Toch even lopen!

Gisteravond was erop de BBC een mooi programma waarin de binnenkant van de voet te zien was en ik kon zien hoe die pees die gevoelig is eruit ziet. Wit en strak, dat wel. Hij werkt prachtig! Toen ze verder gingen snijden, kon ik het niet meer aanzien.

Vanmorgen was de pijn aan de voet bijna weg. Gevoelig, maar de pijn was weg. We gingen naar het zwembad: de hele dag voorzichtig lopen dus. Ik voelde mijn voet, maar echt pijnlijk was het niet en tijdens mijn eigen baantjes waren ook de knieen gevoelig in het begin.
Ik twijfelde en twijfelde of ik een rondje zou gaan lopen. Tot we naar huis gingen. Het was veel te lekker weer!
Dus ik trok de loopspullen aan (de dunne trui met lange mouwen en de witte, stevige schoenen) en ging rennend naar de Weight Watchers. Zo rustig mogelijk. Al zat dat ook rond de 6:00 min/km oftewel 10 kilometer per uur. Ik moest wel, want het was frisser als ik dacht. Mijn hartslag heeft het dan zwaar als ik het ook nog koud heb. Rond de 160 slagen ligt het dan.
De voet doet dan geen pijn meer. De Garmin kon geen GPSen vinden, dus ik weet niet hoe hard ik echt ging.
Na het wegen (ik was twee ons afgevallen), rende ik met mijn rugzakje vol, weer terug. Horloge herstart en toen ik de wijk uitliep nam ik me voor op tempo te gaan hollen tot de volgende brug. Ik vergiste me ietsje in de afstand, maar dan ga ik ook door ook! Hard. Op 13 kilometer per uur. Onze eigen wijk ging ik langzamer door; weer terug naar 10 kilometer per uur.
Het werd langzaam donker en ik begon nogal trek te krijgen inmiddels. Binnen een half uur had ik er vijf kilometer op zitten.
De voet is nu gevoeliger. Maar weer koelen en over de roller bewegen.
Hoe kan ik mezelf zover krijgen rust te nemen als dat nodig lijkt te zijn?!