De Brouwersdam bij Windkracht 7

Ik werd laat wakker, maar ik had zin om te gaan hardlopen! Het stormde buiten, windkracht zeven. Het gierde om het huisje en ik werd voor gek verklaard, maar ik ging toch! Ik liep het park af terwijl de auto’s in grote getalen vertrokken en de schoonmaakjuffies op hun fietsjes het park opreden. Dom genoeg verzeilde ik op de parkeerplaats, maar ik vond al gauw de route het park af. En toen merkte ik wat ik al wist en wat mij de komende tijd bezig zou houden: W I N D
Eerst tegen de wind in richting het vasteland lopen, op de terugweg langs de noordzeekust terug. Simpel plan. Ik dacht het koud te krijgen, dus ik had warme kleding aan, maar dat was geen probleem: die wind die overal doorheen lijkt te waaien…. die zorgde ervoor dat ik verder niks merkte! Langs het nieuw te bouwen info-center en dan de parallelweg op langs het oude spoorlijntje. Ik had de wind pal tegen. Elke stap was een gevecht. Het was ik tegen de elementen. En dat beviel me wel. Er waren geen surfers, nauwlijks andere mensen. Wel een paar auto’s, maar die tellen niet want die zijn overal. (zelfs op het strand)
Ik keek goed om mee heen, hoe ver het was naar de tunnel, hoe mooi de vlakte was, de golfjes, de vogels. Ik liep de  tunnel voorbij, ik wilde nog een kilometertje verder worstelen en op het land komen. Ik had geen muziek nodig, de herrie van de wind is het ergste. Voortdurend het bulderende geluid om je heen is ontzettend vermoeiend. Er lag een schip, ik kwam langs de brouwerssluis en een perron vlak voor het spoor eindigde in een zandzak. Ik vroeg me af of ik nog aan de noordzeekant van de Brouwersdam kon komen. Ik moest een viaduct op en ineens stond ik op het land. De wind viel een beetje weg. Ineens. Dat was een raar rustgevend gevoel. Er lagen alleen maar campings om me heen. Ik volgde de fietsborden naar Noordzeestrand en ik ging onder de N57 door. Toen draaide ik me om en ineens was de wind weg.
Weg wind
Stilte
Het leek doodstil.
Ik merkte dat ik het warm had en bezweet was. Ik wist dat het soepeler moest gaan lopen. En dat deed het wel, maar ik zag even op tegen het strand en het zand, ook al was het wind mee. Toch ging ik bij strandpaal 16, het onder het brugje door, het strand op. Eerst over de duinen. Overal was het stil, uitgestorven en rustig. Geen enkele andere hardloper, geen enkele fietser. Het strand! Ik had de zandstralen mee, gelukkig. Het liep heerlijk. Geen moeite om snelheid te maken. Geen adem tekort meer. Ik moest gewoon remmen! Ik liep weer wat omhoog over basaltblokken vol zand en daar was de kracht van het zand goed te zien, het vloog voorbij! Ik stopte om het te filmen. Ik had namelijk geen haast.
Ik liep weer langs de sluis en toen bleef ik ‘boven’ lopen, omdat er geen strand was bij vloed! Kilometer vier tegen de wind in kostte me 6 minuten en 52 seconden. Kilometer negen met de wind mee kostte me 5 minuten en 46 seconden. Ik ging sommige stukken loeihard! Ook wel eens leuk. Helaas bleef het geluid van de wind behoorlijk vermoeiend. De laatste drie kilometer op de brouwersdam gingen vele malen sneller dan de eerste drie kilometer! De tijd vloog voorbij en ik was weer bij de middelplaat, waarop het vakantiepark ligt.
Ik ging de brug over over de N57 en dat was akelig!! De wind huilde langs de spijltjes en trok aan me. Ik durf er niet met kind over nu. Naar beneden was het nog erger: ik werd werkelijk van het pad af geblazen en ik liep schuin naar links over te hellen! Niet te geloven. Ik schrok er zelf wat van en was blij terug te kunnen lopen over het spoorlijntje en het park weer op. Had ik toch maar mooi weer even ‘gewonnen’ van de elementen!
Ik liep langs de haven en hemeltje, wat een fluitende herrie was het daar van al die masten en boten! Ik slingerde over het vakantiepark, nam een doodlopende weggetje heen en terug en na 72 minuten was ik terug in het huisje en had ik 11 kilometer in the pocket. Ik had het bloedheet! Ik was niet direct doodmoe en ik ging na wat dralen en een koekje in de douche. We gingen door naar het zwembad en na een uur was ik daar behoorlijk moe. Alsnog.