1 juli – Fietsen voor de hitte uit, vol stress, met een koppelloopje en zwemmen ook nog, maar geen beste dag
Een n-term van 1.5. Dat geeft een 5 voor eco. En een 5,45 als examengemiddelde. Maar dat telt als een 5,4. En dat is niet genoeg. 0,05 niet goed genoeg. Andere mensen krijgen hulp, extra training, meer tijd; als je klaagt over een imaginaire ziekte of een probleem, dan ga je voor. Krijg je verlenging of steun en hulp van alle instanties, maar als je hard werkt, goed je best doet en meewerkt… krijg je niks. Als je geen piekpresteerder bent, word je in deze maatschappij afgeserveerd. Dat stoort me. Mijn kind is een eindlijst havo waardig zonder ook maar 1 enkele onvoldoende, maar hij kan geen examens maken. Wordt ie letterlijk doodziek van. Dus we hebben hem herexamens laten maken, extra toetsen gegeven en de druk opgevoerd. En nu is hij een schoolverlater zonder diploma. Iedereen kan wel zeggen dat het geweldig is dat hij MBO kan gaan doen, maar is dit wat we willen met de jeugd? Dat je alleen maar iets kan als je het kunt regelen en manipuleren? Misschien is dat waar we ons druk om moeten maken in plaats van denken dat Rusland of Amerika gevaarlijk zijn. Dat er een onmenselijk schoolsysteem is. Ik ben doodmoe van iedereen die loopt te zeiken dat het ‘een goede jongen’ is, maar daar niks van meent. Of die zegt dat het zuur is en intussen denkt: maar mij boeit het verder niet hoor, want ik heb mijn eigen leven. Niemand snapt écht hoe groot de stress en de frustratie is. Mijn kind is prima oke, maar het systeem faalt jammerlijk. En als we vragen wat de mogelijkheden zijn, weet niemand iets over een staatsexamen of hoe verder. Helemaal blij met een schoolverlater, want daar is niks meer aan te verdienen.
Ik ging op de gravelbike. Dat moest al op tijd, omdat het vandaag bloedheet schijnt te worden. Ik heb er niks van gemerkt! Ik fietste door de schaduw en de rust. Met zenuwen en tranen. Beetje cirkelen. Tempo totaal oninteressant. Zoals eigenlijk alles, want óf niemand boeit t óf het is je best doen voor niks. Ik vond 30km in 75 minuten zat.
Ze zouden tussen 10 en 12 bellen vanuit school. Ik kon nog net mijn rondjes om het park lopen. Zonder te stoppen. Tempo moest heel rustig. Zo voelde het wel, maar dat was het niet echt. Ik had geen enkele last van de warmte. Iedereen op Strava al om 7 uur naar buiten vond het al benauwd warm, maar ik niet. Ik hield me in, ging gestaag, lette een beetje op de hartslag en liep onafgebroken door. Tempo valt me ontzettend mee! Ruim op tijd thuis voor het telefoontje van school.
En dan zegt Vincent: ik ga naar het MBO, maar de decaan weet niet eens dat dat kan! We vragen door, maar onze vragen zijn te moeilijk. Het is compleet weird dat er op scholen niemand is die weet wat het beste is voor een leerling! Wat de mogelijkheden zijn. Vorig jaar niet en dit jaar ook weer niet.
We laten het gaan. Wij zijn er compleet gelaten onder. Dit is een dwaling van het systeem, niet van Vincent.
Ik ga opruimen, want het huis is een bende. Dingen terugzetten en schoonmaken. En alle was moet gedaan worden. Het gaat gewoon door, tropisch of niet.
Vroeger had ik als eerste last van de hitte, maar dat is echt voorbij.
En dan nog buiten zwemmen. Zonder pak, maar wel met achtje! Het was druk en lawaaiig op het strand. Het water was zo raar: ineens een heel koud stuk, iets verder gewoon warm. We zwommen samen, wat goed ging omdat ik een achtje had. Soms ook wat spannend, omdat er boten zijn. We gingen naar de boei en onder de brug door en terugsteken voor de foto die Vincents vrienden gaan maken.
En dan naar de andere brug. Ik liet mijn horloge gewoon aan staan. Tempo boeide me zo niet. Door naar de vuurtoren. Heerlijk daar! Lekker stil. Om de planten heen. Vincent pakte even het achtje: zwom hij bij mij weg naar de brug toe. We lieten een boot passeren en terug naar de brug. Dan het Weerwater weer op naar de slingerende brug. Met een paar boten en lichte golfjes. Wel oppassen! We gingen naar de groene boei en daar zat een meeuw op. Ik ging naar de steiger en keek erg goed uit voor de boten, echt extra opletten. Vincent ging terug naar het strand. Ik maakte er 1800m van. Heerlijk gezwommen! Niet snel, maar wat dan nog? Ik vond het ook op het strandje niet te heet, alleen het zand was te warm voor mijn voeten.
2 juli – Wandeling met collega en later met Rob
Yeah! Eindelijk had ik het ook wat warm. Maandag in de koele airco gewerkt. Dinsdag gesport en gezwommen bij de tropische temperaturen, maar niks bloedjeheet. Vannacht in de airco had ik het zelfs echt koud! Vandaag op kantoor en in de trein in de koelte. Maar dit stukje wandelen en kletsen vond ik warm. Niet zweterig heet of ongemakkelijk, maar wel warm eindelijk. 21 minuutjes. Na het werken de 30 minuten volgelopen rondom het station, maar er vielen een paar druppels en het koelde al af.
Ik had een paar krampen vandaag en hoofdpijn en wat onrustig, maar het zette niet door. Dan trekt mijn knie ook. Dus ik dacht dat het slim was om het hardlopen over te slaan. Ik was ook wat snaaierig. Ik snap mezelf. Al die fantastische leugenaars op social media die zoveel sporten en dat moeten laten zien of alles voor zichzelf regelen en niet durven toe te geven dat het valsspelen is: ik zou willen dat de wereld eerlijk was!
Ik genoot vandaag van de kleine, gewone dingen: een mooi gesprek, een beterschapsbericht, ballonnen, een bedankje van een klant en het prachtige weerpatroon. Ik denk dat al die slijmerds, liegebeesten en nep-figuren dat in hun zucht naar geld en aandacht hebben gemist. Ze vallen vast wel ooit en dan merken ze dat eigenlijk niemand medelijden heeft.
Het koelt af en het wordt donkerder en we hadden allebei op de bank gezeten na een werkdag, maar dan wil ik er toch even uit. Aan het eind van het park begonnen de grote druppels, maar die waren 500m later weer weg. Dus een kort stukje extra. En dan alles tegen elkaar openzetten, zodat ik het koud blijf houden. Ik, die alles boven de 25 graden vroeger rampzalig vond. Maar gelukkig hoef ik komend weekend niet te zwemmen bij 1 of andere wedstrijd, zonder wetsuit (ik zou me spontaan bij MVFoundation aansluiten met een ernstige aandoening).
Aan het einde van de dag toch een kleine doorbraak bij mij.
3 juli – Hardlopen wat ik niet haalde qua tempo en daar baal ik van
10km-tempo tussen de 4:55-5:10
Ik weet niet hoor, waar dat vandaan komt, maar het slaat nergens op. Misschien in een 10km wedstrijd na een week vakantie (zelfs toen niet), maar op de eerste dag van de menstruatie waarop ik leegloop na 2 werkdagen ligt het tempo echt zo hoog niet. En daar baal ik dan enorm van.
Een uitvoeringsscore van 25%. Dat is mijn best doen voor helemaal niks. En ik voel me op deze cyclusdag al niet goed, niet goed genoeg en ik kan niet zoveel. Overal pijntjes ook, in alle knieen en enkels. Als mijn horloge dan ook nog elke minuut zegt: ‘niet goed’, dan voel ik me alleen maar slechter en lukt het ombuigen naar dat een 5:15 voor mij ook heel goed is of dat ik het keer op keer probeer, ook onverhard en viaduct op in de warmte. Ik had ook geen zin om een foto te maken, alleen van een mooi hert. 🦌
ik zie ook op tegen uit eten gaan, want ik hou nou eenmaal niet van eten en ik ben ook niet gezellig van mezelf of dat ik iets te zeggen heb. Viel achteraf mee. Maar wel een lange dag en avond. Het zal wel dat het niet elke dag goed kan gaan met trainen en zo, maar vandaag voelde het vooral echt niet lekker.
En daarna moest ik meteen door naar de wc ook nog en had ik weer ontzettend diarree. Wat een tijdje weg was geweest. Ik heb ook de hele dag hoofdpijn gehad en nu had ik het pas benauwd! En ik voelde me al niet echt lekker. Aan de andere kant vindt Garmin dat ik in topvorm ben. En het gemiddelde was best aardig. Maar het voelde als falen.
4 juli – Zwemles en 100km fietsen
eindelijk, na 10 jaar ploeteren kijkt er écht iemand mee naar mijn zwemslag onder water. TK snapt dat ik endurance en ontspanning nodig heb en niet zozeer snelheid. Ik vind het spannend en dan is de weg ook nog afgesloten. Onrustig. Ik doe het pak aan. En zwem in het 50m bad op en neer. Die eerste keer 100m tijd is wat ik kan. De pluspunten: ik lig al behoorlijk goed en ik steek breed in. TK kan me heel goed en helder uitleggen wat het volgende winstpunt is: diep insteken. Zijn verklaring is helder. Maar als ik dat probeer en doe (ik kan het zien!), is ademhalen opeens een ramp! Daar is weinig of geen ruimte meer voor. Niet dat ik water binnenkrijg (ik kijk wel uit), maar die kans is opeens verveelvuldigd! Dat is énorm wennen. Maar ik merk wel dat het anders en beter ligt. We gaan naar het kleinere bad. Ik oefen het tig keer en wen aan de ademhaling en de lage insteek. Ik weet dat het veel tijd kost om te automatiseren. Maar dit is pas het begin! Als het me lukt, moet ik meer knikken en een peddel van mijn onderarm maken. Ik verleng de slagkracht daarmee waardoor ik (op termijn) sneller zal gaan en dus minder energie nodig heb. Dit is minder makkelijk, maar ik oefen het zeker. Nu is elke slag denken! De tijd van het zwemmen in Garmin klopt niet, want dit is absoluut geen 50m, maar ik ga van 8 naar 6 slagen. Dan uitdrijven. Dat vind ik echt het moeilijkste! Die rust zoeken. De ene arm kan dat beter dan de andere. Rechts lukt beter. Het ademen went heel snel. Ik probeer de rust te vinden voor nog minder slagen. Maar mijn benen doen dan wel een beetje mee.
Dus: laag insteken, knik en daar komt bij: maak een kom van je hand. Schep het water. Ik moet dan echt naar binnen scheppen en knikken. Het is vermoeiend! Veel tegelijk, maar haalbaar. Dan komt er nog uitduwen bij. Dat is de hele slag. Ik oefen op de 50m en dat is lang!! Steeds het koppie erbij houden. Ik merk enorm snelheidsverschil. We doen 100m met achtje extra. Dat is helemaal tof! Ik zwem bijna tegen iemand op!
TK legt alles erg duidelijk uit, ook met de ‘waarom’ erbij. De laatste 100m doe ik zelf met achtje en pak en vermoeidheid, maar ik voel echt verschil. Eigenlijk is 50m te lang om de concentratie vast te houden. Ik wil verder met oefenen, maar ik ben er ook te moe voor. Vin deed zijn eigen training. De aandacht was echt top! Nu zelf ‘aan de slag’ – letterlijk! Laag, knik, peddel, duw en rust.
En daarna ga ik nog fietsen. (Te) veel lunch vooraf, broodje mee, maar 1 gelletje na 75km is duidelijk te weinig. Snaaitrek thuis en echte honger. Toch voel ik me opgeblazen en zijn mijn darmen niet in orde. Misschien toch het etentje gister of teveel lunch. Geen tijd genomen voor het broodje. Dacht wel: pak een bankje, maar ik bleef doorgaan en hopen op wind mee. 1,5 bidon water ook te weinig. Veel dorst. Onderweg en de hele dag eigenlijk. Ben ook nog ongesteld. Maar ik ben tevreden met het tempo op de tt, en ik ben niet afgestapt: alles op het zadel gebleven op een paar oversteekstops na. Veel wind. Mee leuk, tegen niet leuk. Eerst mee op de dijk en dat is fijn ja. Ik bleef twijfelen over het Challenge rondje, maar deed het uiteindelijk helemaal. Paar landbouwmachines, even stilstaan voor oversteken. Meisje loopt naar huis, volle velden, veel boerenbedrijvigheid. Iemand hield het hek voor me open! Beetje eng zonder losklikken, maar fijn. Zag enorm op tegen de Winkelweg met volle bak wind tegen. Dus die viel mee.
De dijk vanaf de brug naar haven daarentegen viel vies tegen. Tegenwind, doorzetten en me verheugen op de wind mee op het einde! Ik sloeg toch de bankjes over… Hobbels in haven ontweken en dan een afgesloten route. Ik reed om via Kromslootpark.
Haal ik de 100km misschien toch! Tempo uur 1 was 29, uur 2 nog 28 en na 3 uur 27. Viel me mee. Na 75km krijg ik trek in een vloeibaar gelletje!! Ik neem m (jakkes, was het vergeten), drink de bidon leeg. Het opgeblazen gevoel komt pas na het fietsen. Dan nog 1 ‘hobbel’ waar ik tegenop zie: de dijk op.
En dan naar huis met wind mee. Drukte op de dijk om even rekening mee te houden, maar dit gemak is wel fijn zo op t eind! Helaas kom ik wat kilometer te kort voor de 100, dus om de wijk, slecht fietspad en drempels en lastig. Ik ben blij met een 27+ tempo! Ik had het ing jasje aan, maar dat was eigenlijk te warm. Geen zin meer in hardlopen. Hoeft ook niet qua schema. Rummikub, pannenkoeken en Ikea (leven) gaan voor. Achteraf kop- en darmpijn.
6 juli – 6x5min hard op gravel bike met VEEL WIND, Vincent en hoofdpijn en een progressieve duurloop: elk blok harder
Ik had al niet zoveel zin in fietsen. En dan regent het als ik weer te vroeg moet opstaan en ik enorme hoofdpijn heb door een vochttekort. Dan ga ik liever niet op de racefiets. Vincent gaat met me mee en die pakt Robs fiets en ik pak de gravelbike. Er staat veel wind. We gaan heen door de stad, over het Spoorbaanpad. Idee was richting Muiden en dan terug, maar ik mis de kracht en de energie om zo lang tegen de wind in te fietsen. het gaat gewoon moeizaam, deels door de wind (30%), maar grotendeels door mijzelf (70%). Dus we rijden maar wat eerder richting de dijk. Over het superslechte pad, wat vergelijkbaar is met de Ierse wegen. Het is niet ongezellig zo samen en we hebben geen spelletjes nodig, maar Vincent heeft een motortje! Op de dijk gaat het beter, qua tempo in elk geval. Dat is toch makkelijker. Ik moet 6 keer 5 minuten hard. Dat gaat in net voorbij de oversteek. En die gaat mis. Want we moeten oversteken en Vincent moet iets met de ketting doen. Maar op de dijk ga ik zo hard als de gravelbike en ik kunnen! 2x. Ook al halen de racefietsheren ons in.
Op de Knardijk is het puur afzien. Wind van zij en ik moet keihard werken om hard te gaan. Ik moet even stoppen voor een plas. Ik hou een zeurende hoofdpijn en probeer veel te drinken. Dan langs het oostv-Veld nog een blok hard. Ik doe mijn uiterste best tegen de wind in. De A6 is afgesloten en het is STIKdruk op de weg. Heel irritant en vermoeiend. En ik doe al meer dan mijn benen kunnen! Echt, ze verzuren. Ik ga zelden zo ver, maar ik ga niet té ver. Snel het fietspad op en daar doen we de laatste. Tegen de wind in op de zware gravelbike 30 rijden, dat vergt wat van me! Kracht, energie en moeite. Ik ben er echt wel ‘af’ van.
Geen wattage op deze fiets, dus ook geen gezeur daarmee. We fietsen rustig terug, want ik moet nog een half uur uitfietsen. Dat halen we niet helemaal, maar ik vind de 55km mooi en 130minuten ook. Voor de gravelfiets is 25 gemiddeld echt supergoed wat mij betreft. Vincent had nog 7%
En daarna hardlopen. Helemaal droog gebleven, echt precies tussen 2 buien in! Ik zag een buurman in het park die zei: ‘net voor de bui binnen’ en jawel: precies! Zelfs een beetje zon in ronde 3! Ja, weer de ‘saaie’ rondjes. Ik dacht er 4 te doen, en dat is zo anders dan 16km! Het werden er bijna 5… eerst 10’ z1: heerlijk! Dan 45’ z2: haalde ik maar net. Hartslag bleef maar laag (vaak na een nacht slecht slapen), maar toch wel elk blok op gevoel en tempo flink harder. Ik liep de eerste ronde door.
Toen was de koptelefoon leeg. Geen muziek meer. Ik moest opeens toch de bosjes in. Diarree en opluchting. Net op tijd klaar. Koptelefoon afgegeven thuis om te laden. Ronde 3 en dan een hoger tempo. Viel niet mee. Helemaal niet. Hartslag bleef ver achter. Zag op tegen z4.
In laatste ronde weer een slok water, koptelefoon aanpakken en weer door. Koptelefoon was op de brug alweer leeg. Z4: 10 lange minuten concentratie op hardlopen. Pfoe. Viel absoluut niet mee! Maar tempo wel redelijk. Lage hartslag bleef.
Dan uitlopen 15’ door het park. Na 17km begon de training: de lunch was ‘op’ en 2 slokken water waren niet genoeg. Gister wel veel (teveel) gegeten. Dus dat is trekken, moeilijk, het tempo verlaagt en het inschattingsvermogen ook. 2 keer het park rond ploeteren. Echt zwaar dan. Daar moet ik nog iets op verzinnen qua eten. 18,5km in de trainingstijd. Had ik me toch vergist met een verwachting van 16km! 19km voor de deur met een op en neertje volgemaakt. De eerste druppels vielen net. Voor mij een heel mooi tempo: ik ben nou eenmaal niet zo snel als KH, AR en KD. Voor mij is een uit-thuistijd van 5:58 echt prima.
Jammer dat ik de HM niet kom volmaken: deels door het gebrek aan energie en deels omdat anders thuis niemand opruimt, eten maakt of gelletjes ophaalt. Zou dat bij die supersnelle meiden ook zo zijn, of kunnen die op de bank gaan zitten? In elk geval hebben ze daar veel meer tijd voor over! Het is ook raar dat er meiden zijn die Roth doen vandaag met heel, heel veel minder training.
7 juli – Wandeling en zwemmending
De pauze werd steeds verschoven, kwartiertje eerder aan de telefoon, half uurtje langer blijven en ik had trek! Was er te weinig brood. Maar om half 3 toch eerst eten, dan maar pap. Toen nam ik ook de tijd om met Rob via een ommetje naar de AH te gaan. Waaide hard. Maar wel even fijn. Iedereen gaat maar eerder weg, doet maar en ik zit elke dag tot 5 uur. De middag was ook ticket na ticket en telefoontjes en het ging maar door. Tot kwart over 5. Toen wilde ik de wandeling afmaken en de stappen halen. Kon ik tegelijk DuoLingoen. Ik ben moe. Van het drukkende weer. En van de rommel. Al ruimt Rob het weer op. Maar er ligt nog was, de overkapping is een bende en er zijn nog tig kleine klusjes. Terwijl iedereen klaagt, feest, zielig is en zijn sores wel moet laten horen, maar niet wil delen, eten wij weer laat. Heb ik weer trek, maar nu eet ik lekker de rijst.
Hier droomde ik al van: zwemmen. Kan iemand me wakker maken?! 10 jaar geleden was zwemmen synoniem aan verdrinken en nu wil ik het liefst oefenen en oefenen. Diep insteken en peddelen en water om je heen voelen. Ongekend voor mij. Buiten zwemmen stond op het schema, maar dat werd m niet. Ik ging naar de Vrijbuiter in Almere buiten. Een bad van 20/21 meter. Warm water. Een ‘snelle’ baan voor de mensen die 4 baantjes schoolslag achter elkaar doen. En dan ik. Brilletje op en ontwijken er als oefening bij nemen. Het mantra: DIEP insteken/HOOG elleboog/PEDDEL. Eerst dat diep en kijken naar die handen. En dat baan na baan na baan. Het water is wárm. Dat maakt het loei-vermoeiend!!! Diep, diep, diep. Dat eerst. Tot ik het echt zat ben. Dan diep en knikken met die arm. Een peddel maken. Mijn elleboog omhoog. Dat vind ik het allermoeilijkste stukje. By far. Als ik een hele stoet schoolslagers moet ontwijken, gaat dat het eerst mis. En het is best druk geworden! Maar ik raak niemand. Best wonderlijk met het beslagen brilletje. Tempo boeit me niks. In blok 3 probeer ik het kommetje met de hand en uitdrukken, maar dat is nog iets teveel. Ik word ook moe na 40 minuten. Door de voortdurende concentratie en het warme water. En dan dus terug naar de basis. Diep insteken en elleboog hoog. Pfoe joh, ik word er moe van. Ik moet even stoppen omdat mijn hartslagband afzakt. 1 keer raak ik heel even iemand aan, verder manoeuvreer ik me overal voortdurend tussendoor. TK kan trots op me zijn! In het laatste blok ben ik flink moe en ga ik echt terug naar de basis met diep insteken en langzamer zwemmen. Lang uitdrijven is echt nog niet aan de orde. Rust is er ook nog niet. Maar ik weet zeker dat ik op termijn het zwemmen onder de knie krijg! Hoeft niet snel, maar wat zou het gaaf zijn als ik me echt goed genoeg zou voelen in het water! Ik voelde me vandaag in elk geval lekker en vol vertrouwen. Geen idee of afstand en tempo kloppen, maar who cares?! Ik deed mijn eigen beste best!
8 juli – duurrit in ierse omstandigheden: bewolkt, wind, nat wegdek en koek en zwemmen in baan 6!
Op de racefiets, want we moeten goede vrienden worden. Geen idee van route. In de stress want door de omstandigheden moesten we ineens de certificaten halen in Harderwijk. En ik moest naar de tandarts. Dus dan is de fietstijd opeens beperkt! Eerst maar de ovp rond.
Maar op de Knardijk ging het nog lekker, dus die even doorgereden. Ik had kaakjes bij me! Die heb ik lekker opgepeuzeld bij de beverburcht. Helemaal mijn ding: stoppen, lekker kraken en water drinken.
Helaas hield het koptelefoontje er mee op, die van mezelf was al leeg, deze was geleend. Door naar Zeewolde viel me ook nog alles mee qua tempo. Het was zwaar bewolkt en lekker dreigend. Na de RCN het bos in en daardoor ook geen wind. Nieuw pad! Ik genoot erg van de rust en dat ik lekker bleef fietsen en niks hoefde. Dan door het Horsterwold. Prachtig! Dicht bos, niemand gezien op 1 rund na. Geweldig.
Zag nog wel de aanwijzingen voor de halve marathon staan. Ik kreeg van Rob en V een sms-je of ze moesten halen. Maar in had het nog droog en ik genoot! Dan vanaf de fleditheweg bekend terug. Tegen de wind in, dat wist ik. De grote trap nog.
Hek openmaken en das pas lastig overlopen met fietsschoenen! Ik appte dat ik nog droog was, maar voor ik de vaart over was, voelde ik de druppels en werd ik nat. Cur basti. Niet veel, maar wel nat. Op de grote trap was het voorbij. Ik nam een hoge cadans en deed niet enorm mijn best.
Tempo kan me niet schelen. Ook L is trager als ze niet achter haar lief kan schuilen tegen de wind in. De weg was wel heel, heel erg nat. Beetje engig, maar net als de regen: een hele goeie oefening voor het Ierse weer! Ik moest langs koeien. En de Vogelweg oversteken. Daar droogde het pad alweer op. Het werd na 66km zwaar. Moe, ietwat hongerig, verveling, eindeloosheid, tegenwind. Na 66km pas! En dan is het nog even afzien langs andere koetjes en op de ibisweg viel het weer wat mee. Ik wilde de stad door en 75km halen. Het ging net. Ik was weer droog. En dan moet er gelijk weer veel.
ik moet en wil oefenen! Geen zwemmen op het schema, dus ik heb alle ruimte. Vincent gaat en ik ga mee. Vincent zegt me dat hij alleen is in baan 6. Daar zit ik dus niemand in de weg! Ik bedoel: Vincents tempo is zo anders en ik hoef alleen maar te proberen. Eerst diep insteken. De hele tijd denken. En doen. Slag na slag. Me nog niet druk maken over de rest, alleen het diep insteken automatiseren. Dat kost tijd! Vincent doet de training, ik oefen en oefen. Ik ga ook gewoon door, pauze niet zo boeiend. Als Vincent stopt, kan ik ook even. Ik raak van de kook als trainer RD een foto maakt, zoals ik had gevraagd. Dan moet ik het weer oppakken.
En opeens gaat de linkerarm meedoen: goed knikken en krachtig doorhalen. Ik adem nu 1 op 2. Voor de veiligheid. Kan misschien minder, maar de slag is nu wat langer. Nog niet lang en rustig genoeg. Vincent en baan 5 gaan steeds harder. Ik heb 1 tempo: laag, knik, duw. En opeens gaat dat een hele hoop banen superheerlijk! Aha! De slag te pakken: letterlijk. Wel vermoeiend. Maar nu komt dat gevoel dat tijd stilstaat in het water. De flow. Ik wacht even, en als de anderen sprinten, pak ik mijn eigen kleine krachtige slag weer op. Laag, knik, duw. En dan hoog insteken ook, dan kom ik laag uit. Afstand en tempo is oninteressant. Tot slot moeten ze 200m z1 doen en ik ga rustig zo goed mogelijk de slag maken. En dan komt een verrassing: ik zwem naast de man in baan 5! Net zo zone 1 qua gevoel en rust en niet gewoon even, maar 150 lang. Keren duurt iets langer bij mij, maar dan zwem ik er binnen 8m weer bij. Het tempo is ook hetzelfde als gister, maar er mag nog wel meer rust in. Het zijn nu nog steeds 20/21 slagen per baan. Oefenen gaat lonen. En zwemmen wordt er weer leuker van. (Ook horen dat de frysman van 2019 qua zwemmen nog heftiger was dan deze editie).
9 juli Crisis in Hilversum
De schoonouders. Mijn schoonmoeder in het ziekenhuis. Gevallen. Om kwart voor 5 heb ik alles laten vallen en ben met Rob naar Hilversum gegaan. Robs vader kan moeilijk zelfstandig en hoort slecht. Op en neer lopen tussen de SEH en hun huis wat gelukkig dichtbij is. En naar de winkel. Iets eten om 9 uur. Onrust. Wachten. Spoedeisende hulp: ik wil er zo níét zijn! Geen half uurtje hollen, maar proberen een half uur te wandelen. Weer een bewijs dat oud worden niet leuk of makkelijk is.
10 juli – Wellerwaard Kwart Triatlon
Twas m nie. Het voelde niet leuk. Dat zat in mijn hoofd. Niet in mijn lijf. Werken in de ochtend, ‘s middags naar het ziekenhuis. Dat legt al veel druk aan alle kanten. En morgen ‘vakantie’ en Vincents wedstrijd. Dit paste er eigenlijk niet tussen. En dan door naar Emmeloord voor een triatlon, georganiseerd door mijn trainster. Ik ben de enige vrouw op de kwart triatlon, de rest doet een achtste. Echt druk is het sowieso niet. Ik denk dat iedereen was teruggekrabbeld naar een achtste, maar ik niet. Ik moest als eerste starten met zwemmen, want ik ga ook de allerlangzaamste zijn. Het is een druppelstart met de tijd. Ik ben dus de enige met een echte tijd! En ik ga een podium halen ook, als ik finish.
Ik start gelijk om 7 uur en heb het prima qua zwemmen. Maar ik zie niet zo goed waar ik heen moet. Er zijn ook andere zwemmers. Ik zwem fijn voor mijn doen. We moeten twee rondjes en ik zwem naar de steiger en door. Kleine boeitjes. Zon tegen. Niemand om te volgen. Beslagen brilletje. Open water zwemmen is anders dan in het zwembad.
Al snel enorm aan het balen van het slecht navigeren bij het zwemmen. Verder ging het wel lekker. Ik hoorde van Vincent: te weinig na de tweede ronde. En dus zwom ik wat extra. Bijna 900m. Voelt als valsspelen en DSQ. En dat is niks voor mij, maar niets meer aan te doen.
Wissel niet lekker. Schoenen goor met gras. En ik was al niet blij. Er was ook nul aandacht voor mij, want de rest was zelf bezig met starten. Nou is dat overigens de hele tijd zo geweest. Alleen Rob en Vincent waren er voor mij.
Fietsen. Ik nam het fietspad en hoppa- ingehaald over de weg. Heb ik daarna ook gedaan, die weg. Ik werd alleen maar ingehaald en verder zag ik niets of niemand. Saai. Mega saai. Rechte wegen. En dat vier eindeloze keren. Ik vond er geen klap aan. Geen moment.
Niet de blaffende hond, de geurende meisjes, de schaduw. Niks was leuk. Ik genoot er niet van. Ging te zacht. Klokkie rond gelijk per ronde. Het voelde absoluut niet goed genoeg. Van geen kant. Misschien moet ik maar weggaan bij t3s, want ik ben het niet echt waardig zo. Kom het niet ombuigen naar ‘ik doe het tenminste’. 1 fruit gellie en flinke slokken water. Een beetje leuk: vincents belletje en even een 🖕🏼 opsteken en afreageren. Liggend langsfietsen. Ik was wel blij als ik Rob zag.
Natuurlijk was het fietsen dan weer langer, want dat kan iedereen op hoge snelheid. De mannen hebben me zelfs 2 keer ingehaald. Erg demotiverend. Niemand gezien ook van de achtste triatlon en die deden toch ook 2 rondjes.
Even gemopperd in de wissel. Dit ouwtje moest zitten voor de sokken. Rugzakje mee voor de zekerheid.
En dan gaan lopen. Meteen ingehaald. Die mensen doen een achtste. Ik doe mijn beste best en toch is het niets blijkbaar. Ik zag op tegen 3 (van de 4) rondjes alleen lopen. Enorm. Ik kan thuis ook alleen lopen. Dat is hetzelfde als dit.
Langs de golfbaan. Schapen. Berg. Zon. En de deelnemers die al weg gaan. Ik trok het echt niet. Dat eenzame tegen mezelf om niks. Die benen trokken zich er niks van aan. Gelukkig. Die liepen op een voor mij onmogelijk hard tempo door. Voor de rest een trainingstempootje, maar ik bleef onder de 5:30.
Ik riep tegen Vincent op de helft (het waren vier rondjes) dat ik het niet trok en of hij misschien mee kon, maar het laatste rondje deed ik toch maar weer alleen. Leuk: de lammetjes. Even op Valentia Island, maar niet lang genoeg. Al snel was de eenzame verveling en het sterke gevoel niet goed genoeg te zijn weer terug. Ook leuk: Rob haalt de auto en ik zie hem eventjes. Dat vond ik erg fijn. Was ik even niet alleen!
Mooi licht. Het ging maar door in het tempo 5:30+. Ik snapte het niet. Ik vroeg voor de laatste ronde de totaaltijd en wilde best een sub 2:45 halen. Dat laatste rondje liep ik maar door omdat ik dan eerder klaar zou zijn. Liep er iemand voor me! en die liep door! Kon ik niet eens laatste zijn!!! Daar had ik zo op geteld: eerste vertrekken en laatste worden, maar deze meneer was blijkbaar ook geen superfietser. Het waren geen 10 volle kilometers voor het hardlopen. Maar wel blij met sub2:40.
Niks nergens last van, alleen niet blij.
Als je de enige bent ben je eerste. Snel afhandelen met die hap. We moeten nog naar huis. Inpakken voor morgen. En schoonpa helpen die het even kwijt was.
Een kwart triatlon op een donderdagavondje. Voor de mensen om mij heen blijkbaar doodnormaal. Ik vind het niet gewoon, maar ik ben er ook niet blij om dat ik het kan.
Belachelijk veel foto’s voor iemand die totaal niet opvalt op zo’n topavond voor anderen.
11 juli – Wandelen in Saarburg
Eerst het beste nieuws: IK VOEL HELEMAAL NIKS VAN EEN KWART TRIATLON (die net boven mijn tempo lag eigenlijk) En dan toch wandelen in plaats van hardlopen wat op het schema staat of er stond fietsen eigenlijk zelfs, want meer zit er echt niet in! Om 8 uur uit bed gesprongen om spullen in te pakken. Om 11 uur naar het ziekenhuis, naar schoonpa. Om 1 uur gaan rijden en onderweg bij mijn ouwelui langs. File, ver rijden en om 8 uur pas in het vakantiehuisje. Eerst eten en uitpakken. En dan nog even wandelen en van het uitzicht genieten. Het is te vroeg donker voor fietsen of hardlopen meteen na het eten.
Het voelt totaal nog niet als vakantie.
12 juli – Jog & Enjoy op weg naar broodjes, wandelen rondom Ironman Luxemburg en fietsen
Gewoon lekker joggen. Dan maar nuchter… op een glas water en vitamines is prima. Het is nog rustig overal. En al mooi en best warm. Geweldig dat er stukken onverhard zijn en nog veel geweldiger dat ik tussen de wijnvelden loop!!
Een hele lange trap af. Ik neem veel foto’s en pauzes ook gewoon. Erg leuk. Ik geniet er gewoon van.
Naar beneden is wel aardig, maar trapjes af levert weinig op. En dan weer op de weg en omhoog. Zweten. Vooral de eerste lange bocht is fors omhoog! Maar heerlijk. Lekkere uitdaging.
Ik zie toch de route en niet mijn tempo. Het bos weer in omhoog. Dat ruikt ook nog eens lekker! Ik kom bezweet bij de winkel. Haal melk en boter en broodjes. 4km en daar deed ik een half uur over! Kan me niet schelen. Stappen al gehaald, half uur bewegen in the pocket en lekkere warme broodjes; wat wil je nog meer? Een prima douche erbij en het voelt zomaar een beetje als vakantie.
We gaan naar Remich. En ik weet waar we zaten voor de zonsverduistering. Heel veel jaar geleden. Smalle, bochtige wegen. Parkeren in Duitsland.
We wandelen met fiets en spullen de brug over en de stad door naar de Ironman tent. Ik heb alle gewone spullen en veel drinken bij me. Ik ga met Vincent registreren en door de Ironman merchandising. Het is erg erg benauwd in de tent. Buiten spullen doen en kletsen met mensen. Het is flink vol.
Dan naar de briefing in weer zo’n stikheet benauwde tent. Ik luister met Vincent mee, tot ik een bericht zie van de familie van Rob en dan ben ik weer bezig met de oudjes en het ziekenhuis en is de vakantiestemming weer foetsie. Ik drink wel netjes veel water. En eet de bolletjes. Vincent checkt in en ik bel de familie. Het is die constante stroom van dingen die nooit voor rust zorgt. Appje naar deze en gene om succes te wensen, te informeren, bij te blijven. En de drukte vind ik ook niet zo. Ik heb een DeBoercap, maar dat het zicht dan kleiner is past mij maar gedeeltelijk. We gaan terug naar het huisje en we wandelen weer naar Duitsland. Nu is de parkeerplaats afgeladen vol. En dan nog naar de winkel en bedenken wat we mee moeten nemen. In het huisje ploffen de mannen op de bank, vermoeid. Maar ik moet nog sporten, nog fietsen! Ik las vanmorgen van een vrouw met een werkende en sportende man die zichzelf knap vind dat ze 7/8 uur sport (in werkelijkheid overdrijft ze alles enorm) en voor kinderen/honden zorgt. Ze heeft geen 24 uur baan voor een baas. Ik hoop voor d’r dat de kinderen haar atletenbestaan niet volgen, want dan heeft ze pas echt handen te kort! Ik verzamel mijn zooi en ga snel fietsen.
Er stond 2,5 uur met blokken, maar dat is allebei volkomen onhaalbaar. Lekker oefenen met de racefiets in de heuvels: meer is het niet. Ik krijg vaak de neiging links te gaan fietsen! Ik start op de camping, waar ik mensen moet ontwijken en mijn remmen lekker laat toeteren. Dan ben ik ‘out in the open’ en raas omlaag. Even wennen! En omhoog. Ook wennen 😏 ik maak een foto, want wat zijn die vlaktes mooi!
En dan weer hard omlaag. Ik heb de route op het horloge, want het fietscomputertje is echt kaduuk met z’n GPS. Heb ik maar thuis gelaten. De wegen zijn superrustig. Ik kom op een wat grotere tweebaansweg en ga door het bos. Lekker koel. Ik zou wel foto’s willen blijven maken! Daarna tussen de velden door. Alles ademt ‘vakantie’ en buitenland.
En dan langs de Jacobuskirche. Daarna in een dorpje gaat het omhoog. Oei. Schakelen. Gaat niet snel genoeg. Te hoge versnelling. Moet afstappen. In een opritje afschakelen en dan klim ik naar boven. Leuk! Een Ferrari haalt me in, ik hoorde wel zoiets, maar ik luister anders dan Vincent en he, ik trap omhoog! Weer een dorpje door en verder omhoog. Dat vind ik wel leuk. Boven is het uitzicht geweldig en stop ik voor een paar foto’s.
Dan weer naar beneden tot een dorpje waar we ook gereden hebben. Ik kijk naar de kaart, want ik wil wat extra rijden. 30km, maar mijn route is maar 20. Ik vlieg naar beneden naar Saarburg! Gaat dat even lekker. Het bos door en ik hou de auto achter me. In Saarburg ga ik even verkeerd. Terug door de stad. Het is er intussen stil. Dan bedenk ik dat langs de rivier fietsen slim is. Lekker vlak. Oversteken via de brug en de volgende brug terug.
Foto van slot en dan genieten++. Fijn pad, mooie uitzichten, een trein, wijnvelden, water. Prachtig echt. Alleen de volgende brug is een soort sluis en de brug op is te steil. Wandel ik toch. Niemand die t ziet!
Dan door Biebelhausen. Aan de andere kant terug. Iets minder mooi en fijn, maar nog altijd gaaf en vlak. Ik kom weer in Saarburg bij de tunnel.
Ik weet dat ik nog tig haarspeldbochten na de Lidl omhoog moet. Dezelfde fout met te laat schakelen. Vind een stukje vlak waterwerk en schakel terug en dan naar boven buffelen en zweten. Die eerste lange bocht weer die vanmorgen bij lopen ook al zwaar was!
Even rusten op de hoek en dan verder omhoog. Het is best rustig met auto’s. Ik kan het wel als ik het ritme heb en foto’s mag maken. Afleiding he. En dan op het park 30 volmaken. Niet snel, niet compleet, maar wat een leuke en mooie en goeie training.
En een afsluitende wandeling. Met Vincent over het park. Even het huisje wat mijn oom en tante elk jaar huren zoeken. En de zon onder zien gaan. Mijn benen doen alles gewoon maar. Eigenlijk best knap! Maar ik vind het erg normaal.
13 juli – Ironman Luxemburg 70 support wandeling en daarna nog hardlopen met een stoeltjeslift er in verwerkt!
Vroeg op, weinig slapen: slaapbadge verknalt in nacht 7. Door naar Remich. Vond het spannend. Met Vincent naar de wisselzone lopen. In alle vroegte. Mooi op de rivier. Alles goed in de wisselzone. Opgelucht. Dan de pre-race stress. Wetsuit aan en verder lopen. Naast het water mijn zwemmer alsnog missen. Even een broodje ontbijten. Hem op de fiets zien. Dan een soort rust. Ik wil de wandeling afmaken. Op en neer naar een dichte McDonalds en langs de kerk wier klokken luiden.
We gaan even zitten en volgen Vincents tijden. Spannend hoor: de fiets en hij moeten het blijven doen. Net voor hij binnen komt, valt er iemand. 2:45 over het fietsen. Maar hij kijkt niet blij. De wisselzone uit en hij heeft handschoentjes aan en geeft die aan Rob. Het bloedhete loopparkoers. Arme knul. Begint voortvarend, maar vervalt al snel. Dixi blijkt achteraf. Na 1 ronde al moeilijk. ‘Het is op’, roept hij. Net als mijn telefoon zowat. Voor ons ook bloedheet intussen. En spannend. Je wil zo graag dat het goed en makkelijk gaat! Even met mevr S gepraat. En tellen. In ronde 2 vraagt hij of ik mee loop. Hij is zo leeg en dat is wat ik meer dan wie ook begrijp! Maar hij moet nog zo ver. Rugzak aan Rob en een meeloopplek zoeken. En dan wachten. Met tien procent accu op de kaart staren.
Ik ren even mee en zeg m de tijd los te laten. Slecht dat ik hem in mijn lange broek kan bijhouden, al is het kort en zeg ik van niet. Wat is het ook ontzettend warm! Ik steek over en support hem nog een keer. Die angstige vraag ‘hoeveel rondjes moet ik’ zegt veel: hij zit tot het gaatje. Aftellen naar de finish. De gedroomde 5 uur voorbij. Maar finishen telt. Hij lacht nog op het einde en finisht in 5:20. Dan begint voor ons het lange wachten als hij in de atleten area is. Het is intussen echt stikheet zonder schaduw. fiets halen, naar de parkeerplaats. Moeilijk voor hem om om te buigen naar blij-met-finish want de tijd valt tegen. ‘Doe mij maar wind’ zegt ie. Wandelbadge van t weekend gehaald, gestopt op 5km.
na zo’n lange supporterdag opruimen en dan nog gaan lopen terwijl het bloedheet is: je moet het maar ‘willen’. Ik moet het en doe het. Op hoop van zegen. Als ik de laatste lift omhoog maar haal! Ik heb een route, maar die stokt binnen 2km. Het park weer door de andere kant op. Wat ik een beetje ken.
Het is echt stikheet. Ik kan er tegen, maar ben blij niet omhoog te hoeven. Hopelijk. Tussen de wijnvelden. Het zindert.
Onverhard omlaag doet pijn aan mijn bovenbenen zeg! Ik kijk even of ik om kan lopen. Het lijkt van wel. Maar hoe ver is het dan nog Saarburg door? Slechts 2km! Over de ‘grotere’ weg, maar gelukkig is het zondag-stil. Op de rotonde weer kijken.
Ik moet 45-65 minuten lopen. En ik ben er al te snel en de laatste lift gaat pas over een half uur (maar die moet ik halen!). Even sightsee-en door het dorp. Langs de kerk met mooi uitzicht, over de klinkertjes en warempel er is een waterval! Leuk! 😻
en volle terrassen die niet geschikt zijn voor deze bezweette hardloper. Drukke straat met ijs-vreters. En dan ben ik al bij de sesselbaan. Kwartier over, maar die moet ik nog wel vol lopen. Straat in. Maar ik durf niet helemaal rond. Dus terug. De lift in. ‘Oben erzahlen, zetse sich’ en dan ga ik al! Eng!
1 klein balkje en mijn spullen. Ik maak foto’s en kijk. Het ziet er bijzonder uit. Ik zie de Shelby voor Vincent en de mensen zwaaien terug! Prachtfoto. Al zeg ik het zelf. Boven betalen. Ik ben bezweet joh! Ik loop nog langs het park tot 8km en 50 minuten. Was weer een bijzonder tochtje zo!
Ik doe het allemaal maar. Echt, ik doe reuze mijn best voor een 50 jarige met haaruitval. En dan is de snackbar pas om 8 uur open. Na zo’n dag ook nog eens laat eten… het valt niet goed. Dan voel ik me oud, moe, dom. Mijn bovenbenen doen pijn.
Alle eer is voor Vincent, maar ik wil de eresupporter zijn met mijn 28K stappen!
14 juli – een beetje uitfietsen in Almere
een eindeloze sjachereinige lange dag. Het regende toen ik wakker werd. Wél redelijk geslapen, maar het overvolle weekend heeft tekens nagelaten: pijntjes overal. Vannacht kramp gehad en spasmes. Linkerknie, rechterenkel, buikpijn, darmen doen zeer. Inpakken, niks weten van het ziekenhuis, een lange reisdag. Op en neer lopen met afval, voor broodjes en met spullen. Het is alweer droog. Ik vind het lastig dat we weer moeten gaan zorgen. Mijn ouders slaan we over, want we rijden er niet langs. Rob blijft maar rijden. Geen pauze, geen eten. Alleen snaaien. Dat is niks voor mij. Bij Venlo vraag ik of ze iets weet, maar dat snapt ze niet. Ze mag op ons wachten, maar geen anderhalf uur. Wij rijden van file naar file. Als ze met de taxi thuis is, kunnen we even stoppen. Het is benauwd en zo voel ik me ook. Boos, benauwd.
In Hilversum is ze zwalkend alweer bezig. Ik neem snel alles over en dan zijn we streng. Naar de winkel, vuilnis wegbrengen, de was meenemen. En dan naar huis en toch maar weer patat halen. Alles opruimen en wassen. Ik wil even een half uurtje naar buiten. Fietsen. Met Vincent op Robs fiets. Er zit geen kracht in de benen. Na Hoorn ging het nog beter! Maar ik heb nog geen tijd gehad om mijn fietsen schoon te maken of de blog bij te werken!
Ik zie ontzettend op tegen de trainingslast de komende weken. Vooral het fietsen drukt erg zwaar, want voor mij is 140 en 160km gewoon een hele lange dag. Geen idee hoe ik dat kan combineren met werk en zorgtaken. Ik heb het idee dat andere mensen lang niet zoveel hoeven te trainen. ik hoef in Ierland me niet met de wereldtop te meten, ik ga gewoon een dagje sporten en langs de bakker en stoppen en kletsen op de heuvel. 15 uur is prima: 2 uur zwemmen, 7,5 uur fietsen en 5,5 uur voor de marathon. Morgen maar de langste training oppakken en hopen dat het weer goed blijft. Snelheid is niet de key, ik moet gewoon een enorm uithoudingsvermogen hebben.
15 juli – Duurrit op de racefiets en rondjes Oostvaardersplassen plus een koppelloopje en weer oefenen met zwemmen
Niemand mag denken: ‘zie je wel, je kan het’. Want dit was weer een anke-actie! Ik bedacht het mezelf maar weer zo gemakkelijk mogelijk te maken: overbekende rondjes om de Oostvaardersplassen. Afbreken kan dan als het niet gaat. Thuis stoppen na ronde 1 om te lunchen (half uurtje) met tostibroodjes en chocopasta. Dan s middags weer twee rondes en langs huis om water bij te tanken en koekjes te eten. Toen was er nog tijd voor het laatste rondje ook. Het tempo ging wel lekker wind mee en wind tegen had ik variatiemogelijkheden bedacht. Eerst een grote ronde over de ibisweg en de brug.
Ik had het bos al genomen. Vanaf brugje aan onze kant, oostvaardersdijk en knardijk tot kruising was elke keer hetzelfde: vet wind mee. En zelfs dat wisselde van uur tot uur. In ronde 1: Tractor kwam me tegen en ik moest plassen. Net op tijd klaar.
Telkens door Kotterbos. In ronde 2 de trekweg. Minst leuk.
Weer een enorme plas midden op de brug haha. Zie je op de foto achter me. Maar toen was de blaas leeg en de pijn in knie weg. En anders gereden na kotterbos ipv langs huis. Ronde 3 over het fietspad binnen de vaart. Niet gestopt onderweg.
In de rust dus tucjes, cola en vet poepen.
Ronde 4 zo kort mogelijk, oostvaardersveld en kotterbos kort. 145 vond ik leuk. Mooi tempo toch? Met een uur pauze.
Alles deed me pijn bij het opstaan vanmorgen, dus of het slim was om te gaan sporten was een vraag. Maar gaandeweg, na een paar keer toileteren trok de knie weer bij en ging het.
Dus: ja het kan. Maar Ierland gaat ook pauze en eet-momenten bevatten. Met broodjes en koekjes.
Dit was echt een training voor het uithoudingsvermogen. Muziekje op en volhouden.
De nog grotere vraag was of dít zou gaan met een pijnlijke linkerknie, rechterenkel, krampen, warmte. Een stukje hardlopen koppelen. Voorzichtig de straat uit, maar het lukt. Het gaat zelfs steeds beter! De pijntjes nemen af.
Ik loop gewoon onverhard en stukjes van het gewone rondje. Het is matig warm. Het blijft gewoon lukken. En het zijn maar 5km, al is het met dit tempo iets meer in een half uurtje. Eerste 3km steeds sneller en daarna weer rustiger. Het is wat het is en het ging zo dit ging. Training. Volhouden. En daarna chocomelk en cola drinken en chocolade eten.
Oefenen oefenen oefenen. Diep diep diep. 400m inzwemmen. En maar oefenen. Vooral dat diep. Duur. 300z1-100z2-200z1-100z2-100z1-100z2. Ik deed de eerste 100z2 voorop, maar tr vond het blijkbaar niet goed geneog, dus die ging verder voorop. Hoefde ik niet te tellen. Ik vond het best. Deed gewoon mee de lange afstanden. Oefenen oefenen oefenen. Toen ik aan het kommetje dacht ging het wel makkelijk hard. En daarna maar eens voorzichtig minder slagen gedaan. Maar dat is lastig. Na 40min merkbaar moe. En dan begint het trainen pas echt! Wordt het rustiger van. Ik kwam iemand in de baan tegen die Luxemburg ook had gedaan zondag! Sloegen we lekker 50m over en kwam ik op een mooie 2500m uit.
Ik ging mee omdat Vincent toch ging. En zo doet deze oldie weer alles. Terwijl ze dat eigenlijk niet kan.
