1 augustus – Binnen fietsen (na een dag extra werken) en een kort koppelloopje
Ik heb vandaag gewerkt, zodat ik volgende week meer ruimte heb voor het sporten. En vandaag was regenachtig en qua werk leerzaam (de jaarovergangen zijn nu echt gestart) na het eten en opruimen toch maar binnen op de fiets gestapt. Weet je wat ik gedaan heb? De zwift gecalibreerd! Nu blijft Garmin helemaal achter, maar die heb ik voor de training aan staan. Ik wil er zoveel mogelijk binnen blijven, binnen de hartslagzones van de training. Eerst 10’ z1. Dat is al aanpoten! Maar het went en ik ben er toe bereid.
30 minuten z2. Gaat me goed af. Daarna 1 minuut hoge cadans z4. Tja, die zone haal ik niet, maar ik trap me gek op een versnelling die de fiets (ook) doet rammelen en die we allebei net redden! 😛 en dat zes keer. Tussendoor ook doorgaan en niet stilvallen en wat cola drinken. Het tempo zit er lekker in!
Voor mij is 30 binnen het uur tóp! En ik word ook niet door iedereen ingehaald. Dat voelt beter. Misschien toch vaker kalibreren dan maar. En ik ben in Frankrijk op mijn eigen manier. Ik heb het ook bloedjewarm! De zon schijnt weer.
En ik die 6x mijn stinkende best! Ik heb de route al eerder af dan de training. Ik droom er van om 50km te halen en Vincent is toch nog lang niet thuis. Na 10 minuten uitpuffen waarbij ik de zone maar moeizaam haal, moet ik nog 6x 20” op hoge cadans hard. Eigenlijk ook staan, maar dat durf ik niet, zeker niet op deze fiets! Ik ga helemaal los (maar niet in z4) en -eerlijk- ik vind het nog leuk ook!
Niet makkelijk, mijn benen voelen dit echt wel! Ik probeer zelfs (met beleid) nog aardig wat PRs neer te zetten op sprintjes (met succes). En dan nog 10 minuten uitfietsen tot 1:38. Ik had nooit gedacht de tijd vol te maken, maar nu trap ik de 50km vol! En dat vind ik goed van mezelf. Het geeft me meer energie dan alle koekjes opeten (heb ik ook geprobeerd vandaag).
Zo heb ik in Frankrijk op mijn eigen manier de hoogtemetertjes gemaakt! Volgens Garmin reed ik 26,5. Nou éch nie!! 79% uitvoeringsscore maakt me blij! Ik kan het dus toch wel: me inspannen en Leuk Zwiften!
En dan ga ik nog even hardlopen. De grens opzoeken.
Nou ja, die benen doen het dan gewoon verder. Maar mijn hoofd even niet, die vergeet het horloge aan te zetten. Kom ik halverwege het park pas achter. Ik jog gewoon. Niks geks doen. Nou ja: verkeerde sokken, bolletjes van een struik in de schoenen, geen bh, nog de natte fietsbroek aan. En dan rekenen met de afstand om later te corrigeren. Het licht is wel erg mooi. En het lukt me! Maar na een km voel ik vermoeidheid en ik maak het rondje en de meting af.
Ik corrigeer het. Zodat ik 2km heb gelopen in ruim 14 minuten. Het tempo is matig, maar het voelt goed.
Ik heb de stappen gehaald!
Betere afsluiting van de dag zo.
2 augustus – Wandelen dan maar als het zwemmen niet door gaat.
Ik zou gaan zwemmen. Wat super uitkwam in verband met regenachtig weer (en ik ben van suiker ;-)) en bezoek van mijn ouders rond de lunch. (…) We hebben gezellig gekwebbeld en goed gegeten en mama probeert echt grip te krijgen en doet haar uiterste best, maar het herseninfarct (nu is het dat toch wel) heeft ook flinke gaten geslagen! En dan het berichtje dat het zwembad een storing heeft en er niet gezwommen kan worden. Daar kan ik dan slecht mee omgaan! Staat op mijn plan, dus ik wil en moet dan eigenlijk. Pa en ma gingen alweer bijtijds en ik was er ook moe van! Ik zat even te hangen en de regen was inmiddels gestopt, dus ik ging maar wandelen. Een flink stuk. Muziekje op. Route wel erg bekend, maar ach…
Het was droog, maar ook een soort benauwig. Ik heb een dik uur gewandeld en 5k stappen gehaald en de 5km badge en even buiten geweest. Het helpt me niet helemaal van de suffigheid af. Het lijkt een soort doelloosheid. Nog 4 weken. Ik heb de beloning geboekt: Terug naar Skellig!
Ik begin aan Stoelyoga via YouTube. En dan vandaag 5 minuutjes, morgen 10, overmorgen een kwartiertje enz. Dit is voor mij nog wat te kalmpjes aan, maar het helpt wel om tot rust te komen. Een beetje.
Ik heb overal kleine pijntjes. Hiel rechts. Ohnee, daarna weer links. Knie een beetje. En mijn vingers doen pijn: reumatische pijn. Een steek in mijn hoofd, oorpijntje. Tandpijn. Ik word weer zwaarder. Maar vooral moe. Dat diepe moe.
Eigenlijk niet echt iets dus 😉
Het hoort erbij.
3 augustus – hardloopblokjes, 3×10’z3/1’z4/3’rust met inlopen en uitlopen op het welbekende rondje, maar dan net anders!
eerst 30’ inlopen. Het gewone rondje tegen de richting in samen met Vincent. Moest er echt even in komen. Vincent babbelt. De brug op en neer voor hoogtemeters.
De hartslag is weer laag: 137 en dan sub 6:00 lopen. Het voelt goed. Door het park en dan loopt Vincent klok mee en ik nogmaals tegen de richting in. Door het bos. Daar beginnen 10’ z3. Z3 haal ik absoluut niet, de hrf blijft onder de 150, maar het tempo gaat wel omhoog! 5:30/5:35 ongeveer is top. Ik zweet. Best warm zo, maar niks te heet. Ik hou het tempo vast.
Zwaai naar Vincent en haal een vrouw in. 1 minuut z4 is m natuurlijk al helemaal niet, maar het tempo is sub5:30. En dan zelfs in de 3 minuten rust is het lastig de hrf boven 141 te houden! Ik loop achter langs de straat en begin aan blokje 2 versnellen. Thuis even wat water drinken.
Ik heb er 8,75km op zitten in 5:45 gemiddeld. Ik heb al gepoept voor ik ging hardlopen, maar we gingen een half uurtje na het ontbijt al. Ik loop het rondje nu ‘goed’: met de klok mee en zonder afsnijden of andere routes. Daar zit dan het derde blokje in en de hartslag stijgt wel iets, terwijl het tempo licht daalt. Het voelt iets zwaarder. Het linkerbeen trekt wat meer, de hiel rechts zeurt wat gevoelig. Ik wil de 15km vol maken voor de badge en de stappen en zo. Maar het wordt lastiger: de yoghurt zit wat hoog, beetje dorstig, route bedenken via het park.
Ik stop niet meer en loop door het park onverhard en dan verhard terug. Ik hou het laatste rondje intact en loop nog een keer door de straat achter ons. Dan wordt de aandrang groter en groter. Dat is verdomd lastig. Tempo iets lager en door het park terug. Ik sappel de laatste kilometer bij elkaar! Na 15,15 stop ik de watch en hardlopen en ik wandel naar huis, maar ik ben net te laat helaas. Dat is wel jammer. Maar het went ook een klein beetje.
Ik heb wat last van de beentjes, maar vooral dat ik ‘s middags eigenlijk meer zou willen doen qua sport en ik het moeilijk vind dat er niks hoeft. Zwemmen schrijf ik af. 🛋️ Ik doe nog wel 10 minuutjes buikspieroefeningen. Fijn! 5 minuutjes erbij ten opzichte van gister. En het is nog best leuk ook! Te doen, maar zeker voelbaar. Aardige Belgische m’neer. Niks nodig verder, dus dat is fijn!
4 augustus – Buiten zwemmen, buiten fietsen, binnen ‘stoelkracht’
Hahaha! Toen gingen er alleen maar hele snelle mensen mee om te zwemmen. Nou ja, daar hoor ik niet bij. Dat had ik al gezegd, maar dat het zo erg was… We moesten er op een andere plek in. Ik nam de slippers mee. KH kletst maar door. We gingen naar de punt zwemmen. En weg waren ze! Ik kwam er niet in. De slag lag te diep en het brilletje liep vol en ik lag te laag en zag niks. Helemaal niks. Heel in de verte de gele boei van MH. Voor mij was het een struggle. En dan moet ik bedenken dat het niet erg is dat ik niet zo geweldig ben. Ik app met een andere trainer die het snapt, die echt de mensen op waarde schat en niet op snelheid of prestatie. Daar dacht ik dan maar aan. En mijn eigen trainster denk dat het wel eens hormonen kunnen zijn die mijn hartslag beinvloeden! Dat ik daar niet aan heb gedacht. Ik vond het ver naar de punt. De neiging me te verontschuldigen voor mijn tempo is groot. niet nodig volgens hun, maar het voelt toch sneu! Vooral dat ik niks kan zien is echt ruk. Ik krijg de slag ook niet snel of makkelijk of rustig. het tempo is echt dramatisch! Dat ligt niet aan het water of golven of iets: het gaat gewoon niet. “in het zwembad gaat het wel”, zegt MH nog. Ja, nu even niet, stikerin. Maar ik doe het en ik zwem naar de verre boei en navigeer een beetje op het kasteel. Die hele zwembril werkt tegen met mijn ‘nieuwe’ slag en diep insteken. Ik kan ook alleen maar 1 op 2 ademen.
Weer een pauze en dan dirigeert KH ons naar de volgende boei en terug via de hoek naar de brug. Voor mij een tering-end! Niet dat ik het niet kan of doe, maar ze zijn ver uit zicht. Als ik al kramp krijg, dan ben ik net zo alleen als zonder hun. Volgende keer ga ik ook liever alleen hoor, want dit levert meer frustratie op. Ze wisten waar ze aan begonnen, maar het is toch niet leuk als zij al uren op de brug zitten te fiepen en ik daar ook eindelijk eens aan kom. Ik ga sowieso om het eiland heen. Alleen is ook goed, maar zij gaan ook. Na 2500m geef ik het op. Ik ga mijn eigen slag doen. Niks meer diep insteken of kommetjes maken, gewoon een beetje vooruit zien te komen en opzien tegen eruit moeten waar de zwaan zit. Ik maak de buitenkant van het brilletje schoon en dat helpt ook wat. Ik geniet van het uitzicht op de stad en dat ik daar eigenlijk nooit kom. Soms stop ik even om te kijken en ik krijg last van mijn vingers. Het gevoel trekt er dan uit. Ligt aan mijn slag, ik klem iets af. Maar dat liever dan het geploeter op niks, sorry TK. Ik ga gewoon heel kalm om het eiland heen en minutenlang zie ik echt niemand meer. Ik ben niet bang hoor, maar volgende keer ga ik echt liever alleen! Ik kan niet eens navigeren naar de naald toe, omdat ik zo weinig zie. Heel vervelend. Bril afdoen en kijken waar ik heen moet. kost veel tijd en moeite. Ik haal het ook en zij zijn al helemaal klaar, maar nog in het water. Ik maak 3800m vol. Het is extreem traag. Niet dat ik er moe van ben, maar de 2 uur in Ierland ga ik nodig hebben! Aan de andere kant: voor CAA Almere ging het ook ruk en toen viel de wedstrijd mee. En voor Ierland in 2023 ging het juist goed en viel de wedstrijd tegen. Ik app vanmiddag wel met TK, maar hij vraagt er zelf al naar. Ik heb een enorme snotneus hiervan en ook hoofdpijn. Allebei mijn handen zijn volledig gevoelloos. En ik kan wel denken dat ik niet snel genoeg ben, maar ik heb het gedaan! Dat is een mentale oefening.
We gaan naar Bataviastad. Dat kost me vele malen meer moeite dan sporten. Op de weg terug regent het en Vincent gaat binnen fietsen. Ikke niet. Trainen voor ierland moet ik buiten doen. De band kan opgepompt, muziekje mee, Tucjes mee voor onderweg. Door de stad heen en dan op de dijk wind mee. Het kan me eigenlijk ook niet schelen hoe hard of zacht het gaat. Ik had een paracetamol moeten nemen, want mijn hoofd doet zeer van het zwemmen. Ik heb een beetje tunnelvisie, maar ik let gewoon net iets beter op in de stad. Ik rij toch maar helemaal door tot de dijk. Daar regent het een beetje of is het opspattend water? De wind is heftig en als ik opzij kijk, waait mijn helm naar achter! Ik vind het wel grappig en spannend tegelijk.
Dadelijk wind mee. En nou, dat is te merken! Ik hou de cadans hoog en vlieg. Daar geniet ik dan maar van. Het gaat echt snel zeg. Straks moet ik weer terug, maar eerst dit.
Voorbij ons huis ga ik zelfs liggen en rijd ik ook 40. Straks bij de koekjes zal ik Vincent maar appen. Nu even snelheid sparen. Alle ruimte voor mezelf. Na een uur rij ik 28 gemiddeld. Ha! Dat worden er 60 vandaag! Na 40km de Knardijk op. Andere koek met heftige zijwind. Niet op het fietspad kunnen rijden. Een gastje op racefiets haalt me over de weg in. Mijn tempo valt niet eens zover terug. Als je hard gewend bent, gaat dat nog even door. En waar de bomen staan, valt het weer mee. Weer wat regen geloof ik en dat verpest mijn tucjes-moment. Dan ga ik niet stil staan. Ik fiets door het bos en reageer op Vincents Ride on met een duimpje. Ik fiets door. Zo fijn dat er verder niemand is! Maar ik begin me zorgen te maken dat de route te kort is, omdat ik te SNEL ben. Wonderlijk. Er zijn wel stukken dat het ietsje zwaarder is met wind tegen, maar ik erger me er niet aan. Ik heb wel honger.
Ik moet nog omrijden ook via het centrum! Om de tijd en de afstand te halen. Natuurlijk zit ik niet op 30+, maar ik verbaas mezelf. Ik maak 2 uur vol en ook nog eens 60+km. Ook niet moe van. Ik ben nu wel blij als ik het tempo zie! Beter dan zwemmen. Maar weet je: het zegt niks voor over een paar weken. Alleen dat ik doorzet, toch ga, nat kan worden, zonder eten kan verder en ik fysiek in orde ben. Pak ik de wind en Vincent de hoogtemeters binnen! Beetje onverwacht.
In het kader van elke dag 5 minuten erbij: opeens al een kwartier! Een krachtsoefening op de stoel. Het zag er simpel uit. Was een prima ding om te doen, want zo kwamen mijn armen los en mijn oude benen vinden dat opstaan en slingeren ook prima. Wel een beetje te laat begonnen qua tijd, zodat de avond dan opeens om is! En de sportdag ook.
5 augustus – 5x20km triatlon-inspanning 🤔 gewoon gefietst dus! Een koppelloopje met evenmin zin en weer wat krachttraining op z’n Amerikaans!
Géén Zin. Dit is m dan echt, die sportdag waarop je denkt: niet wéér. Geen zin om op te staan. Geen zin om op te stappen. Geen zin om weer te moeten trainen. Urenlang. Ik wil op de bank zitten en in bed liggen en mijn lijf wil helemaal andere dingen dan fietsen! En dan een ‘rare’ opdracht voor mij: na 20km infietsen, op triatlon-inspanning voor 4x20km. Moet ik dan 25 gaan fietsen of nog minder mijn best doen 🤔🫢 1 lange duurrit dus. Kon niet bij Joyce terecht, dus met Vincent afgesproken op de Eemhof voor lunch. 100km rond en dan terug. De wind is heftig vandaag. Nou is wk3/4 mee tot voorbij Ketelhaven altijd fijn, maar ik moet wk5 terug door de polder trotseren. Het stuk tot de Ketelbrug is bekend, al neem ik het fietspad ipv weg bij Lelystad. De haven moet ik toch door. Het is er stil en ik moet eigenlijk plassen, maar ik zit goed op de fiets zo. Dus door. Maxima centrale, Ketelbrug: ik ben er tegenwoordig zo! Zeker met de wind mee! 🌬️
Ketelmeer pak ik alles n keer bovenlangs. Ook wind mee. Heerlijk. Eitje. Ik wist het. En dan kan ik tot 306/307 het tempo wel vasthouden. Ik moet wel plassen intussen.
60km makkelijk binnen 2 uur, gemiddeld 30,8. Ik stop bij de sluis waar niemand is voor een plas en app met Vincent, nog 40km te gaan.
Die zullen zwaarder zijn! In de bossen valt het nog mee. Bij de afslag voor de Klif een paar druppels. hoe-dan. En daarna wordt het moeilijk. Ik bedenk ook dat de Eemhof nooit op 100km kan liggen, want dat punt is net voorbij Zeewolde! Hoe ver dan en hoe kan ik me zo vergist hebben?! Zou ik moeten weten. Rondom de vakantieparken irritant druk op met fietspad met touristen. De muziek is (ook al) niet leuk, ankeCdAf.
Tot molecaten is het weer geploeter en afzien. Dikke wind tegen. Ik laat de training voor wat ie is (niks voor mij). Bij het gemaal appt V dat hij er al is. Bij de afslag naar H’wijk bellen we. Hij komt naar Zeewolde.
Kan ik vanaf daar door de bossen terug, dat klinkt aantrekkelijk met de wind! Maar eerst naar Zeewolde vechten . De fiets zit heel goed en ik lig en probeer een ouwe roze taart met motortje in te halen: is het bijna gelukt, slaat ze af! In Zeewolde is V er al en we stranden bij HappyFood. Veel food! Wrap, 🍔 🍟 cola’s. Ik had ook echt trek& zit vol. V ook!
96km, 28,3. Door naar 100 met een volle buik en dan het Horsterwold door. Zo mooi! Alleen vlagerige wind en rust. Zie 1 iemand geloof ik. Echt genieten!
Maar ik heb nog steeds geen zin en wil liefst afstappen en gaan zitten brullen. En dan kom ik van de andere kant! Paarden en het rot-hek. De ellende begint nu, na 110km. Grote trap met wind vol tegen. Koeien. Liggen en wind accepteren. Tempo kan me gestolen worden, als ik maar niet afstap. Meer koeien.
Tempo rond 25. Volhouden. Doortrappen. Ik ga nog om via Kotterbos. Eten en drinken en training volgen zijn out-of-order. Ik haal de 130km en ben er klaar mee. Met die hele triatlon en dat gebeuren en dat trainen. Maar ik ben tróts dat ik toch 130km heb gedaan op 26,7 gemiddeld! Ik heb het GEDAAN. En een uitvoeringsscore van 2% valt me ook mooi twee procent mee!! Blij met de kleine dingen 😄 net als het meisje wat ik zag op de camping, die met ‘r jurkje vól in de modderplas sprong!
En dan ‘n koppelloopje met nog minder zin dan niks. niet dat ik ergens last van had, maar gewoon meer zin om te gaan liggen. Of in alles behalve iets sportachtigs. Ik heb echt lopen dralen thuis en een renbroek aangedaan en moed verzameld en Rob gedag gezegd. Tja, wat anders te doen dan gaan?! Hup! 20 minuten triatlontempo -niet nader genoemd in de training en ik of mijn benen redden dat ook niet- en 20 minuten rustig. Daar verheug ik me op! Het gaat niet hard of gemakkelijk. Fysiek reageren mijn benen ook op ‘geen zin’. Zolang ze het blijven doen, vind mijn hoofd het voldoende. Eigenlijk moet ik al snel van de lunch af, maar ik rek het tot 2,22km in 13 minuten en ga bij het centrum.
De lucht en de kleuren zijn prachtig! Maar als ik flink gedumpt heb, regent het ook even. Lopend niet eens zo erg. Het tempo blijft steken op 5:48 ongeveer. 3,5km in 20 minuten. Had iets harder gemogen, maar ik vind het bést zo. De volgende 20 minuten in z2 met een hartslag vanaf 141. Je raadt het al: zeer moeilijk haalbaar! Maar soms lukt het een tijdje! Het is droog en het mooie licht vraagt om een foto-stopje. 👌🏼 idee denkt mijn hoofd, 🎉 denken de benen.
En dan weer door tot onder aan de brug. Gewoon weer een stopmomentje. Wie doet me wat? Ik loop! Dadelijk weer verder. Ik bedenk dat ik langs de apotheek kan, anders had ik eigenlijk het rugtasje niet mee hoeven te nemen. Door het park. Tempo blijft grappig genoeg rond 5:50. Yeah. Het water is op helaas. De brandweerauto’s 🚒 staan nog bij het tennisveld. Stonden ze al toen ik langs fietste. Brugje over en dan door naar de apotheek.
Ik heb het eindelijk eens warm vandaag! Op de fiets had ik het vanmorgen écht erg koud en verder regelmatig gewoon koud. Bij de apotheek wachten. Voor een half jaar voorzien terwijl ik nog maar 3 maanden ‘mag’. Ik vind een half jaar prima! Stomme hormonen. Ik zit op 6km en ik ga de 40 minuten vol maken, iets rustiger. 7km in 40:43. Mooi. Beretrots op. Gemiddeld 5:49. Echt: 7:35 met pauzes. Allemaal goed. Ik ga op bed liggen. Ik én mijn benen zijn M O E. Niet pijnlijk of rusteloos, gewoon OP voor vandaag. Ik heb heel hard gelachen om een uitvoeringsscore van 100%! Die haalt het gemiddelde van vandaag naar een half goed 😆 van 51%
En dan nog de krachttraining. Oh my gosh…. Van de leuke belg gister naar een all-over-the-top Amerikaanse life-coach. ‘So proud’ en ‘its about your lifestyle’ Aan 1 stuk door lullen over challenges en overcome. Yek. Maar de oefeningen waren oke en best zwaar in een hoog tempo. Weer 5 minuten erbij.
6 augustus – TVA duurtraining zwemmen en weer 5 minuten extra krachttraining.
Dat voelde beter dan het qua tempo ging blijkbaar. Inzwemmen oke, maar ik heb geen zin om ook maar iemand iets te zeggen. Hou allemaal je geweldige bekken dicht alsjeblieft. Voor wie alles altijd een eitje is. Ik heb vandaag gewerkt en dat was leuk, maar de website bijwerken van de toermalijn duurde weer langer dan gedacht! En dat stil zitten is heerlijk, maar niet goed voor de stappen en de sport. Van alle fietsen en lopen de afgelopen dagen voel ik eigenlijk niks! Hier en daar een plekje, maar niet eens extreem moe. Wel snaaierig. So be it. Was gister weer lichter. Zwemmen dus. Duurtraining van DR. 100-200-300-400-300-200-100 met tussendoor samengestelde rugslag die ik gewone rugslag deed. 100 sneller dan de 400. Ik zwom W om bij de 100 en Toen nam ik de kop, maar ik raakte de tel kwijt omdat ik aan het oefenen was. En vooral op zoek naar rust. Dat duurde een eeuwigheid, maar ik schoot wel lekker op! Ik denk dat MrG helemaal van de tel raakte. Boeide me niks, ik zwom heen en weer. De 400 liet ik door S uittellen en de 300 ook trouwens. Ik vond alles best, als ik maar een uurtje zou zwemmen en kon oefenen. De 200 nam ik de kop weer en toen ging het me lekker! Ik ging naar 1 op 4 en dat gaf wat kalmte. Niet echt veel, maar genoeg om het even leuk te hebben. De 100 deed ik echt snel voor mij, maar het valt allemaal een beetje tegen elkaar weg. Toen moesten we nog rugslag doen vanuit stilstand en dat 4×25 en voor halve banen. Anyway: alles telde en tolde door elkaar. Toen deed ik nog 50m uitzwemmen en zat ik op 2400 dus ik deed nog 100 zonder achtje en die duurde ongeveer 2:06 terwijl ik al erg moeie armen had en toen telde garmin er 75! Ik zwom nog even voor TK, en toen ging MrG er helemaal mee aan de haal en duurde het mega-lang wat niet zo was. Ik moet breder insteken en dat ging stukken beter! Ik treuzelde voor de stilte en om niet te hoeven praten. De stroopwafeltjes zaten in de weg. Groen vinkje ✅
Ps. En dan al die (dikke) mensen die mij altijd uitlachten en zichzelf zoveel beter vonden: ze houden het niet vol en moeten uitrusten als we 50m rug doen en klagen over alles. Heel soms voel ik me dan even beter.
Eerlijk: ik vind 26 minuten krachtgeneuzel al lang! En dan zit ik en doe ik mijn best aan 1 stuk door. Ook al is dit voor ouderen en beginners: het past me prima!! Die armen waren eigenlijk moe van het zwemmen stiekem. Al dag 5! Ik voel me er wel goed bij, maar het is weer een extra ‘moetje’ erbij. En de stappen halen en elke dag een half uur en elke dag kracht doen… dit was van vita een nederlandse die het weer fijn doet. Ik deed niet alles met de flesjes, omdat ik die niet had. Badge in the pocket. Ijsblokje doet de betere stoeloefeningen!
7 augustus – Strijk en was-kracht en wandelen – en werken, want dat gaat ook gewoon door.
Leek me wel even goed: nuttig en kracht bundelen. 😄 dus nu is alles gewassen en gestreken. En weer vijf minuutjes erbij aan krachttraining. En alles netjes in de kast. Eerlijk? Ik vond zelfs dit vermoeiend! Zo na een dag werken waarop ik 2 websites heb overgezet en wat telefoontjes voor andere labels gehad. En dan heb ik een hoop energie verbruikt. Kan ik wel willen hardlopen, maar met alle trekkerige spiertjes en moeheid en enorme vreterigheid is het niet slim. Ik wil in elk geval heel blijven! Aan de andere kant voelt dat echt als een oud vrouwtje!
En dan nog even in het laatste avondlicht wandelen. Onderweg geappt en verder dus alleen maar stappen gezet. Wel een beetje genoten van het licht en het geluid van de sprinkhanen. Het wordt alweer vroeg donker! Blij dat ik even buiten ben geweest en dat ik zowat alles wat ik moest doen, heb gedaan vandaag. Wandeltempo was ook doeloe-doeloe.
8 augustus – Yogakracht, fietsen met Manuel en een stukje koppellopen wat niet lekker ging.
Ik begon de dag met wachten op een monteur voor een onderhoudsbeurt en een kracht/stoelyoga van een meneer in de bergen die heel kalm gaat vertellen hoe je tot jezelf moet komen. Prima voor vandaag! Ik heb slecht geslapen: gewoon liggen draaien en doen, ruzie met de dekens, de temperatuur en wakker en dat je denkt: het is pas 2 uur, het is alweer 3 uur en even later is het 5 uur. Dus dit was prima ‘om tot rust te komen’. Niet dat ik dat doe, want echt rust: daar heb ik zomaar meer dan 35 minuten voor nodig. Maar het was ook wel weer fijn om tijd voor mezelf te nemen. Terwijl ik wacht op de onderhoudsmonteur voor de ketel. Ta-ma-sa-na. Ik doe niet hardop mee, dat niet. Voor mij voelt alles meer als een dansje, een beweging. Ik moet blijven bewegen en in mezelf gekeerd. Ach, ik heb weer lekker geyogaat!
Als de monteur zijn tijd er op zit en hij niet komt opdagen, ga ik toch fietsen met Manuel. De hele ochtend voor nop gewacht. We gaan door het Gooi fietsen, Manuel en ik. Manuel heeft de route. Normaal gaat hij kei-hard, dus nu moet hij zich de hele tijd inhouden. Ik heb iets met versnellen, maar door de bebouwde kom fietsen is veel opletten en die intervallen boeien me niet. Ik kwebbel wat. Zo grappig: Manuel fietst anders naar de manege en naar de brug toe ook. Zo gek dat naar de Stichtse Brug toe ooit heel ver was! We gaan richting de Sijsjesberg. De stoplichten doen het niet. Verder is het best lekker wat ‘bergjes’ op. En via via richting Naarden. Lekker onrustig allemaal. Opletten en zo. Niet echt doorjakkeren. Ik word gebeld en ik denk dat het Breman is. Bij het oude golfterrein stopten we even en kan ik eindelijk plassen!! Het was inderdaad Breman, dat ze t niet redden vandaag. Gossie.
Dan de andere brug over en het nieuwe spoorbaanpad op. Die is hypermodern geworden. Maar elke rare aansluiting is dan ook extra lollig. We nemen ook nu niet het hele spoorbaanpad, maar de paralelroute buitenom. Ik fiets prima als je het tempo weg denkt. Wel veel langer dan de opdracht was, maar nét binnen de marge van 20% voor een groene training! Eenmaal thuis is het tempo echt wat sneu, maar het kan me niet echt schelen. De uitvoering is NUL. Maar ik heb 52km gefietst! Weinig gedronken, al is het spul van Kalkman erg lekker. Ik heb bekeken waar ik wil gaan hardlopen.
Ik moet gaan intervallen: 3×5 10km-tempo en 3x3km harder, wat allemaal niet lukte! Eerst even een andere broek aan en een ander rugtasje en Rob gedag zeggen en naar Breman bellen en dan gaan joggen met intervallen, wat ik gister had moeten doen. Ik bedacht bij het fietsen: ohja, dat ga ik doen en toen zag ik een brugje en M rekende me voor dat dat 2km was, dus ik dacht: daar ga ik heen dan. Staat een fietsje en een lopertje, grappig ja. Eerst 18minuten inlopen op een kalm tempo. Dat ging nog wel en beviel me ook wel eigenlijk. Foto gemaakt van het fietsje/lopertje en dan een pad in wat ik nooit neem.
Natuurlijk begon de interval van 5 minuten op 10km-tempo vlak voor het viaduct! Ik haalde het toch al niet, maar… 1 minuut naar beneden was de hele minuut dat ik wel het tempo te pakken kreeg! In de rust een beetje over het industrieterrein wat nogal saai en verlaten was. De route was net zo oninspirerend als ik. Ook geen muziek, gewoon hopeloos proberen een tempo te halen wat niet ging. Gelukkig was het maar 3x5minuten. 2 minuten rust gingen prima hahaha! Daarna moest ik 3 minuten nóg iets sneller. Nou, nog iets onhaalbaarder ook! De eerste keer deed ik echt mijn best, maar nee. De hartslag bleef weer belachelijk laag ook. ik stopte even, want ik was er buiten adem van. Foto gemaakt.
Stond het gemiddelde op 5:47. De tweede keer was natuurlijk ook het viaduct op! Ik haalde het toch al niet. En toen moest ik nog wat om door de wijk en liet ik de laatste poging maar stranden. Ik moest stoppen, want eigenlijk poepen, maar het was druk. Ik hobbelde buitenom verder en dat ging wel weer. Ik had 7,5 minuut uitlopen, was weer thuis en had 10+km in the pocket. De 🚽 hoefde niet lang te wachten. 1% uitvoeringsscore! Meer dan 0.
opmerking bij T3S: Het gaat allemaal belachelijk traag en als dikke stroop. Ik doe mijn uiterste best, maar de benen en het hoofd halen het tempo gewoon niet! Kleine pijntjes all over. Vooral de rechterhiel nu. Links is al slapjes. Misschien was de pil doorslikken niet het beste idee, maar ik moet nog een week volhouden. Dan zit ik in Ierland in de beste tijd.
9 augustus – “natuurlijk ga ik mee fietsen, mijn kind”, op en neer wandelen en laat-me-met-rust-zwemtraining.
Via insta deelt iemand dat ie een geweldige vader is en 18 zomers van zijn mooie dochter gaat genieten die mee op vakantie is, terwijl alle (sport)data het tegendeel roept. Ik kan het niet laten en schrijf m dat ultiem geluk is als je kind op zijn 19de met je mee wil sporten. En dat je je kind dat leert door mee te laten fietsen en onderweg ijsjes te kopen samen. Deze ‘geweldige’ opvoeder snapt het niet en bazelt dat de tijd te snel voorbij gaat. Tussen de regels door lees ík ‘puberdochter’ ‘mijlenver verwijderd van elkaar’, ‘sportverslaving’ en ‘externe aandacht aub’.
Ik heb een rustige dag vandaag: alleen maar zwemmen op het schema. Vincent gaat werken. Hij moet fietsen. “Ga je mee mama” 😊 “1 rondje”. En ik denk aan de geweldige vader die 6 weken met zijn bloedmooie dochter op vakantie kan. Die uren rent en fietst- solo. Dus ik weet maar 1 antwoord: “ja, Vincent, ik ga graag mee” 🥰
Het duurt wat langer voor we klaar zijn, bestikkerde wielen, de tijdritfiets, ik doe de nieuwe helm op. Tof ding, maar… ik heb een corrigerende zonnebril en via dit vizier zie ik veel minder goed! Ik wil en hoeft niet hard. Er is weinig wind en best veel drukte. Maar ik geniet van de fiets, het samen zijn, klets over de route van gister en waarschuw mijn kind voor de onwijze trainingslast een hele is. Dat vind ik. Geweldige vaders, partnerloze vrouwen en vakantieflaneerders zullen er minder last van hebben dan deze oudere mams, maar ik moet het m leren.
10 jaar geleden was het een rondje met 3 stops en een ijsje pas rond maar met dat ijsje en geduld heb ik een echte triatleet opgevoed! nu is het ‘maar’ een blokje om. We willen langs het veld, maar de A6 is dicht, dus overvol met auto’s!! Door het bos met de ttb is niks, dus over de sluisjes en de ibisweg. We moeten rond over de brug naar het bosfietspad. Die drukte, dát vind ik vermoeiend! Toch wat wind tegen, maar het tempo kan tot het Kotterbos weer 🆙 na 38,9km zijn we rond. Tijd samen. Mega waardevol. Geluk.
Ik moet iets hebben bij de hema en ik moet de stappen halen en de oordopjes proberen. Het is warm. Voor een lange broek zeker eigenlijk. Ik stap gewoon door, koop onderbroeken, dub wat rond in mijn hoofd en haal de stappen. Dat benauwende is vermoeiend.
Mijn grootste angst is een blessure. Ik word elke ochtend wakker en denk: ik voel mij goed, ik voel mijn hiel rechts, mijn knie links, ik ben te moe, ik heb verhoging. Er is elke keer niks. Een wankel evenwicht. Geen eens een excuus. Er is gewoon niks mis. Rusthartslag onder de 45, goede nachtrust, geen schrammen of schuurplekken, geen extreme honger. Ik doe extra eiwit bij het ontbijt. En tel de hormoonschommelingen af.
Wat de geweldige vaders doen voor een puberdochter is een beer kopen in een populaire italiaanse stad. Deed ik ook voor mijn kind. Toen hij 5 was. In Utrecht destijds voor ons. Afgestudeerde schooldirecteur. Hoofd van middelbare school. Zou toch minstens moeten weten hoe je met een puber moet omgaan. Ik ben een betere moeder. Denk ik. Luister naar mijn kind over wie hij thuis brengt, wat zijn collega’s doen, hoe hij een bericht moet schrijven, welke route we morgen gaan lopen. K vertel hem wat hij kan doen voor mijn hele triatlon. En het hoeft niet op instagram.
Dan naar het zwembad voor een training van de TVA. Eist Liom (🗣️ ist-lohm) (oftewel: la-me-me-rúst) is wat ik wil.
Ik vind het veel, wat ik aan het trainen ben en nog ga doen. Maar ik kom het zwembad in en mevrouw roept al: ‘he L, heb jij je 200 al gefietst’. Toen had ik om moeten draaien. Ik fiets zoveel niet. Ben zo geweldig niet. Ik krijg een compliment in de kleedkamer: ‘je ziet er lekker afgetraind uit, wat ga je doen’. En meteen daarna ook gelijk de ander aanspreken: ‘en jij ook een hele’. Antwoord die ander: ’ja, maar ik ga niet onder de 13 uur hoor, want ik train niet zoveel, ben zo druk met de kids’. Wat Doe Ik Hier. Ik ga niet onder de 15 uur, fiets niet genoeg en ga zeker niet hard genoeg in mijn trainingen en vakantie om te trainen zit er al helemaal niet aan. Ik zeg al niks meer. Kan ik luisteren naar de anderen die vandaag al hebben gefietst en hoe heerlijk dat ging zonder wind en gezellig samen. Straks in de kleedkamer gaat het over hoogtestages en vakanties vol trainingen. Ik heb geen vakantiedagen of trainingskampen.
Ik moet gewoon oefenen met zwemmen en ik probeer mijn nieuwe brilletje. Aan het brilletje ligt het niet! Het ligt aan mij. Ik vind zwemmen niet iets om bij in slaap te vallen. Ik denk er bij na: wijd, diep, haal, adem. Het gaat echt beter en beter! Ik zwem 500m in en wissel de bril. Ik zeg nog: ga maar voor me, je bent sneller (vorige keer opvallend veel), maar excuses met werk&moe. Uit de data op strava blijkt ze weer veel sneller, achteraan. D gaat voorop: een duurtraining tot en met. Mag hij tellen, kan ik zwemmen. 300z1-150z2-200z1-100z2-100z1-50z2. Pauze 10 seconden. En dat twee keer. Het gaat goed. Het gaat op een lekker tempo. Mijn slag is goed. Er zit meer rust in. Meer gemak. Eerder aan de kant. Soepeler. Maar het tellen van de Garmin is slécht. Alles naar boven afgerond en soms mist ie 25m. 2x eigenlijk. In het tweede blok ga ik zelfs 1 op 4 ademen en dat helpt me zeg! Helemaal zen zwemmen. Echt, ik zwem oke, voor mijn doen. Doe netjes de hele training, ook 50m hard. En zelf 100m zonder achtje op het end, telt Garmin 75m 🤬😤 maakt er na 2,5 minuut toch 100 van. Dus ik zwem volgens Garmin erg traag. Ik zeg maar niks, of ik grijns nep naar de andere triatleet die me aanspreekt: het-gaat-goed-hoor. Laat me met rust allemaal.
10 augustus – het Voetenpad met Vincent en veel moeite en een special krachttraining 😉
Niet vanzelf, absoluut niet vanzelf! En eigenlijk weet ik dat al na de eerste km, die trager gaat dan het voelt. Hoe het komt dat het de ene keer (een maand geleden) vanzelf gaat en deze keer niet, weet ik niet precies. Kan het weer zijn (behoorlijk warm en zonnig), de hormonen, voeding, trainingsload. De hartslag bleef weer laag, dus de uitvoeringsscore van 62% is een wonder! Ik moest elke keer 15 minuten z1/Z2 en dan versnellen, maar ik raakte het helemaal kwijt en was vooral met de route bezig. Aan het gezelschap lag het in elk geval niet, want Vincent was erbij! Die zou mee gaan en via Hollandse Rading terugreizen.
Altijd mooie Spanderswoud, druk in de bossen met hardlopers en over de vlondertjes genieten (en vergeten het horloge te stoppen). Het was gewoon een gebrek aan tempo vandaag, want verder geen pijntjes gelukkig. Al begon het aftellen eigenlijk al na 7km… Op de warme heide. Vincent had dikke pret met het maken van ‘onechte’ influencerfilmpjes.
We zagen een hert en rond 8,5km een bankje om op te zitten en ik at wat en dronk water. Door naar de 10 kilometer en ik had het niks gemakkelijk. Geen idee waarom, maar ik was niet echt vooruit te branden. Weer een warme hei over met zand en vooral veel moeite en ik dacht echt: ik ga met Vincent mee met de trein. Maar hoe komen we dan bij de auto? Kan ik de training inkorten en afbreken? Onder de A27 door tot aan Kivietsdal was ik stil en aan het piekeren hoe of wat. Mijn benen gaan dan gewoon door. Dat wel.
Op naar die vreselijke 16! Vincent had bijna energie over en groette iedereen en kletste; ook met een man die ons inhaalde en er al bijna was zelfs. Na 16km weer een bankje en we bespraken de mogelijkheden bij weer wat brood en water. Ik wilde het liefst gewoon afmaken. Vincent nam sowieso de trein. Dat snap ik helemaal!
We gingen weer verder door het koele bos en toen moest ik me toch opeens! Even weer een grote boodschap in het bos achtergelaten. Dat voelde wat beter. De A27 over en Vincent ging naar links en ik door. Na 20 kilometer ongeveer. Moest ik het alleen doen. Kon ik mijn tempo lager leggen, maar wel doorgaan. Door het bos kilometer voor kilometer. Ik maakte de HM vol binnen 3 uur uit-thuis, dat wel. Vincent zat in de trein.
Net op de hei reed een klein jochie op zijn loopfiets net tegen me aan. Het ging goed, ik schrok, zei potdikkeme en ik keek om want hij jankte, maar ik denk dat papa boos werd, want het ging hem goed. De hei op. Het is mooi, dat paars, maar HOLY heet. En omlaag.
Ik knalde mezelf er doorheen zo hard als ik nog kon, tussen de knisperstruiken. uit die brandende zon! Op naar 23km. Ik dacht door het bos te gaan, maar het bleef een open heet pad. En toen was het zo’n beetje op. Ik vocht me met wandelen en pauzes naar 24km. Vincent kwam naar de auto toe wandelen, dus afleiding van SMSjes ook nog. Ik dacht: ik loop tot 25, maar het werd steeds moeizamer. Ik dronk het water nog op, ploeterde weer verder. Het was echt trekken en slepen en eventjes stoppen. Kerkelande viel me mee, rustig en ik was wazig. Ik baalde dat het zo moeizaam ging. maar ik ging door!!
Het kan niet altijd easydepiesie zijn, het is niet altijd feest. bij de anderen wel, maar ikke niet. Ik telde echt per 500m af intussen. uiteindelijk was ik met wandelpauzes en heel veel moeite op 26,5km bij de auto. Vincent kwam er aan gewandeld. Ik maakte toch de 27km vol in het bos. En toen was ik echt onwijs, ontzettend OP. Eigenlijk was ik dat al 4km, maar nu wist ik het echt even niet meer, hoe die voeten en benen moesten lopen. In de auto heb ik meteen mega veel bijgezeten. En gedronken. Gelukkig reed Vincent. Mijn benen deden erg veel zeer, de rest van de middag. Maar ‘s avonds was het weer goed. Behalve moe, zware benen en enige teleurstelling (waarom ging het nu zo moeizaam) geen problemen. Ik kan roepen dat ik een peesplaatontsteking heb op rechts (is gevoelig) en dat ik overtraind ben (vermoeid) en dat mijn linkerknie en linkerbeen ‘aan gort’ is, maar het is niet echt zo.
Dit is een onwijs zwaar klusje: een tubeless band schoonmaken! Schrobben, schrobben en schrobben. Al het oude spul er uit. 2 schuursponsjes gekost. In de schaduw.
Dit is de week! Zoveel uren, niet gek dat ik moe ben. Geschoven met werk, dus een dag minder gewerkt, maar dit ís bingo hoor! Áls ik strava zou invullen zou ik bij T3S een keer on top staan (annemarie kan niet hardlopen) en als ik tel net als de anderen, dan telt krachttraining ook mee. Dik boven de 20 uur dan! 3 sporten is 19 uur. Kijk, heeft dat langzaam zijn toch een functie. Haha! KH doet een halve triatlon als training vandaag: maar ze is veel te snel hihi.
Maar ik ben moe, vind het zwaar al dat trainen. Bang voor een blessure. Het gaat goed, maar niet vanzelf. Zeker vandaag sleept alles. En alles er omheen: onderhoud, wassen, routes, reizen.
En ik heb Manuel ingehaald met de garmin punten en badges. Tijdelijk waarschijnlijk, maar krijg ik toch ergens een stickertje voor 😉 is al dat gesport niet voor nop haha
11 augustus – Met Vincent naar België fietsen
Om half 8 gaan werd kwart voor 8. Ik had het koel aan het begin.
We kennen de weg tot de brug, dus we negeren hier en daar de fietscomputer. Ik had meteen door dat het niet hard zou gaan. Net als gister: te weinig kracht. Ik vond de zomerbermen wel mooi en de zonnebloemen. Gek is dat, dat je “zo” op de brug bent. Vincent rekende me elke keer voor hoeveelste deel we zaten. Maar al voor we de polder uit waren, ging ik al uit van 160km ipv 180. Dat vind ik dan een tijdlang lastig, want ik zou snel en hard moeten gaan. Maar het was ook niet moeilijk! En het was overal HEERLIJK stil. Maandagochtendrust.
En prachtig weer langs de Soesterduinen. Komen we daar auto tegen die het vuilnis ophaalt! Vincent had het ook wat minder soepel op de racefiets. Langs de startbaan en ik vond het toen allemaal goed qua, als we maar gewoon door gingen met fietsen. En zo waren we voor tienen al bij de mac, waar ik eerst ging plassen en toen pannenkoekjes at. Een half uurtje waarin Vincent al aan de frietjes ging.
Toen gingen we om Zeist heen in plaats van er doorheen, wat altijd moeite kost. Dit was heel goed: Brede fietspaden, schaduw, makkelijk. Alleen vaak oversteken met stoplichten. Als we gewoon moesten oversteken was er ELKE KEER niemand. Fijn, want Vincents remmen piepten toch nogal! Nu genoot ik van het bos. Ik liet het tempo voor wat het was. We vermeden de dorpjes en kwamen langs het kasteeltje, de toren en het klooster.
En dan de dijk op en naar het pontje. Rare zeurderige mensen op het pontje. Dan kom je in het gebied van de boomgaarden in. Eigenlijk is Nederland heel veelzijdig! De weg naar Geldermalsen is saai, recht, lang en intussen was het warm geworden. Hadden we even een beetje tempo, maar het hield niet over. So be it. Geldermalsen door zonder markt is helemaal een makkie! En dan nog even door naar Waardenburg. Daar gingen we auto’s kijken.
Ik at een broodje. En we gingen naar de Mac weer voor een wrap en een hamburger en om de socials te delen. We stelden de andere route in, die via de Mac in Best. Rond 1 uur pakten we het weer op en dan ga je de brug over en langs de snelweg.
We gingen een woordslang doen met muziek: alles wat met muziek te maken had. Het werd drukker en vooral ook steeds warmer. Al snel gingen we de brug aan de andere kant bij Hedel over en Den Bosch door. Ondertussen zijn de gedachten afgeleid naar muzieknummers en artiesten. Ik dacht in Den Bosch lang over een R of een N, want ik lette ook een beetje op de stad. We gingen er via de andere kant uit, richting Best. We vergisten ons 2 keer in de route, maar dat zagen we ook snel. Kom je weer langs de snelweg te rijden. Vind ik leuk, je kan altijd denken: daar fietste ik. Over de Dommel, aan de andere kant langs de dino’s. Boxtel door vond ik wat lastig en onrustiger. Terwijl we denken over muziek!
Na Boxtel kom je langs de snelweg te rijden, het is bloedheet inmiddels en de afstand begint te tellen. Maar wij dachten aan U2-2brothers on the first Floor-RudolphtheReindeer-Rammsteinn. En dan gaat het dus zo voorbij en is tempo, kilometers, hitte geen probleem. We reden Best door en toen waren we op 131km bij de Mac. Even voor 3 uur. Drinken, wat eten en met rare mensen uit Lelystad kletsen die naar huis reden. Wat wij doen is zo onbegrijpelijk! Vincent had de hele tijd een poster in zijn nek van Ferrari’s. Ik had nergens moeite mee. Rob ging rijden onze kant op.
Door voor het laatste stukje naar België! Het was echt bloedjeheet rond het vliegveld en dat maakte het moeilijk. Het fietscomputertje gaf de route niet meer goed aan, alleen in lijnen en dat was ook ruk. We fietsten langs Wintelre en Oerle door en Veldhoven in en uit. Brabant is echt weer helemaal anders! Wel onrustig. Smallere paden en weinig langs elkaar fietsen. Knegsel door en ik herkende nauwelijks iets. Ik vond het wel grappig daar te zijn.
Vincent had het minder makkelijk. Dan wat rustiger joh! Ik had geen moeite deze keer. In Steensel was een wielerwedstrijd en ze finishten net toen wij daar over de stoep langs wurmden. Door de bossen naar Walik en het leek me allemaal eindeloos lang toe. Nog door Bergeijk met gevaar voor eigen leven over de kronkelwegen zonder fietspad. En we waren moe! Door naar Luijksgestel, wat even onrustig was en erg warm. We kwamen op een lang recht fietspad en stopten even voor contact met Rob. We hadden er 162 op zitten. En toen opeens, waren we in België!
Naambordje, Vlaanderen en we maakten een foto bij de grenspaal.
We fietsten door naar het sportpark waar Vincent sportdag van CP had gehad. Was ie zo blij van: ‘hier heb ik al ooit gefietst mama!’ dat het laatste zware stukje vervaagde. We zochten een parkeerplek, ik maakte rustig de 170+km vol.
Toen ik afstapte was het even mis: enorme honger, doodmoe en wankel. Ik dronk de chocomelk en toen Rob 5 minuten later aan kwam, ging het alweer prima. We waren 10 uur onderweg geweest. Het tempo was vanaf Best 24,5 naar 24 gemiddeld gezakt. Maar er staat 170km op de teller! En ik had er niks geen moeite mee. Daarna naar Veldhoven rijden en frietjes zoeken en nog energie over hebben was prima, maar ik had geen overdreven honger en ik baalde dat ik de stappen nog moest halen. Dat moest uiteindelijk in Almere! Ik had wel dorst, maar verder was er echt niks! Dus fysiek is het wel in orde. Wel vermoeid, dat wel.
12 augustus – Stoelyoga en MOE en een hitte wandeling.
Moe moe moe. Gedemotiveerd. Kan slecht beslissen. Kom moeilijk tot iets. Geen pijntjes of last ofzo, maar moe en besluiteloos. Verder geen last van het fietsen. Blij met een dagje vrij. Jammer dat ik zo vroeg op moet voor karin, maar de balans tussen links en rechts moet terug. Mijn linkerbeen zit zo op slot!! Ze maakt m los, maar dan komt de spierpijn en trekkerigheid er ook uit! De krachttraining is een mooie aansluiting om beide benen te voelen en in contact te zijn. Ik ben niet gemaakt voor rustig, maar ik doe netjes mee en mijn benen ook! Het laatste stukje pak ik uit een andere oefening met naast de stoel en dat bevalt me beter. Even wat losmaken! ⛓️💥
En daarna kom ik tot weinig meer. Het is heel heel erg warm buiten en ik ben maar moe. Maar slapen overdag kan ik ook niet. Dus ik suf wat en kan niet bedenken of ik ga hardlopen, en fietsen heb ik geen zin in en zwemmen is pas zo laat. Dus ik doe niks. Vreten. Onblij wezen. In de airco blijven.
Het zal ook allemaal wel! Ik vouw de rest van de week de trainingen er wel omheen, ik denk nu echt dat het lijffie even rust nodig heeft.
Ik wil wel even naar buiten, maar sporten is niet verstandig. Vincent gaat tanken en ik rij mee en loop in het zonnetje naar huis. Het is wel lekker warm, maar ook benauwd en vermoeiend. Het is rustig op straat. Ik ben blij dat ik gegaan ben en alle geluiden heb gehoord van een zinderzomer in de stad. Ik ben blij dat ik de zomerbermen heb gezien. En ik ben ook blij als ik weer thuis ben!
Kan ik verder met niks-doen
13 augustus – een stukje wandelen in de warmte buiten kantoor en zwemmen in het zwembad
Met de collegas tussen de middag. Goed gesprek met G terwijl de rest eten haalt. Klein ommetje. Best warm ja!
Naar het zwembad lopen is erg warm met 2 tassen. Lange jurk en kartonnen schoenen.
Maar wel even buiten geweest!
Dan zwemtraining.
ik doe zo mijn best! Maar nee, alles blijft gruwelijk achter. Inzwemmen ging nog. Daarna zone 1. Joh, ik vind alles prima. Ik heb de hele dag op kantoor gewerkt in de koelte, schiet daar ook niet op en ben erg moe nog steeds. Ik snoep teveel. Kan niet van de m&ms afblijven. Draal er net zo lang omheen tot ik ze pak. Wandelen was wel weer warm. En dan dus zwemmen. 4×100 met 25m versnellen. Ik kan niet versnellen, het is 1 tempo. Heus, ik probeer wat, met het laatste stukje doorduwen gaat het beter maar ik ben nog steeds niet beter aan het zwemmen. Adem nog steeds 1 op 2 met veel ontuat. We moeten wissel doen en 100m school. Het is niet voor me weggelegd. Dan weer 4×100 geloof ik met 25m sneller. Ik laat de heren maar lekker voor. Ik ben toch alleen maar bezig met mijn slag wat beter te krijgen. Ik doe zelfs 1 op 3 ademhaling, maar dat voelt veels te moeilijk! 1 op 4 geeft iets meer rust. Maar absoluut niet meer tempo. We doen ook nog 150jes met versnellen, maar dat kan ik gewoon niet! Ik heb ook steeds minder zin. Op een gegeven moment gaat het wel en voelt het redelijk rustig en steady, maar dan vertelt Garmin zich weer en lijkt het tempo nog veel lager! Ik doe mijn best op een gegeven moment niet meer en zwem maar wat. ‘Je ziet er afgetraind uit, wat ga je doen’ is de vraag. Ik vertel van een wedstrijd zonder afgesloten wegen en een cut offtijd die ik al niet haal. Hij gelooft het niet. Maar ik heb netjes een uurtje gezwommen! En wel in baan 3/4 en een behoorlijk druk bad met mijn vermoeide koppie en affe lijfje.
Daarna friet gehaald
K heb me vandaag niet in kunnen houden en een reep genomen en m&ms. Dat hoefde niet, maar het hoofd had er zoveel zin in. Ik liep te dralen, maar het gebeurde toch.
14 augustus – Bootcamp en aansluitend een dramatisch stukje hardlopen
Ja leuk hoor, die suffe bootcamp, maar alleen een uur krachttraining trok me nog minder dan dit. Een bloedhete werkdag thuis zonder motivatie. Mijn hoofd is al weg. Gisteravond het plan gemaakt, en nu is het slechte slapen al begonnen. Wie had gedacht dat de bootcamp door zou gaan?! Maar het is prima weer. Ik vind het totaal niet warm zelfs! Het is even opschieten. Moest ik nog betalen. Stom allemaal. We waren met zijn drietjes. Ik vind het allemaal niet moeilijk of niks. Saai. Het is een beetje lastig voor mijn ouwe gewrichten in het begin. Ben niet van de lunges en dat was ik weer ff vergeten. Beetje slingeren met de gewichten daarna. En stukjes lopen. Voor mij rust. De anderen wandelen. Ik doe gewoon mijn dingetje. Kan dan oneindig lang volhouden. Maar moeilijk is het niet. Rust is ook niet echt nodig.
Mijn knie protesteert wel wat, maar ik riskeer niks. Ik vind de hyrox wel interessant en heb daar vragen over. Zo niks voor mij! We doen ook voor de schouders en armen. En op het einde buikspieren. Het is allemaal niet zo slecht gesteld, maar ik krijg het ook niet warm en ik hoef al helemaal nergens te smokkelen! Ik denk alleen maar: ik moet nog zwemmen morgen… ik heb dit gedaan om 2 weken lang 10x krachttraining te doen met 5 minuten langer. Het heeft me niet gegrepen eerlijk gezegd.
ff thuis naar de wc en het matje wegleggen. Het klonk easy: 30 minuten wedstrijdtempo, 30 minuten rust. Maar er was geen wedstrijdtempo, totaal geen hartslag die erbij hoorde, geen zin en elkaar opvolgende pijntjes en moeites. Het lijkt wel steeds slechter en slechter te gaan! Ook niet goed geslapen, moeizaam in de hitte gewerkt, alle stroopwafeltjes opgevreten en als ik dan loop na de bootcamp lukt het me totaal niet om te denken dat het knap is dat ik dit zo aan het einde van de dag nog doe. Nee, het voelt ontzettend sneu en hopeloos. De eerste 2km lukt het tempo nog wel een beetje, maar dan het viaduct op en -poef- weg. Alle kracht, energie, motivatie, wilskracht; verder weg dan de ondergaande zon. Ik hoor de krekels, zie de mooie lucht, de kleuren, voel de verkoelende wind, maar het baat niet. Het voelt kut en slecht en ruk en trekkerig en sloom en zwaar.
En dan opeens moet ik ook weer schijten. Darmen moeten leeg, net naast het pad. Super smerig en de zakdoekjes zijn net te weinig. Hopelijk gaat het beter, maar nee. ‘Wedstrijdtempo’ is 5km net in een half uur. Meer is het niet. Ach, een marathon is maar 8 keer dit ellendige gesleep. Het hoofd wil gewoon niet meewerken en staat alleen maar in de stand ‘voorzichtig’. Ik ga door. Soms zou ik willen dat ik net als ik anderen wel eens zie doen, kan denken: ik stop en wandel wel naar huis. Maar niet omdat het ‘een beetje niet vanzelf gaat’. Er is geen blokkerend pijntje, maar het zit overal: voornamelijk tussen twee oren. Mooie zon die verdwijnt. Er echt van genieten lukt me niet. Ik maak wat ommetjes, en het viaduct op is natuurlijk helemaal slopend slepend vreselijk.
En dan kom ik precies Vincent tegen! Niet dat het helpt, hij doet razende 200tjes en ik zet het ene been voor de andere. 10km gaan er komen, maar het wordt steeds moeilijker! Ik ga door het bos en dan moet ik weer stilstaan omdat de darmen over de kop gaan. Nog een klein stukje! Ik vecht 10km werkelijk vol.
Uitvoeringsscore weer nul. Demotiverend. Ik kan 100 excuses verzinnen die niet waar zijn (al lijken de hormonen wel een enorme rol te spelen) en zielig doen, maar ik heb niks aan troostend gezemel of goedbedoelde ‘het-hoort-erbij’ of wat voor gebagataliseer ook. Het gaat gewoon even dramatisch! Ik ben thuis weer net op tijd op de 🚽 en loop nog een keer leeg. Misschien is het tempo niet eens zo vreselijk, al is uit-thuis dat wél met 6:39. Maar het voelt alleen maar slechter en dat is heel rot. Ik zie op tegen nog een lange loop en veel sport komend weekend.
15 augustus – Buiten zwemmen: van de Noorderplassen naar Loetje, met supbegeleiding. Zelfs suppen en nog een keer zwemmen. En ook nog fietsen (geen succes)
Het was echt leuk om zo te zwemmen en het viel enorm mee ook! Ik zag er als een berg tegenop: de oversteek maken. Het is zo ver! Ik zag ES en TK dit doen vorig jaar en ik dacht “dat wil ik ook een keer”. De een zwemt, de ander supt. We mochten de sup van TK lenen en bij hem uit de tuin halen. Vincent zou terug zwemmen en dan misschien wat minder, dus we namen de slippers mee. Vlak voor we bij TKs huis waren, appte MvdB en die wilde wel mee, maar vanaf het strand terug dan. Voor mij was de grote test: hoe ver kan ik zwemmen en doen met niet meer dan het ontbijt. Ik heb dat met de dietste besproken vanmorgen en wat ik ga doen is natuurlijk volkomen vreemd en anders, maar voor mij kan het in de Hardman! Het was even klooien met de sup en dat ging wat trager als ik had gedacht, maar voor 11 uur zwom ik richting de ophaalbrug. Vincent deed zijn pak alweer uit en peddelde om me heen. Er waren erg veel plantjes aan het begin. maar bij de huizen was dat wel over. Ik zwom gewoon mijn normale slag, zeker de eerste 500m. Daarna ging ik over op langere slagen en wat meer kracht en wat meer opletten. Na een km waren we bij de NPW-boei. Een korte stop waarin ik Vincent vroeg rechts te blijven en me qua route te begeleiden. Op het water zie je niet erg veel. Mijn nieuwe brilletje was oke, mijn slag verder aardig genoeg en ik zwom 2:13. Voor mij prima. En door! Er was weinig wind, weinig boten. En dan kom ik op terrein waar ik altijd al wilde zwemmen en daar geniet ik dan van. Verder is het gewoon slag na slag. Na 500m ga ik weer ‘netjes’ zwemmen. “naar de boei” roept Vincent, maar ik zie de boei niet totdat ik er nog 100m vanaf ben! Ik ga de geul uit en bij de boei zit ik nog niet precies op 2km, maar we stoppen even. Tempo nog gelijk. Ik ga naar de bomenrij, de rand. En dan kom ik er in! Ineens is er rust, gemak, eindeloos door kunnen zwemmen. Ik kan het wel! Ik geniet er ontzettend van. 1 keer ben ik Vincent even kwijt. Ik wil zo graag die hoek van de bomen bereiken! maar dat kan niet, want ik moet richting het strandje omdat MvdB wacht. En ik ben al wat later…
Op een gegeven moment moet ik de eindeloosheid laten gaan en richting het strandje gaan. Ik heb geen trek, ben niet misselijk en voel me uitstekend. Ik volg Vincent en ik moet dan iets beter kijken. Vlak bij het strand ligt een enorme buis ofzo. helemaal uit mijn doen. Ik haal 3km. Door naar het strandje en ik maak onrustig de 3333 vol. Maar dat gaat dan weer traag en onrustig. NERGENS last van. Geen honger dus, geen schuurplekken, geen moeite met opstaan. Paar keer geplast. Constant tempo gehouden. Nog geen 5 minuten pauze. Helemaal content. Alleen heeft Vincent geen foto durven te maken! Dat is wel erg jammer. maar dat is het enige!
Dan ga ik op de sup en gaan Vincent en MvdB zwemmen. Het ziet er zo gemakkelijk uit als zij zwemmen! Ze nemen vaker pauze en zeker voor Vincent is dat prima. Ik zit eerst op mijn knieen, maar die voelen dat te goed. Kennen deze ouwe spieren niet! Ik heb het prima op de sup, al is navigeren en sturen wel een ding. Ik maak plaatjes en hou dan in de gaten waar ze heen moeten. Ik hoef me niet overmatig in te spannen. Ik ga op een gegeven moment zitten en dat is helemaal prima! Goed te doen. Dan door de geul en het is een stuk drukker met boten inmiddels. Ik vind dat akelig met de zwemmers, maar het gaat goed. Vincent wordt moe en MvdB kan gewoon eindeloos doorzwemmen. Ik zie de vogelhutten, de zwanen, de boeien. Lekker, zo’n dagje op het water op onze eigen triatleten manier! En dan naar de Kapitein door. Voor Vincent zeker genoeg!
Dan volgt wat gerommel over de plannen. Uiteindelijk gaat Vincent suppend, (maar niet staand…), MvdB en ik zwemmend. Zo kwam het na een tijdje bakkeleien uit. Ik deed OP DE SUP en in het water het wetsuit aan!! Wat een krachttoer. Gek om dan weer te gaan zwemmen. Ik had nu wel een beetje trek en nam 1 snoepkikkertje. Ik zette het horloge even niet uit. Ik dacht aan een kilometertje erbij. Maar het ging niet zo soepel. Vincent maakte nu wel foto’s!
MvdB bleef achter me zwemmen en ze zei op een gegeven moment dat ik langere slagen moet maken. Dat voelt altijd alsof ik dan niet genoeg doe, slomer ga. Maar ik probeer het en het helpt ontzettend voor de rust! Ik kan mijn benen dan ook gebruiken en nadenken over diep en doorhalen links. Dus het zwemt fijner, dat wel. We komen andere suppers tegen en die zeggen ons dat er veel blauwalgen zijn verderop tussen de plantjes. Dat wilden we juist niet! En MvdB vindt het ook wel genoeg en dat snap ik. Ik heb weinig tempo. We gaan naar het dichtsbijzijnde steigertje. Ik oefen nog wel even door met de lange slagen.
MvdB en Vincent willen echt stand up peddelen. Vincent gaat terug naar de haven, wij dames lopen. Gelukkig is het prima warm weer en droog je lekker snel op! Ik ben niet moe ofzo, maar intussen is het tegen half 3 en ik heb nu wel echt ontzettend honger. Geen blokkerende honger, maar enorme trek. Dus op een gewoon ontbijt en 1 haribo-kikker kom ik uren door. We pikken Vincent op, kletsen nog even met TK, Vincent bewondert een Lotus Elise (auto) en dan zetten we MvdB af bij haar auto. Op de weg terug eet ik alle koekjes op. We lunchen om 3 uur en ik heb zin in Roosvicee Ferro. en een huzarensalaatje. Dus dat neem ik dan. Ik moet nog fietsen, maar ik moet eerst even zitten.
Rob moest nog even werken, Vincent nog even wandelen en ik wilde na het eten gaan fietsen, maar het is om 9 uur alweer donker. Ik heb 2:15 staan. met versnellen enzo. Ik zal voor het eten een uurtje gaan en daarna ook nog een uurtje. het infietsen is al lastig om binnen de wattages te blijven. Ik word daar zo moe van. En zo onzeker ook! Ik doe mijn best, maar het flippert de hele tijd tussen te hoog en te laag. Ik heb 1 oortje in. Dat bevalt ook niet goed. Alle geluid wordt anders. Ik heb wind tegen en ergens lig ik net te veel om op tijd te remmen. Van afstand of snelheid heb ik geen benul, maar het voelt traag en sloom. Ik mag naar een standje hoger, maar ook daar blijft het gefiep met de wattages. Ik krijg gewoon steeds minder zin. Ik denk niet dat ik tussen alle toppers van T3S pas, ik schaam me er echt voor.
Druk langs het Oostvaardersveld want file op de A6. Dan de trekweg op. Dikke wind tegen. Onhoudbaar qua tempo en training. Zucht. De lol is er wel af. Dan 10 minuten hoge wattages, maar zelfs dat lukt tegen de wind in niet goed. Ik draai na 7 minuten de wind mee op de dijk op en dan is het helemaal niet meer te doen (te laag). laat ook maar. het idee ontstaat om het tweede deel van het fietsen te laten voor wat het is. Morgen ook weer fietsen. Ik heb vandaag al extra gezwommen en gesupt. Eigenlijk is het wel goed. Ik trap met wind mee wel wat tempo goed en tel me suf of ik een groene training kan halen, maar in het tweede blokje laat het voor wat het is.
Ik fiets dit nu gewoon voor wat ik kan en accepteer dat deze training geel is. heel soms mag ik ook het watje uithangen. Ik ga nu wel proberen ietsje verder te fietsen, maar niet eens 1,5 uur of 40km. Het tempo is nu redelijk. Ik geniet er ook een beetje van, maar niet echt. Ik maak het rondje af en zet thuis het horloge uit. Pannenkoeken eten en Rummikub spelen vanavond. En douchen. Ik heb het geprobeerd. Morgen weer een fietsdag.
16 augustus – Een bucketlistdingetje: de startbaan. Maar ik vloog niet lekker vandaag op de fiets.
moeizaam. Dikgedrukt. Ik ben moe, heb erge hoofdpijn, voel me niet goed en zelfs wat koortsig. Maar ik heb geen blessures of ergens echt pijn, ook geen zadelpijn. Alleen erg vermoeid. Alles trekt. Alles lukt, maar het voelt traag. Ik heb veel ferro gedronken dus dat merk ik 💩 we zouden een rondje challenge, maar die is zo saai! Dus naar de startbaan in soesterberg die sinds gister weer open is door het broedseizoen. Vincent en ik. We gaan s middags pas. Na de lunch. Ik weet de weg. Het wordt bijna saai…. Almere uit, smalle fietspad en ijzeren brug.
Het ging niet. Ik bedoel: fietsen kan prima, maar er zit geen fut in. Geen snelheid. Geen energie. De brug over en dan de drukke dijk langs eemnes. Het is overal druk en onrustig. Komt het tempo niet ten goede. Gelukkig gaat het bij vincent ook niet vanzelf. Oversteken met irritante mensen om ons heen en langs de kastelen dan. Het was fijn met zijn tweetjes, dat wel. Nogmaals: het lukt, maar verder is het meer van hetzelfde: fietsen. Berg op, wind tegen. Stoplichten en mannen scheppen op dat ze 130km fietsen en ik zeg te hard zozozo. Dat is mijn doel ook vandaag. Als het lukken wil…
we komen een tourtocht tegen die ons tegemoet rijden. Wij gaan langs Soest en door die tourtocht is de lange weg ook veel voller dan maandagochtend! Spoor over. Het is lekker bewolkt en niet warm. Nog een spoor en ik fotografeer de moose.
Voordeel van de weg kennen! Dan omhoog naar de basis en omlaag. De baan is open!! We rijden op en neer en dat is erg gaaf! Ik ga niet zo hard en maak foto’s van het breedste fietspad ter wereld.
Echt leuk om te doen! Als ik maar niet zo hoefde te plassen.. we rijden naar de mac en daar ga ik eerst plassen en dan cola drinken en een hamburger eten en dan is de hoofdpijn weg.
We gaan wel traag: 24,5 gemiddeld. Auw. We rijden terug over de dolderseweg. Wat moeten we lachen om de rond-rotonde! Het gaat beter qua fietsen. Gaaf dat we het nog steeds samen goed kunnen vinden. Dan naar Lage Vuursche. Lage Vuursche door viel mee en tegen. Wel mooi. Langs het houthakkerfeest. Daarna over het onverharde pad- oeps. Dan naar H’sum en om het goed te maken naar Croymans. Even rust voor mij.
Door H’sum met de tunnel en ik ken de weg dan. We gaan een spel doen: Alfabet muziek: artiest, nummer, ‘iets’. Uiteindelijk werd het iets geks en hadden we heel veel pret. Meer dan tempo! Boeie. Ik was er klaar mee.
De brug weer over, smalle fietspad en ik verzon iets nieuws. Auto-persoon-iets wat niet past. Ik zat nog niet op 100 en had gerekend dat 108 genoeg was. Moest dat maar eens zien te halen! Om de noorderplas heen. Nog een plasstopje. En dan kunnen we via de rode brug.
Dikke wind tegen op de dijk. Vincent ging nog voluit, ik was op en ging binnendoor. Uiteindelijk 110 volgemaakt met rondje om het huis extra. Ik ben ontzettend trots dat ik het gedaan heb. Maar het tempo is dramatisch. En het hele fietsen en de animo daarvoor is ook compleet weg. Hoe ik morgen moet hardlopen is een grote vraag. Maar ik voel me beter dan vanmorgen! Geen koorts, hoofdpijn is weg. Nu nog een plan maken in mijn hoofd om de komende week door te komen.
17 augustus: Lange duurloop met 5x5km marathontempo HAHAHA en 2km rust.
het ging boven verwachting goed. Dat komt omdat de verwachting was dat het niet zou kunnen. Daarom rondjes om het huis. Ik moest marathon-tempo lopen, 3x5km, maar dat was gelukkig niet nader gespecificeerd! Dus dat kon niet mislukken. Gezien het tempo voor in- en uitlopen, had het waarschijnlijk harder gemoeten. Maar ik heb vandaag gekozen voor het maken van kilometers om de benen, het lijf, het systeem te laten wennen. In 6 behapbare rondjes.
Rondje 1: Het ging! Ik was rustig opgestaan, al naar de WC geweest, niet meer zo extreem moe. Het motregende. Geen muziek, alleen een rugtasje met water, zakdoekjes en een noodreep. Ik liep het onverharde pad en toen omhoog het viaduct op. Die heuvel neem ik dus ook elke keer mee! En elke keer een foto als bewijs. Hard ging het niet. Maar moeilijk was het ook niet. Aan de andere kant van het rondje scheen de zon.
Ik zette het horloge niet uit, dronk wat en door.
Rondje 2: Dezelfde mensen met hun honden elke keer. Ik moest na 5km, 5km op marathon tempo. Ging gewoon door wat ik aan het doen was. Ik zag een stevige vrouw hardlopen, respect voor! Ik loop volkomen behoudend, ik wil vooral niets stuk maken nu. Dat vind ik het allerbelangrijkste. Weer een buitje. En ook weer zon. Een slokje drinken.
Rondje 3: ik had het in tweeen gedeeld. Ronde 3 bevatte 2km rust. Dan wandel ik als ik dat nodig vind ook gewoon. Omhoog bijvoorbeeld hihi. Ik zie dezelfde stevige mevrouw weer. Meer zon deze ronde. Een andere snelle meid haalt me in, zij doet intervallen. Dan gaan de 5km weer in. Ik blijf wel hardlopen, als dat ‘m is.
Na 3 rondes en iets van 13km is het gemiddelde 6:16. Ik ga snel naar de WC (voor allebei) en ik smeer een boterham met vruchtenhagel. Ik klets even met Rob. En weer door!
Ronde 4: zon aan het begin en regen later. Het is telkens motregen. Ik vind de ronde zwaar, want er zit rust in, die voelt dan weer als een oponthoud. Het trekt allemaal een beetje, maar echt ergens last van of een pijntje heb ik totaal niet!
Ronde 5: dit is denk ik de moeilijkste. Ik doorbreek dat door op een bankje te gaan zitten bij de speeltuin.
Even adem halen, even kijken, even accepteren. Het is toch in de rustkilometer en ik heb al een pauze genomen! Ik kom op adem. En loop door. Ik loop met een mevrouw die terugkomt van een blessure. “loop jij veel”, ik zeg van wel en denk: bijna op de HM. Ik huppel door. Zonnig, lekker, opgewekt. Nog 1 keer 5km doorlopen. Mij maakt het niet uit als het wat langzamer gaat. Dit gaat niet om tijd, dit gaat om volhouden. Het is prima vol te houden! Ronde 5 blijkt een makkie eigenlijk. Ik kom op de HM in 2:13, maar daar zitten natuurlijk geen pauzes in gemeten. het rondje is langer met het viaduct erbij. Die rondjes maakt het behapbaar. 6 keer een stukje is anders dan 27km. Nog een slokje. Alles zit er nog aan bij mij. Appje naar Rob en Joyce. 22km.
Ronde 6. In de straat wind tegen. Dat is best fijn eigenlijk! Het gaat weer goed, ik zit weer in een ritme. De meneer van de auto zegt: Weer een rondje? En ik zeg ‘de laatste’ En dan realiseer ik me dat dit echt de laatste is. Wat mij betreft forever! Ik ga er extra van genieten. Tot op het open fietspad, daar moet ik terug om een foto te maken van het vormpje en er staan fietsers. Ineens moet ik. Echt. Ik had graag de 5km afgemaakt, maar ik moet NU. Ik wil de bosjes in, maar het gaat harder regenen en de fietsers komen schuilen. Ik moet de hoek om, nog 300m in dit blok, maar ik moet te hard. Ik haal het net niet of net wel en het is diarree en smerig en vooral voel ik me stom. Ik maakt het 5km blokje af en ga dan wat rustiger.
Nog 1 keer dat viaduct en dan terughobbelen. Een mevrouw op de fiets komt me tegemoet en ze zegt: “hou vol”. Dat is de beste opmerking van de dag!! Ik zie dat ik de laatste km nog snel zou moeten en ik moet om via het park. “Snel” (6:10) zit er niet meer aan en ik forceer ook niks. Het begint HARD te regenen. Goed voor de training. Ik doe een beetje mijn best, maar niet teveel. Heel blijven is het devies. Ik maak 27km vol. Ik vind het prima. Het tempo is wat het is. uit-thuis is 7:08. Ik ben er niet kapot van.
Ik heb dit denk ik prima aangepakt. Niet echt zoals alle anderen die geweldig zijn en die gewoon onder de 6:00 minuten lopen zonder moeite, maar mijn lijf is erg moe en alle herstel-vlaggetjes van Garmin zijn intussen rood gekleurd. Nu echt maar even wat rustiger aan, als naar de winkel gaan/werken/inpakken/organiseren en nog een ‘een beetje’ sporten (slechts 8-10 uur) de komende week rust geeft. Absolutely not.
18 augustus – Uitfietsen?
Vannacht slecht geslapen. Een tijdje piekerig wakker gelegen. Er moet nog zoveel deze week! Maar vooral veel werk en dat zal druk worden. Het is rommelig overal. Maar ik heb NERGENS pijn, nergens last van, geen enkele moeite met welke spier dan ook, geen buikpijn, geen hoofdpijn: niks, niks, niks. Alleen MOE. Heel erg vermoeid. Werken gaat wel, maar allemaal net ietsje trager. Dat is voor de websites niet erg, maar ik krijg het niet af en dat voelt rot. Voor Socs is het wel vervelend, want dan snap ik het net niet goed genoeg. En dan moet ik fietsen. Natuurlijk belt er nog iemand om 2 voor 5! Om kwart over 5 ga ik weg. Nog net ingesmeerd en muziek op. Ik moet 70 minuten uitfietsen, maar ik weet niet waarvan of waarom. Ik fiets gewoon. Wederom niet hard, niet goed, trek me nergens iets van aan. Ik fiets gewoon.
Het ruikt al naar herfst en ik zie de eerste vallende bladeren. Het licht is erg mooi. Ik fiets gewoon. Niks meer en niks minder. Naar de sluisjes doo rhet bos met wind tegen (altijd wind tegen), over de Trekweg terug met minder wind tegen. Niks wat moet of hoeft, alleen fietsen. Beetje uitkijken, beetje naar de muziek luisteren, beetje tot rust komen. Ik kan het allemaal toch niet veranderen. De moeheid deert me niet, maar wordt ook niet erger. Er blijft een suffigheid hangen.
Gek he, dat ik eigenlijk intussen zo goed getraind ben, dat ik niks voel?
De eerste groene training van deze week is binnen. De rest rommel ik er wel omheen.
‘t Tempo en de uitvoering zijn weer lekker easydepiesie slakje-sneu. Het grote werk is gedaan.
Nu is het tijd om naar de wedstrijd te gaan.
De cranio therapie was erg heftig. Emotioneel. Maar ik ben er nog sterker van geworden. Geen Ironman voor mij, want ijzer kan roesten. Ik roest niet. Ik ga voor de Hardman. Prove yourself. We don’t do easy. Vanavond kwam de e-mail met de instructies. Hard Man. Rotsen. Hard steen. Dat voel ik. Abhaile. Met een knuffel van de kat Beesie (Bás-si). (in notes heb ik alles uitgeschreven, just in case)
19 augustus – Team Fusion on the Bike
Sorry, echt geen zin meer om te fietsen. Dus de opdracht maar helemaal niet aangezet en samen met Vincent een blokje om gefietst. In trisuits. In complete wedstrijd-outfit. Nou ja, echt zo’n niets-meer-toevoegende training die ik gedaan heb. Wind mee was redelijk te doen, wind tegen op het drukke spoorbaanpad niet leuk. Rugzakje, telefoon in achterzak trisuit later en nog een keer gestopt omdat ik écht stroopwafeltjes moest eten. Mén, anke had een keer trek hoor!
Goed geslapen, vanmorgen nog wat werk gedaan, vanmiddag met Vincent naar Amsterdam gegaan om voor hem een trisuit te kopen. Dus ik deed de mijne ook aan. Toch wel een super stukje stof!! Het flubbert alleen ietsje meer, want ik weeg gewoon nog maar 66 kilo! Die 6 kilo zijn er mooi af.
Of het door de therapie komt of door de hormonen, maar er is wat meer rust.
Ik had 70km moeten fietsen, maar geen zin is geen zin. Het draagt niks meer bij. Wel leuk over de fly over gefietst en door duin en wind mee op de dijk.
Tempo is weer sneu-ig, maar het boeit me niet meer. Laat mij mijn ding maar doen.
En foto’s gemaakt van Vincent in zijn prachtige nieuwe Fusion trisuit. Die helemaal past en goed kleurt bij zijn tijdritfiets.
20 augustus – Binnen zwemmen bij de TVA in plaats van buiten, is ff beter
totally agree with my glasses: what am i doing here?!?! Het brilletje liep de hele tijd vol. 😭 Allebei. Een half uur lang. 🥺 Toen de badmuts anders gedaan en dat hielp. Ik zwom best goed, maar…. Er was geen bal 🎱 aan. Het ging niet snel, ik maakte lange slagen en verveelde me.
Gelukkig kon ik na dat half uur met de goede bril op de klok zien 🕰️ en kon ik aftellen. En ohja, ik was ook net 🩸 dus dat hielp ook niet. Of juist wel, want de buikspieren zijn 🙃 boel keer 150metertjes, maar TR telde. Het schoolgilde is duidelijk weer stralend van start zeg. Anyway, ik was te laat, heb toch 50m ingezwommen en 50 minuten later had ik geen eens meer zin om uit te zwemmen. Vond de afstand zat, was de mensen zat, het zwemmen zat. Alles eigenlijk. Maar ik heb het gedaan!!!!!! ✅
21 augustus – Inpakkrachtstrijken en fietsen naar Joyce voor croissants en een knuffel
Inpakken = 100x op en neer lopen en denken wat je nodig hebt voor een triatlon. Ik weet het best, maar alles zit verspreid blijkbaar. Gelukkig goed over nagedacht.
Opruimen, strijken = ook een stuk van de krachttoer van de dag! Want het is wel tof als alles er is om mee te nemen, dat je uit alles kunt kiezen.
En dan na het fietsen weer door met het inpakken van de rest van de spullen. Ik ben blij dat ik niet hoeft te werken, want dan had ik het niet voor elkaar gekregen. Nu ligt alles min of meer klaar.
En heb ik morgenochtend nog.
Dus verdriedubbel de 25 minuten maar als inpakopruimregelkrachttraining! Work out of the Day ++
Muziek hard aan en gaan op die fiets. Ik laat de training voor wat ie is, want dat kan ik niet opbrengen. Nog maar een keer de racefiets. Ik draal net iets te lang: nog een bidon pakken en ik loop naar boven voor het koptelefoontje en kom beneden met 4 andere dingen – nou zo. Ik ken de weg. Het is “maar” een klein stukje. Maar ik zal nergens wind mee hebben. Het is overal heerlijk rustig. Kotterbos door en daar is het echt herfstig! Het is de droogte, waardoor de bladeren nu al vallen.
Door naar de witte brug, maar ik stop op de heenweg niet hoor. Even verderop is de zijwind best heftig en kom ik 4 fietsers tegen. Dan langs Lelystad en warempel: wel 3 wandelaars! Het is zonnig, maar het jasje is ook wel fijn. Want soms is het bewolkt en koel dan. Ik ga er van uit dat ik wind mee heb naar Dronten, maar ook dat blijkt niet zo te zijn. Ik app even vanaf de fiets en ga wel lekker door. Het deert me allemaal niks. Ik ga maar door, ik heb geen trek, ik hoef niet te plassen: lichamelijk is het allemaal uitstekend, maar het tempo blijft weer achter.
Rond kwart over 1 kom ik bij het keurige huis van Joyce. Ik eet 4 croissants met jam en plantaardige nutella en ik drink sojachocomelk. Uiteraard kletsen we een uur moeiteloos vol! En dan een dikke knuffel. Ik heb een boek van d’r gekregen. Ik had een tegeltje voor haar en nu zit er een boek in het rugtasje! Wind mee? Weer niet. Een heftige zijwind, echt enorm! En ik weet dat ik ook nog tegen windkracht 4/5 in zal moeten door de polder heen. Maar het gaat op de lange rechte weg wel weer lekkerder. Verstand op nul, blik op oneindig en die benen doen wel wat ze moeten doen: rondjes draaien. Ik stop even bij de stoplichten en dan weer verder zoeven. Superplat en megasaai, die polder. Ik sta te twijfelen of ik de Knarweg neem of de Knardijk. Kan ik nog even langs het geliefde knarre-eilandje of de hele fijne weg met wind tegen? Ik laat de tractor beslissen en die gaat de weg op.
Vervloekt de wind! Mega-mega zwaar. Rij ik opeens met moeite nog 23. Maar het is een mindspel: tot de volgende bocht ga ik halen, tot de volgende kruising! En zo kom ik er. Op het andere werkeilandje en dan staand omhoog! Dat durf ik intussen. Dan de Ibisweg af tot aan de brug. Zwaaien naar de file als ik omhoog ploeter en de Trekweg neem. En dan nog langs de Vaart en zo naar huis. Ik vind het helemaal tellen als 3 uur, ik hoeft geen 80km te halen. Ik ben blij als ik thuis ben en verder kan met inpakken. Ik heb nergens last van. Ben er niet moe van ofzo. Alleen zo jammer dat het zo sloompies gaat! En dan heb ik nu nog niet eens om me heen hoeven te kijken… De laatste polderrit. Enerzijds denk ik: ik zal het op Insta zetten, anderszijds heb ik daar compleet geen zin in en neig ik niet naar aandacht. Ik laat het er voor nu bij zitten. Met dit tempo kan ik op Strava toch niet komen aanzetten?! En wat moet ik er dan bij zetten: kijk ‘s hoeveel ik heb getraind, jakkieba.
22 augustus – Laatste loopje in Nederland; een hartslagtest geslaagd!
De hartslag klopt weer! Na al die weken het gevoel dat de hartslag veel te laag blijft tov het tempo is het nu weer normaal. Zit een menstruatie tussen (zit er nog middenin). Nacht slecht slapen, inpakken en meeneemstress. Alles ligt klaar: ik ga lopen. Kan Rob alles in de auto passen. Eerst 15min z1. Ik begin op hét rondje en ik ben blij: hartslag komt omhoog en z1 is weer inhouden. Heel fijn! Daar hoort een 6:+tijd bij. Ik maak foto’s: van dat overbekende stukje en de brug op.
Ik ga nog langs de plassen ook. En dan geniet ik op het fietspad waar ik mijn eerste km hardliep. Het intervalpad ga ik naar z2. En ook dat gaat weer als vanouds: net even werken. Ik kijk niet naar het tempo en zit net in z1. Warm! En o zo fijn! 5:30?!?! Okidoki. Langs het centrum, langs het vossenhol. Onverhard. Alles gaat! Niet vanzelf, maar een marathon in z1 is mij prima. Foto langs het water.
Het is heerlijk qua weer: bewolkt, koel. Dan naar z3. Die ga ik niet halen. Weinig slapen is daar debet aan. En logisch: ik heb er niet op getraind! Ik kom op een 5:20km uit en ben het dan een beetje zat. Nu nog teveel willen is compleet zinloos. Brug over, langs de Oekrainers en dan achterlangs. Waar Vincent leerde racefietsen. En dan langs de herfstige bomen weer terug op het 4,2-kmrondje. Ik laat z3 voor wat het is. Dan maar iets minder hard en goed. Nog steeds rond 5:30 dus ik vind het echt prima!
Ik moet wel een beetje. Ik maak de tijd vol en loop uit het park op en neer. Dat valt wat zwaarder. Ik moet ook best. De kleuren van de lucht en het licht is weer mooi.
En dan als de tijd nog niet vol is, maar tien kilometer vol zijn binnen een uur en ik thuis ben ga ik snel naar binnen om te poepen. Ik ben meer dan tevreden: dit klopt weer. Mijn knie is wat gevoelig. Eigenlijk doet nu alles pijn, maar in het echt niks. Alles past makkelijk en we gaan een uur eerder weg. Naar de boot. Naar Ierland.
