12 oktober – Fietsen en zwemmen
Doe de hele dag door rollen en oefeningen tegen de muur. snachts heel veel pijn aan been en knie door de katten die er op of tegen liggen. Heel veel last. Knie vooral: die steekt echt heel erg. Overdag eerst alleen stijf, na veel rollen beter. Dan heel erg poepen. Ongewoon. Darmen leeg, PIJN TREKT WEG. Ik herhaal: pijn verdwijnt!!!! Heel vaak plassen. Wel erg moe. Ben Mezelf weer. Mijn darmen blijk ik te zijn.
Fietsen op Robs fiets. Waarom niet gewoon op de e-bike als ik dan lekker buiten kan blijven fietsen? Hard gaat het niet. Het voelt ook niet alsof die fiets echt meehelpt. Alleen na de bocht even. Het is best kil en het waait als altijd, maat niks wind mee. Ik vraag me wel af: gaat de conditie echt zo snel zo hard achteruit? Er zit geen tempo meer in, ook dus niet met een helpend motortje op Robs racefiets. Ik vind het fietsen wel leuk, maar het haalt het voor mij niet bij lopen. Ik ken dit allemaal wel: alle dijkjes en wind en kou.
Gelukkig heeft Robs fiets brede banden; dat voelt goed voor me. Maar ik voelde me na zo 17km gewoon moe worden. Bizar, want een maandje terug draaide ik mijn hand niet om voor 50 kilometer. Mijn been gaat wel beter, dat is de blokkade niet echt. Het kan ook kou en wind tegen zijn en gewoon moe van alles. Maar ik snap niet zo goed dat ik echt geen 25km/u meer red gemiddeld. Beter iets dan niets, maar het is allemaal al frustrerend genoeg.
Meteen na het fietsen weer rollen (en plassen natuurlijk). Daarmee trekt echt alle pijn uit de kuit weg. Raar. Het blijft gevoelig, maar ik wil blijven lopen in de kamer om te voelen hoe pijnloos het is. Ik krijg het moeilijk warm. Misschien kan ik echt niet tegen pepernoten? Ik geloof meteen dat mijn darmen geblokkeerd waren en die de blokkade in mijn been veroorzaakten. Dat weet ik eigenlijk zeker, zo was het. De opdracht voor volgend jaar: de darmen onder controle krijgen.
Zelfs geen zin meer om te candy crushen na 200 levels in een week. Ook klaar mee eigenlijk.
We gaan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. Vincent en ik. Voor we wegrijden: plassen. Voor de les: plassen.
Merken dat lopen PIJNLOOS is. Waarom voel je dat eigenlijk nooit? Pas na een week met alleen maar pijn?!?! Ik ‘genoot’ er maar even van.
Inzwemmen. 250m. Alles met 8je vandaag op de laatste 100m na.
Met G, R en Vincent in de baan. Lekker rustig. Geen gejakker. 4×200 z1 en de laatste z2. Prima! Breed insteken, laag ademen en gewoon maar doormaaien. Ook hier koud. Afzetten met 1 been, links doet dan wel geen pijn meer en geeft geen last meer, maar het been heeft een optater gehad en is ‘vermoeid’. Tussen de 200tjes kletsen we over Gs wedstrijd, Gs plannen en de winnaars. Vincent is verbijsterd dat het zo gezellig kan zijn! Twee keer 300m. Vincent voorop en ik achter R en het is fijn als je niet op de afstand hoeft te letten. Tempo is prima, misschien ietsje te hoog, maar te doen.
Vincent gaat eruit. Die is kapot na een week ziek zijn en een huidige verkoudheid.
Wij doen 2×200 met R voorop. Ze gaan langzamer! Even goed hoor. Ik zwem nog 100m zonder achtje en die voelen snel, maar gaan superlangzaam!
Na de les: meteen weer plassen.
13 oktober – Strijken is kracht
De pijn en het vreselijke gevoel is weg uit het been. Totaal. Geen moeite met stappen of opstaan meer. Het is nog wel gevoelig van een hele week in de kramp vastzitten. Dansen dat het weg is lukt nog net niet, maar dat is het enige wat niet lukt. En hardlopen doe ik nog maar even niet.
Stoelgang is weer normaal. Ik weet dat de problemen in de darmen zaten. Dat voel ik. Daar moet ik aan gaan werken. Hét doel voor de toekomst: alles kunnen eten onderweg. Mesologie. Het heeft een naam. Maar ik schrik nog terug voor de uitkomsten van een darmonderzoek en voel me daar niet goed bij.
Overigens doet nu alles een beetje pijn: peesplaat rechts, arm rechts, hoofdpijn, oorpijn, verkouden. Hoge rusthartslag, maar hrv is weer goed. 9 uur slapen en nog moe en lage rustscore.
Ik hoop echt dat ik eind van de week de hardloopschoenen weer aan kan doen en dat ik toch nog ergens een ultra kan meepikken. Dat is het laatste greintje ambitie. Die flakkert nog lichtjes. In een hoekje.
Enige trots of besef van een hele triatlon en alle triatlons en marathons of iets blijft nog steeds uit. Dat is raar.
Maar nu is alle zin op en kan ik mezelf nergens toe zetten. Alle ambitie om te fietsen of zelfs maar te wandelen verzand in vermoeidheid. Ik heb ook geen schema. Geen belangstelling. Geen moeten. Niks niet.
Strijken is krachttraining. Van de afgelopen weken. Toen ik niks kon. Dus het was nu ff veel. En lezen. En een legoauto bouwen. Maar echt energie voor wat dan ook heb ik niet.
Morgen naar mijn eigen fysio voor cranio, ik hoop dat het helpt.
14 oktober – Binnen fietsen
Ik ben bij KvH, mijn eigen fysio en kranig specialiste, geweest. Ze pakt alles aan. Zij weet ook dat het 1 geheel is. Ze zei: je laat het niet toe he, trots zijn? Vond ik verdrietig. We hebben ook gelachen. Ik kon echt erg lachen om mijn knie die het niet is. Nu liggen alle darmen weer redelijk, stuitje heeft ruimte en baarmoeder trekt ook flink recht. Dat voel ik. Mijn hoofd was ook pijnlijk. Met ruimte in het bekken is er ook ruimte in het hoofd. Paar nieuwe plannetjes. Boek schrijven (zou ik het dan gaan snappen) en toch wat het leukste is: in de natuur rennen met als remark: alles kunnen eten. 1 ding staat vast, maar hoe mooi zou het zijn als ik dan alles kan eten? Train de darmen. Ik dacht ook aan leren mountainbiken, maar dat vind ik gewoon niet zo leuk. Moet ik niet willen. Ik zal zelf mijn schema maar weer aangeven. Ze wil niet meer dat ik mopper of ik het niet leuk heb of niet wil sporten Of ik met haar schema verder wil, vraagt ze. Jawel, maar nu heb ik juist geen schema, geen doel of niks. Ik slaap slecht. Werken is rommelig. ! Ik sliep er slecht van vannacht, van denken wat ik wil en nog kan. Ik bedacht de wedstrijden, maar ik vergat Zandvoort 10em en 5km hilversum. Het is teveel.
blij doen – blij doen – blij doen 😎. Binnen fietsen is leuk. Binnen is het lekker warm. Je hoeft niet uit te kijken. Colaatje erbij. Kan lekker andere dingen doen. Dat is fijn. En ik ben toch aan het sporten. Ik pak het maar weer op. Candy Crushen kan ook op de fiets in plaats van op de bank. Gaat net zo goed. Maar fietsen op de bank gaat niet. Dus candy crushen op de fiets dan maar. En nog een voordeel: de garmin training kan verborgen blijven. Mopper ik daar maar een beetje wat er nog te mokken valt. De blessure is weg. Bij Karin geweest. Slecht geslapen. Rommelig gewerkt. Het ging niet erg hard, het fietsen. Maakt mij ook niet uit. Me eigen ding gedaan: candy crushen dus.
15 oktober – samen wandelen op onze trouwdag❤️❤️❤️🤍🤍🤍💜💜💜
Nog niet 100% pijnloos, maar toen ik me gewoon ontspande na 2,5km, wel gewoon. Ik sliep slecht, want er zijn veel plannen en ideeen, en een enge bloedige serie vlak voor het slapen gaan en vaak plassen. Maar het loopt wel pijnloos. Beetje stijfjes rondom de enkel, maar nul pijn. Vandaag eerst aan het werk! Van de ene meeting met GMan over de Indiers naar een meeting met de consultants en dan de Troubadour website opleveren, in de 20 minuten lunch met ma bellen en dan gelijk door naar de hubspot meeting en daarna zat het hoofd flink vol! Ondertussen alle beddegoed gewassen. Te mooi weer om binnen te zitten. Joyce was de eerste die me er op wees dat het onze trouwdag is. We gingen dus lekker samen even lopen! Mag kind het eten maken. Kunnen wij tussen de herfstbomen ontdekken dat we al langer samen zijn dan we alleen door het leven gingen!! Al 26 jaar zeg, waarvan 9 jaar getrouwd.
Mijn scheenbeen/kuit was wat stijf en gevoelig. Jammer. Ik had goeie hardloopschoenen aan. Na 2,5km hadden we het erover en toen ging ik ontspannen en het deed de laatste 1,5km helemaal geen pijn meer. Thuis heb ik de kuit nog wel even gerold en hardlopen moet ook nog even wachten jammer genoeg. Mijn hoofd is wel echt anders: stukken rustiger. Ik maal wel meer en heb nieuwe ideeën, maar de uitvoering laat nog op zich wachten. Die energie is er nog niet, die moet nog even verzameld worden. Ik moet het nog oppakken. Maar toch een productieve dag. Op het werk in elk geval.
16 oktober – Wandeling met de collega en zwemmen
Vannacht pijn in het been. Te gek voor woorden, maar echte flinke spiertrekkingen. Kruidnootjes. Die zijn de trigger dus. Die heb ik gister (expres) nog maar een keer geprobeerd te eten. Mijn been is ietswat pijnlijk overdag. Niet erg, maar ook niet niks, zoals gister. Stijfjes na lang zitten. We kletsen veel vandaag, want het is rustig op het kantoor. Ook tijdens de wandeling. Het waaide hard. Ik moet moeite doen om ontspannen te lopen. Maar al kwebbelend lukt dat wel. Het is raar warm. Voor het zwemmen ga ik naar de wc voor de grote boodschap en dan is het weer weg ja.
Ik heb vandaag weer meer kracht en ben weer ‘normaal’. Ik maak een afspraak mesologie, zeg de andere fysio af, heb de dingen op een rijtje. Al ben ik niet geordend en snel afgeleid.
En dan ga ik met de trein naar het zwembad in Poort. Ik vond het rommelig en redelijk onoverzichtelijk. Best veel mensen in de baan en vaak contact. Mijn brilletje zat niet goed en lekte. Irritant. Inzwemmen ging goed. Daarna 150 bc-100rug-150bc-100school waarvan ik er max 50 deed, want die voelde ik -100bc en 100 wissel die ik ook niet echt goed deed. En misschien nog meer, maar ik wist het dus niet zo goed. Daarna 4×100 met de tweede baan snel en dat hield ik goed bij. We deden ook nog 4×125 waarvan 75steigerun en 50 rustig slag naar keuze maar ik deed bc. Toen nog 2x 75 met de middelste baan sneller én een andere slag. Rug dus. 100m Uitgezwommen zonder achtje en dat ging dan weer traag. Geen douches. Veel mensen. Veel gepraat. Met M en J mee terugrijden. Moe. Van de hele dag. Maar gezond moe. Normaal moe.
17 oktober – De hele dag onrustig veel werk en ‘s avonds nergens meer zin in, dus we wandelen met een ommetje naar de snackbar. Dat is het wel.
18 oktober: Met mijn zus op een bootje door Den Bosch en bijkletsen bij een pasteitje. Met de trein heen en terug. Het was kei-leuk en gezellig, maar ik kon het niet opbrengen om nog te gaan hardlopen, als is het maar voor een paar kilometer om te kijken of het lukt. ‘s Avonds heb ik een afspraak om te kijken of ik nog een ultratrail kan lopen dit jaar. Dat lijkt me gaaf. Het moet lukken.
19 oktober – Hardlopen bij Anna’s Hoeve en zwemmen bij de TVA met een t-shirt
Vincent bracht zijn opa en oma naar de griepprik met hun oude auto die nu van hem is. Daar passen 4 mensen in en Rob moet navigeren. Ik kon zitten wachten, maar waarom niet daar gaan rennen?
Gaan hardlopen vind ik wat eng. Wat als mijn been pijn doet? Mijn knie is nog ietsje gevoelig door gister. Maar niet ernstig. Het is een beetje stijf, maar dat is er zo uit. Korte broek aan, fijne schoenen, compressiekousen. Het was gevoelig. Mijn stappen zijn niet ‘de mijne’. Het is stamperig. Kleine stapjes. De knie voel ik, maar niets ergs. De tunnel onderdoor. Ik vind dat stampen vervelend, maar ik kan niet genoeg ontspannen. Tempo of iets is niet belangrijk vandaag. Wat er kan. De eerste km in 6:30 en dan het herfstbos in. Heerlijk!!
De geuren, de kleuren, de doorkijkjes, de zompige, zachte grond. Ik geniet ontzettend! En dan is een beetje een klein pijntje niet erg. Hoort erbij. Ik ga de trap rustig op. Maak een foto (of wat) en lees het gedicht van Toon Hermans.
Ik kijk naar het uitzicht. De trappen weer af en even kijken naar de ondergelopen vlonders. Nog een keer de berg over. Langzame kilometertijd, maar grote geniettijd.
Het daagt me: ik wil graag trailen, maar ik wil niets meer ‘moeten’ dit jaar. Volgend jaar is ook prima. Heb ik dan een mooi doel om naar uit te kijken. Ik cirkel terug en kijk even aan de andere kant.
Ik zie doggies en ik ben erg blij. Nee, het is niet plotseling over en allemaal gemakkelijk of op tempo of als een veertje. Maar kunnen lopen, kunnen kijken naar de intredende herfst en een pad inslaan en maar zien. ‘Eten’ komt voorbij en ik ben traag, maar ‘eten’ is nog niet aan de orde. Langs het water terugcirkelen en ik wil blijven rennen. Ping! Daar is het weer: een beetje wil en uitdaging. Niet extreem snel, maar ook niet pijnlijk. Km5 is verhard en terug en ik blijf rennen. Ik heb eigenlijk geen pijn na het lopen. Ook niet met opstaan. Knie gevoelig, maar niet erg. Het begin is er, met een slag om de arm; want hoe is het morgen?! Hartslag en pasfrequentie hoog, dat laatste kenmerkt het stampende gevoel en dat eerste is jammer.
We gaan zwemmen, Vincent rijdt me naar het zwembad. Kort en lekker inzwemmen. 125m klopt, halve baan. Daarna ‘de-jan’ start 5×50 heel-armen-heel-benen-heel-school )met achtje op alleen armen)-heel-rug- heel. Meisje voorop. Ik deed mijn best.
650 in verschillende tempi. Ik was m kwijt en zwom maar gewoon. Best eindeloos. Best lang.
Toen shirt aan en 100m proberen. Daarna naar 20m shirt uitdoen, laten zinken, 50m en dan shirt opduiken. Kon ik niet, maar DS had de mijne gelukkig. Aandoen om mijn nek en door. Lachen hoor. 100m met shirt om t af te leren. Vergat eerste 50m mijn achtje. Maar ik had die verder wel de hele tijd!
Toen nog 250m met stukken sneller en ik wist t weer niet. Flink tempo. Mijn been deed geen enkele pijn meer. Niks. Nog een keer wissel: Mocht met Shirt. Vincent deed het en dat zag er vlinderslag cool uit, ik deed het ook. Die kans krijg je niet vaak. Geen vlinder, maar borstcrawl en met achtje. Ook rug en school op armen. Het ging en ik deed het! Toen was ik ook wel klaar ermee. Bad pijnloos uit. Alleen mijn armen voelde ik!! Het horloge vond dit maar gekkigheid met draaien en shirt aandoen en alles.
Ik sliep slecht. Schreef mijn boek in mijn hoofd. Ging VIER keer echt plassen. Draaide. Warm en koud. Rob ook wakker. Piekeren over een ultra. Een extreem onrustige, korte nacht, maar niet verkeerd. Een soort reset. Vanmorgen schreef ik de outline en ik pieker verder over een ultra. Ik ben niet enthousiast en gemotiveerd genóég. Ik ga m doorschuiven naar volgend jaar. Nu gewoon heel rustig doorbouwen. Lekker meedoen in Lage Vuursche misschien en dan 2025 beginnen met een trail. En Hoorn en de Hardman. Enough. Ik laat het alleen aan PL weten nog. Moet kijken hoe het met mijn been gaat.
Ik zou een tijd geleden ook nog zijn gaan fietsen binnen. Zeker nu Frankrijk open is op Zwift. Maar vandaag en nu niet. Dat mis is dan nog net wel. Morgen fietsen (buiten) is ook oke. Kheb toch geen schema, geen doel, geen verplichting. Op de bank is ook lekker.
20 oktober – Een rondje op de racefiets om de Oostvaardersplassen heen.
IK BEN BLIJ. Vanmorgen toen ik op stond, was mijn been een beetje stijfjes. Mijn andere been ook trouwens. Maar niet pijnlijk. En na een uurtje was het ook weg! Pijn die weg is, valt maar moeilijk op. Ik heb allerlei klusjes gedaan en ging ‘s middags op de racefiets maar weer eens fietsen. Muziekje op, geen verwachting. Windkracht 4/5. En dat is best heftig als die vanaf de plas komt. Ik reed om, want er waren paarden en drukte. Op de dijk was niemand en viel de wind mee, die stond aardig in de rug. Ik vond het heerlijk: beetje zon, ik zit uitstekend op deze fiets en zie de zeilbootjes en alles.
Tussen de vogelkijkhutten in (die op de oostvaardersdijk en die op de knardijk bij het centrum) was het vreselijk zwaar. Vooral de wind van opzij op de oostvaardersdijk!! Op de Knardijk kan ik echt wel genieten van het ploeteren tegen de wind in. Ja, het is zwaar en het tempo gaat snoeihard omlaag, maar het geeft je wel het gevoel dat je iets doet. Ik had een banaan mee en het voornemen om die op een bankje op te gaan eten, maar ik vond doorbuffelen leuker.
Maar ik koos toch het bos in plaats van nog meer wind tegen langs het Oostvaardersveld! Ik heb me nog een keer helemaal uitgeleefd op het stukje ‘achtbaan’. Het bankje op het hoekje was bezet, dus ik ging maar door. Eingelijk fietste ik nog best lekker door, ook met wind tegen vanaf de Praambult. Ik hield de cadans hoog (viel achteraf heel erg tegen). Ik ben blij met deze fiets. En dat het me weer lukt om dit leuk te vinden en te doen en geen pijn te hebben aan mijn linkerbeen. Ik vond het wel goed zo. Zou leuk zijn als ik in novebmer ook nog een keer kon fietsen, want dan heb ik dit jaar wel heel lang buiten gefietst! Maar nu was dit leuk om mee te pakken en uit te waaien.