Tegenwind

Het hagelde ‘s morgens, grote heftige buien. En ik voelde me matig gezond. Maar ik wilde naar BUITEN toe, ik wilde hardlopen en desnoods nat worden. Ik had een afspraak met mijn vriendin om tussen half 2 en half 3 te gaan rennen. En om kwart over 1 werd het droog. Er kwam een zonnetje door. Ik deed toch maar mijn regenjasje erover aan. Om half 2 stonden we buiten.
We zouden niet hard gaan, maar lekker bijkletsen. En dat deden we! We liepen achter de wijk langs, maar het matig gezonde gevoel maakte al snel plaats voor een gevoel van kalmte en rust. Uniek genoeg bij een hartslag van 150 en een gemiddeld tempo van 9,5 kilometer per uur zonder hulpmiddelen. We kletsten en het was geen probleem om het bos in te gaan. Echt waar, op die rare manier die hardlopen eigen is, lijken probleempjes met elke stap een beetje minder te worden!
1 Probleem bleef echter maar hangen: de wind. Op de lange rechte weg hadden we gelukkig, gelukkig, gelukkig wind mee. Met het zonnetje erbij, ging het regenjasje zelfs uit! We kwamen en wandelend echtpaar tegen die ons aanmoedigden. In de verte waren de roofvogels op jacht tegen de helderblauwe lucht. We hadden al 5 kilometer erop zitten en behalve familieproblematieken die we uitvoerig bespraken, was er niks te klagen. Totdat we de hoek omgingen….. Ondanks dat we in het bos liepen, was het er opeens pijnlijk duidelijk: tegenwind.
Niet een beetje een vrolijk briesje, nee, van die wind dat je er echt tegenIN moet. Dat je elkaar moeilijk meer kunt verstaan omdat de letters rondwaaien. Dat je een haltertje om je enkels gebonden krijgt als je ze vooruit brengt. En als de bomen wijken, wordt het helemaal een gevecht om vóórúít te gaan. Het was best zo zwaar als het klinkt, maar… ik kan daar ook enorm van genieten. Ook al komen de tijden ineens onder de 9 kilometer per uur te liggen. Dit is toch heerlijk Hollands uitwaaien? Het oudere echtpaar had een korte route genomen om ons nog een keer te kunnen aanmoedigen – vast en zeker!
En toen vloog er wel een hele grote roofvogel over het bos. Mijn hele run, mijn hele dag, mijn hele prestatie wordt ineens letterlijk overvleugeld door de zee-arend die in de Oostvaardersplassen huist. Het beest legt in tegenwind in de tijd van 30 seconden het hele bos af en geeft me zo’n klein gevoel dat verder alles nietig wordt. Voor ik een goede foto heb is de vogel alweer gevlogen en in een stipje veranderd, maar de kracht die ervan uitgaat, deed mij besluiten me weer eens niet aan het plan maximaal-tien-kilometer te houden. We gingen niet alleen iets langer lopen dan een uur, maar wellicht ook iets verder. En ook nog iets langzamer. Misrekening.
De kleine misrekening bestond daaruit dat iets-verder langs de open plassen voert. En de misrekening bestond voornamelijk uit wind-wind-wind. De lucht mooi blauw met helderwitte wolken, maar op het water wat hoog stond, waren golfjes te zien! Ik vond het geen enkel probleem dat het tempo nog wat lager werd, want ik genoot van de elementen en van het gevoel te zweven (ook al voelde het soms als achteruit zweven….). Ik vond het heerlijk om wat tegengas te krijgen! Maar we namen wel de korte route, ook al moet je dan het trapje op, wat niet mijn vriendins favoriet is. Er zijn grenzen aan het incasseringsvermogen en tegenwind.
We moesten het blokje om de huizen nog maken om op 11 kilometer uit te komen. Daar hadden we dan wel 5 kwartier over gedaan. Niet dat dat erg is, want we waren droog gebleven, heeeeeeeeeeeeeeel tevreden (of mis ik nu een paar ‘eee’s’?) en ik voelde me stukken gezonder als na een dagje binnen hangen. Verwaaid, maar niet koud. Tevreden, maar niet trots. Opgewekt en verwonderd. Mijn gemiddelde hartslag was 144. Kijk, dáár kan ik nou eens beretrots op zijn! Want mijn lijf heeft hard gewerkt en toch is die hartslag mooi laag gebleven. Moeten we vaker doen, tijden loslaten en lekker gaan rennen.