Zondag 21 juli: Reisdag met krachttoer-inpakken en wandelen in Almere.
Het is altijd een hele toer om alles in te pakken en net even af te maken en op te leveren. De was afhalen, de spullen naar de auto brengen, de laatste spullen bij elkaar pakken, schoonmaken, bedden afhalen, de handafwas. We begonnen voor half 8 en om 9 uur konden we weg. In het kader van elke-dag-30-minuten-bewegen, neem ik de inpakactie op als krachttraining in Garmin. Overigens heb ik weer nergens last van! Ik voel geen gekke pijntjes of vermoeidheid zelfs.
De vrouw die voor het huis zorgt -we noemen haar Vrouw Holle- heeft opgezocht wat voor wedstrijd we deden en vraagt hoe het gaat. Ik vertel haar dat Vincent derde werd en laat de foto zien. Ze roept uit: “Er Hat zich eine Urkunde, er is Wirklich Gut!” Ik zwijg over mijn oorkonde, want hoe leg ik dat uit in het Duits, maar het daagt me: deze voormalige Oost-Duitsers, dit hardwerkende volk is onder de indruk van een oorkonde! Wat wij een printje of een papiertje zouden noemen, is voor hun een bewijs dat je iets kan. Dan laten we het kerkje van Brieske voor het laatst achter ons.
We kunnen met zijn drieën rijden. Rob een stuk, Vincent onder Berlijn langs en als ik rij is er natuurlijk een beetje file. Ik rij tot de voormalige grens. Je hebt ook genoeg tijd om achterin bij te komen en lekker veel te eten en vooral veel drinken. We hebben alle combinaties met zitplekken gehad: wie rijdt, voorin zit en achterin zit. Het gaat best heel soepel allemaal. We hebben alle tijd om te plassen en te wisselen. Ergens waait het heel hard en dreigen er buien.
Natuurlijk krijg ik de regen, maar het valt erg mee. Ik rij tot de grens met Nederland. Altijd lastig om dan weer als een slak te gaan rijden. Het is koud in Nederland. Ik vind het overal koud en dat is lastig, want ik heb het altijd te warm gehad. Volgens de warmte-adaptie van Garmin zit ik op 60%. Dat is mooi hoog. Om half 6 zijn we weer in Almere. Dan volgt het uitpakken en opruimen. Onder begeleiding van 3 katten die ons blijkbaar gemist hebben. In Nederland is het benauwend. Alles is met een paar uur helemaal opgeruimd en ook de was is gedaan. Dat was nauwelijks wat, omdat ik alles in Duitsland al had gedaan! We gaan toch eventjes een stukje wandelen, Rob en ik. Even een frisse neus halen. Het is best groen hier.
22 juli – Werken en hardlopen
Ik word vroeg wakker met alsnog de angst voor het vallen. Gek he, kom je tot rust, begint die angst. Verder slaap ik weer heerlijk. Op een Stekker na die in bed komt mauwen midden in de nacht om te laten horen dat hij zo blij is dat we er weer zijn. Ik heb het niet warm. Ik ga naar het kantoor in Almere om te werken. Dat is wel fijn, want dan kan ik me op het werk concentreren. Ik doe een hoop kleine dingen en je zit er ook snel weer in. Het is nu overal vakantie, dus rustig; maar dat geeft de mogelijkheid om allemaal andere dingen op te pakken en vooruit te werken! Ik vind het grappig om te zeggen: “ik heb op vakantie een marathon gelopen en een triatlon gedaan en 100 kilometer naar Polen gefietst en 2 keer buiten gezwommen, maar het was een rustige vakantie en ook nog eens behoorlijk warm tussen Berlijn en Senftenberg.” Zo voelt het ook: er was ook best veel kalmte met spelletjes doen en kleuren en we hebben Berlijn gezien en die gave fabriek en natuurlijk die enorm enge machine op hoogte. Het is weer een herinnering!
Mijn schema is nog niet helemaal af. Annemarie schrijft zelf dat ik nu off-sync loop, maar ze noemt me wel lief ‘het-beste-paard-van-stal’. Ik word daar onrustig van, want ik wil wel weten wat ik moet doen en wanneer de grote trainingen er aan komen. Het zal wel een hele puzzel zijn. Voor vandaag staat er een half uurtje lopen en bootcamp. Ik ben om half 6 thuis, we moeten wachten tot Vincent ook thuis is van zijn werk en het wordt laat en ik ben moe. Blijkbaar kost werken ook energie. Ik ga de bootcamp niet halen en wissel het graag in voor een spelletje Crew! Daarbij eet ik -dom- een stuk chocolade. Uiteindelijk ga ik hardlopen. Half uurtje, zo’n 5 kilometer. Het loopt niet lekker. Ik voel me zwaar en sloom.
Ik denk dat de weegschaal mij morgen letterlijk vertelt waarom dit zo ZWAAR was. Tjongejonge zeg. Moe-achtig, koel, trekkerige spieren in warempel de bovenbenen en sjokkerig, slepend. Miezertje. Mooie kleuren. Het OostvaardersCentrum in een soort sloop-rebuild fase. Er is een bankje geplaatst waar die niet hoort!!! Op een plek die rustig had moeten blijven, maar ik hoor er nu mensen zitten. Het hele lopen ging moeizaam en langzaam. Het kan niet altijd feest zijn. Zo krijg ik zin om weer te gaan dieten! Schijnt toch vermoeiend te zijn: werken. Wel een verrassend lage hartslag 🤷🏼♀️
Hier is het eigenlijk weer niet goed genoeg. Ik moet nu toch gewoon alweer hersteld zijn en ik moet vooral door met de trainingen. In Nederland moet er vanalles en dat hoefde op vakantie even niet.
23 juli – Onkruid wieden, fietsen en een tempotraining van de TVA zwemmen!
Soms heb je een workout met resultaat:
Vincent hielp met de rand in de voortuin en na 3 kwartier was het weer toonbaar.
Daarna ging ik fietsen ‘s middags met een vriendin, die dat al een paar keer had gevraagd en nu hadden we allebei tijd! Mijn racefiets moest even andere wielen en toen wilde zij bijtijds gaan omdat haar zoon kwam eten, dus we gingen al om half 5 en ik moest eigenlijk 100 minuten en we gingen een rondje oostvaardersplassen. (die zin is veel te lang!) Ik ging vertellen van de triatlon in Duitsland, vanaf het einde. We gingen niet zo hard. Het ging wel goed hoor. Ik deed maar even niks speciaals.
We stopten even bij de knardijk en toen hadden we even wind mee en toen moest ik nog vertellen van vincents herexamen. Ik bleef lekker ratelen. Kon zij fietsen! Hoefde ik me niet druk te maken over te langzaam of iets. Toen ging zij nog even kletsen. Ze werkte op Schiphol tijdens de storingen vorige week. Ik zat op anderhalf uur en ik vond het eigenlijk wel goed zo. Langzaam gemiddelde, geen opdracht gedaan en niet erg moe geworden. Blijkbaar kan ik toch iets meer dan ik denk, fysiek gezien zeg maar.
‘s Avonds gaan Vincent en ik naar het zwembad. Kijken of we het nog weten te vinden en of ze ons nog kennen bij de TVA 😉 Weer even vertrouwen bouwen en delen zonder achtje zwemmen in baan 2. Mijn eigen helft. 10 (leuke!) mensen in t zwembad. Geen hartslag band, schuurt teveel.
100m inzwemmen zonder achtje. Viel tegen. Voelt als moeilijk terug in Bornsdorf. Blauwe plek op knie. Ademhalen lukt niet.
Intervallen: lange rustige afstand met achtje, halve afstand 1 duurtempo ZONDER achtje, halve afstand 2 met achtje en inspanning hoog.
300-150-150
200-100-100
100-50-50
50-25-25
Dan 100-25ss-75-25ss-5025ss. Superlastig v00r wat betreft achtje-beleid. Dus veel zonder achtje!
Na 3 kwartier was de energie duidelijk minder. Altijd met dieeten. Er moet duidelijk weer wat af na de vakantie aan de kilo’s.
100-2×50-4×25. Geen zin meer. Tweede 50 achtje erbij.
100m uitzwemmen zonder achtje.
Zwembad was donker, kleedkamer ook.
24 juli – Een ‘rustdag’ met een wandeling door het pittoreske Leiden met de collega’s
Met de collega’s Jo, Ge, Jef naar de modelbouwwinkel waar ze lightsaber-spul hebben van precies de goeie dikte voor Jo. Met Ge gekletst. Snap ik hem weer iets beter. En veel drukte in de winkelstraat.
Ik dieet weer. Zuinig aan eten. Maar wel griesmeelcake van J!
Ik was vanmorgen mij OV kwijt. Paniek!! En heel vermoeiend.
25 juli – Een hardlooptraining die zelfs net niet NIKS is, het is allemaal onder de 10%
Het is wat saai op het werk met de vakanties. Ik heb overal een beetje pijntjes: knie rechts binnenkant, links buitenkant een dikke blauwe plek. Bovenbeen trekt even. Peesplaat schiet er even langs met een steek. Links of rechts. Ik ben ‘mistig’. En overdonderd door wat nog komen gaat: vooral aan trainingen, maar ook qua werk. En dan verveel ik me thuis ook een beetje.
Ik zag ontzettend op tegen intervallen. 25 minuten inlopen, 2×5-2×4-2×3 min hard (zone 4) en 2 min rust elke keer.
Er hangt een vochtige, drukkende lucht. Het gaat wel, het lopen, maar het voelt matig. Ik loop een stukje met een meneer op te kletsen die in zone 1 vecht te blijven. Hij doet ook aan zwemmen en fietsen, maar is nu even geblesseerd. Ik deed anderhalve week geleden de marathon, zo vertel ik en dan ga ik linksaf en hij rechtsaf. Overbekend. Maar wel een nieuw bankje en veel groen.
Naar de dijk. Net geen 4km in 25 minuten inlopen. Vervolgens net geen kilometer in 5 minuten. Het is allemaal net niet. En zo voelt het ook enorm. Allemaal ‘net niet’. Niet goed genoeg. Niet leuk genoeg. Niet makkelijk genoeg.
Over de dijk gaat een foto maken voor op doorrennen. Ambitie Ontbreekt. Ik haal de hartslag toch absoluut niet. Steekt op 152, waar 164 gewenst is. Dan poepen. Jawel, weer.
4 minuten gaan redelijk, fijne LmcK muziek. Stilte wel. Het gaat niet hard. Wel in vergelijk met de hartslag, maar niet met hoe het voelt. Het voelt alsof ik hard werk. I10km ook net niet in een uur.
‘k schrik me rot van een bellende fietser. Door mijn eigen huppeltje moet ik heel even lachen. Verder is het werken. Mooi donker, fijn licht, fijn tijdstip. Ik sla een rust over omdat het horloge lijkt te hangen. Vincent gaat het laatste stukje mee op de fiets na het autospotten.
Toch weer 12km in 6:10- dat valt mee, dat tempo dan weer. Maar het is het ook net niet.
Ik schrijf aan de trainster: er zijn 3 rode vlaggetjes die volgens mij aanduiden dat ik nog niet helemaal hersteld ben van een marathon:
- niet zoveel zin en zeker niet in inspanning of uitdaging.
- mijn hartslag gaat niet omhoog. Lukt gewoon niet. Komt niet in zone 4
- tot slot is ook het tempo niet hoog. Niet in combinatie met de inspanning die ik voel. Wel in combinatie met de hartslag
Ik maak me daarbij bovenmatig zorgen dat ik geblesseerd raak. Ik was daar tot vorig jaar niet mee bezig en voelde me bijna onaantastbaar, maar tegenwoordig voel ik me oud en kwetsbaar.
Ze reageert of ik dan goed wil blijven voelen, want op wilskracht het lijf overrulen is een slecht idee en vraagt inderdaad om blessures.
26 juli – intervallen en de polder weer ‘omarmen’ op de tijdritfiets en buiten zwemmen in het Weerwater
Ik ging vanmorgen op de weegschaal staan en toen kwam de aap uit de mouw: 2 kilo eraf in 4 dagen. Vergt teveel van me. Ik eet vandaag weer meer. Broodje met hagelslag en kwark.
Ook bij t fietsen blijft de hartslag lager dan de bedoeling is. Ik moet weer even wennen aan de polder, de wind en vooral de fiets. In Duitsland met rem problemen en lekke banden, is dat zoek geraakt. Dus eerst wind mee op brede dijkpaden. Het begin is wat onwennig. Muziekje aan. Gelukkig kwam het weer terug.
De route was voor mij gek en niet van tevoren bedacht. Ik ging gewoon wat wegen in. Langs het vliegveld bijvoorbeeld. En dan rechtdoor. Nog nooit geweest.
Mij lukken deze intervallen (5x8hard-2rust) qua tempo en hoe het in mijn hoofd een beetje leuk wordt, omdat ik van mezelf maar 3 van de 5 intervallen mijn best hoeft te doen. De eerste wind mee- hard. Dat is ook wel s gaaf! En ik ging gewoon best hard voor mijn doen.
De tweede wind van zij en nieuwe onbekende wegen- ook hard. En ik ben gestopt voor een pauze. Op de Knardijk. In de wedstrijd ga ik wel door, maar nu train ik ‘slechts’.
De derde ging mis: fietspad ruk, afsnijpad nog slechter, landbouwvoertuigen op de weg, kruising. De derde tegen de wind in op een fietspad. Ideaal om mijn Best te doen! Kan ik de vijfde laten, maar toen koos ik dus nog lekker een keer wind mee en deed ik toch mijn best 😊 Terug naar de Knardijk. De route bleef inderdaad alsmaar welke kant mijn neus op wees.
Toen naar huis gefietst door het bos en ik was weer gewend aan de tijdritfiets. Drie uur niet volgemaakt, niet nodig, geen zin meer. Wel 80km gehaald en de route rond.
Net Tte weinig gegeten en gedronken, maar niet niks. Ik neem lekker M&Ms na het fietsen. Even de balans weer oppakken. Mijn linkerknie zeurde vandaag. Er zitten 2 blauwe/gele plekken op: 1 van een trap van het zwemmen vorige week bij de triatlon en 1 nieuwe uit het niks. Dat is balen. Ik ben blij met dit fietstempo. De cadans van 76/77 past het beste bij mij. Die voelt voor mij het soepelste.
Daarna gaan Vincent en ik samen zwemmen. Niet met alle snelle mensen mee, even de tijd en mogelijkheden aan onszelf houden. Hij de hele dag gewerkt, ik al gefietst. Achteraf voelde het zoveel leuker, makkelijker en sneller dan deze suffige superlangzame tijd van 2:24 per 100 meter. Echt een domper.
De eerste 750m heb ik het horloge niet uitgezet, dus dat klopt wel dat die langzaam zijn dan. We zouden 750 meter heen en weer 750 m terug zwemmen in eerste instantie. We hebben allebei hard echo geroepen onder de brug. Toen kwamen we bij de vuurtoren en het ging best goed. We zouden het brugje onderdoor gaan en toen verder naar het huisje. Zo onwijs stoer van Vincent dat hij doorzwom!
Ik gebruik mijn benen helemaal niet. Ik had het warme wetsuit aan gelukkig, ik vond het koud. teveel verwend in Duitsland denk ik. Kilometer in 25 minuten. Oei, dat is niks snel! Maar de keuze was toen: verder of terug. Volgens Vincent even ver, maar ik weet hoeveel plantjes er zijn en hoe ver het terug is over het Weerwater.
Wel genoten van zwemmen met Vincent over de Floriade. Hij wachtte netjes en bleef te zien. Ik merkte dat ik nog wat traumatisch was van de vorige keer dat de supersnelle zwemmers uit beeld waren. Dit brilletje is ook veel beter, ik zie nu alles ook. Samen onder de brugjes door en de zwaan langs. De plantjes vielen heel erg mee.
Toen het Weerwater oversteken. Ik bleef Vincent zien en we hadden een goede afspraak. Naar de rode boei. Ik had een goeie slag. En probeerde het maar eens met mijn benen. Ik was echt fier op
Vincent, dat hij zo ver zwom. Sorry trainer van hem, dat ik hem meesleur.
Daarna terug naar het strandje. Vincent lag te genieten en ik had echt een goeie slag! Heerlijk. Benen, ritme, uitademen, niet idioot veel moeite en geen last ergens van. Super teleurstellend dat het zo langzaam bleek te zijn achteraf. De 2700 aan de kant volgemaakt.
Twee jochies vroegen: waar hebben jullie gezwommen, Vincent zegt: om het eiland heen en ze zeggen gemeend: respect!
Heel blij dat ik samen met Vincent heb gezwommen! Stoere knul: zo ver zwemmen en op me wachten.
Het licht is erg mooi op het Weerwater. Ik ben erg koud bij het omkleden. Ik snotter nog lang na van het gepoedel buiten.
Kan ik even lekker klagen over mijn tempo en hoe ‘zielig’ ik wel niet ben en hoe ‘slecht’. Ik heb vandaag een enorme bak aan garminpunten gescoord: voor slapen, 30x bewegen, fietsen, zwemmen en een leuke voor zwemmen van de olympische spelen!
27 juli – Trailen met Vincent op het Oostvaardersveld.
We hebben het heel lang niet gedaan: onverhard lopen. Ik wilde niet te ver weg gaan. Niet zover reizen, wat weer veel moeite kost. Dan maar naar het Oostvaardersveld. We hebben dat ooit eerder samen gedaan, half of korter ofzo. Vincent moet 16 kilometer, ik mag wel 18 kilometer. De route is dus 17 kilometer 🙂 Maar als het niet goed voelt, mag ik vooral niks overbelasten. Goed blijven voelen. Ik eet op tijd, met net als gister lekker een boterham met hagelslag, naast het gezonde eten! Rugzakje vol met water, trailschoenen mee en voorzichtig over die stomme Trekweg rijden. Ik hoop 6:30jes te lopen.
Kilometer 1: Vincent stopt al bij de reuzevissen! Karpers. En voor een jongensstop. We gaan onder de tunnel door.
Ik voel het al meteen: dit gaat niet eens in de buurt van de zes-dertig komen! Dit wordt harken en stoempen en zwaar. Het voelt niks makkelijk of easy aan. Balen zeg. En dan is het ook nog eens onverhard! Tja, dat is trailen, maar ik ben het niet meer gewend. We stoppen voor een soort houten triangel. Dan denk ik: ohja, dat kan bij trailen. Jammer dat mijn horloge niet mee stopt.
Kilometer 2: we halen herinneringen op. Even lekker rechtdoor lopen. Over een bruggetje.
Het trailen went alweer. Ik moet me niks aantrekken van het tempo. Dan halen we de Picnic maar niet.
Kilometer 3: We maken veel ommetjes over het veld. Ik hou mijn ritme netjes vast. Ook als Vincent even wat drinkt. Hij haalt me wel weer in. Al gaat dat bij hem ook niet vanzelf.
Kilometer 4: de Kleine Praambult. Uitzicht op de trein en het vele groen.
Daarna verder over het zonovergoten veld. Nog steeds gaat het niet vanzelf. Maar het is niet anders. Ik weet weer wat trailen was. Gelukkig waren we allebei te gewend geraakt aan asfalt, snelle tijden en verwend met teveel gemak. Dit is even lekker werken! Loslaten hoe snel het zou moeten.
Kilometer 5: Langs de paarden, het water en vooral enorm in de zon.
We weten allebei niet of we de 17 kilometer wel gaan volmaken. Wel netjes op tijd blijven eten en drinken. Maar het is echt warm!
Kilometer 6: op en neer naar de vogelhut. Daar zitten vogels. Logisch, maar ik zou niet weten welke dat zijn! Ze vliegen op en neer en hebben nestjes in de vogelhut.
Kilometer 7 en 8: Ik kan hier wachten, zegt Vincent. We maken weer een soort heen en weertje en steken 2 keer de straat over. Dan komen we in hoog gras. Tot voorbij de enkels zeg maar. Het loopt zwaar. Nee beter: ZWAAR.
Nog steeds in de volle zon. Straks steken we dijk over en zullen we meer bos hebben. En minder gras zoals dit. De kilometertijd is erbarmelijk.
Kilometer 9: Oh, zijn we hier! We moeten de dijk op rennen. In de polder omhoog. We komen op de Knardijk en gaan even zitten op het bankje.
Ohja, dat kon ook met trailen! We kijken naar de route. Vincent wil bij 10 kilometer doorsteken, ik wil bij 12 kilometer doorsteken en een paar kilometer overslaan. Maar nu wordt het even gemakkelijk! Omlaag op de dijk en verhard. Warempel, een soort van ‘snelle’ kilometer. En bos.
Kilometer 10: modderig. Ik zeg: dit houden we. Vincent juicht, maar ik niet! Liever gras dan die glibberige, nare poldermodder. Vincent disagrees en kan me een kilometer lang naroepen dat ik ongelijk heb: er is weer gras. Langs het water.
Het is mooi, maar Vincent is het even zat. We zijn 70 minuten aan het rennen en daar zitten de pauzes dan niet bij.
kilometer 11: Het scheepswrak. Ik zie dat vanaf de fiets heel vaak en wil best een keer gaan kijken. Nu dan. Eventjes.
Het valt tegen. Hoeft ik nooit meer voor af te stappen. Vincent draait bij en is geen watje. Hij loopt met me mee.
Kilometer 12: Modder en gras tegelijk! Vinden we allebei niet leuk. Om de beurt. Maar wel bomen. Ik moet eten en plassen. Als ik stop om beide te doen, worden we lekgeprikt. Rennend eten is het ook niet door de modder en ik haat de muggen ook al. Maar het moet en na wat gescheld (op alles en elkaar) gaan we weer verder. Onder het spoor door.
Kilometer 13: ik neem me voor te blijven rennen. We hebben een brede, laten we zeggen ‘goed toegankelijk’ pad wat redelijk verhard is en er is wat schaduw. Vincent houdt de route in de gaten, want hier moeten we afsnijden. De paden die we zien, zijn wel erg begroeid en keuren we af. Een kilometer in 6:13!
Kilometer 14: Het afsnijd is al lastig begaanbaar, doordat er veel takken liggen en opgedroogde modder is. Ik jog wat. Maar als we dan weer op de route komen, blijkt dat 1 van die ‘onbegaanbare’ paden te zijn die we net nog afkeurden! Heuphoog gras. Begroeiing. Ik wandel wel, roept Vincent.
Ik jog er zoveel mogelijk doorheen, omdat ik er dan eerder vanaf hoop te zijn. Maar de brandnetels en het gras probeert je gewoon te vangen! In de zon natuurlijk. En ik ben moe. Van dat trailmoe. Kilometer 14 gaat in 9:40. Er zit een stukje pad bij!
Kilometer 15: zijn we er bijna?! We verwachten na elke bocht de parkeerplaats te zien. Er zijn een hoop bochten. Het pad is modderig, zanderig en er is gras. We horen de treinen en het kan echt niet meer ver zijn! Er zijn bordjes met aarde, zon en … energie opwekken. Nou, onze energie is wel op ja. Ik heb dus gewoon niet gepoept deze keer! Nu moet ik wel een beetje, maar ik ben vlak bij een WC.
Kilometer 16: We staan op een pad naar de dijk, wat opeens stopt!
Aan de andere kant gaat het pad verder en ik neem de weg en het pad en Vincent gaat onverhard de dijk af. We zijn bij de parkeerplaats en we rennen door naar het centrum. Ik hoefde eigenlijk niet eens! Via de parkeerplaats maken we 16 kilometer vol. Vincents training is compleet! Het was traag, de Picnic is al langs geweest (thanks Rob) en het was een hele tocht. We zijn bezweet en alles kriebelt.
Ohja, zo was het, dat trailen. Traag, avontuurlijk, zwaar, doorzetten, genieten en achteraf het allerleukst! ‘k heb wel last van mijn linkerbeen, net boven de knie, alsof er een blauwe plek zit. De compressiesokken zijn wel heerlijk verder! En ik ben moe. Ouderwets moe. Ik ben ook weer wat teleurgesteld: loop je 16km (traag, maar toch) en daar krijg ik 21 punten voor bij Weight Watchers. Met 4 gellies, 4 koekjes, 15 M&Ms en een beker chocomelk zijn er 20 op. Stom is dat. Mijn hartslag blijft op een gemiddelde van 127 steken. Dat is wel echt extreem laag. 10 Slagen onder zone 1 zelfs. Ik weet niet of dat goed is.
28 juli – Met de social ride van TriPro mee – geheel volgens verwachting 🙃 en een kort koppelloopje
Hier ben ik slecht in. Allemaal ‘geweldige’ mensen. Inclusief bladiebla, maar ze hebben me ooit afgewezen en zoiets vergeet ik niet. Ik vind JG een blaaskaak, MV een 🤬<PIEP>🤬, maar ik ga met MvdB mee. Als haar introducee. Voor haar. En ik daag mezelf uit: rijden in een groep. Fiets is klaar, ik ben op tijd op de Esplanade en heb het koud. MV keurt me nauwelijks een blik waardig en als JG komt gaat het al snel over alle fantastische trainingen die ze de komende week van 25 uur gaat doen. Anke is al klein. De rest ‘voelt de zware training nog van gister’ en ‘we gaan wel 35 rijden he’. Gelukkig mimed MvdB al snel ‘blablabla’, dat doet me echt goed. Ik heb weer een nieuwe blauwe plek, links net boven mijn knie, met veel adertjes. Ik zeg niks. Er zijn ook leuke mensen hoor: een lieve kleine meid (JG: waarom kom jij op je racefiets en niet op die tijdritfiets) en een Engelssprekende meneer (met tubalar wheels)
MvdB gaat voorop, want dan is het tempo niet te hoog en we rijden het Weerwater rond de andere kant langs (ivm een afsluiting). Ik klets met Jo. Een gewone atleet. Ze zijn er ook! Ze had de heuvels in Luxemburg verkeerd ingeschat. De route over de Floriade is ruk met alle steentjes en met een afwatering. Ik hou het bij. Ik ken de weg. Mijn knie zeurt niet. HobbeldebobbelHaven met de kerkklokken. Ik mag niet vooraan, geen goed shirt. Afwijzing deel II. TriPro afgedaan forever. Ik rij een beetje prima in the middle en handle het best goed. Maar eten en drinken vergeet ik. Ik rij met MvdB achter het kutte knipperlichtje onder de dikke billen. Kan er slecht tegen, dat lichtje. AutiAnkie.
Vlak voor Poldergarden stoppen we. Plassen!
We splitsen op. Langzame groep dus, daar ga ik met mee. Duidelijk. Allemaal vrouwen en 1 man. MV vooraan. Ik fiets met JK achteraan. JK is de held van de dag! Wat een top gozer! Running Solutions rocks. Ik antwoord op de vraag over de wedstrijd in Almere dat ik graag een keer onder de 6 uur zou komen op de halve triatlon. Niks aan gelogen. Maar ik zeg er ‘eerlijk’ bij dat me dat dit jaar niet gaat lukken. Ik wens het JK van harte toe, dat het beter weer is dit jaar. Niet zo heet als vorig jaar. De oostvaarders dijk was nog nooit zo boeiend, hoe hoog het tempo ook ligt (best fors). Hij woont in Hilversum en wordt vader en is een supergoede hardloper en hij gaat Vincent een keer helpen. Op de Knardijk vertel ik van Bornsdorf. Ik zie dat MvdB niet meer makkelijk kan aanhaken. Op de Praambult, op 50km is de pauze (58km voor mij). Weer plassen! En veel gekakel. Ben ik niet goed in. Harde muziek is sowieso een no-go. Ik wil snel weer door.
Ik stel MvdB voor samen verder te gaan. Haar tempo, ik rust. Ik eet en drink wat meer, maar liggen op de fiets in de groep doe ik niet. Alleen JK wacht even op ons, de rest racet weg. Social. Tot zo ver. Ik adem uit. Kunnen wij kletsen en ons eigen (nog steeds hoge) tempo doen op de lange weg wind mee. Vlak voor het Horsterwold zwaait MvdB af. No hard feelings at all! Absoluut niet! Zij hoeft maar 70km en moet nog hardlopen. Ik ken de weg en ik ben er heel goed in om mijn eigen ding te doen. In het Horsterwold geniet ik van het bos en de stilte. Ik eet en drink en hoor het piepje. Ook zonder muziek kan ik de Winkelweg af. Het blijft een apart stuk, maar ik heb de polder weer omarmd.
Ik heb geen idee van de tijd, dat is wel raar. Ik eet en drink netjes. Mijn tempo is niet eens heel erg slecht, al zeg ik het zelf. Ik kom op de dijk op het nieuwe snelwegfietspad en daar mis ik de groep. Nou, ik mis alleen het uit de wind houden. Maar ja, ik zal het toch echt zelf moeten doen in een wedstrijd ook. Fact. Dit gaat niet meer om het tempo of hoe hard ik ga, het gaat om de brug halen. Er is in dat hele stuk NIEMAND die mij inhaalt. Ik haal wel dagjesmensen in. Onder de brug door en dan ga ik uit verveling maar bootjes inhalen.
Ik heb nu de voeding weer op orde. Niet regelmatig, maar ik kan mezelf in dit rondje echt leren op momenten te gaan eten. Ik doe nog een paar keer een lange rit en dan moet ik dat maar gaan doen. Plekken verbinden aan eten. Ik lig en trap. Meer is het toch ook niet? Ik denk bij mezelf: waarom doe ik dit? Vind ik dit echt leuk? Zo niet, dan moet ik nu hier naar rechts en zo snel mogelijk naar huis. Of doe ik dit omdat het moet, omdat ik moet trainen? Ook dan kan ik de eerstvolgende afslag naar rechts pakken en dan haal ik de 100 kilometer ook en een groene training ook. Ik fiets rechtdoor terug om het rondje af te maken en de vier uur vol te maken. Ik vind het denk ik best leuk, al kan ik er niet de vinger op leggen wat dat precies is. De uitdaging, dat ik het kan, dat ik lekker mijn eigen invulling kan geven, dat het stoer is? Leuk genoeg. Ik ga naar de honderd kilometer toe. Net voorbij de manege.
Dan de stad weer in. Veel mensen, krappe bochten, slome fietsers, lichte vermoeidheid, beslissingen nemen. Vooral rond het kasteel echt druk en goed opletten. Ik ga net zo om het Weerwater als op de heenweg. Dan wordt het een mooier figuurtje 🙂 Na 98 kilometer ben ik weer op de Esplanade. Dat is wat het fietscomputertje gemeten heeft.
Ik zie dat ze op terras zitten en al drinken krijgen. Ze zijn er dus al even. Zij zien mij niet. Niet erg. Ik had ook niks verwacht. En dat klopt! Maar ik heb 107 kilometer gereden en ik moet er nog 8 naar huis. Het is warmer dan vanmorgen en ik ga harder dan vanmorgen en het is veel drukker dan vanmorgen op het Spoorbaanpad! Als ik wacht voor de bus in Almere Buiten, neem ik een gellie. Ik moet zo nog hardlopen namelijk. Ik had 111,11 kilometer wel leuk gevonden, maar het worden er 115 in totaal. In 4 uur en 4 minuten. Met een gemiddelde van 28,4. Ik weet dat het komt doordat ik in de groep van de snelheid heb geprofiteerd, maar ik heb ook zeker de helft alleen gereden!
Als ik thuis kom, zet ik de fiets weg. 3 van de 4 bidons zijn leeg. Matig. 7 fruit gellies op. Ik heb zin in een tosti! Maar eerst ga ik rennen. Mijn schoenen staan klaar. Ik hoeft niet eens langs de WC! Zo door in fietskleding. In de zon. Weer. Trouwens. Gewoon het ritme opgepakt. Maakt me niet uit hoe hard. Maakt me niet uit hoe. Is maar een kwartiertje. 2 rondjes om het park. Dan mag ik eten! Het is hardlopen. Het gaat vanzelf. Geen pijntjes, ook niet aan de linkerknie ofzo. De hartslag is weer ‘normaal’ hoog. Zoals het voelt.
Km 1 in 5:30. Ha! Zo kunnen het er drie worden. Schaduw. Spelende kids. Een kinderfietsje. Ronde 2. Pasritme verandert. Langere passen. Niet echt veel, maar het voelt zo. Zon. Fotootje.
Ik hou de telefoon vast, want die zat onhandig in de achterzak. Km 2 in 5:20! Grappig. Het voelt trager. Kids, koffers met mensen in de weg en auto’s met herrie. Bus. Net op tijd om over te steken, maar ik schrik van het pingeltje. Nog een rondje park red ik niet. Een half rondje. Mag kalmer, ik heb immers 18 minuten. Door! Het gaat gewoon erg goed. Zweet is prima. Ik moet nog ietsje verder langs huis. Gewoon rechtdoor. Km 3 is de snelste. En uitzetten. Terugwandelen. Ik heb zin in een tosti en chocolade. Het wordt een banaan en kwark.
Ben ik kapot van het fietsen en lopen? Nopes!
Heb ik genoeg gegeten en gedronken? Nopes!
Zijn de WW-punten op aan zeven gellies? Ja dus.
Ik neem nog een bakje chips en de koekjes. Stommepunten. Zondagmiddag op de bank.
De rest fietste veel harder. Van MvdB moet ik trotser zijn. Dat kan ik niet. Maar als ik kijk: ik heb deze week 36 kilometer hardgelopen en er is maar 1 hardlopende-dame-van-almere die meer heeft gedaan (die doen alleen maar hardlopen!!). Ik heb 14 uur en 21 minuten gesport aan zwemmen-fietsen-hardlopen. In de groep van train3sports veruit het meeste. Vaak doet Annemarie meer en misschien heeft die vandaag wel 8 uur gefietst, maar zij heeft vakantie! Ook bij de TVA sta ik in de top 10. Schep allemaal maar op met je 25 uur, met je loodzware trainingen, met je geweldigheid. Maar ik had een slechte week, zo net terug van vakantie, werken en met veel pijntjes om niks en een huishouden en boodschappen en een veel te lage hartslag. En afvallen. Ik hoef niet op te scheppen.
Non scale victories: afgevallen! De blog af! De was gedaan! De fiets is schoon! Met de groep geprobeerd! Op tijd naar bed gegaan!