In het schema stond 5 minuten inlopen in zone 1, 5 minuten in zone 2 en dan tien keer twee minuten en tot slot 5 minuten uitlopen in zone 1. Het schema kwam uit op 45 minuten. Maar ik niet. En eigenlijk niemand in de buurt. (Behalve Vincent, maar die wil net als mijn trainer triatleet worden, dus dat telt niet) Uiteindelijk bedacht Manuel dat ik dan 15 keer de 2-minuten moest doen. Die twee minuten bestonden uit: 1 minuut in zone 4 (hard), 30 seconden wandelen (bah) en daarna 30 seconden zone 1. En dat dan vijftien keer! 
Vincent ging wel mee onder de bloesems door rennen, want hij heeft een nieuwe hardloopbroek en nieuwe hardloopschoenen. Welja. Voor mij kwam het ontbijt er niet van, maar Vincent moest wel eten van mij.
De eerste vijf minuten waren een makkie, een koud kunstje letterlijk. De tweede vijf minuten waren gaaf onder de bloesems door. Het rook er heerlijk en wat was het mooi. De zon kwam er ook bij. En toen ging ik versnellen, Vincent zou 5 keer meedoen. Hij begon met roepen: is dit nou hard, mama! Om 20 seconden later af te haken. En me tijdens de wandelpauze weer in te halen.
We kwamen mensen tegen en nu herkenden ze de kleine jongen allemaal als echte hardloper! Met het joggingpak niet, maar de strakke broek was duidelijk: “Jong geleerd…, goedzo knul”; “knap hoor jongen” enzovoorts. En wat waren er veel hardlopers op deze zondagochtend met heerlijk weer! En wie liep daar hard te zweten?! Die arme mama! Na drie keer was ik gelukkig de tel kwijt. Ik had er niet aan moeten denken hoe vaak ik nog moest versnellen. 
Vincent kon me niet bijhouden en ik verbood het hem ook, want hij kon me blijven zien op het lange rechte pad. 1 Meneer werd wel 5 keer ingehaald door me voor hij voorgoed voorbij was. Ik zweette me kapot en had echt spijt van de lange mouwen en lange broek. Vincent kreeg het erg zwaar, want zijn maag gaf duidelijk te kennen wat te laat eten met je doet. Hij wandelde graag mee, maar de rest dribbelde hij voort.
Daar gaat mama weer......
Ik moest erg lachen om een lief klein meisje wat voor haar hardlopende moeder uit fietste. En toen begon ik te bedenken dat tien keer meer dan genoeg was geweest. Eerlijk gezegd begon ik mijn trainer aardig te vervloeken… Die had daar niet op zijn fietsje langs moeten komen, zoals een hoop andere triatlonners, want ik was geweldadig geworden! Gelukkig had ik niet veel adem om luidop te mokken. Vincent sneed een stukje af en ik deed de zoveelste versnelling.
Mijn kleine zonnestraaltje
Waarom was ik de tel ook kwijt geraakt? Had ik er al tien gehad en kon ik gevoeglijk stoppen of nog niet?! Vincent ging wandelen en ik ging dapper door. Ik bedacht dat ik het met de tijd kon afmeten en toen ik twee versnellingen verder was, was ik er achter dat ik de tien al ruim gepasseerd was. Maar die laatste konden nu ook nog wel. Ik wandelde elke keer terug richting Vincent en ik had met ‘m te doen met zijn buikpijn. Hij hobbelde wel steeds een stukje verder. De laatste versnelling ging wel langzamer dan de eerste paar en ik moet zeggen dat ik me een stuk minder comfortabel voelde, maar de kilometertijd begon nog met een 4 hoor.
En toen konden we naar huis dribbelen. Ik ging heel lang te hard volgens de hartslag, tot Vincent naast me kon wandelen, zo langzaam moest ik! Hij begon weer helemaal op te leven en te kwebbelen. 
We waren het er over eens dat het heerlijk weer was en ik had honger. Uiteindelijk liep ik bijna 8 kilometer in 50 minuten, kan ik het helpen dat ik het rondje nog steeds niet kan timen 🙂