Langzame KORTE duurloop

Vanmorgen om kwart over 9 stond ik te twijfelen voor de kast. Korte broek en zomershirt maar eens gepast, want het weer wordt wel erg mooi. Maar voor nu leek een lange broek ook nog te gaan. En een shirt met korte mouwen? Uiteindelijk werd het een shirt met lange mouwen en een 3/4 broek. Voor een kort loopje van ongeveer een uurtje op een lage hartslag. Dit loopje telt vooral om in beweging te blijven. Helaas was ik daar qua eten aan voorbij gegaan en had ik maar een bakje yoghurt en een cracker op.
Mijn loopmaatje en ik wilden graag een keer onder de bloesems door die hier in de wijken prachtig in bloei staan. De eerste 600 meter was mijn hartslag helemaal de tel kwijt! Terwijl we wandelden liep die al op tot boven de 170 en toen ik ging lopen heb ik zelfs een hartslag van 245!!! gehaald. Nou ja, dat lag aan het horloge hoor! 🙁 Die ging pas vanaf een kilometer terug naar de normale waardes van rond de 140, wat beter klopte met het tempo en het gevoel wat ik had. Ik kon nog hele verhalen vertellen namelijk en snel ging het dus totaal niet.
 

 
Al snel kwamen we door de laan met de bloesems. Ze zijn nog wit. In de ochtendzon geuren ze nog niet zo lekker, maar wat is het mooi!
Het zonnetje komt er doorheen en de lente ligt echt op de loer nu!
 

We gingen in nog steeds een kalm tempo door richting de brug.
Trapje af en over de halfverharde paden gaan we lekker verder.
Het tempo ligt voor het gevoel helemaal niet hoog, maar dat is tegenwoordig een tempo van ongeveer 10 kilometer per uur. Eigenlijk is dat nog steeds niet erg zacht!
Omdat we van de andere kant kwamen, was de verleiding nu groot om eens rechtdoor te gaan aan de andere kant van de vaart. Stiekem wilde ik dat al heel lang, maar het is er nog nooit van gekomen.
We liepen over onbekend terrein, vlak bij huis! Over 5 kilometer deden we een half uurtje precies.
Het ging verder over een ruiterpad en onder een brugje door waar ik het bestaan nog niet van wist.
Zo kwamen we bij de andere kant langs de manege en lieten we ons een opjagen doordat we iemand voor ons in wilde halen. De andere hardloopster ging gelukkig niet zo hard, dus het tempo hoefde niet echt omhoog.
Mijn hartslagmeter doet weer netjes mee en blijft voortdurend rond de 145 hangen. Het loopt allemaal heel soepel.
We gaan de brug weer over en lopen door de wijk door een straat waar de bloesems al roze aan het worden zijn.
Door naar de laatste bloesem-beleving!
Als ik mijn telefoon pak, zie ik een alarmerend terugbel-SMSje, waardoor ik liever rechtstreeks naar huis ren om te bellen.
Ik hoeft even geen tempoversnellingen meer te doen.
Zo komen we uit op 10 kilometer die we in een uur en 45 seconden hebben voltooid.
Niks om moe van te worden!
Gemiddelde hartslag blijft op 148 liggen door de uitspatting in het begin.
Ik heb erg trek in de banaan!!
 
Omdat het geen inspanning heeft geleken, heb ik geen zin in stretchen. Morgen zal blijken of dat slim was of spierpijn heeft veroorzaakt.
Na de terugbel-actie die loos alarm blijkt te zijn, aan een kopje thee en de banaan (dus nog geen kwartier na binnenkomst) is mijn hartslag alweer gedaald naar 70 slagen per minuut.
2 Jaar geleden droomde ik ervan 5 kilometer te kunnen lopen omstreeks deze tijd! Nu vind ik 10 kilometer in een uur een peuleschilletje: kort en langzaam. Maar het was wel genieten!!