1 Mei – Zwemtraining in baan 3 die echt niet lekker ging
Er zat geen energie in. Logisch, want ik heb ook vrijwel niks getankt/ gegeten vandaag. Het water was koud en het enige wat me lukte was op en neer zwemmen. Met achtje, zonder krachtje. Het water was koud!!!! Ik zwom 400m in. Toen moesten 200 armen, 100 benen (anke: 50 benen-50school) en 50 rug. (Zat er ook niet aan bij anke). Mijn brilletje liep vol, de badmuts zat slecht en mijn oor zat druk op. En het water was onrustig en dw gast voor me, keerde en had dan de hele baan breed nodig. Dat zijn de excuses, maar het zwom gewoon niet makkelijk. Dan 3×300 hoog tempo. Anke had geen hoog tempo, nog geen eens tempo, dus anke zwommen dan zonder de pauze en dan hebben ze geen last van mij. 950m gezwommen achter elkaar. Toen 50 school. Lukte me een beetje! En daarna een piramide met pauzes en ik snapte het niet en wilde geen pauze! Ik wil doorzwemmen en aantikken, want Garmin vatte er niks van anders. Maar zij pauzeerden te lang. 25-50-75-100-125-150 en toen was terug de bedoeling, maar het werd bij gebrek aan tijd 100-50-25. Ik zwom een hoop, maar het ging traag. Komt omdat ik oud ben, meneertje proschema, in mijn geest zwom ik veel sneller hahaha. Ik heb de hele dag gewerkt en geen vakantie en eet te weinig. Maar dat zijn excuses. Het gaat niet altijd goed. Het is Beltain; feest van vuur. Niet van water.
2 Mei – Hardlopen 3 keer 2000m op hoger tempo met 1000m rust
Daar baal ik dan enorm van, is het de hele dag lekker weer en als ik klaar ben met werken begint het ⛈️ Ik verheug me de hele dag op fietsen, maar dat lukt dan niet meer. Ik zet het om naar hardlopen. 80’. Krap op het eten. Vincent gaat mee. Kort-kort. Het is buiten vochtig, maar niet benauwd. Het is wel mooi met al die lage grondmist. Mysterieus.
We lopen 20’ zone 1/2. Dat gaat zo easy tegenwoordig. Erg lage hartslag en laag tempo. De stad uit. Kletsend. Richting de A6 en de Ibisweg. Daar ga ik 2km op 5:30 lopen. Beat fors voor mij. Vincent pakt een km eigen tempo. We maken goede afspraken. Ik loop hard met wind mee en moet zelfs wat inhouden 😳
dan een km herstel en kalm samen. Onder de A6 door. Het gaat best goed! Weer 2km op 5:30. Over de Trekweg vliegt Vincent weg! De brug op is de eerste keer dat ik het gevoel heb te moeten werken. De rest gaat allemaal goed-te-doen. Vincent maakt elke keer een foto en gaat hard.
We moeten de route oplengen. Even de brug op en Garmin uit. Duurt maar een minuutje achteraf. Het Kotterbos door. De rode ondergaande zon is prachtig!
Er is niemand in het bos. Ik ga versnellen en Vincent gaat nog veel harder! De zon en het bos zijn zo mooi dat ik ook moeiteloos kan versnellen. Al is 5:05 te hard. De laatste 600m zijn wat zwaarder en voelen iets meer als werken aan. Kms op 5:20. Vincent gaat voor de foto staan, maar ik pak onverhard mee.
Km rust. Het is zo ontzettend adembenemend mooi met de ondergaande stralende zon!
Langs het oostvcentrum en het smalle pad af. Ik slik een vies vuil vliegje in en spuug rennend. De trap op is lastig en de brug daarna op doet echt even pijn! De zon gaat onder en dat geeft prachtig licht en intense kleuren. We gaan niet meer zo hard en voelen de benen maar we maken de 14km vol. Vincent is ook erg blij met zijn snelle km’s en hoe mooi het was. Ik ben heel tevreden met het tempo en de hartslag!
3 Mei – meeFietsen en binnen Fietsen.
Ik lag om half tien nog in bed na een nacht slecht en onrustig slapen. Ik voelde me brak en was eigenlijk graag blijven liggen. Meestal appt ze mij met dat verhaal, maar nu mag ik: “zal ik wel gaan dan….” Ze raadde me aan binnen te gaan fietsen en daarna een wandeling te maken. “Of ren je met mij mee”, vroeg ze. Daar voel ik me dus te brak voor!! Maar ik kan wel combineren met fietsen. Zij een uurtje rennen, ik een uurtje op de fiets, maar dan de stadsfiets. Ze kwam naar mij toe. Kon ik net ontbijten en fietskleding pakken! En even op de weegschaal gaan staan die heel veel verklaarde. Ik ben ruim een kilo kwijt in drie dagen, dat is wat teveel gevraagd natuurlijk. Ik nam Vincents fiets.
Heerlijk gezelschap en ik voel me buiten meteen een stuk beter! We kunnen lekker kletsen en komen een paar herten tegen in de OVP. We maken het ommetje, maar het hek is nog dicht helaas. Dan maar het 7km rondje… Ik kan met de fiets onverhard. Soms wandelt ze een stukje. Mij maakt het niks uit! Als we de stille natuur achter ons laten en de brug over gaan begint het te regenen. Dat is in het begin altijd even vervelend, maar eenmaal nat is dat over. Ook op de stadsfiets blijkbaar! We moeten iets verder om, vanwege de sprintjes. Dan loopt ze hartstikke mooi! Zij maakt 8km vol, mijn horloge staat stil als het te langzaam gaat. Zo is het uur niet vol…. Maar het was erg verkwikkend en leuk!
Schuiven met trainingen in FinalSurge, zodat de training er niet meer is als ik (te kort) met de stadsfiets ben gegaan, dan moet ik nog anderhalf uur fietsen alsnog (wat een slechte zin). Ik zou de schuif-de-training-kampioenschappen deze week met glans winnen! Met alle regen ga ik toch maar binnen.
Vincent kan mee Yathzee spelen en ik kan thee drinken. Daarmee heb je alle voordelen gehad. Het is saai binnen. Onuitnodigend. Meer van hetzelfde. Ook al is er een nieuwe route. 40 minuten infietsen. Ik let nergens op en win en verlies een keer. Eerste kopje thee is op. Dan 3 minuten versnellen, maar wederom zit er weinig kracht en energie in. Net als de hele week al. Geen enkele zin om me in te moeten spannen. Totaal niet. Ik doe wel iets, maar geen idee of het echt harder is. 1 Minuut voluit is al helemaal nergens te vinden. Dan 3 minuten pauze en daarin dobbelen we weer verder. Route af, hoger level. Ik moet dat versnellen 5 keer doen en 1 keer valt de minuut in een sprintje en die pik ik heel hard op! Doe ik toch even mijn best!! Het levert me een shirtje op.
Ik ga de jungle door en neem het kleine ommetje. Ik win nog een potje. Uitfietsen doe ik alleen en gek genoeg moet de 40km dan vol en dat lukt me nog ook met de tijd. Het is allemaal niet spetterend of iets om te onthouden.
4 Mei – naar Hilversum fietsen met Vincent samen
Weer niet heel goed geslapen en wakker met een stijve nek en pijntjes en vermoeid. Langer blijven liggen en daarna strijken. Vincent ging mee fietsen en hij koos voor een ritje naar Hilversum en terug en belde oma ‘of ze thuis bleef’. Meteen na de lunch vertrokken we. We moesten even over de route denken, zo lang was het geleden! Ik had niet heel veel energie. Vincent ook niet blijkbaar. We haalden herinneringen op aan een vroeg sportverleden, toen naar oma fietsen nog gepaard ging met pauzes. Ik had dorst.
We gingen door Eemnes en de weg was heerlijk, maar het dorp onrustig.
We gingen onder de A27 door en dan is alles nieuw en een beetje gokken. Ik vond het wel leuk en mooi, maar wist pas bij de Witte Bergen weer waar ik was! 24km in een uur is niet heel snel. Daarna weer zoeken en langs het tuincentrum en de A27 en toen nog een onverhard pad langs Anna’s Hoeve. Geen favoriet van ons. Door de tunnel vond ik wel leuk. Ik moest al plassen vanaf de Theetuin. Ik kon pas na 34km in Hilversum naar de toilet! Mijn nieuwe Decathlonbroekje was top.
Dan even bij Klaas en Betty zitten. Eigenlijk net te lang, maar we waren er ook wat later dan ik had gedacht. Toen gingen we weer terug over de Soestdijkerstraatweg. Heerlijk mooi en prima te fietsen. Drukte viel me mee. Ik was wel vermoeid. Daarna langs Baarn over de berg. Het was bekend en ook weer niet. Ik vond het moeilijk dat het allemaal niet erg snel ging. We leken alleen maar wind tegen te hebben! Op de dijk langs Eemnes ging het nog niet snel of makkelijker. Vincent moest plassen. Ik nam een gel, maar eigenlijk veel te laat. Dan Blaricum langs en de brug over. Boven een korte stop.
We hadden wind mee langs de dijk ri Haven en dat was even fijn! Toen reden we langs het Stamerbos, maar het viel wat tegen qua auto’s. Over de Kemphaan. We besloten het zwemmen over te slaan. Gelukkig. Ik had geen energie over.
We gingen langs de andere kant van de Vaart en het spoorbaanpad terug. Leuke bloemetjes. Ik maakte er 75km van.
5 Mei – Dat heb je als je schuift en schuift: dan heb je opeens een triatlon te doen!
Als je maar blijft schuiven en niet “niet” kunt doen, krijg je zoiets als vandaag… Na een redelijke nacht, had ik een hele rustige ochtend. Alle huishouden loopt ook bij en de blog ook. Ik ging naar het 50m bad van de Sijsjesberg. Love it! Keren kost mij tijd. En voor 100m hoeft dat nu maar 1 keer meer. Het is een buitenbad met wat verwarming. Het was wel koud (zelfs echt te koud voor Vincent, die verliet blauw het bad). Ik deed 200-300-400-500-500-400-300-200. Bedacht ik zelf ter plekke. Nieuwe zwembril op. Die ziet er stoer uit, maar helemaal waterdicht nog niet.
Vanaf de eerste 300m had ik de brede baan voor mij alleen. De 500m viel best wat tegen. Ik had elke keer iets meer dan 2 min per 100m nodig. Toch wel. Ik heb iets gedaan in het koude zwembad waar ik niet trots op ben en wat ik ook nooit dacht te doen, maar met de leeftijd komt wel een zwakkere blaas kijken. Met de kou is dat niet goed te combineren. Ik heb geprobeerd het bad een beetje op te warmen, ook al is dat niet erg netjes en hielp het ook nog eens niet! Met het zonnetje erbij was het direct wel aangenamer. Vincent ging me filmen.
Bij de tweede 300 heb ik achter een snelle jongen aan gezwommen. Ergens heeft Garmin me 50m kado gegeven (en bedankt) en ik heb nog 100m zonder achtje gezwommen op het einde. Dat was wel zwaar! Jammer dat Garmin ze niet ‘los’ heeft gerekend, maar bij de 200m optelde. Toen 50m schoolslag om de 3K vol te maken en toen was ik wel klaar. En een beetje trots en ook koud. Vincent vond de afgesloten fietsenstalling. Uitkomst! Mijn vingertoppen zijn nog uren koud geweest.
We reden naar huis (iets te hard soms 😇) en daar had ik mijn racefiets al klaar staan. Met jasje. Ik had een trisuit van Trispiration aan. Een jasje er overheen, helm op, muziekje mee en gaan. Het is dat dit fietsen onderdeel is van de koppeltraining, anders had ik ‘m heeeeeeeeeel misschien wel overgeslagen (als ik dat had gekund). Er was een opdracht, maar daar had ik echt totaal geen zin in. Gewoon een rondje Noorderplassen buiten om leek me prima. Ik ben gewoon geen fietsheld. Ik ging eerst door de stad. De drukte viel me (weer) mee. het tempo viel me (weer) tegen, maar het boeide me ook niet echt. Ik zou op de dijk met wind een beetje mee wel iets goed maken, dacht ik. Ik wilde 60 minuten, maar toen zag ik een fietspad wat vroeger een gatenkaas was en nu helemaal een vlakke asfaltracebaan is geworden. Dat was even genieten zeg!
Toen kwam ik op de dijk. Ik had veel wind tegen eigenlijk. Dat had ik niet bedacht! Maar ja, je moet toch naar huis he. Dan maar iets minder snel-snel allemaal. Ook op de dijk vond ik niet eens echt druk. Ik denk dat de meeste fietsers nog moeten wennen.
Zin om door te gaan tot 40km had ik echt niet. Ik wilde stoppen op 33,33 maar dat lukte niet; het werd 33,34 en toen dacht ik: dan maar ietsje meer dan 33,33 wat me wel leuk leek na 3km zwemmen. Maar ik moest ook nog rennen en anders werd het allemaal wel weer heel laat enzo. Ik heb de bidon bijna leeg gedronken!
Ik ging naar de WC en verving het jasje voor een Train3Sports shirtje. Op het schema stond 10 kilometer en de andere sporten doe ik eigenlijk ‘alleen maar’ omdat ik wil hardlopen 🙂 Het idee was me de eerste 3km inspannen en dan 7km lekker rustig aan. De eerste kilometer moest ik een auto voor Vincent fotograferen en even wennen en die ging wat de mist in qua inspanning, maar vanaf 700m ging ik aan de bak. Ik had het warm en bedacht een ommetje.
De tweede kilometer ging naar inspanningsgevoel gewoon best hard. De hartslag blijft dan inderdaad behoorlijk laag, dus daar moest ik niet naar kijken. Ik ging het viaduct over en naar beneden kwam er een hele fietsfamilie aan die ik aanmoedigde. “We hebben geen e-bikes he”, riep opa – geweldig! Zo ging de derde kilometer ook erg hard met een tijd onder de 5:20. Het is dat ik me dan verheug op 7km rust. Ik ging onverhard lopen en in een lekker tempo. Ik moet zeggen dat ik verbijsterd was toen ik de tijd van 5:30 zag. Ik had nog wel een foto gemaakt! Hoe dan?
Maar Garmin hield vol en ik ook. De hartslag liep nu wel op. Oke, dan ga ik 5km binnen een half uur vol maken ook! Binnen 28 minuten. Het ging gewoon. Ik kan het niet anders zeggen. Ook de Oostvaardersplassen waren rustig, behalve rond het vossenhol, waar geen vos was. Ik stopte niet. Ik genoot van het gemak waarmee ik kon lopen. Echt waar, als ik ergens kan promoten dat afvallen je aan een beter en fijner hardlooptempo helpt, doe ik dat! Nu wilde ik de 10km ook afmaken. En ik dacht elke keer: na de zesde kilometer ga ik echt rustiger aan doen (weer rond de 5:30) en hetzelfde dacht ik na de zevende kilometer. Ik moest een ommetje bedenken door het Kotterbos.
Eigenlijk snapte ik het niet, dat het zo hard ging. De hartslag liep nu wel op tot boven de 155. Ging ik echt vertragen om die lager te krijgen of wil ik nu weten hoe 10 kilometer gaan? Tja, toch dat laatste… Dat is dan sterker. Ik kom onder een uur, maar hoe ver? Na 8km binnen 45 minuten is de negende de brug op toch wat zwaarder. Ik kom mensen voor de tweede keer tegen en die mevrouw zegt nog: zo, wat ben jij lekker bezig zeg! Haha, ze weet niet half hoe goed… Ik loop over de Evenaar. Ik ga net wat te kort komen en maak een iets langer rondje. De laatste 3km gaan wel iets minder hard, maar als 5:44 de langzaamste kilometer is van allemaal, is dat best raar voor mij. Ik zie Vincent en roep hard dat hij een foto moet maken. Ik zet nog aan, want stiekem lijkt het me gaaf om onder de 56 minuten uit te komen.
Als ik overgestoken ben, zit ik op 10 kilometer in 55 minuten en 24 seconden. Begin dit jaar en circa 7 kilo geleden had ik in een wedstrijd met Vincent als haas ongeveer 57 minuten nodig. Het regende toen, wat ik minder erg vind dan deze net iets te warme zon. Al went het nu wel al iets, die warmte. En ik heb ongeveer 50% onverhard gelopen ook nog. Dit was niet het maximale, ik ben ook heel erg snel weer ‘bij’. Het recept voor sneller worden is dus afvallen. Maar eerlijk is eerlijk: 7 trainingen per week doen is gemakkelijker dan elk uur van de dag letten op voeding en verstandig zijn op dat gebied. Met alle krachttrainingen en wandelingen erbij heb ik deze week 17 uur getraind. Als ik kijk naar de sporten van de triatlon zit ik op dik 13 uur. Bij Train3Sports ben ik dan tweede. A heeft vakantie. Zij heeft ook 10km gelopen én… langzamer dan ik! Zij komt terug van een blessure, dus dit is eenmalig, maar het is wel eens een keer leuk 🙂 En die snelle fietstut heeft langzamer gefietst dan ik! (nog langzamer) Zij had een wedstrijd gister en ook dit is eenmalig, maar wel leuk 🙂 Het zijn mijn vlaggetjes van deze bevrijdingsdag! Voor iemand zonder energie was het een leuk dagje vol vlaggetjes.
Iemand schreef vanmorgen in haar blog (Instagram) hoe ze opziet tegen haar eerste kwart triatlon, omdat ze niet kan fietsen en ze zwemt in het zwembad, wat ze heel goed kan. Maar iedereen is zo snel, klaagt ze. Ze denkt dat ze heel hard loopt, maar echt inspanning heb ik van haar nog nooit gezien in een wedstrijd. Diep gaan kan ze niet. Alles is vooral leuk voor de foto’s op Insta. Ze raakte accuut in paniek toen ze naar wedstrijduitslagen keek. Eat your heart out, tuttebel-die-alles-op-insta-ramt: Ik doe zowat een kwart triatlonnetje ALS TRAINING. Maar ik zet niks op Instagram of Strava. We eten wel slecht, maar eigenlijk heb ik dat best ‘verdiend’ 😇🤫
6 Mei – herstelloop richting de bootcamp ❤️🩹 💩 😞
Het sleepte, sloopte, slofte. Moe. Vermoeid. Trekkerig. Hobbelend. Met pauzes en vertraging. 5 minuten ‘soort van rennen’ en 1 minuut moest ik wandelen, maar als ik dat zou doen, zou ik niet meer gaan rennen, dus ik vertraagde alleen maar nog meer. Na 2km moest ik eigenlijk al drukken. Ik liep toch onverhard.
De werkdag was ook al niet wat het had kunnen zijn. Alles lijkt net niet te lukken ofzo. Ongeconcentreerd. Wachten bij de bootcamp en toen verder en ik kwam amper de brug op joh! Ik nam een ommetje door het bos: enerzijds om 5km vol te maken en aan de andere kant om mijn billen bloot te stellen aan alle muggen. Het was een flinke 💩 hoop. Ik was de laatste en zette het horloge lekker stil zodat ik de brug op kon wándelen. Het is geen succesdag! En ik had ook al extreem geen zin.
Ook de bootcamp ging ruk. Bij de trap deden de knieen pijn. Bij de oefeningen met planken, het touw en gewichten deden de armen zeer. Bij de dennenboom deden de beentjes pijn. Ik heb me met NIETS gespaard. Hoogste gewicht gepakt, sterkste elastiek, alle bomen langs gesquat. Hardlopen tussendoor was krachteloos. Het schreeuwde van binnen, maar ik zei niks en de groep was ook stilletjes. Mijn hoofd was een donderbui. De buikspieroefeningen gedaan zo goed ik nog kon. Er kwam geen zin aan te pas en het was niks joepie. Blijkbaar is zelfs anke niet eindeloos geweldig fysiek. Maar er is niks kapot ofzo en ik ga zeker niet opscheppen! Dat nooit. Iemand oppert bij Garmin of ik niet ziek wordt of overtraind raak: lieverd, dit is training en adaptie en verwerking. Ik wandel naar huis. Ook ruk, maar in harder lopen had ik al helemaal geen zin meer. Niet eens een kilometer. Eigenlijk zou ik ‘m weg moeten gooien op Garmin. Daar kan RV hard om lachen.
7 Mei – op visite met de tijdritfiets en beste polderwind
Op de tijdritfiets met 2 extra bidons achterop ga ik naar Dronten. Ik ken de weg. Maar ik ken de fiets nog niet echt goed. Ik voel me onzeker op de fiets. Ga rustig (zeg maar remmend) de bochten door. De stad uit met samengeknepen billen. Muziek heel zacht. Wiebelig. Wind tegen. Na de Knardijk het bos door is nog akeliger: bochten, krap, blaadjes op het pad. Gelukkig is het rustig en heb ik geen bel nodig met het geratel! Maar het schiet niet zo op. Pauze op de brug.
Ik moet plassen, maar dat is niet handig midden op de brug. Het gaat even iets beter als ik langs Lelystad rij, maar je snapt dat liggen en snelheid maken nog niet aan de orde is. Het is ook wat drukker en ik heb geen haast! Ik ga straks liggen richting Dronten beloof ik mezelf. Dat doe ik, maar het went nog niet. Ik heb (wat) wind mee en ruimte, maar het voelt nog niet vanzelf. Ik stop ergens middenin om te plassen. Drassig onhandig.
Ik drink nog wat en app Joyce dat ik kom en wil die mevrouw niet meer inhalen die me mijn broek zag optrekken. De muziek staat hard, ik ga goed liggen en eindelijk is daar wat gevoel bij! Bij ‘t MEC grinnik ik: hier sprak ik mijn huidige collega voor het eerst. Dronten. Nu rij ik er niet misselijk heen. Rotcollega’s van toen. Ik jakker lekker door! En mis min of meer het poortje. Ik ga om het golfpark heen, maar dat is verder dan ik dacht. Even heb ik vol wind mee. En daarna wind tegen. Maar nu heb ik het liggen ontdekt! Ik cirkel het golfpark door naar Joyce, een banaan, cola light en een dik uur onafgebroken gekwebbel. De tuin is prachtig!
Ik moet weer terug ook. Ik neem nu de andere route. Wind mee, had ik gedacht. Maar die is aangetrokken en gedrááid!! Verdulleme. De Rietweg is afgesloten, maar het fietspad niet. Rust, muziek hard, liggen, takjes ontwijken. Het gaat prima!
Stoplichtje. En dan de Vogelweg af. Teringlang. Wind van zij. Liggend. We zijn vrienden aan het worden! Stopje Knardijk: I love this place. Met het werkeiland en de dijk en het bos en het vliegtuigwrak.
Zal ik 100 volmaken? Wil ik dat, kan dat? Hoe hard moet ik gaan? Die vragen schieten de hele tijd door me heen. ik krijg nog dikke wind tegen, waar pak ik die? Op de Grote Trap. Het duurt heel lang voor ik daar ben. 75km in da pocket. 80 in 3 uur? Wind tegen is minder erg dan gedacht. Omdat we vrienden zijn, mijn fiets en ik. Ik durf inmiddels alles.
Ibisweg wind van zij? Ook prima! Wind tegen en mensen onder de brug? Ik Roep gedag. 100 gaan ‘t niet worden. 85 is prima. Het is allemaal goed.
Dit was een belangrijke rit voor mij op de tijdritfiets. 2 Bidons leeg. 1 gellie. Tempo is matig, maar de wind was behoorlijk, ik zie het aan de anderen. Jammer dat ik 86km niet helemaal geweldig vind. Ik vind niks van mij geweldig. Het kan altijd sneller, langer of beter. Ik weet hoe het komt, maar gelukkig vind Joyce het wel een prestatie!
8 Mei – RUST dag
Stond in de trein. In braille. Het thema van de dag. Op het werk. In de trein. Met de collega’s. Qua tickets. En zeker ook met sport. Maar niet persé in mijn hoofd. Beetje chaotisch. Beetje hoofdpijn. En heel veel thee. ☕️ en dan voelt het toch als een ON-rustdag.
9 Mei – Onkruid wieden 🌿 maakt tempoblokken op de tijdritfiets makkelijk! Hemelvaartsdag
Whatever it takes. 50 minuten lang in de voortuin groene zooi wegtrekken. Dit vind ik dus stukken zwaarder dan bootcampen! Misschien doe ik het niet vaak genoeg. Eerst trekken, dan vegen en daarna spuiten. De voortuin. Achter gaat snel. In de zon. Het viel me mee hoeveel tijd het kost, want dit voelt als uuuuuuren. Ik neem het mooi op als krachttraining! Want ik zweet meer dan bij de bootcamp.
Ik had erg last van een gebrek aan zin (wéér fietsen) en uitstelgedrag. Maar ik ging wel weer op de tijdritfiets! Kijken of we vrienden kunnen worden. Ik had een route bedacht. Het ging de eerste 5km niet van harte. Voelde niet makkelijk. De tweede 5km ook niet, want het was echt enorm druk op de dijk! Hele hordes fietsers. En ik op die “enge” tijdritfiets. Het waaide weinig, maar nooit niks in de polder. Ik durfde al snel te liggen! De houding is nu vertrouwd. Ik zag geen cadans of snelheid, alleen een te lage hartslag. Dat is fijn: niks zien is geen zorgen. Ik haalde gewoon kalm in. Langs Lelystad durf ik ook over de klinkertjes. Stopje bij Batavia. Leuke plek I.
Dan weer een paar km ruk: vliegjes storm. Ik miste de afslag. Hard en snel door naar de centrale.
Weg voor mij alleen, vliegloos en ik lag en trapte en luisterde muziek. Daar ergens werden we vriendjes, de fiets en ik. Bij de centrale de weg op vol racestrepen en ik moest ook 5’ racen. Ik ging er voor! De a6 over, wind mee en mijn weg: het ging even heerlijk snoeihard! Toen stop voor plas en route.
Klokbekerweg. Polder is best leuk; windmee tenminste! Hard. Foto auto, een soort bekende weg op. Soms zat er een tunnel of bochten in de snelle minuten- accepteren maar. Dan de rotonde en een felbegeerd pad wat ik al heel lang wilde nemen! Achter de rotonde waar ik elke keer naar Dronten reed. Het Zeeasterpad. Snoeihard wederom. Ik genoot in de polder!! Lag veel, vond plat en boers erg leuk. Soort van authenticiteit. Links om het natuurpark heen. Even wat lastig, want de richting was ik wat kwijt. Maar het kwam goed.
Al vier blokken hard gedaan. Wisselend. Maar elke keer gepusht! Ook dat durfde en wilde ik op de tijdritfiets!!! Dit is echt een enorme vooruitgang. De vijfde ging ruk want 🚦 & slecht pad. De laatste 3 minuten als een malle op een smal slecht pad liggen en tegenliggers tegenkomen ook nog! Weer die twijfels: ga ik hard genoeg (absoluut), moeten de 💯 vol? Knardijk op en daarvoor werkeiland is leuke plek II en een stopje in blok 6.
Ik had een vieze reep. Dan de hele Ibisweg af. Ik ging super inmiddels. Wilde 75 halen en reed dus om. Verlies van tempo in de stad maar accepteren. Voor mij is dit tempo hard van 28,1 en deze afstand is prima zo, maar zoveel mensen die harder of langer fietsen vandaag! Dan ben ik (voel ik me toch) weer een ukkie. Ik ben HEEL BLIJ dat ik de tijdritfiets nu snap en aanvoel en er alles mee durf, tot aan liggen aan toe in de wijk!
11 Mei – De veertig van Anke
De 40 van Anke -1 – Eerste x buiten zwemmen met tripassie gang.
Fantástisch! Ik was zelfs vergeten hoe vreselijk ik dit gemist had. Ik was ontzettend bang voor de kou. Sliep er een beetje slecht van en zag er tegenop. Warmste trisuit aan en het warme wetsuit pasten gelukkig nog. Vasaline op mijn gezicht. We zijn met z’n vieren. KH was de laatste die kwam, N stond al klaar toen ik er aan kwam. J heeft een hoop te vertellen.
Staand in het water had ik het koud. Dus gaan liggen en gaan zwemmen was even lastig, maar het zwemmen was heerlijk. Het ging onmiddelijk weer helemaal goed! Ik genoot ontzettend. Je zag de bodem, uitblazen onder water ging. Wat nou, koud?!?! We gingen in stukjes. Eerst tot het bord. Je kon overal staan! Ik was er snel, bij dat bord en ging weer terug. Got, wat was het heerlijk! Nul golven. Toen achter het eiland. Weer even 200m en dan verzamelen. Anke doet ‘r eigen ding. Ik zwom opeens tegen een (dooie) witte vis aan! Ik schrik me lam. Zwom snel terug en zei even niks. Gelukkig was ie dood- min of meer gelukkig. Weer verder. Ik kreeg opeens een soort molenwiek-slag met 1 op 3 ademen te pakken. Heerlijk. Helemaal in mijn buitenzwemelement. Met mijn snelle slag en vaak doorhalen ben ik buitenzwemmer, volgens KH. Ik realiseerde me dat de vorige keer dat ik buiten zwom op 26 augustus was! (achteraf heb ik daarna nog een keer gezwommen) Ik ging maar door en toen pikte ik N op. KH en J zwommen buitenom. Ik bleef bij N. Ik had het heel makkelijk. ‘Zullen we teruggaan’ opperde N en ik vond het prima! Ik moest wel weer zoeken naar de ideale slag. Naar het bord en dan terug naar N en de ondiepte weer in. We zwommen naar J en KH. Toen zat ik op 1200m en wilde ik 1500 vol maken en in het water blijven vooral. Ik heb maar 1 keer geplast! Ik zwom langs de palen en toen nog even geoefend met dolfijnen, maar dat is met dit brilletje geen succes, dan ‘lekt’ rechts. 40 minuten. Dat kan vast sneller, maar dit was echt weer onwijs gaaf! De thee was niet nodig en ik had ook niet zoveel zin in geklets over hoe snel en geweldig ze zijn. Ik doe mijn eigen best wel!
De 40 van Anke – 2- tijdritfietsje duurrit
Weer op de tijdritfiets. Ik vond het druk en onrustig in de stad, werd bijna omgereden door een plots kerende brommer. Ik was blij dat ik geen muziek had. Ik hield de cadans hoog. Het tempo was redelijk. Ik ga op de rechte weg in het Kotterbos zo snel mogelijk liggen. Nu durf ik het allemaal. Alleen de vraag of ik me aan de training hou van 50 minuten of dat ik 40km wil fietsen houdt me bezig. Ik heb een trisuit aan van TVA. Ik was trots dat ik in het M-tje trisuit paste en dat die zelfs ruim zat!
Ik ga langs het Oostvaardersveld en denk dan: in plaats van wind tegen op de Knardijk kan ik even kijken hoe het bos fietspad me nu afgaat! En dat is totaal anders als dinsdag. Bochten kijk ik in en ik let goed op, maar hou ook tempo en controle. Het verschil is werelds! Ik stá zelfs als ik omhoog moet trappen. Over het sluisje en dan terug over de Trekweg. Tempo omhoog en lekker liggen. Tot ik moet stoppen voor een op de weg kerende Duitser terwijl ze me overduidelijk zien! Kutvissers. Ik rij midden op de weg en lig en trap. Het gaat lekker hard. Geen 40km gaat het worden, maar ik ga binnen een uur blijven. Ik ga terug het Kotterbos in. De man die met zijn trombone oefent staat er nog steeds. Ik ga 27,5km doen en dan met de 11km hardlopen heb ik straks een mooi rond getal. Ik ben dan nog net niet thuis op die afstand en zit binnen een uur voor een groene training. Ik ben blij dat ik nu pas op de tijdritfiets. De cadans is voor mijn doen mooi hoog. Ik moet plassen!
De 40 van Anke -3 koppelloopje 2x2km hard. Moeie beentjes
Vincent appte dat een trisuit prima kan, dat het warm is en druk. Hij mist de gels ophalen van Produrance, want daar is niemand thuis. Ik loop lekker in en dat voelt prettig. De eerste km bel ik met Vincent en ik maak een ommetje via jeugdland.
Weer geen muziek. Lage hartslag relatief. Inlopen duurt 3km. Ik moet 2km hoog tempo en dat lukt wel qua tempo! Na drie km moet ik het viaduct achter de Hema op, maar de hartslag blijft achter en mijn benen kunnen niet harder. Daar zit de beperking. Die benen trekken het niet. Dan is 2km best lang. Ik krijg best aanmoediging in mijn rooie pakkie. Daarna een kilometer rustig. Dat is relatief en erg fijn. Ik ga onverhard het rondje Oostvaardersplassen doen.
Nog een keer 2km hard. Ik start bij het oostvaarderscentrum. Nu wordt het warm! Maar de hartslag blijft achter. Moet 155 zijn minimaal en ik hang tussen 154 en 155. Ik kan de inspanning met mijn benen niet leveren, dat lukt me niet. Bij het vossenhol is het druk inderdaad. Verder ook wel redelijk, maar ik sprint door. Ik word ingehaald door een man die mijn tempo heel goed vind! Hoe grappig is dat: ik ren op mijn hardst en hij haalt me met gemak en zijn lange benen in! Het valt me niet gemakkelijk.
Ik ga nog extra om door het Kotterbos om langs Produrance te kunnen en de training af te maken voor ik daar ben. De kilometer rust heb ik eindelijk moeite met de hartslag de andere kant op en blijft ie te hoog. Ik rem wel af. Passeer nu zelf met een vrouw met een hond die rent. Loop ik voor een hijgende pitbull uit; nou, hou dan de hartslag maar eens laag! Ik app intussen met D van Produrance. Ik moet 2km uitlopen en dan wordt het echt zwaarder. Heet, langzamer, hoge hartslag en vermoeiend. Ik ben me verdikkeme ook aan het sporten vandaag! Op 11km stop ik de tijd en zit ik op 63 minuten. Echt supergoed!
Ik moet en dat kan gelukkig even bij D en R. En krijg een glas water bij de gels en een tasje. Zij snappen sporters best. Maar ik kan niet verwachten dat iemand weet wat ik doe als ik nooit iets zeg. Mijn benen zijn erg moe! De benen zijn B O O S. Pijnlijk pissig. Als ik bezweet naar huis wandel met de gels in een tasje.
11 Mei – Samen fietsen!
We zijn vannacht naar het Noorderlicht gaan kijken op de Oostvaardersdijk. Het was geweldig en alle gebrek aan nachtrust en een slechte beoordeling van Garmin dubbel en dwars waard.
Maar ik ben wel moe van om 2 uur pas gaan slapen. We hebben om half 11 bij de manege afgesproken, MvdB en ik. Zij hoeft niet hard en precies even lang als ik. Ik heb het ijskoud met mijn korte broek als ik naar de manege fiets. Ik sta net te wachten als ze er al aan komt.
We gaan al kletsend over de Paradijsvogelweg. We analyseren wat opvallend trainingsgedrag van deze en gene. We pakken het nieuwe fietspad. Mijn benen doen het prima. Dat verbaast me eigenlijk wel. We gaan door de polder en ik vind het leuk: overzichtelijk en lekker ruim. Van wind tegen heb ik weinig last. Ik ga ook liggen op de racefiets naast het mooie roze fietsmonster!
We steken terug via de Wulpweg en de Ibisweg. We maken nog een ommetje door Nobelhorst. Ik gun MvdB de wereld en dat alles voor haar in de nabije en verre toekomst soepel verloopt. Ik ga tot bijna bij haar huis mee en steek dan zelf terug. Het is intussen gewoon warm geworden met het zonnetje! Ik maak nog een ommetje met de Trekweg (omdat het druk is als ik wil afslaan), maar heb geen fiducie om 40km vol te maken. Waarom zou ik ook? Het tempo is ook lekker laag en helaas valt ook de cadans wat tegen. Ik moest me maar eens gaan verdiepen in vermogen, dat is volgens MvdB de beste graadmeter.
Ik ga wandelen met Rob naar de Plus. In een truitje. Ik wil de 5km bij elkaar wandelen en ga na de lunch nog even verder naar de andere winkel voor melk dus, via het park.
En dan naar de training van de TVA om te zwemmen. Ik heb alles met achtje gezwommen en met het nieuwe brilletje, wat toch volloopt aan 1 kant. Beetje jammer. Ik ga in baan 2, me niet inspannen. Ik zwem 200m in in 5 minuten. Het is koud. We zijn met z’n vieren in de baan, ik kan me optrekken aan H. We beginnen met 8×100 en 1 baan daarvan moet snel, mag je zelf kiezen als je voorop zwemt. Ik denk dan: we zijn met z’n vieren, dus allemaal 2x vooraan. Dom idee. I doet dat niet, M 1 keer. Ik deed er 4, dan maar elke keer een andere baan versnellen. Ik maak lange slagen en glij tamelijk soepel door het water. We moeten 300m rustig en ik ga voorop. Met ademhaling 1op4 (2x100m) en 1op3 (100m in het midden) tel ik dat uit. Dan moeten we 3×100 zone 3. H gaat de eerste en de laatste voorop, ik de middelste. Ik ga de 150m rustig weer voorop. Daarna moeten we 8×50 sprinten. Dat is niks voor mij, ik hou er niet van. H gaat de eerste twee vooraan en hij houdt de tijd bij. Ik doe er daarna twee. Het gaat wel lekker. De laatste vier doen we om en om. Ik maak me vooral druk over de afstand. Ik zou 3km moeten zwemmen (initieel niet bij de tva), dus voor een groene training moet ik 2400m halen. Op het einde zwem ik 250m uit. Gister een soort van triatlon en vandaag wordt het een soort slow triatlon met uitfietsen, wandelen en zwemmen! Op 6 uurtjes slapen. Gek genoeg zouden er veel mensen zijn die hier al heel wat voor over zouden hebben. Ik heb het gevoel van “business-as-usual”.
12 Mei – Een halve marathon – 8x14min deurtempo – 30 seconden versnellen – 1 minuut rust
En dat in 5 rondjes van 4,2 kilometer om het huis heen!
Ik heb hier goed over nagedacht: waar zie ik tegenop, wat is hier moeilijk aan voor mij en wat wil ik hier uit halen. Het is warm, ik moet eten en drinken en dat wil ik niet meesjouwen. Ik wil niet in het bos, dat is te lastig regelen en kost weer reistijd en extra energie. Dus kies ik bewust voor het maken van rondjes van 4,2km (die heb ik vorig jaar uitgezet voor de Hardman) zodat ik thuis een drinkplek heb. Ik hoeft dan geen rugzakje mee en ik heb een WC bij de hand voor als dat nodig is. En toch vreet ik me dan ‘s ochtends op of het wel zal lukken. Ongedurig word ik er van! Ik hou niet van die hitte! maar ik doe dit toch maar wel, deze warmte. Ik denk dat Duitsland ook warm zal zijn.
Ik weet ook zeker dat ik met 2:04 net geen halve marathon zal lopen en dat gaat dus niet gebeuren! Als ik zo dicht bij die halve marathon zit, die iedereen vandaag wel in wedstrijdvorm lijkt te lopen, dan maak ik er ook 21,1 kilometer van ook! Ik loop wel iets extra (heb 24 minuten speling voor een groene training). Ik loop 1km warming up in 6 minuten. Eenmaal lopend gaat het z’n gangetje. Ik ga niet stuk. Ik kies bewust voor het pad onder de bomen met meer schaduw. En ik moet vanaf het tweede rondje iets oplengen. Neem ik een straatje extra om. De eerste twee rondes zijn gewoon een kwestie van in control blijven niet te hard willen of hoeven en het gemakkelijk houden. Ik ken het klappen van de zweep, pas na een uur wordt het moeilijker. ‘ik maak elke ronde 1 foto’ dacht ik. Maar in de laatste rondes mislukt dat helaas. Hihi. Dus je ziet alleen een moeie selfies hieronder 🙂
Pas vanaf km 17 is het wat zwaarder en de laatste 2 km zijn zwaar, de rest hou ik onder controle. Ik accepteer alles. Drink en eet. Ook al kost het wat tijd. Alleen als ik moet poepen gaat de tijd op stil. Ik krijg de deur lastig open en moet echt 5 minuten blijven zitten voor ik leeg ben. De monotone rondjes zijn top, de afwisseling met harder en wandelen is lastiger, vooral om weer op te starten en opnieuw naar het ritme te zoeken. Ik zie dezelfde mensen soms, de kak op het pad en de stukken in de felle zon.
Ik dacht dat ronde4 lastig zou zijn, maar de laatste ronde is het zwaarst. Ik hou de hartslag en hoe het voelt volledig in de gaten voortdurend. Ik luister muziek en denk vooral terug. Naast het controleren van de rust en de beweging is het ook een kwestie van niet verzanden in snel willen zijn of de beste moeten zijn. Ik moet terugdenken aan Ierland, aan de keren dat ik dit had moeten doen en aan andere warme loopjes.
En ik haal op 20km nog iemand in ook! Dat voelt raar. De hartslag loopt ook op. Iemand zegt dan tegen me: lekker bezig, maar die persoon weet helemaal niet dat ik in kilometer 18 van de 21 zit! Ik was op 19,9 uitgekomen met de training van 2 uur en 4 minuten. Nu kloppen de 5 rondjes helemaal en met de warming up van 1 kilometer red ik het prima om de halve marathon te volbrengen.
En zo werkt anke die halve marathon weg. Niets meer of minder. Geen getetter op instagram, met enige schroom op strava gezet, want iedereen in Leiden trekt de aandacht.
Ik complimenteer de rest lekker wel. Ergens diep van binnen ben ik best trots op dit resultaat, deze tijd, hoe ik het uitgevoerd heb. 2 bidons leeg, 4 gellies op. Binnen de 2,5 uur (met gemak) Maar het voelt enorm weer als business-as-usual. Als iets wat ik nu eenmaal doe of moet doen. Naast het huishouden, Vincent steunen, en rust proberen te pakken. En dieten. Iemand van de weight watchers legt uit dat ik niet alle beweegpunten krijg. Ik krijg maar de helft omdat ik anders alles zou opeten. We eten patat en ik heb genoeg aan een derde reep chocolade. Doeigie, dat heb ik verdiend! Nergens last van. Fysiek tenminste. Annemarie vraagt de afgelopen week herhaaldelijk hoe de trainingen gaan. Meestal schrijf ik bij heel veel trainingen iets bij, maar de afgelopen week was ik niet trouw of mededeelzaam.
Ik heb écht geen idee hoe de trainingen gaan, werkelijk niet. Er zit enorm veel twijfel bij. Niet te zien in het resultaat, want ik lijk gewoon door te jakkeren (en misschien lijkt het ook wel gemakkelijk te gaan, dat voel ik niet zo), maar de vraag WAAROM krijg ik niet beantwoord. Waarom train ik zoveel? Is dat voor (…) alles in juni? Ik doe namelijk echt behoorlijk wat! En dat is niet voor een ‘ODtje’ volgende week (…) . Is het gek om dagelijks zoveel te sporten? Eergister een soort van triatlon, gister een slow triatlon, vandaag een halve marathon. Voor mijn gevoel gaat alles op lage intensiteit, ik doe nergens mijn uiterste best, ik ga niet tot het gaatje. Dus waarom staat er zoveel op het programma en moet ik er rekening mee houden dat het van de zomer nog meer wordt (…)? Alles gaat gepaard met Heel Veel Twijfels. Kan ik met deze warmte een halve marathon lopen? Kan ik nog wel zwemmen? Kan ik zo veel fietsen? Het is in mijn ogen nooit goed. (…) Kan ik het maken om niemand ergens van op de hoogte te stellen? Om maar volledig onder de radar te blijven en straks dat voorbeeld te lijken wat ‘opeens’ een triatlonnetje doet. Ik vind dat van andere mensen irritant, dan lijkt het alsof ze er niet voor trainen.
En zo sluit ik een week met veel vrije dagen af met bijna 4 kilometer zwemmen, 37 kilometer hardlopen en 230 kilometer fietsen. G E W O O N Ik ben blij dat ik morgen weer mag werken 😉