17 maart – Wandelen en bootcamp
Naar de bootcamp wandelen met een omweg en met Vincent
In het licht! En dat is mooi.
En na een dag werken. Dat is ook mooi geweest.
We kletsen lekker even saampjes. Ook gezellig zo.
Wat een boel geklets bij de bootcamp! En veel kort hardlopen. Kan ik niet. Te veel keren en dat wil mijn knie niet. Dus ik maak een ruime bocht. Tussendoor de oefeningetjes. Ik vind alles best en maak me niet zo druk. Ze zijn gehypet om hyrox te gaan doen, dus dat is uitentena het gespreksonderwerp. Ik ga dat nooit doen. Boeit me totaal niks. Ik kijk uit naar zwemmen in het markermeer en lange hardlooptochten. Zij gaan maar lekker sprintjes trekken en met gewichtjes oefenen. Mijn benen voelen erg ongelijk: links is zwaar, rechts is prima zoals het hoort.
18 maart – Hardlopen met een poeppauze, intervallen en foto’s maken
Zoals het ging ging het. Ik was te warm gekleed, onrustig en toch ook weer prima. Het is makkelijk om de overgang de schuld te geven. Vanmorgen was ik bij de fysio. Ze heeft alles weer rechtgetrokken en ik heb een paar uur gewacht tot alles niet meer trekkerig aanvoelde. Ik moet qua opdracht vandaag (blijkbaar, want ik zie het pas tijdens de training) 3×12 minuten lopen en dan 6×30 seconden hard en 1 minuut rust. Ik ben gewoon gestart en ik heb een lange broek en lange mouwen aan. Ik heb het iets te warm, korte broek had gekund.
Ik heb het rugtasje mee en gelukkig heb ik veel zakdoekjes gepakt! Na 5km heb ik die hard nodig, want ik loop nog even ouderwets leeg. Ik ben midden in het bos, dus dat is fijn en midden in blokje drie. Na het middageten he.
12 minuten lijkt leuk om 2 kilometer te halen, maar dat haal ik alleen in het tweede blokje als ik bewust wat aanzet. Het boeit me niet zo. Ik heb geen muziek, alleen mezelf. Ik zie op tegen de intervallen en ik haal ze ook niet echt qua hartslag, maar ik zet wel netjes 6x aan en ik doe in de minuut ook rustig aan. Na de vierde vragen mensen of ik een foto wil maken. Natuurlijk! Ik ren niet om de wedstrijd te winnen… Dan moet ik maar 5 minuten uitlopen en ik heb inmiddels wind tegen, dus de hartslag is wat hoger en het tempo lager. De training heb ik voor 80% goed uitgevoerd, maar ik ben nog lang niet thuis en er zitten pas 8 kilometer op. Dan begint het mentale gevecht: stoppen voor een groene training en naar huis lopen, 10 km volmaken (red ik ook binnen de tijd) of doorzetten en blijven proberen? Binnen het uur loop ik de 10km niet. Ik zet door. Dan maar een te lange training.
Het is een Groot Spel in mijn hoofd: tot ik ‘rond ben’ blijven lopen, tot onze straat blijven rennen, tot het fietspad… Ik zet de bakens net iets verder elke keer. Tot ik thuis ben en ruim 11km heb gelopen. Weer ietsje meer! De tijd is ok zoals het is, het lijf voelt helemaal top en goed aan en dat is fijn!! De training is geel (veel te lang)
19 maart – lunchwandeling en zwemmen
Wat een lekker weertje!
En wij zitten binnen.
Te vergaderen.
Te bellen.
Websites te maken.
Orde te scheppen.
Met iedereen die thuis zit. We zouden elke woensdag komen. Met alle collega’s. We zijn met z’n tweetjes.
Heerlijk om samen op kantoor te zijn, kan ik alles vragen! En over de weerwaterrun kletsen.
“Geen slechte gewoontes aanleren” schreef mijn collega toen ik vroeg of hij kwam gisteren als de rest thuis bleef werken. De schat!!
Ik werd vannacht om 2 uur wakker en mijn linkerbeen deed ontzettend veel pijn. Het hele been. Alles. Enorme zeer. Niet echt stekend, niet op 1 plek: het hele been. Misselijke pijn. Ik ging naar de wc en ik kon alles: op 1 been staan, lopen, opstaan- alles gewoon. Maar mega pijnlijk. Ibuprofen erin en op mijn buik liggen. Ik sliep verder en vanmorgen was het over. Geen problemen meer. De rechter eierstok even in de kramp en dan is alles weer prima! Er waren geen katten. Toch een verkeerde beweging? Natuurlijk zegt ‘men’: je loopt ook opeens weer veel, maar gister had ik nérgens last van. Niks. Geen centje pijn. En dan s nachts opeens: auw.
In de loop van de dag krijg ik een verstopping (fristi?) en dan begint het been weer te morren en stijfjes te doen.
Stom lijf.
Stom wijf.
Door naar het zwembad.
Vanuit het werk. Mega vermoeid.
Geen zin om iemand iets te zeggen.
Leek me vervelend om aan haar te vragen waarom ze niet met haar man in een hokje gaat en in de dameskleedkamer naar het opschepkipje luistert. Dan maar beter niks zeggen.
Koud water, geen douches, druk (maar niet in mijn baan) GN als trainster, DR in onze baan erbij. Ik zag 1 plusje in die zin: geweldig om met DR in een baan te mogen zwemmen.
Alles met achtje
Iets van 350 inzwemmen
75-100-150-225 en dat drie keer.
3×50 ‘bijzondere verrichtingen’ tussendoor
Armen school rug – 600 – half voorop
Slepen oksel bijleggen -700 – voorop
Dubbele insteek, Poloslag Vuisten -650 -achter R
50 uitzwemmen
Ik vond het een gevecht met 1 op 2 ademen en weinig snelheid. Lastig te tellen en een hoop gedoe. Vincent haalde ons (mij en Rob, de kantoorgangers) op.
Daar stond wel wandelen tegenover.
Wandelen en kletsen met Vincent. Hij zou mij ophalen bij het zwembad en dan ging ik met hem wandelen.
Leuk vormpje maken
Lekker roddelen
Zaken bespreken
Met natte haren na het douchen
En ik ben moe, na een nacht slecht slapen door enorme beenpijn (er is niks, zegt de huisarts zelf) en werken op kantoor en zwemmen en patat eten en rummikuppen.
Maar een beetje wandelen lukt me!
20 maart – Wandelen en bootcamp op het veld.
Wat kan een mens moe zijn!! Van niks. Ik kwam mijn bed niet uit. Te lang blijven liggen, pas tijdens werktijd ontbijten en de vreselijke tandarts (zo voorbij). En dan lekker mega veel werk! Tot half 6. Het past niet. Qua sport. In mijn hoofd vooral. Onrustig. Ik moet fietsen, maar te laat. Ik moet niet teveel eten. Dat lukt. Ik moet naar buiten! Picnic bestellen. Ik moet de stappen halen. Kattenbakken doen. Duolingo. Ik moet rusten. En even niks. Ik moet van alle pijntjes af. En ik moet genieten. Het past niet. In mijn hoofd vooral. Er moet teveel.
Ik wil gewoon wandelen en dat doen we dan maar even saampjes. Kletsend over het werk. Naar de bootcamp toe. Het leek me zo leuk, lekker op het gras. Maar ik ben ook vermoeid lichamelijk merk ik. Dus ik doe rustig aan mee. Geniet van het buiten zijn. Kikkerlopen is niet goed voor mijn knie. Ik vind de acht minuten drie keer lang duren. We doen wel vanalles. Het wordt toch donker en dan koelt het flink af. Maar ik werk me niet in het zweet hoor. Ik twijfel de hele tijd of ik niet nog moet doen wat er op het schema staat: fietsen (binnen dan), maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben er te moe voor.
21 maart – Fietsen met versnel-blokjes en hardlopen On Tour Met Vincent
Life sucks. Weer drie ons ERBIJ. Goed besproken met de dietste en ik eet denk ik te weinig basis, en dan ga ik in spaarstand. It makes sense. Daarna snel de fiets op, want ik wil voor de Picnic weer thuis zijn. Alles is een puzzel vandaag. De wind eerst tegen nemen. De grote trap biedt misschien wat bescherming. Infietsen voor 20 minuten lukt nog een beetje, maar die wattages op de racefiets zijn weer anders. Bah. Zodra ik de grote trap op rij, gaan de versnellingen in. Wattage redt ik niet, maar ik doe mijn best. Ik vind dat ook tellen. Tegen de wind in. Ik zie niks van tempo of wattage. Alleen dat ik 4×4 minuten mijn best moet proberen te doen. Ik heb geen muziekje, want ik weet niet waar mijn shokz liggen. Daarna moet ik 2 minuten geloof ik.
Ik kom aan het einde van de grote trap en dan is het alleen nog wind mee. Leuk voor het tempo, maar nog slechter om wattages te halen. En het is druk met tractoren en vrachtwagens. De laatste keer minuten versnellen doe ik even echt mijn best. Ik ga het allemaal keurig halen. En dan is het pad dicht!!! Ik moet om en moet mijn best gaan doen om voor de Picnic thuis te zijn. Dat red ik precies. Het karretje staat voor de deur. Ik heb niks gedronken of gegeten. Het gemiddelde valt enorm mee (precies 27!), maar de cadans is bad (66). Ik drink thuis de melk maar en zit even onder de overkapping. En dan goed lunchen. Ik had dit fietsen gister al moeten doen. Maar het werd vandaag. Ik ben er vermoeid van, zoals van alles.
kort-kort en korte sokken! Geen knieband, geen compressie. Rugzakje. Vincent had een route. Waar we wel fietsen, maar niet rennen. Leuk om het niet te weten! We reden naar de trekvogel-plek. Eerst soort van wind mee op de dijk. Ik moest 11km: 10x1km en 100m dribbel. Het is warm. En ik had me niet ingesmeerd. Het ging niet vanzelf, gewoon voorthobbelen. Vincent kwebbelde. Ik deed mijn best.
Het was behoorlijk warm en ik hield me netjes aan de dribbel en dan weer oppakken. Ik moest al vrij snel, want best kort op de lunch. Maar dat is lastig op de dijk. Duurde een paar kilometer. Bij de eerste de beste vogelhut ging ik! Tussen de brandnetels en de braamstruiken. Korte broek is dan niet fijn. Veel, vies en ver in een hoekje.
Ik had 4 km’s rustig gedaan en dan 3 met hogere inspanning. Deed ik dus. Vaak net over de hoge hartslag heen, want we liepen nu tegen de wind in. Vincent babbelde lekker verder tussen het ruisende riet. Tegen de wind in in de felle zon. Hoewel het niet vanzelf of gemakkelijk ging, had ik geen pijntjes of last van wat-dan-ook. Ik hield gewoon vol. Net ietsje harder.
Vincent ging even voor me uit. Tot de brug. Daar stopten we voor drinken en een winegum. 8 blokjes zaten erop. Geloof ik.
Toen langs het koeienpad zonder koeien, maar wel lekker in de schaduw. Tot de rode brug zagen we 1 iemand. Vincent had 0 gegokt, ik 2. Hij wilde me wel oppikken bij de camping om alleen met de arteon te rijden! We gingen naar de vogelhut 400m heen en terug. Boring. Maar even rust.
Toen namen we het onverharde pad. Vond ik extra vermoeiend! Dus bij het rode brugje weer verhard en nog even de dijk op.
De tien blokken zaten erop. Op zich in een mooie tijd en ook met pauzes.
Maar vooral: ZONDER LAST. NUL KOMMA NUL. GEEN LINKERBEEN WAT SLEEPT, GEEN PIJN IN DE KNIE. Ook later niet. Voelde GOED 😊 en het was weer erg leuk saampjes, wat een hoofdprijs, dat Vincent met me meeloopt.
Ik ging met KH naar een terras en daar zie ik dan tegenop: drukte, parkeren etc. Maar we zaten bij de Jutter in de zon, op een kalm terras en we kletsten tot we het koud hadden.
Ze is toch wel leuk hoor! En thee is sowieso fijn. Toen naar huis, waar Vincent poffertjes zou maken. Maar er zat een steen in de mix en die was over datum en het werd laat en toen gingen we maar patat halen. Liepen we met zijn drietjes. Het viel me niet makkelijk, maar zo lang licht nog en lente en met mijn lievelingsmannen is wel fijn. Zo grappig: ik zie kh altijd met r hubbie gave dingen doen en denk dan: hij gaat altijd maar mee! Blijkt dat zij alles bedenkt en er ook om moet zeuren. ☺️ na de patat gingen we nog rummikub spelen en ik won met mijn moeie hoofd.
Ik had nog steeds geen last van mijn benen of iets.
Mijn lijf is veel te goed ingesteld op te weinig eten. Gorta Mor. I feel it.
22 maart – fietsen (duurrit) en zwemmen bij de tva
Het moet maar, dat fietsen. Er staat 2 uur op het schema, 40km voor de badge, maar ik heb geen zin. Gewoon rustig aan. Muziek luisteren en de grote trap weer heen en wind mee terug. Ik mis de afslag en ik ga dan maar via de sluisjes om. Weet ik zeker dat het 40km worden. De wind is fors. De cadans hou ik in de gaten. De ibisweg is dicht . Dus door de open polder tegen de wind in. Vogelweg beetje wind mee. Het gaat niet om het tempo, want ik ben toch te suf. Slecht geslapen weer. Garmin is van slag omdat ik blijkbaar niet in orde ben. Ik heb last van alles en eigenlijk vooral nergens van ook. Ik eet weer en dat bevalt wel. In een uur heb ik 25 km gefietst. In mijn eentje. Tegen de wind in grotendeels. Dan ben ik eindelijk op de grote trap. Na 30km stop ik om te plassen en een winegum te nemen. Ik drink best goed, heb al een halve bidon leeg.
Dan heb ik wind mee en ga ik ook hard! Achteraf is het een enorm lachertje, want ik en min racefiets halen de 40 niet kilometerslang, maar het blijft steken op 38 en ik kom verkeer tegen. Op de een of andere manier kunnen die anderen een uur lang 40 rijden en komen ze niemand tegen. Onbegrijpelijk. Dan het fietspad binnendoor. Ik heb al lang geen zin meer en ik haal de 40km in anderhalf uur. De trekweg is nog geen asfalt, dus ik ‘kluun’ en zet het horloge uit. 26,9 gemiddeld. Ik heb niemand gezien die zo langzaam fietste vandaag! Ik heb het ernstige vermoeden dat ze alles ontzettend aftoppen, de meisjes die ‘voor de gezelligheid’ 29,3 gemiddeld fietsen. 70km. Kom ik sneu weer aan. Vind 45 genoeg. En ik ga door de stad langs de bloesems en dat gaat langzaam.
Ik kom thuis met 26,3. Godzijdank staat het niet op strava en kan niemand me uitlachen met hun minstens 29 gemiddeld en dan janken op de wind. Ik voel me vandaag helemaal niet goed genoeg. Ik kan nou eenmaal niks met deze sport. En toch weet ik dat ze straks door de mand vallen, als ze alleen moeten fietsen. En elke bocht doortelt. Maar nu voel ik weer niksnut.
Dan ga ik maar strijken. Ik heb het 3 weken opgespaard.
ik voel me in alles slecht en veel te min. Kan niks. Ben te sloom, te suf, te oud, te moe. Ik eet. Maar geniet nergens van. Garmin deteceert grote Problemen, maar ik voel ze niet. HRV onderuit, rusthartslag op 50+ en slechte slaap. Alleen in vermoeid heeft ie gelijk. En dat extreem te-slecht gevoel. Maar ik tel dit strijken lekker mee! Het is veel namelijk. Ook een heel huishouden er altijd maar bij.
Ik kan wel winnen met rummikub.
En ik duolingo 3000 punten bij elkaar.
En ik word gek van de buurman met zijn klote stadion muziek op 10. De politie komt hem waarschuwen. Ik zet mijn eigen shockZ aan.
We bouwen ook lego-autootjes.
Maar er is geen rust in me.
Alles moet maar.
Maar de ene dag gaat het beter dan de andere dag.
En dan toch nog zwemmen. We zijn met 5, waarvan 2 roemenen die alles kunnen, een jong bloempje, s en ik. En de jieuwe j. Ik zwem in en het water is koud, maar het lukt me. Ik denk elke keer: AlanR is vice president van de Europese triatlon bond!! Ik zwem 300m in. Alles met achtje, alles Duurtraining. We beginnen met 500: 50 benen (ik wrik), 100 armen (altijd), 150 paddles (heb ik niet), 200 bc (ook met achtje). Ik ga voor, ik smokkel en ik tel en ik zwem relaxed en ik zwem gewoon door, zij mogen paddles aan frutten en ik zwem 50m extra. Ze houden me niet bij. Ik hoor het gemor. Maar mensen: dit is baan 3!!! Ik zwem het tempo wat hier gezwommen wordt, net onder de 2 minuten. Dat kunnen jullie met alle opschepperij allemaal makkelijk! Oke, het was wat sneller, maar dan doe ik kalmer. We moeten 100,200,300,400 achter elkaar zwemmen en elke 1ste van de honderd iets harder. Dus gewoon een kilometer en 10×100 met de eerste baan snel. Ik ga voorop en tel me ongans. Ik zwem echt heeeeeeeerlijk: ik heb de ademhaling helemaal door. Uit onder water, kort in. 1 op 4 is kalm, harder is 1 op 2. Wederom kunnen ze amper volgen. Voor de nieuwe logisch, maar de rest moet se kop dichthouden. S houdt me bij. Ze hoeven alleen maar te volgen!! Ik zwem 19:40 op de km. Keurig dunkt me. Dan 150-200-250 met tussendoor 50 snel en daar ook mee afsluiten. 800m. Echt stom zonder pauze. Ze snapt het niet en geeft r vriendje de schuld. De rest doet wel pauze. Ik niet. De 200m gaan echt geweldig met 1 op 3 ademhalen!! Zwemflow… op het einde raak ik de tel kwijt en kijk ik naar de tijd en zie wanneer ik klaar ben. Beste zeikers: ik heb 2:01 op de 800m gezwommen! Garmin maakt er 775 van 😤 ik zwem nog wat bij en hoop op een rond getal te komen, maar helaas. Ook 50m zonder achtje gaan oke en voelen goed. Helpt de bootcamp toch iets! Of ik ben goed in honger-sporten. Verbaast me niks.
23 maart – Hardlopen, duurloop 6×15 minuten met 45 seconden rust er tussen. En wandelen
Ik maak me wel zorgen over een HM over twee weken, die zal op karakter moeten. Met dixies hoop ik. Ik begon ruim na het eten: kort-kort; rugzakje, muziek, gewone sokken. Ik wist nog niet of ik 2×7 zou doen of lang rond. Ik nam gelijk een flink ommetje. Druk in de ovp. Het eerste blokje ging prima en het tweede ook: maar dat zijn de leugenaars. Ik liep easy langs het centrum, lage hartslag en lekker onverhard en het ging goed. Dus de hele ronde leek me prima. 5km in iets van 31 minuten: goed genoeg. Zonnetje soms, maar ook veel wolken en warm. Ook niks mis mee.
Maar bij de bult ging het minder: toch aandrang. Ik ging het kotterbos in (thuis haal ik toch niet en daar kan ik nergens heen). Ik wilde blokje 3 volmaken, maar op 7 km moest ik tussen het mos hurken. Diarree. Ik maakte het blok af en de hele training ook, maar ‘gemak’ vond ik niet meer terug. Het tempo liet ook wat te wensen over, maar dat is niet erg. Blokje 4 ook onverhard over de natuurbrug en door het bos. Het liep wel. Maar ik werd moe. 10km in ongeveer 61 minuten. Boeie. Ik nam elke pauze een winegum. Na blokje 4 een rustmoment op het mtb pad met water drinken. Weer een winegum en een kleine km later was het echt ineens dik mis: direct het mos op, zware diarree en ik voelde me niet oke. Echt even niet lekker. Mos is wel fijn als bedekker.
Blokje 5 was worstelen en ook omdat het mtbpad op en neer gaat en ik opzij ging voor 2 stadsfietsers. Toen maar verhard verder gegaan. Een lager tempo accepteren. Afmaken die hap, niet opgeven. De misselijkheid was weer weg. Ik slingerde door de wijk en moest me meer inspannen, maar alles ruim binnen de marges. Blokje 6 was nog even zoeken qua route en voor 6:20 tijden veel geven. Maar dit zijn de trainingsblokken. Volgende keer is 15km niet meer ver. Nu wel, maar ik heb ze bij elkaar geharkt!! Uit-thuis 6:50 ofzo. Maar ik had nergens last van! Pijnlijke billen door de zakdoekjes. Verder niks. Ik klaag niet. Terug bij af: voeding en ontlasting zijn ruk, lopen lukt
Na het douchen (ik moest gaan zitten, want ik trok even weg) gingen we met zijn drietjes wandelen. Naar de lente en de bloesems kijken. Veel foto’s maken. Er waren veel Indiers en Chinezen. Lekker sloffen. Ik vond het licht ook mooi aan het einde.
Ik had een prima dag verder, maar ik ben wel vermoeid. En ik zie op tegen de komende week. Rob is in Polen voor het werk, Vincent heeft tentamens en er zijn veel te veel sociale verplichtingen. Maandag, woensdag en donderdag gewoon werken van 8:30 tot 17:00. Dinsdagmiddag komen pa en ma (schoonmaken!) voor het eerst dit jaar, vrijdag een support-uitje en zondag naar Valkenswaard voor mams verjaardag. Hoe moet ik het sporten inpassen?!?! En dan duurt de week ook nog een uurtje slapen korter. Ik heb nog geen schema voor komende week.
Maar ik klaag niet. Ik eet weer, voel me goed op wat verkoudheidsklachten (hooikoorts?) na en ik doe maar wat verder. Ik ben ineens na wat inspanning weer aardig bij met de blog en dat geeft mij altijd wat rust!
Voor de garmin badge hadden het 5km wandelen moeten zijn, maar die laat ik varen. Ik was moe en had enorme honger. En die badges van Garmin, daar maakt 1tje meer of minder niet uit.
24 maart – Wandelen en schrobben
Vincent heeft toetsen, Rob is op zakentrip naar Polen, het is druk op het werk en ik ben best moe van niks. Ik heb geen last van het hardlopen, maar ik ben ook niet meer zo soepel als ik ooit was. Na het werk meteen gaan wandelen. Klik ik ‘hardlopen’ aan. Kan ik zo slecht tegen. Maar we lopen lekker te kletsen, de frisse lucht is ook goed voor Vincent. We gaan langs de bloesems en de AH.
Na het rummikuppen moest het huis gedaan. Morgen komen pa en ma. Ik had ook willen fietsen, maar dit is ook oke als vervanging van de activiteit die ik van strava afgegooid heb waar ik alle dagen toch iets wil
doen. Dus deze oorkout is alles afnemen, opruimen, wc’s schoonboenen, trappen reinigen, de badkamer, kattenbakken en de was doen. Vincent heeft gestofzuigd. Zo smerig is het blijkbaar niet dat het binnen een uur gepiept is.
25 maart – Fietsen binnen, hardlopen en een wandeling
Gotvergeten stik erin: hoe doen die andere topatleten dat toch?! Altijd maar tijd hebben om te sporten. Ik heb 1 OCHTEND deze week waarin de koppeltraining van 2 uur moet passen en dan lig ik nog in bed en komt er een enorm groot pakket (fietskoffer) die in de voortuin staat. Kan ik nog niet weg. Ik moet het niet hebben dat het huis onbewoond lijkt en iemand de hele koffer oplaad. Dus ik ga maar binnen fietsen, in Zwift in virtueel Londen. Buiten is het lekker weer, maar in Londen regent het.
Ik moet iets doen met versnellen en wattages, maar dat heb ik maar laten zitten, want dat klopt echt niet. Ik was al blij met gewoon fietsen. En elke keer kijken op de camera naar de doos. Ik moest natuurlijk in de versnellingen de berg op ploeteren. Ik voel me niet senang, omdat er nog zoveel moet vandaag. En zo voelt het hele fietsen ook: een soort van verplichting aan alle kanten die ook nog eens van geen kant lukt. Ik ga gewoon de tijd volmaken en meer is het niet.
Dan zou ik er achteraan moeten koppelen met hardlopen, maar dat gaat niet lukken, want ik moet wachten. Kan ik mooi zorgen dat het hele huis extreem aan kant is. uitvoeringsscore NUL procent, maar…. Ik heb de maart badge binnen van Apple (3x binnen fietsen) en het is me ook gelukt om aan het rad te draaien in de Zwift-bingo.
Als Vincent thuis is, zetten we de doos achter neer en ik ga alsnog een soort van hardlooptraining koppelen met 90 seconden versnellen.
Ging het goed met de hartslag? Welnee, die kwam niet hoog uit! Ging het beter met het tempo? Welnee, dat blijft een beetje klooierig en lijkt wel 6:04, maar het is eigenlijk met alle stops erbij 6:47. Hoe ging het met de darmen? Nee, want ik moest na 4km bij het centrum de WC op en thuis ook weer gelijk. Ik had niks gegeten van tevoren als een banaan.
Was het makkelijk? Nee, nooit; ik ga ergens een stadium ‘training’ in, waarin het niet meer ‘vanzelf’ gaat: dan doen de benen pijn, ga je aan eten denken, wil het hoofd niet meer en lijkt wandelen even goed, ware het niet dat het dan langer duurt. Altijd ergens dat moment: daar moet je doorheen. Was het leuk? Nou, redelijk wel, want de kleuren waren zo mooi met al dat zachte groen en die wazige zon, echt helemaal geweldig en ik zag hertjes en veel dieren in de mooie “achtertuin”.
Waren de versnellingen nou nodig? Ik hoef ze niet, ik red de hartslag van 160+ niet en ik hoef dat ook niet, als ik maar een beetje mijn best doe en de rust daarna is helemaal niet aan me besteed, maar de 8 minuten duurtraining vind ik helemaal goed, dat lukt me wel als zone2loper. Wat was het ergste? Nou, het pad langs de berg, volkomen ongelijk en onhandig. Het beste? Dat ik de 8km creatief heb volgemaakt en fotostops heb gehouden.
Was dit nou echt een bijdrage qua training? Neuh, dat niet, maar ik heb het gedaan, overal tussen gepast, redelijk pijnloos (want de knie blijft wat zeurderig), maar vooral werd ik er al met al wat blijer van. Dat de dag dan net weer beter gaat verder.
En dan komen mijn ouders en gaan we wandelen. Mam loopt met stok en dat gaat niet zo snel. Maar konden we wel lekker samen lopen en kon ik haar steunen. Opa en kleinzoon voorop. We gingen naar het oostvaarderscentrum en daar haalde Vincent ons op met de auto. We zijn nog wel bij de bloesems geweest. Mooie foto’s gemaakt!
26 maart – Zwemmen bij de TVA en nog even wandelen
Pluspunten (ik moet ze zoeken)
- ik was er
- ik zwom vooraan
- IK ZWOM DE HELFT ZONDER ACHTJE
- ik kreeg het tellen van de afstand voor elkaar
- JC is een fijne trainer: duidelijk en goed te verstaan
- laten we vieren dat ik ooit ergens in de afgelopen jaren heb leren zwemmen blijkbaar
Minpunten
- het ging onwijs moeizaam
- ik ben moe
- het golfde als een gek
- baan 1! Want in baan 2 lagen al 9 uitslovers
- brilletje liep vol
- oor vol water met druk
- zeverwijven dat ik te hard ga
- koud
- schoolslag, rugslag én wisselslag-ellende!!
- rommelige kindertjes naast ons
- weinig tempo
- geen foto of niks
- sullige douches
Ik vind het leuk dat er twee mensen naar deze training hebben gekeken en een ♥️ hebben gegeven, maar dat hoeft nergens voor. Krijg ik toch de neiging iedereen d’r weer af te smijten.
Maar niet elke training gaat vanzelf. Het helpt om ‘niet vanzelf’ in een wedstrijd te doorbreken.
Dit was een zware training na een hele lange werkdag en ik ben mega onrustig met een overvol hoofd. Dat past niet in een overvol bad.
Inzwemmen met achtje
5×100 (1,35 zonder achtje) elke 25m versnelle
50 ss
6×25 sprint (3t/m6 zonder)
100 rug
300m km-tempo, laatste 200 zonder
6×50 zelfde tempo, de helft zonder ging ook redelijk
100 wissel
300m met achtje uitzwemmen voor de 2km.
Nog even een frisse neus halen ‘s avonds en wandelen. Zelf. Zonder iets. Alleen maar stappen zetten. Ik zou willen zeggen: het hoofd leeg maken, maar dat is lastig.
Ik eet weer goed (dan maar teveel) en dat voelt prettig. Nu werkt het hele lijf weer. Van de koppeltraining van gister merk ik niks! Zowat als vanouds voelt het weer.
27 maart – Wandeling naar de bloesems en een stukje hardlopen
Heerlijk samen met Rob naar de bloesems wandelen. Hij is thuis van een zakentrip naar Warsaw geweest en we hebben dus genoeg aan elkaar te vertellen. De zon schijnt op de bloesems die vol in bloei staan. Lekker hoor. En ook heel, heel fijn dat ik geen pijntjes meer heb. Gewoon niks niks niks. Dan maar iets dikker en eten.
Ik wilde zo niet naar de bootcamp, we hadden gewandeld, gegeten, rummikub gespeeld. Ik moest nog meloenblokjes hebben, dus ik ging joggen. Gewoon maar zien wat lukt. Laatste keer in het donker voorlopig. Toch maar lang lang en dat was oke. Korte sokken dat wel. Rugzakje ook. Muziekje. Fel roze schoenen. Ik ging gewoon maar. Door het park en het ging super heerlijk! Ik dacht echt: lekker tempo, gewoon onverhard ook nog. Kilometertijd 6:30. Boem. Wat een tegenvaller! Hartslag redelijk hoog ook. Maar ik had geen pijn of last van iets, behalve dat het veel beter voelde dan het (blijkbaar) ging. Ik ging wel verder om, want er hoefde echt niks. Blijven rennen en gewoon maar zien.
Een route via via en dan naar de Plus. Snel de spulletjes kopen en in de tas stoppen en dan weer naar huis hobbelen. Ik maakte er 5km van. Het ging pijnloos en ik leek te moeten, maar thuis niet meer perse. Geen pijn of ergens last van. Het gemiddelde was wel verbeterd. Maar ik ben vooral blij dat ik kan huppelen en de trap op en af en alles.
28 maart – Dagje Support uitje met als wandeling naar de WC (2x) en als activiteit bijlwerpen
Support uitje met Kidskonnect
🚗 🦆 🦓➡️🚾⬅️🚘🦆🔃
Van de parkeerplaats naar de wc wandelen voordat we met de Eendjes (auto) gaan scheuren en daarna nog een keer op en neer wandelen.
Het was zo leuk!
Zo gezellig met M, J en L!
Anke navigeert wel. Tegelijkertijd de foto zoeken was lastig. Mooie stukjes Nederland gezien.
Maar ook koud en vermoeiend.
“Kracht” bijlwerpen 🪓 🎯💪🏼😂 🥤
Geen talent.
Maar toen ik stopte met proberen ging het vanzelf.
Veel indrukken op de dag en dat maakt me vermoeid. Slecht eten zal ook meespelen. Goed slapen is een prettig tegenwicht.
29 maart – Duurrit met Vincent en wind tegen en een stukje hardlopen en wandelen.
Vanaf opa en oma in Hilversum, die hulp nodig hadden. Ik en Rob waren heen gereden, Vincent was op de fiets gegaan. We zouden samen terug fietsen. Vincent had heel hard heen gefietst. Logisch, want nu hadden we wind tegen.
Ik vond het in het begin nog niet heel warm. We reden binnendoor. Wel een keer leuk. Maar ik vind Eemnes door dan een crime met al die straatjes. Ik fietste wel okay hoor, maar het was echt een suf ritje. In de polder gingen we opeens wind mee en dat was wel lekker, maar toen bleek volle wind tegen op het laatste stuk en toen namen we maar de Grote Trap, want daar staan tenminste nog een paar bomen.
Mijn telefoon deed het niet meer met foto’s maken. Vincent had het wel steeds lastiger, want die had al flink wat kilometers in de benen. Ik had er minder moeite mee. Ik moest 100 minuten en Vincent 70 kilometer. Ik verzamelde er 105 en Vincent 77. Vincents gemiddelde kelderde van dik 30 op de heenweg naar net geen 27. Ik reed een sufkutterige 25. In vergelijking met iedereen die niet in Amsterdam op een tijdritfiets ging, totale knulligheid. Cadans ook weer kut en afstand sneu. Gelukkig hoef ik alleen maar de finishes te halen. Ik heb een overvolle dag en ik besluit maar niet om 1 keer lang te gaan lopen, maar gewoon de 4km rondjes. We hadden wat gedronken en winegums genomen, maar thuis hadden we onwijze honger. Ik was er niet moe van geworden of dat ik er bij gezweet had of me ingespannen had. Ik zie dan eigenlijk wel de hele tijd op tegen het hardlopen. Thuis eerst eten!
En dan hardlopen. 2km inlopen-4x1km hard/1km rust-2km uitlopen. Het saaie 4km rondje drie keer. Het ging best lekker! Muziek hard aan en weinig mee in het rugzakje. Ik kwam immers elke keer thuis langs. Bewust, want ik vertrouw het niks met de darmen. De eerste km inlopen in 6 minuten. Ik ging in de zon lopen door het park, anders was het kort-kort best koud. Ik heb het liever koud dan warm. De tweede kilometer ging ook prima en toen moest ik dus een kilometer versnellen. Niet dat mijn hartslag omhoog ging, maar het tempo best wel. En het voelde ook goed en pijnloos! Blijkbaar helpt het om genoeg te eten. Nu op zoek naar een balans die wel werkt. Laat iedereen maar slank zijn en afvallen en vooral harder dan hard gaan, ik voelde na ruim 3 km dat de keuze om thuis langs te kunnen goed was. Door naar de WC! Het is te idioot voor woorden en als het zo doorgaat, kan ik niet meer meedoen aan wedstrijden. Ik hou mijn hart vast voor de halve marathon die er aan komt. Winegum, slokken drinken en weer door in de tweede snelle kilometer.
De zuipende Oekrainers in het park kenden me al bijna. Het is opvallende hoeveel mensen je eigenlijk dubbel tegenkomt. Een vader met twee kinderen: ik heb ze wel 4 keer gezien! De tweede kilometer ging wel deels in de goede hartslag, maar het tempo was verrassend hetzelfde (5:23). Toen weer een kilometer kalm, maar dat ging ook nog best goed met 5:45. Ik vind dit een mooie tijd met al dat lichte verse groen. Helemaal geweldig! De derde keer versnellen gingen ook goed en ik ging wel een beetje mijn best doen. Wel een lekker stukje daar vind ik. Ik nam in de tweede ronde ook foto’s.
Ik vond het echt heel erg fijn dat ik totaal geen last meer had van mijn knieen of kuiten of moeite met de stappen: het paste allemaal weer. Dan maar zwaarder. Ik nam nog een winegum. Thuis zat ik in de laatste snelle kilometer en ik had het ook best warm, maar even een slok nemen. Door voor de laatste ronde. Dat bevalt me ook wel weer: gewoon keer op keer hetzelfde. Hardloopmuziek werkt ook super. Halverwege de derde ronde: moest ik weer. Verdomme…. ik hoefde alleen maar uit te lopen, dus ik hoopte dat binnen bleef en ik dan maar oefenen met knijpen. Het loopt onprettig, maar foto’s maken en denken aan Eriu leidt goed af. Dus ik red het. Niet eens idioot veel trager. Blijkbaar viel de uitvoering toch vies tegen en toen rende ik door naar huis. Daar gelijk weer -met diarree deze keer- de WC in. Verder weinig last van wat dan ook. Ik vond het prima mooi gegaan, tot ik zag waar anderen weer toe in staat zijn bij de zwemloop of halve marathon in training, dan is dit weer een beetje jammer. Onder de 7:00 uit-thuis is top. Ik zie toch enorm op tegen de HM volgende week. Eet ik goed, moet ik weer. Misschien moet ik vooraf maar 4 km inlopen. Ik hoeft alleen maar te finishen he. En te vieren dat ik na 2 maanden blessureleed zo snel weer kan opbouwen!
Gelijk na het hardlopen nog wandelen. Even een lange broek aan doen en zonder te douchen door. Komt hij even buiten, haal ik mijn wandeldoel en wandel ik de spierpijn die ik niet heb er uit. Ik nam een marsje mee en dronk even wat melk en dan door! Rob vond het heerlijk buiten: zon, vogeltjes, groen. En hij had gelijk. De bloesems zijn mooi en we hebben een Egyptische Gans gezien. En als klap op de vuurpijl: we kwamen met brood en koekjes thuis.
De was is allemaal gedaan, we hebben rozen als kado gehaald, gerend, gefietst, gewandeld, gerummikubt, opgeruimd, de fietskoffer uitgepakt, gegeten en gekookt en ik heb een half uurtje gezeten. Dat half uurtje weegt niet op tegen de rest. Ging dat 10 jaar geleden vanzelf, nu ben ik er moe en koud van. Soms verlang ik enorm naar een dag niks, maar er is altijd strijkgoed, sporten te doen en dingen te regelen. Onafgebroken. Zodat er geen tijd is om ergens bij stil te staan of na te denken. Dat is best wel eens jammer. Ik dacht: vroeger was er zondagsrust en de kerk en dat was niet eens zo verkeerd, tot ik een bericht zag van iemand die zo blij was dat de kerkverplichtingen verdwenen waren, want dan ‘moest’ er ook weer iets op zondag.
30 maart – Eerst binnen fietsen en later wandelen na het bowlen en pannenkoeken eten.
Wat een gezeur met het fietsen!! Ik heb nergens zin in. Buiten stormt het, dat zou een prestatie zijn om te gaan fietsen, maar binnen is het hoogst haalbare. Er staat een training met zeven keer een minuut versnellen, maar eerst infietsen. Ik heb na 3 minuten al geen zin meer. Typen in duolingo lukt ook slecht. Ik wil/moet de was opruimen, lego bouwen, wandelen, ik moet geld pinnen, bloggen en filmpjes maken. Ik app met Vincent die hardlopen moet tussenpassen. We hebben er allebei een sik van. En dan ook onrustig geslapen door het uurtje minder. Ik zou prima af kunnen stappen na een kwartier of een half uur totaal nutteloos ploeteren. Veel heuvels, cadans komt niet op orde en de zin blijft ontbreken. Waanzin!
Maar ik wilde aan het wiel draaien na 19km en ook dat leverde nauwelijks iets op. Toen maar doorgeneuzeld en wel wat proberen te versnellen in de minuut, maar de hartslag bleef hopeloos achter. Zelfs in de drie minuten rust. Ik had zorgvuldig uitgerekend dat ik na 66 minuten mocht afstappen. Ik fietste 26km in een uur. En toen door naar dertig. Ik zat alleen maar naar de getalletjes te kijken en naar het klokje. Ik had de wind vergeten, dus ik had het bloedheet ook nog. ik dronk een kopje thee. Ik maakte de soort-van-versnellingen af en toen 67 minuten vol en toen de blokjes nog afgemaakt en doorgetrokken tot 75 minuten.
De hele trainingsscore was toch al nul en ik reed op het zand omhoog. Zin had ik toch niet (gehad). Door naar de douche. En het feest.
Na een middag bowlen, snoepen, lawaai, pannenkoeken eten, praten (over sport met Louis!), luisteren, beheersing oefenen, kijken, onrust, kadootjes, veel indrukken moet ik dan als het nog zo lang licht is even het bos in! Even stappen halen. Even adem halen. Even met Rob en Vincent bijpraten. Soms voel ik me stom dat ik buiten móét zijn, maar ik heb het echt even nodig na zo’n lange dag! Na weer een lange dag.
31 maart – Wandelen en bootcampen
Een extra kantoordagje, want J was er voor een meeting. Door de meeting was het druk en was er lunch te over. Lekker! Tot zover calorieën tellen… het was zonnig, maar niks warm. Ik heb het zelden meer warm. Lekker lopen kletsen met zijn drietjes. Fijn, even buiten zijn! En weer door op kantoor aan ticketjes en de telefoon met wat hulp van J. Avondeten was gewoon het brood dan maar.
Ik ben moe van alle in-DRUK-ken van afgelopen dagen/week. Ik vergeet nogal eens dat ik inmiddels wat ouder wordt, omdat het allemaal nog best wel werkt.
Door naar de bootcamp!
We doen ook rennen en ik ben de enige die het park pakt iov de stoep. Gek genoeg tel ik 50 jumping jacks af en ben de langzaamste 🤔 ieder zijn ding hoor. Ik heb het zelfs even warm! Daarna buik en billen. Het gaat me goed af allemaal, niet teveel moeten. Het blijft lekker licht. Maar ook schaduw en dus kou. Prima gedaan zo. Telt het echt als sporten?! Voor iedereen wel, dus voor mij ook.
En dat was maart dan weer.
Hardlopen: 111 kilometer
Fietsen: 547 kilometer
Zwemmen: 21,8 kilometer
Krachttrainingen/bootcamp: 7 uur
Wandelen: 99 kilometer
Alles bij elkaar weer € 7,90 verdiend voor vuurwerk!