1 juni – Duurloop met Vincent “Rundum Hause”
Tja, wat zal ik zeggen… Juni is begonnen. Ik slaap nu al slecht, hoop deze maand alleen maar door te komen. Ik kan een keer lekker blijven liggen. Ik voel me niet 100% fit, maar van koorts of een verhoogde hartslag is geen sprake. Een andere dame had dat wel en die begint vandaag gewoon aan de halve triatlon. Niet dat zij daar veel voor heeft hoeven trainen, dus ik vraag me af of het verstandig is. Als dit soort praktijken gangbaar is (een dag na koorts een wedstrijd doen), dan lijkt het me dat niemand ook maar iets moet zeggen van mijn voedingsbeleid! Ik ga gewoon trainen met weinig eten, met minimale middelen. Ik voel me daar beter bij dan bij gelletjes en volpompen met suiker. Ik heb ook weinig last van gisteren. Geen hoofdpijn of extreme honger. Ik moet wachten met hardlopen tot Vincent thuis is van het werken. Kan ik even rustig aan iedereen volgen in Hamburg (met gemengde gevoelens) en bloggen (heel mei moet nog!) Ik heb een route Rundum Hause en die volgt Vincent. We gaan echt rustig aan. Ik bedenk dat ik maar beter 3x5km kan doen. Dan hoeft ik niet ver vooruit te kijken en na elke 5km kunnen we gewoon stoppen en drinken. Ik heb het prima, geen pijntjes, geen hoge hartslag. Maar ook geen echte lol, geen overmatige interesse.
De eerste 5km gaan vanzelf. Staan we aan de andere kant van het bos en ik neem water en een halve gellie. Dan doorhobbelen naar het centrum. Die zit op 9km en ik ga er plassen en we vullen het water bij. Het gaat nog steeds prima. Niet overdreven goed, maar okay.
Dan het Kotterbos in. We gaan door tot 12km. Dat blijkt boven op de berg ongeveer. Nog een halve gellie en water en zitten. Nergens problemen mee.
We gaan over het knuppeltjespad, de natuurbrug en snijden wat af en dat gaat traag. Door het bos verder en het is mooi.
Ik probeer het wat op te pakken, maar het vuur is er uit. We gaan over de brug (heel sloom) en dan door de wijk met wind tegen. Ik vind het niet meer makkelijk of leuk of iets. Ik haat de tien EM nou eenmaal. De laatste 2km is dan bij elkaar slepen en ik noem het dan maar training. Het blijkt benauwd warm te zijn. Dus wat doe je dan? Het laatste stukje op de Laan der VOC lantaarnpalen versnellen! En hoppa, dan zitten ze er op. Een hele week vol groene en blauwe trainingen. Nog best veel, alles bij elkaar. Een lage hartslag, geen pijntjes of last ergens van en geen aandrang. Thuis meteen chocomelk drinken en dat is voor mij genoeg. Ik denk dat ik het maar op deze manier doe. Ik hoef niet zo snel of goed of geweldig. Ik moet gewoon het einde van juni halen. Nog 29 dagen te gaan.
2 juni – Wandelen
Solo. Muziekje. Appen. 🚶🏼♀️
Het is weer de periode dat mijn knie trekt. Lastig. Being a woman. 👵🏼
Vandaag een beetje ongeconcentreerd. Ook qua werk. Ik vind het vervelend dat ik zoveel vrij ben. Maar goddank is dat contract rond. 👩🏽💻
(…) Ik ben niet erg moe van het vele sporten van het weekend. Dat is goed. 🦸♀️Maar ik heb wel iets meer trek. Ik eet veel witte boterhammen en s avonds lekker heel veel rijst. Being a woman. 🧍♀️
Even wandelen voor de stappen doet me goed. 🙆♀️
Even op bankje zitten. 🧘🏽♀️
3 juni – Een wandeling met een vriendin rond Muiden, fietsen omdat het wereldfietsdag is en zwemmen om SLOW OD triatlon te doen.
Ze was maar 10 minuten te laat! Maar ze moest om 1 uur dan ook weer weg. Voor mij is 10km wandelen anders dan voor haar, dus we vertrokken snel. Door het stille en lieve Muiden. Ik voel alles een beetje trekken, al heb ik niet écht ergens last van. Langs het Muiderslot over de dijk. Prachtig!
Ik vertel van mams. Na het hekje vertelt zij over de zelfhulp en hoe ze zichzelf verbetert. Het waait ontzettend hard!
Langs het dijkhuisje, de verharde weg. En later langs het kerkje. Het gaat allemaal goed vind ik. We pakken wat bos mee, doen een plasstop en dan langs Muiderberg. Langs vele graven. Ik vind het kruispunt dan opeens veel te druk! Ze krijgt wat meer moeite. We steken de A1 over.
De zon maakt plaats voor veel wind. We eten onze boterhammen op een bankje op.
Dan langs het water onverhard. Echt erg mooi! Ik had verteld hoe het mama nu gaat. Zij vertelt over haar familie. We bewonderen de schaapjes. We lachen ook veel. Praten over eten. En dan langs het water en dan zijn we er al weer! Laatste stukje na het eten vond ik dan weer snel gegaan. 10km.
Ik voel mijn knie, maar ja; dat is morgen of overmorgen weer over. Voor haar was het heel veel; veel natuur, veel rust, lange tocht. Ik rij weer naar huis om gewoon even een half uurtje te zitten.
Het gaat erg wisselend: ik voel me arrogant, boos, verdrietig, geraakt, oud, meesterlijk en dom. Een regelneef, een moeder, een sporthart, een ouwe vrouw. En dat wisselt elkaar soms heel snel af.
Ik ga gewoon nog lekker fietsen. Windkracht 5. Die moet je vooral niet tegen hebben op de dijk, maar in de stad is het ook te voelen. Ik nam de racefiets en had geen enkele haast. Muziekje op en gewoon maar wat trappen. Ik deed niet echt mijn best ofzo. Mijn buik is opgezet. Beetje jammer, maar het hoort erbij. Ik bleef gewoon stug door de stad fietsen en toen over het snelle fietspad. Ik dronk wel wat sportdrank.
Ik genoot van de rit, maar niet omdat het soepeltjes ging. Het ging gewoon. Na 15km kwam ik op de dijk en daar was de wind wel echt fiks! Fotootje van Pampus vanaf de andere kant en dan langs het water fietsen.
Het spatte zo op dat ik er zelfs een beetje nat van werd! Heerlijk. En dan moeiteloos hard fietsen met wind mee. Ook nu ging ik echt niet mijn best doen! Ik moest wel denken hoe ik aan 40km moest komen. Vond ik wel leuk voor mijn (omgekeerde) (slome) triatlon: 10 km wandelen, 40 fietsen en straks nog 1500 zwemmen.
Ik wilde graag naar buiten om te zwemmen, maar met deze wind en alleen lijkt me niet verstandig… Het kriebelt eindelijk! Het was overal wel erg rustig waar ik fietste. En anders nam ik even gas terug voor de hond of voor de oudjes. Ik heb 1 andere racefietser gezien en die ook meteen 2 keer. Door het Kotterbos. De zon was weg en het weer was verder oke.
Tegen de wind in langs de Vaart ruilde ik voor de weg en ik vond het mooi. Geen best tempo, om maar niet te spreken van de vreselijke cadans: ik maar ik de fietsbadge, de 40km gehaald en het was best leuk! Ik zet deze maand (als ik dat red) alles op Strava en dat voelt toch niet heel goed: alsof ik het niet voor mezelf kan houden en me moet verantwoorden. Het is toch nooit goed: te traag, te veel, saai. Maar ik heb geen schema, daar is de trainster nog niet aan toe. Misschien doen anderen dan niks, maar ik wil die OD toch lekker doen!
Ik moet nog 1500m zwemmen voor een dinsdag-od. Hoeft net als fietsen en wandelen niet snel, maar ik weet niet of ik later deze week nog kan zwemmen en dit is meestal ook geen succesvolle zwemdag als mijn buikspieren iets anders te doen hebben. Maar ik hoef geen rekening te houden met de kleurtjes op het schema of met Vincent die een paar daagjes er tussenuit is, dus ik kan gewoon weg gaan als ik wil. In baan 1 zwemt 1 ander iemand, die trager is en maar 1100 m hoeft te zwemmen vandaag. Dus ik kan heerlijk mijn eigen ding doen! Het gaat hard. Met maar 1 reden: hoe eerder ik kan douchen en weer thuis bij ons top-printproject ben. Ik zwem 250m in. Gaat prima. Ik maak lekker grote slagen en doe weer niet mijn uiterste best. Aftellen. We doen 3×100 en ik doe alvast 50 extra. Dan 200m easydepeasy. Het tempo vindt van niet, ik vind van wel.
Daarna 3×50 wat sneller. Ik plak ze een beetje aan elkaar. 200m easy en ik maak er 250m van. We zitten elkaar totaal niet in de weg, maar ik merk dat baan 1 lastiger zwemt met de kant. Daarna moeten we 100m wissel doen, maar dat doe ik niet. Ik doe 100 trage meters met meer inspanning en zonder achtje. Dan nog 150m. Ik heb de baan voor mezelf want haar 1100m zitten erop. De opdracht is 200m natuurlijk. Ik zwem heel kalm en lange slagen en tel netjes mee. Zegt het horloge: 100m. Dus ik doe 50m erbij. En dan zijn het toch 1550m in totaal 🤬😤 ik spring er snel uit. De douches en de kleedkamer zijn voor mij alleen. Ik heb mijn dinsdagje gedaan. Het staat op Strava. De tweede tegel van de drie ligt op de printer…
4 juni – Hardlopen op Global Running Day
Notes: te laat op het werk. 10minuutjes, want ik bleef candycrushen. Schaam me dood. Ik voel me een afhaker. Dat ik te weinig doe.
Zelf een training uitgezocht. Want: Global Running Day en nog geen schema. 3×12 duur en 6×30 versnellen.
Vincent ging mee op de fiets. Vertellend en kletsend.
Ging de eerste 5km totaal niet: overal pijn, geen zin, te lage hartslag en hoge ademhaling.
Maar mijn fietsende support kwebbelde me er doorheen. Ik voelde me ongezellig.
Het tweede blokje van 12 minuten ging niet zo best. Krampende vingers tot en met. Sleperig linkerbeen.
In het derde blokje op het fietspad moest ik echt. Ging niet goed.
Na de pitstop (jek) kwam het los: hoger tempo van 5:38. Kramp op andere plekken dan in mijn vingers.
Wel veel vliegjes. en de 30 seconden hard gingen echt hard!! Ook viaduct op. En viaduct af zelfs 3:57!!!
Wel moe ervan. Hartslag niet hoog genoeg.
Langs Manuels huis voor de bak.
Ten opzichte van dezelfde training in maart 10 seconden sneller. Uitvoeringsscore lager met 76%.
Mijn linkerbeen kan niet goed pendelen.
De printed routes van de Hardman, beyond words, zo gaaf. 🥲
5 juni – wandelen
K loop leeg. Daarmee loopt er ook veel trekkerigheid de spieren uit en mijn hoofd doet pijn. Ik slaap prima! Geen last hoor van het loopje gister. Niks. Ik werk nu met een dagplanning en dat is wel fijn, lekker gericht. Het regent. Hard. Meer vocht buiten dan in me. Maar om 5 uur lijkt het droog. Ik heb weer een schema. Leeg vandaag. Maar ik wil het fietsen van zaterdag alvast oppakken. Of niet? Om 2 voor 5 nog een telefoontje. Nog iets afmaken. Fietsen. Of de stappen halen. Ik twijfel. Mijn hoofd doet pijn. De paracetamol helpt niet. Geen racefiets. Maar de gravelbike mag niet vuil worden. Toch wandelen dan. Ik verga van de honger. Kan dus. Er is niks echt. Wachten op Rob en dan ziet het donker, maar schijnt de zon en is de lucht mooi van kleur! Ik gok steeds iets verder te lopen. Met de zon en het vocht is het benauwd. Maar mooi. En de wegen zijn nat. We lopen rond en niks dubbel.
Weer een lang weekend voor de boeg. Maar zonder lekker sportweer. Daar baal ik dan van. Heb ik een schema met een 3uur 🚲 en 11km🏃🏽 koppel: regen.
6 juni: Wind mee fietsen WIE NIET SNEL IS MOET SLIM ZIJN en een koppeltrailtje met Vincent in het Kuinderbos
Staat voor zondag, deze zware koppeltraining. Allemaal leuk en aardig, maar dan is regen voorspeld. En 3 uur binnen fietsen is een no-go. Ik zou met Vincent gaan hardlopen, trailen. Maar ik dacht: ik moet NU fietsen. Vincent wilde ergens anders heen om te trailen. Okay, dan werd het ergens in het noorden, omdat ik dan alleen met wind mee kon fietsen. Ik moest echter eerst door de stad voor wat extra kilometers. Op de racefiets. Ik ben weer wat afgevallen en heb een gesprek gehad met de dietiste, maar weinig (vezels) eten is nou eenmaal niet gangbaar. Vandaag toch ook weer op weinig drinken, maar wel stilstaan voor dubbele reepjes. Na 13km was ik op de dijk.
Fotootje en dan liggen, genieten en hard. Alles boven de 30. Ik doe de lastige stukken met oversteken enzo gewoon kalm. Dan weer liggen en door. Langs de Oostvaardersplassen ga ik richting de 40! Ikke zelfs!! op mijn racefietsie. Bij Bataviastad op de vaste plek moet ik plassen en eet ik dus.
Ik app Vincent. Dan ‘rustig’ door tot de maximacentrale, waar ik Vincent weer app. En dan: liggen, doortrappen en zo hard als ik kan.
MIJN 5KM-TIJD BEGINT MET EEN 6!!! Dat is een enorm record. Ik leg de 10 km naar de Ketelbrug binnen een kwartier af. Dan sta ik boven op de brug. Geweldig.
Maar naar beneden is superfantastisch: ik ben nog nooit in NL zo hard gegaan! 59km/uur.
Dan in de polder. Het gaat iets minder hard, maar ruim boven de 30. Lange polderwegen. Muziek hard, opletten en doorvliegen. Vincent zit vlak achter me. Ik moet de fietscomputer volgen. Nog een stop voor eten bij de snelwegkruising. Het ziet donker.
Ik zie de N50 waar ik ooit op heb gefietst! Dan Emmeloord. GVD. Afgesloten route. Ik zie de ophaalbrug, maar kom in een park, verdwaal in de stad en ik vloek en baal. Er vallen een paar druppeltjes. Wat een gezeik.
Dit kan de fietscomputer niet. Ik moet nu op de gok verder en borden volgen richting Kuinre. De wegen volgen. De asielzoekers inhalen. Op de natte wegen. Vincent is er al. Ik baal enorm. Maar zo haal ik de kilometers wel! Ik vind op geluk de goede weg en de parkeerplaats op net geen 90 kilometer. Vincent staat iets te ver en hij komt terug en ik maak de 90 vol.
Ik ben even klaar met dat fietsen en wil hardlopen. Ik voel me goed en mijn gemiddelde is 31!! Haha, wat een slimme zet 😀 Zo voelt het dus als je hard gaat en alles aan je voorbij vliegt. Ik weet niet of het echt een zware training was, maar ik heb geen 3 uur vol kunnen maken. Genoeg pauzes gehad. Te weinig gedronken. De fiets past in de auto en die ziet niemand. 2 Wandelaars vonden de fiets wel mooi.
Ik zag er niet eens tegenop, tegen het hardlopen! Vincent het rugzakje, ik me omgekleed. Ik de route. 11 kilometer. Ik had een opdracht met 2x2km versnellen, maar die laat ik maar achterwege. Lange sokken aan, nog wat drinken en dan maar gaan. Langs de dwergen, langs het bruggetje, langs de voormalige burcht en dan een TRAP op.
Het is genieten! Hartstikke leuk hier. Vincent maakt de foto’s. Het is veel bos en echt onverhard en van tijd tot tijd is het benauwd. We lopen om waters heen en Vincent kletst. Het gaat allemaal snel voorbij en gemakkelijk. Helemaal niet alsof ik al een paar uur gefietst heb.
We gaan door hekjes en opeens wordt het pad wel heel smal en wijken we af van de route. Ik moet en laat in het bos waar de honden niet mogen komen een flinke eigen markering achter! Het is vast en lucht op.
Dan over het hek naar de weg klimmen. Dat loopt een stuk makkelijker. We komen op een fietspad en ik denk dat we wind mee hebben, want het gaat me opeens een partij soepel! Loop ik 5:30-jes weg. En niet 1, maar gewoon 2 kilometer. Heb ik die toch maar gedaan! Tot we weer onverhard gaan, dat drukt het tempo. Prachtig langs het water. We zien 2 wandelaars.
Na 7km een gel eten en wat drinken. Gewoon lekker stilstaan. En Vincent maakt maar foto’s. Dan komen de paarden. Vicnent roept me terug. Het is geweldig. Ik sta naast een prachtig paard! Wowsers.
Dan het bos weer in en over het zand. na ruim 8 kilometer begint het wel wat zwaarder te voelen. het lijkt ook wat saai: rechte paden. kilometers verzamelen. net als ik het een beetje zat begin te raken komen we weer bij een verrassing: een soort dijk en verschansing, maar het is de vroegere haven van Kuinre! Top.
Dan gaan we nog via het bos terug in plaats van over de weg. Het is me wel goed. We komen nog bij een soort bunker en een bord Kuinderbos. We hebben lol met de foto’s.
Ik vind het echt trekken na 11km, want ik wil naar huis en niet te laat zijn voor de Picnic en eten. Ruim 11km in een best nette tijd als je de pauzes eruit laat. Ik ben moe maar niet kapot. De uit-thuistijd ligt ver boven de 7 minuten! oepsie. maar het was een mooie, verrassende plek. En het is de hele tijd droog gebleven ook nog eens.
Vincent rijdt weer terug en we zijn op tijd voor de Picnic. Ik eet een Mars en daar zit ik vol genoeg van! keurig sportdagje zeg ik.
7 juni – Indoorfietsen (rampzalig), zwemmen in een overvol zwembad en wandelen.
De voordelen van Zwift: je wordt niet nat, je kan thee naast je neerzetten, je kan de hele tijd foto’s maken en je kunt je ogen dichtdoen. Het regende van tijd tot tijd buiten.
Ik koos de verkeerde training. Ik wist dat het iets was met 5×3, maar het moest anders zijn, want initieel was het 1:35 en dit was 1:20. Even goed. Of slecht. Ik wist dat ik de berg op ging. Mooie training. MAAR… de nadelen van de Zwift werden me overduidelijk getoond: SUPER ONZEKER word ik hier van. Iedereen scheurt me voorbij. Ik haal de wattages bij lange na niet. En het tempo… fuckdefriemel: natuurlijk reed iedereen vandaag op de Tacx en NIEMAND zit zo ver onder haar buitentempo als ik. De meesten zelfs (ver) boven wedstrijdtempo. Misschien is er iets verkeerd ingesteld, maar DIT IS ZÓ NÍÉT LEUK of GOED voor mij. Hoe kan je in een uurtje alle zelfvertrouwen van Anke afbreken? Nou, ga fietsen in Zwift. En zo slecht gaat het niet: omhoog trappen gaat steady en wat is het een goeie training voor Ierland.
Maar het voelt met de minuut slechter en slechter. Dat ik met naar beneden rijden geen wattage haal van 190+ is begrijpelijk, al doe ik mijn best. Maar ook vlak fiets ik me echt kápót en doen mijn benen meer zeer dan ze ooit doen als ik buiten fiets en toch haal ik ook dan het beoogde wattage niet. Het werkt zo intens demotiverend.
Het enige wonder is echt dat ik niet afstap, dat ik dit keer op keer volhou en probeer. In het een-a-laatste blokje moet ik wat stijgen en dan red ik zo nu en dan het wattage! Misschien is er iets verkeerd ingesteld, misschien op Garmin, misschien in Zwift, maar de optelsom is dat ik dit echt vreselijk vind en mezelf erbij helemaal een mega nitwit vind. Kijk eens naar dat tempo: 22,7. Zelfs met windkracht 5 tegen haal ik dat! En Garmin is nog veel en veel erger: 19,5. Ik had beter op de stadsfiets nat kunnen worden dan dit volkomen nutteloze gevoel van totale mislukking opduikelen. En toch: ik ga door tot ik 30km heb. IN FUCKING 80 MINUTEN. 5 Minuten teveel voor een groene training. Dat is het enige goede: dat ik toch niet meteen van die stomme Tacx af spring.
Misschien zijn het de 400+ hoogtemeters. Maar het gevoel van heel-slecht-zijn is zo sterk, dat ik meteen weer koekjes vreet. En daarom ga ik in de winter zo slecht. Dan moet ik dat gevoel van te-min-zijn wegeten en daar wordt het helemaal niet beter van. Ik word er heel, heel erg ongelukkig van. Maar goed: de thee is op, ik heb de training gedaan, die is groen en de uitvoering is 46% toch nog. Ik opteer in de winter voor de gravelbike. Of ik ga de wattages zo zetten, dat ik altijd 40+ fiets. Trainingstechnisch word ik daar misschien niet beter van, maar dit gevoel maakt me zeer zeker niet beter.
En dan met een zwaar gemoed naar het zwembad voor een duur/techniektraining. Veel te druk. Ik was gewoon compleet overweldigd door al die geweldige mensen. En nog kapot (mentaal) van het fietsen. Ik begon in baan 2, had er na 50m al genoeg van, probeerde nog een keer 100m en verhuisde (om een paar verkeerde redenen ook) naar baan 3. Ik ademde 1 op 2 en ik was B O O S. Op alles, iedereen, de onrust, de drukte, de druk en alles gewoon. Ook op de koekjes. Lang verhaal: je mag 2 uur zwemmen vanaf nu. Ik dacht dat iedereen dat zou doen. Opdracht 1: 3x100m achter elkaar door, eerste 25 van elke 100m techniek: slepen, oksel, bijleggen. Ik ging achter DS aan. Die wil ook gewoon zwemmen en niet te hard en geen gezanik. Ik deed gewoon wat er gezegd werd. Daarna 2×150 25m slepen, 25 hele slag, 25 oksel, 25m hele slag, 25m bijleggen, 25m hele slag. Logica waar ik van hou. Dan 300m rustig. daarna 3x100m met de 25m techniek: vlinder (ik deed poloslag), rug (deed ik niet) en school (met achtje). Daarna de 2×150 met die techniek er in. Garmin telde 25 te veel, maar ik liet het zo. Ik had moeite genoeg om rustig te blijven in de drukte. Lette verder nergens op. (bijna nergens) Op zich was het beheersen van de onrust in mezelf een prima training! Daarna 2x150m alleen benen (we doen niet anders, zei DS) en dat was rustig en de laatste 25m versnellen. GIng het eindelijk op een lekker tempo! Toen moesten wij 100m rustig zwemmen. Tot slot deden we 2×150 waarbij de tweede 150 6 seconden (2 sec per baan) sneller moest zijn. Ging de laatste 150m ook nog een keer op een lekker tempo. Ik wilde 75m zwemmen om op 2500 te komen, maar het werken er 50 en toen had ik zo ontzettend geen zin meer dat het me niet kon boeien. Eigenlijk had ik geen zin om iemand te zien of horen, maar RV is wel prima verder. Ik was bij dat ik klaar was, maar ik ben er al met al niet gelukkiger van geworden, van het sporten vandaag. Sommige dingen hadden weg mogen blijven.
Ik slaap prima, Garmin jubelt dat het goed gaat, mijn lijf werkt mee, maar ik voel me niet heel erg goed. Na het eten van veel pannenkoeken moet ik nog een frisse neus halen en de stappen scoren en de badge halen. Wandelen dus maar. Vincent gaat mee. Het is droog. Buiten is het lekker. Langzaam aan verdwijnt de onrust wat. We lopen flink door.
Het licht is mooi. De ganzen zijn leuk. De rust is fijn. De avond is goed. En daarna bouwen aan de Lego. Jammer dat alles niet zo geweldig voelt als het is.
8 juni – Hardlopen als het eindelijk droog is
De hele dag wachten tot het droog wordt, da’s niks voor mij. De dag duurt eindeloos en ik voel me een watje. Vincent gaat wel, want hij moet werken. Ik ben hongerig. En moet heel vaak plassen. Overdag dan maar de blog bijwerken en de was opruimen en Lego bouwen. Geeft wel rust! Mijn hartslag is megalaag. En er klopt iets niet met de hartslagzones in Garmin en de training komt ook niet uit Final Surge. Maar goed. Uiteindelijk wordt het ruim na etenstijd en blijft het droog.
Ik vind 5:30jes lopen best fors. Maar eerst 20 minuten inlopen. Dat gaat best lekker! Muziekje, lange mouwen, korte broek en leeg rugzakje. Lekker onder de 6:00 houden. Viaduct op is lastig. Maar 5:30 is goed te doen. Twee km ook. Het gaat vrij makkelijk. Ja, ik heb overal hele kleine pijntjes: rechterhiel minimaal, de knie trekt en voel ik ook iets in de lies? Niks wat echt is. Mijn handen zijn ontspannen vandaag. In tegenstelling tot de gedachten.
Op de dijk is het mooi en wind mee. Zalig. De km rust gaat ook lekker. Dan weer twee km wat aanzetten. Het gaat in het begin veel te hard, later iets minder. Maar ik hou t in de hand. Ik lijk een beetje te moeten, maar dat is niet echt zo. Ik blijf lopen. Stop geen moment. Er is niemand. Heerlijk.
In de tweede rust-km heb ik volledig mijn eigen tempo te pakken: comfortzone tot en met. Blijkt 5:40 zoiets. Ik zit even in over de route, die gaat te kort zijn met deze tempo’s. Maar nog 1 keer 2 km op 5:30 en daar moet ik natuurlijk het viaduct op 😣 red het wel binnen de marge. Dan het 4,2-rondje maar nemen linksom. Weet ik de afstand ongeveer. Ik heb in 70 minuten gewoon 12,5km gedaan! Netjes. En nog 1,5km te gaan om uit te lopen. Moet net een blokje om. En dan met 14km op de teller in net geen 80 minuten heel snel de toilet in!! Da’s een smetje helaas. Ik ben tevreden over het tempo, de cadans, het gevoel en de uitvoering! Mooie 10,5 uur tri-sports gedraaid deze week. Ruim 15 uur totaal. Met een half schema!
9 juni – Herstelfietsritje en wandelingetje
‘s Nachts heb ik allemaal kleine onbeduidende pijntjes: van hak tot hoofd. Niets echt erg, maar gewoon lastig. Mini-kwaaltjes. Ik slaap verder prima, maar ben niet erg uitgerust. En dan komt er weer dag naar Eindhoven aan. ik ga heel rustig met Vincent samen uitfietsen. Hij zet de accu op 9, ik pak de mooie gravelfiets. Er zit weinig kracht in me. Dat is ook prima. Er zijn dan geen pijntjes meer. Die zijn gewoon weg overdag. Het is droog en ik vind de route even lastig, maar we blijven bij mijn beginplan. Rondje Noorderplassen. Gewoon heel erg rustig aan.
Genieten wel, van het groen en dat Vincent mee gaat en van de dijk.
Ik geniet zelfs enorm van het links rijden op de slechte weg (de dijk heen en weer) en van hoe alles er uit ziet van de andere kant. Ik heb weer geen schema, wat niet erg is, maar… ik voel me wel totaal vergeten. Na een Ironman van de trainster kan ik het me voorstellen, maar nu is ze weer op vakantie (lerarenbaan) en nu voel ik me erg onbelangrijk. Aan de andere kant: dan vul ik het zelf wel in en doe ik wat me uitkomt. Kan het mij bommen als het teveel is! Ik val verder alleen maar af, dus ik doe even iets minder zuinig aan. Ik wilde 1,5 uur fietsen, maar we vertrokken te laat en ik heb nou eenmaal geen schema en het gaat niet lekker, dus we pakken nog wat ommetjes mee op het industrieterrein en dan vind ik het wel mooi geweest. Tempo is natuurlijk ver onder de maat, maar die laat ik er gewoon lekker uit! Herstel is herstel.
En dan moeten we snel weer eten, komt PL nog wat medailles bekijken en dan is het alweer de hoogste tijd om naar Eindhoven te gaan. Half 1. Het is fijn om daar te zijn, maar het is 9 uur voor we terug zijn. Dan is er niet gestreken, geen rust geweest, geen tijd voor mezelf. En de laatste vrije dag tot kerst is om. Dat vind ik moeilijk. Dat het heel erg veel tijd kost. En dan stond er nog geeneens file!
En dan moeten we nog bij M langs. Rob gaat even mee een frisse neus halen. Gek genoeg doet mijn knie nu weer meer pijn. Terwijl ik de hele dag heb stilgezeten! Maar misschien is het dat wel. Wandelen is verder prima.
Ik heb vandaag frietjes gegeten en ik had echt zin in de M&Ms. Ik weeg nog maar 66,5 kilo (wat een droom) dus het moet kunnen, maar niet elke dag. Gewoon vandaag. Omdat ik vermoeid ben en niet heel erg blij. Omdat ik oud word en omdat het niet uitmaakt hoe goed of gezond je leeft, het is toch een keer over en iedereen wordt oud. Ook als je elke dag je stappen haalt. Een uitstekend duursporter bent. Je leven op orde is. Je niet rookt of drinkt. En daar heb ik moeite mee. Ben ik niet de enige in.
10 juni – Wandeling met Joyce voor de Utrechtse Heuvelrug Wandelvierdaagse. Dag 3 van de 4 alweer! Vanuit Maarn. En ‘s avonds zwemmen.
Regen.
Boekje in ikeazakje
Veel onbekend terrein
Onafgebroken gekletst Aan 1 stuk door. zo heerlijk 🥰
Nat worden.
Maar 5/6km gaan zomaar voorbij.
Bos.
Schapen. Andere wandelaars
Soms een veld.
Route duidelijk.
Soep bij Helenahoeve.
Appjes leiden af. Die van pa en ma en j. Geen zin in
Meer bos en droog.
Gewoon doorkletsen en doorkletsen Echt geweldig.
Soort rust. Stilte. Een bubbel
Kilometer na kilometer.
De Kaap. Zweten. 70 treden tellen. Stap-stap-stap mantra. Zo eng! Alles deint. Boven komen. Niet ver. Pfoe. Dappere ik
Weer lanen vol bomen, dennenbosjes, varens. Natte voeten
Droog buiten, dat wel.
Hertje. Met kleintje er achteraan
En maar doorbebbelen
Kinderen, mannen, diverse personen, politiek, oud worden: we hebben het over alles. En nog veel meer.
Na 17km begon ik mijn benen te voelen. Veel klimmetjes gedaan. Heel (Utrechtse) heuvelig.
Hekje, tig bankjes.
En dan weer in Maarn. Eigenlijk te snel!
Daarna neemt het leven het veel te snel over. File, bellen, eten.
Ook regen is mooi. Zo samen.
En dan om 21:00 naar de zwemtraining van de TVA.
Inzwemmen +75m klopt (halve baan)
4×100 elke 2:20 weg R vooraan
50vrij (borstcrawl)
4×100 elke 2:10 weg IK VOOROP
50 vrij
4×50 dezelfde tijd IK VOOROP elke keer ca 55sec
50 vrij
4×100 elke 2 minuten weg R voorop
50 vrij
2×100(!) op 1:55. IK VOOROP 200m achter elkaar lekker maximaal! Heerlijk!
Uitzwemmen?
Ik deed 100 zonder achtje, 2:09. Auw.
Toen 75 erbij smokkelen
Ademen doe ik 1 op 2. Elke keer. Grote slagen, hoge insteek. Alles met achtje. This is it.
Ik vind het zo schattig dat trainer TR als een echt schoolmeestertje alles met een krulletje aftekent. Pen en papier. Love it.
Ik doe het om die Ierse knul in de golven te herdenken. De enorme slagen. De wilskracht. Zijn liefde voor het land, de diepe oceaan.
Verder ben ik diep vermoeid. Geen rust. Mijn ouders gaan opeens bijna te goed. Te snel. Examenstress. Geen moment bezinning. Bellen. Organiseren. Wedstrijdstress. Geeneens tijd om te douchen. Ietwat geïrriteerd. Done for the day. en bij het zwemmen dan ook WHY?
11 juni – Wandelen
zowat de laatste werkdag deze maand en dat voelt raar. Niks af voor mijn idee. Geen rust meer, geen houvast. Geen simpele dingen meer. En wel veel spanning. Dat voel ik. Ik eet net iets teveel nootjes. Diarree. En toch weinig honger. Examenstress. Vind het spannend. Slaap niet heel goed. En dan ook gespannen voor de Weerwaterrun. En de halve tri en de nieuwe vloer. Laat de dooddoeners maar achterwege: geen het-komt-goed alsjeblieft. Het komt. Stukje bij beetje. Stap voor stap. Ik wilde fietsen en van het weer genieten, maar we gingen brood halen samen en wat kletsen en de bak halen. Ook evenzo goed. Qua voeding gaat het dus niet zo: maar ik ga niet vreten. Weet waar het door komt. Snaaien helpt nou eenmaal niet.
12 juni – Fietsen en wandelen en de examen-uitslag ❌
Slecht geslapen. Veel wakker, veel zorgen. Maar Rob autootjes geven op zijn verjaardag was zo vreselijk leuk! Die was echt jarig, ook zonder de slingers. Kreeg ie de hele dag door autootjes van Lego. Ik vind het spannend, de examenuitslag. Heel erg eng. Ik verwacht niet dat hij geslaagd is, maar hoe erg gaat het zijn? Om de druk er af te halen, maar naar buiten om te fietsen samen. Elk een tijdritfiets. Ik weet superzeker dat ik het horloge had aangezet, heb nog gekeken, zag een cadans (kan alleen als ie aan staat), maar voorbij het Kotterbos was tie uit! Dan ben ik zo pissed off. Zo gruwelijk down meteen. Heb ik 1x het fietscomputertje niet bij me, zul je zien! Aanzetten en onthouden: 6km in 15 minuten erbij optellen straks.
Ik merk dat ik niet soepel ben door de zenuwen. Prima training, want een wedstrijd voelt voor mij ook zo. Niet kunnen genieten, strak, licht misselijk. Dat doet stress en slecht slapen met mij. Verder is het heerlijk weer, geweldig saampjes, lekker rustig. Op de Knardijk wat zijwind. Ik drink! Fietsend he. Op de dijk maak ik een fotootje en dan gaat Vincent er vandoor.
Het is niet zoveel wind mee, maar genoeg om het makkelijk te hebben. Boven de dertig. Ik lig wat, maar niet de hele tijd. Na de parkeerplaats wel. Er zijn veel fietsers, ook tegenliggers. Maar dan opeens is het pad leeg. Kijk ik om me heen. Is het mooi. Fotootje om dat vast te houden.
Langs Vincent en hij haalt me in. Ik wil naar huis. Maakt me niet uit hoe lang of ver we fietsen, ik heb toch geen schema. Die is mij ook totaal vergeten. Dat heb je met die mensen die zelf super zijn. We fietsen langs de kassen terug. Ik vind het best. Ik lunch best wel, hoewel mijn keel wat dichtgeknepen zit. Ik ben ook aan de diarree; mijn darmen reageren ook ontzettend op de spanning.
We gaan eerst nog even wandelen in de prachtige zon. Het gaat niet zo hard bij me. Buiten zijn is wel lekker. Vincent gaat ook mee. Het voelt allemaal als dikke stroop. De plantjes hebben weer water.
De tijd tikt heel langzaam weg naar uur U. Om twee uur is de spanning echt weer ondraaglijk. Dan doet het pijn. We spelen nog totaal ongecontroleerd rummikub. Om half drie weten we dat hij gezakt is op economie, maar hij mag herkansen. Nog een keer de hele riedel door. Het is lastig om te begrijpen. Dat het maken van het examen het grootste probleem is. Geen zelfvertrouwen hebben is de blokkade.
(… aantekeningen staan in Garmin)
13 juni – Een kwartje van de Dag – eerst zwemmen in open water (eindelijk), dan fietsen en daarna hardlopen. Met hele lange wissels.
Eerst buiten zwemmen. Altijd even slikken als je met 2 mensen gaat die zoveel sneller zijn. Ik was eigenlijk nog niet in het buitenwater geweest op de NPW triatlon na. Ik heb heel slecht geslapen: ik ging elke keer liggen te piekeren, ging dan lezen en viel boven het saaie boek in slaap. Zeker een keer of 4, dus het schiet dan niet echt op. Maar qua zwemmen hadden we om tien uur afgesproken, dus blijven liggen ging even niet. Vincent en ik gingen met MvdB. Vincent ging meteen daarna fietsen, dus die spullen lagen in de auto. Ik paste nog in mijn lichte wetsuit! Het is even wennen dan om weer in het water te gaan liggen, maar het is niet koud. We spreken goed af om naar de boei te gaan. MvdB hoeft gelukkig niks qua training, dus die kan wachten. Het water is vlak. Geen plantjes nog. Het ging prima. Ik adem gewoon 1 op 2. Wie doet me wat? Even het brilletje goed zetten en dan zijn we al bij de boeien. Vincent haalt ons makkelijk in. Onder de brug door naar de andere boeien. Het gaat me eigenlijk prima af, maar dit is wel echt anders als het zwembad! Het maakt me niet uit hoe snel ik ga hoor, maar het valt best mee. We gaan terug onder de brug door en ik zwem achter de roze boei aan! Dan wil ik nog wel even naar de steiger. Ik moet de roze boei goed volgen, want ik kan niet navigeren waar ik heen moet, zo goed kan ik niet zien. Ik zwem wel echt lekker! We gaan onder de steiger door voor de trapjes; best een beetje eng of er geen grote vissen zitten. En dan op de steiger foto’s maken.
Vincents boei begeeft het, die doe ik in de andere. Ik vind het echt moeilijk en eng om er weer in te springen, doe er even over voor ik ga! Maar dan wachten we nog op Vincent die de boei pakt en we zwemmen terug naar het strandje. Ik ga in Vincents benen hangen, maar als ik een paar tegen hem aan tik, gaat hij snel door! Ik heb dan een superfijne slag te pakken en volg op een voor mij prima tempo! Zo,dit was leuk! Vincent stapt op de fiets en ik rij naar huis voor een lange wissel.
In de “wissel” doe ik de was, de kattenbakken, spoel de wetsuits en zorg voor worstebroodjes. Vincent heeft al gefietst en raadt me aan andersom te gaan. De trainster had liever gezien dat ik 60km ging fietsen en 6km lopen, maar ik vind lopen leuker dan fietsen. Dus ik doe mijn “kwartje”. Het is warm buiten. Ik bedoel echt heet. Ik fiets gewoon maar lekker en doe wat me lukt. Het valt me mee. Qua tempo en hoe het gaat en de cadans is matigjes, maar ik heb eerst wind tegen en ik ga 40km fietsen. Period. het is niet echt druk, en als ik wel recreanten tegenkom, dan doe ik rustig aan. Ik geniet een beetje van het ritje en de muziek en van het moment. De Knardijk geeft minder wind mee, maar ik vind alles wel prima. Dan kom ik op de dijk en daar heb ik wel wind mee, is het heerlijk rustig en ga ik vooral lekker liggen. Het is niet meer of minder dan dat. Maar weet je? Ik heb het helemaal niet meer WARM. bijzonder, want het is tegen de 30 graden, maar ik vind het koel.
Ik drink wat sportdrank van tijd tot tijd. Ik fiets gewoon lekker door. Ik moet een stukje om en ga via het industrieterrein en het slechte fietspad. Ondanks de wind tegen ga ik gewoon lekker op mijn tempo door. Zonder al te veel kunstgrepen komen de 40km netjes vol. Zal ik niet meteen gaan hardlopen? ik bedoel: nu heb ik een trisuit aan en ben ik bezig. Vincent gaat vanavond. Eenmaal thuis ben ik even bezig met appen, denken en dan doe ik mijn hardloopschoenen aan en het tripro-jasje uit. Ik heb de trispiration trisuit aan. Rugzakje, bidon klaarzetten en 4,2 km rondjes op het programma.
Het voelt als 30 graden. Ik die hitte haatte, ga hardlopen. Ik hou me in. Maar dat blijkt niet uit het tempo! De eerste kilometers gaan echt veel te gemakkelijk. Muziek luisteren en in de schaduw is het echt niet te warm, zo opgewarmd is het nog niet. Ik ga echt opvallend snel, maar de hartslag is hoog.
Ik ga door het bos, maar daar is dus juist géén schaduw en opgewarmde grond. Dat is minder lekker. Na het eerste rondje ga ik wat drinken en vooral mezelf nat maken. Pauze is prima met dit weer en zeker op deze manier! Ik heb geen enkele last van aandrang.
Nog een rondje dan. Ik let goed op mezelf. 5 km gaan binnen een half uur, maar de pauze telde niet mee. Het gaat nog goed, maar wordt zwaarder. Na 6km stop ik even. Gewoon de hartslag wat verlagen en even bedenken of het echt lukt. Het tempo blijft behoorlijk. na het stopje kan ik prima weer door. Als het dat is, stoppen en weer oppakken, dan vind ik dat prima. Komt me een politieauto tegemoet! Raar gezicht. Ik loop nu over het fietspad waar meer schaduw is. En door het bos met schaduw. En dan weer naar huis en de bidon met water huppelen. De Laan der VOC gaat wat minder snel, maar ik vind het prima. Thuis maak ik mezelf echt goed nat en ik drink een beetje. Zo’n trisuit kan lekker alles hebben!
Die laatste 2km komen er ook. Dat zijn natuurlijk de zwaarsten! Om het park heen, maar… dat is te kort, dus ik neem een ommetje verder. Na dik 9km voel ik het even niet goed gaan: te warm, te moeilijk en ik stop gewoon een keer. Rustig ademhalen, even bijkomen en op voor de laatste 750m!
Die zijn het moeilijkste, warmste, langzaamste en zwaarste. Ik loop ietsje verder en maak 10km vol. De uit-thuis tijd is natuurlijk niet binnen het uur, maar een gemiddelde van 6:21 vind ik echt fantastisch! Ik wil zitten en nat worden, dus ik loop achterom. Ik drink en giet de bidon leeg. Ik heb het echt warm, maar ik ben niet misselijk ofzo. Dit heb ik goed aangepakt. Op water. Ik neem chocolademelk en chocolade. De chocolade is wat veel. Ik loop even naakt rond (met een handdoek) en ga douchen. Dan ben ik weer bij. Zomaar een kwartje gedaan over de dag! Niet dat het geweldig voelt, want alles ging rustig en gecontroleerd. De warmte adoptie is omhoog geschoten! Ik heb wel veel dorst de rest van de dag. Honger is niet het geval. Annemarie heeft een schema gemaakt en van mijn ouders hoor ik verder niks. Ik heb alles weer netjes geregeld voor wat ik kan (was, huishouden, weerwaterrun-shirts etc) En dat met een minimum aan slaap! Is ook training.
14 juni – Zwemmen en meer zit er echt niet in!
4 uur geslapen. Pieker alleen maar (…). Voel me zó slecht. Zó vreselijk. Zó miskend. Doet echt pijn. Slaap boven het boek eventjes en dan weer wakker. Ik ben kapot. Enorme koppijn. Slechte hydratie, maar de paracetamol werkt niet. Wel afgevallen ja. Onder de 66 kilo. In geen jaren vertoond! Maar het voelt niet goed. Mijn rechterhiel doet pijn. I know. Ik doe de oefening en alles knakt op zijn plek. Verder overal pijntjes. Overdag moe. Doodmoe. Vaak plassen, veel thee drinken. Niet goed kunnen denken en niet op woorden komen. Maar ook geen rust kunnen vinden en lastig beslissen. Lego bouwen en dan ben ik misselijk van moedheid opeens. Goed eten helpt wat. Goed nieuws van een hulpvaardige eco docent ook. Ik val voor 10 minuutjes in slaap en die helpen ook. Rob bedenkt de manier waarop zwemmen toch past. Ik moet startnummers halen voor mijn collega’s en wil niet om 6 uur zwemmen en laat eten. Vincent werkt en we kunnen in de stad afspreken. Not my place: veel indrukken en drukte, maar het valt me mee. Ohja, het was warm, benauwd en het regende een beetje, maar ik kan er mee dealen. Tijd genoeg om het zwemmen te halen! Ook voor Vincent. We gaan niet het volle uur. Een mens kan moe zijn!! Ik ga in baan 2, laat R tellen. Zwemmen gaat wel prima, want ik zit nu op een basis van onder de 2:00min/100m met 1 op 2 of 1 op drie en redelijke slagen.
We gaan vanalles doen in 200tjes. 200 rustig, 4×50 benen laat ik gaan. Of was het 4×25? Vincent zwemt in baan 1 naast me en we communiceren veel. Met zijn enorme zoete ranja in zijn zwembeker. Ik doe netjes vuisten en dan nog 400m. Die doe ik nog. Klaar ermee. Toch geen schema met een tijd erop. Het voelt wat beter na het sporten. Na het eten met pa en ma gebeld. Ze doen het niet expres en vinden het ook vervelend, maar verder gaat het hen fysiek goed. Ik hoop dat ik beter kan slapen. Maar ja, zelfs al is het maar 10km: ook de Weerwaterrun is een wedstrijd.
15 juni – De Weerwaterrun in Almere – een 10 km wedstrijd met collega’s
Gelukkig goed geslapen. Vroeg op. Om 7:30 in t centrum. Daar om 8:15 ontbijt eten.
Met de leuke collega’s. Ze zijn zo tof! De anderen van de 15km aangemoedigd ook. Veel gekletst en even ingelopen om naar de wc te kunnen. Het voelde goed. Ik was niet heel zenuwachtig (dat had ik al opgemaakt op donderdag), maar wel best gespannen in het startvak. Kletsen met PL en collega RdJ.
En off! Het ging meteen lekker, muziek hard aan, stralen en goed voelen. Het enige is die herinnering aan de challenge, ook al gaat dit andersom. Ik zoek mijn ritme en ruimte. Het gaat hard. Te hard? Voor de eerste km altijd… ik weet dat het niet gaat om deze km’s, maar om de laatste 2… maar toch ga ik hard door: onder de 5! Ik geniet ook.
Zie een collega die ons komt supporten, gave muziek onder de brug en dan ga ik vanaf km3 iets rustiger. Net boven de 5. Zoveel verschillende soorten lopers. Bekend gebied. Niet te vol. Houten brugje over. Sterke loopster haalt me in. Prima hoor, daar ben ik echt niet mee bezig. Met zwaaien naar publiek en muziek wel! Drinken, maar vooral nat worden bij de post. Ik moet een klein beetje, maar niet écht. Het is best warm, vooral open in de zon. Brug met trommelband en omhoog gaat me vanzelf. Achter het Weerwater is het heet, lastig en moeizamer. Even geen zin meer. Door naar de 7 is het lastigst. Nieuw stukje van het weerwaterrondje! Ik vervloek die SdK, die tegen de richting in loopt met proschema te showen. Expres. Noem r hardop een onaardig scheldwoord en de jongens om me heen vragen nog wat? Ik wil geen km boven de 5:30. 7 gered, over de Floriade en dan pak ik het weer op. Ik kies om iets rustiger te gaan, want ik wil de laatste km versnellen. Sub 50 wordt het niet. Maar dan kom ik weer langs Weerwater en weet ik de bruggetjes en denk ik: versnellen; ammehoela: waarom zou ik? Niet de witte brug over (die is afgesloten), de andere kant de haven langs. Iemand zwalkt en gaat uit. Ik blijf hardlopen. Niet meer zo easy als km 1, beetje trek, geen zin meer, maar nog niet ‘mistig’. Weer publiek, ik zie Rob niet.
Naar beneden, hi5 voor de leuke speaker en juichend de finish over. Prima tijd! Slechts even moe en drinken. Collega RdJ ophalen. Ik ga meteen weer de anderen aanmoedigen en m’n chocomelk drinken. De aandrang is weg. Ik koel wel af. Weer ophalen bij de finish en kletsen (jvd en me oude Dronten-baas: wat gaat het nu top!). Nu wel druk.
Die lieve LE die wint en top is. Ik eet wat bitterballen, maar weinig trek. Ik ben niet zo tevreden, maar dat is niet gegrond. Avondeten 🍟 🍔. Hak rechts weer zeer. Bammer. Zon in t gezicht. Laat 🚲 achterwege. Moe. Uiteindelijk ben ik vierde in mijn categorie en ik vind dat eigenlijk best goed van mezelf!
En dan zijn we al halverwege de vreselijke maand juni! Tot nog toe was het inderdaad niet al te feestelijk, maar ook nog niet rampzalig.
Deze week heb ik ‘minder’ gedaan, vooral veel gewandeld en geprobeerd me staande te houden. Dat betekent “maar” 7,5 uur sporten en 6 uur wandelen.