23 augustus – Stappen halen op het dek van de boot!
De eerste keer dat ik over het dek wandel en dat opneem breek ik na een kilometer af. Afgebroken omdat ik dacht dat het niet kon kloppen. Zo snel? Maar blijkbaar is de voorwaartse snelheid dus zo hoog. Je ziet mooi het verschil: eerst een stukje heen en dan in het blokje om terug wat trager.
En ik moet de stappen zetten en een half uur bewegen. Dus dan deze rondjes maar. Gister en vanmorgen liep er ook een man verbeten zijn stappen te maken en ik dacht: dat kan ik ook! Ik moet wel: dit is de zestigste dag van het stappendoel. Ik zet er dan wel geen 10duizend per dag en slechts 5000, maar wel elke dag. En dat levert 8 badgepunten op bij garmin. En toevallig was dit dag 30 van ‘30 dagen een half uur bewegen” en dat zijn ook 2 badgepunten die ik toch echt moet hebben! Ik zit al over de 1700 punten heen.
Vannacht goed geslapen. In de hut voel je de boot niet erg schommelen en het is rustig genoeg.
Ik heb wel enorme hoofdpijn bij het opstaan door een vochttekort. Ik begin de dag nooit met een paracetamol, maar nu wel! Ontbijt is een croissant en alpro amandelmelk met cruesli. Vind ik moeilijk, raar eten. Groot minpunt is dat mijn vulling er uit gaat: linksonder de tweede kies van achter. Ik voel een gat. Die vulling is dus in mijn buik terecht gekomen! Het is een zijkant en doet geen pijn, maar wel super vervelend en slecht getimed.
Na het eten zijn we in een lounge gaan zitten en had ik internet en kon ik dus mijn spelletjes doen. Ik vind het raar om niks te doen, al hou ik dat best een paar uur vol. Maar dan gaan die stappen om aandacht vragen. En doe ik dus eerst wat ik ‘moet’ doen.
De tweede keer neem ik de ‘wandeling’ wel op.
Altijd al een wens: rondjes op een boot rennen. Nee, natuurlijk klopt dit niet qua snelheid en afstand, maar ik wilde die badges dus halen.
Ik trok me maar niks aan van de mensen die buiten zaten. Ik doe iets anders. Wandelen en elke keer om de verrekijker heen lopen. En onderdoor naar het andere dek. Ik zag het land rechts, Engeland. En dat ging best snel voorbij! Het was tenminste iets. Links een booreiland en water-water-water. Het is zo groot allemaal! Wandelen is leuk, ook al is het klein. Ik heb de rondjes niet geteld. Ik wilde ook rennen. Stoerder. Ik merkte wandelend dat de wind toenam. Dus ik ging na 15 minuten joggen. Is toch altijd even opstarten. De wind trok verder aan en daardoor ging de boot langzamer! Mijn “km-tijd” ging van 1:35/1:37 naar 1:39/1:40. Vond ik grappig. Die boot gaat langzamer en ik ga sneller! Het was wel warmer om te rennen. Maar leuker. Deed ik 10 minuten. En toen nog 5 minuten wandelen. Helemaal warm. Deed zelfs even de jas uit. Foto’s maken ‘onderweg’ was van een andere orde als normaal.
Ik weet niet of ik deze afstand laat staan (is 20 cent voor vuurwerk), want het is niet eerlijk. Maar ik heb een half uur bewogen en de stappen gehaald!
Er was ook een andere man die rond liep. Een trend! En later zagen we er nog 1, maar die stak ook een sigaret op.
De middag duurde weer wat langer. Ik heb in de hut zelfs nog een dutje gedaan en veel met Vincent geappt en gelezen. Ik heb bijna 2 boeken uit: Pinkeltje en Cadfael. Het is te doen, maar ik vind stilzitten nou eenmaal moeilijk!
We hebben wel dolfijnen gezien bij Lands End!
Toen we aankwamen was het bijna donker. We moesten nog naar de andere kant van het land rijden, maar ik vond het heerlijk om weer in Ierland te zijn!!
We waren in het vakantiehuis rond middernacht.
24 augustus – Wandelen bij Aghadoe graveyard en parkavonear castle en een duurloop in Ierland
wat is dit toch een bijzonder land! Het past me zo goed. Vanmorgen op tijd weer wakker en ik had gedroomd dat alles chaos was, dus na het uitpakken en ontbijten maar snel orde gemaakt in het huisje! En dan naar de winkel. Ze hebben alles, in elk geval ‘melon-blocks’ 😊 en alpro yoghurt. Het is best warm als de zon zich laat zien.
Als alles in de koelkast ligt gaan we vanuit het huisje wandelen. Eerst naar de kerk dichtbij. Die is afgesloten, maar bij de graven er omheen hoor je de dans macabre! Maar dan met schoonheid en echtheid. Niks spannends of engs, maar vergankelijkheid.
We lopen over de weg omhoog en het is nog best druk met auto’s! Ze zwaaien allemaal. Wandelen en ook omhoog: ik krijg t er niet eens warm van!
We komen bij een uitzicht op de meren van Killarney. Precies waar ik ga zwemmen. Indrukwekkend. Maar ik voel er geen angst voor. Ook al wordt het koud of zwaar: het gaat me vast lukken! Het ziet er vooral afembenemend mooi uit. En even verder staat een ruine van een roundtower of een oud kasteel. Natuurlijk mag je er zo in, geen hek of niks. De trap op en ook daar geen hekken, gewoon in de opening.
Het is zo fotogeniek met al die gaten. En met het licht wat alles glans geeft. Uiteraard tussen het groen.
Rob vindt een geocache. Hebben we jaren niet gedaan! Goed moment om er in Ierland samen weer aan te beginnen. We leggen uit wat geocachen is aan een mevrouw die de hond uitlaat. En leggen de cache netjes weer terug.
Dan zwerven we verder naar het oude kerkhof. Ik hou van de vergane kruizen, met beeldjes en een rozenkrans, waar met liefde namen op staan die vergaan zijn. Er staat nog een ruine van een kerk waar ook een grote grafzerk in is geplaatst. En een folly die ingestort is.
We lopen door de zon en omlaag weer terug. We nemen de korte route en daar moet ik dan door het zand en tussen de bramenstruiken: dat vind ik lastig. Ik heb onwijs trek in broodjes met chocopasta, dus die gaan op!
Daarna een duurloop die nog op het schema staat. ik zag er tegenop. 12 kilometer lijkt niks, maar er kan zoveel ‘stuk’ gaan en het is warm en ik loop langs de weg en ik moet wachten tot het eten gezakt is en het rugtasje moet mee en water. Ik heb in dit land nog nooit meer dan 5 kilometer echt hardgelopen! Ik moet nu 2 grote liefdes eens echt combineren. Stel dat het tegenvalt of niet lukt… maar goed: 2 keer naar de wc, geen muziek, ingesmeerd. Gaan. Even naar beneden en dan al gauw omhoog. Tussen de bessen en rijke bermen door. Muurtjes. Velden. Bogs. Huisjes.
Elke automobilist zwaait. Appje naar Vincent. Ik let niet op de tijd. Ik doe gewoon wat ik altijd doe: 🏃🏽 in het roze. Het is warm en dan gaat het stijl omhoog! Niet mijn ding als poldertrien, maar opgeven zit er helemaal niet in dus ik jog stap voor stap naar boven. En daarna verder omhoog. Niet stoppen, niet wandelen. Boven naar rechts en van het gelaagde groene uitzicht genieten.
Omlaag. Tja, dat mag dan ook! Ik kan op 6km altijd even stoppen, maar voorlopig gaat het door. Autootje, bocht en overal eet are bermen. Niet voor mij hoor! 5km in 30:50 ofzo. Omlaag maakt veel goed! Het gaat niet vanzelf, dat nooit, maar ik geniet enorm. Vrouw met kinderwagen die how-are-u vraagt. Wat denk je zelf… ik ben stikjaloers op haar! Niet op haar kind, maar op de plek waar ze is en leeft. Ik ben haar al lang voorbij. Ik kom ook een andere hardloper tegen en zwaai naar mensen in hun auto. Dat tovert een glimlach tevoorschijn en díé maakt het makkelijker! Kilometer 6, het glooit weer en ik hoef niet te stoppen. Foto’s maken kan lopend, kijken ook.
Ik kom op een grotere weg. Nergens een stoep of uitwijkmogelijkheid, dat is wel wennen voor mijn geordende gemoed. Gewoon doorrennen, dan gaat het sneller. Ik kijk niet naar de tijden, is zo wisselend. Ik kijk naar de huisjes. De omgeving. Ik voel wel mijn knie. Aj. Niet teveel, maar toch… op naar 8km en ik steek over en heb even een voetpad waar ik bijna op struikel!
Er is flink wat wind eigenlijk. Nog 1 weg van 2,5km. Ik ga door. Het gaat omhoog, het is druk en krap en ik word moe en ik krijg vooral enorme trek. Chocolade! Straks. Doorrennen dan ben ik er eerder. Het blijft lang stijgen. Langs de koeien. B&Bs. Muurtjes en bermen met bramen en bessen. Pas op kilometer 9 ben ik boven en bij de begraafplaats! Langs de folly, langs het mooie uitzicht.
Ik heb het niet meer makkelijk: teveel trek. Kan ik aan. Ken ik. Alleen nog maar omlaag. Gaat makkelijker, maar niet vanzelf. Helemaal tot de afslag, no shortcuts. ‘Ons’ straatje in gaat te hard omhoog en ik moet even wandelen. Er zitten 11 km op en ik loop 11,55 vol. Superkeurig. Redelijk tevreden met de tijd. Balen van alle pijntjes, maar die trekken weg. Super-superblij dat ik niet hoefde te poepen en ook daarna niet! Chocomelk, stukjes chocolade met nootjes en even zitten. 17 foto’s op 11,55km met een gemiddelde van 6:08, maar zonder te stoppen! Erin, gra mo chroi.
in de avond gaan we nog naar de zonsondergang kijken bij Caislean an Rois.
Vandaag was het prima weer. Veel zon en warm. Omdat je nooit weet hoe lang dat duurt, gaan we vanavond naar de zonsondergang kijken. We rijden naar Ross Castle. Gratis parkeren en op zondagavond ruimte zat. Het licht is machtig prachtig! Geen felle zon, veel wolken. We lopen om het kasteel en in het bos en net als Rob zijn bril heeft gewisseld om herten te herkennen, werkt het en zien we een reetje.
Het water is te ver weg, dus we nemen een onverhard pad terug naar het kasteel. Langs de botenopslag. Het licht en vooral de lucht is prachtig. Ook het donkerblauw boven de bergen. En de oranje wolken boven het water. We zitten even, maar dat is niet mijn sterkste kant.
Er zijn teveel wolken voor een echte zonsondergang, dus we lopen terug naar de auto om niet weer door donker en schemer te hoeven rijden.
Hoop stappen gezet vandaag!
Flink genoten.
Daar helpen geen onechte berichten aan op instagram. Ik post wat stories, maar soms denk ik: voor wie dan en waarom?
Ik hou Vincent en Joyce wel op de hoogte. Omdat ik Vincent mis en omdat ik het met iemand wil delen!
Ik hou Polar steps bij, maar het doet geen recht aan wat ik erbij voel en met welke lagen, emoties en gevoelens ik het beleef. Dit land zit in mij.
25 augustus – Samen rond Muckross Lake wandelen en shoppen in Killarney
Gister keken we vanaf de heuvel over het water en ik vroeg: wat is daar, dat witte vlakje? Dat was het water omlijst door een bruggetje. Daar wil je heen, zei Rob. Daarvoor moeten we om Muckross Lake heen wandelen. Omdat het weerbericht regen voorspelde vanaf 12 uur moesten we bijtijds gaan lopen.
De dag begon goed: weer super geslapen, eigen ontbijt, rugzakje ingepakt en we reden naar Muckross House. We liepen richting het water. De logische route is tegen de klok in. Het waaide snoeihard! Kopjes op het meer! We liepen langs het huis, vele toeristen en langs de tuinen en toen ging onze route met de klok mee. Ik navigeerde…
We verlieten Muckross House en kwamen op een verhard pad. Flinke wind hoor! We gingen niet langs de waterval en hielden het pad aan. Toen stonden we ineens op de weg! Geen pad erlangs, dat hadden we gemist. Beetje onprettig om langs een ‘drukke’ Ring of Kerry te lopen. Maar ook weer mooi: daar fiets ik straks…
bij de parkeerplaats pakten we het verharde pad weer op.
De zon bleef schijnen, de hele tijd. Maar de wolken kwamen al over de bergen. Op naar Denis Cottage. We maakten foto’s van het bruggetje.
Ik vind het gek: je ziet iets waarvan je weer dat je er straks zal zijn. Er waren bootjes. En die wind. En zon. En dat hele oeroude bos. Dat naar je knipoogt, dreigt, liefkoost en straalt. We gingen over de vlonders, maar die gingen nergens heen of te ver. Bij Denis Cottage ging Rob even zitten en ik even zwerven naar de meeting of the waters of ‘de andere kant’.
De schipper zei ons dat we nat zouden gaan worden. Het was nog 4,5km. Op dat pad alleen fietsers (klok tegen) en wandelaars. We liepen door en de wind trok aan. Voor wat ik voelde op ca 5,8km zie de garmin-dagnote! Ik dacht echt: de regen komt en voor die tijd wil ik op het brugje zijn! De regen kwam niet. Het brugje viel wat tegen om er op te staan.
Het was een mooi uitzicht met de aanstormende regen over de bergen en het weidse water aan de andere kant. Even wachten tot de fietsers weg waren. Foto’s maken.
En dan weer door. Vincent appte me dat hij saai wandelde. Ik vond alles toen ook even saai, omdat ik na het ontbijt alleen maar 2 slokken cola had gehad. Niet energieloos, maar een motivatie dipje! Ik hield juist even radiostilte om alleen met Rob te zijn. We lachen, zwijgen, stappen, vragen. Toen begonnen de druppeltjes, fijne druppels die nog verwaaiden. We zagen nummertjes. En een meer op het eiland in het meer. Het was veel bos en minder waterkant als ik had gedacht.
Ik vond de regen heerlijk! Het hoort. Het gaat niet hard. Het is miezer. Zachte miezer. Geen idee welk iers woord daarbij hoort! Kilometers rijgen zich aaneen. De wind neemt wat af. De regen wat toe. De zon blijft. Opeens een muurtje en een ruine. We zien andere toeristen, dat wel. Duiters, ingepakte lieden, hikers, angstige fietsers en e-bikes. Maar niet heel veel. En dan opeens: een gebouw van de roeiclub, gemaaid gras, Muckross, de parkeerplaats. De regen neemt toe. Maar de zon ook!
Jaunting car. We lopen via het huis terug naar de voller geworden parkeerplaats voor we echt nat worden. 10,79 kilometer is genoeg. Dan regent het door als we naar ‘t huis rijden voor de lunch. Lekker even zitten!
Na een paar uur regen klaarde het weer op. Zonnetje erbij.
We moesten nog naar de supermarkt, naar de grote supermarkt deze keer. Reden we heen. En toen gingen we langs het station naar de winkels lopen. Rob kocht eerst schoenen.
Ik las daar dat ik nu ook lid ben van de Ierse Triatlonbond, zodat ik geen daglicentie hoef te kopen. Het gaat me niet om geld uitsparen, maar er zijn clubjes waar ik bij wil horen!
Toen langs de winkels sloffen. Muziekwinkeltje. Eendjesshop. Toeristenwinkel. Veel kleuren huisjes, veel mensen en ook veel auto’s. Alles gaat dwars door elkaar. Onderwijl muziek in de straat. En grappige borden en aankondigingen. Alles soort van relaxed en ik voelde me helemaal niet opgefokt.
Ik kocht 2 eendjes, kreeg oorbelletjes van Rob. 🥰
Heen en weer gelopen. Buitje. Zon weer. En net zo snel als het weer omslaat, is opeens ook de drukte weg. We lopen naar de Mc en eten wat en dan terug naar de winkel. Weer een Arteon! Killarney heeft smaak, dit is de vierde al!
We vinden alles in de winkel, alpro choco, batterij, witte maltesers.
Een dag vol stappen! Wel 24k.
Het bevalt me hier wel!!
26 augustus – Gap of Dunlop door fietsen en een kort koppelloopje
Woorden zijn niet genoeg. Foto’s doen geen recht aan deze droom die uitkomt. We hebben de Gap altijd overgeslagen: slecht weer, onrust en druk. Ik vond het erg spannend om nu wel te gaan: alleen en zonder backup. Eerst naar Kates Cottage fietsen: links, fietspad, route zoeken, ritme vinden. Maar al snel ben ik onwijs blij! Dit is het. Ook al heb ik zwaar wind tegen en zijn die heuvels even wennen. Tempo kan me vandaag gestolen worden (maar zelfs dan valt nog geen 20 wel erg tegen). Ik fiets eerst een tijdje door, voorbij Kates C en de paardenkarren. En dan de grove natuur in. De valley, de glenns, langs het bos omringd door bergen. Het enige wat ik denk: dit is niet echt, dit is te mooi om waar te zijn! Het is bewolkt, ik kom auto’s tegen. Ook op het bekende brugje. Stop voor een foto.
Verderop wordt het stiller. Wandelaars en een enkele auto. In mij schreeuwt alles van geluk. De oude huisjes, de wolken, de tegenwind, maar vooral het groen: het is echt prachtig. Niet te vangen, alleen te voelen. Ik maak foto’s en filmpjes, maar het is slap. Hoe mooi en echt het werkelijk voelt, kan ik niet vastleggen.
Ik haal een paardencar in en dan gaat het heftiger omhoog! Oei. Schakelen. Foto maken tussen de rotsen. Met Joyce delen.
Nog scherper omhoog. Mischakeling, niet los geklikt, boem-gevallen. Fiets oke, ik wat beschadigd. Opstappen en doorgaan! Volgende elfachtig mooie brugje.
De toerist verknalt het, daar kan geen ‘nice bike’ tegenop. Ik slinger omhoog. Telkens denk ik: nu trap ik door, maar ik stop dan toch voor een foto.
Om de jauntin car niet in de weg te zitten. Ik heb het hartstikke warm en ik word lekker vies! Ik klim rustig omhoog.
En dan is het boven druk met karren en toeristen. De Black Valley in. Omlaag. Onhandig, want ik moet wel zo’n 7 karren inhalen! En kijken naar de watervallen en de huisjes en de verschillen in licht op de bergen. En de schaapjes. En omlaag. Ook rustig aan doen. Een fietser uit Killorglin haalt me in! Al die stomme karretjes. En dan Killarney Park en mooi bos. Ik kom bij Brandon Cottage.
Even twee slokken drinken, appje sturen, kijken naar de wond en weggesnauwd worden bij de paarden. Dan terug. Ik moet nu voor dezelfde paardenkarren wachten! In het bos.
En dan begint de regen. Niet zuinig. Dikke miezer zeg maar. Nat worden. En klimmen. Ik heb de versnellingen door en ga gewoon door. Langs de kerk. De huizen, de bouwvakkers. Up. Ik stop nog een keer voor een foto.
De regen trekt ook weer weg. Als ik nat ben. Ik geniet ontzettend. Wat een intensiteit! Er lopen schapen óp de weg. Achter me straalt de zon alweer. Ik kan gewoon blijven trappen! Voor mij geen stelvio, maar dit: de elementen, groen in alle kleuren, opspattend water. En dan opeens weer boven!
Fotootje en weer door. De karretjes zijn weg gelukkig. Ik ga rustig omlaag. Gecontroleerd. Zeg wandelaars gedag. En ik kijk. Dit is zo onbeschrijflijk mooi! Puur. Ik ben al snel weer bij de ruines en maak een foto.
Een andere toerist zet mij op de foto. Hier was ik ooit eerder! En weer door. De regen is weg, maar er liggen plassen. Het is zo geweldig dat er zoveel stilte is! Zoveel kalmte.
Bij het pracht brugje weer een k-toerist die even uitstapt op slippertjes. Lqngs het meer. En dan uitzicht op het volgende meer. Ik kan niet omschrijven hoe gelukkig ik me voel. Zo puur, in het moment, kalm en compleet. Ik stop weer bij de ruïnes en luister naar de vogels en de stilte en de wind.
Foto en filmpje en weer verder. Het wordt weer drukker. De bereikbare brug staat vol. Ik zie weer paardenkarren en auto’s en veel wandelaars en een paar hardlopers.
Ik maak nog 1 foto en dan door naar Kates Cottage waar ik bijna een japanse vrouw omrij. Ze moet mijn remmen horen! En dan terug. Nagenietend. Tempo iets omhoog. Links rijden is al gewoon. Meer verkeer wat geduldig is. Wind mee denk ik, want het gaat lekker zo! Over het keurige fietspad langs Fossa.
En dan nog 1 keer omhoog naar het kerkje en het laatste stukje naar het huisje is ook afzien. Ik ben echt goor. Maar meer nog triatleet. Triatleten die gaan hardlopen na het fietsen. Ook in de laatste week. Ook als ze gewond zijn. Ook als je smerig bent. Ook als het niet op het schema staat! Met natte sokken. Jasje uit. Rugzakje. Roze schoenen. Rob belde met collega en legt t uit. Ik ga!
Omlaag en dan erg omhoog langs de bouwvakkers. Links lopend. Stap voor stap. Geen last van de wond gelukkig. Omhoog! Lekker warm onder een bewolkte lucht. Dan naar rechts wat omlaag. Km 1 in 6:16 wat ik top vind bergop. Dikke miezer. Net iets meer dan miezer. Tuurlijk. Ik kijk naar de huizen en ben jaloers op elke ier, puur omdat zij in het goede land geboren zijn. Ik ga gewoon moeiteloos door.
Niks gegeten als ontbijt vanmorgen en een paar slokken water! Kan prima. De regen is net voor de tweede (snelle) kilometer klaar. Oude kerk op rechts. Velden op links. Iedere automobilist zwaait. In km3 probeert de zon het even, maar dan is ie weer weg en volgt de zware bui. Ik ben toch al goor en nat. Gewoon doorgaan! Al rennend op de kaart kijken en ja, bocht naar links maken.
Vlag van Kerry fotograferen en ik kan niet anders dan stralen! Het is zo mooi hier! Dit is helemaal mijn. Ook in de regen. Die opeens weer stopt. Krijg nu wel wat trek eventjes. Dan weer naar links en op de goede weg alweer! Dan komt de zon door. Stikheet en benauwd. Alsof alles voorbij moet komen op dit rondje! Ik moet in ons straatje nog even hard omhoog, not funny, maar ik wil alles rennen!
Ik ben heel blij met het gemiddelde zo. En het gemak waarmee het ging. Dat de hartslag klopt. Er 100 pijntjes zijn die niks voorstellen. Al moet mijn wond even verzorgd en ik wil iets voor die vulling, al heb ik er geen last van. Nat en vies maar vooral opgetogen en blij kom ik weer thuis. Eerst douchen, dan pas eten.
Even naar de winkel en een rustige middag om de fiets schoon te maken. My kind of day. Again. 🇮🇪 is maith liom 🇮🇪
27 augustus – 3x5mZ3, maar vooral: nog een blokje om en wel over een bekend stuk…
Vannacht niet zo goed geslapen, want ik begon me toch zorgen te maken om de tand, dus ik heb om half 2 een afspraak aangevraagd. Had ik voor half 9 een reactie en om 10 uur een afspraak voor half 3! Laat opgestaan. Rob stelde voor om in Sneem te gaan lunchen. Fijn idee! Het was vandaag heel erg wisselvallig: regen, zon, regen, harde regen, zon. Binnen minuten. Ik vind het toch elke keer weer raar om die Ring te rijden. Dat ik daar ooit heb gefietst en weer ga fietsen.
We stopten even bij Ladies View, want droog, maar toen we instappen waren we kei-nat.
Even naar de Black Valley kijken en dan binnendoor naar Sneem. De huisjes staan er nog altijd.
In Sneem ook regen, zon, droog en rondlopen, broodje kopen en weer regen.
We reden langs de Ring en door Kenmare terug en toen moest ik naar die tandarts. Vind ik behoorlijk spannend! Maar wat een LIEVE man! Eerst een heel gesprek over de triatlon en zijn zoon doet in Amsterdam de marathon.
Hij legde alles uit. Er is een stukje tand afgebroken, hij kan het voorlopig maken. Alles rustig, kalm en vriendelijk. Weer in het huisje mag ik 2 uur niks eten.
Dan maar lopen. Ik zag er wat tegenop, niet meer zoveel zin in weer een training… En dan het weer: al die regen. Dat ik 45 minuten droog zal halen is uitgesloten. Ik maak een rondje deels door het park en ik weet dat ik een stukje parcours zal meenemen. Maar eerst in zone 1/2 omhoog. Rustig aan.
Het gaat prima, ook met de flinke wond van het vallen van gisteren. Lekker joggen omhoog. En dan langs het kerkhof naar beneden. Uitzicht op Liebherr en toch groen. Ik moet naar Z3, maar omlaag lopend is dat een no-go. No Boeie too. Ik voel vanalles, heb overal pijntjes, maar het is allemaal niks. Tussen de groene heggen, de koeien en de gekleurde huizen.
Dan 5min rust, maar zelf dat is omlaag lopend een te lage hartslag. Ik moet stoppen om over te steken. En dan naar rechts met toeristen op de fiets en dan loop ik er opeens: Het Parkoers.
Ik herken het, het raakt me en het begint te stortregenen. En ik moet weer hard. Alles even onverenigbaar met een foto maken, maar wat maakt dit veel in me los! En wat word ik nat… Gelukkig bij de tennisvelden eraf en een pad langs de weg volgen.
Jammer dat ik de hele tijd auto’s hoor. Het is 2 minuten later weer zonnig en dan is het zooooooo moooooooiiiiiii. Ik wil het wel naar Joyce sturen, maar de telefoon en nattigheid werken slecht samen.
Het blijft een oeroud park, tussen de golfbaan en de weg. Ik moet nog 1 keer hard en ik ga het halen ook! Ik zie een andere vrouw hardlopen en ik trek ‘m even door. Niks wat mis kan gaan, want mijn hart doet het, ik doe het en ik moet warm blijven! Het voelt erg lekker!
Oversteken, maar de oversteekplek werkt niet. Toch stoppen ze meteen. Dan nog een keer omhoog, lekker rustig aan mogen en moeten doen. Nog een keer een paar foto’s maken en natuurlijk van het kerkje!
Die heb ik uit de auto, wandelend, fietsend en nu ook rennend. Ik ben helemaal content met het tempo en dat ik dit kan!
28 augustus – Laatste blokje rondfietsen, wandelen in Cork en de beste verrassing ever!
Eigenlijk geen zin meer. Weer fietsen. Regen. Maar ik heb vannacht bedacht dat ik het wel heel koud zou kunnen krijgen met korte broek. Dus dat moet ik nog proberen! Gewacht op dat ene droge moment en dan toch maar gaan. Fietscomputertje heeft de route. 23km. Uurtje? Ik kom de motoren tegen en denk: die moet ik naar Joyce sturen!
Ik doe vandaag rustig aan. Maar op het fietspad gaat het wel lekker! Op de Ring valt het me mee. Wel veel geluid van auto’s, dat is jammer. Maar het is niet druk. En niet koud! Absoluut niet. Ook niet nat trouwens. Ik maak ook nog een foto van de brouwerij die dicht is. En ik geníét van het fietsen. Zo simpel is het. Joy.
Een rustigere weg op. Het is heerlijk licht glooiend, oftewel vlak! En zo groen allemaal. Ik wil bijna regen, om de kou te testen. Op de volgende kruising fotografeer ik Maria en het huisje.
Een iets drukkere weg. Maar ik wen al aan links! En dan moet ik naar links een landweg op en nog een keer naar links en dan sta ik op het boerenerf. Stom computertje!
Terug en dan weer op de weg. Ik moest eens vragen hoe de fietsetiquete hier is. Dan een andere kleinere weg naar links op. Beetje omhoog en dat gaat uitstekend. Zal je net zien dat het dit ene uur zonder regen is vandaag! Nog eens naar links, terwijl ik het gevoel heb naar rechts te moeten. De volgende kruising kijk ik weer en ik had inderdaad naar rechts gemoeten! Stom fietscomputertje!
Dan gaat het omhoog. Dat gaat even goed en daarna steil. En dan begint de regen ook nog eens. Dit is niet het moment om risico te nemen! Lopend kom ik ook boven en word ik ook nat! En ik kan van het uitzicht genieten. Echt geweldig, alle die groene lapjes. Love it.
Boven is nog ietsje verder en dan omlaag. Ook voorzichtig, maar het is leuker. Links blijven omdat ze me daar verwachten. Er is niemand. Een vrachtwagen komt me achterop als ik beneden kom. Ik wacht, fotografeer de bordjes en hij keert. Ik ken deze weg! Niks koud, er piept zelfs een zonnetje door! Ik ga nog hard omlaag. Het tempo valt weer tegen, maar we gaan het wel zien. Ik geniet nog even van de bogs, de huisjes, omhoog trappen en na 25km ben ik er. Duurde wat langer dan in dacht, maar ik ben onwijs blij! Fiets is niet vreselijk goor, ik doe het nog en de dag is goed.
Vanmorgen zei ik tegen Rob: zullen we Vincent gaan halen, dan ziet ie het in ‘t licht hier! Achteraf was dat even paniek! Rob zei 1 keer: dan wachten ze maar. En toen vond ik het ‘ze’ vreemd. Verder laten gaan. Fietsen, lunchen en dan naar de stad. Vincent was al op Schiphol. Ik dacht nog: hij zal
joyce toch niet meenemen, maar die reageerde nog op de app van de foto’s. We reden naar Cork en ik at wel goed en dronk veel en moest dus plassen. De omgeving Cork is toch anders dan Kerry. Eenmaal in de stad en geparkeerd en Vincent was opgestegen. Rob had het in de auto nog een keer over ‘hun’ en toen dacht ik: echt? Of komt papa mee? Ik zag er zo naar uit om Vincent te zien en compleet te zijn! We gingen even wat drinken bij de Mac en vooral naar de WC. Voor mijn collega Joost moest ik een jellycat (soort knuffel) halen die alleen in Ierland te koop is. Helaas waren ze er niet. Wel een kerstshow!
Ik vond Cork onrustig. Niet heel druk of mooi of indrukwekkend, maar wel veel verschillende shops en veel verkeer. Ik ben geen winkel-mens. Ik loop liever gewoon. Dus we maakten rare rondjes door de stad. Langs het water. Zonder doel.
We zagen het vliegtuig van Vincent! Ik was wel moe van de stad en ook wat ongedurig. Wie neemt Vincent mee? We reden de stad uit en Vincent wachtte op ons. Was ie alleen. Ik was zo blij hem te zien. We moesten terug en vooral ook snel weg ivm parkeren en toen was Joyce er opeens. Ik kon niks zeggen. 😭 Hadden Rob en Vincent van de week geregeld met Joyce. de terugreis duurde me wat lang en dan ineens is er zoveel te delen en te vertellen. Ik wilde even snurken op de achterbank, maar dat lukte niet! Lang gewacht bij de werkzaamheden weer en nog langs de Lidl. Ik denk vaak:
Kijk, dit is míjn Ierland! Laat eten dus. Ik at wel flink!
We gingen nog even bij het kerkje kijken.
Opruimen. Wat een mooie dag zo. Nog steeds geen stress voor de Hardman. Alsof ik alles aan kan! Dat is gek he. Alsof ik niet kapot kan. Maar dat voelt hier zo. Dit volk kan honger en ontbering aan, dus dan kan ik het ook. Het vliegt me even aan bij de mail dat het zwaar gaat zijn. En ik ben bang dat ik niet op tijd alles klaar kan leggen, want nu moet dat allemaal morgenmiddag! Maar de rijkdom van de hele familie erbij hebben is🔝
29 augustus – Wandelen bij Ross Castle met z’n allen en Innisfallen Island
Tijd over voor de boot gaat. Dus we wandelen weer bij Ross Castle. Ik ken het nu wel. Dus ietwat gelaten en tegelijkertijd is het weer erg mooi! Langs het water.
Ik vind het jammer dat zwemmen in de Hardman niet kan, maar het is zo. Ik leg me er meteen bij neer. Wat niet kan, kan niet. Geen stress. Het is wat het is. Ik vind het sneu voor Alan.
Ik heb alleen het idee dat ik nu slechts een marathon ga lopen met een mooie fietstocht ervoor.
Ik heb erge moeite met het klaarleggen van de spullen. Met het plannen van de tijd. Met genoeg eten vandaag, al eet ik veel!
Ik heb vandaag overal pijntjes. Mijn knie.
En eigenlijk ontbreekt de zin om me op de socials te melden.
Ik heb iedereen bij me!
We kijken bij het water. Het is echt prachtig van kleur en zonnig.
Inishfallen Island. Ik ben er nog nooit geweest. We gaan er met een bootje naar toe en mogen een half uurtje rondlopen.
Wat een prachtige plek!
Wat een bijzondere gewaarwording!
De hertjes.
De golfjes.
Het mooie bos.
De scherpe steentjes.
De plek waar ik niet over kán lopen.
Het ‘tapijtlaagje’.
De ruïne die wat hoger ligt.
De kerk en het kruisje in de zon.
De besjes.
De stilte.
Terug in de tijd.
Een herinnering.
Een herkenning door tijd heen.
Onwerkelijk.
Ik neem dit eilandje en deze ervaring mee voor de Hardman. Ik heb Innisfallen apart beschreven, maar die blog hoef ik niet te publiceren.
30 augustus
THE HARDMAN
Die heb ik natuurlijk apart beschreven!
Samenvatting in een paar foto’s:
31 augustus Uitwandelen met Joyce samen
Geen probleem. Geen last van de Hardman. Slecht geslapen vannacht. Dus moe. Zware hoofdpijn bij het opstaan. Maar lopen, bewegen: kost allemaal geen enkele moeite. Dit lijf is sterk. oersterk.
It’s the mind I have to convince!
Ik ben onrustig.
Ook als wat brood gegeten heb.
Ook als ik alles heb opgeruimd.
Ook bij de brunch. Ongedurig.
Als Rob Vincent naar Cork Airport brengt gaan Joyce en ik even wandelen. In de zon. Het regent van tijd tot tijd, maar wij lopen dit hele blokje om IN DE ZON.
We kletsen bij de buurtjes van het vakantiehuis.
Iedereen vindt het zo geweldig en bijzonder en knap, maar ik zelf vind het weer ‘loon naar werken’.
Als je nergens echt last van hebt, voelt het alsof het te gemakkelijk was 😀