Training!

Ik verheugde me er al de hele dag op. Het gaat vandaag weer goed. Ik heb weer wat werk in het verschiet, ik heb weer alle energie en poets lekker mijn huis en werk het strijkgoed weg. Maar als het donker wordt, sla ik aan het stressen: ik moet er alleen heen! Kan ik het nog wel? En als ik nu weer pijntjes krijg? Wat moet ik aan – het is zo koud! Ik doe dus warme kleren aan en de blauwe schoenen en de handschoentjes en ga dan op de fiets. Vlak voor ik er ben, denk ik: ik kan nog best omdraaien en weer naar huis gaan. Ik ben er samen met de trainster ongeveer als eerste. Er zijn veel bekenden en wat is het vertrouwd. 1 Minuut voor acht heb ik er zin in! En dan hebben we ook nog de leuke trainster, yeah.
De trainster gaat mee en we gaan kletsend van start. Ze gaat eens niet langs de school aan het trainen, maar langs het voetbalterrein doen we de opwarmoefeningen. Ik ren lekker niet het hardst op mijn hardst. Maar het maakt me niet uit, dat voelt wel goed! Dan rennen we de wijk in en ik hoor een medeloopster uit over hoe haar marathonervaring was. Ik kom op plaatsen waar ik nog nooit ben geweest! Ik vermaak me prima. De handschoenen kunnen al uit en ik heb het niet koud, het voelt niet aan alsof het vriest.
We lopen het rechthoekje met zijn allen op 2:30. Dan moeten we 10-15 seconden sneller gaan lopen. Ik zou graag alles sneller lopen, maar we moeten vanaf hoek 3 versnellen. 1:55 over het zelfde rondje. En dan nog een keer, ik mik op 1:50 en doe alles in 1 tempo, maar het wordt 1:43. Ik ben er een seconde of vijf niet tevreden mee, want ik had van mezelf 7 seconden langzamer gemoeten. We lopen weer verder door de wijk en ik klets met de oude juf. Echt, ik zou niet weten waar we gelopen hebben! Geen flauw benul!
We gaan een driehoekje rennen op tempo. Ik moet het gesprek even staken. In het rustige halve-driehoekje klets ik weer bij en dan nog een driehoekje op tempo. Het gaat heerlijk en ik versnel aan het einde nog met enig gemak. Weer hoeft ik niet vooraan te rennen. Ik doe gewoon wat ik leuk vind! Als ik nu terugkijk, zie ik dat het best hard ging. Eventjes.
We gaan uitlopen en volgens mij lopen we om, maar ik merk er niks van! Ik luister en klets maar door. Na een uurtje zijn we er alweer. Ik ben opgewarmd en zit weer vol energie. Waarom was ik hiervoor in de stress? Waarom denk ik dat ik dit verleer? We doen een eenvoudige cooling-down en gaan zelfs nog even planken met zijn allen 🙂
Het lijkt meer op een dameskransje, maar dan wel één die 7 kilometer in een uur rent en met de vrieskou volkomen tevreden buiten bijkletst. Haha, wat een hobby! 😀