Een wandeling én een training van 7 kilometer. Over hartslagen

Vanmorgen ben ik gaan wandelen. Eigenlijk wilde ik gisteren al, maar toen betrok het juist qua weer. Ik was in de stad bij Run2Day om een hardloopboek te kopen en ik wandelde naar huis. Dat viel nog tegen, want ik moest om 12 uur bij de school zijn. Ik had het slecht voorbereid: gewone schoenen, geen horloge mee, verkeerde sokken aan. Ik liep constant 9:03 over de kilometer, dat is nog altijd ruim 6,5 kilometer per uur. Ik was met pijnlijke voeten op tijd bij de school.
‘s Avonds stond er een loopje op het programma. 7 Kilometer, elke kilometer harder. Op gevoel. Het is kouder dan het lijkt. Mijn loopmaatje gaat op de uitdaging in. Ik heb het gevoel dat we ons vreselijk moeten inhouden qua tempo! Dat klopt natuurlijk ook, want deze keer wil ik er echt niet intrappen om te snel te beginnen. Dus over de eerste kilometer lopen we 7:00 minuten. Ik heb een beetje last van de bami die ik maar drie kwartier voor het lopen heb genuttigd en ook het ijsje is wat koud in  mijn buik gevallen.
Het is best donker. Nog steeds eenvoudig kwebbelend lopen we de tweede kilometer al sneller. Mijn hartslag komt tot rust en doordat ik nog een t-shirtje over het shirt met lange mouwen heb aangedaan, heb ik het ook niet koud meer. We lopen over de tweede kilometer 30 seconden korter: nu moeten we opletten niet te gauw te snel te gaan lopen. De derde kilometer door de buurt lopen we dan ook maar 5 seconden sneller. Het is nog steeds geen probleem om door te praten. Ik heb in mijn hoofd dat we op de helft zijn, maar dat is natuurlijk een vergissing!
Bij de vierde kilometer kan ik het goed inschatten: we lopen die in 6:00 minuten op 10 kilometer per uur. Ik vind dat het fijnste tempo. Ik heb geen last van voeten of knieen dan. De vijfde kilometer gaat over een donker en oneffen pad langs de buurwijk en ineens lopen we er weer bijna 40 seconden  minder over. En dat kunnen mijn benen en mijn lijf prima aan, maar dan ga ik me zorgen maken: Er komen nog twee kilometers aan en die moeten nog harder. Een heel verhaal vertellen wordt lastiger, praten gaat nog in korte zinnen. Over de route.
De voorlaatste kilometer lopen we in 5:15 minuten, dat is 11,5 kilometer per uur. We halen bijna iemand in, maar die draait af.
De laatste kilometer moet dus binnen de 5 minuten. Ach, denk ik bij mezelf; dan is het ook maar snel voorbij! Ik kan niet meer praten en ben in mijn hoofd alleen maar aan het denken: het is maar 1 kilometer, het gaat lukken, dit kan ik! Mijn maatje merkt op dat hij me nog nooit heeft horen hijgen – flauw hoor. Nu wel! Nog 300 meter, vertelt hij, maar ik weet niet tot hoe ver dat is. ‘Einde van de straatverlichting’, meldt ‘ie naast me, ‘ongeveer’. Gelukkig ga ik uit van dat ongeveer, want het is net iets verder, maar ik hou het vol! Ik moet en zal hem bijhouden! De laatste kilometer is net voor de busbaan klaar en die hebben we in 4:42 afgerond. Dat is bijna 13 kilometer per uur.
Ik ben heel trots en moet er breed van grijnzen. Dat we dat zo netjes hebben ingedeeld doet me beter dan de halve marathon! Het tempo vervalt ook weer meteen, dat wel. Ik moet ontzettend nodig wat bami lozen en dat loopt niet lekker. Net over de rotonde moet ik erbij gaan wandelen! Hoe naar… Maar het haalt wel lekker de gemiddelde hartslag naar beneden: die eindigt op 146. De zevende kilometer was die opgelopen naar 167, dus ook dat is nog een veilige marge.
Ook de hartslag hou je tijdens het hardlopen in de gaten.

Bijvoorbeeld vandaag begon ik in zone 2: een hartslag van 144, 138, 141 en 146 in de eerste 4 kilometer. Ik heb in het begin altijd een hoge hartslag; ik moet dan opwarmen. Meestal bereik ik in de het eerste kwartier de hoogste hartslagen.
Die zones zeggen iets over het bereik van mijn hartslag. Dat is heel erg persoonlijk. Mijn rusthartslag is ongeveer 46 slagen per minuut, mijn hoogste hartslag ligt rond de 193 slagen per minuut. Het bereik daartussen is 147 slagen en dat is opgedeeld in trainingszones. Zone 1 is behoorlijk laag. Bij zone 2 kan ik nog hele verhalen vertellen. En dat klopte vandaag ook.
Zodra ik doorga naar zone 3 wordt het praten iets vermoeiender en blijven de lange verhalen achterwege. Dat merkte ik in de vijfde kilometer. Mijn hartslag liep op naar 156 en daarin kon ik nog wel praten, maar niet meer onafgebroken. Ook de zesde kilometer zat mijn hartslag met 161 nog in zone 3.
In de laatste kilometer kon ik nog net zeggen: hier rechts en liep mijn hartslag op tot 167. Dat is in zone 4. Dan moet je hart behoorlijk hard werken en daarmee ook je longen en de rest van je lijf.
Er is zelfs nog een vijfde zone vanaf hartslag 178, maar zover ben ik vandaag niet gekomen. Of dat nou betekent dat ik nog harder zou moeten kunnen, weet ik niet.

Omdat ik dit soort zaken de laatste tijd alsmaar interessanter ben gaan vinden, heb ik vanmorgen dat hardloopboek gekocht, waar de hele wandeling mee begon.