Ik had geen zin in de triatlon. Het kwam gewoon niet, de zin of de focus. Ik at gewoon wit brood, pakte ‘s morgens alle spullen bij elkaar. Ik weet het allemaal wel. Hoe arrogant dat ook klinkt. Niet dat ik denk dat ik het ‘vanzelf’ wel afmaak, want ik voel een beetje lekke-bandenvrees en zwemmen zonder wetsuit is ook niet mijn ding. Maar ik maakte me ook niet druk. We hadden file bij Utrecht en dat boeide me ook niet, we zouden toch wel op tijd zijn. Ik zat lekker achterin te chillen. Ook geen zenuwen. Daar had ik ook al geen zin in. Ik dronk in elk geval keurig de bidon leeg en vond een Dixie in Deil. We namen de fietsen mee en het was allemaal niet groots, maar wel een beetje anders dan anders. Er zijn 2 wisselzones en zij moeten het nummer op je fiets doen, zodat het goed leesbaar is. Dat is met mijn fiets en Vincents fiets natuurlijk weer lastig. Ja, Vincent deed ook mee. Ik legde de spullen neer voor het lopen. Nog een keer insmeren. Toen kwamen papa en mama, die een keer kwamen kijken bij ons. Leuk! De fiets moest eerst hier en die moesten we later verplaatsen. Ik vond het gedoe.
Moet je op de fiets naar een wisselzone een paar kilometer verderop. We fietsten achter de rest aan. Ik had 3 bolletjes op, geen zenuwen en nog steeds geen zin. Rob moest een eind lopen, papa en mama namen de auto.
Bij het water werden de fietsen gecontroleerd en moest je nog een keer alles klaarzetten. Ik werd er onrustig van! Nog een keer naar de WC, papa de telefoon geven. En toen ging het allemaal te snel. Ik hoorde dat er geen dixies waren op het loopparkoers en ik moest door het water in. En daar waren ze toch: Zenuwen; op het allerlaatste moment in het water. Ik zocht Vincent, riep Vincent, zwom heel even in, een minuutje of minder. Het was ineens paniek en toen gingen we al met een toeter weg en stond ik te ver vooraan en te plotseling en te druk en zonder wetsuit en zonder de controle. Mensen zwommen over en langs me heen en ik kwam er niet in qua zwemmen.
Ik zag niet waar ik heen moest, vond geen ruimte, mijn brilletje besloeg. Ik had het idee dat ik andersom moest zwemmen, dus ik was verward. Stond mijn horloge wel aan? Ik kon alleen 1 op 2 ademhalen. Heel onrustig. Ik zag wel mensen, maar ik denk dat iedereen voor me zwom. Ik maakte 1 brillenglaasje schoon. En toen netjes om de boeien, dat kan ik wel, maar ik zag weinig. Het tweede rondje ging iets beter en ik kon zelfs een stuk 1 op 3 ademhalen, maar niet lang. Ik had nergens last van, maar de energie ontbrak ook, de kracht. Zelfs het water uit komen duurde lang. Ik ervaarde enige desoriëntatie. De meeste fietsen waren al weg toen ik aan wal kwam en de wisselzone in ging. Het was dan ook niet helemaal een kilometer denk ik, want mijn tijd van 22 minuten viel voor mij nog erg mee! Ik pakte mijn spullen (makkelijk te vinden) en toen zei de meneer van de NTB: “nu lekker gaan knallen”. Ik weet niet hoor, maar dat soort uitspraken maakt me agressief. Zal ik dat zelf bepalen? Ik moet finishen. Meer niet. Ik zag Rob en ik merkte dat het fietsen eigenlijk wel lekker ging.
De weg was lekker slecht. Ik haalde al meteen een aantal mensen in. Toen kwamen we op het ‘rondje’ wat we 6 keer moesten gaan fietsen. Ik had de tegenwoordigheid van geest om op de kilometerteller te kijken en te gaan rekenen dat ik er na 35km af moest gaan. Ik ging liggen op de fiets en vanaf dat moment fietste ik gewoon snoeihard door. Fijne weg, rustig, recht, geen wind. Ik ging er vandoor, haalde in, hield wel de controle vast, dronk redelijk en het ging erg hard.
Ik vertrouw de fiets, lig op de rechte stukken en ben voorzichtig in de bochten. Ik zwaaide naar de mensen bij de boerderij, naar de motoragente en naar de meneer die de hele tijd alles filmde met zijn hond er naast. Er was een familie kinderen en op de hoek stond het vol.
Elke 5km drinken. Ik zag alleen maar tijden van 9 of nog beter 8 minuten voorbij komen! Ik zag de tellers van de rondes ook. Er was nog een drukke hoek. Eerste rondje zat er al op. Ik keek niet echt om me heen. De kids op de quad in het veld irriteerden me, teveel herrie. Verder haalde ik erg veel mensen in. In de tweede ronde kwam Vincent me voorbij (zijn derde ronde) en hij riep: Ride On. Ik zag hem niet eens heel erg snel van me weg rijden. Papa en mama zagen mij niet, die zagen alleen Vincent en ik riep nog: mama! In de derde ronde ging ik ook een gel nemen en ik rekende uit dat ik met 17 kilometer in een half uur op 34 gemiddeld zat. Wat voor mij geweldig is. Ook al wordt het nog iets minder… Geen wind, 6×6 bochten en pacmannen. Ik zag wel mensen stayeren, maar er was genoeg ruimte. Ik hield van de ruimte, de herkenbaarheid. Na 4 rondjes kan je dan echt aftellen. Ik werd wel even blij van de gedachte dat ik hier met een hele bak ervaring fiets. Verder deed ik gewoon wat ik moest doen: hard fietsen, lekkere cadans houden en proberen toch niet kapot te gaan, want dat is niet nodig. Papa en mama zagen me nu wel! k fietste ook echt 34 kilometer in een uur! En weer eten. Rob stond daar nog.
De laatste ronde werd lekker rustig. Ik zag nog iemand voor me in het geel en ik dacht: jouw vreet ik nog op! En dat lukte, gaf me nog wat motivatie. En daarna nog iemand. Er reden 2 vrouwen voor me en ik dacht nog: balen, maar die fietsten nog een ronde! Dat is wel lastig in te schatten, hoe ver iedereen is. Ik zag dat ik de 40 kilometer in een toptijd fietste en wist dat ik genoeg had gejaagd voor mijn PR. Achteraf was het secondezwerk. Mijn PR op de 40km fietsen stamt nog uit de tijd dat we met zijn drieen samen de triatlon deden. Toen RW eerst zwom. Die heb ik nu verbeterd! Daar ben ik trots op! Toen de slechte weg weer terug en ik at nog een gellie. De bidon was leeg! Bij het tunneltje na 3 bochten die mij tijd kosten, dacht ik alleen te zijn, maar die meneer haalde me iets meer bij. Ik riep heel hard ECHO, zoals Vincent en ik onder tunneltjes doen en het was een toptunnel! Die meneer achter me riep ook mee. Hij haalde me een beetje bij en ik zei sorry. Dat was het leukste moment van de wedstrijd! Daar genoot ik echt even van. Verder vond ik snel fietsen ook leuk, maar niet echt dat ik dacht: goh, wat is dit geweldig. Net als de hele tijd, ontbrak de zin eigenlijk. We fietsten door Enspijk en ik haalde de man toch maar in. Ik hoefde niet meer zo snel allemaal en keek even naar de schattige dorpjes. Toen Deil in en dat was al druk met lopers. Even opletten en de wisselzone in. 43 km met 33,6 gemiddeld. Voor mij de max. ‘k Doe geen belofte voor de langere afstanden.
In de wissel deed ik kalm aan, klein plasje, sokken aan over het gras heen. Er stonden nog helemaal niet veel fietsen! Dat was raar, want ik zag er ongeveer net zoveel als in de vorige wisselzone en toen was ik laatste. Het deed me goed. Kijken maar hoe het hardlopen gaat. Het voelde al goed toen ik langs de muziektent liep. Helaas zag ik Rob of mijn ouders niet.
Toen hardlopen. Tja, dat was prima te doen. Er was al vrij snel een post en ik nam een spons mee en een beetje water. Ik vond de warmte meevallen. Eerst een stuk door de schaduw en het dorp uit. Dan over de zonovergoten dijk. Ik ging gewoon hard met mijn 5:20, maar het voelde aan alsof het lang zo snel niet ging. Langs de Linge en dan de Appeldijk op. Daar was weer een post. 3 posten met sponzen op 2,5km is geweldig. Daarna langs de molen. Erg mooi. Wel in de volle zon, maar dat deert me niet zo.
Ik hou mezelf koel met de sponzen. Dan weer richting het dorpje in de West Betuwe. Daar zaten mensen en weer een post. Ik vond het dorpje in best een stukje nog. Ik hield het tempo vol. 4 Rondjes in totaal: Lingedijk, molen, dorps Deil. Lopen kan ik wel. Ook 10 dagen na Corona. Al hoest ik soms wel en ik moest bij het lopen echt snotteren. In de tweede ronde haalde Vincent me in en ik riep hem nog na: “mama is trots op je”. Er waren veel snelle mannen, maar verder was het parcours niet overvol. Ik zwaaide elke keer naar Piet en ik zag kano-ers op de Linge. Na de tweede bocht stond een meneer luidkeels aan te moedigen en bij de laatste post stond ook een man van alles te roepen met een sigaret in zijn mond. Ik besloot 2 rondes zeker te blijven hardlopen en dat ging ook gemakkelijk! Ik liep 5km in 27 minuten. De derde ronde werd wat lastiger, want ik voelde wel dat ik een beetje moest. Maar ik kon ook doorgaan. Ik nam wat drinken, maar dat ging niet goed en ik kreeg een beetje krampen. Dan niet hoor. Ik blijf wel hardlopen, ik heb 1 keer heel even gewandeld om wat te drinken, verder ren ik alles. Mijn schoenen sopten van al het water waarmee ik me koel hield. Ik maakte ook drie rondes vol, maar toen werd het wat lastiger. Ik heb Rob of mijn ouders niet 1 keer gezien langs de kant. Ik wilde er niet meer moeite voor doen. Ik vond het allemaal niet boeiend. Ik ging het afmaken en hardlopend ook, al gingen de laatste kilometers niet meer van harte. “het gaat lekker” riep de meneer op de hoek, terwijl ik nog een vrouw inhaalde. Ik zei hem: “daar staan is lekker, hier rennen niet meer zo.” Ik ging wel door, dan ben ik er eerder vanaf. De laatste ronde was lekker rustig. Voor mij prima. Piet gedag zeggen dat hij daar mooi woont ‘de kinderen wonen hier’, kan ik horen. Zo grappig. Bij de laatste post ben ik het wel zat hoor. Ik zie niemand met een medaille, dat stelt me niet gerust. Ik geniet nog wel van de hele familie die me aanmoedigt en opa die de baby de fles geeft. Geweldig. Dan ga ik richting de speeltuin. Ik haal het gemakkelijk binnen de 3 uur, maar ik heb geen idee waar ik lig in het veld en met de fietsen en hoeveel er voor me zitten. Ik zie Rob nog even.
Al met al heb ik niet mijn best gedaan. Ik ben niet stuk gegaan. Binnengehengeld na een high five van mijn ouders in een mooie tijd van 2:38. Net geen PR op deze afstand, maar elke wedstrijd is toch ietsje anders. Ik was daarna een lange tijd erg aan het hoesten. Ik ben niet kapot ofzo. Ik voel me een beetje smerig. Ik kan me omkleden in de WC en ga dan ook gelijk voor de grote boodschap. Dat is mooi lang genoeg weggedrukt! Lang gewacht op de prijsuitreiking, maar de anderen zijn dan echt sneller! uiteindelijk was ik 5 van de 12 40+dames. Het gaat er om wie er nog meer mee doen. Ik had wel 1 van de allerlangzaamste zwemtijden! Als je je fietsnummer inleverde, kreeg je toch een mooie houten medaille.
Vincent was ook niet snel genoeg bij de mannen tot 40. Maar hij is uiteraard vele malen sneller dan ik. Dan vallen mijn tempo’s helemaal weg. Ik ben blij dat ik 5:30 heb kunnen lopen, dat is voor mij hartstikke goed! Ik heb de hamburger verdiend!
Fijne, rustige wedstrijd. Wegens een overlijden van een organisator was er geen muziek en dat beviel me enorm! (Oorzaak jammer, resultaat tof) Ook 6x hetzelfde rondje fietsen is goed voor mij en 4x hetzelfde lopen ben ik ook gaan waarderen. Geen drukte onderweg, geen overvol parkoers. Ik vond het prima weer.
En ‘s avonds? Voel ik niks. Geen last van wat-ook. Moe wel. Maar ook niet meer dan een ✅ op de lijst. Het kunstje gedaan. Ik wilde mijn best doen, had geen zin, kreeg geen zin en voel me er ‘gewoon’ onder.
Het dringt niet zo tot me door dat er mensen zijn die hier heel voor trainen en dat ik dat ‘tussendoor’ gewoon effekes doe.