1 November –De maand in fietsen!
Ik loop de hele dag allemaal dingetjes te rommelen: naar de pedicure, naar de kapper (!), strijken, opruimen. Ik ben op de weegschaal gaan staan en ik moet echt minder eten, want de 7 staat weer aan het begin, maar ik hou het precies een ochtend goed vol. Na de lunch gaan Vincent en ik fietsen. Ik op Robs e-bike, Vincent op de zware mountainbike. Vincent mag een uur en ik moet 2 uur. Ik vind het koud. En het gaat zwaar. En sloom. En door de stad cirkelend. Tegen de wind in. Ik ken het wel. Ik vind het gewoon niet zo leuk en het is knap van die mensen die heppiedepeppie nu nog 80 kilometer op 30 gemiddeld fietsen: ik hoor daar niet bij. Ik kan het plezier daar duidelijk minder in vinden.
Ik vind de banden te dik. Ik moet stoppen om te plassen. Het is geen lekker weer. En ik ken elk pad wel zo’n beetje. Het motortje staat op 1, maar als ik niet harder ga als 25 werkt ie toch mee. Het grootste deel van de tijd dus. Op de dijk hebben we wel wind mee. Dan gaat het ietsje harder. En is het warmer. Rij ik 26, nounou…
We gaan door het Wilgenbos en het Vaartsluisbos en daar hebben we pret voor 10 omdat Vincent mij kwijt kan raken door te vroeg linksaf te gaan op het enige niet verharde pad. Vincent gaat naar huis, ik ga weer terug richting de dijk. En dan nog langs de plassen. Ik doe het maar gewoon, en ik wil 40km halen. Ik wist niet eens dat er een badge was van Garmin, maar ik wilde toch zo dicht mogelijk bij de 2 uur uitkomen. Na 45km (ruim) en nog een een ommetje vond ik het welletjes en was ik blij met 1 uur en 55 minuten. Heb ik toch weer buiten gefietst.
En ohja, je zou het bijna vergeten: geen last van gister!! Een beetje stijf bij het opstaan, maar GEEN LAST van mijn linkerbeen. Nu dragen die extra kilo’s niet bij en heb ik last van beide benen, ietsjepietsje. Maar eigenlijk is dat NIKS.
2 November – ‘stiekem fietsen’ op de racefiets in november, wandelen en zwemmen
Er stond geen fietsen op het schema, maar Vincent wilde de e-bike een keer proberen en het was mooi weer. Gewoon voor een klein stukje. Om te vieren dat ik in november nog steeds op de racefiets kan. Geen haast. Wel een zo blaadjes-vrij-mogelijke route opzoeken. Dus over de Trekweg. Vincent ging helemaal top met extra motortje! Al voelde hij ook wel een beetje dat het “niet eerlijk” is. Ik moest best aanzetten! Op de trekweg met wind tegen ging ik lekker achter hem stayeren.
Dan valt het tempo nog best mee. Maar ik vond het niet heel easy going. Beetje moeiige beentjes. Ik dacht eerst: ik ga straks nog rennen, maar ik heb nog niet genoeg vertrouwen dat alle pijntjes over zijn om dat te doen. En morgen ga ik ook lopen… Dus het is beter om het niet te doen. We pakken een fietspad binnendoor langs de Lepelaarsplas. Dat gaat eigenlijk nog best met mijn smalle racebandjes. En dan wind mee op de Ibisweg! Het is er ook druk in het begin en na de kruising zal Vincent voluit gaan met de motor op 9 en wind mee. Ik heb alleen maar wind mee en zit/lig ook lekker boven de 30! Ik ben blij met mijn eigen fietsje, die zo licht en makkelijk en vertrouwd is. Vincent maakt een foto en ik wil ook 5km voluit, hij haalt me wel weer in.
We fietsen samen weer terug ik fiets de 25km net vol. Vincent gemiddelde ligt hoger, maar ik vind boven de 26 ook leuk!
Hardlopen is dan niet verstandig, maar als Rob vraagt: zullen we naar Almeerplant wandelen, ben ik meteen van de partij! Hij een frisse neus en ik toch stappen maken. En genieten van de mooie herfstdag. Ik vind het bos echt heerlijk. Mijn been voel ik een heel klein beetje, maar ik ben door alles gealarmeerd. Rob vertelt lekker over zijn werk. Daar geniet ik ook van. We moeten door het gras, want ik dacht dat er een voetpad was en ik had ongelijk. We halen oliebollen. Ik heb geen zin om ook nog langs de Plus te lopen. Dus wandelen we weer terug. Toch een dikke 4 kilometer!
En nog zwemmen bij de TVA. In baan 2, want baan 3 was duidelijk te ambitieus voor mij. Even inzwemmen en dan de uitnodiging voor het feestje. Ik moest wel vooraan zwemmen in baan 2. Fijn dat JdW de hele training samenvatte: duur met wat techniek gericht op rotatie en op ademhaling. Maar eerst de normale inzwemmen: 50jes armen, benen, school, rug en elke keer bc er omheen. Deed ik keurig.
Toen moesten we 5x50m doen met 1ste keer ademhalen links, tweede x rechts, derde 1 op 3, 4de 1op4 links en laaste wat ik altijd doe: 1 op vier rechts. De eerste ging totaal mis bij mij, want mijn brilletje liep vol en het is niet mijn kant of ritme. Daarna ging het prima. Het derde blok was lang: een piramide 100-150-200-150-100 met elke keer 25 school er tussen. Onafgebroken. Ik kon het, vooral de bc, want bij de schoolslag haalden ze me weer bij. Ik vond het een flink end, 900m achter elkaar. Voorop. Daarna moesten we iets vreselijks doen: 2x50m benen en dan met 1 arm en ademen aan de andere kant als waar je arm vooruit ligt. Professioneel verdrinken. Ik heb het soort van gedaan, dat wel. Daarna deden we nog een keer een piramide, maar dan 25-50-75 met 25 rug er tussen. Ik vond het allemaal gezegend en deed het, maar het ging wel minder makkelijk. Alles met achtje en voorop dus. Toen nog even de 25m die ik ergens gemist had goedgemaakt. Het tempo met al die rare dingen er tussen viel wat tegen, maar de bc ging prima goed. My own little triatlon op zaterdag: fietsen, wandelen, zwemmen.
3 November – de Wolfsdreuvik bezoeken en trailen
Ik ging mee omdat ik in de Wolfsdreuvik mocht kijken. Verder vind ik een groep van 60+ mensen vreselijk veel te veel. Met HB meegereden. Naar het vliegveld van Hilversum.
Water vooraf en een halve gel. De eerste km vooraan, vooral voor de rust, maar natuurlijk vliegen ze me al snel voorbij.
Eigen ding doen… Kijken, foto’s maken en stil blijven. Nergens pijntjes. Dat was wel echt heerlijk! Lange broek en jasje aan. Het was later wel wat warm. Kilometer 2 ging ook vanzelf. Ik lette niet op de tijd, maar op de omgeving.
Liet de rest leuteren (over hoe geweldig alles was op de enorme trails).
Langs het water, onder het poortje door.
Helemaal in stilte met mezelf. En zo naar de 5km.
Onder de snelweg door en ik ken het eigenlijk niet terug. Ik liep en maakte foto’s en genoot van het licht. Ik dacht wel: ik doe straks mijn jasje wel uit. Langs mooi watertjes en prachtige zonnestralen.
En toen bij de Wolfsdreuvik. Ik deed mijn jasje uit en at een eierkoek! Experiment. Ik gaf de andere koek weg.
Ik wilde niet in de drukte in de Wolfsdreuvik. Ik moest plassen en werd wat koud bij het wachten. In de laatste groep ging ik mee naar binnen.
PRACHTIG. Fotogeniek, mooi en uniek.
Ik genoot er echt van. Toen ging ik snel alleen verder met hardlopen. Ik moest warm worden en met mezelf zijn. HEERLIJK.
Ik wist dat er nog een hele club achter me zat en de stilte en de knisperende bladeren en opwarmen en daarna inhalen. Ik vond het allemaal heerlijk.
Mijn tempo zat in km 9 en 10. Doorgaan tempo. In km11 belde Vincent dat hij 18:18 op de 5km had gelopen en 3de was.
Ik liep achter HB, maar die was opeens weg. Druk fietspad. Ik voelde het wel, maar meer moe en geen pijntjes. Geen aandrang ook.
Bij het huisje van het voetenpad. Ik was zo aan het appen dat ik verkeerd ging. Nog 1km volmaken.
Vliegtuigen en zondagsdrukte. Hartslag redelijk hoog, mooi tempo, goeie cadans. En vooral blij: genoten!! Geen gekak in het bos. Mijn eigen ding gedaan. Ook naderhand geen last. Helemaal niks. Nauwelijks moe. Misschien een heel klein beetje stijfjes.
4 November – Bootcampen – wat een “feest”
Eerst inlopen: Het ging niet zo lekker. Al na een km trokken alle spieren. Zouden het de schoenen zijn?!?! Dit zijn die met de veters. Ik hobbel twee km vol. Als ik wat harder ga gaat het beter. Het is m niet.
Bootcampen met M die gister 50 is geworden valt niet mee hoor. Holymoly. Ik heb maar niks gezegd, maar toen ik 50 werd geen megafeest met bootcamperts die je enige vrienden nog zijn, geen roze hummer, geen eindeloos gedans, geen gezuip; ik liep met het enige gezelschap wat ik me kon wensen een halve marathon. Ze vindt nu helemaal dat ze recht heeft op kraken en klagen. Ze durft het nog te zeggen/krijsen ook: “ik sport alleen maar zodat ik kan eten.” Ik heb weer niks gezegd. Dat ze moet stoppen met eten of alleen maar moet gaan sporten. de trainer was te laat. Rustig inspringen en daarna moesten we iets heel zwaars voor de bilspieren doen bij de bank. Pfoe. Toen een circuitje. Ik heb geen haast. Springen vind ik zo ruk. De rest ging wel. Toen een laddertje en explosief. Not my thing. ‘Ik ga rotterdam doen’ zei P. Halleluja alom. K dacht aan de marathon, maar hij bedoelde een hyrox 😂😂😂😂 blij dat het klaar was.
En toen weer naar huis wandelen.
5 November – Hardlopen: 20’ inlopen/4×3’ zone 3 – 2’ rust/ 5’ uitlopen en Zwemmen: duurtraining
Meteen na het werk gaan heeft voordelen: niet meer snaaien na 3 uur, ergens zin in hebben en naar uit kijken en hoewel de zon onder is als ik vertrek duurt de schemering eindeloos. Het is wel koud! Lange mouwen roze shirt was te dun. Broek met roze die ik 10000 keer heb gedragen is de elastiek van kapot. Hij zakt nu af na 5/6km. Balen zeg. Inlopen en genieten van het licht. Alles is roodbruin.
Ik ga langzaam t viaduct op. Kijk niet echt naar de tijden. Ik zie veel kleine vogeltjes langsrazen. Het voelt allemaal redelijk goed (maar koud dus) ik ga wel 3km halen in 20 minuten inlopen. Lekker langs de plas. Het is wel mooi met de rode lucht.
En stil. Op allemaal kleine diertjes na. Ik moet 3 minuten versnellen en ik tel ze af. Ik ga behoorlijk goed! Allemaal onverhard he. En onverplicht. Ik kijk vooral naar de mist en ik kijk naar het water. Het is nog niet echt donker. Ik ga kalm langs het oostvaarderscentrum. En dan nog een keer op het pad hard. Ik zet lekker aan. Nu wordt het donkerder, maar nog niet pikzwart. Ik loop het hele pad hard af. Tellen mislukt. Vorige keer was ik pas bij 140 en al klaar. Weer rust en ik stop even voor een foto. Dat kan nu niet meer rennend.
Er hangt een prachtige mist, een streep op het water. Ik moet nog een keer hard en natuurlijk het viaduct op. Ik hoor het hert in het water. Ik ben niet bang. Wel buiten adem en warm inmiddels! Net in de rust omlaag, en dan zie ik dat ik nog een keer moet terwijl ik van 3x uit ging. Ik pak het pad naar rechts en dat is donker en eng en verhard. Ik ga dus ook maar hard. Tjonge, even doorrammen en wegwezen. Ik heb geen last van mijn been of knie. Bij het opstarten eventjes van de knie. Ik hobbel nog uit naar huis.
Ik maak 7,5km vol. Dat is mooi de voorgeschreven drie kwartier. Blij dat het weer goed gaat, weer als vanouds. Maar ik merk wel dat ik teveel mee moet sjouwen. Als ik thuis kom is het wel donker. Ik heb nergens last van. Wel de gewone pijntjes. Toch de schoenen dan?
Dan door naar het zwembad. Eerst een soort inzwemmen. Het water was gelukkig warm.
Daarna lange blokken. Ik ging niet voorop. Daarom ging ik in baan 3. Ik ging achter J maar zonder achtje was die nergens. Het was 100-150-200-250 (of zoiets?!) bc en dan 50 armen, 50 benen en 50 rug tussendoor. Dat herkende ik tenminste nog. Al zwommen de dames heel hard voorop en haalden in.
Daarna 425 met afwisseling tussen de bc dubbele insteek, poloslag en vuisten. Ik had geen idee wanneer ze de techniek deden, want dat ging minstens net zo hard als een borstcrawl. Ik teste het bij de poloslag en hield het maar net bij. Bizarrrr. Ik zwom achter lalalalara en zij deed een keerpunt. Ik had daar last van, kwam moeilijker gekeerd. Dan werkt het water me tegen. Zij is dan sneller weg, maar ik haal haar wel bij. Meestal. De 25m terug deed ik het bijleggen maar. De rest had ik zelf tussendoor gedaan.
Toen nog een keer 850 met tussenin techniek. Bijleggen, oksel en slepen. Geen idee wanneer ze dat deden!!!! Ze zwommen waarschijnlijk harder. En de helft wist ook niet wat ze wanneer moesten doen. Ik raakte wel wat verder achter, want ik deed het wel. Ergens. Ongelooflijk, dat je zo je techniek doet. Ik zwom verder wel prima voor mezelf.
Als laatste deed ik nog 100m zonder achtje en dan doe ik er veel langer over dan 2 minuten!
Ik heb flink gezwommen en dat zit er mooi weer op. Hoeft het morgen niet.
6 November – Een wandeling door het park en binnen fietsen, iets met een ezel en een steen die elk jaar weer omhoog komt
Eindelijk lekker door het park wandelen met de leuke collega’s! Even geroddeld over dat we nu nog niks weten met betrekking tot de teamlead. Ik vond het allemaal erg rommelig vandaag op het werk. Nogal ongeconcentreerd. Uitleg geven en daarna is de ochtend alweer om. En dan s middags vallen de websites even om maar merkt niemand dat echt. Veel te doen, een hoop gedaan en toch weinig opgeschoten. Een beetje een onzeker gevoel over alles van werk aan alle kanten. En daarna vloog het om naar 5 uur.
Altijd als ik binnen ga fietsen, elk jaar opnieuw de eerste keer dat ik ga: ik kijk figuurlijk over de hoogtemeters heen. Ik zie een route van 45 km die ingeschaald staat voor onder het uur (LEUGENAARS, dat lukt niemand!!!) en ik heb anderhalf uur: dus dat moet me lukken (dacht ik). Ik zie de route: langs de dino’s en de kust en ik ga. Maar dan komt de eerste helling/kom en moet ik al 65hoogtemeters wegtrappen. In een lage zone. Want ik moet eerst 45 minuten opwarmen. Na een kilometertje of tien ontdek ik in Zwift waar ik de route kan zien en tot mijn afgrijzen staan er 500 hoogtemeters bij! Vijfhonderdenzes!!! Ik ben nog niet op een derde!
En dan moet ik straks nog drie keer 7 minuten heel hard. Dat valt vast langs de kust. En ja hoor, ik ga me echt aan de hartslagzone houden! Intussen loop ik helemaal leeg. Ik zweet me te pletter. En ik heb alleen maar 1 glas cola! Ik ben bezig met fietsen. Mijn benen doen pijn, maar ik maak 7 minuten vol! Het gaat niet om het tempo, maar om de inspanning. De drie minuten rust zijn van harte welkom en heb ik echt even nodig om bij te komen.
En dan app ik een beetje en ik kijk wat rond in de kamer en dan zie ik de bekers, het finishershirt en de foto. Wacht eens even: dat heb ik allemaal gedaan dit jaar! Ik ken geen enkele andere vrouw die én de marathon en de hele en halve triatlon heeft gedaan en ‘tussendoor’ won op een runbikerun en 30km hardliep en de volgende dag weer won. A won alles, maar kon niet alles doen. K geblesseerd. K deed misschien 2 heles, maar geen halve marathon los. En M heeft hulp nodig. M had een hoop bagage, maar wacht eens even: ik ook! Die examenstress was ondraaglijk, covid, een nieuwe baan, afvallen. Niemand doet het me na.
En ondertussen blaas ik mijn benen op en valt de hartslag zelfs even iets te hoog uit, maar ik zet door. Als ik altijd heb gedaan. Drammen. En de laatste keer is het zwaarst. Vooral weten dat er nog een klim van 160m in 6km komt, baart me zorgen. Afbreken? Andere route? Nee dus. Ik heb dit gekozen, dus ik maak het af. Ik red het met tijd. En zo ga ik in zone 1/3 naar boven. Hoge cadans, ademhaling rustig houden en liggen. Ineens stopt Zwift! Godver.
Blijf fietsen, nu ga ik ook verder ook en zwift pakt het weer op. K tel het stuk naar boven af en red het! e afstand en ik kan ook kog uitfietsen naar beneden en 50km vol maken. Netjes binnen de tijd.
Vincent komt met een ongelooflijk verhaal thuis over DG van de eindexamencommissie en opeens daagt er wat we een half jaar over het hoofd hebben gezien: de Duitse juf met slecht nieuws die ik me had voorgesteld als een oude docente blijkt een geweldige hardloopster van mijn leeftijd met een man die één van de best georganiseerde hardloop-evenementen in Almere organiseert. Hoewel haar naam uniek is, had ik die vrouw van de eindexamencommissie nooit in verband gebracht met degene die alles won toen ik 10 jaar geleden begon met hardlopen. En al helemaal niet met de triatlon in verband bracht, waar ze vrijwilliger van de eerste orde is! Ik app het verhaal naar Joyce. Drink veel cola en douche me. ✔️ & busted.
7 November – 6x negen minuten deurtempo, 30 seconden versnellen en 30 seconden rust.
Kil. Koud. Grijs. Laat. Moe. Saai. Geen zin. Niet echt tenminste. Veel gewerkt. En ik wilde vanmorgen al zo graag onder de deken blijven liggen. Nauwelijks tijd om te eten. En tussen alles door het beddegoed wassen. Mams bellen. Tickets verwerken. Ik wilde op de bank blijven zitten. Met een dekentje en chips en chocolade. Maar ik trok schoenen aan en een lange broek en twee shirts. Lichtje mee en het beste er van hopen. Handschoenen aan zelfs. Veel vocht in de lucht. 9 minuten kalm. Ging ook heel kalm. Hartslag wat hoog, maar niet te. Stille straten. Alleen felle lichten van schreeuwerige fatbikes.
Het liep zwaar. 30 seconden hard zat er niet echt hard aan. En maar denken onderweg. Duizend gedachten. Die komen en gaan. Ik probeer minstens 5 van de 6 te doen. Maar ik blijf lopen. Busbanen volgen. Bruggen over. Laag tempo. Het is niet anders. Maar ik blijf lopen en versnel ietsje de tweede en derde keer. Rust is gewoon echt even traag joggen. Ik dwaal. Ken het hier niet.
Grijs. Stil. Kil. Kleurloos. Toch 5km onder de 35 minuten. Waar je blij mee kan zijn… de vierde keer langs de Vaart en de Regenboogbuurt. Het sleept zich gewoon voort, ik sleep gewoon verder. Mijn been gaat pijn doen, voet in de kramp, neerzetten gaat niet soepel. Maar dan 30 seconden de pas erin en dan is het ritme weer beter. Ik ga die vijfde ook doen. De stilte zijn druppels die van de bomen vallen, stappen op de knisperende bladeren die gevallen zijn en auto’s in de verre verte. En mijn stampende kleine stapjes. Stilte is het licht van de lantaarns en ruisen.
Ik maak de vijfde keer ook vol. Ik zou wel 9km in een uur willen lopen, maar ik heb geen zin om me er moe voor te maken. Om uberhaupt het uur vol te maken en de route zo te verlengen is genoeg uitdaging. Ik stop niet. Doe ze alle 6. Zonder pauze. Uit-thuis is wat ik loop. Nog geen 9km. Ik maak ze toch vol. De mooie kanten: hoeft pas later thuis naar de wc en heb dan pas diarree. Vooruitgang. Hoge pasfrquentie van 180 gemiddeld. 93% uitvoeringsscore. Niet extra moe.
8 November – Fietsen met MvdB en op Robs ATB. 🥶
Geen last van het lopen gisteren. Ik ben gewoon een beetje stijfjes als ik opsta, maar dat is de leeftijd 😉 Ik bleef wat langer liggen, ging op de weegschaal staan (misschien moet ik toch echt stoppen met snoepen voor een beter resultaat) en het huis gaan schoonmaken. MvdB appt of ik ook mag fietsen net als zij. We gaan samen lekker rustig op de ATB. Ik pak Robs fiets, die het makkelijkst te pakken is en moet even enorm wennen aan schakelen en een zware fiets en het is koud! Ik heb twee keer lange mouwen en dubbele sokken, maar ik heb het niet warm.
Ik fiets lekker onverhard naar de manege. Verder hoef ik niet onverhard omdat ik op deze fiets niet. Dat is niks voor mij: ik ben een keer (te) hard gevallen en sindsdien vind ik dat crossen eng. Ik pik M op en we fietsen al kletsend richting de Stichtse Brug. Ik krijg het ietsje warmer, maar het houdt niet over. Mijn rechtervoet is ijskoud en links voel ik niet. We gaan naar de ijzeren brug die M nog nooit genomen heeft.
Ze maakt een rondje om de Groene kathedraal. Tegen de wind in richting de brug is niet leuk. Eigenlijk vind ik fietsen helemaal niet leuk, maar dit is hartstikke gezellig. MvdB kletst wel! Ik luister graag naar haar. Niet alleen omdat ze het bij iemand kwijt moet, maar ook omdat het prettig luistert. En ik haar wel aanvoel. We gaan met de wind mee langs het water en dat schiet lekker op en is lekker warm. We rijden door tot de andere manege. Dan achter het kasteel langs en over bruggen richting de Floriade. Het verbaast me dat M niet ook overal de weg weet. Ik vraag het ommetje langs de vuurtoren aan.
De bidon pakken lukt me niet, die zit te vast. Ik fiets met gemak. We gaan ook niet hard en dat hoeft niet. Dan gaan we door de stad om terug en ook daar maken we een ommetje, omdat M de 1,5 uur moet halen. De scholen zijn net uit en het is druk en onrustig. Toch een stukje wat ik niet ken! Zij gaat naar huis en ik fiets ook weer naar huis. Nog een keer hetzelfde stukje onverhard en dan over de Trekweg terug. Ietsje meer dan 2 uur en daar ben ik heel tevreden over. 44,4 kilometer. Vind ik ook prima. Mijn voeten hebben ongeveer net zo lang nodig om weer warm te worden! Het tempo valt me mee, de fiets en omstandigheden (vooral gezelligheid) in aanmerking genomen. Ik ben er niet moe van en wel hongerig. Er is te weinig chocolade in huis helaas. Of misschien is dat maar goed…
9 November – Zwemtraining
Wel beginnen met banen wisselen want baan 1 was leeg, die werd baan 2 en ik zat in baan 3 die naar baan 2 ging. Ik was veel aan het kletsen. Na een dag bezoek en heel erg veel lekker (en slecht) eten was het zwemmen zwaar. Ik had ook heel slecht geslapen en was erg prikkelbaar. Ik ben niet sterk met verjaardagen en vertellen. En lang in de auto zitten. Ik word stijf. En ik zie alsmaar om me heen hoe lastig het is om ouder te worden. Daar komen heel veel ongemakken bij. Ik zie er niet naar uit. En ook niet om mijn verjaardag weer te vieren. Maar goed: terug naar het zwembad.
Bij het inzwemmen zat het brilletje vol. We begonnen met 4×100, de eerste baan een andere slag en de laatste baan iets sneller. Schoolslag, rug, toen moest ik voorop en het werd samengestelde rugslag en nog een beetje vlinderen. Toen 2×300 waaravn de eerste 100 met zijn tweeen: 1 benen en 1 armen. Ik wisselde niet samen met R: zij met flippers de benen, ik met achtje de armen. Heftig en snel. Ik deed de 200m daarna voorop, waarvan de laatste 100 sneller. Ik zwom fors door, maar het voelde als geploeter. De andere keer deden R en ik hetzelfde saampjes en toen liet ik GR voorop en zij was zoveel sneller dat ik nog alleen zwom. Anyway, daarna 2×150: 25 polo, 25 benen (ik deed wriggles), 50 rustig en 50 hard. GR weer voorop en ik weer alleen. Daarna een man vooraan en dat was te doen. Toen 3×75 met eerst onder water en dan (zo der achtje!!) de rest snel. Ik was stuk en we deden 50 te weinig want we moesten nog 2×50 techniek doen: vuisten en oksel. Ik vond het allemaal en hoop geduns. Ik deed nog 100m met achtje en lette goed op de insteek met vingers omlaag, breed insteken en rust en hoofd. K was blij dat het klaar was en kletste weer verder. Ik had het koud en weer honger. Ik was een beetje blijer met een dikke snuggeldeken op de bank na een bord patat. Morgen beter. En weer een dagje ouder. We beginnen morgen ook met ander Ierse zinnen.
10 November – met Vincent op trailsafari door Natuurpark Lelystad
We zouden naar Lage Vuursche, maar Vincent zou misschien om 1 uur met een rally mee vanuit Lelystad. Dit was een leuk alternatief. Zwerven door het Natuurpark bij Lelystad. Het was stil en grijs weer. Leek kouder dan het was. Mijn 2 laagjes waren prima. Compressiesokken en rugzakje. Ik at een banaan. 🍌 we gingen. Door de watertuin.
Langs het prehistorisch dorp. Over het natte gras. Kletsnatte voeten halen. Het ging niet gemakkelijk, maar wel vanzelf. Niet echt mooi door het grijze weer. En de lege velden.
Ik zei: tot 3km. Maar ik maakte er tot Vincents ongenoegen weer 5 van. Bruggetjes, uitkijkpunten, runderen en elk ommetje meenemen. Geen bevers en het duurde tot dik 5km bij de zwijnen die aan het schrokken waren, voor we pauzeerden.
Ik at een gel en moest plassen. Er waren een paar mensen. We zwierven weer door. Uitzichtpunt over. Bordjes 🪧 volgen. Richting de herten. Nergens te zien. Geen edelherten, niks.
Weer over nat gras en terug over een pad. Geen idee meer waar we zaten in het park. Ik wilde tot 10km lopen, maar bij 8 gingen we zoeken naar de weg. Langs een huisje en genummerde bomen. Ik voelde me niet zo goed meer, moest naar de wc 💩. Het voelt dan allemaal zwaar en slecht en negatief. “We hebben toch lol”, riep Vincent wel tig keer. We slingerden wat. Maar geen hert 🦌 te zien. Ik moest opeens dik aan de diarree de bosjes in. Erg vies en smerig en ik schaamde me. Verborg de witte zakdoekjes. Ik denk dat het gelletje me niet goed valt. Het is na het stinkende schijten allemaal weer beter. Sorry mensen.
Over het pad terug langs het water. Op zoek naar de ‘waterskipaarden’. Vincent zag iets met ‘..skipaarden’ 😄😄 we zagen veel winsenten en stopten lekker vaak. We vonden de paarden in een ommetje.
En haalden op het gras weer natte voeten en gingen het waterpad op en neer.
Ik vond het na 12km best zwaarder worden. Doorrennen was lastiger. Vaker stoppen en kijken. Ik wilde ook niet meer eten. Vincent deed 14km. We zochten ook nog vergeefs naar otters.
Ik maakte alleen 15km vol. Niet snel, maar ☑️ 8:01 gemiddeld uit-thuis. De helft verhard en half trail. garmin Badges binnen en geen pijntjes. Alles een beetje gevoelig en wat vermoeid, maar geen last van knie, kuit of linkerbeen. Alleen ietwat stukke voeten. En vreterig.
11 November – inlopen, bootcampen, regen, uitjoggen
ik vind het toch zo niet leuk. Dat gebootcamp. Ik ben geen explosieve sporter, ik ben een ultieme duursporter. Ik heb echt geen zin. En dan nog regen ook. Donker, somber, sneue mensen: waarom moet dit…. Ik jog er heen. Op de ‘verkeerde’ schoenen, maar het valt mee vandaag. Gewoon heel rustig en door de regen, maar wel blijven lopen. Ik heb geen greintje last van de 15km van gister. Niks. Echt nikserdeniks! Ik wil door met de bootcamp want ik vind nat stilstaan de grootste ramp. We doen op en neer inlopen en wat oefeningen en lunches en zo.
Niet vreselijk erg of moeilijk of lastig ofzo, maar ik heb er geen lol in. De rest is iets minder klagerig vandaag. De 6 mensen die er wel zijn dan. De 5 die hebben afgezegd hoor ik gelukkig niet. En 1 miept altijd. We gingen iets doen op het veld en veel sjouwen met zakken en hoge armen. Die armen vonden het maar heftig vandaag. We gingen ook heen en weer lopen. Dat vind ik dan wel leuk; blik op oneindig en maar keren. Ondertussen was het soms droog en soms ook niet. We deden ook iets met opdrukken, maar dat was echt niet mijn ding. Handschoenen nat en vies en broek ook. Dat was niet leuk. En rondjes op het veld met de slamball en snel door het trapje en dan zijwaarts en achteruit lopen en sprinten. Ik laat mijn spieren wel werken hoor, maar ik haal er geen lol uit. We deden dat gedoe op het veld twee keer en ik was er best moe van. Ik doe maar weinig half. Toen gingen we op de muziek 7 minuten blijven bewegen. Dribbel op de plaats en lunches en jumping jacks en steeds sneller: kijk, dat hou ik al die tijd onafgebroken vol. Doordrukken. En dan rekken. Toen dacht de miep dat ik 54 zou worden. Het begon weer te regenen. Ik jogde naar huis en zag een ander groepje. Dat maar gaan proberen. Die staan tenminste droog en het is dichterbij. Heb ik spierpijn? Niet echt. Maar het is stom om zo je 50ste jaar af te sluiten. Ik heb de heen- en terugloop gecombineerd. Op de weg terug meteen maar bij een nieuwe groep info opgevraagd. Terug ging helemaal niet meer soepel, dat rennen!! Einde van het 50ste levensjaar.
12 November – rennen, feestvieren en zwemmen op mijn 51ste verjaardag
om 7 uur wakker met een blije Garmin en Happy Birthday muziek. Lekker tot 9 uur blijven liggen en candycrushen.
Daarna opruimen en alles heel schoon krijgen. Lopen op nieuwe schoenen, want de andere 2 paar zijn nat. Lekker roze alles. Ik ging lopen en na 1km kwam de zon door. Klein kadootje.
Ik zag de Marionnen. Ook een kadootje. En IE wandelend tussen de intervallen. Ik was wel wat stijfjes van de bootcamp gister en voelde het linkerbeen een beetje. Voorzichtig dus. Niks meer stuk maken op mijn leeftijd 😏 het bos in. De schoenen lopen prima! Muziekje erbij, zonnetje: alles goed! Na 20’ inlopen gaan versnellen. De hartslag moest naar 160, maar dat haalde ik echt niet. Bleef op 153 hangen. En ik had geen zin om me meer in te spannen om t wel te halen. Slecht? Nee, ik ging gewoon wel sneller en deed meer dan inlopen. 2’ Rust. Tempo viel me mee.
Ik heofde er maar 4 te doen van mezelf. Van de 5. De tweede verhard, omhoog en tegen de wind in haalde ik de afslag eventjes. Het was stil en mooi overal. 1 fietser gezien. Ik deed wat me lukte en wat ik wilde: versnellen, maar niet te gek. Zo ook de derde. Op de helft! Ik besluit rechtdoor naar het centrum te gaan want ik wil eigenlijk de 9km halen. De vierde keer kom ik wel veel wandelaars tegen. De hartslag komt niet echt op 153. Uiteraard doe ik de laatste ook, maar het pad is glibberig en smal, dus ik ga niet meer voluit. Rustig het trapje op. En dan terughobbelen en me realiseren dat het bijzonder is dat mijn ouders op mijn 51ste verjaardag nog allebei kunnen komen en zelf rijden.
Ik moet thuis wel meteen rollen en chocomelk drinken, want de linkerkuit zit flink vast. Na het rollen is het eruit. GEEN GEKAK ONDERWEG. Douchen en dan appeltaart bakken. Net voor de visite komt moet de vaatwasser aan en daar word ik even pissig van. Het is gezellig en de tijd vliegt voorbij. Dan ga ik NIET fietsen. 🚳 maar even op de bank zitten en friet eten.
Niet het gaan zwemmen was het dapperste vandaag. Ook niet het hardlopen. Of bezoek ontvangen. Ook niet de machine was doen of papa al mijn medailles laten zien. Niet het zomaar piano spelen of frietjes halen. Nee, het allerdapperste was het om NIET te gaan fietsen in dat uurtje tussen dat het bezoek weg was en het eten. Ik had me voorgenomen vanmorgen om alle drie de sporten te doen als dat kan mogelijk was. Het had gekund. Maar ik ging even Zenwoord spelen op de bank. Het was niet verplicht volgens een schema en ik was vermoeid van de visite. Dus iets nalaten en niet doen, is soms krachtiger dan wel gaan. Ik had ook Zenwoord op de fiets kunnen spelen en met iedereen kunnen appen ja, maar dat heb ik dus niet gedaan.
Zwemmen stond ook voor morgen op het schema, maar ach, het kon vandaag. Vincent reed. Ze feliciteerden me in de kleedkamer. Ik dacht aan wat papa zei; ‘je doet het allemaal maar mooi en met plezier, wie had dat gedacht.’ Ik zwom 300m in en dat ging lekker. In baan 2 met achtje. Tempotraining. Van R. Ging ie melden dat ik jarig was!! Ga weg zeg. Dat had niet gehoeven. We kregen op : 200m z1- 100m z2- 2×50 z3- 2×25 z4 en schoolslag en dat twee keer. Maar onze baan (ik voorop) deden 2×100 en toen liepen we uit de pas en deed ik de tweede keer 150m z1. Ik zwom dus alles voorop. De lage zones wat te hard, de hoge zones wat te zacht. Maar Garmin telde op de korte afstanden de pauzes mee. Ik stak breed in, ver in, haalde laag bij het water adem en als het molentje ging, ging het goed. Ik vond voorop prima, kon ik zelf zwemmen. Alleen de schoolslag ruk, mijn been en knie zwabberden en ik deed 25 school en 25 borst. Na die lange serie deden we vier keer 100. Steeds iets sneller. Ik ging de laatste wel voluit en zo voelde het, maar qua tijd was het matig. School/borst combi. Toen nog 4×50 ook steeds sneller. Ik deed het maar minder hard. Had gewoon een beetje moeie armen. En dat de animo om echt diep te gaan dan ontbreekt. Ook nog 2×25 hard. Man voorop.
Ik heb de zwemtraining afgemaakt en zo de dag afgesloten. Er waren geen douches, dus dat moest thuis nog even. En dan is mijn verjaardag lekker voorbij!