Wandelen en hardlopen – precies dezelfde ronde

  
 
 
 
Twee keer precies dezelfde route. Exact hetzelfde. Maar toch: 5 uur verschil. Een temperatuursverschil. En… een enorm tempoverschil!
Vanmorgen ben ik met een vriendin gaan wandelen. Het was nog koud (ook al was het kwart over tien) en overal waar de zon niet scheen, was het nog gevaarlijk glad. We liepen te kletsen. De brug over was doodeng, want we moesten aan de rand blijven omdat het midden te glad was. Bibbers!

Er zaten ongelooflijk veel roodborstjes. Andere mensen zagen we nauwelijks. Lezende kinderen, familieperikelen, de schoonheid en moeite van het leven; er kwam al kletsend vanalles voorbij. We stopten om hier en daar over de Oostvaardersplassen uit te kijken. Overwinningen, werkzaken, jaloezie en kameraadschap: het kwam stapje voor stapje aan de orde, terwijl wij wandelden en wandelden. We keken even op het uitzichtspunt en liepen een stuk het fietspad op. We keerden hier:

Onderlangs. En toen we de stad weer inliepen, moesten we flink door gaan lopen omdat de school inmiddels uit was en we toe waren aan een toilet! Na 1 uur en 48 minuten waren we nog lang niet klaar met kletsen, maar we waren rond.
Toen mijn vriendin weer thuis was, trok ik de hardloopkleren aan. Warme spullen. Ik wist alleen dat ik exact  dezelfde route zou gaan volgen, inclusief de ommetjes. Mijn doel was: in de helft van de tijd. Het ging soepel. De gladheid was weg, de koelte uit de lucht en ik kende de route. Het ging vanzelf leek het, al liet de eerste kilometer lang op zich wachten. Ik deed er 6 minuten over. Primo, het tempo mocht weer eens omlaag. De brug over ging ook soepel, op die ene hond na die op me af kwam rennen en me liet afremmen. Kilometer twee ging in iets van 5:40 en toen besloot ik niet meer te kijken. Ik liep zonder muziek naar het ritme van mijn stappen te luisteren en bedacht waar we het vanmorgen over hadden. De zon was weg en toch was het warmer! De roodborstjes waren ook weg en er was nog steeds niemand anders te zien op 1 wandelaar na die ik inhaalde. Ik liep ongelooflijk gemakkelijk. Ik maakte opnieuw een foto op het uitzichtspunt.


 
Ik maakte hetzelfde ommetje, maar nu bovenlangs 🙂 Op de weg terug waaide het ineens wat harder. Er zat een schrapend steentje onder mijn schoen. Daardoor rolde ik mijn voeten goed af! Ik zag een mooie Vlaamse Gaai. En toen, na 6 kilometer binnen 35 minuten inclusief foto’s maken, pakte ik het hoge tempo met tijden onder de 6 minuten weer simpelweg op! Ik grinnikte toen ik langs de school moest lopen. Waar vanmorgen de kinderen ons ophielden toen ze in tegengestelde richting naar huis liepen, werd ik nu door een knaapje voorgelaten. Weer thuis had ik 100 meter minder afgelegd, maar ik had over ongeveer dezelfde 8 kilometer ook een uur korter gedaan! (de honderd meter extra bij het wandelen was een miswijzing in het begin van de wandelroute toen de GPS even slecht signaal had). Ik was helemaal niet overdreven moe. Ik heb toch gemiddeld dik 10 kilometer per uur gelopen. Na anderhalve kilometer kwam mijn hartslag rond de 160 te liggen en die liep aan het eind ietsje op. Toen ik gedouched had, de wasmachine aanstond en mijn kind weer was opgehaald, was de hartslag alweer gezakt tot onder de zestig slagen per minuut.