geen gezanik over hulp van buitenaf. Gewoon lekker besjes jatten en donuts eten onderweg.
Daragh schrijft op zijn insta-account: “I get so much out of delving in these areas of my mind body and soul, there’s so much pain and darkness that I am going through this helps me digest it, it helps me understand that I am powerful beyond belief, that this too shall pass and at the end of a tough uphill battle is a lovely rewarding downhill, life is up and down that’s the beauty of it although it’s hard to see it like that when your deep in the throws of it, keep going and you’ll reap the rewards.”
En over de andere held met zijn hond: Alan Ryan, die de Hardman organiseert:
De familie van Alan van de Hardman helpt allemaal mee met de wedstrijd. Doen ze al jarenlang. Ze weten wat ze moeten doen. En gelukkig heeft zijn zus 6 kinderen tussen de 30 en 14 jaar. ‘He’s a fine lad’, zegt hij over zijn neefje die met Vincent op de waterpost stond.
Rob zei nog tegen dat Alan het zwemmen zoveel langer was. Daar moet Alan om lachen: it’s a bonus, isnt it? Sommigen hadden wel 5km gezwommen.
Het is zo relaxed, so laid-back, zo makkelijk. Terwijl Almere afgezet wordt voor de duizenden deelnemers. De dijken schoongeveegd. Twee weken bouwen aan de finisharea. Alan deed het met zijn 4 trouwe helpers zelf. Op vrijdagavond. En op maandag reed hij rond om de bordjes op te pikken. Samen met zijn superlieve hond.
En als je dan denkt dat hij ‘maar wat doet’, heb je het zo mis! Alan organiseert 9 wedstrijden in een jaar. En daarnaast is hij zelf triatleet. En director of the national Irish Triatlon Bond. Die bond die in de week voor de Hardman ruzie ontkende met niemand minder dan Ironman, vanwege 2 doden op het zwemparkoers van de Ironman in Cork.
Hij komt even naar Ross Castle om met ons nog wat na te praten.
De rest van de vakantie in 3 foto’s:
28 augustus: Ik vind het echt heerlijk dat ik nergens op hoef te letten! Ik heb meer dan 6000 calorieen verbrand en toch heb ik geen overmatige trek of ben ik extreem moe. Ik heb ook nauwelijks meer last van de peesplaat. Wel van de blaar, die (toevallig?) op dezelfde plek zit als de waar de peesplaat trok. En ik ben nog steeds behoorlijk ongesteld, terwijl dat echt nooit 5 dagen duurt. Ik ben gewoon blij dat ik 7 rondjes wél heb gelopen en wel heb gefietst en wel heb gezwommen. Maar ergens voel ik me nu ook klaar met triatlon.