perfecte onverhardlopendwaling

onverhard = geen asfaltpaden
hardlopen = op redelijk tempo, sneller dan 10 minuten per kilometer
ver-dwaling = de richting niet rechtstreeks volgend, zonder route
perfect – Dat was het! En zonnig, nadat we eerst in de auto hadden gewacht tot de locale bui vertrokken was. En modderig was het ook. Slijkerige dikke modder. En we waren de richting zodanig kwijt, dat ook het pad zoek was: we ragden recht door het bos heen. En we kwamen schapen tegen. Op het pad en naast het pad nog honderd meer. En we liepen langs het fietspad door het gras (ook zompig). Ik heb hardop lopen lachen van het genieten. En we gingen maar gewoon een onverhard pad in als we het zagen. De spieren waren druk aan het werk, aan het corrigeren en balanceren en dragen en dat ook in een beetje hardloop-tempo. En we klommen over het hek en gingen over de brug en onder de bomenhaag door. Het was helemaal zalig! En ik vond ergens een soort van hobbel-ritme, waardoor ik helemaal in de flow kwam, ik moest bij het eerstvolgende hekje echt weer een beetje landen. En de uitzichten, niet te vergeten; waren adembenemend: op het kasteel, de bospaden, de lage zon. We, dat zijn Manuel en ik. De route: ik wilde over het lange rechte Waterlandse pad. Na anderhalve kilometer nam Manuels navigatie-instinct het over, nou-nou: dat heb ik geweten! Die kan me paden uitzoeken! Ik wist niet dat aan deze kant van het Kemphaanbos zoveel onontdekte onverharde paden waren. En als ze er niet waren, dan gingen we door het natte gras of over het ruiterpad. We kruisten regelmatig keurige fietspaden, maar er was altijd wel een onverhard muizenpaadje te spotten. Waar normaal de Almere City Run veilig op het fietspad blijft, slingerden wij om de stadstuintjes heen. En we kwamen wel honderd blatende schapen tegen. Met lammetjes. Ik hoefde maar een uurtje te rennen, maar toen namen we een ‘verkeerde’ afslag omdat we geen watjes wilden zijn: dat pad hield op te bestaan tegen een diepe, brede sloot aan. Er was geen andere mogelijkheid als door het bos. Hoe gaaf is dat, om -nu er nog net geen brandnetels zijn- tussen de takken door te banjeren? Hardlooptempo is dan ver te zoeken, dat wel. Ik wilde ook langs het Stevenspad, waar de bomen een haag vormen, maar ik moest even geduld hebben, want het kostte ons 5 kwartier om daar te geraken. Toen liet ik de hartslagbeperking lekker varen en de laatste 500 meter had ik nog bakken energie over om het tempo een beetje op te schroeven. Ach, vergeleken met alle modder, plassen en ongelijke grond, was dit onverharde paadje hemels! Op het hardlooptempo valt nog wel wat aan te merken, want er zijn dagen dat ik de 10 kilometer in een uur loop (en Manuel heeft die dagen meestal), maar deze dag kostte het wel dik 5 kwartieren. En toch was het vermoeiender én: veel toffer! Had ik al geschreven hoe onwijs veel leuker het was? Het was perfect!