Energie opdoen door energie te verbruiken

Vanmorgen had ik geen energie. Moe, lusteloos, stijfjes, besluiteloos. Op de bank liggen en thee drinken was wel prettig, maar het hielp niet. Met de auto boodschappen gaan doen en kind van school halen, hielp niet. Chocolaatjes hielpen niet. Dan weet je dat een uur in een wachtkamer zitten lezen ook niet gaat helpen. Dus deed ik mijn hardloopkleertjes maar aan en schoof weer wat met de trainingen deze week en zo kwam ik uit op een interval-training van 3 kwartier. Als daarvoor de energie ook ontbrak, dan was ik écht ziek.
10 Minuten inlopen richting de atletiekbaan. Dan kon ik daar controleren of het Garmin horloge na de complete restart geen nare “nadert-afslag”-melding meer zou geven. Ik wilde rondjes om de atletiekbaan gaan lopen, maar voor ik er was moest ik al door naar zone 4, waarbij de hartslag boven de 164 moet komen. Dat duurt even weet ik inmiddels. Het was vanaf dat moment een half uur lang een afwisseling tussen 2 minuten zone 4 en 1 minuut of 2 minuten wandelen. Een goede oefening voor mijn hartspier. Ze waren bomen aan het rooien naast de atletiekbaan. Tot zover de rondjes langs de werkheren: dat bleef er 1! Maar de melding van het horloge bleef uit; hoera! Besluiteloos als ik was, besloot ik op het allerlaatste moment dan maar een groter rondje te maken.
De minuten in zone 4 waren zwaar. Moeilijk. Lastig. Vermoeiend. Wandelen was elke keer een (saaie) verademing. Daarbij waren de twee minuten 3 keer lang. Ik had geen idee hoe hard ik ging. Ik vond het leuk dat ik via het atletiekpad nu op het bevrijdingspad kwam te lopen. Met de hitte en het zweet en het minuutjes-afzien kwam de bevrijding namelijk langzaam dichterbij. Het zonnetje kwam er een beetje door en zo voelde het ook precies. Er was geen stijfheid meer te vinden en de lusteloosheid maakte plaats voor een gedrevenheid om elke keer zone 4 te halen. Alle 9 keren. De besluiteloosheid maakte plaats voor een koppig idee om die ene foto nog te maken en de brug tot boven op in zone 4 te rennen. Vermoeidheid was het gevolg van een lekkere inspanning en nodigde niet langer uit tot chocolaatjes en de bank. Na 3 kwartier zaten er dik 7 kilometer op. Om niet teveel af te koelen liep ik nog een klein rondje (en oké, geef ik toe: om 7,5 kilometer vol te maken). Toen had ik meer energie opgedaan als waarmee ik was opgestaan en ik voelde me een stuk beter op de terugweg op de fiets als op de heenweg! Achteraf liep ik de twee minuutjes in zone 2 tussen de 12,2 en 13,8 kilometer per uur en daarbij haalde ik elke keer ruim de 400 meter-ronde. De rondjes op het atletiekpad waren wel gaan vervelen na de tiende keer vermoed ik! 🙂