2025 – 01 Januari in zijn geheel!

Mams vroeg al: Sport je niet meer? Nou, dat valt wel mee, maar ik blog iets minder. Ik zet alles in Garmin neer en dan moet het verplaatst worden naar de blog en van foto’s worden voorzien. Best een flink karweitje! Of ik dit het hele jaar per maand doe, weet ik nog niet, maar ik hou de blog voorlopig nog wel bij! Lees ze 🙂

1 januari – De nachtwandeling tussen het vuurwerk door die niet altijd recht verloopt

Ik was niet echt aangeschoten! Ik heb met vijftien sterretjes, voor elke wedstrijd 1, 2024 achtergelaten. 2025 wordt niet beter wat dat betreft. Volgend jaar maar een paar sterretjes nodig. We dronken champagne uit een glas. Heel lekker! En oliebollen. En we speelden spelletjes. En de blog is af en bijgewerkt. Ik ging wandelen met Vincent. Zoals elk jaar. Vuurwerk kijken. Om half 1 ongeveer. Ik was in elk geval te aangeschoten om me te realiseren dat ik 2,025 km had moeten lopen en het half uur had moeten halen. Ik sliep tegen 2 uur denk ik.

De afspraak 2025: elke sportkilometer is een cent aan vuurwerk. Op 1-01 al één thundercloud gescoord van 70 cent hahaha.

Want ik ben ‘s middags gaan hardlopen. Ik stond pas op toen het alweer 12 uur geweest was. Koppijn, hongerig en verveeld. Niet blij. Niet gemotiveerd. Buiten stormt het. Vincent werkt. Ik zit op de bank en doe niks. Candy Crush en Duolingo. Super demotiverend. Ik heb ook nergens zin in. Vincent moet hardlopen vandaag op tempo-naar-keuze en we zullen samen gaan vanavond. Er is een moment op de middag dat ik kan kiezen tussen fietsen (indoor) of een boek lezen en ik kies het boek. Nul motivatie om me in te spannen. Laat het nieuwe jaar gewoon morgen maar beginnen! Of maandag ofzo. Het duurt een tijdje voor ik me realiseer dat ik van de ultra eigenlijk geen last meer heb. Al is hardlopen misschien nog niet verstandig? Ik zeg tegen Rob: als Vincent zo stoer is om te gaan rennen, ga ik mee. Die lag er gisteravond laat in, heeft de hele dag gewerkt en het regent pijpestelen. Maar hij wil wel 2,03 of 4,08 lopen. Oke. Dan doe ik ook iets anders aan dan mijn pyjama…. Ik vind het lichtje voor Ierland en we zullen het 4km rondje doen. Regenjasje, knieband, 2 buffs en tempo nul.

Maar het is leuk, hij vertelt, het lampje flikkert alle kanten op en er is niemand verder. De regen valt mee, de kou ook. Maar wacht even: mijn benen! Doen gewoon wat ze moeten doen! Niet erg hard, maar ze rennen. Geen moeite! Toch merk ik na 2km dat het wel even goed is om stil te staan. Voor de foto. Op precies 2,03 (2025 afgerond).

Dan weer verder door door de plassen. De laatste kilometer wandelen we een keertje, maar rennen voelt beter. Ik maak een stukje extra door het park om het half uur te vullen. Voor de chocomelk. Beter dan de champagne. Denk ik. Als drank zoveel energie kost, dan ben ik er al weer helemaal klaar mee! Ik stel 2025 nog een paar daagjes uit. Dit is ‘niemandstijd’ zonder goede voornemens en verplichtingen; kunnen we dat afspreken? Dan wordt 2duizend5&twintig beter dan het niksige vandaag en was dit 2024,5. Om te wennen. Er zit ook een 5 in. Hartslagband en weegschaal zijn ‘leeg’ qua batterij op het goede moment!!!!

2 januari – Van Hilversum naar huis fietsen

Als ik zo doorga, ga ik nog eens een keer écht ver buiten de comfortzone. Eén januari: in de regen door het donker joggen. Twee januari: buiten fietsen. Het moet niet gekker worden. De zon schijnt en het is 5 graden. We gaan even gelukkignieuwjaar wensen in H’sum, Rob en ik. Ik wil er fietsend heen, maar Rob heeft liever dat ik terugfiets. De fiets past in de auto!

Warme spullen aan en mee, kopje thee en knuffel bij schoonma en ik ga bijtijds. Moet voor het donker of als de zon weg gaat (kou) thuis zijn. Motortje op 2. Het gaat prima! Alleen verdwaal ik na AnnasHoeve. Kwas er al bang voor… onverhard pad vol plassen. Leuk ja. Anders. En dan terug langs de snelweg en ik kom de A1 tegen. Bummer zeg. Ik ga langs het drukke afvalstation en dan Eemnes langs. Heerlijk. Ik geniet op de fiets. Van het uitzicht en dat dit vandaag zomaar kan.

Het is niet eens koud! Ik zie wel grote buien… bij de 🚦 zet ik de muziek aan. Gerommeld met handschoenen en telefoon, da’s een nadeel van de kou. Dan langs Blaricum en de brug over. Ik pieker hoe de tegenwind te pakken. De dreigende wolken zorgen dat ik niet stop. Lastig industrieterrein met wind tegen. Bij de berg weer zon. Is toch mooier. Ook wind tegen. Dan maar niet zo hard… daar gaat het niet om, maar ik ben er toch mee bezig. Ik ga 25km/u. Terug naar hoe-cool-is-dit.

Er zijn veel meer fietsers. Langs de Kemphaan en met de zon tussen de bomen is het wel koeler aan het worden.

Ik ga links langs de Vaart. Mijn zinnetje neemt wat af. Heel traag brug op en heel hard eraf. En dan via de manege terug. Trekweg in de zon. Ik vind alles qua afstand best en rond de anderhalf uur. Door de stad is altijd gedoetjes met stoppen en uitkijken. 37km strikt en 1:29 en 24,9 😣 gemiddeld. Ik haal het weg, maar blijkbaar is het hard nog ook. Eerst plassen, dan lekkere koekjes, dan de fiets schoonmaken en naar de winkel voor nog meer koekjes. 🍪 ik heb ‘gewoon’ buiten gefietst op 2 januari! Is dit 2025 of 2024,7?

3 januari – Een wandelingetje voor de gezelligheid

Ik ben weliswaar een paar ons lichter, maar het voelt allemaal wat zwaarder. Ik ben moe van niks. Net als ik naar het Oostvaarderscentrum wil lopen begint het enorm te hagelen. Vincent brengt me. We drinken thee, SG en ik en dan maken we al kletsend een ommetje. Het is best modderig en zo bekend voor mij!

Het is wel droog en gezellig. Over het asfalt terug. En dan willen we nog een kopje thee, maar op dat moment belt Vincent dat zijn pakket binnen is. Ik wandel door naar huis. Vincent heeft nu zijn spullen en is officieel bij het deboerwetsuits PRO / AM team. Ineens ben ik doodmoe. Van niks eigenlijk. We spelen Rummikub en meer lukt me eigenlijk niet. Ook dit was best buiten de comfortzone: alleen maar een beetje wandelen!

4 januari – Fietsen naast een hardlopende Vincent en daarna nog een beetje zwemmen

Ik moest even wat buitenlucht! Binnen is het warm en snoep ik alleen maar en eten we zelfgemaakte koekjes en spelen we Rummikub. Heel gezellig en huiselijk, dat wel! Vincent moet nog hardlopen voordat hij gaat werken. Vierhondertjes. En dan bedenk ik even mee te gaan. Ik vergeet een fietsbroek aan te doen en moet de atb nog even een beetje schoonmaken. Ik wil nog 1 keer door het bos.

Maar na 1,5km komt Vincent er achter dat hij zich een uur vergist heeft en dat hij tijd te kort komt tot het werken. Dat mag dus eigenlijk niet gebeuren. Maar toen ging hij de rust wat inkorten en ik kortte de route wat in. Dat ging ook prima. De kou viel mee, maar elke keer stoppen met fietsen als hij wandelt. Ach, ik heb even buitenlucht gehad! En even het bos gezien.

‘s Avonds ging ik zwemmen bij de TVA. pfoe. Niks voor mij. Ik liep het zwembad in en werd compleet overdonderd door de hoeveelheid mensen. (En ego’s). Ik had wel verwacht dat het vol zou zijn met de receptie in het tweede uur. Ik sprak even met DR en met RV die de training gaf. In dacht in baan 1 te gaan, die leek rustig. Maar baan 2 probeerde ik en dat was al te erg. Dus ik ging naar baan 3. Er waren 54 mensen in het bad!! Blek. Ik zwom achter de flippers op plek 5. De twee voorop wisselden af. Zone 1 ging erg langzaam, zone 2 was wel aardig, maar ik kon het zeer prima bijhouden. Ik moest door alle enorme onrust wel 1 op 2 ademhalen. 200z1 en daarna 200z2. We deden daarna 4×50 techniek: slepen, bijleggen, oksel, uitduwen (heup). Dan kan je niet wachten tot iedereen er is met zoveel mensen in de baan! Toen 4×100 geloof ik. Z1-Z2-Z1-3op1 ademen en tussendoor 50 school, die ik gewoon met achtje deed. Wel lekker, dat doorzwemmen. Daarna 150jes. 4x. Misschien was dat wel wat hierboven staat, met zones en 1op3. Dan was de 550m zone 1. Na de 150jes nog een keer 100z1-100z2-50z4. Meisje voorop ging harder dan de andere zones1! Maar ik trom het best en ook 50m hard gingen. Ik zwom alles met achtje en 50m uit met achtje. Toen ging iedereen weg en ik kon nog 100m zwemmen zonder achtje en zonder golven. Dat ging best lekker in 2:05. Garmin telde er wat bij op ten onrechte. Ik ging snel naar de WC en deed heel kalm aan. Laat de rest van de ego’s de nieuwjaarsreceptie maar vullen. Ik ga naar huis. In een reservezwempak. Snel weg.

Het is weer even een beetje weg, net als in september. Mijn lijf is alweer hersteld van de ultra en die impact voelt fysiek niet als groot. Maar mijn hoofd bagataliseert teveel en haalt het omlaag alsof het niks was. Zelfbescherming. Maar nu geef ik er aan toe. Dan maar even niks goed voelen.
Ondertussen is het podium voor Vincent. Al is dat nog een beetje in de coulissen.

5 januari – Met Vincent in de sneeuw door het bos – 10×100 hard

Maar als er sneeuw ligt en vanmiddag gaat het regenen en morgen gaat het mooie stukje oostvaardersplassen dicht, dan toch maar opstaan en gaan. K moest tot 10uur wachten op Vincent. Had al ge💩 eerst 35m inlopen en dat ging oke. Het was niet eens zo koud. De sneeuw was erg mooi!

Vincent stopte even om de muts af te doen zelfs. Het ging redelijk bij mij. Goed vol te houden. Het bos door. Het was nog redelijk druk en er waren al veel sporen, maar ik genoot wel erg. Het tempo viel mee. De modder ook. We slingerden door het bos. Na 5km moest k even stilstaan voor mijn veter op het fietspad. Dat wilde mijn hoofd heel erg graag. Toen bleek de gedachtenfout: ik wilde de hondertjes hard op het fietspad doen, maar daar werd de sneeuw al pap en was de wind vol tegen en de regen was begonnen. Het was niet leuk. Vincent pakte zijn muts en wanten weer en we zouden het bos in. Maar ik liep de 100tjes in 32 of 31 seconden en dan maar tegen de wind en regen in. Ik moest ‘technisch goed’ lopen, maar dat was lastig in de gladde pap op de trailschoenen. Vincent vond het niet leuk en ik wachtte op hem.

De 6de ging de modder en het bos in over een stom pad. Toen nog 3 in het bos en de achtste of negende over het rooster. Ik vond het maar zo-zo. Dan die vreselijke brug op in de kille regen door de sneeuwpap en tegen de wind in. Echt zo’n moment dat je je niet meer kunt herinneren waarom je eigenlijk ging hardlopen. Ik moest het uur volmaken.

Dat hobbelde ik dan maar door het park. Laat die 10km maar zitten, laat dat uur ook maar, het bleef regenen en het werd alleen maar kouder voor het gevoel. Na 58 minuten en ruim 9km weer thuis voor de warme chocomelk en om de rest van de dag met eskimodekentje sloom te blijven liggen op de bank. Veel meer motivatie zit er effe niet in. Omdat die ultra wat gevraagd heeft? Geen regelmaat? Teveel slecht eten? Anyway: morgen beginnen met gezond en werk. Dus pak die bank nog maar vandaag!!

6 januari – Bootcampen!

Lekker joh, nee echt. Ik heb wel 100x gedacht: als je 50km kan lopen, kan dit ook! Wat is dan 8 minuten? De warming up van K was lekker. Ik had twee truien aan. En toen 3x 8 minuten onafgebroken; 3 oefeningen na elkaar. Heel fijn. Alles 10 keer. Tot tien tellen en de volgende. Ik kan het onthouden, 3 dingen. Alleen had ik het zwaarste gewicht: aftellen! We renden ook. Was een beetje protest in het begin. Ik gaf toe 50+ te zijn en vertelde ze van Norraigh na mBan.*
Ik hield het allemaal prima vol. Blik op oneindig en doen. Zo zijn ze niet allemaal. Ik ben niet sterk in planken en burpees, maar wel in flexibiliteit en uithouding vooral. Ik had het best naar mijn zin.
Rob vroeg of we last hadden van de steekpartij verderop, dat vond ik lief (geen last van) en hij had een grappige reactie op de training. We waren met lekker veel vandaag.

*Ik werd vanmorgen wakker met de Ierse kleuren in mijn hoofd. Misschien omdat Ierland vol sneeuw (sneachta) ligt, maar wit (ban) zat in mijn hoofd en bandearg (wit-rood; roze dus), maar ik kwam niet op blauw. Glas is groen en corcra paars.
Nu las ik net dat vandaag een mooie Ierse feestdag is. Nollaig (kerst) na (meervoud) mBan (witte dus, maar ook het woord voor vrouw). Honderden jaren geleden was dit ‘vrouwenkerstmis’. Na alle drukke feestdagen, eten bereiden, opruimen, schoonmaken, mensen ontvangen, en kleren maken was dit de dag dat de vrouwen niet werkten en bij elkaar gingen zitten om alle roddels uit te wisselen, samen te kletsen en een dag niks te doen. I 🤍 it! (Is maith liom)

7 januari – Indoor fietsen: Korte snelle blokjes in Zwift – Hardlopen met een stukje versnellen en zwemmen

De training was 30min infietsen, dan 10x30sec 250+ watt en 90 seconden rust. En dan 15 minuten uitfietsen. Nou, dat wattage haal ik dus nauwelijks. Maar ik doe mijn best en 1 keer haal ik het in het sprintje toevallig en dan heb ik de rest van de tijd het groene winnaarsshirtje!

Hoe laat je zien dat je lijnt zonder dat te zeggen? Nou! 2 weken geleden zat het bakje vol kerstkransjes, m&ms en cola. Nu liggen er 3 winegums en 2 koppen thee. De zwarte thee is erg lekker.

Ik vond de route wel leuk. Ik kon zelf kiezen en het was rustig in Makuri. Het werden 35 minuten infietsen. En ik ging niet zo hard. Ik had geen muziek, geen afleiding (vincent ligt ziek in bed), geen geklets. Gewoon enorm virtueel genieten. Kijken naar de vogels, bruggen, strand, mannetjes, huisjes, water, vormen, Mnt Fuji etc. Het is erg mooi gemaakt allemaal. Geen schermpjes aan in beeld, liefst de view van de fietser of derde persoon.

Bij de versnelblokjes liep de ketting eraf! In een minuut er weer opgelegd en horloge weer aangezet. Toen gingen de blokjes al een beetje de mist in. So be it. Maar met een extra blad ging de snelheid wel hartstikke omhoog in het tweede half uur! Misschien toch maar een keer kalibreren? We hadden Zwift immers opnieuw geïnstalleerd. Precies 29km in een uur! Uiteindelijk de ketting-minuut eraf gehaald en 28 gemiddeld. Valt me mee.
Uitgefietst tot 1:15, dus ook iets meer dan een kwartier geloof ik. Die zitten erop! Thee en winegums zijn op.
Er stond geen fietsen vandaag, maar dit lukte zo vandaag. Ohja, van spierpijn of last van de krachttraining heb ik niet. Ik dacht vannacht van wel, maar de kat lag te onhandig op mijn benen denk ik.

Daarna ga ik hardlopen 8×6 minuten op duurtempo en 20 seconden versnellen en rust.

Joyce en ik hebben het op de app over supervrouwen. Die doen alsof ze geweldig zijn. Na het fietsen lunch ik weer karig en keurig gezond. Daarna ga ik een uurtje op de bank hangen met Candy Crush. Niks glamour, niks super. Daarna neem ik de woonkamer onder handen: schoon en opgeruimd moet t! Zwaarder dan rennen. Kattenbakken gedaan, WC’s schoongeboend.
Als ik wil rennen belt mams. WC gemist, winegum te vroeg. En dan begin ik met hardlopen.
8×6 min duurtempo, 20 sec sneller, 40 sec rust. Het begin ging heerlijk! Makkelijk en easy en fijn. Stappen klopte, ritme goed, versnellen matig. De eerste 2 blokjes gingen zo. Easy de peasy.

In blokje 3 langs de vaart wind mee. Een man voor me uit die ik wil inhalen, al loopt hij 2’ voor me. Dat gaat me goed af. De hartslag is te hoog. In maanden niet gelukt en nu wil die niet onder de 155 blijven! Dat kan vele redenen hebben: ik kan ook wat ziekig zijn, de nieuwe hartslagmeter is nog niet gelinkt of deze is wel juist en de oude hartslagmeter was stuk. Ik heb het ook erg warm en zweet. De buff af en handschoenen onnodig. De man voor me is in korte broek! Ik weet het niet, maar gezien het tempo kan de hrf wel hoog zijn. Ik loop achter de man. En opeens komt hij uit de bosjes! Hij rekt even wat en keert dan om! Zo is de lol eraf. Ik ga ‘alleen’ onverhard verder. Desillusie. Inhalen was te makkelijk.

Weer 2 blokjes verder. Het is mooi hier en het licht is mooi, maar ik word er aan herinnerd waarom eten handig is. Geen zin meer, geen tempo, hoge hartslag. Beetje jammer dit, want het ging zo lekker. Wind tegen en onverhard en dan moeten poepen: het helpt niet mee om de euforie van het begin vast te houden. Bosjes in. Foto van het mooie licht en door.

Glibberig. Ik worstel weer 2 blokjes verder.
Dan achterlangs. Ik stop soms even. Op adem en zin komen. Maar de hartslag stijgt meteen door als ik weer ga. Accepteren en proberen tempo te houden maar. De laatste 2 zijn ploeteren en tegengesteld aan de eerste 2. Maar ik maak 10km vol binnen een uur. That’s it.
Gemiddeld 6:33 uit-thuis
Geen superpower, geen superwoman.

En dan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. In ‘transition2’ – de tijd tussen lopen en zwemmen- de badkamer schoonmaken en (te weinig) eten en douchen en spullen pakken. Vroeg aanwezig, dus alle tijd om te horen hoeveel en hoe hard en hoe geweldig de anderen gerend hebben. Gelukkig zijn LM en DH er ook. Ik kijk goed wie in welke baan gaat en 250m inzwemmen gaat al uitstekend, dus ik blijf in baan 3. 400z2 en 4x 100 z1/z2/z1/z2. Gelukkig hoef ik niet te tellen en zwem ik gewoon traag mee. Het gaat niet snel. Ik let op mijn doorhaal, en mijn armen worden wat sterker denk ik, want ik zwem zo tegen de voeten aan als ik niet uitlijk en wat kracht zet. Ik adem laag & hou maar ‘s een keer niet het hele zwembad in de gaten. Daarna 300z1 en 3×100 z2/z1/z2. Ik ging voorop bij een z2 en dat was wel even lekker om op kracht te zwemmen en door te kunnen gaan. Daarna nog 200z1 en 2×100 z2/z1. Ik ging de 200 voorop. Ik dacht nu eigenlijk dat dat z2 was want ik zwom lekker door. Nou ja. Z2 was 1:53 en z1 1:57. Ik had na een half uur al trek! En na 3 kwartier behoorlijk veel trek. Raar om dan op kop te gaan zwemmen eigenlijk. We deden tot slot kog 100z2 en 2×50 z1/z2. Misschien deed ik die 100 nog hard voorop. Ik heb iemand uit baan 2 gehit en ik hoop dat het L was.

ES is dan wel een dropl*l, maar ik heb waardering voor hem dat hij komt en dat hij terug gaat naar baan 1 omdat hij baan 2 niet bij kan benen. En dan denk ik: ach, ik moet PL maar eens zeggen dat ik inmiddels best kan zwemmen. Ik ging uit verveling op het einde lange slagen maken en zo min mogelijk. Dan zit ik op 16 of 18. Alles met achtje. Zelfs 50m uitzwemmen om op 2300m te komen. Dat was de dag weer. Geen cape 🦸‍♀️, geen geweldigheid op Insta, ik zet het niet eens meer op Strava. It’s just a thing to do. Een soort van triatlon op een dag. Doen ze allemaal toch? 😉 anderhalve week na een ultratrail. 🍎 tje 🍳 tje. Lekker!!!!! Na de training is de honger weg. Heb zin in soja 🥛 melk.

8 januari – een wandeldagje

Heerlijk met een beetje zon door het suffe viezige grijze centrum van Almere lopen met de collega’s. Maar het maakt erg veel goed dat we nu een hele fijne teamlead hebben. Ze is een struise dame van mijn leeftijd die luistert, actie onderneemt (en meteen vertelt dat er geen twijfel is dat we doorgaan), die doorvraagt; ook op persoonlijk vlak, over haar eigen kind praat en de tegenstelling is van de oude teamlead die te laat komt, niks zegt of vraagt, niet deelneemt aan de gesprekken. Ik doe wat en weet ook nog veel niet. Maar de ander mag blijven, dus ik heb meer hoop dan eerst dat de vakantie in Ierland te kort wordt. Het voelt in elk beter!
Ik eet braaf weinig en laat J de m&ms opeten. Ik heb echt wel trek, maar hou me enorm in en daar ben ik trots op!
Zwemmen lukt me even niet, om half 5 doe ik nog leuke dingen met websites. De wandeling was toch een half uurtje.
Vincent is ziek, zeer zwaar verkouden tenminste. Snel moe en hoesten en het hele rataplan van de heftige verkoudheid. Ik vraag hem of hij mee gaat wandelen en hij zegt nog meteen ja ook! Dan moet ik…. We brengen het glaswerk weg via een lange omweg rond het park. Ik geloof wel dat frisse lucht beter is als in bed blijven liggen (hoge koorts is anders).
Ik heb veel avondgegeten (roerbak, kip en rijst) en ik heb zomaar het eiwit doel gered! Ik neem 1 snoepje s avonds en daar geniet ik dan ook maar echt van!
Aantal fotos vandaag is nul. Was ook geen reden voor. Weinig moois gezien.

9 januari – Wandeling met Rob voor meloenblokjes en frisse lucht

Voor de derde dag achter elkaar wandelen: ik word een groot watje!! Maar na weer een overvolle werkdag (ze zijn wel leuk hoor!) wilde ik maar een paar dingen: even naar buiten, een half uurtje beweging halen en meloenblokjes om morgen te kunnen eten. Ik doe al keurig vier dagen zorgvuldig met eten. Zijn de tomaatjes verrot! Nou ja. 🙂‍↕️ Rob en ik wandelden naar de Plus en kletsten even bij. Het bleef droog, de planeten lijnen op en ik had een half uurtje te pakken. Voelt oke, maar ik had dus echt geen zin om ook nog eens te gaan fietsen omdat dat bij een triatleet hoort. Ik ben even niet zo fanatiek. Januari-mood.

10 januari – Hardlopen 5km warming up – 5x1km op 5:30 – AFGEBROKEN

G😣
V 😤
D. 😢
Van een zeven naar een twee.
Mijn linkerbeen/knie doet (weer) niet meer mee.

Snotverd….. afgebroken. Het schoot ineens, totaal uit het niks, weer vast in mijn linkerbeen/knie. 😩 Kon niet meer hardlopen. G V D. 🤬 Gelukkig kon Vincent me oppikken.

Ik was van tevoren redelijk naar de wc geweest, een pond afgevallen, te warm gekleed en met knieband. Muziekje. Ik liep me zorgen over een route te maken. Zag Helene denk ik. Stukje glibberen. 5km 6:00-6:10. Goed te doen. Net iets sneller. Route langs asiel. Nog nooit geweest. Dan 1km op 5:30. Kan ik toch niet, denk ik. De reden dat het niet lukte was het gladde fietspad richting de dijk. Veraderlijk en eng. En jammer. In de rust ook echt rust.

Tweede km ook glad. Maar de dijk op ging super: wind mee, mooi. In de rust een foto en genieten. Ik wilde graag over het nieuwe brugje, maar de wind mee en de dijk waren verleidelijker! Ik moest er 5 doen; snelle km’s en 500m rust er tussen (ik nam echt rust). En ik telde of het goed zou komen met de afstand tot thuis of dat Vincent me moest oppikken. De derde ging lekker, maar merk dat mijn energie wel op raakt door te weinig eten. Geen vuiltje aan de lucht verder, echt alles prima. Dan rustig de dijk af en het andere brugje over. Aan het einde van dat brugje kijk ik op mijn horloge en zie dat de kilometers gaan lukken kauw op een winegum en dan

Stuck.

Fuck.
Ik kan niet meer hardlopen. Dat doet zeer. De stappen te klein. Slepen. Knie doet pijn. Ik sta stil. Vraag Vincent me toch te komen halen. Ik probeer meer dan eens alsnog te gaan lopen, maar het is erg pijnlijk. Stijf. Binnenkant knie. Ik maak 10km vol en dat is nog best netjes en dan haalt Vincent me op de kruising op. Net geen 10,5 en de groene training kan me gestolen worden.

Ik ben gelaten, bedroefd, boos, maar ik snáp het vooral niet. Waar het zit, waar het vandaan komt. Ik ben blij in mijn hoofd, dus dat is t niet. Darmen, bekken, heup, lage rug? Traplopen &kracht zetten kan niet.

11 januari – Duurritje in Zwift in delen, waaronder de Tour de Zwift.

Het doet pijn. Mijn linkerbeen weer. Zit vast. Knie trekt, bovenbeen, kuit soms. S nachts valt het mee. Opstaan s morgens lukt. Lopen ook als ik de eerste stap heb gezet. Omhoog komen uit zitten is lastig als ik links niet genoeg ruimte heb. Ik kan absoluut niet traplopen! Omlaag moet links eerst, die kan niet onder rechts komen, dan val ik gewoon. Omhoog moet rechts eerst (tegennatuurlijk voor mij), en moet ik links bijzetten. Ik kan geen kracht op links zetten om omhoog te duwen. Dus niet de douche in stappen, niet de auto als bijrijder in. Eruit wel. Of met links de douche in. Er zit dan ook weer een diepe knoop in de darm aan de rechterkant. Ik poep wel een keer en het stinkt, maar het is niet genoeg. Ik ga tóch fietsen. 2,5 uur op het schema. 2 uur zou genoeg zijn. Maar ik weet al in een minuut dat ik een hoge cadans en kracht zetten wel kan vergeten. Geen tempo. Pijn alsof je op een blauwe plek drukt. Liggen op de fiets doet meer pijn dan rechtop zitten. Dus rechtop zittend Yathzee is prima! Ik oefen het rondje vulkaan, omhoog gaat moeizaam, tempo laat maar zitten. Doen.

Ik wil om 12 uur starten met de Tour de Zwift. Ik kies maar voor de 23km, die begint net iets later en het is zat. Leuk al die mensjes, maar ik doe mijn eigen supertrage tempo. Veelal solo. Schotland. Met hoogtes ook nog. Ik win 1x, maar verlies vooral. En ik fiets. Zolang het kalm en beheerst blijft is het prima te doen. Waarom ik toch maar door blijf gaan, ook al gaat het niet vanzelf?? Omdat ik het ben! Ik moet en zal die Tour de Zwift stage 1 afmaken! En ondertussen ‘kijk’ ik om me heen en geniet ik er best van. Het heeft wel iets, dit niks.

Het zal wel weer goed komen. Ik maak me niet zo druk als vorige keer. Al zou ik wel nú willen weten, nu ik het voel en kan aanwijzen, wat het is en hoe ik volgende keer mezelf kan helpen. Ik drink gemberthee en eet 5 chocokransjes. Maar na bijna 1,5 uur is de route klaar en stap ik snel (met moeite en minder pijn) af. Stage 1 is binnen!

12 januari – Een stuk wandelen samen met Rob

Een geweldige avond gister in het Concertgebouw. Een prachtplek achter de contrabassen, echt ín de muziek en ik heb het ontzettend beleefd.

De rest er omheen is wat druk, maar ook een leuk onverwacht gesprek met een onbekend stel. Veel gekeken, veel indrukken. Maar het is zo stom dat ik trappen op en af moet strompelen. Vanmorgen ging opstaan prima en ook van de wc af komen lukt weer. Maar kracht zetten nog niet. De trap af buigen nog niet, de trap op nog geen kracht voor. Lastig. Ik vind het vooral jammer dat ik nog durf te gaan zwemmen met Vincent in de Eemhof. Ik heb opeens wel enorme diarree twee keer. We gaan wel wandelen in de zon met dit heerlijke weer, Rob en ik. Compressiesokken aan en een kniebandje om.

Wandelen gaat prima, al is omhoog lopen ietsje gevoelig. En 1 keer glibberen voel ik. Maar verder gaat het uitstekend en doet de frisse lucht me goed! Het is druk met wandelaars. Ik baal wel dat ik niet kan rennen, maar het is nu gewoon even zo. Ik moet ook niet denken aan de drukte en alle geweldige mensen in Egmond, dat mis ik niet, maar gewoon kunnen rennen dus wel! We gaan lekker bouwen aan de Lego en ik hoop dat mijn darmen leeg lopen en dat ik dan weer mijn been kan gebruiken zoals het hoort. Ik snoep vandaag wel iets teveel, dus morgen maar wel netjes gedragen!

13 januari – Weer wandelen, dat gaat goed.

Zo lekker om na een lange werkdag toch nog even een frisse neus te halen! Ik heb weer ietsje minder last van mijn been (links) en met veel steun kan ik de trap alweer af! Dan kan ik net de kracht vasthouden. Gek genoeg heb ik voor de trap op gewoon nog niet genoeg kracht, dat doet pijn in de knie en overal in het been. Ik heb veel plaatjes gekeken van de ingewanden en er zit dus inderdaad aan de andere kant van het been een bloedvat die langs de darmen moet. Verder werk ik aardig door hoor! Ik moet wel gewoon naar de wc en ik moet vaak plassen van de thee. Na het eten gaan we dus even de kou in. Het voelt kil, maar het is gelukkig niet glad. We lopen over de evenaar op een fijne stille avond. Ik heb wel compressiesokken aan maar geen knieband.

In het begin sleept het nog een beetje, maar dat is na 1,5km wel weg. Ik haal worteltjes in de winkel, hij chocolade. We pakken de maartstraat, opdat die maar snel dichterbij mag komen! En daarna bouwen we weer een stuk prieeltje van Rivendel.

14 januari – Solo Wandelen in het Leuvenumse bos en ‘s avonds de zwemtraining afbreken.

Heerlijk! Vincent heeft een examen en het zou glad kunnen zijn, dus ik rij mee. En dan rij ik even verder en ik ga wandelen. Ik heb muziek bij me, maar die zet ik niet aan. Ik hoor vogels en knisperende blaadjes en de snelweg in de verte en later het schieten van de oefenterreinen. Verder is er niks dan bos, ruimte en logica. Ik heb een route en ik stap gewoon. Het is anders dan hardlopen, rustiger en ook wat saaier. Maar je komt wel meer tot rust. Contemplatief.

Ik moet al snel poepen maar stel het uit. Ik zie toch niemand! Na 2,5km moet ik echt en duik ik voor een hele hoop de bosjes in. Laat er nu net een auto voorbij komen! Ik zit maar even heel stil… ik heb gisteravond mijn darmen zelf weggedrukt en nu heb ik buikpijn. Mijn been is weer iets beter! Al vind ik de buikpijn erg rot. Ik kom nog een auto tegen op de weg, allemaal van die dure congres-mensen. Ik kom langs het huis met rhododendrons en door de tuin. Er is een vastgevroren poortje maar ik heb warm water en 1 been wat nog kan schoppen! Maar zoiets irriteert me wel.

Het is niet koud hoor. Dan door het bos langs de Leuvenumse beek. Flink afgetrapt pad.

Voorbij het huisje staat een vrachtwagen die een hoogwerker komt halen!! Bijzonder. Dan een saai breed pad waarop ik Joyce app. Ik zie 2 heren en dan loop ik ‘fout’, maar wel over een heerlijke single track. Zonnetje erbij en heuveltjes en bos. Helemaal goed, ware het niet dat klimmen best lastig is met een weigerachtig linkerbeen. Maar hoe mooi het is maakt alles goed!

Ik kom terug richting de auto en loop er op dik 8km langs. Ik heb nog tijd en ik loop nog langs het veld met blauwe lucht. Dan wil ik echt het bos in en geen pad en gewoon even de weg zoeken in niks. Niet heel handig als je iets wankeler bent, maar wel een stuk echter en moeilijker. Ik ga veel verder om dan ik dacht! Ik loop zo een km terug. Vincent is klaar en maak 10km vol. Met compressiekousen en knieband. Slow but go. Ik heb zin in koekjes.

Dan ‘s avonds naar het zwembad. Tempotraining. Afgebroken omdat ik misselijk werd van de buikpijn/darmen van slag.

350inzwemmen
200z1/2x100z2/4x50z3/2x25z4
50 eigen slag (school met achtje)
Garmin telde een beetje raar.
Toen omgekeerd: 2x25z4/4x50z3/2x100z2/1x100z1
Het voelde steeds slechter.
Ik had moeite met ademhalen in de pauzes.
Zwemmen ging op zich wel aardig, met hoe misselijk ik me voelde.

Verstopt en pijn in de darmen. Ik dacht diarree, maar er komt niks. Ik krijg het ijskoud. Het been doet veel pijn, bij de knie. Afzetten ging wel. Ik had goede hoop dat het beter zou gaan, maar helaas.

15 januari – Wandelen met de collega’s in de mist en Zwemmen in de herkansing

Mistig hoor. Saai en toch ook fotogeniek. Ik luister terwijl Jo en E lopen te kletsen. Lopen gaat prima. Trap af ook PIJNLOOS. Trap op echter nog niet, maar een stoeprandje lukt net wel.
Half 🩸, wijzigende stoelgang en onrustig gewerkt. Geappt over de rare fratsen van zielepoten.

En dan naar Almere poort om te gaan zwemmen. net op het randje maar ik ga zwemmen hoor. Even kletsen met die lieve E als ik op Vincent wacht. En dan het ergste gedeelte: met de lift naar boven. Ik schaam me, maar voor de trap is geen tijd. Het zwemmen gaat wel prima hoor. Inzwemmen ging lekker. Toen 400m z1 met DS voorop. Primadeluxe. Ik ben een heel klein beetje gevoelig voor misselijkheid, maar ik ga gewoon door. Dan komen de twee late verstoorders in onze baan. Ze zwemt tegen R aan. Hij te traag. We doen daarna 50m. Dan 300-50-200-50-100. Ook rustig aan. De 50 moest andere slag zijn: rug dan maar. Het is allemaal laag tempo, maar de rugslag wordt door GN verbeterd. Daarna 300m z1. Daarna 2 keer 100m z2. Of zoiets. 200m misschein. En 50m een andere slag. Ondertussen zwemmen de roemenen overal tussendoor. De ene keer wachten, daarna tegen de benen aan. Hyperirritant. Dat vindt werkelijk iedereen in de baan. De z2 is net te hard voor me geloof ik. Maar te doen. Daarna doen we z3. Hondertjes. Dacht ik. Net te zwaar. K ben niet zo snel en sterk. Ik probeer de nieuwe rugslag. En dan 3×50 hard. Pfoe. Echt pfoe. Maar ik doe t. En dan uitzwemmen. Ik zwem 2300m vol want ergens was het weer 25 teveel. Druk in de douche. Snel weg hier. Ik spreek in de kleedkamer met die leuke CN. En dan thuis patat eten.

16 januari: 30 minuten wandelen in de middagpauze

In het kader van 30 minuten bewegen per dag: Tussen de middag met Jo naar de spellenzaak. Almere is zo saai!!!! Ik werk op kantoor omdat Jo er is. Ik doe 1 van die taakjes die al maanden ligt. Verder gaat het best heel lekker. Ik doe gewoon. En ik loop leeg 🩸 Irritant. Ik drink veel en moet ook vaak plassen dus. Net nu de tussendeur het niet doet. En hoe ik ook mijn best deed: ik krijg toch erge hoofdpijn s avonds.

Ik ben naar KvH, de fysio, mijn fysio, gegaan. Door de ruimte die er met het vele vochtverlies is, gaat het al beter en kan ik al de trap op. Mijn linkerknie heeft toch wat te lang op spanning gestaan. Die moet KvH even losmaken. En dan de dikke darm. Zij weet precies welk bandje ze moet hebben. Er staat dan spanning op de dikke darm en die zorgt voor een blokkade en knelt dan iets in het been af. Helaas kan KvH met haar kennis het alleen zelf behandelen. Ze behandelt ook de andere kant en ik voel mijn stuitje zakken en de ruimte ontstaan. Ik moet dus nog meer drinken en zit de hele avond aan de thee.

17 januari – Fietsen op de Zwift, wandelen met Joyce en strijken als krachttraining

Een FUCKING KILO aangekomen. Echt niet leuk en demotiverend. Komt omdat ik nu extra vocht vasthou natuurlijk. Gister ook extra veel gedronken. Baal ervan. Enorm. Ruins my day. Bmi 24+. Gewoon te dik. Verdomme.

Garmin liegt ook. Die zegt dat ik er klaar voor ben, voor actie. Mijn lijf nog niet. De rusthartslag is laag, maar alles is een beetje pijntjes. Knie is gevoelig nog. Traplopen kan weer. Niet met volle handen, maar het kan. Lopen prima. Rennen nog niet geprobeerd. Fietsen ook weer pijnloos. Maar de knie is gister ook behandeld en die reageert nu. Ik ben blij dat alles weer lukt. Behalve afvallen dan. Ik doe mijn best, maar er ligt ook weer engelse drop. En we eten pannenkoeken.
Ik heb zware hoofdpijn. Rob had dat van de week. Gelukkig red ik het op een paracetamol. Ik drink wel genoeg. ‘s Avonds weer gewone stoelgang: vast en ‘normaal’.

KVH zei gister nog iets heel logisch: als je gaat hardlopen worden de darmen gemasseerd, dus dan moet je. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is gewoon massage!

Door dit fietsen, een group ride om 10 uur sta ik bijtijds op. En om alle beddegoed uit te wassen! Werkt die godverdommese klotezwift niet mee. Ik wilde route b doen: iets langer in makuri. Maar toen schakelde ik dus later in en moest de tacx herstart worden en toen werd het de korte route in Schotland en kwam ik er 2km te laat in. Stom. Ze haalden me allemaal in en ik vond het wel prima. Al lang blij dat dit pijnloos lukt! Ik heb geen last van een zwak been of een knie of stijfheid.

Ik baal alleen dat ik dik blijf en niemand daar ooit iets om geeft en dat iedereen er maar op los kan leven en de gezondheidszorg in kan, behalve ik. Ik moet een week wachten, kan niks eten en ook daar word ik ziek van. Oneerlijk gewoon. Maar! Ik heb een topkind wat mee rummikub komt spelen op de fiets. Dan boeit het tempo toch niks? Hij liet me nog winnen ook!

Maar het is wel lastig, dus we gingen over op yathzee. Liet ie me 2 keer winnen en 1 keer had ik 326 punten! Dat is echt heel veel. De laatste keer won hij. Ik maakte de route af en kreeg daar ook de punten voor en nu ben ik level 49. Het was maar een klein stukje, maar ik heb gefietst!

Strijken en alle, maar dan ook álle was opruimen. Beddegoed, strijken, pubers wasgoed: alles.
Eerst opruimen, dan mijn spullen strijken, zijn spullen strijken, nog een ronde opruimen van de restjes en blokje 5 was Vincent helpen. Het viel me nog tegen hoe lang deze ‘krachtsinspanning’ duurde! En er volgt nog een ‘nawasje’ met een paar restjes. Voelt goed als alles schoon is.

Samen met Joyce WANDELEN in Natuurpark Lelystad

Heerlijk zo! Als vanouds bijpraten. Toch beter als over de whatsapp. Ander tempo dan voorheen, maar dat doet niks af aan wat we kunnen delen en hoe vertrouwd en prettig het voelt.
Ik was op tijd en oom voor de wc, waar ik meteen weer heen moest. Domme anke had knieband en compressiesokken vergeten. Domdomdom. Dus ik ging de knie wel voelen. Die is gister behandeld en trekt nog een beetje aan de buitenkant. Wel vervelend dat die dus mee ‘achteruit’ gaat. Verder kan ik prima uren wandelen. Zeker met Joyce!
We liepen het hele park rond. Er was zowat niemand. Mist. Grijs. Verharde paden. We zagen paarden, elanden, zwijnen. Het viel mee qua kou. We liepen overal omheen. Op een gegeven moment had ik het kaartje, dat geeft mij rust.

We kletsen nu veel over de nieuwe levensfase ‘ouder worden’ en wat daar allemaal bij komt en bij hoort. En over onze gezinnen. Over alle zelfuitgeroepen ‘helden’.
Leuk hoor, 7,5 kilometer alweer. En Joyce kan het met een nieuwe heup en na ziektes ook weer. Broiduil aisti.

We dronken in het winkeltje een kop lauwe thee (het restaurant is dicht) en kletsten op de stoeltjes naast de wc gewoon nog een uurtje door. Ik had wel trek. En de hoofdpijn trok weer aan. Het leek alsof we alles gezegd hebben, maar later op de avond appten we gewoon weer door. De wereld zit namelijk vol fantasten en gekken die wij niet begrijpen en bekritiseren.

18 januari – Binnen een stukje fietsen als warming up en dan weer hardlopen en om het compleet te maken: ook zwemmen natuurlijk

De bedoeling was gewoon een warming up voor het lopen. Leek me verstandig. En dan fietsen. Compressiesokken aan. Gewoon maar ergens ongeveer 20km meepakken. Vlak dan maar. Ik begon en íédéréén haalde me in. Ik deed heus mijn best, maar het is best frustrerend. Dan red ik 27km/uur. Ik ga naar 5 minuten over naar het hoge blad en toen trapte ik enorm wat meer watts en ging ik ook 34 ongeveer. Voelde beter. Ik had geen last van been of knie of iets. Na 5 minuten inspanning ging ik weer op het lage blad 5 minuten ontspannen. Gek genoeg ging dat ook weer snel. Ik koos de vlakke route onder het water door in plaats van de dino’s. Ik wisselde elke 5 minuten ongeveer van blad en van tempo en inspanningsniveau. Beviel me prima, mijn eigen training zo. Ik hoef even niks en kijk wat er lukt.

Vandaag zou ik een sprint triatlon willen proberen met 20km fietsen, 5 km hardlopen en zwemmen. Vandaag is er zwemtraining namelijk. Maar ik moet wel op tijd klaar zijn met fietsen voordat de Picnic komt. Ik zet even flink door. Het laatste sprintje ga ik voluit. 3,5watt/kg. En dan nog zie ik bij anderen hele andere getallen, maar ik zet voor 1 keer alles op alles om mijn PR van een minuut te verbeteren. Het wordt 47 seconden. Ik ben af! Ik maak 20km vol en kleed me om en pak de Picnic aan. Ik heb het warm en hopelijk ben ik genoeg opgewarmd. En dan ga ik hardlopen.

Ik begon zonder verwachting en liep behoudend. Knieband om, compressiesokken en rondjes om het park om indien nodig te kunnen stoppen. Het voelde oke. Niet snel, kleine stapjes, weer wat stamperig; maar goed. Geen pijntjes, geen last. Tempo viel me mee: 6:33. Ik ging lekker verder. Zo lang mogelijk doorgaan. Kilometer 2 ietsje sneller met 6:22. En dat is een uitdaging… ik ga door en verzet de passen iets. Iets groter en krachtiger proberen. Maar niet overdreven. Ik kan prima door. Geen aandrang, geen pijn. Het voelt alleen ongemakkelijk en onwennig. Terwijl het ook een tweede natuur is en een ruim weekje geleden doodgewoon. Kilometer 3 gaat op 6:03. Dat is mooi, voelt goed en gaat ook erg goed. Maar dan moet ik iets aanzetten.

Ik blijf doorgaan en stop niet. Ik stamp iets minder, maak grotere passen. En dat voel ik dan net weer wel in de heup en knie. Niet erg, maar een licht merkbaar gevoel. De rondes zijn saai, maar er lopen elke keer andere mensen (in de weg) en ik heb geen last van de bus. Dus ik ga door en ben trots op 5:47! Al wordt die laatste een dingetje, maar iets krachtigere passen en proberen maar. In de straat wind mee, aan de andere kant van het park wind tegen en kouder. Voor de rest heb ik het warm. Ik hou een hoog tempo aan en ga de knie wel voelen, dus toch weer kleinere passen en dan is de laatste kilometer het snelst en ik ben aan het einde van onze straat en stop. Ik wandel terug en maak de foto’s. Natuurlijk is het nauwelijks de moeite; die 5 kilometertjes en tempo van 6:03 is ook nog niet ‘mijn eigen’, zoals iedereen op insta zou memoreren, maar ik ben blij dat ik dit kan. Ik ventileer toch niks, maar voor ik thuis ben, appt Manuel al hoe het ging. Ik wacht af of er een nareactie komt. De knie is gevoelig. Toch een opdonder gehad.

En dan weer zwemmen. Druk. Onrustig. Ik neem 750m op, het eerste stuk van de training. Dan heb ik bij elkaar 20km gefietst, 5km hardgelopen en 750m gezwommen en dat is een sprintafstand. Volgorde klopt niet en het is ook niet allemaal achter elkaar, maar ik vind het leuk om te het zo te doen. Dan heeft het een soort van basis! Deze 750 m bestaat uit vanalles werkelijk. Wisselen van baan 2 naar baan 3 en dat is al wat: baan 2 is te langzaam voor me! In baan 3 achter de mensen hangen. Het inzwemmen is te lang of te kort daardoor. Gedoe. We doen 450m waar benen, armen, wisselslag en extra rugslag in zit. Hemeltjelief. Dan 6x50m. Heel rustig, tempo en hard. Ik kan dat dus 3 keer doen. Dan zet ik mijn horloge uit op 750 meter. De sprint triatlon is binnen!

Uiteraard is dat voor 80% van de mensen die hier in het zwembad zijn een lachertje (die lopen vandaag een halve marathon en gaan nu 2 uur zwemmen), maar dit is wat ik doe en 95% van de mensen doen niks meer als op de bank zitten of videogames spelen.

En dan maak ik de training af. Ik miste 50m en toen ging ik door met 50m snel. Ik zwom niet voorop vandaag. Geen zin in. Ik vond het onrustig en druk. We deden 500m 50 snel-100 rustig-50snel-75rustig-50snel-50 rustig en nog 50 snel en op het einde 25snel. Zoiets was het. Dat was wel leuk om te doen. We deden 4×50 techniek ook SOUL slepen, oksel, uitduwen, lange slag. Vond ik leuk. En we deden poloslag, 1op2, 1op3 en 1op4 ademen. En 50jes afgewisseld snel en langzaam. Dit is niet mijn soort training. Al dat korte gewissel van tempo. Ik zwom zelf 100m uit. Ook in de kleedkamer was het weer eens ouderwets gekakel van de bovenste kijk-me-geweldig-zijn plank van the usual suspects.

Ik voelde de knie een beetje. Dat is jammer. Ik ben winderig. We aten patat. En ik heb dropjes gegeten. En vanmorgen vond ik Lego bouwen het leukste van de dag. En rummikuppen. Daar kan ik ook van genieten. Periode van het jaar.

19 januari – Zwemmen in de Eemhof! Heen en weer in het grote bad.

Ik mocht met mijn zoon naar zijn werkplek mee. Heel leuk. We gingen door de wildwaterbaan en de bandenglijbaan (wel 2 keer!) en op alle glijbanen. De familieglijbaan was wat te steil en klapte op mijn knie. Dat was wat gevoelig. Blij dat we vandaag gingen en niet vorige week toen ik niet kon lopen. Ik deed voorzichtig aan.
Vanmorgen had ik wat twijfels, want voor een drukke week uit heb ik behoefte aan rust en low-impact. Ik sliep wat uit en we bouwden Lego vanmorgen. Heerlijk rustgevend! (Ook als je moet ombouwen) We hoefden ook niet lang of ergens rekening mee te houden voor het zwemmen. Maar zo’n zwembad is nou niet bepaald low-impact en rust.

Vincent ging flowen en ik nam wat op.

Daarna ging ik zelf naar het grote bad. Vincent had me de 25m-lijn aangewezen. Meteen na de golven ging ik op en neer aan het zwemmen. Dat ging dus mooi lekker! Om mensen heen cirkelen, maar in het ondiepe deel is het aantikken omkeren en verder. Het ziet er anders uit onder water. Ontwijken en opletten is niet zo erg, als je gestart bent in triatlons met honderden tegelijk in buitenwater. Ik ging gewoon heen en weer. Zonder achtje!!! Helemaal top. Het ging gewoon heerlijk omdat ik niks ‘moest’ en helemaal rustig was. Ik zag de blaadjes, de vormen, felle lichtjes. Helemaal zen. Na 24 minuten begonnen de golven. Ik lapte het horloge. Het was een combi van golven die echt wel andere dynamiek geven, maar vooral ook al die mensen! Dat was lastig een rechte lijn vinden en goed uitkijken. Dat deed ik ook nog 6 minuten en toen had ik een half uur bewogen en ik vond het leuk. Het was een boeiende training op deze manier. Bijzonder ook dat de knie geen enkele pijn meer deed en dat ik in de week van de menstruatie vooral heel veel gezwommen heb! Wel 4 keer!

En ‘s avonds nog even in de buitenlucht zijn en gaan wandelen met Rob samen. We aten weer patatjes. Het gaat even niet goed met eten. De komende week maar weer braaf/braver. Ik heb ook verstopte darmen. Beetje lastig. Maar ik heb verder weinig last, alleen is links nog steeds wat stijver.
Het is koud buiten, maar lekker om een frisse neus te halen. Even wat buitenlucht opsnuiven. En bijpraten over de komende vakanties die we moeten inplannen.
Ik voel me hier allemaal prima bij. Beetje rust en Rummikub, beetje sporten, geen verplichtingen en geen verwachtingen. Ik weet niet hoe het allemaal voorgaande jaren was toen alles volgepland was en vol doelen, maar nu is dit wel even lekker. Halve in juni, hele eind augustus en dan zien we nog wel. Ik hoef me nu niet kapot te trainen of als een gek af te vallen of ‘goed’ te zijn. Die behoefte voel ik ook niet.

20 januari – Een kort ritje in Zwift.

Het ligt niet aan het schema, want wat Annemarie voorschrijft klopt echt wel, maar ik ben even wat voorzichtig en net te doelloos om te ‘moeten’. Ik vreet teveel, heb het naar mijn zin op het werk en ik regel de Hardman met het werk. Mijn linkerbeen is wat stijfjes en ik durf niet te gaan bootcampen en springen. Hardlopen ga ik morgen doen, dus toch maar eventjes fietsen voor het half uurtje beweging per dag. Maar Vincent moest om 8 uur fietsen, dus we eten vroeg zodat ik nog kan. Maar dan zitten we aan tafel en dan denk ik: ik wil liever Rummikub spelen en uitbuiken en op de bank hangen en tv kijken en vandy crush spelen. Ik moet niet echt iets natuurlijk. Maar ja, met op de telefoon staren heeft nog niemand een marathon gelopen (ze zullen er vast zijn), dus ik ga maar gewoon effekes een half uurtje fietsen. Er blijkt een route te zijn in Frankrijk van 13km die ik nog niet heb gedaan, dus dat lijkt prima. Iets met een steen en deze ezel: nog best veel hoogtemeters. En Vincent komt mee Yathzee spelen. Ik verlies. Maar ik trap lekker omhoog. Laat de rest me maar inhalen.

Mijn knie links zegt een paar keer klik en dat is jammer. Ik fiets nog naar de Mont St Michel want dat vind ik zo leuk. Blijkbaar vind ik dan een versnellinkje extra, want het gemiddelde gaat omhoog.

Vincent laat me nog een keer verliezen met Yathzee. Ik maak er toch een uurtje van. Omdat het kan. Daarom gewoon. Al voelt mijn knie dat anders: die is aan de buitenkant gevoelig en wat stijf en pijnlijk. Deze training is blauw. De bootcamp wordt rood. Qua bewegingsapparaat weet ik niet of ik er iets mee opgeschoten ben. Na de training speel ik met Vincent die moet Fietsen Yathzee. Candy crushen op de bank doe ik maar eventjes.

21 januari – We doen weer eens alle drie de sporten op 1 dag.

Fietsen – Tour de Zwift. Ik had er op Garmin een training naast lopen, maar dat is zo lastig. Moest ik 5 en 8 minuten rustig en dan even inspannen. Maar het geeft een richtlijn. Ik heb ‘t ook nog meer dan helft goedgedaan! Ik deed ook mee aan de derde rit van Tour de Zwift. Lekker iets van 30km in Watopia. Ik was natuurlijk 1 van de laatsten, maar ik heb toch wel een keer genoten van het fietsen in groepjes. Meestal is het ikke-voor-mezelf, maar nu fietste ik met een meneer Pieterse mee en een Jamaicaan, die ongeveer hetzelfde tempo hadden. Lig ik rond de 300ste plek van de 350. maar ik ga gewoon lekker met de mannen mee en dan kan ik op de vlakke stukken ook gewoon hard. Ik had speciaal de racefiets ook uitgekozen. Het ging gaandeweg steeds beter. Ik had compressiesokken aan en mijn knieband om. Ik zat precies in het sprintje met de training en toen was ik ineens bij een ander groepje. Heel grappig allemaal.

Ik maakte een fotootje en toen moest ik bijtrappen! Ik ging best hard omhoog in vergelijking. Wel met een lage cadans, maar die krijg ik moeilijk omhoog. Uiteindelijk kom ik binnen op de 280ste plek ofzo.

Ik maak het rondje netjes af en fiets nog even door omdat mijn training nog niet klaar is. Op het rondje vulkaan zie ik een aantal namen terug van het groepje waar ik mee fietste. Ik maak het vol tot 36 km, want dat vind ik wel mooi. Ik heb geen last mee van mijn knie of iets en ga me rustig omkleden om te gaan hardlopen.

Een klein rondje hardlopen: 2 keer 8 minuten, 2 keer 7 minuten en 2 keer zes minuten duurtempo. Daar tussenin 20 seconden versnellen en 40 seconden rust. Een lange broek aangedaan en een winegum genomen en hoppa, op weg. Mijn been voelde wel goed, zo strak in gepakt met knieband en compressiesokken. Het ging eigenlijk meteen lekker! 8 minuten en ik zie wel hoe het gaat qua tempo. Ik vond het meevallen. 20 seconden versnellen was lastiger. Rust is prima. Het weer is grijs en megasaai en onuitnodigend. Rustig de brug op en dan een ommetje tussen de bomen door en daar versnellen op het onverharde stukje. Ik speel even vals als ik omhoog moet klimmen en zet lekker mijn horloge uit en wandel.

Dan 7 minuten hardlopen. Dat gaat eigenlijk heel erg lekker. Alleen moet ik om een grote vrachtwagen heen die uit de OVP komt. Vind ik zo gek: afgesloten voor de rust, maar het werkverkeer is immens! Ik loop mooi qua tempo en het voelt ook goed. Niet vanzelf en de passen zijn weer stamperig, maar de buitenlucht is heerlijk. En dan weer even versnellen. Langs het ook al drukke centrum en ik kom best wat mensen tegen voor een dinsdagochtend. De 7 minuten is een mooie lengte als je het mij vraagt. Net als ik moet versnellen moet ik langs mensen wringen, maar het gaat wel op een mooi tempo! Dan 6 minuten duurtempo. Dat is natuurlijk een uitdaging, om daar een kilometer in te halen! Dan moet ik even aanzetten. Het lukt me. Ik ben blij. Ik ga ietsje verder om en ik voel met een wat hogere snelheid wel pijnjes in mijn knie en lies en been. Ik ga nog een keer met het horloge energie verzamlen voor ik het viaduct op ga met wind tegen. Niet zo leuk meer. Nog een keer 6 minuten en dat is nog iets meer aanzetten en zweten en willen. Ook dat lukt me en na het versnellen jog ik rustig naar huis terug en maak ik 8 kilometer vol. Blijkbaar heb ik het goed gedaan met een uitvoeringsscore van 96 procent! Ik heb pas nadat ik de compressiesokken heb uitgedaan last van mijn been. Het is weer net als een paar maanden geleden, maar toen kwam het ook goed. Stijfjes linkerbeen, te zwaar en heel snel aankomen. Het zal er wel weer af gaan en dan gaat t beter.

En ‘s avonds zwemmen bij de TVA training in baan III. Wat laat gestart, want nog gekletst ook. Inzwemmen. Het was lekker rustig!! De helft van een paar weken terug. Vast omdat we R hadden 😇😜300z1. 50m eigen slag en dan doe ik rug! Ik heb van GN geleerd hoe dat moet en nu is het een makkie. Helaas kreeg ik wel water binnen! Dat was heel lang geleden….

Toen 200z2. Ging mij net te hard. En weer 50 rug. Ik voel mijn knie bij het afzetten, maar niet erg. 100z1. 50 m wisselen tussen vroet en rug elke 5 slagen. Daarna 4×50 techniek: slepen, oksel, bijleggen, lange slag. Die laatste is wat ik wel kan. Dan 100z2. Ik deed even 50school zonder benen. Dan 200z1. Lukte best, z2 gaat me net te hard hier. Nog 300m z2, dus die doe ik wat minder fel. Daartussen zat 50 rug. 100z1. Deed ik voorop. Vond ik best goed gaan. 50m z2. Ik zwom nog wat uit, maar ik geloof dat Garmin me wat extra meters heeft gegund! Het is prima zo. Mooi sportdagje. Niet zonder moeite, maar wel met enige wilskracht.

22 januari – Een inspiratieloos dagje wandelen in het kader van “30 minuten bewegen per dag”

Ik stond vanmorgen op en de binnenkant van mijn knie voelde alsof er een pin in zat! Het verdween wel weer, maar dat was even niet leuk. Verder heb ik nergens last van. Ik was vandaag op kantoor en het uitzicht was grijs en saai ten top. Zo voelde ik me ook eigenlijk. Saai en grijs. Bijzonder hoe mijn collega bijna vergeet te melden dat hij er de hele middag niet is en dan plotsklaps vertrekt om half 12. Dat veegt het feit dat hij op tijd was zo weer weg! Apart. Ik erger me niet meer, maar verbaas me vooral. Het demotiveert zo: waarom zou ik dan netjes tot 5 uur blijven? Ik lever de site van de Comeniusschool op. En in doe tickets en telefoon. Het voelt wat rommelig, maar ik doe wel het een en ander. We wandelen met J&J door het centrum van de xenos naar de dirk voor Jo’s bakspulletjes. Ik eet een broodje kaas. En s middags nootjes. En dan opeens komen de darmen los ofzo: ik spoel de wc een paar keer extra door. En dan is de pijn in de knie ook echt weg. Het evenwicht is nog wat wankel, maar heel hoopvol! En dan ga ik aan de websites van quadraten werken tot 5 uur. Het wordt alweer donker. Geen foto, weinig vrolijkheid, maar ook dan gaat de dag voorbij.

23 januari – Twee keer wandelen, omdat het vandaag juist een druk dagje is!

Het was een mega onrustige ochtend. Van de dagstart door naar de introductie voor de collega’s over website, waarbij er maar 1 aanwezig kon zijn. Daarna gekletst over de bestuursuite. Ook afgezegd door collega X die altijd opeens weg is. Vanavond hebben we een afscheidsfeestje van maar liefst 5 collegae tegelijk en daar baal ik van, dat zij weg moeten/gaan. En dan tussen de middag wil ik echt even naar buiten. Ik zal al moeite hebben om de 30 minuten te halen vandaag met 3 uur treinen! De zon is alweer weg en de grijsheid weer troef. Het valt ook niet mee om blij te blijven, maar de buitenlucht helpt wel degelijk!

En dan blijkt collega X vergeten te zijn zich voor de rest van de dag af te melden en voor morgen ook maar meteen. Jef en ik zijn pissed off. Maar we vangen het op en ik geniet van de tickets en het oplossen. Om half 5 nog een belangrijke bespreking, maar die liep gelukkig niet uit. Maar ik moet morgen nog zaken inhalen! Kan ik nog eten en de wandeling ‘afmaken’. Mijn knie is weer knokig en gevoelig. Da’s wel jammer. Ik krijg het ook niet voor elkaar om de worteltjes te verkiezen boven de engelse drop. Snel eten en dan de trein nemen naar Leiden. Kan ik nog net het half uurtje wandelen vol maken in Almere! In Leiden neem ik de wandeling door de regenachtige stad ook lekker op. Ik zie wel gekkere dingen op Strava voorbij komen.

In november zijn 4 van de 6 developers en salesmensen met een vaststellingsovereenkomst vertrokken, 1 van de developers heeft zelf iets anders gevonden. We zijn nog met 1 van sales en 4 van support over. Dus van meer dan de helft namen we afscheid. En dat vind ik moeilijk en verdrietig. Dag mede-triatleet: jij kan met data gaan spelen en komt er wel. Dag slimme kwebbel 🐓: ik ga je meningen enorm missen. Dag grote meneer de product owner: je was er altijd in mijn beleving. Dag fietser van sales: jij hield ons bij elkaar, ik wens je een prachtreis toe. De oude baas, de collega van sales die vorig jaar al weg ging: ze waren er ook bij. Het was ook optimistisch en fijn dat ze goed terecht komen. Het was de reis waard. En even op en neer lopen door donker Leiden past wel mooi: waar eens het kantoor zat is het nu even donker en grijs.

24 januari – In Zwift door Londen fietsen en een beetje bellen

Ik ging met mijn zusje bellen en moest 100 minuten fietsen. Er was een route in Londen die ik nog niet had gedaan. Mijn knie is gevoelig, maar het lukt om te fietsen. Alles lukt, maar het geeft de hele tijd last. Ik kan prima bellen en vertel wat van mijn werk en dat is het dan, verder kan mijn zus vanalles vertellen. Ik zet de schermpjes maar uit en trap gewoon een beetje.

Ik ben best snel klaar met de route en dan ga ik nog een heuvel op en rij ik nog een keer of twee heel Londen door. Het laatste stuk deed ik zonder bellen, gewoon zelf een beetje fietsen. De knie en het been gingen niet meer of minder zeer doen. Ik drink thee en maak de 100 minuten vol. Het idee was precies 100 minuten, maar toen maakte ik een foto en toen werd het ietsje langer.

Het was een drukke ochtend: nog dingen afmaken op het werk enzo. Dus even fietsen was ook wel prima. Ik wil toch ook graag even naar buiten en ga in de schemering met Rob nog een frisse neus halen buiten. Wandelend. Het was aan het begin nog licht en aan het einde niet meer. Ik heb toch weer een stijf been links. Dat irriteert me enorm. Nu zit het in de kuit. Compressiesokken aan en stappen maken is geen probleem. Maar ik wil gewoon dat ik me weer goed voel!

We kletsen even lekker bij. Over de FITfiles die mijn ex-collega aan het analyseren is. En over het werk enzo. We hebben een leuke route hier en daar binnendoor. Ook nu gaat mijn kuit niet meer zeer doen, maar ook niet minder. Eigenlijk is alles een beetje saai, wat hoort bij januari, maar gelukkig hebben we nu even vakantie en gaan we een paar daagjes weg naar Zandvoort!

25 januari – Hardlopen om een kadootje te kopen.

Ik slaap niet zo goed, want nu doet niet alleen mijn been zeer, maar ook mijn buik. Alsof er een steen in zit. Niet heel erg auw-auw-pijn, maar het voelt extreem vervelend. Ik droom ook eng. Dus ik zie wel op tegen het hardlopen. Dikke kniebad om, zware compressiesokken en er maar het beste van hopen. Ik moet 50 minuten, waarvan 10 minuten “overdreven rustig”. Vincent gaat mee. We gaan naar het centrum lopen, naar de feestwinkel om een kadootje voor Robs vader te kopen. Rob zal ons dan oppikken. De tien minuten rustig vallen nog best mee qua tempo rond de 6:30. We gaan over het spoorbaanpad.

Vincent doet een paar keer een 400tje hard. Dan loopt ie zo van me weg! Ik ga dan ook ietsje harder. En zo komt het dat kilometer 3 al rond de 6 minuten zit en kilometer 4 net eronder. Dan moet kilometer 5 dus iets harder. We gaan eindelijk ook eens een keer over de nieuwe bruggen! Het is droog en er popt zelfs even een heel voorzichtig zonnetje langs. Ik voel het wel met de stappen: een stijvigheid. Er zit geen gemak bij. Zeker niet als ik omlaag moet en de 5km wat harder wil. Het lukt me wel om 5:46 te halen! En dan weer lekker rustiger gaan rennen. Na 6 kilometer begint de ellende: ik moet. Ergens wel fijn, want het zit hartstikke vast. Maar nu ga ik steeds iets trager en dan slaat de vermoeidheid toe. Het is vervelend, echt: als je nodig moet en de drukte in gaat van de markt en dan blijk je doodmoe en zit de tijd of de kilometers er nog niet op. Het begint te druppelen ook nog. En dan is de WC ook nog dicht!!!

Ik moest naar boven. Het was vast en veel, maar ik was blij dat ik kon poepen. De buikpijn trekt weg. We halen kruimels op de markt en ik maak de 7,5 kilometer vol en zet het horloge uit. We gaan een feesthoedje kopen! Ik ben bang dat ik de rest van de dag veel last zal hebben van mijn knie en mijn been, maar het tegendeel is waar. Het gaat prima, al doe ik mooi compressiesokken aan. Ik heb de 5km badge binnen en het was gezellig.

26 januari – Wandelen in Zandvoort vanuit Centerparcs

Al met al ging alles mis, maar ik trek het me niet aan. Lego niet af, inpakken op het laatste moment, mijn zwemtas vergeten: dus we moeten terug naar Almere, wat tijd en geld kost, de hele dag mooi weer en ik wandel in regen/storm/donker en kou. Het zwembad sluit al om frieking 8 uur! Ik verheugde me op zwemmen! Weer friet eten en verliezen met rummikub. Optimisme: it is gonna get better! Ik heb toch vakantie, dus zwemmen kan morgen (nu ik de tas toch heb), we hebben de chips nog meegepakt, er is niemand ziekzwakmisselijk. Ik heb geen last meer van mijn been. Is weer weg. Onbegrijpelijk maar waar. Knie helemaal weg, misschien een heel erg klein beetje bovenbeen links. Wandelen was lekker. Op de heenweg wind mee. Terug bikkelen. De zee te ver weg. De boulevard en Zandvoort echt doodstil. De poortjes netjes open. Ik vond het allemaal heerlijk: wegwaaien, nat worden, koud zijn.

Het huisje lekker groot en ik hoef niks op te ruimen. En ik heb weer dertig dagen achter elkaar 30 minuten bewogen. Daarom moest ik wel wandelen. Ik had het anders denk ik niet gedaan. Maar ik ben net zo’n freak als de anderen. Zelfs zonder streak.

27 januari – Zwemmen in het golfslagbad, wandelen naar de badeendjes en hardlopend verdwalen

Het zit me niet mee; niet dat ik me druk maak, maar zo lijkt alles nog steeds onrustig en weinig vakantie. Het 25 meter bad is dicht. Buiten gebruik. Geen personeel.

Ik heb mijn eigen personeel bij me met VIncent en die gaat lekker vakantie-zwemmen en wel 100 keer de wildwaterbaan af. Hij vraagt het aan het einde na. We spieken wel even hoe ze het in dit zwembad met de lifeguards geregeld hebben! Rob gaat lekker zitten. Het is niet zo heel erg druk in dit bad. Het is wel lekker klein. Ik ga eerst met Vincent mee door de wildwaterbaan, van de hoge glijbaan met de doodenge trap en in het buitenbad. Ik ga maar in het golfslagbad zwemmen dan. Ik had een hele training in mijn horloge staan en was benieuwd hoe dat zou gaan, maar die stel ik nog even uit. Om mensen heen cirkelen in net te warm water is al lastig genoeg. Ik weet niet precies of de 25m klopt die Vincent me heeft aangewezen. Mijn slag is onrustig. Ik tel zelf mee en kom na 850m uit op golven, maar Garmin geeft me er 900. Ik lap het horloge en zwem 150m door de golven en tussen de kwallen (ohnee, het zijn mensen). Dan wil ik nog door tot de 30 minuten om zijn, maar het gaat moeizaam. Mijn haar zit helemaal in de knoop, maar ik heb het elastiekje nog net. De afstand klopt ook niet meer. Ik maak met moeite het half uurtje vol. En dan wil ik nog een foto. Moet ik nog 100m.

Ik zet op mijn netvlies hoe stoer en mooi Rob daar aan de kant zit. Rekent die stomme Garmin weer verkeerd, maar ik laat het erbij. Een dik half uur en 1550 meter en een lekker langzaam tempo. het is me allemaal wel goed. Stom dat het 25 meter bad dicht is.

Mijn been is sinds vannacht weer gevoelig. Zwemmen zonder achtje maakt het niet beter en de klappen van de wildwaterbaan deden het linkerbeen ook geen goed. De stoelgang is weer verstoord. Verstopping en diarree en weinig en lichtgekleurd tegelijk. Ik denk dat het toch goed aan de Engelse drop kan liggen. Verder heb ik zondag hetzelfde gegeten als zaterdag, behalve die drop. En het kan goed zijn dat mijn dikke darm daar teveel moeite mee heeft. Ik eet nu even zo netjes mogelijk en geen drop. Als de stijfheid en het trekken in de knie dan weer gaat liggen, dan probeer ik van het weekend nog een keer drop. Voor de zekerheid. Het is geen pijn, het is niet te erg, maar het ene been voelt als een blok en de andere is prima. En soms trekt de knie aan de buitenkant, soms ineens aan de binnenkant. Ik doe compresssiesokken aan en warme sokken er over aan. Dan zit het prima. Rob wil graag wandelen naar de zee. Dan ga ik mee! Ik had andere plannen, om met de wind mee te gaan rennen in het daglicht als ze me ergens afzetten of ophalen, maar samen wandelen is meer vakantie! We lopen wel dik tegen de windkracht 6 in!! Over het strand. Het zout zet zich vast, het zand komt je tegemoet. Het is vloed.

het kost mij natuurlijk conditioneel geen enkele moeite! We gaan naar het badeendjeswinkeltje. Ik raak er helemaal in de ban.

En dan lopen we over de boulevard terug. Ik ga even bij het mannetje zitten. Ik zou hem alles kunnen vertellen. Hij kijkt naar de prullenbak.

Ik ga straks wel hardlopen. Een rondje om het circuit lijkt me erg leuk. Rob is moet als we terug zijn, dat vind ik lief. Ik heb 3 badeendjes.

Ingepakt in knieband en felgroene compressiesokken, met lange broek en rugzakje voor de telefoon en de zakdoekjes wilde ik het rondje om het circuit lopen. Ik was naar de WC geweest en ik had de training gewisseld zodat ik ipv van 80 minuten, maar 53 hoefde. Kwam beter uit met het daglicht. Ik ben dan wel zo stubborn dat ik moet en zal hardlopen, ook al werkt het been niet zo mee, werkt de vakantie niet zo mee en werkt de wind niet mee. Het is wel mooi weer met zon! Ik jog het park af en dan het schelpenpad op, wat best hoogteverschil kent. Uitzichtpunt = horloge stoppen en even kijken.

Best saai en ver van het circuit zo. Ik volg de rode pijlen En dan zijn ze weg op een drukke parkeerplek. Ik stop even verderop voor een plas, loop me vast bij de sportvelden en ik baal. Terug naar de parkeerplaats, maar geen rode pijl te zien. Terug naar start, duin weer op en dan bij het circuit zijn de pijlen weer nergens te bekennen. Ik ben het zat! Ik ga het strand op en neem de wind mee. Even genieten.

Niks training, die eerste keren versnellen vallen op het strand en die zijn oneerlijk en die van 40 seconden is bij de strandopgang. Ik wandel maar. Dan bij het andere uitzichtpunt kijken.

Wind tegen terug op het schelpenpad langs de busbaan. Ik doe mijn best op de versnellingen, maar het werkt niet echt met windkracht 6 tegen! maar ik vind het wel leuker, een beetje bikkelen. Mijn knie of been geeft weinig last. Op de boulevard lukken de versnellingen helemaal goed, ook tegen de wind in. De laatste moet ik voor buiten om het park heen. Ik tel en reken wat of ik het ga halen: 8 km in 53 minuten. In het park neem ik de verkeerde afslag en dan ga ik door het onverharde duin op het park door het mulle zand.

Ik haal het precies, dus de gemiddelde score is slechts 6:32 en in het echt zelfs 7:22. Maar de uitvoeringsscore is 90%!

Het was erg mooi qua licht en beleving en strand en alles. Mijn been doet achteraf weinig zeer. Ik had beter winegums meegenomen dan zakdoekjes!

28 januari – Een prachtige wandeling langs het circuit van Zandvoort

Paniek toen we de deur uit stappen: de Garmin zat helemaal stikvast. We waren een half uur bezig om de Garmin te resetten terug naar de fabrieksinstellingen.

Ik had de route bij de hand. Het regende niet meer. Langs het circuit en de grandstands. Het is er zo stil en kil nu!

Maar we mochten doorlopen de ATB route op. Een breed pad, flink omhoog. Met een mooi gezicht over de baan.

We kwamen ook langs de ATBroutes. Er was 1 andere man, verder niemand gezien. Later 1 fietser. De baan was ook leeg. Het was duinachtig heuvelig. Alles halfverhard. Ik genoot er echt van.

En ik heb geen pijn meer. Nog wel dikke compressiekousen aan, maar slechts nog een hele lichte stijfheid. Ook goed naar de WC geweest vanmorgen. Maar ik heb slecht geslapen, dus ik ben wel ietwat vermoeid. We lopen echt langs de racebaan over het voetpad voor de toeschouwers. Aan de andere kant de duinen. Het licht is echt supermooi, vooral als de zon er even tussendoor komt! Dan glinstert het water op de natte baan.

We zien een mooie roofvogel en maken lekker veel plaatjes. De ATBroutes lopen er omheen. Er is veel water. We kijken nog even her en der. Het heeft iets ‘smerigs’, zo’n circuit wat niet in gebruik is. Dan liggen er veel spullen omheen, betonblokken, halve schuurtjes, materialen.

We komen langs de enorme kuipbocht voor de fietsers. Ik begin me zorgen te maken of we er ook uit kunnen… We lopen langs de grote bocht en dan komen we op de parkeerplaats en daar is een klein hekje wat inderdaad open is.

Ik had het gister nooit kunnen vinden! We gaan terug naar het park toe en langs de auto voor drinken voor Rob. Wat een leuke verrassing dit! Ik ben dan blij als het kan wat ik verzonnen heb en gehoopt had. Een uurtje later regent het weer. Vincent was naar school gegaan vandaag. 2 uur rijden van Zandvoort naar Harderwijk en dan een lange dag op school, waarin hij een mooi cijfer haalt en dan gaat hij thuis de katjes eten geven en daarna neemt hij de trein weer naar ons toe. Blij als ie er weer is.

29 januari – ALL IN trail met Vincent rondom het circuit, over het strand en door de duinen

TOP. Alles zat er in: het circuit, het strand, de duinen. Superfijn gezelschap van Vincent. Geen haast. Geen noemenswaardige pijn. Minpuntjes: het ging niet vanzelf, het tempo laag. Pluspunten talrijk: hoe gaaf dat Vincent het zo tof vond, het prachtige licht met zon, het weer en de temperatuur zijn perfect, lekker veel onverhard, blijft toch erg mooi; dat circuit en dan elke keer stoppen voor een foto.

Heuveltjes op en af. Het ging wel snel voorbij zeg maar.

En dan onder het tunneltje door wat gister dicht was, langs de pitboxen en boven kijken op de baan. De stilte ook, de rust. Net of het niet mag, maar alles is gewoon hartstikke open.

Andere tunneltje door en heel vaak stoppen tussendoor. Ik had in het begin wat last met opstarten, maar na 2 a 3 km is dat wel weg. De knie trekt soms wat, maar alles is ingepakt. Vincent wilde terug voor de auto en die man start de Ferrari even voor ‘m! Dat was echt zijn stuk hoor!

Er was een wc voor mij, maar ik moest eigenlijk niet. Ik had nul aandrang, maar wel even plassen. Ik wil op de rotonde naar het ‘circuit’ kijken, dat is even voor mij. Daar wilde ik de hele week al heen.

En het strand over met de wind mee! Heel stil is het. Vrijwel niemand. Dat stukje gaat eventjes weer wel lekker.

De trailschoenen zijn daar meer voor gemaakt. Naar boven en de duinen in met allemaal mul zand gaat eventjes megatraag. Vincent heeft de rugzak, maar die blijft onaangeroerd. Door de duinen over single tracks langs de stekelplantjes. Helemaal anders weer.

Dan het verharde pad van steentjes en gewoon doorlopen. Is wat minder gemakkelijk, maar snelheid hoorde toch al niet bij vandaag. We zien nog n bunkertje en een bunkermuur.

Het is allemaal super, alleen jammer dat Joyce er niet bij is. We gaan langs de manege zandvoort in en dan door stadsduinen langs de lelijke flats.

We zijn allebei wat moe en slaan de winkel even over. Nog een stukje bomen en dan langs het huisje lopen aan de verkeerde kant van het hek!! Langs de school (zeevonk) en terug naar het park. Ik ben er moe van. Wat gek is omdat het traag ging en geen wereldafstand is. Ik maak er 1234 van voor de deur van het huisje. Ik ben er buiten-zijn-moe van. Niet van veel of moeilijk of zwaar, maar van veel-indrukken. Na de lunch ga ik een uur in het bubbelbad liggen. Ik heb geen pijn meer, maar beide benen voelen wat zwaar aan.

De werkelijke looptijd is dan ook veel langer! Maar dit was echt gaaf zo. Lekker op trail-avontuur. Het voelt opeens toch als vakantie! En dan gaan we ‘s avonds ook nog bowlen. Ik heb niet overal talent voor, zo blijkt 😇

29 januari – In het golfslagbad en in het 25 meter bad zwemmen bij Center Parcs en over het strand rennen omdat het kan

Slecht geslapen: om 1 uur klaarwakker en hartstikke misselijk. Iets verkeerd gevallen. Teiltje erbij, even lezen en rechtop zitten en het gaat weer. Maar ik schrik nog een keer wakker en dan heb ik (behoorlijk) keelpijn. Ik kan daar niet tegen! Gesnurkt of ziek? Ik slaap weer in, maar het gaat niet vanzelf weg. Geen spier- of beenpijn.We pakken snel en efficient alles in en laten het huisje keurig weer achter. Om 5 over tien zijn we in het zwembad. Het 25m bad is nog dicht – tot 12 uur. ZUCHT. Ik ga met Vincent in de wildwaterbaan. We hebben alle spullen bij ons, maar anderhalf uur wachten is iets teveel gevraagd. Ik ga dus na de golven in het gewone bad met achtje heen en weer zwemmen. Dat gaat prima, maar het wordt steeds drukker in het bad en ik denk dat de 25m iets te ver weg ligt. Ik ga om de ouwe mensen heen en hou zoveel mogelijk rekening met overvliegende balletjes, dansende rokjes, minimensjes met vlindertjes etc. Ik ga gewoon heen en weer en haal de kilometer net voor de golven beginnen. Dan vecht ik me tussen mensen en golven door voor 200m. Ik ga nog even door, omdat het kan. Ik dacht 500m te doen, maar vertelde me. Die gingen op tempo. Ik plak er nog met moeite wat achteraan en dan komt Vincent me halen: het bad is open! Ik heb 2150m gedaan. Ik doe een snelle 100 in het 25 meterbad, want wat is een lege ruime baan toch heerlijk!

Ik ga nog een keer 250m en dan zit ik dus boven de 2500 en ik maak het af tot 3000. Vincent kletst wat. Rob vertelt de badmeester wat een achtje is. Ik vind het bad mooi en erg prettig. Voor mij is 3km heel wat! Ik heb nog steeds een beetje keelpijn. Mijn been wat gevoelig.

We maken foto’s voor Vincent voor deboer. Een mevrouw die dan heel rustig schoolslag zwemt, moet om ons lachen: “ik sport meer in deze tijd dan jullie!” Ik laat haar in die waan en zeg niks over mijn afstand, alleen dat Vincent de snelle jongen is. Waarom zou ik beter moeten zijn dan zij, ik vind het belangrijker dat zij blij is en een lach heeft! Foto’s maken is geweldig leuk.

Ik twijfel enorm of ik moet gaan lopen. Mijn been doet weer wat zeer na het zwemmen en is stijfjes. Ik ben zo dom om een panini met kaas te eten. Maar dit is de kans om op het strand te rennen, de laatste keer voorlopig! Rob wil nog iets regelen en ze vinden het ok als ik ga. Ik ga heel traag, iets van 3 kwartier voor 5km. Ik ga heen over de boulevard en het is zwaar. Ik heb het koud met 1 laagje. De zon schijnt wel, maar het is natuurlijk janauri! Ik heb wind tegen.

De lage zon is wel gaaf. Ik vind het best druk op het strand. Ik loop naar de andere kant van Zandvoort en op 2,6km stop ik even. Ik kijk na hoeveel ik moet en het is 5,3km.

Ik ga het strand op, waar veel tractoren bezig zijn. Helaas ook hier geen wind mee. En geen lekker zand, want vloed. Maar dit is de keuze: ik wil die 5km halen, omdat het kan! En vanwege het strand.

Het gaat allemaal in een supertraag tempo van 6:50. Maar dat boeit me niet. De stappen in het zand. Het geluid van de branding. De zon. De man met de keurig opgevoede honden. Foto’s maken.

En de kilometers aftellen. Ik doe het niet vaak, maar deze keer wel. Ook al zijn het er maar 5. Ik ben naar de WC geweest voor ik ging rennen, maar het was niet genoeg. Ik moet toch weer. Ik heb niet echt last van mijn been meer na de 2de km.

Dan moet ik terugsteken over het strand en dat gaat helemaal langzaam. Zal ik naar de WC gaan bij het hotel? Nee, ik ga proberen om het te rekken: 5km maak ik vol in 34:40.

Maar dan moet ik echt flink nodig. Voorbij de trap omlaag moet ik echt gaan wandelen. Ik wil 5,55 volmaken. Als ik ga rennen, ben ik bang dat ik het in mijn broek doe. Ergens ben ik blij dat ik dadelijk alles weer kan achterlaten wat dwars zat. Ik stop op 5.55 en dan rechtstreeks naar de WC door! Ik haal het net. Veel, vloeibaar, licht en een opluchting. Mijn tijd is door het laatste stukje net boven de 7 gekomen. Ik ben er moe van, dat wel en zit lekker achterin. De keelpijn is nog niet weg. De badge is binnen: ik heb in januari al met al toch 80 kilometer hardgelopen!!

31 januari – Thuis weer binnen fietsen voor de Tour de Zwift

De vierde etappe van de tour de zwift was niet ‘de mijne’. Hoogtemeters!! Dus ik pak de ‘simpelste’. Ik trap alvast wat in op de Garmin, want ik heb een training staan. Maar die hou ik er alleen bij voor de tijd, want ik ben toch afhankelijk van de omstandigheden. Uiteindelijk volg ik nog 40% op ook 😆 ik ga dus goed van start en rij meteen mee 35-40. Leuk en aardig, maar ik verlies toch 100 plekken, wat ik niet goed snap. Gaat de rest dan zomaar 50? En dan bedoel ik dus: meer dan de helft?

Ik doe lekker mee, daar niet van, maar het is wel gek. Ik haal 3 mensen in en ga 1 plaats vooruit; 1 iemand haalt mij in en dat zie ik direct terug. Niet dat het ergens over gaat op plek 489 (van de 540), maar toch. En het gaat hard! Ik vind tenminste van wel. Gelukkig heb ik een knieband om. En dan moeten we klimmen. Ik ‘stoemp’ naar boven. En haal heel veel mensen in. Ik snap er niks van. Als we afdalen gaan ze mij als een gek voorbij. Geen idee wat ik dan moet doen. Ik hou dus bij het afdalen de wattages net zo hoog als bij het klimmen.

Verder is het warm, redelijk saai en als de tweede ronde begint, fiets ik ineens compleet alleen! Hoe raar is dat. Ik heb dan ook weinig zin meer. Gelukkig haalt een clubje me in en kan ik weer stayeren. Schakelen gaat trouwens ook wat raar. Ik zit alleen op het grote blad op het einde. Nja. En dan nog een keer de klim. Gaat fatAnke weer. Ik ben immers wel flink aangekomen deze week/maand! Morgen maar weer echt van start. Ik ben ook erg vermoeid vandaag. Vannacht slecht geslapen wegens op(hoofd)springende kat en allerlei pijntjes. Been links is stijfjes, k ben verkouden en heb een temperatuur van 36,5. Garmin zegt: supergezond, maar ik voel me wankel en ben heel voorzichtig met mijn lijf. Ik ga weer omhoog en zonder mensen in te halen schiet ik zelfs omhoog op de ranglijst! Wonderbar. Ik ga nog door want de training is nog niet ‘op’. En zo komt er een mooi gemiddelde uit, zeker gezien de 400+ hoogtemeters! Stage 4 is ✅.

(Keel)pijntjes weg! En we maken Rivendel af van Lego. Alle was is gedaan: de vakantie is weer voorbij!

En Januari is ook weer voorbij! 469 kilometer in totaal. Vier euro en 70 cent: dat is nog niet veel vuurwerk! 2,91 aan fietsen en nog geen 20 cent voor het zwemmen. Maar dat is aan zwemmeters een flinke afstand! Hardlopen en wandelen bijna evenveel: 77 kilometer gewandeld en 80 kilometer gerend. Dat komt natuurlijk omdat de knie/darmstelsel/linkerbeen niet zo goed meewerkt. Het was dan ook een sombere, lastige, lange maand. Wel hoopvol qua werk en met een vakantie erin, waarop ik me heerlijk heb verheugd! Op naar meer de rest van het jaar.