8 Kilometer in wisselende tempo's

De hele dag mooi weer, maar ik heb ‘s avonds met mijn werkende loopmaatje afgesproken. Ik was vanmorgen ook bij de fysiotherapeut en zij heeft me goed uitgelegd dat ik niet al te erg moet inzitten over de peesplaat van mijn rechtervoet. Mijn lichaam gaat al sneller beter worden bij de behandeling. Mijn voet wordt koud, maar ik krijg het warm in mijn rug. De grap is dat je je andere voet dan voelt later op de dag!
Om half 9 hoeft ik alleen nog maar wat moed te verzamelen om te gaan. Al voor 9 uur sta ik klaar. Ik heb geen idee van een route, ik weet alleen dat ik 8 km ga rennen en dat mijn hartslag ‘leading’ is. Het programma staat in mijn horloge. Die zet het inderdaad bij het inlopen op een piepen!
Mijn hartslag is verdeeld in een aantal zones. Ik ga inlopen in zone 1 – 2 : mijn hartslag moet tussen de 111 en 140 slagen per minuut blijven. Zodra ik boven de 140 kom, piept mijn horloge. De enige manier om die hartslag te verlagen is langzamer gaan lopen. Dus ik druk de eerste twee kilometer het tempo!
Na 2 kilometer (met mijn horloge ligt dat iets verder weg natuurlijk) mag ik over naar zone 3: mijn hartslag moet tussen de 149 en 164 komen te liggen. Daar hoort een iets hoger tempo bij. Ik ben blij dat mijn loopmaatje nu lekker vertelt over zijn weekendje weg, want ik kan geen hele verhalen meer vertellen. Ik ben ook een beetje jaloers dat hij schijnbaar moeiteloos een halve marathon over het strand loopt binnen twee uur. Soms piept mijn horloge nog, maar ik luister er al minder goed naar. Ik heb geen enkele last van mijn voet, maar mijn linkerknie geeft wel een pijn signaaltje af. Te verwaarlozen, maar wel merkbaar. Op zich niet erg, want het betekent dat mijn hele lichaam reageert op de behandeling van de fysiotherapeut.
Mijn medeloper mag de route bepalen, ik wil alleen niet in het donker over het slechte fietspad lopen. Ik moet toch al zo opletten! Als het horloge weer piept, gaan we twee kilometer lang op een voor mij tamelijk hoge hartslag lopen, tussen de 164 en 178. Ook nu piept het horloge, maar dan vooral om aan te geven dat de hartslag omhoog moet! Ik moet dus alsmaar harder gaan lopen. Ik heb geen idee hoe hard we lopen en dan is het overduidelijk dat mijn compagnon iets meer in zijn mars heeft: hij kan nog melden hoe hard we gaan, hoe ver het nog is en dat zonder merkbare ademnood. Ik moet flink doorademen en het is voor mij niet meer eenvoudig. Laat staan dat ik kan kletsen! Ik kan nog wel vragen: hier links? Of eventjes lachen. Ik wil het liefst rechtdoor lopen tot aan de supermarkt, maar hij gaat naar rechts en dus ga ik mee. Ik wil nog wel graag door de wijk lopen. We blijven lekker op de straat en mijn medeloper probeert me te zeggen hoe ver het nog is, maar dat zegt me niks. Gelukkig voor hem rijdt de auto ons tegemoet! Het is met mijn horloge tot aan de speeltuin. Ik trek nog een eindsprintje en dan mag ik twee kilometer uitlopen.
De hartslag wordt niet gauw lager en het horloge piept maar. Ik kon weer praten. We liepen een grote ronde om onze eigen wijk. Lekker in een rustig tempootje. We lopen zelfs nog door de achterliggende buurt. Op de laatste weg naar huis maken we nog sprintjes met de lantaarnpalen en na dik 8 kilometer ben ik moe weer thuis. Blijkt dat mijn hartslag in de laatste twee kilometers het hoogste is geweest, terwijl het tempo dat niet was!

In de snelle 2 kilometer met de hoogste hartslag, liepen we ongeveer 12,5 kilometer per uur. Het stuk daarvoor ruim 10,5 kilometer per uur. Ik krijg het benauwd als ik bedenk dat ik ongeveer de hele 10 kilometer over een paar weken op het hoogste tempo moet lopen, wil ik de 50 minuten halen!
Nog nooit heb ik 8,5 kilometer binnen 50 minuten gerend. En dat terwijl het begin zo rustig ging! Normaal was ik echt blij met 8 kilometer binnen 50 minuten. Nu nog iets meer gelopen in iets minder tijd. Niet slecht dus!