1 September Vincents Ironman 70.3 in Duisburg en zelf een heel klein stukje van Duisburg genieten op hardloopschoenen
Ik heb de wandeling opgenomen als beweging. Eerste stuk van de dag niet, van de auto naar de wisselzone. Ik was er rustig onder, ik hoef niks te doen. Wel superslecht geslapen op een bank en benauwd. En om 6 uur op. Nadat Vincent klaar was met zwemmen wandelen aangezet en hem op de fiets zien vertrekken en toen naar de auto toe en terug. Het was toen nog lekker weer! Nog een keer hem zien op de fiets en dan een uurtje zitten en eten.
Het werd warm. Ik zag hem op de fiets en stond lange tijd mensen aan te moedigen. Daarna naar het loopparcours bij km1/3,5 en daartussen in op en neer. En dan ook weer wachten tussendoor! Toen was het wel heet. Niet moeilijk, maar warm.
En dan de finish. Wat geweldig. Hoe trots kan je zijn. Dan weer wachten en naar de wisselzone teruglopen. Ik heb m daar geloof ik uitgezet. Of al eerder. Ik was de zon een beetje zat, maar we zijn nog naar de auto gelopen. Ik was moe dat wel.
Ja ik was moe. Ja er moest opgeruimd en afgewassen. Ja het was stikheet. Nee ik had geen zin. En nee, er stond fietsen op het schema. Maar ik GA. Ik wil, misschien kan ik na vrijdag wat en ik ben geen watje. Route via Garmin. Het ging prima. Het lopen in de hitte. Even genieten van het buitenland. Stoplichten. Treintunnel. En dan.. Ironman! Naast de roeibaan waar het origineel zou plaatsvinden.
Inderdaad verbouwingen. Gaaf stadion. En weer door. Veel schaduw en bos en onverhard. Tempo wat oppakken. Langs het water en de drukke stranden. Even ik en het hardlopen.
Dan het stadion. 🏟️ hoe gaaf! Ik hoor het! Ze starten net. Wat een sfeer. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daarin verliezen. Terwijl ik er ver buiten sta zelfs.
Het bos weer in! Ook. En dan een duitse weg licht omhoog in de volle zon op het asfalt.
Anke houdt vol. Kan alles zowat. Blijkbaar dus. Fysiek van ijzer. Op ervaring al gepokt en gemazeld. Om het kerkhof heen. Saai, maar het is kort allemaal. Ben geen watje en loop gewoon. Niet fiepen. Dadelijk opruimen en in de auto zitten. Afspoelen van het zweet eerst. Maar eerst nog langs de Duitse huizen.
En terug in de Nibelungenstrasse. 5km netjes vol. Prima voor wat er nu lukt na vrijdag en dit weekend. 25k stappen. Ook met genietpauzes net onder de 7 met 6:58. Alles qua tempo is goed zo. 32 graden! En dan meteen door: afspoelen in het te kleine bad, inpakken, naar huis rijden, de was, friet eten en opzien tegen de komende week (regelen van een school, mid year review, drukte!) Het leven gaat te snel. Je kan nergens bij stilstaan of op terugkijken of van nagenieten. Past niet meer anno 2024. Op. We moeten door. Maar dit loopje was van mij! Heb ik even enorm van genoten.
2 September – de NPW triatlon, omdat….
Omdat Vincent dan zijn medaille kan showen
Om het zwemmen in een groep nog even te oefenen
Omdat ik me moe voel en niet lekker (!!)
Omdat ik níét naar de drukke, dikke bootcamp wil
Omdat het kan dus
Zenuwen wel ja. Dit gezelschap 🤮 De hele tijd wie er eerste ligt en zo. Ontspannen had Annemarie gezegd. Niet uitsloven is zo moeilijk hier!
Zwemmen ging top. Navigeren geweldig. In iemands benen hangen, maar inhalen voor het trapje. Blij mee! 7,2
Wisselen dan. Kalm aan. Ik heb geen enkele haast.
Fietsen irriteerde me. ‘Je ligt eerste dame’. Boeie. Die andere 2 lopen veeeeeel harder. Drie dames. Ik fiets lekker. Lig prima.
Bochten en de rotonde ruk de pluk. Denk aan Kerry.
Jammer dat DdK alleen maar lek heeft gereden; ik vond er te weinig bloed bij. EK had me ingehaald. Zij moet proschema eer hoog houden. Ik moet heel blijven. Ik zag J van metafoor van vorig jaar, het werk. Bam. Die was niet oke. Lang over zijn naam gedacht. Metafoor. Bah bah bah. Relax! Dat ging niet meer. 6,9/7
Wissel 2 deed ik helemaal gewoon rustig aan. GN vroeg of ik mee ging lopen, maar ik wil mijn eigen tempo doen.
Rennen. Beetje zwaarder, maar ik deed sokken aan en mijn eigen tempo. GN en EK lopen toch veel harder. Heb ik geen zin in. ‘Trots op je anke’ zegt DdK als hij voorbij snelt. Ik vraag nog waarom. Maar als ik er over nadenk: omdat ik mijn kind heb opgevoed. En zijn lieftallige gezinnetje kijkt niet eens om de hoek! Rob is er wel bij 🥰
ik doe heel strak 5:15. Ik had 5:30 gewild. Gewoon rondje voor rondje joh. Beetje volhouden. Ik zie J van metafoor weer en dat slaat meteen op de peesplaat. Bijzonder hoe dat werkt, muscle memory. De kleuren zijn mooi. Sandra is leuk om te zien. Ik maak m lekker af op 5:15 gemiddeld. Allemaal prima voor mij! 7
Ik loop terug om J te spreken. Ik voel me goed. Hij voelt zich het mannetje. Mijn voet reageert, maar ik kom daar wel overheen.
Dit was beter dan de bootcamp. Dat zeker. Zoals al zo vaak denk ik: dit was de laatste keer
#enikhouhelemaalnietvanwedstrijden
We gingen nog even bij T en A langs, om Vincents trainer te bedanken. Wat een topmensen zijn dat toch. Als ze niet zo leuk waren, zou je jaloers worden.
3 September – de laatste lange training fietsen, een duurrit van 4 uur.
Waarom laat die kloteschool ons dagenlang wachten?!?! Wie snapt het nou niet? Ochtend verspild. Moe. Geen last van npw triatlon. (read that again) Erger me aan mensen. Kwil werken (doe dat ook een uurtje). Niet fietsen. Niet weer. Het gaat moeizaam. Alles. Alles is een bende. In huis en in mijn hoofd. Uit mijn ténen werkelijk, deze training. s Middags pas vertrokken, want we wachten weer op die kloteschool en een leerlingcoordinator die niks laat horen. Dus toen we eenmaal gingen, was de droge ochtend om.
Eerste stuk met Vincent die moeizaam uitfietst. Daarna alleen verder pushen en steeds denken: ik stop nú, maar rekken tot 35km. Toen moest ik echt plassen.
Dan met mezelf afspreken te blijven fietsen tot 70km. Met de muziek hard aan vond ik het nog geploeter. De cadans krijg ik dan niet goed. Dat blijft stoempen. En het eten en drinken was ook erg rommelig.
Nog een stopje bij het kunstwerk wat onwijs tegenviel, maar wel een gesprekje met een andere fietser. Na 80km werd het steeds minder. Geen zin meer, steeds minder kracht en animo. Ik moest bij Harderwijk een stukje over de weg, dat was wel grappig.
Na 90km reed ik de Knardijk op en ik was er helemaal klaar mee. Het was dat ik even snel thuis zou zijn op de fiets dan te bellen of ze me zouden ophalen. Het begon ook nog te regenen. Ik wilde eigenlijk gewoon in de berm gaan zitten te huilen, zo klaar was ik er mee! Maar ja, dat helpt niet he. Het was nooit eerder zo sterk. Tussen 90 en 95km dacht ik alleen maar: hoe-hoe-hoe. 100km gingen vol en toen met wind tegen en regendruppels op het vizier naar huis bikkelen over de ibisweg.
De laatste lange training, dacht ik keer op keer, dat hield me aan het trappen. Niet dat mijn benen moe zijn ofzo en het tempo is redelijk (de cadans ronduit slecht) en acceptabel voor een hele wat mij betreft qua tempo.
Maar ik ben het trainen gewoon zat en alle dingen in het dagelijkse leven ook, behalve mijn werk; daar geniet ik van! Al verstijf ik ook als ik aan het beoordelingsgesprek morgen denk. Maar ik bedoel dat gezeik met de school en certificaten en mijn huis is een bende en ik vergeet eten te kopen en de was blijft maar liggen en nu moet ik ook nog mijn fiets extra schoonmaken. En een goed voedingsplan. Ik eet wel gellies weg, maar 6 vandaag. En 1,5 bidon. Ik heb wel gekeken onderweg en genoten van de rust. 1 keer moest ik mensen inhalen en kwamen er twee oudjes tegemoet en ik kon wel versnellen, ging die meneer tegenligger zwaaien dat ik weg moest! Hij zou zelf ook kunnen inhouden toch… Ik voelde me over het algemeen al wat gepikeerd, vooral over de school. Nou ja, toch 115 kilometer uit mijn tenen en benen gehaald.
4 September – 1 Bak onrust, zowel buiten als in het zwembad.
Een hele slechte onrustige nacht.
Gevolgd door een nog onrustigere dag met VAVO’s en oplossingen in een stroomversnelling. Met doorlopend (leuk) werk. En leuke collega’s. Dat dan wel.
Een lastig gesprek qua mid year review vond ik, want de teamlead die ik afkeur omdat hij slecht sturing geeft, zat erbij en werd ongelukkig door mij. Vind ik rot. Mineur.
En dan snel naar het zwembad.
Druk en drukte en nog meer onrust.
In baan 3 met achtje training van G.
I kept up. Moeiteloos.
Inzwemmen iets van 350m
Dan 3×150 50bc-25rug-50bc-25school
Rug was drama vandaag. Disbalans
400m met versnellingen
6×50 snel heen, rustig terug
300 rustig met achtje
Nog een keer iets van 400 met meer versnellingen
100 wissel en toen had ik geen eens meer zin in uitzwemmen.
Garmin rekent veel te veel. Ook al een rommeltje.
Maar ik voel me niet goed. Dat heeft het bad in Poort op mij als uitwerking. Ik kan niks. Ik ben te min voor deze mensen. Dat wordt in het bad versterkt. Hoe goed ik ze ook bijhoud.
En ‘s avonds ben ik erg, erg moe. Van alles. Alles. Van de sneltreinvaart.
Van alles tegelijk.
Kan ik nog uitstappen?
Down Down Down Drown Drowning 🛟
5 September – Bootcamp die lekker was!
Op je plek blijven en heel veel easy oefeningen. Heerlijk! Was ik aan toe. Alles kwam aan de beurt: armen, benen, kuiten, bilspieren. Tussen Vincent en DvR in: dan kan de rest me gestolen worden. Vincent lekker showen met zijn medaille. Fysiek ga ik goed.
6 September – Duurrit van 2 uur om bij te kletsen en een kort koppelloopje
Alles voor Vincent is geregeld. 2 Vakken op de Vavo overdoen. Hij rijdt op dinsdag en vrijdag naar Harderwijk.
En als er dan opeens zo’n last wegvalt, merk je pas hoe zwaar het was en nu ben ik echt heel, heel erg moe. Maar die laatste trainingen doe ik ook nog hoor! Ik ga wel sporten, maar ik heb geen zin meer. Zelfs niet in hardlopen. Het gaat allemaal, maar niet meer echt van harte. Slaap al slecht voor de triatlon. Vind het eng, maar ik weet niet wat precies. Het gaat in mijn hoofd zitten. Hoe lang, hoeveel ga ik eten, wat ga ik voelen.
Ik ben samen gaan fietsen met Manuel weer een keer en moest nog even wat setup voor de fiets testen. Expres tegen de wind in op de dijk, want het lijkt er op dat we dat voor de kiezen krijgen volgende week.
Maar na de A6 was ik de wind zo zat, dat we richting terug gingen bij het natuurpark.
Het was vooral gezellig bijkletsen en dat vond ik echt leuk. Ik trok me maar niks aan van het tempo of iets. Totaal oninteressant. Ik fiets en ik maak 2 uur vol. Meer is het niet. We moeten een ommetje maken om de twee uur te halen en gaan lekker over de Knarweg. Het is druk met landbouwvoertuigen!
Vermoeidheid wreekt zich in een lage cadans.
verder kost het allemaal weinig moeite – Fysiek.
ik at genoeg gellies. De borden staan al klaar voor de triatlon!
Ik heb het gister ‘in the open’ gegooid op alle social media en nu wordt het wel opeens echt allemaal en dat is lastig voor mij. Geen verwachtingen hebben.
De fiets set up is goedgekeurd, ik heb geen last van de bak.
En dan een stukje koppellopen. Ik kleed me om. En dan maar weer zien wat de beentjes doen. Ging dat even hard! nou ja. Ik hoef niet op te letten, ik hoef geen zin te hebben, ik heb nergens moeite mee. Maar ik geniet er ook niet écht van. Ik maak met wat ommetjes lekker 5,5km vol na 55km fietsen vind ik dat wel mooi. Ik zweet peentjes. Maar ik heb verder nergens moeite mee. Al ga ik dit tempo absoluut niet lopen op een marathon. iets met 11 kilometer per uur. Nu is mijn taak heel blijven en zijn het maar 5 kilometertjes. Ik doe het voor de eierkoeken. Daar heb ik dan opeens zin in. geen aandrang, geen problemen verder met lopen of 2,5 uur sporten weer.
Nogmaals: fysiek zit het wel snor, maar dat koppie……… Het hoofd van deze ouwe taart rammelt en bubbelt.
Ik zie net in het schema dat het rustig moest gaan. Ik zet er maar bij: “oh sorry, het was niet rustig, maar het voelde heel behapbaar en het was warm. En ik wilde 5,5km vol maken. Het moeilijkste is dan de route verzinnen. Mijn hoofd kan dat effe niet (meer)”
7 September – Hardlopen – met marathontempo-blokken en ‘s avonds ook nog zwemmen
Klaarklaarklaarklaar….. zo klaar mee. Zo ontzettend geen zin meer. Mijn hoofd is doodmoe. Al die andere dingen die moeten gebeuren: fiets schoonmaken, een voedingsplan, huishouden: ik kán niet meer. Nou ja, mijn hoofd is óp. En ik slaap slecht, want die hele is me echt doodeng. Zoveel wat mis kan gaan, waar ik stuk aan kan gaan. Nu ‘iedereen’ het weet beginnen de pijntjes. Freaking weird dat de peesplaat irriteert.
En ik lig ‘s nachts maar te tellen: hoe lang ga ik lopen, hoe druk is het onderweg, haal ik de cut-off. Ik heb absoluut geen zin meer in trainen. Kan nu niks meer winnen, alleen verliezen. En waarom zou ik nog trainen als er mensen zijn met flink overgewicht die voor een halve marathon trail alleen maar wandelingen hoeven te maken met de hond? Of idioten die een week voor de triatlon een trailmarathon doen in de bergen? Dan is er nog de vrouw die vandaag niet meedoet aan de triatlon, want ze heeft gewerkt. En volgende doet ze ‘ook al’ een sprintje. Waarom ben je opeens een heldin als je zwart bent en een halfje ‘voor de familie’ doet, waarom zij wel en ik niet? Wat zeiken de wijven over de overgang waardoor er zoveel niet meer kan? Waarom haakt de een na de ander af op de hele en zegt er niemand -echt niemand- ‘anke, wat ben jij sterk’. Geen enkele moeder die máándenlang in spanning zat over een eindexamen. En dan is er natuurlijk nog het wonder met een spierziekte die als para-atleet de 5de hele triatlon doet. Ik ben de para die ineens hoort dat ik een hele moet doen zonder mijn eigen voeding aangereikt te krijgen.
Ik heb niet 1 keer 20 uur getraind in een week. Zelfs niet als ik alle wandelingen meetel. Hoezo moet ik nu nog wel veel trainen en opletten en niks aan mezelf stukmaken? Waarom ga ik dan toch hardlopen als ik zo geen zin heb?! Ik kan altijd stoppen. Ik doe kalm aan. En ik eet onderweg. Wandel daarin. Het is weer heet. Ik hou me in. Ik heb toch besloten 5 uur over een marathon te doen. Geen haast maken. Elke 3km jellie eten vandaag.
Kilometers op marathontempo iets proberen, maar ik doe geen beloftes. 5:45 kan, maar 6;30 ook. De route is te kort, Garmin slaat een ‘herstel’ over en ik vind het wel best. Ik ben ook geen zwarte heldin, geen verdrietige overgangs-vrouw, geen supermens. Ik doe een hele niet ‘zomaar’. Ik doe het. En daarmee basta.
Het tempo valt mij zo enorm mee. Ik loop 6:15 gemiddeld. Geen garanties. Sorry, lang verhaal. Maar nachten achter elkaar wakker liggen werkt niet voor me. Wel een MEGAOVERWINNING ++ behaald: Geen toilet nodig onderweg en ook niet direct na het lopen!! Ik eet de komende tijd alleen maar witbrood. Na de triatlon weer over op vezels, maar nu schrap ik ze even.
En daarna zwemmen. (don’t ask why)
Vincent ging, ik reed mee, hij mocht in de Arteon. Ik hoefde niet volgens mijn schema. Ik was aan het kleppen en miste de 5 minuten inzwemmen. Dus ik begon met de opdracht: 500m. DR zwom in mijn baan mee, vanwege de drukte. DS zwom ook mee. En R. Uiteraard kwam A pas om 20 over 5 aanzetten. Toen hadden wij de 500m zone 1 en 100m zone 2 al gedaan. DR haalde ons in. Maar dat is logisch. Ik zat lekker achter R. Daarna 400m rustig en 2x100m sneller. R bleef lekker voor. Ik deed maar wat mee. Boeien. De 300m ging ik voorop (die zijn wat minder snel zie ik) en daarna natuurlijk 3×100! Ik had het er wat zwaarder mee, dus ik ging wat trager, maar A ging nog langzamer lekker. We moesten nog 200m doen en 4×100, maar dat werden en 2 in verband met de tijd en die deed ik wat kalmer, want ik was er klaar mee. Gewoon klaar hoor. Lekker alles met achtje gedaan. training van W.
8 September – De fiets weer op: Laatste lange rit, not as it should have been
rustiger geslapen, maar goed is anders. En geloof het of niet: peesplaat rechts, knie links doen pijn. En onzeker tot op het bot. Ik hou me vast aan: doe wat je getraind hebt, en reageer op dat wat je nog niet eerder hebt meegemaakt. Ik heb genoeg ervaring. Maar totaal nergens zin in: niet in sporten of eten of wat dan ook. Sleep mezelf de dag door. Opstaan. Bezoekje Hilversum. Dan opruimen want Rob gaat verven. Ik wil niks. Niks doen. En ik kom dus nergens toe. Niet voor de was, geen winkel, geen blog. Ik laat de rest het maar moeilijk hebben en stoer doen en zielig zijn. Ik ben nu al op.
Anke en garmin aan het klooien. M opgehaald. Toen dacht ik dat dit lopen was. Horloge gestopt. Niet dus. Het ging niet snel. Zat niet in mijn hoofd. Dus eerst 2km gefietst, toen gestopt en opnieuw gestart en dat is lastig met schemaatje. Als ik niet met M was gegaan, had ik ‘m misschien wel helemaal overgeslagen. (heel misschien) ik moest 70km en tempoblokken erin. Nu is de tijdritfiets zo goed als klaar, dus met de racefiets en met M samen heeft dat niet zoveel zin. M fietst niet zo hard en niet zo vaak, dus dat gaat helemaal niet snel (laat staan tempoblokken). Het was keidruk op zondagmiddag. Ik zag IE met haar Duisburg shirtje! Ik legde M een beetje uit van school, maar ik merk dat ik dat ook wel zat ben (net als ALLES). En toen was zij na 10km lek. Voor de tweede parkeerplaats. Balen zeg. Maar het ging mij ook wat te traag. Ik ging alleen verder. Zonder muziek, zonder plan, zonder motivatie. Stukje wind mee. Op de Knardijk ook druk en ik stopte om te appen met Rob, Vincent en M. Best raar om haar achter te laten, maar ik heb gewoon mijn eigen ding. Het voelde allemaal niet goed. Achter een lieve mevrouw aan de dijk op. Koester ik: dat zij met haar kratje op een gewone fiets naar boven ploetert. Ik stop ook even bij de Praambult.
Ik kan niemand helpen. Eigenlijk mezelf ook niet. Stuk van de route verder maar nemen dan. Wind tegen op de Ibisweg en VEEL wind tegen op de Doddaarsweg.
Ik dacht: als ik 35km heb ga ik richting huis. Het worden er geen 70 en ik doe de tempoblokken ook niet. Zo zinloos tegen de wind in. Ik doe genoeg mijn best. Ik eet te weinig. Ik pieker teveel. Ik reken wat ik moet fietsen en of ik kan schuiven in Final Surge, dat mijn training gaat kloppen. Nog een stopje voor een jellie.
En dan een stuk wind mee op de makkelijke weg. Niet meer om. Dat was het moment dat ik dacht: ‘dit gaat echt niet meer goed, Anke’: ik wilde het fietspad onder de snelweg wel nemen, maar de roep om naar huis te gaan was sterker. Dat is eigenlijk nooit zo. Als ik denk: oh, die is echt nog leuk om te doen, rij ik daar voor ik het weet. En nu dacht ik: NEE. Zelfs wind mee vond ik moeilijk en lastig. Ging wel snel voorbij gelukkig. En dan nog onder de A6 door en door het bos wat al herfst wordt. Ik had echt moeite om het op te brengen en de moed er in te houden. Ik wilde er toch 56km van maken voor een groene training. Achter de wijk langs, het tempo maar laten zitten en dan precies op 56km afmaken. Ik heb de 2km er later bij opgeteld.
Gemiddelde LAAG, Cadans nog rampzaliger en ik ben er nog moe van ook en kan alleen nog maar op de bank hangen. De trainingen zitten er op. Nu moet het hoofd nog goed gezet worden. Ik zie uit na een najaar vol regen, rust en beetjes trainen, maar vooral veel naar de mooie nieuw geschilderde muur kijken en het huishouden bij kunnen benen!
9 September: een dagje rust
Het huishouden wacht niet tot de triatlon klaar is. Gaat niet vanzelf weg. Weken geprobeerd, maar helaas. Dus ik ga strijken en noem het lekker krachttraining!
Eerst de spullen van de mannen dan de mijnen.
Vincent zat op de tacx
Ik ben nu al erg gespannen. Bang dat ik te zenuwachtig ben. Me verveel op de fiets. Niet genoeg te eten binnen krijg. Aan de andere kant: been there, done that; survived it all. Maar ‘s nachts voelt het anders. Ik heb het al bedacht: ouderwets de rozenkrans bidden! Gek als iets de hele tijd in je hoofd zit, muurvast. En dat blokkeert dan de rest: honger, contact, aandacht voor de kleine dingen. Ik heb nergens last van, geen pijntjes, niks wat trekt of stijfjes is, fysiek geen klachten. Maar dat hoofd!! Put it off.
Toch nog even naar buiten voor een wandelingetje met zijn tweetjes. Even kletsen over werk. Managers. Teamleden.Twaaide lekker. Alweer vroeg donker. Even frisse lucht. Binnen hangt de warmte nog. De lichten vroeg aan.
10 September – Weer fietsen – het is “maar” anderhalf uur
Gemiddelde is mooi 28 en geen 24,4, zoals Garmin zegt! Garmin heeft weer iets totaal niet meegerekend. In de stad is het namelijk altijd rommelig: stoppen voor een bus of een schoolklas kinderen die tegemoet komen. Wind tegen. Ik had geen idee van de route en hoe ver ik zou komen. ik vertrok wat te laat. Een hoop gedoe en wind tegen in de stad dus. Ik ging toch even kijken in de wisselzone, al krijg ik alleen bij het idee al hartkloppingen! Ik vind het zó spannend!
Ik slaap er slecht en onrustig van en neem de Rescue Druppeltjes, maar dan moet ik weer plassen ook. Ik kom uit met het eten! Bij de wisselzone neem ik een jellie. Dat is mooi, want dan rij ik via Almere Haven. Ik maak geen haast. In de warming up van 3 kwartier zeker niet. Ik hobbel gewoon door haven, waar de Dixies al klaar staan. Ik word gelukkig voorgelaten door een auto, want ik was niet op tijd met uitklikken. Dan het bochtige stukje op. Moet ik ook eten en drinken. Ik ben wat dat betreft goed geconditioneerd intussen: ik krijg honger en dorst! Na 12 en 20 minuten!! Ook en vooral als het wat later is al. Ik begon me op 44 minuten echt af te vragen: het is tijd toch?! Dan moet ik een tempoblok doen. Er staat in mijn training die ik heb gemaakt een vraagteken achter 😉 Ik doe mijn best, maar niet idioot veel. Dan kom ik in het tweede tempoblok bij de Galjootweg op een enorme wegversperring. De weg ligt open.
Ik ga ‘klunen’ door het zand. Zet mijn horloge stil. En daardoor slaat ie het tempoblok denk ik over. Fijn dat ze de weg beter maken, maar nu wel even lastig. Ik heb een afspraak om half 12 en ik krijg verdikkeme haast! Ik heb nog maar 3 kwartier en ik had graag iets eerder thuis geweest. Wat echt RUK is, is dat de schoenen nu vol zand zitten en de klikpedalen het echt niet meer doen. Ik kan niet inklikken en dat is erg lastig. Als ik de dijk op draai, ga ik het derde tempoblok in. Wind mee, makkie. Echt te gemakkelijk. Dat zou een mooi wedstrijdtempo zijn, haha, 38km/uur. En gelukkig maar, want de tijd begint te dringen. Bijna een bidon leeg bij het Bloq, dus dat is ook wel oke. Ik ga snel langs de kassen. Ik maak 40km vol.
Snel de fiets en de vuile schoenen aan de kant en op naar de cranio therapie! Ik ben niet eens te laat (wel qua tijd, maar ze liep gelukkig iets uit)
Ik moet “voelen”. Ik mag niks zeggen, alleen maar voelen en niet piekeren en niet malen. Dat laatste is wel heel erg moeilijk, om dat hoofd stil te zetten. Maar ik voel langzaam aan mijn voeten weer. Ik doe mijn best om aan leuke dingen te denken of een ‘veilige plek’ te vinden, maar het is niet te doen met mijn hoofd. Totdat… ze bij mijn hoofd zelf komt. En opeens gaan mijn benen ‘praten’ De rest van mijn lijf vormen de gedachten en ze roepen eigenlijk: heb vertrouwen in ons, hoofd! Wij doen het werk, jij lost de problemen op die wij niet voor je zullen maken. Mijn benen, mijn voeten, mijn knieën, mijn schouders en ook mijn darmen laten weten dat alles heel, heel erg goed gaat. Klinkt vast een beetje gek, maar eindelijk is het hoofd ‘stil’. Heb vertrouwen, klinkt het. Het helpt me enorm. Ik ben nog nooit zo fit geweest, waar zou ik me zorgen over maken. Tot nog toe zijn we pas 1 keer iets tegengekomen wat ons/mij heeft afgestopt. Nu is het een kwestie van de rust bewaren. En het vertrouwen houden.
Garmin vind dat ik klaar ben: een Piek heb ik in geen maanden gezien. Mijn bordje in de wisselzone hangt. En mijn nummer is 1173 – november 1973. Ik kom een mooi gedicht tegen over Angst. Toeval he?
Mijn hoofd is rustiger. De blog is bijgewerkt. Alles is gewassen. Alle trainingen zijn nu wel gedaan eigenlijk. Ik moet niks meer. Er is een hoop verwerkt. Ik hoef niet te winnen, niets te presteren en me vooral niks van anderen aan te trekken. In de zee vloeien en meegaan. Ik kan toch niet terug.
11 September – Nog eventjes hardlopen dan maar
kramp! In mijn voet! Dat heb ik nog nooit gehad! Links nog wel! Rustig verder inlopen. Trekt wel weg hopelijk. Ohnee, word ik nu al moe?! Ik ben nog geen 2km op weg. En de hartslag is opeens weer hoog! Nee, de peesplaat in de rechtervoet trekt! Rustig blijven. De wolken en kleuren zijn mooi en het is droog. Mijn knie links – auw. Is het nu erin geschoten? Gelukkig voel ik mijn voeten niet meer.
3 minuten wedstrijdtempo: hoe moet ik nou weten wat dat is? Garmin staat stom ingesteld, maar lekker rond hrf 150. Dat hou ik 3 minuten vol, maar geen 300!! Ik ben nu al buiten adem. 2 minuten rust. Ik denk dat ik weer moet. Hoe kan dat nou? Natuurlijk moet ik in de volgende 3 minuten de brug over! Doen mijn enkels opeens zomaar pijn. Slaat nergens op. Ik verveel me nu al. Tjezis. Ik moet omlopen en het is al donker. 2 minuten rust voelen wel redelijk. Ik kan toch ook 2×2 uur rust doen zaterdag? Nog een keer. Nog 1 keer iets harder. Ietsje flinkere passen. Maar niet vallen nu of iets verzwikken! Wat een hopeloos gedoe zo. Ik tel tot 180 (3 minuten) en zelfs dat lukt niet. Geen idee hoe hard ik ga, maar hopelijk niet te hard; dat schept verwachtingen. Ik ben bij de baan. Mooi op tijd. Ik moet 5 minuten uitlopen. Om de baan dan maar. Oppassen met het gras! Niet uitglijden! Het begint te regenen. Ojee, dadelijk vat ik nog kou! Dat zou te zuur zijn. Ik heb meer pijntjes, ongemakken en twijfels dan ik in máánden heb gehad!! Annemarie zei me: “heus niet iedereen doet een triatlon, laat staan een hele. Als je in dat wereldje zit, lijkt het zo, maar dat is echt niet waar.” Daar hou ik me maar aan vast en dat het voedingsschema klopt en dat ik superfit ben, maar vooral die tijd tussen sluiting wisselzone en zwemstart: die 45 minuten zullen de allerzwaarste zijn. Ik heb vandaag 7km gelopen. Op 6:01. Gewoon 6 keer dat en ik spring een gat in de lucht. De donkere lucht. Mijn lievelingskleuren.
Alle pijntjes gingen ook weer weg. Het ging te hard. Geen verwachtingen. En dan volgt een droomscenario: na al die jaren voor hem op en neer rijden, ben ik nu bij de atletiekbaan waar hij getraind heeft en met zijn eigen autootje naar toe gereden is. IK RIJ MET HEM MEE TERUG. En het regent nog ook. GROOTS
12 September – proefrondje Challenge zwemmen
Zoveel geklaag, zoveel mensen die ‘niet genoeg getraind’ / ‘niet snel genoeg’ \ ‘niet mee kunnen doen’ \ ‘veel spanning op werk/met de kinderen hebben’ / ‘ zieliger dan zielig’ zijn. Zenuwachtig, beweren ze. Nou lieve lieden: ik sta nu al misselijk op! Ik moet nu al mijn best doen de ademhaling onder controle te houden. De HRV ligt onderaan. Ik ben doodsbang (en niks minder) voor de tijd vóór de start. Ik heb geen enkele week extreem veel (de befaamde 20 uur) getraind. Ik heb geen pijntjes, ik ben niet snel, maar ik doe de hele triatlon. En volgens Annemarie lijkt het alsof iedereen dat kan, omdat we ‘in dat wereldje’ zitten, maar is dat absoluut niet waar. Dat doet me goed, dat ze dat zo zegt.
Ik werk in de ochtend. Dat voelt raar. Moet ik ook nog eens alleen een gesprek doen. Dubbele misselijkheid, maar het gaat vanzelf. Ik krijg af wat ik wilde en om 2 uur sluit ik de dag af. Mijn druppels komen binnen. Dit zou moeten helpen. Ik denk: waarom niet meteen proberen? Ik moet nu naar het proefzwemmen tussen alle schreeuwerige zichzelf-pro-voelende-superatleten.
De druppels kicken in. RUST. Het kan me allemaal niks schelen. Het doet me niks. Ik geniet er zelfs een beetje van langs de wisselzone te lopen en naar Vincent te zwaaien! Ik grinnik erom. Natuurlijk hoor ik hoe snel katja kan fietsen, hoe geweldig krista alweer loopt en katja beweert zelfs dat ik genoeg getraind heb: ze heeft geen idee, de duffe kakelkip. Ze stralen en shinen en ik doe lekker mijn eigen ding. De woorden van Annemarie in mijn achterhoofd en ik ben erg blij met het gedempte gevoel: niet misselijk, niet overdonderd. Doe rustig wat ik moet doen. Ga solo het water in en kijk waar ik heen wil. Even rustig zonder massa. Ik heb Annemarie gezegd dat ik 1uur40 ga zwemmen en zij vond dat dat incl wissel was. Dacht het niet. Ik zwem strak van rode boei naar rode boei. Het brilletje is top. Dan zwemmen er mensen om me heen. Wat gaan ze snel! Ze wachten op elkaar, maar ik ga strak langs de boeien. Kan ik mooi tellen zaterdag.
Om de gele heen, om de volgende gele heen. Ik kijk maar niet naar mijn tijd. Let maar niet op mijn slag. Ergens kom ik er even in, na een hele korte stop om te genieten nu het kan. Zaterdag moet ik vast door (is dat zo). Dan doen mijn benen wat mee en is de slag 1 op 3 best strak. Achteraf levert het niks op qua snelheid. De km in dik 21 minuten en dan lekker door. Ik snap niet dat iedereen buitenom zwemt. Maar ik wil zo min mogelijk! Ik let wel goed op. Langs de wisselzone zijn er wat golfjes, gelukkig. Het moet niet te makkelijk zijn. Er moet wel een excuus zijn. Als we terug gaan laat ik het tempo helemaal lekker vieren. Goed kijken waar ik heen wil en om me heen kijken en navigeren. Ik zwem zo 2km weg. Dat kost wel een hoop tijd. Dus Annemarie: anderhalf uur ga ik echt wel nodig hebben. En dat kan eerder oplopen dan sneller gaan. Ik kleed me rustig om en luister maar weer naar alle geweldenaren, maar het blijft niet plakken.
Het brilletje is goedgekeurd! Ik heb een nieuwe, dure gekocht met 1 corrigerend glas op links. Zet ik de bril op thuis, zie ik niks beter. Helemaal niet goed. Rob kijkt ook en die ziet duidelijk verschil. Nog ‘s kijken, maar ik word er niet blij van. Totdat… ik de bril omdraai! Dan zit links ook links en het is geweldig!
na het zwemmen wil ik even naar Vincent die in de wisselzone staat. Het is uiteindelijk toch allemaal voor Vincent hoor, ik loog niet: alles draait om Vincent. niet om mij. En dan zie ik Michelle Vesterby lopen. Ik volg de Deens pro-atlete op insta. Ze is echt geweldig. Echt.
Twee kleine kinderen en zij snapt het: daar doe je het voor. geen geklaag hoe zwaar het is met jonge kinderen die willen voetballen, nee, alleen maar liefde. En daar loopt ze, niemand herkent haar. Ik hoop dat ze wint in haar laatste wedstrijd als pro-atlete. Voor haar boys.
ik merk dat ik van de druppels wel een beetje dizzy ben. Of van de bril. Ik zie niet heel goed. Ik ben in elk geval eerder jankerig en emotioneel en ik denk dat dat door de druppels komt. Verder is de gelatenheid heerlijk! Het zal allemaal wel met die triatlon. Ik weet inmiddels dat alles neerkomt op de marathon. Ik zei al: niet misselijk bij het zwemmen, een fiets die heel blijft en niet álle Dixies van binnen zien en mijn race is top.
13 September – Fiets setup last test
Het gaat moeizaam: alles. Ik kom niet echt tot actie, ik slaap erg slecht en ik ben moe. Ik leg de zooi klaar, maar niet in 1 keer compleet. Ik heb een mooie conversatie waarin ik alle beren van de mentale triatlon uit de doeken doe.
En zo ging het ook. Met Vincent samen de startnummers opgehaald. Door die druppels is er inderdaad een soort gelatenheid, maar mijn favoriet of gemakkelijk zal het niet worden. Terug naar huis om te eten. En ondertussen drink ik bidons leeg. Alles lijkt op een ideale dag morgen.
Rob heeft een bak gemaakt op mijn fiets voor de noodspullen. Die moet ik nog testen. En of ik de Jellies kan meenemen. Ik ga helemaal ‘in vol ornaat’ met Vincent samen een half uurtje fietsen.
Alles voelt wel super. En de laatste dingen zijn klein: andere mouwtjes en hopen dat het iets minder waait morgen. Dan mag ik op de weg fietsen. Het tempo is erg belabberd. Dat kan vast beter!
Dan alles nog een keer klaarleggen:
En dan brengen we de fiets naar de wisselzone. Samen met de spullen gaan die daar overnachten. Ik vind het niks.
Ik klets nog met een hoop mensen. Dat ik toch de hele doe. Ik heb wel drie keer gehoord dat ik goed getraind heb, maar er is werkelijk niemand die dat tegen me beweert die het kan staven! Ik vind het leuk te horen dat ES vannacht (ook) verdrinkt en gediskwalificeerd wordt en doodsangsten uitstaat. EK is de blijheid zelve. En dan gaan we pannenkoeken eten. Maar als we de wijk inrijden, weet ik dat we de personal needstassen zijn vergeten. Vincent rijdt nog een keer terug.
Na 4 pannenkoeken zit ik vol. Alle spullen liggen klaar. Anke is fysiek klaar – al heb ik nu overal pijn!
Morgen gaan we het zien. Of ik de laatste afstand ook kan volbrengen. Theoretisch staat me niks in de weg. Maar het blijft een heel ding, anders zou iedereen het wel doen toch?