Soms blijft de blog even ‘hangen’. Met 2 trails die zomaar 100 foto’s opleveren en veel onrust op het werk, liet de rest van november even op zich wachten…. Maar hier is tie dan (het is inmiddels eind december, oeps)
13 November – een lunchwandeling met het webteam van Kidskonnect
Ik heb geen last van het lopen gister, eerder een snotneus van het zwemmen. Maar ik heb ook geen zin om op te staan. Vincent brengt me en ik ben pas om 5 over 9 aan het werk. Ik doe wat ik doen kan, maar er zijn overleggen en er is veel werk. Meer dan in mijn uren past. Het is al snel 12 uur en dan gaan we wandelen. Het webteam van 3 man is compleet, van social schools is er niemand.
We kletsen over spelletje, schilderen en vliegtuigen. J is een schat: hij had een kadootje voor me. s middags weer door met werken. Ik had de telefoondienst helemaal niet goed in de gaten gehouden. Over de Engelse websites en de geparkeerde tickets. Ik was degene die afsloot. En toen was ik moe. Heel moe. Rob ziek thuis, de spullen niet opgeruimd, mijn darmen van slag met winderigheid, obstipatie en diarree. Ik zou fietsen, maar ik heb geen zin. Helemaal geen zin. Dus ik schuif er maar even mee en ga op tijd naar bed.
14 November – Hardlopen
een foto vanaf de 19de verdieping van het WTC in het donker. Die is van gister, maar past bij vandaag. de dag draaide uit op een dodenmars: heb ik eindelijk een geweldige baan, leuk werk, super collega’s, fijne klanten en uitdagingen. Vandaag is de hart uit het team gesloopt. De belangrijkste mensen zijn met directe ingang ontslagen. De PO, de held van sales, de andere triatleet die op vakantie gaat. Geen support medewerkers so far, maar ik weet wie er zal gaan. Het bedrijf zal moeten, maar 15 mensen van de 200 ontslaan raakt iedereen. En ik moest naar de mesoloog. Ik ben te snel voor mezelf. Gal, alvleesklier en bijnieren helpen de darmen niet. Het gaat in overdrive bij mij. En nu helemaal natuurlijk. Was ik het geld vergeten. En ik ben allergisch voor lactose. Ik had al helemaal geen zin meer in eten.
Toen nog hardlopen. Tja, als het niks is kun je ook niks verwachten. Ik loop nou eenmaal met een hoofd in overdrive en veel gespannen spieren in mijn (linker)been. Ik had het idee dat in lekker doorliep, maar 6:45 is dat natuurlijk niet! Het voelde als 6:10. Dat zegt wat. Muziek op en rechtdoor gaan. Het was donker en somber, of lag dat aan mij?! Voor de brug op het spoorbaanpad naar links. Ik dacht 8km te lopen, vond ik mooi zat. Het tempo ging iets omhoog, maar niet goed. Begon de miezer, kon ik harder. De minuten versnellen waren okay om de verandering er in te houden, maar vandaag was rechttoe rechtaan ook voldoende geweest. Hartslag ging toch niet omhoog. Maar ik deed mijn best en telde soms af. Ik ben niet bang, ik loop gewoon. Shoot me. Ik wilde zo lang mogelijk rechtdoor telkens.
Mijn linkerbeen trok wel wat, maar ik liep het er steeds uit. De 6 versnellingen gingen en de 2’ rust ook prima. Toen nog 12 minuten uitlopen. Over het pikdonkere pad. Ik ben niet bang. Mooi juist. Twas weer droog. Fijne muziek. En dan omlopen en cirkelen door de paadjes: vond ik zelfs even leuk! 86% uitvoering is een dikke prima!! Mooi. Hoge gemiddelde hartslag: logisch
15 November – Buiten fietsen met een beetje hulp van het motortje
Als ik aan het fietsen ben buiten geniet ik zeker wel, maar ik vind twee uur lang en ik zie er tegenop en voel me er niet blijer door. Ik vind het redelijk ploeteren en doorzetten, maar ik wil die 2 uur dan toch halen en de 50km ook. Ik ga op Robs fiets met motortje maar die staat op 1. Het is voor de brede banden. Ik wil een rondje noorder- en oostv-plassen doen, maar rij verkeerd en ga dan door de stad. Gedoetje en weinig tempo. Ik kies langs het sluisje en doe daar een foto momentje.
Er is een man aan het yoga-en. Mooi. Door naar de dijk. Het is mooi buiten en fijn om buiten te zijn met mijn muziekje op. Er is geen zon het is wel saai weer. Niet eens koud of moeilijk. ik heb weinig opwekkende gedachten, maar ik geniet wel dat dit fietsen buiten lukt en kan.
Op de dijk gaat het sneller. Zelfs Een zuchtje wind helpt. Het is wel mooi langs de plas. Apart zo in het bruin. Met een heli die opnames maakt ofzo. Ik kijk uit naar het bankje op de Knardijk. Het is een end weg, maar ik ben pas op de helft. Ik eet een reep en neem even rust. Waarom niet?
Ik merk dat ik me de hele tijd afvraag of het motortje eerlijk is, maar zonder deze fiets was ik absoluut geen twee uur buiten gaan fietsen. Dus zal het wel goed zijn. Ik ga eindelijk eens richting Toms Visvijver. Nog nooit geweest. Door Lelystad echt. Nieuwbouw. Op 28km zie ik superleuke kavels. En moet ik de weg zoeken. Ik kom op het bekende fietspad en rij dan weer terug na de warenhuizen. Een lange rechte weg met wind tegen. Megasaaie polder.
En ook weer mooi met gele bomen. Ik zie eindelijk 2 andere wielrenners. En 1 gewone fietser op de dijk daarstraks. Meer roofvogels en sperwers dan fietsers. Ik ga langs de paarden en ik ben het een beetje zat. Zet het motortje op 2. Why not? Bij de Praambult zelfs naar 3, want ik wil naar huis. Saai, bekend en moe. De laatste kms naar 5 zelfs. Haal ik 50km net niet in 2 uur, maar ik fiets ze wel en ik fiets 2 uur vol! Dat is heel wat voor mij. Ben er moe van. Tempo valt tegen.
16 November – Trailen met Vincent door de duinen en over het strand naar De Kwal
Niet vanzelf. Niet goed genoeg geslapen, diarree al vooraf en te zwaar. Vincent reed: drukte rondom A’dam. Auto op startpunt. Banaan eten en plassen. 2x Duinkaart controle, 1x fout lopen. Bos. Mooi.
2de km verhard en verteld van Kijfhoek. Snelste km. Mijn linkerknie protesteert. Toen prachtig single track langs water daarna verhard door de duinen.
Zo onaards mooi. Ook in somber licht.
Duin op, plas, duin af. Duinovergangen over. Tempo is weg. Zand, wind, genieten.
Langs de zee. Ik mis de kracht. Het is geweldig mooi en heftig met windkracht5 en zand, maar ik blijf 2km hardlopen.
Vincent geniet enorm. Veel ‘vliegers’. Dan het strand af: superzwaar! Wandel omhoog en omlaag door het mulle zand. Op de helft. Pas. Al een uur onderweg!
Op een bankje stroopwafels eten. Stilte. Dan verhard een mijl naar de Kwal.
Weer alleen wij. Weer veel foto’s. Uitzichtpunt en dan gaat het weer mis: darmen in overdrive. Ik loop nog de 10km vol en dan een bosje in. Ik bleef het wel leuk en mooi vinden. Diarree stinkt en vies, maar opgelucht. Balen dat niks werkt. En ik durf nu niet meer te eten.
Bos. Geweldig knisperend rustig stil geel bos. We zwijgen. Ook mooi. Een km doorlopen. Dan runderen.
En zoeken naar de v1 installatie. Niet gezien. Ik tel af. Het gaat niet hard vandaag. Niet.
Bij Vincent ook niet vanzelf, maar ik ben een blok. Door. Het wordt drukker. Na 14,5 km kan ik niet meer goed. Mis gewoon keihard de voeding. Het miezert inmiddels. Verder is het weer oke. Somber en saai, maar niet koud.
We gaan nog naar een uitzichtpunt en dan naar de auto. Ik doe een blokje extra om de 16,16km vol te maken. En dan omkleden. Ik heb het koud en blijf koud. De hele middag. Ik rij terug. Geen pijn aan het been, maar wel stijfjes. Geen pijn aan knie. Uit-thuis gem 9:02.
En dan nog zwemmen ook natuurlijk. Links is stijfjes. Alles met achtje op het laatste hondertje na. Met R en een man en in het begin M in baan 3. M was snel, r prima. Eerst 150 inzwemmen, ging al niet vanzelf. Toen de 450 van Jan. Bc-arm-bc-been-bc-school-bc-rug-bc. Nog minder vanzelf en de been, school en rug ábsoluut niet. Achter. Afzetten was lastig met de slappe benen. Garmin vertelde zich compleet. Daarna piramide 50-100-150-100-50. Laatste baan wat harder. Ik kwam tekort. 1 op 2 ademen werd het. Lange slagen. Toen 200m r vooraan en de vierde baan sneller. En toen begon de trek: middageten overgeslagen. Het werd steeds erger! Ik kon echt alleen maar denken aan de eierkoeken! Hongerklop in t zwembad.
3x200m eerste en laatste baan snel en om de beurt voorop. De langste dikke 4 minuten van de training, toen ik zelf moest! Daarna nog 2×100 met eerste en laatste baan snel. Nog een keer voorop en de laatste baan voor het eerst echt mijn best gedaan, om sneller bij de eierkoeken te zijn! Nog 100m zonder achtje met slecht keermoment en toen de 25m om het getal rond te maken. Daarna gelijk eierkoeken op eten. Douchen kon weer een keer! Niet meer pijnlijk, wel stijf en te dik qua lijf. Thuis friet eten en eindelijk opwarmen, want ik had het voortdurend koud vanmiddag.
17 November – Binnen op de Zwift uitfietsen Coast to Coast met versnellingen
Bijzondere dingen: niet afgestapt, niet eens ingekort, een beetje mijn best proberen te doen om eigen PRs te verbreken, en toch nog even 300 hoogtemeters willen halen, snoep eten mag alleen tijdens het sporten, dus 2 eierkoeken en 3 galetten en toen was het op.
Minder leuk: iedereen haalt me in, terwijl ik écht mijn best doe. Dit is geen miniwattage, maar de hartslag haal ik ook niet. Bij het infietsen was het echt ruk. En er is toch wat weinig afleiding al met al. Ik zit op de telefoon en zie teveel geweldige giganten voorbij komen. Ik heb vandaag béslóten om beter voor mezelf te zorgen: minder snoepen, gezonder eten vooral. Minder wegen, me beter voelen. Het is een beslissing.
Misschien duurt het even voor appelciderazijn werkt? Ik snoep dus alleen tijdens het sporten en dan is binnenfietsen ineens beter! En het regent buiten en onweert zelfs even. Jammer dat ik uitkijk op werk en strijkwas. Ik kom op Jarvis Island. Helemaal leuk, met gedonder en gedoe.
Ik moet 7x versnellen en dat valt niet goed, maar ik doe vet mijn best de berg op. Schakelen en de hartslag helemaal niet hoog genoeg. Maar toch lijkt Zwift te snappen dat ik harder zou moeten gaan als ik net ingeschaald was. Ik doe het rondje nogmaals en wil alle pr’s breken: de berg op (30sec sneller), de sprint (net aan) en het rondje (van 10 naar 9 min).
Ik doe het om de versnellingen heen en span me even lekker in. Ik verveel me niet en zweet helemaal leeg. Buiten is het donker met regen en onweer. Ik doe het rondje ook een keer counterclockwise, maar de versnellingen zitten er ongeveer op en ik doe het kalm aan. Ik moet 25’ uitfietsen. Die gaan wel hard 🤷🏼♀️ kan ik toch 30 rijden waar het net nog 24 was. Ik denk elke keer: ik stop gewoon. Waarom maak ik het af… maar in doe het om 40km te halen en dan 42,2 en daarna 300hoogtemeters. En dan terug naar de rotonde. Enzovoort. Jezelf blijven uitdagen. Kan ik. Niet leuk, niet makkelijk. Maar ik maak de training vol. Net geen 45km. Ik vind het gezegend.
18 November – Nieuwe bootcampersclub
Het beloofde een zware dag te worden op het werk en niks was minder waar. Eerst een vaag gedoe van de coo, dan even zo vaag supportoverleg en wat het voor mij betekent blijft raar. Het geeft weinig zin en motivatie. Het is nogal onbegrijpelijk. Ik geef er niet écht om. Zit desnoods de tijd wel uit. Ik wil eigenlijk gewoon verder gaan, maar dan is er weer een overleg. Na de lunch hoor ik dat de supportdagen websites per week van 13 naar mijn 3 gaan. Weg leuke collega’s. Ik kan het nog niet alleen. Ze zeggen wel te blijven, maar ik snap het best: alles moet anders, zoveel mogelijk mensen weg of anders. En ik krijg niks op het eind. Een bedankje. Of nog niet eens. Ik ben er gelaten onder, maar het voelt niet goed. Ondertussen eet ik alleen nog gezond. Een banaan, druiven en bolletjes kaas. Maar ik heb wel honger in bed! En ik heb het KOUD, ijskoud ❄️ als ik klaar ben met werken kan ik meteen door met opruimen, de kattenbakken, eten bestellen, koken. Ik zou rust moeten nemen volgens de mesoloog, maar hoe dan?!?!
Na het eten door naar de bootcamp. Een nieuw groepje. Klein, niet te dik of te fanatiek of te Schreeuwerig. Gewone muziek en aftellen. Met oefeningen die een minuut duren en dat voel je! En met buikspieren. Ik heb last van mijn knie, maar rek het er wel uit. We zijn met 8 olv Tam. Geen oordeel. Geen geschreeuw. Lekker het dingetje doen. Verstand op nul. Ik word er niet eens echt moe van en ook niet warm helaas. Na de bootcamp door met het strijkgoed. Maar niet meer gesnoept na 9uur! 2 chocotoffs voor het sporten en dat was het vandaag. De rusthartslag daalt spectaculair. Ik zou misschien lactosevrij moeten eten en glutenvrij liefst ook, maar dan ga ik eten echt haten vrees ik. Met mijn gezin en me altijd aanpassend met voeding. Ben ik wat verbitterd? Vast, want ik moet een dezer dagen ook nog ongesteld worden.
19 November – Intervallen hardlopen: inlopen-7×3’z3/2’rust-uitlopen
Slecht geslapen, want de situatie qua werk dringt door. En wat het voor mij betekent. De spieren trekken s nachts, maar ‘s morgens is het weer over. Nergens last van eigenlijk. Ik moet om half 10 bij een meeting zijn, maar echt iets verteld wordt er weer niet. Alleen denk ik: wat moet ík nog doen?! Het is buiten somber en maar net droog, maar ik gok op vanmiddag. Ik drink gemberthee en nies veel. Maar ik voel me niet ziek. Ik zit lekker veel op de bank. De wasmachine doet al het werk. Na de lunch een lego-auto bouwen en dan rond 2 uur ga ik hardlopen. Het voelt koud aan volgens de berichten, dus een warme broek en warme trui. Ik heb het de hele tijd te warm bij het rennen. Eerst 20 minuten inlopen. Ik wil naar het pad achter jeugdland. Ik koers langzaam die richting op. Het gaat maar moeizaam, want ik blijf doorpiekeren over het werk. Lastig, maar ik weet zeker dat ik eind augustus vrij neem, als ik dan nog daar werk. Ik kom inderdaad waar ik wil zijn, maar het gaat absoluut niet hard of makkelijk. Logisch, want ik eet nauwelijks meer. Mijn linkerbeen is veel zwaarder dan rechts. Ik moet 3 minuten versnellen. Ik doe mijn best, maar de hartslag gaat niet omhoog en het tempo ook niet. Het lukt me gewoon niet om niet te stampen.
Ik zie de roofvogel die net op mijn foto staat. De zon komt er zowaar door! Ik ga langs het bos en eigenlijk zie ik helemaal niemand.
Ik doe de versnellingen wel, maar niks van harte of goed. Even raakt de hartslagzone 156 aan. Ik besluit er maar 5 van de 7 te doen. Zonder stoppen. Dan bedenk ik dat ik te ver ben gegaan en of ik langs de Almeerplant zal gaan voor oliebollen. Ik doe de 5de versnellig richting de Oostvaardersplassen omhoog en die gaat dan opeens weer lekker! Ik app Vincent of hij mij komt halen als ik oliebollen haal. De zesde doe ik ook, zo langs de plas en ik zweet en zet ietsje aan, maar het is bonus hoor! Ik tel maar eens mee. En dan gaat ie gewoon wel snel! En de zevende ook! Wind mee? Of hoeft het niet?
Ik jog 10km vol. 63’ 9,6 in het uur van de training. Uitvoering 61% Last van voorkant knie.
Ik haal de oliebollen en Vincent pikt me op. ‘Dat mag wel na hardlopen’, meent de vrouw van de kraam. Ik zal er geen één eten. Een paar stroopwafeltjes als beloning. En ‘s avonds lekker gaan zwemmen.
Heerlijk! Lange stukken, 1 op 3 ademhalen, brede insteek en weinig mensen in de baan en niet voorop.
We waren wel wat laat ivm parkeren wat niet lukte. Vol.
150m inzwemmen.
Alles met achgie. G vroeg of ik in baan 2 vooraan wilde zwemmen, lief compliment dat wel.
F (ik dacht dat hij j was) alles voorop. T de great daar achter, dan ik. We moesten 4 keer 250m doen met 50 school er tussenin. Achter mekaar door. Rustig tempo. Ik zwom soms T omver, maar kon door de rust eens goed opletten. 1 op 3 proberen. Uitademen, links, uitademen, rechts. Ideaal! Afzetten met de knie was ietwat gevoelig. School alleen op armen en dat hield ik bij. Ik genoot bijna van het zwemmen joh! Automatisme. Molenwieken. En dat bijna 25 minuten door! Toppie.
Ik had geen hartslagband om. Even geen zin in. Misschien blokkeert die wel iets aan doorstroming 😁
Daarna nog een piramide: 150-250-350-250-150. F voorop en tot de 350m zat T de geweldige er tussen. Die nam wat gas terug en ik zwom achter F verder. Ging net iets sneller, maar nog steeds goed te doen. Tot de laatste 150: de tijd was eigenlijk om en F zette aan. Ik ook, maar was m snel kwijt! Ik kan dan beter met 1 op 4 ademhalen wegkomen. Ook even leuk, nog aanpoten. Dank F: supertempo en super geteld. Ik hou van deze trainingen.
Jammer dat er wat buikkrampen voorbij kwamen, maar als ik maar het zwemmem kijk, is de periode nog niet aanstaande.
En ik kies er voor om me maar geen zorgen te maken om dat werk. Dat was een quantum line toch? 😳 ik zal er beter van worden. Daar kies ik voor.
20 November – Zwift: The Classic in Watopia
De bedoeling was 10×5’ met staan en rust, maar ik kan, durf en wil dat niet. Na een dag zoals vandaag op kantoor, met een overbelaste en pijnlijke knie en ook nog een menstruatie die losbarst net voor ik opstap, laat en weinig eten en slecht slapen. Op het werk zijn er fijne woorden over G door Es. Steun van M. Maar ook zorgen die E uitspreekt. Ik lever een website op. Luister mee voor de Engelsen. En net als iedereen, weet ik niks. Wachten en onzekerheid zijn het thema van 2024. Ondertussen is mijn knie stijf, doet de voorkant pijn. Als dat niet genoeg is om gewoon eens een keer fietsen over te slaan weet ik het ook niet meer. Maar ik ga lekker tóch!! Vincent doet mee Yathzee en daar verlies ik ook twee keer mee. Dik.
Ik eet stroopwafeltjes en dat is het enige voordeel van dit binnen fietsen. Ik haal niks. Qua hartslag of wattage of cadans. Tempo blijft natuurlijk ook net zo hard achter. Maar ik fiets wel. Langs de vulkaan en omhoog op Jarvis Island. Ik ga niet staan. Ik probeer het de achtste en negende keer, maar de fiets en ik zijn daar (vandaag zeker) niet voor geschikt.
Het poppetje op de fiets gaat wel netjes staan gelukkig 😁 Ik span me niet in. Doe maar wat. En ik fiets het uur vol. Hoefde maar 55 minuten, maar wilde 25km toch halen. Append met Joyce op het einde lukte dat mooi. Heb ik mooi de challenge Italie afgerond! Knietje doet geen pijn bij het fietsen, daarna weer. Buik krampt ook weer verder naderhand. Koud. Kil. En afwachtend.
21 November – Suf duurloopje, maar vooral Fun in the Snow
Ik dacht eerst dat ik tot 6uur moest werken, maar het was tot 5 uur. En dan gaan mijn collega’s een uur naar de garage of wandelen of ze gaan anderhalf uur een basisschool bekijken. Maar ik zou graag een uur eerder stoppen en in het laatste licht en de sneeuw gaan lopen. Ik kan het niet. De website moet af, mailtje beantwoordt, iets afronden. Een half uur extra doe ik makkelijker dan een uur eerder weg. En ik doe het voor niks, want straks neemt mijn collega al het werk mee. Ach. Ik heb het flink koud overdag. Om kwart over 5 sta ik buiten. Het is nog een beetje licht en het sneeuwt keihard!! Ik ga eerst tegen de vlokken in met zone 1. Het kan me niet schelen, ik lach van oor tot oor. Het is niet koud, niet echt nat, maar de vlokken zijn intens en komen op mijn ogen en mijn jas zit vol. Het blijft liggen.
Er is niemand op straat op 1 hondenbezitter na. Ik loop gewoon lekker mijn eigen ritme en heb nergens last van. Ik was vandaag zo ongesteld als een deur en heb heel veel thee gedronken en vaak geplast. Vandaag was het lastig niet te gaan snaaien. Op een eierkoek na ook niet gedaan. Ik maak foto’s op de besneeuwde brug.
En dan weer verder de ovp in. Stilte. Sneeuw. Alleen mijn voetstappen. Ik. Het stopt met sneeuwen. Er is nog licht. En veel modder. Ik moet om zandbergen die midden op het pad liggen heen. Dan het onverharde pad. Vooral modder is het. Er rijdt een graafmachine. Ik voel me niet meer schuldig dat ik hier na zonsondergang loop. Langs het centrum. Ik moet in z2 lopen, maar haal dat niet echt; hrf te laag. Boeit nie. Lekker lopen en als er wat pijn doet de ontspanning weer zoeken. Ik zie 1 fietser en zeg gedag. Het onverharde pad op. Ik loop een km door. Niet hard. Natte voeten door de modder. Ik maak een foto.
Het is niet echt donker vind ik. Herrie van de auto’s. Burlende herten. Ik geniet! Dan stukjes rustig, maar het is niet glad. Als ik de stad in loop, sneeuwt het weer een beetje. Ik ga rustiger de evenaar over en verzamel een sneeuwbal! ik maak 7km vol voor de deur. De sneeuwbal valt en ik maak er een popje van.
Ik ben niet koud. Totaal niet. Wel doet de knie weer pijn. Shit. Maar nu is het na een paar uur over. Ik eet bij en maak warme chocomelk. Ik had wat trek onderweg. ze vonden me stoer op insta en strava. Weet je wie stoer is? dm! Die zwemt een kilometer in zee bij Galway. Daar ligt ook sneeuw. En hij vindt mijn opmerking over de voetstappen in de sneeuw leuk….
22 November – Mayan 8 in Watopia op Zwift – super suffe duurrit
last van linkerknie. Stijfjes en pijnlijk in rust. Kilo afgevallen, maar nog wel een 7. Dietiste. En dan maar gelijk het volgende doen: fietsen. Binnen. Want buiten is het nat, glad en kil. Binnen is er verveling, warm en saai. Muziekje aan. Geen last van knie, maar ook niet van enig tempo. Alles was ook saai.
Stom onverhard omhoog. Ik appte wat, speelde candy crush en zenwoord. En toen nog een rete-end klimmen. Tempo nog lager en er was ook nog niks anders dan thee.
De route afgemaakt in net iets meer dan een uur terwijl ik maar 55 minuten hoefde. Ik snap het zelf niet eens. Waarom. De eierkoeken zijn nu ook op. Wat gedaan moest is gedaan: de was, kattenbakken, spullen gekocht, bij Manuel gekeken en teveel gesnaaid omdat ik te weinig had geluncht. En gehangen ook nog.
De rest van de dag last van mijn knie. Zorgelijk. Ik wil en zal morgen lopen. Lopen doet geen pijn, stilstaan wel. Ja, het is stubborn, maar ach…
23 November De Hollandse Duintrail – Een GEWELDIG halve marathon avontuur samen met Vincent
Het was koud! Zeker in het begin, maar na 3km had ik wel warm met ‘n thermoshirt, jasje, 2 buffs en handschoenen. Het is allemaal een beetje raar: geen vaste starttijd, geen prestatie te leveren, een soort rust. En nieuw voor Vincent allemaal. Mijn knie deed geen pijn meer. Ik had heen gereden. Nog even naar de WC en dan na wat uitleg gewoon maar gaan! Eerst verhard, langs de marine-toren. En dan het bos in. We haalden mensen in, maar het is zo heerlijk totaal niet druk. Het ging goed en best nog snel.
Ik bleef lekker lopen. De bosgrond is zeer prettig. En het bos ook. Ik moest wel plassen ergens in de verte doorhobbelen. We hadden een GPX en de route was helder. Veel bos en goede paden. Weinig zand. Ik had al 4 winegums op! Bij de eerste kilometer zei Vincent: winegum! Ik hield het aan, maar soms was ik te laat en dan sloeg ik er eentje over.
Stoppen bij de post dus. Vincent eten en ik wat drinken. En dan weer verder. Nog meer bos. Dat vond ik fijn, zoveel bos. Dan een duin over met trapjes, soort op en neertje. Dan zie je wel anderen om je heen, maar niks dat je in moet halen ofzo.
Ik hield het prima vol. Ook qua winegums. En dan de duinen in. We kwamen nog een mooie berg tegen waar we overheen moesten. Er waren mensen die samen alles aan het bespreken waren, maar ook eenlingen. Vincent vond het ook wel leuk geloof ik.
Ik dacht na 10km dat het prima ging en dat ik de 21 wel kon volmaken. Terug naar de post door het bos. Er vielen een paar druppels, maar niks wat lastig was. Ik nam een winegum van de post en toen was ik daarna, toen we verhard verder liepen, ietsje minder lekker. 12 km alweer. Ik ging even de bosjes in, maar het was alleen plassen gelukkig. Toen het strand op. Heerlijk! Windje in de rug en redelijk zand. Vincent kwebbelde vrolijk verder met de vraag ‘waarom’ en toen vroeg ik hem gewoon even stil te zijn. Even alleen maar lopen; heerlijk! Niet hard ofzo, maar wel pijnloos en moeiteloos. En weer een winegum verder. Het was best een flink stuk over het strand en het was er ook best druk.
We kwamen bij de start langs en iemand van de organisatie vroeg me hoe het ging!! Zoveel belangstelling. We deden een kilometer heel rustig, met wandelen en eten en toen door voor het laatste stuk door de duinen. Het was er stil, onverhard en echt prachtig! Zelfs zonder zon.
Ik vond het niet eenvoudiger worden, dat niet. Veel omhoog en omlaag, smallere paden, maar zo mooi! Kaboutertjes, vennetjes en van tijd tot tijd ging ik lekker wandelen. Geen haast, geen druk, geen pijntjes! Richting de zee. En toen kwamen we wel bij zand omhoog op 18,5km en ik appte Joyce eventjes.
Daarna kwam het helmgras om tussendoor te lopen. FANTASTISCH. Het deed Vincent pijn, maar ik vond het vooral erg gaaf en mooi. smal pad, rustig aan doen om inhalers langs te laten en veel foto’s maken.
het ging wel heel rustig achteraf, maar so-what! Toen nog een mijl over het strand en dat vond ik wel bikkelen en maar blijven rennen. Ik deed de HM net niet binnen 2,5 uur zonder de pauzes, maar dat was niet echt boeiend.
Wind tegen en blijven rennen tot aan de finish min of meer. Ik was echt tot tranen toe supertrots op Vincent dat hij zo meegerend had. Geweldig toch? Zijn vierde hm in een jaar! Ik was wel wat ‘op’ aan het einde. En vooral blij en trots dus.
14 winegums gegeten. matig gedronken, maar het water was ook erg koud. Vooraf wel een bidon leeggedronken. Na het poseren met de medaille door naar de WC. Ik moest al vanaf 17km, maar dat is grote winst. En het was niet smerig, maar gewoon. Dat is dus supergoed: die winegums werken stukken beter! Chocomelk krijgen van Vincent terwijl het nu wel regent en dan gaat mijn kind ook nog piano spelen, kan ie ook!!
Ik ging na een heel lastige verkleedpartij in de auto ook maar terug rijden. Geen enkele last van mijn knie of voeten. Helemaal niks!! Alleen dat ik baal dat het dus waarschijnlijk de ‘gewone’ schoenen zijn, want dit heb ik op trailschoenen gedaan. Fijn hoor, als er niks moet!!
En daarna….. zwemmen!!
Vincent zei nog: als je me een jaar geleden had gezegd dat ik n HM zou lopen en ook nog een uur zwemmen, had ik het niet gegeloofd!
100m inzwemmen
Daarna moesten we 400m doen achter elkaar met 2x50m schoolslag er tussen.
Als ik in baan 2 zwem, moet ik vooraan. Logisch. Daarna deden we 600m, met 2 keer 25m rug er in en zone 2 ook. Ik ging in zone 2 1 op 2 ademen en vooral heel fel doorsteken.
Ik had natuurlijk de hele tijd mijn achtje bij me! De schoolslag 1x niet en dan voel ik het knietje toch wat trekken.
Daarna deden we 800m; 4×200 met elke 200m afsluiten met 25m z2 of 25m rug. Ka gaf mij en Li aanwijzingen, maar ik snapte het niet zo goed en ik doe het met 1 arm maar verkeerd, maar ik weet niet welke en ik had niet zoveel zin om er op te gaan letten. Daardor vertrokken we later, maar ik deed snoeihard mijn eigen ding.
Daarna nog 100m wisselslag en ik zal het onthouden: in plaats van vlinder poloslag. Ik vind wissel niks.
Ik deed nog 100m zonder achtje en dat voelde wel goed, maar snel was het niet!
Ik had inmiddels ontzettende honger, want dat ene bolletje met vruchtenhagel en een proteinetoetje na de trail waren nauwelijks genoeg. Wel veel gedronken.
En toen was mijn oorbel weg. GVD. Die doe ik altijd uit, maar deze ene keer niet en deze oorbellen komen uit Ierland. Ik baalde er erg van, maar Vincent vond ook niks meer. Dikke jammer zeg en wat een smet.
We hadden wel een beetje, want we moesten na het pannenkoeken eten door naar het TVA feest in jaren 80 stijl! Voor mij was het allemaal wat teveel misschien, zo weinig rust.
Vincent reed en het feest was onverwacht leuker dan ik dacht. Er zijn ook een heleboel leuke mensen bij de TVA. Jammer is dat het voor deze mensen doodnormaal is dat je ‘s morgens een halve marathon trailt, een uurtje gaat zwemmen en ‘s avonds feest, maar voor mij is dat niet zo! Ik had wel een knieband om. Ik heb gedanst zelfs! Om 11 uur konden we met een gerust hart de dag afsluiten.
24 November Uitfietsen in de storm
ik was stijf vanmorgen, mijn knie deed meer pijn dan gisteren en ik ben moe. Ik heb erge hoofdpijn. Voelt niet goed. Rob werkt de hele dag, die komt pas om 5 uur een keer beneden. Ik lummel wat en doe wat huishouden, maar ik kom nergens écht toe. Ik vind de wereld raar en snap een hoop dingen totaal niet met al die influencers, trainersvolk, helden en gekken. Ik heb de grootste moeite om te beslissen of ik buiten met windkracht 5 ga fietsen of binnen waar ik snel af kan stappen. En of het slim is voor de knie. Het wordt buiten. De rest van de week kan dat niet meer denk ik. Binnen wel. Dus ik sleep mezelf de bank af en onder het dekentje vandaan naar buiten. Het is niet koud, maar de wind staat stom. Rondje ovp? Nee, geen uitwijk en op de knardijk wind tegen trekt me absoluut niet. Ik pak Robs fiets, kan ik altijd nog een motortje aanzetten als ik het niet heb. Ik ga naar de grote trap. Dan heb ik daar ‘beschut’ wind tegen. Het begin gaat wel lekker, maar veel energie heb ik niet. Ook geen muziek of afleiding.
Ik denk dat ik maar een uur vol maak ipv anderhalf uur. Een gele training is prima. En ik ben nou eenmaal niet goed of sterk of jong of geweldig. De brug over wind tegen en op de ibisweg heftig wind tegen. Het is maar even en zwaar. Doorbikkelen. Echt doordrammen. Op de grote trap ook. Maar dat is oke. Het motortje blijft op 1. De windmolens genereren meer energie dan ik heb. Maar zij staan stil op hun plek.
Ik pak de vogelweg en dat is niet leuk. Simpel. Nee. Niet. Wind keihard tegen. Veel takken. Eindeloos. En dan de a27 over omhoog. Niet makkelijk. Niet leuk. Punt. Daarna de paradijsvogelweg en dan terug de a27 onderdoor. Dat gaat leuk wind mee. Langs de grote molens en er is zelfs wat zon. Hoog tempo. Geen last meer van knie. Weg. Foetsie. Ik vlieg de polderwegen af. Klein stukje ibisweg is weer totaal niet leuk of makkelijk. Pad af. Ik vind het wel best. Wil naar huis. Korte route, maar net 72 minuten vol. Moet enorm plassen! Kniepijn WEG
25 November Bootcamp
Prima bootcamp voor een rustdag. Ik deed mijn best, ontwikkelde het eerste half uur kniepijn, maar het laatste half uur trok het weg. Veel kleine oefeningen. Veel matje. Ik bleef koud. Net als de hele dag. Ik had trek, ondanks het eten. Niet moe van geworden en ook geen spierpijn. Lekker genoten en geprobeerd. 1 van de meisjes wil een triatlon gaan doen! Grappig. Mijn conditie en uithoudingsvermogen zijn bovenmatig, maar korte kracht heb ik niet. Wel een kniebandje om. En de verkeerde schoenen, de gewone dagwandelschoenen. We moesten 50xtroitoir stappen, 50xsquats, 30situps en 30pushups tegen de wand doen. En dat 2 keer en sneller maar volgens mij telde ik niet goed! We gingen ook op en meer joggen en daartussenin oefeningen doen. En veel rust. Heel veel rust.
Verder was het ook geen drukke werkdag. Het thema van vandaag was toch wel: span je niet teveel in, dan gaat de dag ook voorbij. Met de nadruk op Duolingo Iers. Ik mag een paar dagen ‘gratis’ alles en daar maak ik volop gebuik van! Verder nul foto’s gemaakt. Wel foto’s gevonden van zaterdag nog en dat op insta gezet.
26 November – Zwift – Waisted 8 in Watopia met intervallen (indoor cycling) en ‘s avonds zwemmen
vanmorgen geen pijn aan mijn knie, ook geen spierpijn van de bootcamp en vooral geen energie voor wat dan ook. Gelukkig ben ik vrij en kan ik even blijven liggen. Ik ben om half 11 bij de fysio en ze behandelt de knie. Overbelaste pees = stress. Mijn voet zat vast en gedraaid en daardoor trok de pees iets teveel in de knie. Nu is tie écht geïrriteerd en maakt het lichaam het zelf. Ik had mogen gaan lopen, maar ik ga beter fietsen. Daarna door de kerstwinkel lopen is zwaarder voor me: teveel prikkels. Ik ga ‘s middags op de bank onder het dekentje zitten en val in slaap!! Ik slaap nóóit overdag, nooit-nooit-nooit. Dus ergens ben ik een beetje ziekig of niet mezelf. De kat Stekker pikt mijn dekentje in. Daarna ga ik toch maar fietsen. Binnen. Want de lampen gaan om 3 uur al aan en het regent. Ik heb iets van intervallen staan en zoek een 30km route uit. En ik pak chips en cola. Daar heb ik zoveel zin in! En tijdens het sporten mag ‘t, dus ik neem het er van en zie dat als enige voordeel aan binnen rijden.
Het eerste blok van 8×5 minuten duurtempo binnen een bepaald wattage met 40 seconden rust haal ik van alle kanten niet. Boeie. Ik haal mezelf in voor een PR! Het is wel warm. Ik luister muziek en dan ergens mis ik de route en moet ik terug en daar baal ik een beetje van. Aan de andere kant boeit het me ook net zo min als wat-dan-ook vandaag. Doordat de route er nu niet meer is, kan ik me concentreren op de training. Ik moet 1 minuut heel hard en 2 minuten rust. Ook dat acht keer. Niet dat ik de hele hoge wattages haal, maar ik doe mijn dikke vette best voor een minuut en trap m in het rood. Mijn spieren toch even vet inspannen! Het is maar 8 keer 60 tellen.
Ik rij netjes het rondje en dan haal ik de route blijkbaar toch! Ik heb een leuk gemiddelde gefietst en ik ben leeggedrupt aan zweet. De chips en de cola zijn op. Door voor het huishouden: de kattenbakken en de was. Mijn knie doet na het douchen weer meer zeer helaas. Maar het voelt niet meer overspannen.
En dan zwemmen om 9 uur ‘s avonds. totaal GEEN zin. Moe, verveeld, vreterig en nergens zin in, vooral niet in zwemmen. Waarom dan toch gaan en niet onder de deken blijven liggen? Omdat het op het schema staat? Omdat het kan? Omdat Vincent ook gaat en rijdt? Omdat geen zin geen reden is? Ik weet het werkelijk niet. In het zwembad wil ik al helemaal niet dat iemand ook maar iets tegen me zegt. Ik voel me niet zo geweldig en ik wil niet. Ik ben het behang hier en uitsloven staat er vandaag al helemaal niet tussen. Lekker in baan 2. Ik accepteer voorop gaan meer dan last van het geweldige keerpuntje in baan 3. Ik zwem 250m in. Alles met achtje vandaag.
Dan 4x100m met afzetten en drijven. Drijven is de pauze. Ik ga gelijk. Koppen dicht en zwemmen. Ik doe het netjes, maar ze houden me niet bij. Even goed. Boeit me niks. Dat mijn horloge 75m meet, irriteert me dan wel mateloos. 250m rustig en ik doe ook rustig. Maar de rest nog rustiger. Ik gebruik mijn benen niet en vind een 1 op 3 ritme. Dan weer 4×100 en lange slagen maken. Doe ik. Ik heb nog steeds geen zin. K doe het alleen maar. Ik heb nog trek ook. Ik zwem ze een halve baan eruit en neem net genoeg pauze. Dan 250m weer. Mijn rechterpols doet pijn; er zit een wrat op die nu ook lekker mee irriteert. Ik denk er sterk over te stoppen. Wat maakt het uit? Helpt dit tegen de zin in zwemmen? Maar dan is het 4×100 met 1op2,3,4 en 1op5 ademhalen. Dat vind ik leuk, dus ik blijf nog even. 1op2 gaat erg hard. En de rest eigenlijk ook. Dus na 50m (rustig) 1op5 heb ik ze ingehaald. Doe ik 50m extra. Kom ik mooi op 2km uit. Op die f*ck’n 25m na. Eigenlijk ben ik te snel voor deze baan… misschien. Maar ik heb nog minder zin over als ik al had. Nog 100m wisselslag met poloslag en zonder achtje en dan is het kláár. Ik had al geen zin en nu is het opper dan op. Ik heb 50 minuten gezwommen en ik doe nog even een stukje heen en weer dat de afstand klopt en dan ga ik douchen. Allemaal heerlijk zwijgend. De eierkoeken zijn sneller weg dan ik 100m kan zwemmen.
27 November – Eventjes leegstormen en wandelen
Het is een dag van niks, en toch vanalles. Sinds G zich ‘afmeldde’ omdat hij ‘zich niet goed genoeg voelde om probleem oplossend te denken’ en de collega’s de brokstukken weer moesten opruimen terwijl ik een website opleverde, de vergadering voorzat en de telefoon opnam. En mijn tijdelijke contract is minder waard dan dat. Het maakt me onzeker, ongelukkig wn nukkig. De website en helpen aan de telefoon en een filmpje maken is dan weer uitzonderlijk leuk, maar het lijkt ‘voor niks’. De situatie is nog onzekerder dan ik! En buiten is het donker, het regent en het is koud. Hardlopen staat er op het schema. Ik wil wel. Ik kan het ook, want mijn knie doet geen pijn meer. Ik ben wel vreterig en snoep teveel. Ik drink ook heel veel thee. In de avond stormt het. En dan is hardlopen toch niet wat me trekt. Daar voel ik me slecht door, dat ik oversla. Of dat ik morgen wel een uurtje wil spijbelen om te gaan. Maar ik moet even naar buiten. Rob en ik gaan wandelend de bak van Manuel ophalen en daarna met een ommetje door de wijk naar de AH. Even kletsen over werk en de wind voelen. Ook een dag als deze gaat voorbij. Morgen weer een dag. En toen zette ik mijn horloge bij de AH al stil. Ach. Boeie. Net zo min als iets van de rest.
28 November – Intervallen in het licht- anke spijbelt eventjes…
al die collega’s die de kantjes eraf lopen, nu mag ik eventjes! Snel spullen aan, warme dingen (te) en roze schoenen. Lekker inlopen met mijn kleine pasjes. Ik zet er echt veel meer, maar het is toch niet helemaal echt mijn ritme. Ik loop wel lekker, maar ik denk de hele tijd: je spijbelt, dat mag niet. Ik loop 20 minuten warm en het tempo is best oke. Maar links trekt toch weer wat. Niet veel, geen pijn, maar trekkerig. Mijn knie deed sinds vannacht ook maar weer zeer. Toch iets met werkstress. ?. Nou ja, ik loop nu heerlijk in het zonnetje en het is hartstikke mooi.
Dan moet ik 4 minuten hard; het tempo gaat mee, maar de hartslag weer niet genoeg. Dan 90 sec rust. En daarna 3 minuten hard. Het lukt wel. Niet 100% goed, maar ach. 90 sec rust. Ik pak het nieuwe pad door het kotterbos. In de 2 minuten hard steken er 2 reetjes over voor me. Dan kan het me even niet schelen dat ik het werk laat stikken. Wow! Ik slinger door het kotterbos. Onverhard en wind tegen lukt de hartslag wel om te halen. Ik heb het 🥵. Dan moet ik nogmaals 4,3&2 minuten hard. Net voor het viaduct klaar. Omlaag 3 minuten gaat wel snel, te lage hartslag. Ik ga nog even om. Ik tel de 3 minuten af. Veel te traag! Dan nog een keer dat hele blokje snel-langzaam.
Ik laat mijn hoofd met alle rotgedachten maar zitten en ik deing mezelf te denken dat mijn benen het werk moeten doen. Ik kom iets meer in mijn eigen ritme. Het laatste blokje ga ik iets langzamer, want mijn knie speelt wat op en ik moet weer 💩 Ik hou het op, maar het loopt niet meer zo makkelijk. So be it.
Netjes aftellen en iets langzamer tussendoor. Ik ga door het park en maak 10km vol in een uur op een voor mij aardig tempo. Meteen door naar de 🚽! Ik heb níks gemist op het werk. Kan nog even eten. Maar later is het weer ruk al OPrim weg wil en MS onblij is. Ik werk een uur extra op de noodlijn. Dan is het weer donker. Mijn knie doet weer pijn. Helaas verdomme. En dan in de avond nog even alles strijken. Kei hard strijken. Vrouwen boven de 40 moeten krachttraining doen. Maar ik heb nooit spierpijn, dus strijken telt bij mij ook. En het is weer lekker opgeruimd! Badge gehaald.
29 November – Wandeling met de collega’s na een extra werkochtend en hardlopen
Bij het opstaan deed alles een beetje pijn. Beide knieen, voeten, stijfjes. Dat is er allemaal ook snel weer uit, maar het voelt ‘oud’. Mijn tanden doen zeer en ik heb een beetje hoofdpijn. Niks zieks of ergs, maar ‘oud’. Ik ben ook maar 4 ons afgevallen en zit nu nog precies op 70.
We hebben vanmorgen vergadering gehad met het supportteam. Ohnee, eerst heb ik een ticket behandeld. En even goed met Jo en Jef kunnen praten over het project wat gister afgezegd is. Alles is zo ongecoordineerd. Die fantastisch lieve Jo heeft voor ons team een chocoladeletter voor sinterklaas meegenomen. Onwijs lief, dat is ie. M komt en er is vergadering. Niks duidelijk en het lijkt langs de meesten af te glijden, maar die zijn dan ook niet het hele developersteam kwijt. De website presentatie van Jo viel me tegen, in tegenstelling tot wat ik denk, kan hij niet álles. Na de vergadering hebben we sinterklaasfeestje. Ik ben ontspannen, lach en doe mee. Geen pijntjes meer. Het maakt me niet uit dat mijn kadootjes matig zijn, want ik heb plezier en ik ken ze intussen ook allemaal. Ik snoep wel iets teveel.
G is de enige die thuis zit. Ik had ooit gedacht: hij was er toch bij, maar nu irriteert het me dat hij ons, zijn team niks laat weten. Dat hij niet betrokken is. Dat we hem de hele week niet gesproken hebben, bij geen 1 meeting. En hij komt er mee weg! Hij wel. Terwijl ik hard werk.
We gaan even met zijn drietjes wandelen voordat iedereen behalve jo naar huis gaat. Jef en Jo en ik hebben het over G en alle onzekerheden. Ik hun J zo hard zijn promotie, maar het bedrijf moet nadenken wat zijn vertrek en Ms vertrek doen voor mij. Niemand vraagt mij iets. Alleen Jef. Die snapt het. Bijzonder gebied om te wandelen. Ik blijf mijn werk zo goed mogelijk doen. Ik vind het zelfs lastig op mijn vrije dag vandaag om niet een uurtje extra mee te pakken.
Maar voor mij telt hardlopen in het licht harder.
Hardlopen met versnellingen. 8 keer 30 seconden versnellen.
DIT GING NIET VANZELF. Misschien is 2 dagen achter elkaar hardlopen niet meer haalbaar. Niet op dit moment. Misschien in de zomer weer. Als ik sterker ben. Of een paar kilo lichter. En tóch: ik doe alles wat in de training staat. Niet zo snel of goed of gemakkelijk als ik zou willen, maar ik blijf het proberen. Met compressiesokken, met een muziekje en met honderd gedachten aan opgeven. De marathonschoenen aan. Maar het tempo wil gewoon niet. Mijn stappen zijn te klein en er zit te weinig kracht in. Het is niet mijn ritme wat ik altijd had, maar ik kan het niet terugvinden. Ik kijk naar de grond. Mijn knie trekt en vertoont weer hetzelfde pijntje. Ik wil 5km vol lopen zonder stoppen. Dus dat doe ik. Al gaat het niet 1 keer snel.
En ik zie zeker 45 van de 50 minuten op tegen de versnellingen. Stom en zonde, maar ik denk bij 3km of ik niet gewoon terug zal gaan of dat ik de helft doe. Ik loop 5km vol, heb het warm en de boswachters in de auto halen me in bij het brugje. Op de dijk sta ik even stil voor de foto’s. Het is supermooi, dat wel. Maar mijn darmen zijn niet blij met de taai van daarstraks. Dus mijn hoofd ziet het wel, maar voelt het niet. Ik ga het bos weer in en dat is genieten. Na 7km zie ik het wel, maar ik moet versnellen.
Dan klóppen de passen. It’s not easy, maar 30 seconden is te doen en de pijn in de knie trekt weg. In de 90 seconden rust is het weer sleperig. Ik moet wel popen, maar niet echt nodig. Ik ben moe, mijn ogen. Na de 4de denk ik nog eventjes of ik zal stoppen, maar nee-natuurlijk niet. Het viaduct op. Het gaat wel in heel wisselende tempo’s. Het is warm. Bij de laatste versnelling, onverhard, pak ik mijn ritme ineens even. Omdat het hierna toch lekker klaar is.
Ik maak 11km vol en push mezelf nog tot de weg. De getallen 11,14 in 1:11:14 zijn leuk. Thuis moet ik onmiddellijk 💩. Ik heb nog dezelfde pijntjes. Niet erger of minder. Ik wandel nog langs Manuels huis en de apotheek. Moet en zal de stappen halen. Ik heb het gedaan. Tempo 😞
30 November – Buiten fietsen en zwemmen
Vannacht sliep ik ontzettend slecht en lag ik flink wakker van het dieet en de adviezen die ik via de mesoloog heb gekregen. Mijn maag, bijnieren, darmen, pancreas, lever en nieren zijn ‘verstoord’. Hiervoor moet ik zo’n 13 pillen gaan innemen over de dag. Er zit ook een dieet bij en als ik dat volg, mag ik niets meer eten waarmee ik nu in leven blijf. Kijk, snoep en suikers snap ik ook wel, maar ook geen zoetstoffen meer, geen pasta, geen banaan, geen frisdrank en niet teveel water/thee. Gekookte groentes en niets kouds. En geen yoghurt meer, want lactose intolerant en geen chocomelk. Ik moet leven op gistbrood en een paar glazen water. Dat kan als ik een leven zonder sport ga leiden (want daar heb ik dan geen energie meer voor), een echtscheiding aanvraag en mijn baan opzeg om te gaan koken. Maar die baan heb ik keihard nodig, want de medicijnen kosten zomaar 205 euro! En als ik dat aanga, dan is het al snel kerst en gaat alles teniet. Ik krijg er zoveel stress van, dat het effect absoluut averechts is. Ik ben er zeer teleurgesteld door. Slecht en weinig slapen en deze dag is helemaal waardeloos qua eten. En dan ‘moet’ ik ook nog eens 2 uur buiten fietsen in de kou. Het is volgens iedereen zulk mooi weer, maar ik heb erg veel moeite met opstaan of blij worden. Ik ga node fietsen op Robs fiets met motortje en met een muziekje aan. en oversokken. Het is droog en ik moet nog 30km voor een badge en ook nog 45km voor een andere, maar die gaat het niet worden denk ik. Het gaat best redelijk, het fietsen.
Het is mooi, ik heb wind mee en ik fiets een klein stukje om. Intussen zit ik te denken aan dat dieet en ik denk dat ik het even moet laten nakijken door een dokter, de dietiste en dan in 2025 beginnen. Op de dijk is het heerlijk rustig en heb ik ook wind mee. ‘t Motortje blijft op 1 staan.
Het is inderdaad mooi met al dat heldere blauw en dat bruingeel. Echt hard ga ik niet. Ik twijfel ook behoorlijk aan alles en aan mezelf: niet snel genoeg, ik wil geen 2 uur en ik zie tegen alles op wat nog moet komen.
Ik ga door het bos ipv de Knardijk wind tegen. Er liggen veel gladde blaadjes en ik vind het wat akelig, maar verderop is er een nieuw breed fietspad. Ik doe maar wat rustiger aan, ik heb ook geen haast. Ik ga over mijn eigen pad en ook daar neem ik de tijd. Ik moet 1:36 volmaken en ook 35km en dan is het wel best. Na 35km ben ik er klaar mee en zet ik het motortje op 5. Ha! Dan gaat het gemiddelde tenminste omhoog… Maar ik moet wel het hele rondje afmaken voor de tijd dan. tussen 35 en 38km zet ik het motortje op 8 en dat is wat dom, zo langs het centrum, maar voelt wel even goed. De laatste km’s doe ik zelf en ik haal de tijd en 40km en een badge en die andere laat ik lekker zitten. Al die andere mensen die het dubbele fietsen op 30km/u. Ik stel niet zoveel voor ook. Thuis eet ik het allerslechtste wat ik kan vinden: de chocoladeletter met pepernoten. Lekker puh. Ik niet blij, dan mijn darmen ook niet.
En daarna gaan Vincent en ik weer naar het zwembad.
7 mensen in baan 3, met een paar idiote doorzwemmers erbij en 3 mensen in baan 2. Ik ga wel voorop hoor. Ik zwem 200m in. We zijn uiteindelijk met 4. Dan moeten we 450m zwemmen: benen 50, armen 100, heel 150, 100 wissel en nog 50 heel denk ik. Daarna 100m slagen tellen (25). We moeten 400m zwemmen, gewoon kalm. Ik doe maar wat met 100m 1op 4 en 100m 1op3 afgewisseld om het uit te tellen. Voorop kost gewoon meer energie. Maar ik doe toch alles met achtje. Dan 100m 1 op5, 100m 1op4, 100m 1op3 en 100m 1op2. Ik word een paar keer aangetikt, maar ik mag vooraan blijven hoor. Dan doen we 175m borst, 75 school, 75 borst en 75 rug. Tot slot doen we 4 keer 50: gewoon borst, dan poloslag, daarna 1 slag minder per baan, wat er 2 waren bij mij en daarna nog een slag minder en toen zat ik op 20. Ik zwom nog 100m uit met achtje en 100m zonder achtje en toen telde dat ding weer langer door, want het was 2:10 weer. Ik was er moe van en nog net zo ontevreden als de hele dag al. Ik dacht dat ik harder had gezwommen. We hebben frietjes gehaald en toen moest er nog het 1 en ander.
De maand is om. Genoeg gelopen (ruim 145km weer en dat is keurig dunkt me) en gezwommen (20km, ook mooi), net genoeg gefietst (409km, waarvan ca 170km buiten en dat voor november). Genoeg geprobeerd in elk geval.