12 februari – Zwift Cadans training Makuri Islands
Ik hing lekker op de bank paaseitjes te eten en snoepjes te schuiven en uit te rusten van het werk en ik dacht aan wat ik MvdB altijd zeg: het hangt niet af van die ene training die vandaag niet lukt. Maar er knaagt iets: wanneer dan? Meteen de maandag skippen is al zo wat… dus hoppa, kattenbakken, vuilnisbak en toch maar even fietsen dan. De training staat op Garmin. Annemarie dacht: die cadans van anke is weer vreselijk laag geworden, laten we eens 8x 2 minuten 95+ cadansen opgeven. Stom 1. Eerst 20min infietsen. Na 10min was ik het al zat en appte MvdB toevallig!
Waarom doe ik dit? Dat vroeg ze niet hoor. Ik had de riders-choice in zwift, dan merk je de heuvels niet. Ik verliet de route en toen moest ik in ‘Japan’ zelf gaan denken. Leuk hoor. Uitdagend. Sort of. De wattagerange probeerde ik binnen te blijven. Waar zou Annemarie die bedacht hebben? En daar ging de cadans, die moest omhoog. Ik haalde de 90 net. Lastig als je niet al te laag kunt schakelen en een wattage-range hebt!! Stom 2. Het was te doen zeg maar met de cadansen en daarna de rust. In de rust was de cadans dan te hoog. Het ging 4x goed en toen viel alles stil, behalve mijn benen. Stom3. En 4 ook.
Zwift pakte m op, garmin niet. Stom5. Moet ik naast de route ook zelf de cadans en wattage in de gaten houden! Stom5,5. Maar ik deed het braaf qua cadans en verrek- na 6keer was 95+ haalbaar! De laatste keer zelfs tegen de 100!
Toen was het makkelijke uurtje voorbij en moest ik uitfietsen. Gek genoeg bleef de cadans nu hoog en went het! Ik zag 1 sprint aankomen en dacht: 1x los anke! En klabam- even tweede, maar daarna trots door het dorpje met mijn winnaars shirt gefietst.
Ik maakte 35km vol (garmin miste er 20), keurig binnen de 80 minuten met een cadans van 80. 200+ hoogtemeters. Bidon leeg. Beetje rond-appen. En toch de training gedaan! Stom 6 t/m 10 blijven leeg. Die zijn voor paaseitjes en bankhangen.
13 februari – Een combinatietraining van T3S-ers: MvdB en ik!
Ik was de stok achter de deur, zodat ze niet op eigen houtje hoefde te gaan en fungeerde graag als praatpaal! 🪵De trainingsduur kwam overeen (70 vs 63 minuten) en ik vind het niets erg om me aan te passen aan haar tempo. Ik mocht met MvdB mee door het zonnetje vol belofte aan lente. Daar appten we gisteravond dus over 🙂
De kou viel mee en we liepen heerlijk te kletsen. Zij moest rustig en ik vind rustig heerlijk! Ik moest 20 minuten rustig en dan 4×5 (lange) minuten op (onmogelijk hard) 5:30. Ik sloeg de eerste over een deed lekker met MvdB mee die mocht wandelen tussendoor. De tweede wilde ik wel proberen, maar 5:30 en dat 5 minuten lang is flink voor mij! Gewoon rechtdoor, kon niet misgaan. Wat er wel mis ging: te hard. Voortdurend te hard met mij. 5:15-5:20. Ik had wind mee. En ik vond het fijn om weer even te kúnnen. Het zijn maar 5 minuten en toen had ik het warm.
Ik dribbelde terug en wilde de volgende ook nog doen. Had ik weer wind mee en een rechte weg 😊 hoppa, ook te hard. Hoezee. Ik kan het nog. 🎉 Al kreeg ik het na 4 minuten wel erg heet en zwaar, maar nog te hard. Ik telde af. En toen wandelde ik hoestend terug naar MvdB. De laatste sloeg ik weer over. Ik ga niet samen lopen om me steeds te moeten bewijzen! We hobbelden langs de Vaart en ik vond de zon en het weer echt heerlijk! M moest aan het einde nog 20sec sprintjes doen. Ik ben daar minder sterk in. Feit. Ik kan lang ‘wat’ harder, maar niet kort en heel hard. Ik deed mijn best, maar onder de vier minuten red ik niet en ik blijf alleen maar voor als ik iets eerder start. 😄 zo hield ik haar mooi op dreef, 7 keer lang. We dribbelden nog uit en ik stopte op ietsje langer en zij op ietsje korter. Ik ben blij dat ik weer hard kan lopen, al vind ik dat hele kalme rond de zeven minuten op de kilometer ook heerlijk! De uitvoering score van de training: 1 procent 😂😂 maar wel prima qua tijd, dus groen. Sorry, not sorry Annemarie! 😀 dapper van me dat ik de tien km niet vol hoefde te maken!
TVA zwemtraining in baan 3
Gaan zwemmen of niet? Tussen het pws en een korte nacht in. Maar het paste min of meer met de tweede auto, dus ik toog voor de duurtraining naar het zwembad.
Ik zwom 200m in. Of 250? In elk geval was baan 3 met 9 mensen overvol. Er sprongen er een paar over. Ik wilde stilte! We gingen op tijd zwemmen: 4 minuten maar zónder hulpmiddelen!! Nou ja, dan is degene voor mij het hulpmiddel 😏 het viel mee, ik had de kracht. Toen 7 minuten met achtje en paddles. Dat viel niet mee, want ik moest alsmaar inhouden. Wat een lange 7 minuten! Zwemmen was een makkie, maar W voor me niet raken was de uitdaging. Daarna was het 10 minuten hoe je zelf het liefst wilde, dus met achtje. Dat ging ook prima en ik heb het prima in baan 3 op duurtempo! W voor me en maar hangen. Eerlijk gezegd was ik het even voor half tien helemaal zat. Ik had geen enkele zin meer! Gewoon niks. We zwommen 500m. Daarna 50 school. Ik bleef maar gewoon zwemmen en door het water op en neer gaan. Toen kregen we een piramide op met 100-200-300-200-100. Tussendoor school zodat het een km zou worden. W voorop. Ik daar achter. Het was net zo niks als alles vanaf half tien. Maar ik zwem door en door. Toen was er verwarring over hoeveel school: 25 of 50. Ik deed maar wat. Het is toch een uur zwemtijd. Na de tweehonderd ontstond er gesteggel over in de baan en moest W weg en ging een ander voor. Irritant zeg. We moeten toch tot 10 uur blijven! Ik zwom gewoon door en zo werden de 300 250m. 25 school en dan zonder achtje 25m terug. Ik was er zo klaar mee en ik kreeg niet uitgerekend hoeveel het moest zijn, die schoolslag, voor een kilometer. Boeie. Het werd inderdaad tien uur. Ik deed nog 50m zonder achtje. En toen snel er uit! Garmin heeft denk ik zo’n 75m bonus gegeven omdat ik in het zwembad bleef 😆
14 februari – Zwift – New York Metropolitan en Yathzee
Vanuit het werk had ik eigenlijk wel wat energie over. Er stond een rustdag, maar die neem ik morgen wel. Vandaag even een duurritje binnen fietsen. Gewoon. New York. Ohja, veel hoogtemeters ja, die was k vergeten. Eerste half uur weinig afleiding, behalve CandyCrush en toen kwam Vincent mee Yathzeeen.
Als je naar de cadans kijkt, zie je vast waar haha. Het eerste potje won hij gigantisch, de andere 2 potjes had ik >300 punten. En ondertussen konden we bijkletsen. Vandaag waren mijn collega’s Ma en Ge ziek en veel vakantie onder de developers (niemand), dus ik zat met salesman J, Jo en de andere 3 blijken allemaal gay!! Schatten. Nieuwe wereld voor mij. Prachtig.
Na een dik uur ging V douchen en ik wilde eerst de 500hm vol maken en daarna 35km en toen werd het toch mog anderhalf uur! Was ie klaar met de 🚿. Het aantal paaseitjes wat V at was meer dan ik at! Dus blij weer afgestapt. Waarom het zo goed gaat met mij? Ik geloof dat de afvlakking van de hormonen goed helpt. En de valentijnsbadge verdient! Dat vind ik verder de grootste onzin. Love you schat ❤️ 💕
17 februari – Duurloop met versnellingen van 17 Kilometer, samen met Joyce die met me meefietst.
😳 hoezo opeens zeventien kilometer? Dat kan ik niet! Ik ben niet zo goed dat ik van 11km vorige week opeens ‘hoppa’ door kan naar 17! Anderen kunnen dat die een beetje verkouden zijn geweest en al jaren hun werk doen op routine en geen puber hebben met examenstress. Ik kan dat niet. Ik kon 15km lopen. Zes weken geleden. Voor het hoesten.
Dus dan moet ik proberen het leuk te maken. Ik wil met Joyce lopen, maar die kan ook niet. Ik mis ons ontzettend. Dan bedenk ik dat ze mee kan fietsen en dat doet ze graag! Kan ze me bijhouden haha. Ik ga naar Dronten en dan gaan we samen de polder in. Korte broek en korte mouwen bij een dikke 10 gr.
Bij km 1 weet ik het al: beetje zwaar. Km2 langs de uberdrukke weg is helemaal opgefokt. Hartslag hoog, irritatie hoog. Km 3 tegen de wind in op de rustige route. Gel eten (stilstaan). Dan tegen de wind in. Hartslag way too high. Naar links, wind van zij. We kunnen kletsen over Mv en klagen. Km 6 opeens! Nog een stopje en gellie. Gaat goed. Oversteken gaat prima en dan moet ik weer ‘s. Shit. Ik ga en knijp tot wind mee en pas ergens in km 9 is een soort van plekje voor bemesting.
Fotomomentje even later ergens bij km 10/11 en dan een paar druppels. En meer druppels. Km 12 twijfel ik zo mogelijk nog meer aan mezelf: dadelijk 100m sprints. Kan ik nog veel en veel slechter. Klaar met regenen roepen helpt niet, het wordt alleen maar erger! Naar links en dan regent het hard van opzij en het waait en ik koel af en ik sprint. Niks leuks aan. Geen held, die ikke.
Wandelen/dribbelen 100m kan niet, te koud. Versnellen is hartslag 160+ en duurt ca 32 sec. Ik tel mee. En word nat. Door en door nat. Zwaar. 😣 Ik wil steeds iets sneller, maar dat lukt pas na 6x. Vrachtwagen, oversteken, arme J. De laatste gaat hard. Dan nog uitlopen. Mygot. Regen stopt. Tempo kan nog lager. Anke is aardig op. Het is ook wel veel. Park door. Sleperig. Goddank is J er. 17km ✔️
Ik kan het ook. Dus. Wel. Deze keer. 🚿 🥣
‘Hou voor de Halve Marathon in Belgie de 2,5 uur maar aan’, schrijf ik aan de trainster. ‘Daar is misschien minder wind, maar wel 300 hoogtemeters.’ Zij denkt dat het meevalt. Wellicht omdat ik ook nog steeds aan het hoesten ben, hoewel de hartslag en de inspanning er intussen rustig uitziet.
Na de 7km met die regen niets meer gegeten, maar het is me gewoon ontschoten.
Ik knap snel weer op en zou na de douche en soep weer kunnen gaan, maar toch zat ik ‘s middags alleen maar op de bank en ben ik dan moe van de werkweek, pubers’ examenstress, opboksen tegen alle geweldenaren en ‘eventjes’ 17km lopen.
18 februari – Bonusfietsen met Vincent
Voor de garminbadge wilde ik wel 40km fietsen. Ik ben al zo’n watje in vergelijking met alle geweldenaren die nu al weer trainingsweken maken van meer dan 12 uur en die hárd fietsen! Het is droog en Vincent moet ook fietsen. Samen naar buiten op de racefiets. Het was echt grijs weer, geen zicht, veel vocht, bewolking. Vincent kwam na een kilometer of 7 tot de slotsom dat de racefiets hem niet meer paste: zat niet lekker, fietste niet lekker, geen tempo, geen kracht. Ik pas juist super op de racefiets, cadans wat hoger, zadel top, trappen lukt. Er was geen wind. GEEN WIND. En toch zit er in mijn hoofd dan dat ik harder, beter, makkelijker moet fietsen. Sneller, langer.
Ik wachtte op Vincent en verderop stopten we voor een hertje. En even het bordje halve marathon fotograferen. Ik kon harder, maar deze keer bleef ik bij Vincent. Het is raar als ik dan soms versnel. Langs de sluis en dan de Trekweg af. Heerlijk, zo zonder wind! We reden samen tot de Evenaar en toen ging Vincent naar huis en plakte ik er via het oostvaarderscentrum nog wat kilometers aan. Het was er druk. 40km volgemaakt op laag tempo.
TVA zwemtraining: duur en tempo en vooral lekker veel!
GN gaf een lekkere strenge training!
Ik zwom in baan 3. Rustig en kalm. Met achtje. Met een man/vrouw of 7.
Ik hou van veel zwemmen! Geen gezanik, weinig pauze, gewoon flink zwemmen. Vandaag was mijn dag !
450m inzwemmen
Toen 5 keer 100 met elke keer een baan sneller, ikke achter W. Gaat wat langzaam zelfs, maar prima te doen.
50m steigerun. Heerlijk
Daarna een fijne ononderbroken bondarenko: 25m snel-25mrustig-50snel-50rustig-75snel-75rust-100snel-100 rustig. W voorop deed het keurig! Ik vond het fijn 500m te zwemmen.
50 steigerun (1450 totaal)
Toen 150 kalm-2×75 wat sneller-4×50 (he, 200!) hard. Sergio voorop en ook dat ging uitstekend. Ik vond snel lastiger, maar het ging ok. (1950)
Daarna net als in het begin 4×100. Anke voorop. Ging ook goed. (2350)
Toen moesten we nog 2×100 doen waarvan 25 school op het einde en 25 hard. hoewel de tijd drong, maar…. We zijn er om te zwemmen, niet fiepen. Fijn! GN en R spannen samen… de heren luisteren en ik mag veel zwemmen! (2550) het horloge telt wat raar, maar de totaalafstand klopt.
Ik zwem wel alles met pullboy, net als iedereen. Bij het rustig zwemmen let ik goed op de doorhaal en ademen 1 op 3. Maar sneller liever 1 op 4.
Ik had krampen tijdens de les. Iets is te lang uitgesteld. Moest nodig plassen, was niet helemaal goed. Maar wel behoorlijk lekker gezwommen: geen gevecht, weinig onrust. Alleen wat zorgen omdat Vincent het niet trekt en weer niet lekker is. De kleedkamer is drukker. Gek hoeveel ego er toch elke keer weer in past, maar daarmee doe ik de leuke mensen geen goed.
18 februari – 4x1200m een sleuteltraining
Dit was een soort sleuteltraining denk ik. Mijn benen doen het, mijn ademhaling is redelijk op orde, maar mijn hoofd wil niet en de hormonen houden heksenbal. Die combinatie is desastreus en maakt het hardlopen erg zwaar en niet zo leuk. Regen boeit me niks. Wind iets meer, maar vooral al die gedachten dat ik niet goed genoeg ben, dat ik te dik ben, dat ik te veel wil, dat ik langzaam ben, maken het een enorme challenge! Ik liep de hele tijd te vechten tegen… mezelf. En dat valt niet mee. (Kan je ook nooit winnen 😇)
Ik zit in dag 37 van de cyclus omdat ik de pil ben gaan slikken ergens op dag 18. Ik stel de menstruatie dus uit, zodat de komende maanden geen wedstrijd in de knel komt. Vanmorgen heb ik de laatste pil van de strip genomen, dus nu zijn de hormonen helemaal in de mix-stand. Ben ik extreem verdrietig en emotioneel en daarna meteen weer boos op alle vakantiegangers, terwijl ik geen geld verdiende in mijn ‘vakantie’. Ik ben niet blij met mezelf, de trainingen of wat dan ook.
Ik kan heus wel bedénken dat ik niet zoveel uren hoef te maken als de andere 40+ dames of dat de één nou eenmaal wat sneller kan lopen dan de ander; en vooral dat ik me met mézélf moet vergelijken, maar ik en ik-een-jaar- geleden maken de ik van nu helemaal langzaam en niet in vorm en vooral veel te dik. En dat lukt me niet om te keren en daar voel ik me dan nóg slechter over. Vorig jaar was 6:30 echt de allerlaagste hartslagzone, maar nu is dat dus zone 1/2. Ik kan dan niet meer denken: wat fijn dat ik pijnloos loop, dat ik nog steeds kan hardlopen, dat het enige wat me echt last bezorgd het telefoonhoesje op het gladde regenjasje is. Nee, het sleept en voelt niet goed en vervelend.
Ik denk er zelfs even over om om te keren en naar huis te gaan of de 1200tjes versnellen maar over te slaan. Of 3 van de 4 te doen. Ik begin bij de eerste en die benen doen wat ze moeten doen, ook al sputteren alle gedachten tegen. Ik zie gelukkig geen snelheid en tel me suf of ik 1200m in 6:30 zou moeten kunnen doen, maar ik weet het niet. Ik ga niet sprinten of mij kapot lopen, moet 1200m volmaken. Punt. De kilometer gaat redelijk in 5:45 ofzo. Is nu zone 4, was zone 2/3. Ik stop na de eerste keer om het hoesje onder de jas te doen. Dan tegen de wind in en de 400rust is druk-op-lap, dus doe ik 2 minuten dan maar. Dan tegen de wind in. Zo mogelijk nog moeilijker om mijn hoofd in bedwang te houden wat alleen maar stop-kap-hou op met die onzin rondschreeuwt in mij. Natte voeten door de plassen. En nu moet ik er ook nog eens voor werken en kan ik niet eens telefonisch Vincents hulp inroepen! Ik ga iets sneller en ga 2,5 minuut rust nemen. Even wandelen, dan dribbelen en ondertussen twijfelen aan al mijn plannen voor dit jaar. Ik wil te veel, ik kan het niet, ik moet het niet doen! De derde keer ga ik weer versnellen en ik vermijd de brug en pak lekker even wind mee. Is dit de laatste? Met alle negativiteit komen er ook nog zorgen bij over de route: wanneer het viaduct over, mezelf kruisen, over hetzelfde stuk lopen? Ik ga nog ietsje harder. 3 minuten rust. Ik kijk op de Apple Watch naar de afstand. Ik doe de laatste ook. Uiteraard. 1 Keer glimlach ik, als ik afsla richting het viaduct in de laatste keer en even vind ik mezelf wel stoer, dat ik gewoon doe waar ik (letterlijk en figuurlijk) het meest tegenop zie. Maar dan moet ik omhoog en voel ik me weer een slak en een bulldozer in de sahara en herinner ik me de 17km van vrijdag. Helpt ook niet. Ik tel. Dat leidt lekker af en zo kan ik een beetje inschatten hoe het gaat (slecht) Om de beurt zeuren de peesplaten en krampt mijn baarmoeder. De gedachten: je mag dadelijk omlaag, laat me koud. Want omlaag is ook lastig als je niet mag rollen. Ik ben op de kilometer net zo snel, en dat met de ‘beklimming’. Ik ben blij als ik klaar ben en de regen is gestopt. Maar zelf zou ik het liefst eens flink huilen. Wat me nog beter lijkt als ik zie dat ik 10 minuten moet uitlopen, waar ik er 5 verwachtte! Ik ga naar links in plaats van naar huis. Wandel tot onder de brug en dan marathontempo. Nou, da’s niet meer zoveel! Ik ben moe, nat en verveeld en ik loop de hele Februaristraat uit omdat ik perse de 10 minuten uitlopen wil volmaken. Ook al dringen mijn darmen aan op andere dingen. Ik weet best dat MvdB, J, KH of I dit tempo en deze afstand wel zouden willen lopen met mijn “problemen”, maar ik heb genoeg aan mezelf bij elkaar houden en in gang houden. Ik vind het goed van mezelf dat ik de training voor 85% goed heb opgevolgd. Het voelt zo niét! Ik maak elf kilometer vol (why) en het is allemaal niet zo idioot slecht, maar wel aanzienlijk veel minder als ik ooit was. Dat accepteren is absoluut een sleutel tot de rest van het jaar. Maar die sleutel, daar zoek ik nog even naar.
Ik had Annemarie (de trainster) gevraagd eerst naar de data te kijken en dan pas de klaagzang te lezen. Dat deed ze en haar antwoord was een redelijke ene-opener: “Gedaan! Eerst naar de data gekeken, en dat zag er goed uit vond ik, want bij mijn overzicht is het alleen Z1,2&3 in Garmin, zijn die zones dan veranderd? De tempo’s zijn elke herhaling zelfs iets vlotter.” Ze heeft gelijk. Het voelde anders als het werkelijk was.
Dinsdag 20 februari – een soort van triatlon over de dag verdeeld.
eerst: Fietsen buiten, kalm aan.
Maandag avond was ik moe. (*)
Dus ik ging fietsen op dinsdag doen en ik dacht: eigenlijk is het best lekker weer, waarom niet naar buiten? Dat is voor mij best een enorme overwinning! Ik vond deze duurtraining met 8×10 minuten beter passen dan die met cadans, hoewel dit op donderdag stond. Nu was dit ook erg lastig met wattages, want het flippert enorm op en neer. Maar ik werd niet afgeleid door cadans die beter zou moeten of snelheid die hoger zou meoten zijn. Ik fietste gewoon met mijn muziekje op. Trappen, kijken en maar ‘wat’ doen. Beviel prima!
Muziek hard. Niemand die mij hardop hoorde meezingen en ik stopte om foto’s te maken en naar het uitzicht en het vele water te kijken. Op de dijk was het erg makkelijk. De Knardijk viel wat tegen, maar ik vond het leuk dat het zo rustig was. Bij het Oostvaardersveld nog een fotostopmoment.
Ik vond het allemaal wel goed. Ik heb bedacht dat ik mijn lijf kan leren wanneer ik moet eten, “omgevingseten”. Ik heb ook stukken gelegen en ik heb ook lekker links gereden op het fietspad. Ik fietste nog wat om, maar niet heel veel en met 39km vond ik het wel gezegend. Ik was er niet moe van. Cadans, snelheid en afstand allemaal net niet geweldig, maar ik vind het prima genoeg.
( *Ik zit in de stopweek van de pil en mijn vrouwelijke systeem grijpt op dag 1 haar kans: ik ben in járen niet zo hevig ongesteld geweest! Plus de hele dag nieuwe dingen leren: ik was moe op maandag)
Daarna: Duurloopje, ook kalm aan!
Het ging gewoon weer als vanouds. Eindelijk is het hoesten écht op z’n retour en voelt het allemaal weer wat beter en normaler. Jammer dat ik zo dik ben, maar ik ga proberen daar iets aan te doen al weet ik nog niet precies wat. Nu gewoon rustig en kalm en de hartslag laag houden en me niks van het tempo aantrekken. Dat ging dus heerlijk! Muziekje (weer) aan en doen wat goed voelt. Ik begin lekker wind mee en heb uitgeteld dat 7km prima is in 50 minuten. Alleen gaan de eerste kilometers sneller. Het is wel wat druk bij de plassen, dus de dieren zijn al lang weg. Ik loop weer makkelijk en easy en echt zoals het een hele lange tijd geleden ook voelde. Er zit ergens in de verte alvast een belofte dat alles ooit weer groen zal worden.
Ik doe een stopje en ontdek dat 4 koppen thee voor het lopen niet zo wijs was, maar het is overal toch al enorm drassig. 😇 en door langs het oostvaarderscentrum. Ik ging echt dik kilometers te kort komen, al was het tempo onverhard wat lager en zeurde de hartslag wat meer naarmate de kilometers vorderden. Dus ik was meer bezig met inhouden en managen. Ik liep ook weer eens een keer gewoon (maar langzaam) het viaduct op. Dat was een soort schrikbeeld geworden, wat nooit meer lekker liep. Ik liep om de wijk heen en daar ligt echt een moeras. Een meneer zei me dat ik goed bezig was en ik bedankte hem. Altijd leuk (al weet die meneer niks natuurlijk). Ik maakte nog een ererondje om het huis en ik maakte 8km vol in 50 minuten. En dat is dus mooi een gemiddelde van 6:15 en dat was het ‘vroeger’ ook in zone 1 en laag zone 2. Hehe, eindelijk weer. #blijeanke
En tot slot: zwemmen dan maar
Er ontbrak wat kracht en energie. Doordat het vandaag geen zwemdag is en ik al wat getraind had.
Inzwemmend dacht al eigenlijk dat t niet makkelijk ging. Ik kon alleen maar ademen op rechts. 1 op 4. Er kwam geen rust in. Maar niet al te druk gelukkig.
Met z’n vieren n de baan.
Ik wilde niet voorop, dus ik begon vooraan 🙄 met de vier keer honderd met snelle stukken er in. Niet zo slim. Maar dan was ik er ook mee klaar. 1 gast was (stukken) sneller. Die mocht daarna voorop.
Daarna lange duur met schoolslag als actieve rust. 200-2×100-4×50. Ik deed de schoolslag halfslachtig met achtje en gepoedel. Mijn horloge raakte wat van de leg denk ik, maar ik kon en wilde niet telen hoeveel het had moeten zijn. Laatste 50m deed ik wel zo der achtje. Er kwam toch geen rust of slag of gemak in.
Daarna deden we 150-125-100-75. Met rust. Ook dat lukte me niet makkelijk. Er was iets met ademen en rotatie wat vandaag niet wilde. Zo is het dan.
Toen gingen we 400 zwemmen en elke 100m moest de volgende inhalen en voorop zwemmen. Dat was me helemaal net te veel! Ik had moeite met aanhaken de laatste 200m.
Ik moest me even goed douchen en ik wist al dat ik wat eerder weg wilde, dis van de afsluitende 200m deed ik er maar 100. Was met hele slag-armen-wijde vinger en vuisten. Deed ik 25stukjes. En toen er uit. Kon ik even rustig mijn haar wassen en naar de wc.
Er was veel consternatie achteraf met Vincent die voor divisies werd gevraagd en dat we zwemmaatjes vinden die in de eilandenbuurt wonen aan het water en een grote uitslaande brand.
Leerpunt: tijdens de wedstrijden zorgen dat ik niet die ene maandelijkse dag heb!
Anke doet eventjes een soort van triatlonnetje op een doordeweekse dag. En dat kan ik zónder het op insta te vermelden 😏 en zomaar zonder excuses over hoe ‘slecht’ ik me voel of hoe ‘traag’ het gaat.
21 februari – Hersteltijd verbeteren! Oftewel een Rustdagje.
Ff kort ommetje met de collega’s. Rondje station Leiden. Meer buiten zit er niet in.
Ik ben toch wat vermoeid van gister en dat merk ik alleen maar dat ik me moeilijker kan concentreren. Geen pijntjes of niks verder. Slecht geslapen, onrustig dat wel. Maar volgens Garmin ben ik uitstekend hersteld!
Het enige wat ik echt merk is dat mijn hoofd moe is en meer moeite heeft met geconcentreerd werken. Ik ben sneller afgeleid. Wel lastig met een nieuwe baan, maar ik realiseer me nu dat het vorig jaar nog veel heftiger was. Toen was het werk moeilijker en de collega’s waren veel minder leuk en ‘gezellig’.
22 februari – Country to Coastal op de Makuri Islands van Zwift zonder te winnen met Yathzee en met een beetje gemopper
Er zat een opdracht achter met cadans en wattage, maar het horloge flipperde teveel tussen ‘te laag’ en ‘te hoog’, dus ik liet het maar zo’n beetje schieten.
Ik moest gelijk na het werk, want Vincent gaat op donderdagavond. Vind ik vervelend als ik me aan moet passen terwijl hij vakantie heeft en ik er voor thuis moet werken eigenlijk. Maar het werk bevalt me erg goed! We gingen Yathzee spelen samen. Ik won het eerste potje en daarna helemaal niks meer en dat is dan ook niet leuk als het echt kansloos is én de training is kansloos, hoe ik ook mijn best doe.
Tegen het einde kwam ik in de groep te fietsen en dat is nieuw voor mij. Ik hield het goed bij. Grappig genoeg vooral berg óp voor de meute uit. Vincent ging eten maken en ik bleef nog fietsen om level 40 te scoren en om 40km te halen.
Toch anderhalf uur gefietst én gewerkt én een paar machines was gedaan en opgeruimd én gehoord wat échte voedings begeleiding kost, maar daar val je vooral financieel heel erg hard van af. Ik hoef maar hulp bij twee dingen: afvallen en wedstrijd stress, maar als ik dat goed aan wil pakken kost me dat 1500 euro. Vijftienhonderd. Ik zou niet weten waarvan ik dat moet doen. Dus het zal WeightWatchers worden en een online cursus. Vind ik best pijnlijk, gezondheid is te duur als je gezond bent en gezond wil blijven.
23 februari – 10x almeerse berg, modder en heen-en-weertje met Vincent
Tien keer:
Auto -> (modder 😒) Almeerse Alp ⛰️ (weer modder 😖)-> (wind tegen😝) Auto
Een uitdaging zeg maar. Had ik zelf bedacht, dus ik kon niemand de schuld geven helaas. Ik zag dit anderen doen als hoogte training en ach, wij moeten ook naar de Ardennen… het léék een goed plan.
Niemand anders had dit ook kunnen bedenken. Die arme Vincent moest er in mee. Hoogtemeters trainen voor Spa. De training: 10 keer: vanaf de auto bij het museumbos (net iets verder weg) over de verharde weg richting de berg. Brugje over, poortje door, een gigantisch onvermijdelijk diep modderveld door en dan omhoog. Tempo en indeling mocht je zelf verzinnen. Vincent deed hard, rustig en wat-je-wil, dus zijn laatste was (heel erg) hard. Ik deed de derde, zesde en negende op mijn eigen hard. De rest was blijven rennen. En dan boven mocht je wachten of niet of ergens anders een rust/plaspauze nemen. Of door de modder wandelen. Naar eigen inzicht. Vincent had dus meer pauze en ik meer looptijd. Maar we kruisten elkaar heel vaak en bleven min of meer in de buurt. Een (halve) minuut sneller boven is zo op aan uitrusten. Dan weer naar beneden, weer de modder en dan de verharde weg terug naar de auto. Wind tegen. Dat vond ik erger dan modder (dwars doorheen) of omhoog (is maar effe aftellen en afzien). Bij de auto mocht je pauze houden of niet. Het ging niet om snel, maar om elke keer hetzelfde geestdodende te doen wat veel moeite kost. Opzien tegen de zelf opgelegde snelle keren omhoog. Ik moest ergens weer poepen en het was druk op de weg en de modder werd steeds gladder. Kortom: mentaal (ook) een fikse training. En fysiek absoluut ook!! Wie had dit anders kunnen bedenken dan ik?!
Ik vond het zwaar. Ik deed rustig aan. Is lastig langs zo’n kleine raket! Maar wel dik 15km. Pfoei. Met 300 hoogtemeters in den polder!!
- – minnetjes
– De modder was erg. Heel vervelend en vies. Twining keer. Smerig. Ik ging er doorheen meestal. Hele vuile schoenen.
– De wind tegen terug naar de auto vond ik erger. Die trekt de wilskracht er uit. Vraagt doorzettingsvermogen. Tien keer opnieuw.
– Ook een minnetje voor voeding. 1 fruit gellie en 2 keer drinken. En 1 keer DNA droppen bij de auto na ca 7km. Vaak eventjes rust.
– Tot slot het tegenvallende tempo. Ach, het is nu even zo. Ik kan beter buffelen zonder pauze en zonder de drukke weg en de modder.
- + plusjes
+ Wel goed: gedaan!! Geen moment gedacht aan stoppen of opgeven. Elke keer gedaan. En weer omhoog. Geen muziek, supersaai elke keer hetzelfde en langzaam aan. Doorzettingsvermogen dubbel en dwars kunnen aanspreken! De tempo wisselingen waren wel fijn om de variatie er in te houden en om tegen op te zien.
+ Uitstekend weer! Droog. Mooie temperatuur. En soms dat prachtige licht, zomaar in de polder!
+ 15,6 km gemaakt! De laatste 400m liet ik lekker gaan. Ik haat tien engelse mijl.
+ Samen en toch je eigen ding. 🥰 zijn aanmoediging, zijn snelheid, een high five en elkaar tegenkomen en ondanks je ‘eigen ding’ toch samen afmaken!
En daarna even spierpijn en wat vermoeid. Het lijkt zo gewoontjes voor een vrijdagje. Is het dat? Nja, geen vakantie, geen sneeuw, geen wereldtempo, maar gewoon iets van mezelf en van onszelf. De eigen bergen overwinnen.
24 februari – Dubbele zwemuren! TVA training 2 keer achter elkaar.
Het viel niet mee en niet tegen om zo lang te zwemmen. Ik zwom in baan 3. Ik zwom 300 m rustig in. Geen haast vandaag. We deden eerst veel techniek met tussendoor rug- en school-slag. J ging voor me op. Helemaal prima. Alleen de rug vind ik engig en school rot met achtje. Daarna een blok van 400m met banen versnellen en ik snapte er geen kloot van en zwom maar mee.
Toen kwam A de baan in veels te laat en dat is zo stom altijd, vreselijk. Ik had moeite genoeg om zelf te zwemmen om me er druk over te maken. Ik vond het onrustig en de tijd lastig in te delen. We deden acht keer 50jes. Toen moesten we nog een keer het lange blok doen geloof ik. Het was maar goed dat ik niks hoefde te tellen. In het eerste uur had ik 2400m gezwommen. We bleven met zijn vieren hangen in baan 3 en trainster G kwam erbij en J gaf het tweede uur training. Vincent hielp hem.
Het was rustiger, maar de verschillen waren erg groot. Ik begin voorop met 4x wissel-zonder-vlinder. Toen was ik wel vermoeid daarna. Deden we weer een blok met techniek-rug-techniek-school. Ik vind het bijzonder dat er veel mensen zijn die harder techniek kunnen zwemmen als ik met mijn achtje kan bijbenen! Toen een heel lang blok en daarvoor waren de verschillen te groot. Onderbrak ik m tussendoor om mensen voor te laten. Mijn bidon was leeg en ik raakte ook leger. De vijftigjes waren niet mijn ding maar ik deed ze wel allemaal.
Toen had ik uitgeteld dat ik maar 1 uur en drie kwartier mocht zwemmen voor een groene training van anderhalf uur. Ik ging kijken naar tijd en afstand. Ik ging kalm uitzwemmen ipv van het 350m blok. Toen 25m om de training af te maken. Was ik te lang in het bad geweest met 1:50 uur. Ik was er best moe van en hongerig. We kletsen nog even en ik ontdekte de jarige mol van de groep! De heldin wilde zwemmen op de dag dat ze volwassen werd.
25 februari – Een halve marathon trail met PF die voor het eerst ging trailen!
Een paar weken geleden liep ik met PF 12 kilometer op de Kemphaan. Ik nodigde haar uit om mee te gaan trailen. Vanwege het vele water overal, leken de Waterleidingduinen me een goed idee. Het was heerlijk om weer te trailen en dat te kunnen en geen tempo te hoeven hebben. Er was wel een opdracht (met wandelmomenten), maar die liet ik gaan. We planden en namen onze eigen momenten.
Ik reed, navigeerde, steunde, kwebbelde, had dagkaarten geregeld. We starten vanuit Panneland en toen ik daar nog op de WC zat, had ik mijn trailschoenen nog niet aan! Het regende. Dat is altijd jammer. Het eerste uur zeker, maar niet eens heel hard (soms wel). We zagen veel groepjes aan het trainen op de zondagochtend. De kerkklokken deden ons uitgeleide. Ik liep een stukje om. Is altijd even wennen, navigeren en lopen tegelijk 🙂 Er was hier ook veel water, maar dan staat het gewoon hoog. Voor PF was het wennen, maar ze had het idee van rust snel te pakken! Een goede krachttraining. Ik zat redelijk snel in mijn element. We zagen ook al snel de eerste hertjes. Die zijn dan leuk.
Omlaag was pijnlijk op mijn bovenbeenspieren. De heuveltjes over is zo leuk. En altijd op dezelfde plek verkeerd lopen, hertjes tegenkomen teruglopen en dan genieten van het uitzicht. Je moet dan omhoog en we vonden het allebei niet nodig om ons hardlopend te bewijzen. Even wennen voor PF, maar ik geef graag het goede voorbeeld 😀 En zo stonden we op de Appelberg. Het was er droog en adembenemend. Ik probeerde er aan te denken mijn horloge te stoppen, maar soms vergat ik het gewoon.
En daarna mag je naar beneden! Weer zagen we groepjes mensen. Het hele kleine zonnetje zorgde even voor prachtig licht bij het bunkerdorp. Love it.
En dan weer verder slingeren. Ik had inmiddels de route goed door, maar 1 keer liepen we te lang verhard door. Moesten we even terug. Ach, het moeten toch 21,1 kilometer worden waar er maar 20 in de route zitten… We zagen een paar mannen meerdere keren omdat wij onverhard om ze heen cirkelden. Verder zien we veel mannen die verhard snel moeten lopen. Wij lopen langs het water en gaan over de boomstammen.
We stopten ook om te eten en te drinken. Waarom niet? PF zei dat alles zo nieuw was voor haar en dat ze zoveel indrukken te verwerken had. Dat vond ik mooi. We zagen nog meer hertjes, maar intussen stopten we er al nauwelijks meer voor!
Later weer regen en ook wat saaiigheid. Toen kwamen de bruggetjes en naast het water was het wel wat modderig en glad. PF gleed uit. Het ging niet hard gelukkig. Er was ook wel veel water en behoorlijk drassig. Maar geen extreem grote plassen. De meren waren erg mooi. Ik was de hoeveelheid kilometers een beetje kwijt. We hadden ook echte trailpaadjes tussen de bomen door. Die vind ik het gaafst. PF vindt het water het mooiste.
Ik moest ergens toch even stoppen om de krokodillen te verjagen. Ik heb een nieuw product bedacht: disposal zakdoekjes in een schutkleur. De zon kwam achter een wolk. En soms was er ook doodse stilte. Alleen vogels te horen. Dat is wel erg mooi.
Het was moeilijk in te schatten hoe lang alles duurde. Ik kwebbelde wel door! Ik ga naarmate de tijd steeds makkelijker gek genoeg. Als ik maar bleef eten! Op het ene moment sta je dan op een weg en dan afdraaien en een trailpad op en ben je ineens van de wereld verdwenen. Na iets van 15/17km werd het voor PF duidelijk zwaarder en ging ze meer sloffen. De zon kwam er door en toen werd het heel, heel erg mooi. Prachtig licht. En wij gingen een smal paadje tussen het riet door op. Fantastisch!!!
We stonden er soms gewoon stil van te genieten, ergens midden in de stilte op een duin. Niemand te zien. Niks te horen. Alleen maar prachtig licht.
Ik moest richting het einde nog een ommetje maken en dat maakte de halve marathon compleet! Ik ben hartstikke trots op PF! Nooit op mijzelf helaas.
Snel? Nee. Gaaf? Ja. Gezellig? Zeker! Pijntjes? Nergens. Uit – thuis tijd was binnen de 3 uur. Iets van een kwartier / twintig minuten gestopt.
We dronken nog chocomelk en kletsten verder in de auto. It was a day well spend!
26 februari – (mislukte) cadansblokken in New York (Zwift)
In Zwift op de stadsfiets. Tacx gecalibreerd en van een nieuwe ketting en set voorzien.
Het eerste uur de weerstand op Zwift uitgezet om de training te kunnen doen. 10 minuten heel rustig. Saai. Supersaai. Toen 15 minuten rustig. Ook saai. Ik was in NY en daar zijn veel hoogtemeters. Dus saai én sloom.
Daarna cadansblokjes binnen een wattage range. Eerst lage cadans 60-70. Prima eigenlijk, heerlijk. 4 minuten. Toen 4 minuten zelfde wattage en doe maar. Cadans rond 75. Daarna moest de cadans naar 100+. Onhaalbaar. Niet leuk. Niet te doen. Wattage en cadans echt vervelend. Mijn bovenbenen gingen er zeer van doen. Boven de 95 echt pijnlijk. Slecht dus: liever de lage cadans! Was vast niet het doel van de training…
Ik deed het hele blok met 3 keer vier minuten 3x. De hoge cadans was elke keer ruk en werd ook nog elke keer moeilijker te halen. Bij het uitfietsen was het rijders-uur om en voelde ik op de stadsfiets de hoogte wel. En dat liep op, die hoogtemeters! 450 in 30km is best fors. Ik maakte het rondje af en -tada- het winnaarsshirtje voor de snelste vrouw. Te makkelijk als je de enige bent 🤭
Mijn spieren deden zeer van dit. De cadans en het tempo zijn laag en demotiverend. Was geen goede, geslaagde of leuke training.
27 februari – 4 Keer: 15 minuten, 40 seconden versnellen en 40 seconden rust hardlopend!
Een km inlopen en dat ging wel aardig. Ik was wel afgeleid door alle drukte en de auto’s en zo. Toen 15 minuten kalm en ik ging maar een wijk in. Iets kalmer voor mijn hoofd. Op dit moment ben ik in mijn hoofd wat rustiger dan fysiek. Spieren zijn aan alle kanten wat gevoelig. Beetje bovenspieren, peesplaatje rechts en even later links, krampje in de enkel. Ik was niet ontevreden over het tempo. Ik ben vandaag aan de weight watchers begonnen. Hahaha.😆 ik ben na de lunch al door de punten heen. Moet er even aan wennen.
Ik ga naar de manege. Ik ben vooraf wel gegaan, maar ik moet toch weer. Ik ga de bosjes in op 4,5km. Het loopt allemaal prima. Ook het versnellen, al blijft in die 40 seconden de hartslag achter. Ik luister muziek. Lekker onverhard. Dat gaat ook prima. Het gaat allemaal weer ietsje meer vanzelf. Nu nog ietsje harder vanzelf graag. Trekweg. De ganzen klinken net als onze Roos-poes. Een schreeuwerige Mwiew. Ik hobbel gewoon door. De brug over is wat lastiger. Ik zie nog altijd het zakdoekje liggen van waar ik al een hele tijd geleden een dna drop heb gehouden. Pleit voor afbreekbare en onopvallende doekjes!! 🧻 het gaat even zwaarder en ik moet de route bepalen. Ik wil nog ergens langs, maar dat is niet meer op het pad. Een beetje irritatie en wind tegen maakt een snelle kilometer, maar ik blijf binnen de hartslagzone 2.
Ik zwerf wat en dan maak ik een korte tourtje om. Ik heb er dik 10km op zitten en dat begin ik te voelen en te merken. Maar ik maak de opdracht netjes af en ben tevreden. Geen zin om weer perse 12km vol te moeten maken, het is wel goed zo. Ik neem wel een eiwitshake, hoeveel punten dat ook kost! Langzaam adapteren.
s avonds gaan we zoals gewoonlijk ZWEMMEN
GEEN ZIN. Vooraf niet en tijdens de les eigenlijk ook geen moment.
Uitademen onder water gebeurde zo opeens. “ik deed maar een beetje mee en volgens mij heb ik een wereldontdekking gedaan: dat je onder water met veel bellen en herrie van geborrel moet uitademen. Ik doe dat nauwelijks, maar als ik het wel doe, hou ik veel energie over.” Herrie accepteren om nog makkelijk te zwemmen?
Alles met achtje
Baan 3. Begon in baan 2, maar dan liever zevende in baan 3.
350 inzwemmen
4×100 met snelle banen
50 vrije keus school
8×50 Afgewisseld snel heen of terug 1x voorop
50 vrije keus school
2×200 met snelle banen (3-2-3? Geen idee werkelijk)
50 vrije keus school
8×50 eerste 4 heen snel, laatste 4 terug snel. Ook 1 keer voorop
50 vrije keus 35 school, 25 hele slag
550+(4×400) dus ergens 50 kado
Naderhand te lang gekletst. Met HB en met LvdB en LS buiten nog.
8 februari – Zwift training 2 van de week die niet zo geslaagd is: met tempoblokken en dobbelstenen
Kwam uit mijn tenen. Ik heb dan ook wat kort geslapen en een lange werkdag gehad vanaf 7 uur in de trein en om half 7 pas weer thuis. Maar werken geeft me wel plezier en energie! En dan haal ik voor de tweede keer deze week de opdracht helemaal niet. Dus ik baal daar van dan. Infietsen ging erg lekker op de stadsfiets door de canyons en ondertussenYathzee spelen. Toen 4x zes minuten versnellen op hartslag. Onhaalbaar. Ik kán het gewoon niet. Ik kan niet harder werken of me meer inspannen om hartslag 145 te halen. Het blijft bij 140 steken. En dat vond ik kl🤬te.
In de rust speelden we verder en ook toen was de hartslag te laag. Ik haalde Etronbikes in met mijn stadsfietsje in Zwift! Ik ging de vulkaan niet op en bleef soort van laag. Toen ik moest klimmen kwam ik op een hartslag boven de 140 uit! Ik zocht zelf een beetje mijn weg in Watopia en werd toch mog even verrast met waar ik uitkwam! Ik verbeterde een paar PR’s op mijn stadsfietsje. Die in de canyon zelfs heel erg flink en toen was de hartslag goed en ik helemaal kapot.
De laatste 2 minuten wilde ik wel proberen het uiterste te halen en dat lukte, maar het koste ook erg veel energie. Ik dieet er bij en dat is moeilijk, want ik voel dat het te weinig is. Ik eet appels en zo, maar het ging ook een keer mis. En ik plas de hele dag en nu kreeg ik wat kramperigheid en vermoeide spieren op de fiets. Toen nog een heel lang en zwaar stuk uitfietsen. Ik won het spelletje onverwacht, maar de laatste minuten zaten echt diep weggestopt. Ik telde enorm af. Maar goed. I did it. Heb ik hier later iets aan? Eerlijk gezegd denk ik van niet, maar het zal de optelsom wel wezen.
29 februari – Leap Day!
Zwift – Queen s Highway in Yorkshire
En Yarhzee spelen en ik won ook nog! De laatste keer met 1 puntje. Niet hard gefietst ofzo. Maar ik wilde de badge halen 😀 Die is namelijk best uniek. 29 minuten en 29 seconden.
In februari ben ik aan een nieuwe baan begonnen. Het is zo leuk dat het goed te combineren is met alle sport. Dat is een goed teken! Ik was nog wel enige tijd aan het herstellen deze maand met veel gehoest. Uiteindelijk heb ik alles bij elkaar zo’n 131 kilometer hardgelopen en 445 kilometer gefietst, waarvan 300 kilometer binnen op de Tacx. Of moet ik zeggen: in februari al heel wat kilometers buiten?! En ik heb bijna 18 kilometer gezwommen. En (14,5 kilometer) gewandeld en ‘krachttraining’ gedaan. Al met al 43 uur sportief in touw geweest. Met een nieuwe baan, een gezin en een huishouden. En een blog bijgehouden. En dat in een korte maand!