Vincent zou een snelle 21km neer gaan zetten met een haas. Maar de haas haakte af. Ik had me toen al ingeschreven voor de 10 engelse mijlen. De 16,1 km is niet helemaal mijn afstand. Helemaal niet eigenlijk. Ik beheers die afstand totaal niet. Niet qua voeding, niet qua indeling: ik vind het te lang, niet leuk en moeilijk. Ik ben al meer dan eens afgegaan op de 10 engelse mijl. De Dam tot Dam loop, de Circuit Run in Zandvoort: ik heb nergens echt een goeie herinnering aan. Maar als je alle afstanden wil doen, hoort deze erbij. Na een paar overvolle weken, mega veel stress en slecht slapen had ik er weinig vertrouwen in. Ik zit in de levensfase dat het nogal kan verschillen van dag tot dag wat het vrouwenlijf kan. Liep ik donderdag nog bijna een blessure, vorige week zondag een toptijd: het kan zo verschillen. Vannacht was niet anders of beter: 3 keer plassen en de interne temperatuurregeling is zwaar van slag. Ik heb last van krampen en stemmingswisselingen. Weet ik weer waarom ik met de pil begon, behalve dat de periode dan in te regelen was om de wedstrijden heen. Anyway: het was enorm afwachten wat de dag zou brengen. Daarbij stond voor mij vast dat ik ging lopen op water en eventueel koekjes, maar liever ‘leeg’ dan ziek. Gewoon ontbijt, gister genoeg macaroni gegeten; dus moet 16km te halen zijn. Nadeel: al voordat we weggingen, was ik aan de diarree. We waren mooi op tijd en ik was ook op het terrein nog aan het leeglopen. Lekker is dat. Geeft weinig vertrouwen.
Korte broek en lange mouwen en hesje aan met de koekjes er in en de telefoon. Ik liep een rondje in en had last van mijn linkerknie en mijn achilespees rechts en mijn peesplaat deed ook mee. 1 Doel dus maar: heel over de finish komen. Paracetamol erin en hopen maar. Ik dronk een halve bidon leeg, liet het maar achterwege om nog een keer naar de WC te gaan en toen vertrok Vincent die een haas geregeld had die ook in zijn team zit. In het startvak kwam ik mijn grootste fan MIJ tegen en wat me toen gebeurde: ze ging me voorstellen aan mensen van haar club, “dit is Anke, die alles gewoon doet, waar ik over verteld heb.” Huh? Ik?! Een voorbeeld 😯 Zo zie ik mezelf totaal niet! Ze verwachten ook nogal wat van mij, maar echt, mensen, ik wil alleen die terrible ten m af kunnen strepen! En off we went. Muziek hard aan en gaan. Ik pakte mijn eigen tempo op. Gewoon, rennen, dat lukt me wel.
We waren het terrein af en ik dacht: hier kom ik straks weer terug. De hoek om richting de molen en ik voelde dat het tempo wel goed zat en mijn lijf ook wel. Alle pijntjes zijn dan weg. Ik liep achter een meneer in een wit shirt van de Twiskemolenloop. Prima tempo. Ik doe graag mijn eigen ding, maar ik liep gewoon met deze meneer mee. Achter hem en we haalden mensen in. Ik schrok van de tijd van de eerste kilometer: 5:15. ‘Niet doen, Anke, dat kan je niet’, maar ik bleef achter de meneer lopen en hij hield me in de gaten. Ik vroeg hem ergens in de tweede kilometer of hij het erg vond als ik bij bleef zolang ik kon en hij vond het prima. Ik ben niet van het gekwebbel, maar ik dacht: ik probeer het gewoon voor een paar kilometer en dan heb ik straks over. Mijn passen waren goed, het ging makkelijk, de temperatuur was goed en het tempo bleef rond 5:15 of iets daaronder. Voor mij belachelijk hard. Op kilometer 3 ergens zette ik mijn muziek uit en begon de meneer te vragen of hij de eerste keer de Twiskemolenloop deed en hij vertelde dat hij normaal de 21 liep en marathons en dat hij Long Covid had gehad en in een ziekenhuis werkte. We liepen gewoon het (voor mij) hoge tempo door. Het werkte goed om alleen maar op te hoeven merken: ‘he, we gaan nog steeds zo hard en dat lukt nu nog.’ Ik liep de 5km zo weg in 26 minuten. Op de post dronk ik wat water en de meneer wachtte op me. Hij is al 65 en loopt volgend jaar voor de 25ste keer de marathon van Rotterdam. Ik vertelde van mijn zoon die snel voor ons liep en hij vertelde dat zijn zoon wel eens een keer een de 100 km had getraild en een halve triatlon had gedaan. Tja, dan vraag je er om hoor… Dus toen vertelde ik dat ik ook triatleet was.
Ik dacht elke keer: weer een te snelle kilometer, wanneer gaat het fout. Maar we kwamen op de 8 kilometer en die man zei: we zijn op de helft. Ik dacht bij mezelf: hoezo 40 minuten?? Maar dan voelde ik en ik dacht: alles voelt nog prima. Geen aandrang, geen moeite. We haalden mensen in en weet je: ik heb respect voor deze lopers, misschien niet de snelsten, maar wel een halve marathon doen he! Soms moedigden we ze aan. Er waren ook stukken dat we niet praten. Over de veeroosters. Het is wel mooi in het Twiske, echt prachtig, maar met zijn tweeën hoef je daar dan iets minder op te letten. Eigenlijk hoef je niet echt ergens op te letten, gewoon meelopen. We draaiden tegen de wind in over het open veld. Dan gaat het voor mij leven! Een beetje afzien vind ik gewoon leuker. Het tempo hoeft niet omlaag. Nu neem ik een beetje het voortouw. Ik vertel over Ierland. Dat doet me altijd wel goed. Op dat moment stuurt Alan een appje! Verbazingwekkend. Ik maak een foto van ons samen en van het uitzicht op de runderen.
Ik vind het ook grappig dat er gewoon veel zondagse lopers en wandelaars en fietsers zijn. Ik maak de tien kilometer af op 52 minuten! Hoe Dan?! Ik moet toch echt een keer langzamer. Ik hou het vol tot de 11km, zeker. Dan weer water bij de post. Ik zeg tegen de man dat ik toch echt wat ga vertragen. Hij vindt het prima, wacht op me en dan gaan we 5:30 lopen. Die man moet mij inhouden. Ik ben begonnen met het aftellen. Op de kruising zie ik Vincent lopen met zijn haas en we zwaaien. Ik ben totaal kwijt hoe ver zij zijn en hoe ver wij zijn. Ik vind het moeilijk dat Vincent me niet kan inhalen waarschijnlijk, want ik ga te hard. Ik zeg de man dat ik hem gewoon de schuld geef. Op 14 kilometer deel ik mee dat ik de 10 engelse mijl leuker zou vinden als het klaar zou zijn op 14km. Veel te kletsen hebben we niet meer, met de wind vol tegen. Nog een mijl. Klinkt behoorlijk ver. Nu is het enige wat ik doe bijblijven. Ik hoef niet te letten op tijd of vertragen of hoe het gaat. Ik verdwaal niet in gedachten of ik binnen 1,5 uur binnen zal zijn. Ik loop alleen met deze meneer mee. De molen langs. Ik ben deze man ongelooflijk dankbaar. Dat alle goeds met hem mag zijn. Ik heb er geen woorden voor en als ik ze al had, ben ik niet meer in staat het nu te zeggen. Hij wijst me nog op een laatste hobbeltje waar hij ooit over gestruikeld is. Dat zal me niet gebeuren. Er is weer wat publiek die ons vertelt dat we er bijna zijn. Ik ben niet op of uit, maar ik zal blij zijn als ik er ben! Ik heb (terecht) het idee dat we weer harder zijn gaan lopen. Dat kan ik wel hoor!
Dan de baan op. Ik zie Rob en zwaai naar hem. Ik zeg ook nog: het is zijn schuld en wijs op de man naast me. De baan over en hij zegt: we gaan hand in hand de finish over. Dat is zo mooi! Samen echt juichend de finish over. Wow.
Ik heb onder de 1:25 gelopen. Ik ben er mega tevreden over! Even later komt Vincent binnen. Ik bedank de man en drink wat en dan gaan we ieder onze weg. Dat is best raar. Ik koop een medaille en kleed me om. Geen last van iets. Daar ben ik echt blij om. Niks stuk gelopen, hard kunnen lopen en de Terrible Ten perfect uitgevoerd. Niet alleen geworsteld en ik liep dus 5:16 gemiddeld! Vijf Zestien. Net als iedereen gaan we snel weg voor de F1 race van het jaar. Ik ben niet extreem moe of hongerig. Ook niet extreem trots, maar wel extreem blij hiermee.
En dan ben ik ook nog eens eerste geworden in mijn leeftijdscategorie 45+! Ik weet niet of de snelste dame uit de 35+ categorie 40 of ouder is, maar anders kan ik die ook op mijn naam schrijven. De andere 6 vrouwen die voor me finishten zijn onder de 35. Ik ben dus achtste vrouw van de 33 dames op de 16km. En 1 van de vijf 45+ers, maar wel 4 minuten sneller dan nummer 2! Die tijden zijn leuk, maar ik ben echt blij dat ik gewoon de trap op en af kan lopen en geen pijntjes heb die erger zijn dan een flinke hoofdpijn. Ik heb goed gelopen, maar ik ga absoluut niet naast mijn schoenen lopen! Ik heb weer hulp gehad en aanvaard, maar alles binnen de toegestane regels. Voor mij belangrijk, dat ik merk dat ik het niet alleen en zelf hoef te doen, maar dat samen beter gaat. We zitten na de race lekker de Legokaart te maken. Ik geniet van de welverdiende hamburger en deel het kort op Insta. Mijn huis is er niet schoner op geworden, maar alle was is gedaan. Op voor weer een meer dan drukke week!
