1 februari – We doen maar weer eens een triatlon-afstand op 1 dag, omdat het kan.
Eigen volgorde en eigen interpretatie: atb-en, 5 kilometer hardlopen en een zwemtraining.
Eerst mountainbiken in het Kotterbos samen met Vincent. Ik vind het eng, op de atb (allterrainbike). Mijn fietsbeheersing is slecht. Het gaat zo sloom. Ik heb het koud. Ik ben een beetje verkouden. Mijn linkerbeen is weer stijf (komt vast van de dropjes van gister). Ik ben te zwaar. En ik ben in het Kotterbos ooit hard met mijn hoofd tegen een boom gevallen door de modder. Het pad is geupgrade: overal ligt een soort gravel. Vincent had wel zin om met mij te fietsen. We gingen terug omdat mijn zadel hoger moest, want met knieband kon ik mijn knie nauwelijks ronddraaien. Het was kil, maar erg mooi met de zon.
We gingen het pad op en we moesten de berg gelijk op. Ik wandel naar boven! En ga langzaam naar beneden. Voorzichtig door de bochtjes in het bos. Over het fietspad gaat t wel. Dan langs de vaart, dat is aardigjes. Pa en ma bellen en even verderop bellen ze weer. Dan ga ik dus terugbellen! Gedoe. Telefoon pakken enzo. Er is niks.
Dan weer een redelijk aardig stukje bos, maar omhoog red ik echt absoluut niet! Na de brug omlaag, waar ik ooit hard viel, loop ik ook. Een stukje door het bos met omhoog/omlaag is wel leuk.
We komen een hardloper tegen en ik zou graag met hem ruilen!! Verderop fotografeer ik Vincent. Hij geniet enorm.
Weer een stukje bos-geslinger. Dan steken we de trekweg over en nog een aardig stuk bos, wel eng, maar het brugje is veel akeliger!! We wachten op elkaar als er voetgangers passeren, want ik wil Vincent filmen langs de weg op het slingerpad. Een ander stukje lukt wel om even te filmen.
Hij stopt om me op modder te wijzen. 😍 ik heb het warm (behalve mijn voeten) en ik word moe. Ik fiets om over de brug bij de vaart en daarna volgt een stuk, ook achter het luierpark langs, wat echt eng is en niet leuk. Teveel op en af. Teveel bochten. Ik denk wel 100x: ik wil naar huis!! En ik wandel veel. Eindelijk op het fietspad is het daar glad! Terug het bos in en ohja, daar ligt nóg een ommetje!! Die maakt alles weer goed: leuk op en af, lekker door het bos en ik ontdek het schakelen. Echt een stuk leuk! Over ‘mijn’ pad en dan terug naar de heuvel. Mijn horloge pauzeert elke keer, maar wat gaat het traag! We fietsen nog even via het centrum terug naar huis. Ik ben blij dat Vincent het gaaf vond. We doen het vast nog een keer, maar dan sla ik een stukje over! Ik ben er echt moe van en hongerig. Mijn been zit wat losser en is niet verder beschadigd. Als ik mijn ouders bel, vinden ze dat ik maar op de bank moet gaan zitten. Dat doe ik een tijdje, maar ik word er niet blij van. De training is geel. Fluoriserend geel vind ik!
We gaan lunchen en ik ga bijkomen. En dan ga ik hardlopen. Ik ben heel jaloers op al die mensen bij wie het vanzelf gaat, of die steen en been klagen en daarna gaan ze opeens weer hard/veel. Dat gemak is er bij deze dikke, ouwe, licht geblesseerde hongerlijer wel even af. Maar ik ga wel. Ik doe het toch. Het moet van niemand. Staat niet eens op het schema. Ik kan ook in fietskleren op de bank blijven candycrushen! Maar ja, ik heb al 20km gefietst en ga straks ook zwemmen. Dus 5km lopen is een soort van ‘logisch’. Ik heb het veel te warm met de driedubbele fietskleding! Ik heb het moeilijk met een veel te hoge loopcadans (183!). Om het rondje te verlengen ga ik door de woonwijk een extra blokje. Ik geniet maar een beetje van de zon en ga lekker door het bos. Ik blijf hardlopen! Geen gestop voor foto’s of geneuzel: doorlopen.
Na 3km moet ik al. Ook geen reden tot stoppen. Oefenen. Mijn been doet aardig mee. Ik loop even door het bos. Door en door, met wat ommetjes. Het is welbekend dit rondje. Doorlopen anke, doorlopen. En nu netjes gaan eten, dan weet je dat het makkelijker wordt over een paar maanden! Ik zit nog onder de 6:30, maar door de aandrang wordt het moeilijker en moeilijker. Er loopt iemand voor me die nog trager gaat, maar ik haal r niet in, want ze gaat eerder af. Ik loop nog een klein blokje om het huis om de 5km vol te maken, maar ‘holy-shit’ wat moet ik nodig!! Thuis ga ik direct. Misschien loop ik wel daarom: dan kan ik tenminste naar de WC! Ik ben geen snelle held, ik genees absoluut niet in een handomdraai, ik krijg het even niet kado, het gaat effe niet gemakkelijk: maar ik doe het!! En ik hoef me niet te verantwoorden op Strava of Insta. Ik zie de rest wel blinken en shinen. Misschien zijn mijn zware kilometers wel sterker dan hun mooie fotootjes en snelle tijden!
Er komt een moment dat het weer vanzelf gaat. Maar dat is niet vandaag. Dan kan je kiezen om niet te gaan of te kappen, maar zo zit ik niet in mekaar. Triatlon gaat nou eenmaal niet vanzelf, doorzetten moet je ook leren. Ik had al weinig zin en ik moest alleen, want Vincent werkt. Ik heb al een gele training vandaag (fietsen was te kort: 1,5 ipv 2 uur) en een blauwe training (hardlopen stond niet op het schema), dus deze kon ook rood worden. Of groen (de tijd klopt dan in elk geval) bedacht ik me tíjdens de training! Ik begon in baan 3. Inzwemmen ging nog wel, maar daarna!!!! Het ging hard, het was veel, ik hield het niet bij en doordat het zo lang achter elkaar was (800m dacht ik) met opdrachten er tussen die ik niet kon lokaliseren was het een hel. Superonrustig met 3 hele snelle zwemmers die moesten inhalen en ik had het gevoel dat ik mensen ophield en ik zat er gewoon niet lekker in. Ik ging naar baan 2, maar dat ging dan achteraan weer veel en veel te traag. Baan 1 was rustig. R ging met me mee. We zwommen achter de 2 mannen die 600m aan het zwemmen waren, maar ook hier: geen idee van de opdracht. Er waren ook 2 hele trage zwemmers die moesten wachten, maar dit was voor mij wel even beter. Ik ga me niet kapot zwemmen zeg! Doei. Toen deden we nog een keer 600m en er zaten ook opdrachten tussen, maar ik kreeg het niet mee en het enige wat ik zag en deed was poloslag. Verder borstcrawl gedaan met achtje. Het is me wel best. Natuurlijk ligt het halve bad hier vol geweldenaren die al (10x zoveel) gesport hebben vandaag dan ik, maar ik voel me niet fit genoeg. Dit rustige zwemmen is heel prettig voor me. 600m is een end. Dan doen we nog 3×50 waarvan 25m andere slag: ik doe de Franse slag, een rugslag en schoolslag-met-achtje. Ik doe het 4 keer zelfs! En dan de laatste 100m zonder achtje in 2:10. I am done. Ik ben er moe van en heb geen zin in geklets. De training is groen! Kei-groen. Geen idee wat de bedoeling was bij de tva! Macaroni met roerbakgroenten eten: top.
2 februari – off-day!
Ik vind dit zo moeilijk!! Er staat een uurtje hardlopen op het schema. Niks geks, gewoon lekker lopen. Het is lekker weer, mijn hoofd wil graag, maar mijn hele lijf niet. Mijn linkerbeen niet, mijn knieen eigenlijk allebei niet echt, een lichte verkoudheid, overal een beetje pijntjes van mijn hoofd tot steken in mijn oor, mijn gebit doet zeer en mijn mond zit vol aften, met 2 truien aan nog altijd koud; maar ik heb absoluut geen koorts (36.7 hooguit) en ik ben ook niet echt heel ellendig. Gewoon niet fit. Garmin detecteert nauwelijks iets. Een iets verhoogde rusthartslag. Eigenlijk zou ik daarvoor het hardlopen niet willen laten schieten, maar ik moet verstandg zijn! Ik vind het echt heel lastig om over te slaan en niet netjes het schema te volgen, maar het “moet” nergens voor deze keer. Ik heb geen grote doelen staan en dat linkerbeen is wel lastig en vraagt simpelweg niet om inspanning. Die wil de trap al niet lekker op of af. Ik voel me dan zo oud en slap.
Ik wandel met Rob naar de Plus, want we hebben iets nodig. Ik ben weer netjes aan het eten en dat bevalt me wel, maar ik vind stiekem dat de last daarmee ook moet verdwijnen! Al ben ik pas 1 dag bezig….. Het is hartstikke lastig om te zien dat iedereen moeiteloos rent en fietst met dit lekkere weer, maar dat ik me er even niet toe kan zetten. Ik wandel zelf nog een stukje door als Rob de boodschappen weg legt en geniet best van de zon en de vogeltjes die ik hoor, maar ik ben daarna alweer moe. Dat is niet gewoon voor mij. Ik zit snel weer achter de computer voor mijn blog. Ik ga dinsdag naar de craniotherapie en ik hoop daarna alles weer op te kunnen pakken. Misschien heb ik een heel klein staartje van de griep en uit zich dat bij mij vandaag op deze manier. Ik denk dat ik verstandig was door niet te gaan hardlopen, als ik me er zelf maar niet zo “opgeverig” bij voelde! Overigens doen de darmen geen pijn, maar ze werken ook niet echt (mee). Heb k ook nog een rode training deze week!
3 februari – Tour de Zwift op de fiets binnen
Er was ook een training, maar die liet ik links liggen. Meteen na het werk op de fiets gesprongen! Ik was al omgekleed en alles stond aan.
Vanmorgen toen ik opstond voelde ik me weer goed! Geen pijn in de knie en geen stijfheid. Er is nog wel een disbalans. Het is goed dat ik gister niet ben gaan hardlopen en dat ik weer verstandig eet. Mijn darmen en mijn baarmoederbanden doen wel écht pijn en schieten van tijd tot tijd in een korte heftige kramp.
Ik vind het niet eens zo erg om weer te werken en lekker bezig te zijn. Er gaat nou eenmaal niks ooit vanzelf, maar ik doe wat ik kan en ik doe mijn best. Ik drink veel thee en eet mandarijntjes.
En daarna fietsen dus. De middelste route van de tour de zwift series 5. In saai Richmond. Het is extreem druk.
Ik draai lekker mee, voor mijn doen snoeihard, in vergelijking met die 1000 anderen supertraag en blijkbaar fietst 90% voor me uit. Ik doe maar gewoon mijn eigen ding joh. Niet de training, maar een beetje lekker doortrappen. Er is een sprintje en ik eindig wederom in de top 10- van onderaf. Dat sprintje gaan we 5 keer doen. Ik snap geen drol van het miniblokje, maar het sprintje doe ik elke keer ietsje harder. Eerst 26 seconden, dan 23. Verder geen muziek, geen afleiding, geen Yathzee, even kort met Vincent kletsen. Ik maak wat screenfoto’s.
De derde keer sprint 22 seconden en ergens gaat het dan opeens veel harder. Iets geschakeld? In elk geval 30+. De laatste twee sprintjes in 21,8 en 21,4. Daar moet ik vet mijn best voor doen!! Maar ik ben trots dat het me gelukt is.
En dan nog de route afmaken. Ik fiets weer in me uppie.
Nog even rondkijken en dan de laatste berg op, snoeihard omhoog. Mijn cadans is teveel stoempen, maar ik kom sneller boven dan de rest en van plek 980 in het begin ben ik naar 925 gefietst. Joh, done!
Ik fiets nog uit en ik zweet flink. Zit er nog een dikke heuvel in die nogal vertragend werkt! Ik maak de training niet echt af qua tijd, maar binnen de marge. Level 50!!!
4 februari – Duurritje buiten, bozigheid en “hardlopen-wat-dat-niet-was” en ‘savonds zwemmen.
hoi M, we hadden het er van het weekend over: je verontschuldigde je voor jouw tempo op de fiets. Totaal onnodig natuurlijk, want jij was lekker buiten en ik zat binnen te sippen!! Ik kwam die dag nauwelijks buiten, en nu beginnen de blaasjes op mijn lip, dus ik was vast wat ziekjes; maar jij fietste lekker op je atb in de polder! Sorry voor dit tempo vandaag, ik ben ook zo’n 🐌 je. Jij ging misschien nog langzamer, maar jij had een zware MTB zonder motortje. De slanke, jonge meiden die het afgelopen weekend hun fiets uitlieten, lachen er hard om, om onze tempo’s. En zie je mijn sneue afstand? Afgelopen zondag was dit voor ons geweest, voor de beginners, de amateurs. De meesten hebben het hele Gooi gezien of het dubbele gedaan van dit. Als ze niet bezig waren hardlopend de PRs te verbreken en opeens alle blessures weer als sneeuw voor de ☀️ verdwenen zijn. Die zon was er niet vandaag. Ik had zelfs met 2 paar sokken en overschoenen een paar uur ijsklompjes in plaats van voeten, zelfs na het fietsen nog.
Het zag er niet erg uitnodigend uit vandaag, en in tegenstelling tot zondag heb ik geen enkele andere racefietser (oid) gezien. En ik vond het best wat wind. Altijd natuurlijk, maar gezien het tempo wat ik op de dijk wel redde, heb ik in de stad de tegenwind wel degelijk ervaren! Ik wilde over een paar punten heen en daar moest ik voor naar Poort fietsen. Dat grappige fietspaadje en het nieuwe fietspad. Het viel me niks mee. Mijn knie is nu weer ingepakt, want dat had ik gister niet gedaan en nu is de pijn -hoppa- weer terug. Bij mij geen ☀️ op de ❄️ qua lijf of blessure: bij mij zeurt het lekker door. Geen wonderen, geen hulptroepen, geen ondersteunend team. Ik heb met veel moeite een afspraak gemaakt voor vanmiddag bij de cranio.
Ik ga op de fiets van Rob de eerste 5 blokjes van 5km elke keer iets harder: bewust hoor. Is het nog iets van training. Het motortje staat op 1. Omdat het een zware fiets is, niet echt als hulp. Op de dijk gaat het wel redelijk lekker, maar ik wil ook over het nieuwe brugje, dus nog een ommetje. En dan een beetje rondom huis tot 2 uur vol is en de 45km ook. Op het einde hetzelfde stukje voor de vorm. Niet gestopt onderweg, 3 slokken water wat eerst warm was en op het einde nog kouder dan ik. Ach, ik heb het gedaan, was lekker buiten. En het waren toch 46 kilometer.
En dan draait de rest van de dag om de afspraak bij de fysio/cranio. Maar haar kind is ziek. Geen cranio. Ik druk me zacht uit: daar baal ik van. Mijn knie doet pijn en ondanks het keurige eten, trekt er van tijd tot tijd een enorme kramp door mijn onderbuik. De cranio had het kunnen verhelpen. De zorgvuldig geplande afspraak waar ik mijn schema op had vastgelegd en mijn dagindeling op was gebaseerd gaat zomaar niet door. Want ze heeft als alleenstaande moeder geen opvang voor haar kind. Ik weet zeker dat ik dat kind ook nooit meer in de behandelkamer erbij wil! De laatste keren is het mannetje erbij, (want dan is de school uit en zit hij filmpjes op de telefoon te kijken) maar als ik wijk voor hem, gaat dat kind vanaf nu ook wijken voor mij. Ik wil best snappen dat je kind ziek is, maar ik moet nu mijn werk verzetten op het laatste plekje wat er nog is en dat is dan een half uur in plaats van het uur wat ik vandaag had. Ik snap vanalles, maar ik wil dit jaar de Hardman doen. Ik ben natuurlijk niet zo interessant als iedereen die alles blogt en een heel team medici om zich heen heeft binnen een paar daagjes, maar nu word ik pas over 2 weken verder geholpen. Ik kan er niet op wachten. Ik moet sporten. En als alles dan stuk gaat, dan plakt de hele medische wereld mij maar weer aan elkaar! Ik ga boos naar buiten en snap dat hardlopen onverstandig is, maar ik zet de activiteit wel op hardlopen. Wie controleert mij nou? Als ik zeg dat dit hardlopen is, is het dat.
Ik jog stukjes, zodat elke kilometer onder de tien minuten komt. Elke stap doet pijn. Aan de binnenkant van mijn linkerknie, ergens van binnen zit een blauwe plek.
Ik ken de route, ik moet dan wel naar de wc als ik wandel, maar thuis al lang niet meer. Ik verveel me, ik ben boos op alles en op veel. Waarom moet ik op mijn eten letten, terwijl iedereen maar raak vreet? Alles irriteert me. Ik haal wat bij de winkel en maak foto’s. Bij uitdoen zitten de knieband en compressiesokken in een beknelling. Sjips. Dat is er niet goed voor en helpt ook niet.
Maar stoelgang blijft uit.
Dit is mijn hardlopen van vandaag. Morgen ga ik echt en pak ik de knie wel in. Donderdag een half uurtje cranio: mag ze het oplossen, als ze dan kan.
En dan ‘s avonds gaan Vincent en ik zwemmen bij de TVA.
Alles met het teruggevonden achtje! Ik had de hele set zaterdag laten liggen: brilletje, badmuts, achtje. Gelukkig lag het er nog!!
Intervallen vielen mee tempo baan 3 was normaal. Ik zwom niks voorop. Eenna-achterste was prima. Ook een paar keer steek bij zwemmen. 200m inzwemmen. Ik kan lastig keren en dan zwem ik snel bij en na driekwart baan ben ik dan op een te hoog tempo en zwem ik in de benen voor me.
1 op 2 ademen en krachtige slagen.
Schoolslag met achtje kan ik ook.
4×100 1,23,4de baan sneller dan de andere 3
50 school
4×125 1-25 snel 2-50 snel 3-75 snel 4-100 snel
50 School
3×160 achter elkaar; 75 kalm, 50 snel, 26 school
2×75 stegerung op (sneller) en af (langzamer)
4×100 1-25 snel 2-50 snel 3-75 snel 4- alles snel
Trapje op Klimmen eruit (telt als uitzwemmen – haha)
5 februari – køt met 🍐 Hardlopen met veel te veel pijn. Als een koppige ezel naar huis bokken.
😢😖 5×10 minuten duurtempo met 30 seconden wandelpauze tussendoor. Het klonk aanlokkelijk. Ik stond vanmorgen op met minder stijfheid dan ik had gedacht. Het been deed het best goed, maar ik ga voorzichtig de trappen op en af. Ik drink genoeg, eet verstandig en dat voelt goed en ik heb vandaag wel drie keer de darmen geleegd! Prima gewerkt (al heb ik elke keer het gevoel absoluut niet genoeg te weten) en ondanks dat ik wat doelgerichtheid mis, toch wat dingen opgepakt en afgestreept. Vincent vroeg: rij je mee naar mijn baantraining, dan kan je naar huis rennen. Niet perse verstandig, want ik weet helemaal niet of het goed zal gaan en er is geen andere manier dan terug naar huis, ook als het niet gaat. Ik kan Rob bellen of de bus pakken als het echt niet lukt. Ik denk na 400m al: ik had mijn bril mee moeten nemen, dan had ik naar huis kunnen rijden. Dan had ik terug kunnen lopen naar de parkeerplaats en later Vincent weer opgehaald. Anderhalf uur wachten is geen optie. Ik kan mijn been niet goed optillen, geen grote passen maken en elke stap doet pijn. En ik maak er nog wel extra veel! Want de kracht ontbreekt om grote stappen te maken. Elke stap drukt als een blauwe plek aan de binnenkant van mijn knie. Ik blijf maar gewoon een soort van joggen en me vooruit worstelen. Ik geloof dat het totaal niet snel gaat en na 5 minuten kijk ik al uit naar de wandelpauze! Is opgeven een optie? Jazeker! Maar in mijn hoofd niet de meest reeele. Ik kan toch zeker wel thuis komen? Zelf? Ik wandel wat langer dan 30 seconden. En dan jog ik naar de brug toe en de trap op. Wandelen is minder pijnlijk. De brug af jog ik weer. Ik laat de bus gaan.
Het tweede blok zit er ook op en het tempo is vreselijk. Lager dan laag. Slechter dan slecht. De hartslag blijft ook alsmaar te laag, maar die interesseert me niet. Het derde blokje sjok ik zoveel mogelijk soort van hardlopend door. Ik ken de weg en kijk vooruit. Mijn grootste angst is dat het echt stuk gaat, maar zo voelt dit niet. Dit is overbelasting en ik heb wel erger gehad. Nu is het even zeer pijnlijk, maar als ik zie waarvan anderen terugkomen en hoe snel de fysio’s iedereen oplappen, is dit makkelijk te verhelpen. Het vierde blokje deel ik anders in: wandel iets meer afgewisseld met grotere krachtigere stappen. Qua pijn maakt het niet uit, maar het voelt beter. Ik zoek een punt uit tot waar ik ‘ren’. En ik wandel blokje 4 vol.
Het laatste blok ga ik rennen tot de km vol is op “tempo”. Het valt nog niet mee ook! En dan ben ik blij met een km tijd van 6:48 🤣 en dat ik er al bijna ben en dat ik 6km heb gered. Maar de overwinningen van vandaag zijn de was (alles gedaan) en duolingo. Ik moet hard lachen om een score van 55%.
6 februari – Een wandeling met Rob en een “gevoelige” knie
auw. Vanmorgen viel het mee. Stijf. Niet echt pijnlijk, maar het been is ook nog verre van flexibel. Kan niet goed buigen. Trap af voorzichtig. Ik ga naar K voor de cranio, maar het wordt een half uurtje zware fysio. Haar eerste gedachte is dat het gewoon het bandje van de knie is, maar als zeg dat élke stap pijn doet pakt ze de meniscus aan. P I J N. Heel, heel erg. Ze activeert het bandje rondom de meniscus nu en dan gaat het herstellen. ‘Ik zou meteen stoppen en denken: ik hoef niet meer te sporten” zegt ze. Ik heb grote moeite om de pijn te verdragen, maar ik wil wel sporten!! Ze vindt me sterk, haar handen doen er ook pijn van. Ik kan mijn been ook niet vlak leggen en kracht geven. Ze bezorgt me een wondje, maar dat is niks vergeleken met de blauwe plek van binnen. Stel je een blauwe plek voor en iemand die daar dan op gaat duwen. Hard op duwen. Het is een half uurtje pijn nu, vandaag en morgen mag ik niet lopen, wel fietsen en zwemmen en koelen. Ik hoef dan niet te bootcampen en dat vind ik dan weer fijn! Ze vraagt of ik ook wel eens een avond op de bank zit als ik zeg dat ik de bootcamp dan oversla, maar dat vind ik dan weer niet zo leuk als andere mensen, dat op de bank hangen. Ben ik dan toch zo erg?
De baarmoederbanden trekken mee. Zit het toch daar? Mijn darmen zijn rustig en normaal. Ik hoop dat we volgende keer niet iets aan het gevolg kunnen doen, een oorzaak kunnen aanraken.
Waar de stress nu van komt is onduidelijk, meestal een klap, maar ik kan het me niet herinneren.
Werk: ik doe mijn dingetje. Ben er (later), leg uit en denk mee en puzzel wat op Social Schools. Eten blijft netjes, maar was moeilijker vandaag. De mannen halen patat en ik heb zin in een paar koekjes. Neem ik niet, ik eet rijst en kip. Plenty worteltjes en banaan en thee. Ik heb een beetje keelpijn en een zwaar hoofd.
Pijn in knie is fiks de hele dag. Vermoeiend. Ik koel en smeer. Stilzitten lukt best, maar de trap nog niet zomaar.
Ik had gehoopt dat het beter zou gaan, maar misschien moet ik meer geduld hebben.
Ik wil even wandelen voor het donker wordt. Rob gaat mee. Ik voel elke stap nog steeds. Soms trekt het even sleperig. Niet zo erg als hardlopen.Het lopen is wel erg lekker!! Frisse lucht.
7 februari – Een wandeling en binnen fietsen
Overwinning: de vakantiekilo’s zijn weg! Dat was een week ‘hard werken’ en goed opletten en stug mijn eigen voeding doen. Lastig als iedereen maar alles in zijn mond kan stoppen en ik de enige lijk die moet opletten. Zelf weer koken na een lange dag werken, 3 snoepjes afpassen, karig lunchen en punten bijhouden. Geen melk, alles lactosevrij en niks krakerigs eten. Maar goed: ik voel me beter, slaap beter, hartslag ligt weer onder de 50. Al zijn er nog wel darmkrampen en is de stoelgang verre van in orde. Vandaag ineens weer meerdere keren naar de WC voor de grote boodschap en de ontlasting is groenig. Geen taart voor mij, ik pak 2 mandarijnen. De verleiding is lastig. Ik lunch met 2 volkoren bolletjes. En ik drink veel thee. Later op de middag heb ik opeens wel echt een enorme suiker-hongerklop/dip. Ik neem de nootjes. Dat je je even niet goed voelt door te weinig voeding.
Ik stond op zonder pijn aan de knie of het been, maar wel wat stijfheid. ‘s Nachts is gek genoeg niet pijnloos. Het wondje maakt liggen lastig. De trap gaat nog niet vanzelf. Trap op met haast (voor de trein) = pijn. We hebben kwartaalmeeting met de support-afdeling. Ik heb mijn collega’s eens goed bekeken en ik vond het erg leuk dat ik nu alles prima volg en ook echt snap. Ik was op tijd om nog dingen na te gaan ook. Ik geef veel om de klanten. We wandelen even met het team websites, met zijn drietjes. Vooral de mannen doen het woord. Dat vind ik prima! Ik voel mijn knie bij elke stap. Niet extreem pijnlijk, maar wel gevoelig.
Dat gevoelige blijft toch wel. Het neemt gedurende de dag wat af, maar weg gaat het niet. Koelen helpt uitstekend en supergoed! Maar de kracht ontbreekt nog. Niet alleen in de knie, maar ook in de kuit zit soms krampachtig gevoel en het been is nog niet in balans.
Ik ben redelijk op tijd thuis en stap dan node op de fiets binnen. Er was een training maar die lag (wederom) naast me en dat was het dan ook. Fietsen. Gewoon fietsen. New York. Een nieuwe route. Ik start eerst Duolingo op, daarna pas Companion van Zwift. En ik app. Met een lieve vriendin en mijn hardlopende kind. Ik ben trots op ze, dat zij rennen. Ik trap gewoon maar wat. Het boeit me allemaal geen ene biet, als mijn knie het maar houdt. Die geeft geen kik. Tempo of cadans zal me wat! Verveling is het grootste probleem eigenlijk. Ik heb geen muziek, krijg zelfs genoeg van de “feelings” in het iers op Duolingo nu het een paar dagen vrij van reclames is en dan ga ik toch iets doen met het sprintje, maar niks niet overdrijven. De derde keer ga ik harder.
Dit is geen route voor mij: aan het einde zit een hele felle klim; daar zie ik dan 35km lang tegenop. Mijn training (die ik slechts voor 18% toevallig gevolgd heb) zit er na 75 minuten op, maar de route nog niet. Ik ga de bovenring van New York net op. Maar ja, nu ben ik er en nu ben ik al zover, dan trap ik door. Ik hou me bezig met de views, met een cadans zoeken die het meest comfortabel is.
Dat klimmen is niet zo goed voor mijn knie. Ik denk dat de meniscus niet zozeer 1 klap heeft gehad, maar meerdere. Andere beweging op bijv. trappen omdat het hele been stijf is, te zware cadans klimmen, hardloopimpact: dat heeft bij elkaar opgeteld. De oorzaak zit diep van binnen en die is (voorlopig) nog niet weg. Na veel denktijd bedenk ik dat ik maar met niemand wil ruilen. Het klinkt mooi om zo “aanbeden” te worden en hulp te krijgen als mv, maar zij is ondanks alle hulptroepen alleen. Het zou leuk zijn om zo sterk te zijn als het gym-trainer-volk, maar dat ziet er ook best eenzaam uit. Zo geweldig en slank en snel als ‘kaatje’ lijkt tof, maar bij haar beginnen de pijntjes ook te komen. Het lijkt me fijn te ruilen met P, die kan alles lopen, genieten van het leven en heeft een fijn gezin. Ik moet het nou eenmaal met mezelf doen. Een rummikubbende familie, een sportende zoon en lekker werk. Ik zal die blessures ook wel overleven. Ik maak 40km vol. De training is geel, want die had korter moeten zijn. Maar ik heb de route afgemaakt en ben boven gekomen!
8 februari – Wandelen, bijkletsen en zwemmen
De pijn uit de knie is nog niet weg. Het is niet meer voortdurend merkbaar en opstaan en bewegen gaat redelijk goed, maar kracht zetten (bijv op de trap) is nog steeds lastig en onevenwichtig. Mijn hele linkerbeen blijft lastig. Ik baal daar van. Iedereen klaagt maar over hamstrings, ziek-voelen en hoe slecht het gaat, maar ze lopen 10 engelse mijl, een halve marathon, onverhard onder de 4 minuten. Het lijkt wel of je eerst moet melden: ik kan het niet hoor, maar dan kom je met een topprestatie. En als het dat stiekem eigenlijk helemaal niet is, doe je alsof je 10 kilometertjes ‘een lange duurloop’ is met een sprint op het einde. Of men haalt er tig redenen bij; stress, slecht slapen en andere dingen die leven heten. Gelukkig is JM niet zo. Haar dochter zwemt bij de TVA en wij gaan lekker wandelen en kletsen. Dat kunnen we allebei, wandelen, zij met haar hielspoor en ik met een knieband om. We kletsen over hoe zij de borstcrawl leert en dat het letterlijk zweet en tranen kost. Dat vind ik nou echt stoer en knap en sterk.
Ik vertel van de Deboerswim en zij over de kleine stukjes die ze alweer loopt en haar dochters. We lopen het hele Beatrixpark door. De tijd vliegt voorbij! Het lopen gaat pijnloos, maar ik heb soms opeens uit het niks een steek. In de auto of op de WC bedoel ik dan. Als het nergens op slaat. In de loop van de dag blijft de pijn en de warmte in de knie hangen. Maar ik baal vooral van de complete disbalans! Links voelt zo zwak en blubberig en beton en staal aan. Ik ben op tijd voor het zwemmen natuurlijk.
Ik was wel ietsje later in het bad, te lang geleuterd enzo. 100m inzwemmen dus slechts. Daarna de 450m elke keer 50m hele slag (alles met achtje) en tussendoor armen (oke), benen (nee), school (ook niet) en rug (half/half). Ik zwem best hard voor duurtempo en lijk de rest op te houden, maar anderen liggen nog verder achter. De Garmin telt iets te positief. Dan 400m waarvan 75m duurtempo (fiks voor mij) en 25m’s slepen en oksel enzo. Doe ik redelijk, maar is ook tijd om bij te zwemmen. Dan 700m met verschillende tempo’s, maar ik kan het verschil niet ontdekken en zwem gewoon lekker mee. Dit gaat wel. Dit vind ik best oke, lekker lang. ik adem net iets teveel alleen links.
En ik kijk net iets teveel hoe de zon buiten in mooie kleuren ondergaat. Ik kan dus niet goed afzetten en dan moet ik elke keer bijzwemmen en dan ga ik te hard. Als ik toch maar met 2 benen ga afzetten hou ik het prima bij. Afzetten is een lichte druk op een blauwe plek. Niet erg pijnlijk, maar voelbaar. Dan doen we nog een keer 400m maar dan met 25m’s vlinder (nee), school (ook niet), rug (korte poging) en poloslag (oke dan). Tot slot 250m waarvan 125 hard moet zijn, maar wederom ontdek ik niet welke stukken dat zijn. Dan zwem ik in uur 1 nog de 2500m vol. En daarna zwem ik zelf verder tot ik op 2850 moet stoppen omdat de volgende groep start. Ik doe snel de 50m nog en wacht dan tot ze opgestart zijn en ik zwem zonder achtje de 100m nog. Als altijd op 2:10 ongeveer. Ik vind het mooi voor mij dat ik 3km gezwommen heb. Mijn knie is vooral extra warm. Dat vind ik wel vervelend, want zo komt het lopen er morgen nog niet van! Ik pak toch nog het coolpack er in de avond even bij. Ik kon vandaag geen weerstand bieden aan een bankje chips en choco’s. Ik vreet niet alles zomaar op en eet ook heel veel boontjes, maar het zal iets met die dagen vooraf te maken hebben.
9 februari – Hardlopen, moet het toch weer proberen…..
Vanmorgen opgestaan zonder pijn! Wel heel laat, maar ik kon de trap zelfs op en af! Erg fijn.
Ik ga rondjes om het park lopen. Het schema zegt een half uur, de badge van Garmin voor 5km ligt klaar. Ik ga rondjes park lopen, zodat ik kan stoppen bij teveel pijn. Als ik dat zou kunnen. Vincent gaat veel meer en veel harder lopen op het grote rondje.
Het lukt niet. Het doet nog steeds veel pijn. Eigenlijk elke stap, maar na een kilometer had ik een soort van aanvaardbaar ritme. Tempo laag, hartslag hoog, loopcadans veel te hoog. Ik kan gewoon geen stappen/ geen kracht maken, dus ik maak er heel erg veel (extra pijnlijk). Wat ik ook niet kan is stoppen. Ik wil 5km lopen, ik zal 5km lopen, ik blijf (soort van) hardlopen en ga gewoon door. Terwijl ik weet dat het niet zo verstandig is. Dus voorlopig even geen hardlopen in het schema aanvragen. Want als het er staat, dóé ik het. Wandelen, fietsen en een beetje zwemmen gaat prima.
Ik heb het warm, het rondje is saai, ik moet te hard werken voor weinig resultaat. Maar 5km komen er. Zonder te stoppen, zonder wandelen. Stug. En dan nog blij zijn ook dat ik binnen 35 minuten loop!
De grote vraag die ik heb voor annemarie: als ik nu een week of 2 níét hardloop en echt wacht tot de meniscus en de stijfheid in het linkerbeen is opgelost, hoe snel kan ik dan weer opbouwen? De conditie lijkt oke (al is de hartslag nu erg hoog), maar blijft de loopconditie bestaan met “alleen maar wat” fietsen en wandelen?
Ze antwoord binnen een minuut: “Het is inderdaad frustrerend en ik snap je ergens wel dat je het toch doet tegen beter weten in. Als je nu echt even niet gaat hardlopen voor 2 weken en wél gaat fietsen, (…) dan is jou hardloopconditie er zo weer.” Ze maakt een leuk nieuw schema.
Idioten hadden met mijn bidon die op het blokje in de tuin stond, gevoetbald. We hebben ze op camera en ik heb ze aangesproken. 😡 😠 Ik kan daar extreem slecht tegen. Blijf met je poten van andermans spullen af!
Ik had een knieband om en compressiesokken aan. Ik heb de badge binnen! En ga weer koelen.
10 februari – Binnen fietsen overal tussen proppen
Dit is een beetje lastig, want ik wilde graag meteen na het werk gaan fietsen om de Tour de Zwift af te maken en ruim voor Vincent te zijn. De opdracht was 80 minuten. Maar om half 6 was ik nog dik aan het werk! De middag “liep aardig door”, zoals J zou zeggen, maar zelfs hij werd er een beetje wanhopig van. Dan kan ik alweer meer dan een maandje terug, maar bij lange na nog niet alles. Na het eten een potje Rummikuppen en dan ga ik om 7 uur toch maar de laatste route van de Tour de Zwift fietsen. Dat moet lukken voordat VIncent om 8 uur gaat fietsen. Maar geen 80 minuten nee. Ik fiets dus met garmin 5 minuten in en dan gaat de enorme groep van start. Ik vind het allemaal prima. Ik doe mijn uiterste best, ik pak mijn eigen toptempo en ik zet de schermpjes uit, want blijkbaar is 80% stukken sneller. Ik doe mijn eigen hoge tempo en ik zet het geluid aan en ik verbeter mezelf.
Even terug: vanmorgen opgestaan ZONDER pijn in het been. Trappen vormen geen probleem meer. In de loop van de dag trekt het wat aan, maar alles blijft lukken. De druk is er even af misschien. Tijdens het fietsen gaat het ietsje meer pijn doen in de knie, maar ik hoef eigenlijk niet te koelen.
Na een kilometer of 15-17 krijg ik opeens een enorme suikerdip. Zoeen waarvan je extra gaat zweten, een beetje zweverig raakt en de kracht wegvloeit. Daar helpt geen pepsimax tegen en Vincent brengt snel de lange vingers die ik opeet. Ik fiets wel door. We gaan de berg nog een keer op bij Jarvis eiland. Op mijn eigen kleine manier vind ik het leuk en stoer van mezelf dat ik die hele tour de zwift lekker doe. En toch op een overvolle maandagavond ga fietsen. Nee, geen 80 minuten (balen), niet overdreven geweldig, maar ik doe het gewoon lekker wel!
11 februari – Een dag in de Efteling met mijn zus
Goud, puur goud. Het was echt geweldig!!!! Echt fantastisch tot en met. Door lichte regen va 14:00 extreem rustig. Prima dag! Echt een pareltje. Superfijne herinneringen. We waren van kwart voor 11 tot kwart voor 7 in de Efteling.
Volgorde van wat we gedaan hebben: Dans Macabre2x, max&moritz 2x, fata morgana 2x, sprookjesbos 😍, droomvlucht3x, villa volta2x, laaf, stoomtrein, droomvlucht weer, carnaval festival 2x, vogelrok 2x, stille wandeling, autootjes, pagode, symbolica 3x, pannenkoek eten, dans macabre nog een laatste keer, watershow.
Zo vreselijk rustig, we konden blijven zitten, we konden 2 keer in alles, 8 mensen in de wachtrij voor de Droomvlucht en daar gingen we met nul wachttijd via de winkel 3 keer achter elkaar erin. We zijn in de trein geweest, hebben het sprookjesbos gedeeld met 2 andere kijkers, waarbij we elkaar nergens in de weg stonden. Het regende een beetje en het nieuwe spookhuis is werkelijk adembenemend. De water/lichtshow aan het einde; daar stonden we ook weer vooraan en ook die was fantastisch en geweldig. We hadden binnen 20 minuten de pannenkoek op, zodat we in de laatste ronde van de Dans Macabre (spookhuis) mee konden.
Ik heb gebruld van het lachen in de kinderachtbaan, me vergaapt in de Villa Volta (ook aan de andere mensen), me verwonderd in het doodstille laaf-land en meer dan 200 foto’s gemaakt. Ik heb erg moeten lachen om de cynische kwebbelboom en de heksenketel gezien het sprookjesbos.
Met 5 anderen in de Pagode en in een autootje gezeten zonder chauffeur. Ik heb binnen bij tafeltje dekje mijn eigen eten opgegeten. Twee keer in de Vogelrok.
Meer personeel bij Carnaval Festival dan bezoekers en wij mochten gewoon blijven zitten.
Het was gezellig samen en ook daar ben ik soms verwonderd over geraakt. Vincent appte me: je bent bij Villa Volta he? 💜
En het rijden ging ook best goed. Geen file en niet moeilijk.
En ohja, ik en mijn ouwe lijf deden het best goed. Mijn knie was aan het begin van de dag pijnlijk, maar dat trok gelukkig weg. Redelijk goed eten kunnen volhouden.
12 februari – Een half uurtje bewegen bij elkaar sprokkelen op een drukke (werk)dag
Ik werd pas om 5 uur even wakker, terwijl normaal om 3 uur ik al wakker-tijd heb. Been doet ‘s morgens geen pijn meer. Naar de trein rennen is gelijk gevoelig, dus nog oppassen geblazen. Het ging overdag prima! Redelijk lekker gewerkt, leuk sociaal geweest, weinig (maar niet niks) pijn in het been en opgewekt. De lunchwandeling opgenomen, want we gingen langs de winkels. Met een zware rugzak met laptop en appelciderazijn erin. En dan s avonds naar A’dam voor Inholland en dat is vermoeiend! Druk, ov, veel mensen, mist en kilte, kou, slecht eten. Resulteert in s avonds een ontzettende vreetbui (koek chips chocola) en helder rood 🩸, maar vooral erg erg intens moe. Beetje kramp. Was een beetje een volle dag, na zo’n dag als gisteren.
13 februari – Streep door deze dag
Er staat fietsen op het programma, maar ik laat het gaan. Ik accepteer prima een rode training vandaag, want het is even niet anders. Ik voel me vandaag volkomen out-of-order. Ik werk en dat gaat prima! Als ik maar kan zitten. Het is niet mijn been, die krijgt ruimte en trekt weer bij; al is het evenwicht nog heel ver te zoeken. Trap doet echt geen pijn meer en knie ook niet. Maar ik ben in tijden niet zo ziek/slecht geweest van de menstruatie! 🩸 BUIKPIJN: opgeblazen darmen vooral. Mijn buik puilt uit en dat is zo pijnlijk en vervelend! Het voelt onwijs vervelend. Ongesteld met veel (rood) bloed en vanmorgen zelfs echt klonten. Daar zat echt enorm iets vast, dus ik hoop dat dit de laatste dag is en dat alles nu weer recht kan gaan trekken. Voordeel: het been krijgt ruimte en die pijn valt weg. Dat gaat dus ook beter. Werken en zitten gaat dus prima. Snaaien helaas ook. Eten niet, wandelen lastig. Soms wil ik een man zijn en niet alleen als ik buiten moet plassen! Misschien zit ik mezelf toch dwars met de pil. Er zijn trouwens ook krampen en een fikse hoofdpijn. Gepaard met vermoeidheid natuurlijk. En de weerstand is laag, dus aften te over en hoesterig en rode wangetjes. Alles kost teveel energie. Maar we lopen een rondje tot het licht weggaat, Rob en ik. Kletsend over de spanjaarden die de boel verklooien, verkorte inlognamen van 32 tekens naar ‘jan’ en pods en rapporten. Ik was mijn telefoon gewoon vergeten!! Grappig dat de verlichting in delen aangaat. Ik sleep een beetje en moet mijn best doen op wandelen! 🚶🏻 Ik voel me oud en dik en suf, maar mijn tijd komt wel weer. Deze dag strepen we weg. Dag dertien-twee, je was nee. 👎🏼
Laat op de avond: het been en de knie begint een partij te jéúken! En daarmee lijkt de balans terug te keren. Ineens voelt alles wat lichter en gewoner. Punt.
14 februari – Binnen fietsen met een lunchpauze erin
Gisteravond begonnen de benen ook nog te tintelen en de huid te jeuken. Gek genoeg heb ik daar tijdens mijn zwangerschap ook erge last van gehad, maar nu voelde het aan als verbetering. Die baarmoeder heeft iets van doen met de stijfheid en de last in het linkerbeen! Vanmorgen was de pijn weg. Het been is nog niet sterk en het evenwicht nog niet terug, maar de last is ook weg. Stom.
Er stond 2,5 uur buiten fietsen, maar het is koud en lastiger te plannen voor mij. Ik ga wel binnen fietsen en ik heb een route van zo’n 50 km op de Makuri Islands in Zwift en dan kan ik afstappen als het toch niet lukt. Steunkousen van de Hema aan, die supergoed werken. Ik neem fruit, nootjes en koekjes en vooral een thermoskan thee mee. Ik ga Candy Crush spelen, een beetje kijken naar de TV alsof ik in Japan ben en Duolingo spelen. Ik kom de tijd wel door! Ik ga twee keer 75 minuten, dat klinkt toch anders dan 2,5 uur aan 1 stuk. De hoogteverschillen zijn ook te overbruggen, al kan ik een uurtje opzien tegen de hoge berg die ik meestal probeer te vermijden.
Het is lekker rustig en ik ga al snel door de stad. Ik vind de Makuri Eilanden erg leuk en afwisselend en enorm goed uitgewerkt. Ik trap gewoon maar door. Met fietsen voel ik me toch nooit goed genoeg. Het is nooit snel genoeg, suffig binnen, lage cadans. Ik kan wel lekker foto’s maken en thee drinken, dat is het voordeel. Uiteindelijk kom ik richting de berg en dan heb ik het druk met iets anders (ik weet niet eens meer wat, ik denk Duolingo) en ik ga rustig naar boven. Ik ontdek dat ik niet kan stilstaan in de afdalling, dus ik sta pas na ruim anderhalf uur en 40km stil! Dan zitten er ook al 404 hoogtemeters op.
Ik ga even met de jongens mee eten. En daarna stap ik weer op de fiets. Ik ben wel even afgekoeld, maar dat trekt weer bij. Ik ben binnen 2 uur klaar met de route en ga dan nog langer door, want ik stop natuurlijk niet op 49,8 haha. En ook niet op 50, ik ga door naar 60 kilometer.
Dan haal ik (bij gebrek aan tegenstand) een sprintshirt waar ik niet eens voor ging! Sommige anderen wel, maar deze niet. Ik zoek nu zelf de route en kom nog een sprint tegen waar ik voluit ga en dan heb ik 2 shirtjes.
Ik kom tot 60km en wil dan de stad nog door en nieuwe paden aan de route toevoegen en door de arcadehal en zo worden het er 67 in 2,5 uur en dan nog door tot de 70 en dat is een beetje net teveel, maar ik doe het hoor!
De eerste groene training van de week. Voor mij voelt het als lichtgroen, want binnen en met pauze. Deze week is alles ‘net niet’, voelt als ‘er gemakkelijk vanaf maken’, maar het is nu even goed zo. Buitenfietser Annemarie vindt dit juist veel knapper! Ik eet de koekjes en banaan pas achteraf. Ik ben er niet moe van. EN IK HEB GEEN LAST VAN MIJN BEEN!!!!!! Maar binnen is toch anders dan buiten en ik heb eigenlijk ook wat frisse lucht nodig. Huishouden gedaan, haar weer droog en nog steeds even ongesteld. Ik was maar 200 gram lichter dan vorige week, maar dat is wel verklaarbaar. Vincent gaat 8km hardlopen in intervallen en ik denk: ik ga ook nog even stappen verzamelen en koude lucht inademen. het 4,2km rondje in tegengestelde richting, dat ik kan afsnijden als het niet lukt. Ik heb nauwelijks nog last van mijn been, al blijf ik met volle handen voorzichtig op de trap en hou ik lekker de ‘steunkousen’ van de hema de hele dag aan. Maar geen knieband meer. Vincents lekkere warme jas en gaan maar. Ik vind het zo lekker om buiten te zijn, maar dat gewandel gaat maar traag. Ik ga met Vincent aan het appen, kan ie even klagen dat het hem niet lukt. En we reageren ons af op al die mensen die jokken, draaien, liegen en overdrijven op social media. Het helpt, want Vincent loopt er harder van en ik stap lekker door. Je kan flink appen als je wandelt, wat rennend niet lukt. Al is dat niet goed voor de nekstand en het tempo.
Ik stap ergens in een kuiltje en daar reageert de knie meteen en direct op met een pijn stoot. Maar ik kan doorlopen en het trekt helemaal weg. Ik kom marion tegen, zij heeft zoveel doorstaan het afgelopen jaar (alles van chemo, longen tot nu hartklachten) en is ook aan de wandel. Ze mag niet sporten, waarmee wandelen voor ons hardlopers toch echt niet mee lijkt te tellen! We lopen allebei een andere kant op, maar ik vind het fijn haar even te spreken. Zij klaagt niet om niks, wilde juist even niks en niemand spreken en is eerlijk en ook buiten! Vincent loopt me tegemoet. En zo rond ik precies de 4,2 km af en dat is weer mooi. Een blauwe training, een extra training is dat. Die heb ik deze week heel veel, vooral met wandelpassen.
Ik schrijf me in voor een HM begin april, dat moet wel lukken hoop ik. Als ik zie hoe snel iedereen kan genezen….
15 februari – Wandelen (het is niet anders) en zwemtraining
Gek dat het been snachts met katten om me heen meer zeer doet dan overdag in de steunkousen. Veel buikpijn rechtsonder. Ik vrees dat de ellende nu begint. Ik denk sterk aan endiometrose en dat ik dat al mijn hele leven kan hebben. Ik zit vandaag ook veel op de bank spelletjes te doen en lui te zijn hoor! De jongens gingen naar de hardware outlet en ik reed mee om naar huis terug te kunnen wandelen. Weer eens wat anders. Het is grijs en somber en kil weer. Ik kan het niet anders maken. Mijn been is zo goed als niet meer pijnlijk, na het opstaan. ‘s nachts knelt het nog wel af en ik heb vanmorgen flink diarree gehad. Ik loop door stille wijken met rijtjeshuizen en ik vraag me af wat voor mensen er nou wonen.
Ik kom bij het atletiekbaan en ik stap gewoon lekker door. Het gaat prima, maar het blijft wennen, dat trage tempo. Ik wil best gaan hardlopen, maar misschien de laatste kilometer. Hoewel ik weet dat het niet slim is, dus misschien moet ik het maar laten. Waarom zou ik ook? Ik heb een uur wandelen staan, dus laat ik er maar gebruik van maken dat het niet meer is dan dat. Al mogen het niet meer dan 72 minuten worden…
De vaarten over en dan steek ik binnenlangs terug. Heel soms even een fotootje maken, maar echt iets bijzonders is er niet te zien. Een Bengaaltje in het wild is nog het meest interessant.
Ik wandel door de wijken en eet een banaan en het vasthouden van de schil is kil. Ik had gedacht dat het 6 kilometer was, maar het blijken er meer te zijn. Ik blijf gewoon stug wandelen, ook al is dat niet makkelijk omdat ik liever zou rennen. Het laatste stukje in de straat jog ik, maar ik krijg het te snel warm. Het gaat prima en pijnloos, maar natuurlijk niks snel of soepel. Ik moet wel hardlopen, want mijn tijd is op 😀 Precies voor 72 minuten stop ik ‘m. Ik loop thuis snel naar binnen om te … plassen!! naderhand is de binnenkant van mijn knie toch weer gevoelig, maar het trekt ook weer weg. Ik heb mijn buitenlucht-shot van de dag weer gehad.
Daarna ga ik naar de zwemtraining bij de TVA. drie mensen in baan drie: primadeluxe. Ik zwom echt wel 300m in. Maar daar ging Garmin al de fout in. Die had het wat lastig met meten vandaag. Ikke niet met meten, wel met rustig en gecontroleerd zwemmen. Dus ik peddelde maar wat. Met een achtje een goeie poging doen. Absoluut niet vooraan. Net iets te ver achter, dus wel zelf me ingespannen. Geen last van de knie gelukkig. We gingen 8×100 in zone 1. Keurig gemiddeld ongeveer telkens net onder de 2 minuten. Toen 300m van de waarvan de eerste 50m rug en dan 50 school en dan dus nog 200m borstcrawl in zone 1. Toen 8x 50m zone 2. Ik ging achteraan hangen, maar de afstand bleef zo’n beetje. Helemaal goed zoals die ging. Ik had wel buikkrampen tijdens het zwemmen. Ik vrees een langdurig patroon. Baart me zorgen, maar tegenwoordig kunnen medici alles in no-time verhelpen, dus ik maak me geen zorgen. Hooguit een beetje. Maar gister had ik nog absoluut niet kunnen zwemmen, dus misschien hoort wat kramp er nu wel bij.
Vervolgens 200m waarvan waarvan de eerste 50m rug en dan 50 school en dan dus nog 100m borstcrawl in zone 1. Ik snap het patroon! Maar toen… hij keek op de klok en zei ZES keer 25m zone 3. Dan gaat mijn autistische brein in de knoop. Acht is acht. Geen 6. Paniek. En dan ook nog sprinten? Not my cup of tea. Ik zei ze nog dat ze niet op me hoefden te wachten, maar zone 3 trok ik blijkbaar nog prima. Deed ik gewoon mee. Zes keer. En toen was het nog geen tijd. Dus ik deed zelf nog 2 keer. Helpt mij. En daarna logischerwijs 100m waarvan 25 rug en 25 school en nog 50 borstcrawl. Het moet wel kloppen toch, ja? Zie ik op de training dat het 150m had moeten zijn; had ook niet geklopt, dus. Garmin telt weer suf. Ik deed ook nog 100m zonder achtje, maar dat schiet net zo min op als wandelen. En dan komt nog een moeilijk ding; ik heb gewandeld (soort van hardlopen), gezwommen en ik zou nog kunnen gaan fietsen. Hoeft het morgen niet. En wederom doe ik het niet, net als het hardlopen vanmorgen niet. Ik word nog lui!!