Lopen over de Landingsbaan.

Vorige week melde mijn vriend dat er een nieuw fietspad loopt langs het nieuwe Militaire Museum bij Soesterberg. Een fietspad over de oude landingsbaan. Je bent pas echt een beetje gek (van hardlopen) als de eerste gedacht is die dan bij je opkomt: dan kan ik daar lopen! Dan MOET ik daar lopen! Hij kwam met stip boven aan de routes-wishlist te staan. Onmiddelijk. En vandaag was de kans. Woensdagochtend, werk af, factuur verstuurd, vriendin ging mee. Om 9 uur waren we op weg met de auto, om tien voor tien renden wij de regen in. Het was nogal vochtig, kil, somber en heiig weer. Mijn voeten werden ijs-koud. Dat is me nog nooit gebeurd! De wind joeg ons langs het nieuwe museum. Zelfs wij vrouwen bleven ‘oh’ en ahhh’ en ‘wow’ roepen! De uniek stille wereld om ons heen leek wel een soort van verlaten filmset. Er was 1 meneer die ons perfect begreep: ‘veel zuurstof in de lucht, dames’ riep hij ons toe. Een mede-hardloper! Hij wees ons de weg door het hek. We mochten niet verder, want daar was de zweefvliegclub. We kwamen langs bunkers, shelters en gelukkig ook wat routeborden onderweg. Mijn sok zat niet goed en we zagen een fietser. Die dacht vast dat wij gek waren, net als ik van hem meende te moeten denken. Voor mijn gevoel liep ik daar echt zomaar ‘ineens’ over een geweldige plek. Jammer dat we het bord en de route niet zo goed onthielden en dat we een ommetje moesten maken om bij de landingsbaan te komen waar we overheen mochten. Het was totaal geen straf, het was zo apart om daar te lopen. Één kleine klacht: het ging omhoog… Daarna via de raarste bochten links en rechtsaf, want er waren ook veel hekken en ik kwam een heel raar bord tegen:  Die moest echt even op de foto! We gingen helemaal niet snel. Door de vochtigheid had ik geen zin om mijn horloge telkens te stoppen en het interesseerde me ook gewoon geen biet! Ik liep hier enkel en alleen voor de lol. En ik genoot van alle stappen, ook al waren mijn voeten nat. Ik had het niet meer koud en ik heb eigenlijk ook het idee dat het allang niet meer regende. Misschien heeft het dat wel niet gedaan terwijl wij rondhuppelden! Er was zelf een hele groep andere hardlopers! Omdat wij voor het spoor afsloegen, haalden we ze niet in. Het stuk langs het spoor was ineens weer lang en we maakten flinke vaart terwijl we onverminderd door kwebbelden. We kwamen bij ingang 5 en besloten het fietspad nog een stukje te volgen en de modder de modder te laten. Toen ging het mis. We kletsten over de familie en kerst en ineens waren we te ver bij het station van Den Dolder. We kwamen het industrieterrein niet over en na een kleine omzwerving stonden we weer bij ingang vijf. Een wandelaar raadde ons de modderroute ernstig af en na nog eens goed op de kaart kijken moesten we toch het industrieterrein over kunnen. We kwamen langs de zwaar bewaakte jeugdinrichting en waren de basis een beetje kwijt. Stonden we ineens tussen Enorme villa’s in Den Dolder! Een beetje op de goede gok liepen we maar min of meer rechtdoor. Die huizen zijn daar blijkbaar zo groot, omdat destijds niemand langs de militaire startbaan wilde wonen. Wij dachten daar toen niet aan en ik bedacht voornamelijk dat we inmiddels door moesten lopen, omdat ik om 12 uur op school moest staan! We kwamen als een soort van verrassing bij ingang vier en zo liepen we de basis weer op. Ohja, er was wind tegen ineens! Langs de shelters kwamen we opeens op de landingsbaan. Asfalt.
Groot.
Leeg.
Het was GEWELDIG. Als dat woord groot genoeg is.
Er leek geen wind meer te zijn. We gingen zo langzaam mogelijk om maar te kunnen blijven kijken en genieten van dat gevoel dat je heel klein en nietig bent en tegelijk heel rijk en tevreden dat je op zo’n plek mag komen. Je zag een verkeerstoren uit de mist opdoemen en de hele landingsbaan was van ons. Alleen voor ons. Regen, natte sokken, dat ik minder dan een uur had om naar huis te scheuren; het deerde niks, want het was gewoon uniek, cool en gaaf!
We moesten natuurlijk nog wel even doen alsof we een vliegtuig waren!

 

Ook al was onze snelheid nou niet bepaald die van opstijgen en wegvliegen!!
Na anderhalf uur hadden we 12,5 kilometer afgelegd en stonden we nat en aan de late kant weer op de parkeerplaats. Maar het was één van de allerleukste loopjes van dit jaar, als het niet gewoon de leukste was! We vlogen snel naar Almere terug en stonken de auto uit, maar we waren op tijd op school. Ik was er de hele dag vol van, vol energie en adrenaline van deze belevenis!