Mijn gedachten werden helemaal niet door de cross in beslag genomen. De muziekuitvoering van mijn jochie stond voorop. Of ik tussen1 uur en 2 uur ergens kon douchen, was mijn grootste zorg. Toen ik dat om half 12 had uitgezocht (er was 5 minuten warm water bij het sanitaire gebouw in de haven tussen de plek van de voorstelling en het beginpunt van de cross) werd ik helemaal kalm. We reden naar het beginpunt en ik had niet eens precies opgezocht waar ik wezen moest…. Detail vergeten! Ik vergat bijna weer mijn startnummer. Ik liep een beetje in en keek of ik straks niet gewoon uitlopend terug kan rennen. Ik kletste wat met een meneer die al twee keer New York had gelopen en helemaal klaar was met drukke evenementen en een mevrouw die het ook koud had. Het was droog, zonnig en ik vond het koud. De mensen die nu in korte broek en t-shirt gaan, zouden die in de zomer naakt rennen?!
Ik moest lachen toen mijn vriend SMSte dat we dan wel de camera keurig bijhadden en er een opgeladen batterij in zat, maar geen SD kaartje. Dat grappige detail hield me op de been, waardoor alle spanning helemaal verdwenen was.
De route over het zand. Links van de vlaggetjes blijven aub.
Ik ga niet vooraan staan. Ik zorg net dat mijn horloge bijtijds aanstaat. We gingen eerst door een ‘duinachtig’ gebied met vochtig zand en veel gras en twee meiden waren bang dat ze de rondjes niet geteld kregen. Ik sprak een meelopende trainster dat ze me op deze manier niet kon aanmoedigen terwijl zij mijn favoriet is voor die taak; zij antwoorde me dat de snelle mannen voor ons liepen, dat ik daar heen moest; maar ik wilde gewoon lekker lopen. Leuk. Rustig. Genieten. Over het gras en we moesten een balk over! ohja! Ik liep achter een man die ik wel ergens van kende, maar geen idee waarvan. Toen moesten we mini-heuveltje af en door het zand weer omhoog. Onaangename verrassing!
Toen dacht ik wel even: aj, dit drie keer?! Ammehoela. Ik kan gewoon na twee rondjes stoppen en dat vond ik een veilig idee. De trainer stond naast de kant en oefende mijn naam, leuk dat hij mij nog kent. Ik ging voor mijn gevoel niet te snel. Precies hartstikke goed eigenlijk. Dus hoefde ik ook niet naar mijn horloge te kijken, wel zo gemakkelijk.
We gingen langs het water aan het lopen en ik vond het geluid van de golfjes zalig. Het zand viel me erg mee. Het liep niet zo heel zwaar eigenlijk. Totdat we terugdraaiden richting finish, daar lag een meter of 100/200 mul zand en dat was Niet Leuk. Ik dacht: hier moet ik straks energie voor overhouden in ronde drie zeg. Ik zag in mijn ooghoek dat ik de tweede kilometer onder de 6 minuten had gelopen – dat vond ik prima, maar het deed me niks. Helemaal niks. Ik dacht hooguit: als ik maar geen tweede of derde word, want hierna moet ik meteen weg. ‘Mijn kleine mannetje is nu aan het oefenen, wat zal hij nerveus worden’ dacht ik en ik vergat mijn benen. In werkelijkheid zat het kind inspiratie op te doen om zelf singer-songwriter te worden.
De tweede ronde weer lekker door het gebied met helmgras en hard zand. Het is hartstikke leuk om zo’n hele stoet gekleurde jasjes te zien. Stom balkje. En naast de baan zwaaide ik naar een fotografe die hopelijk wel een kaartje in haar toestel had, wat me een grijns opleverde. Ik heb de hele tijd lopen te lachen, als het niet zichtbaar was, dan toch van binnen. Ik hield soms tijdelijk iemand bij, maar dan weet je niet of ze 4 of 6 of 8 kilometer gaan. Heuveltjes met zand af en op en af en op en af (af was gemakkelijker en leuker). Dat hoefde nog maar 1 keer hierna. Er liep de hele tijd een vrouw voor me en bij de heuveltjes haalde ik haar in en zag ik haar niet meer terug. Langs het water. We moesten beter op het parcours langs het water gaan lopen. Mij best. Het veld lag wat verder uiteen en het water was beter hoorbaar, heerlijk. Stom mul zand. Er liep een meneer met een wit ALS shirt vlak voor me en ik kon hem niet inhalen. Even dacht ik: dit zand niet nog een keer, ik stop. Dat dacht ik héél even. Dus ik ging gewoon nog een rondje natuurlijk. Ik was er toch al.
Het lijkt wel alsof we dóór het water zijn gegaan! het was vast eb 🙂 (op het markermeer)
Ik had het warm. Stom zeg, hoe kon het nu warm zijn? Ik deed de lange das/tube om als haarband. Maar mijn jasje kon niet uit, dat werd door het startnummer geblokt. Lekker voor de laatste keer dat stukje onder langs het spoor, deze keer met trein. Lekker voor de laatste keer over die balk stappen. Twee ruiters stonden ons aan te moedigen. Ik werd door de rappe kerels ingehaald die 8 km doen. Eéntje klonk als stoomtrein en liep ook alszodanig snel gelukkig. Ik dacht even: zal ik afsnijden, maar ik denk dat ik het niet eens zonder wroeging zou kunnen. En ach: ik was er toch al. Maar ja, die heuveltjes op en af waren nu wel echt best behoorlijk een beetje veel zwaar. Het was maar 7 meter stijging, maar het tempo was eruit. Ik kon de man met het ALS shirt eindelijk inhalen. Het stemde me tevreden dat anderen nog langzamer werden en daardoor kon ik dan weer sneller het water langs. De snelle lieden gingen bijna door het water, dus ik hield ook de waterkant aan. ‘Dag trainer! Nu heb ik een rood hoofd en herken je me ook. Fijn hoor.’
Ik verbaasde me bij het geluid van de golfjes dat ik niks, maar dan ook niks, niks, niks verkeerd voelde aan mijn lijf. Mijn benen werkten goed mee en als ik maar dacht aan de douche-wedstrijd na deze wedstrijd, ging mijn hoofd ook niet aan het afdwalen richting: ‘dit gaat me niet lukken’ en ‘dadelijk rot mul zand’. Lekker in het hier en nu en dadelijk-na-dit blijven hangen was een prima gevoel. De haarband viel bijna af en veranderde moeiteloos in een armband. 
Net voor het mulle zand werd ik door de snelste dame -die de 8 kilometer weer gaat winnen- ingehaald. Zou het me volgende keer lukken om haar op mijn 6 kilometer achter me te houden? Ik vond het laatste stukje gemakkelijk, want: weer hard zand én ongemakkelijk, want: het leek de eerste twee rondes minder ver. Ik dacht nog: niet vergeten te juichen en te blijven lachen en ik was ook blij toen ik over de streep kwam. Tevreden, heel blij en moe, maar niet afgebrand. 36 minuten en 36 seconden volgens het horloge. Vaantje en bonnetje voor iets. De berichten later meldde dat er tegenwind was en dat het koud was en best zwaar, maar dat heb ik helemaal niet gemerkt, zeker niet van die wind. Ik nam gauw wat water en ging toen een stukje terug om met de trainster mee te lopen.
Ik was al rond, dus ik had alle reden om te lachen! Dit was niet het mulle zand, maar de vriendelijke tussenversie.
Zij was echt kapot en ik was alweer in staat om haar bij te staan en haar aan te moedigen. Ik draaide me om en ruim voordat iedereen binnen was, ging ik de tegengestelde richting op richting de haven. Ik SMSte onderweg en liep lekker langzaam uit. 500 meter verder was het strand leeg, stil en mooi in de felle zon. Ik mocht die kant de haven niet op en moest door rottige modder, daar baalde ik mooi van na al dat zand zeg. Ik had geen modder op de planning staan! Ik ging daarom snel het asfalt op toen er een omgewaaid hek was. Ik was binnen 8 minuten 1,5 kilometer verder en schoot onder de douche. Om 5 over half 2 liep ik gewassen en netjes en vooral uitermate tevreden het restaurant binnen waar de voorstelling plaats vond.
Een tevreden mama met rood hoofd en haar zenuwachtige kind met een mooi koppie!
Ruim op tijd om mijn kind perfect te zien oefenen, hem op schoot te houden en trots op hem te zijn terwijl hij stralend zijn muziekstuk ten gehore bracht. Er lagen diverse SD kaartjes in de auto, dus we konden het nog opnemen ook!
Ik moest lang wachten op de uitslag, maar de officiele versie luidt 36 minuten en 32 seconden. 14de van de 22 deelneemsters. Ik heb een paar foto’s bemachtigd, maar ik zal ze op deze pagina aanvullen, want er moeten er meer zijn gemaakt. Toen mijn schoonmoeder vroeg of ik nergens pijntjes had, was ik verbaasd, want het antwoord luidde volmondig nee. En laat dat nou ‘s lang geleden zijn!
En dan te bedenken dat ik vorig jaar op deze zondag de marathon liep. Dat had er vandaag niet tussen gepast….