Terug naar Soesterberg

We hebben wat mensen aangestoken met onze run over de landingsbaan! Vandaag wilde mijn loopmaatje ook wel mee, terwijl mijn mannen naar het museum gingen. Het plan was om vandaag een halve marathon te gaan lopen, maar ik kon er aan wennen als dat niet helemaal zou lukken, omdat de weersvoorspelling niet best was. Daarom vertrokken we een uurtje later, toen het bijna droog was. Het viel niet mee voor mijn loopmaatje om niet gewoon mee naar binnen in het militair museum te gaan, want mannen en oorlogstuig blijft toch een onweerstaanbare combinatie. Maar ja, hij moest met mij mee omdat ik zijn vakantieverhalen wil horen! We kwamen langs de buitenspeelplaats. Vorige keer heb ik die gemist. We moesten een klein heuveltje op en namen een omweggetje. De eerste kilometer hadden we alleen al nodig voor de reis naar Singapore en Nieuw Zeeland toe! En dat terwijl het tempo niet echt hoog lag…. Ik wilde liever mijn hartslag laag houden en dat lukte erg goed. We kwamen langs de bunkers en soort zwart kunstwerk alsof het een bunker was en we moesten zelf een hek openen. We kwamen helemaal niemand tegen, maar dan ook echt niemand! Intussen druppelde het nog een beetje, maar van echt regenen was geen sprake meer. Na drie kilometer was mijn hartslag nog onder de 140, waren we al bij de spoorlijn en was het verhaal van de maand op reis pas bij dag 3! Er lag erg veel water op het fietspad, en we besloten het spoor over te steken. We liepen over een mooi bospad. Intussen hoorde ik hoe het rondom Christchurch NZ was geweest. Eindelijk zagen we twee andere dames met hun honden. We kwamen bij nog een spoor en ik raakte het spoor even letterlijk bijster. We moesten de andere kant op als ik had gedacht! Er bleken twee spoorlijnen te lopen. Het was wel leuk om eens kriskras door het bos te steken, maar we hadden wel even het kaartje van de telefoon nodig (in de looprichting aub)
Zo kwamen we op het ecoduct en de dagen in Nieuw Zeeland werden mij keurig omschreven. In de verte verscheen blauwe lucht. We liepen nu helemaal goed het industrieterrein over en ik kan me echt goed voorstellen dat we het eergisteren gemist hebben. Over de eerste vijf kilometer hadden we al 34 minuten. Maar we hadden dan ook alles behalve haast! We kwamen langs de grote villa’s en ik deed even een korte onderbreking in de vakantieverhalen. We sloegen deze keer ingang 4 over en toen liepen we over een drukke weg opeens. We gingen een klein stukje langs de grote weg lopen en toen kwamen we bij De Ingang waar het hele verhaal begon, ingang 3. Recht op de startbaan af. En daar lag de vlakte van asfalt voor ons. Het is moeilijk te beschrijven hoe groots het is. Het was vandaag nog helderder als eergisteren. De baan was nog nat en het was alleen voor ons, leek het! We gingen ons ineens helemaal niet meer druk maken om tijden. Stoppen, foto’s maken, rondkijken. Soms is hardlopen een bijzaak. Mijn loopmaatje deed een vliegtuig na en we liepen naar de andere kant van de startbaan. We kwamen niet helemaal tot het einde helaas. Toen draaiden we om en gingen we terug aan het lopen! Hadden we opeens wind tegen. Het was een rare mengeling van een verhaal over Nieuw-Zeeland, genieten van een grootste asfaltvlakte en langzaam hardlopen. Ik verbaasde me enorm over de vele regenwormen midden op het metersdikke asfalt. Intussen brak de hemel open en maakte het grijze wolkendek plaats voor blauwe lucht en felwitte wolken. Ik belde de heren in het museum even en ze hadden nog niet alles gezien, maar ze waren ook wel klaar. Of wij nog een keer de baan af konden lopen voor een foto vanuit het museum.

 
Ow, wat zijn we dan kleine stipjes op die enorme landingsbaan! We hadden wel weer fijn wind mee, dan was het iets minder fris. Ik kreeg trek. Geen halve marathon, gewoon een dikke tien kilometer en ik vond het oké.    We liepen nog vlak langs het museum en de vliegtuigen.
De zon kwam tevoorschijn en maakte het allemaal helemaal een sprookje. Ik moest nog 200 meter rondjes extra lopen voor het museum langs om ook op de 15 kilometer te komen. Konden de mannen nog even om de tank cirkelen. Toen wandelden we nog een keer langs de vliegtuigen en daarna was het tijd voor de Mac! Ik was niet echt moe; eigenlijk helemaal niet. Ook niet nat. Over de 15 kilometer hadden we ruim 7 kwartier gedaan. Weer niet al te snel, maar des te meer genoten!
Het was niet zo fascinerend als de eerste keer over de baan, maar toen het weer ging meewerken werd het nog wel veel mooier. Wederom was de baan de hele tijd enkel en alleen voor ons op wat overstekende auto’s en een brommer na. Mijn gemiddelde hartslag was hartstikke mooi 140. Zo leuk kan hardlopen zijn. Om het vakantieverhaal af te maken, moeten we alleen nog drie keer gaan 🙂