De Duistere Bende van M….

Het is stil in de mist. De kilte kruipt omhoog en de straatlantaarns geven een slechts en vaag schijnsel af. Geluiden klinken gedempt. Het is een avond om veilig binnen te blijven. Het is een avond waarop buiten onheil dreigt en de vriendelijke, warme herfstkleuren in het grijs en zwart van de nacht verdrinken en bedreigen.
Daar komt M met haar bende aan! De lichtjes knipperen en flikkeren vervaarlijk in de donkere nacht. Het geluid van rennende voetstappen vermengd zich met de gedempte stemmen. De angstigsten onder de bevolking verschuilen zich als de Bende op en neer over de straat springt, huppelt en oefent. De auto’s rijden voor de Bende weg. Dit is niet zomaar een groepje willekeurige voorbijgangers, maar dit zijn de Cee-Deetjes van M die op een trainingsmissie zijn. Deze Bende maakt de straten van Almere Buiten op dit uur onveilig voor onschuldige voorbijgangers.
Op deze duistere avond bevond ik mij in hun midden. De verschillen tussen de deelnemers zijn groot. M drijft het tempo tussen de lantaarnpalen op en ik voel me woedend en sacherijnig worden. Het tempo kan ik met deze strijdlustige gevoelens onder controle krijgen en de meeste woede loop ik er  met drie lantaarnpalen uit. Op M na, haal ik iedereen in. Mijn handen zijn ijskoud.
De Bende trekt voorzichtig verder langs de donkere velden waarboven een laagje mist de grond guur maakt. Naast de voetstappen zijn nu ook de woorden weer herkenbaar te beluisteren. Enkel als je dichtbij bent en deel uitmaakt van de Bende, zijn de woorden niet bedreigend. Er worden ronden over de straten gelopen en de laatste wandelaar snelt naar binnen. De jongemannen die buiten na elkaar roepen, houden daar terstond mee op als M ze aanspreekt. M drilt haar troepen door ze rondjes te laten rennen en het tempo omhoog te gooien. Van de eerste ronde hoeft maar de helft op hoge snelheid. Ik ga gewillig mee. De tweede ronde moet voor driekwart op hoog tempo en vanaf nu loop ik voorop over de gladde bladeren door de slechtverlichte straten. Ik loop alsof heel R’s troep achter me aanzit, maar vandaag hoeft ik me niet met zijn bende te meten en mag ik bij M laten zien wat ik kan. De hartslag loopt op. Ook de mist trekt steeds dichter om de Bende heen. In de laatste ronde, die in zijn geheel zo hard mogelijk moet, loopt de hartslag nog verder op. Het tempo is dat van een jager en de hoge hartslag zorgt ervoor dat slechts de ademhaling de stappen overstemt. Na een korte rustpauze, verzamelt M haar bende en vervolgen zij en haar troep de ronde door de straten.
Gewend aan mijn mede-renners, bespreek ik wat gewichtige zaken met een medeloopster. M drijft nogmaals haar tempo op en de bende volgt. Op de brug drilt M haar troepen op armkracht en worden de benen extra aangespannen. De mist trekt op langs het water. De meeste mensen hebben zich teruggetrokken op de bank in hun veilige en warme huis. Hoewel ik het intussen redelijk warm heb, blijven mijn handen ijsklompen. M leidt ons verder door de lege straten en achterafsteegjes en eist van haar team nog een laatste inspanning: twee lantaarnpalen hard heen, één terug. Ik ben gaarne bereid aan haar verzoek te voldoen. Ze wijzigt de opdracht naar drie-om-één en dat bevalt mij nog beter. Ik maak er elke lantaarnpaal een versnelling van om zo het laatste restje woede en ongeduld uit mijn lijf te sprinten. M zelf loopt maar 1 lantaarnpaal verder en op het laatst daagt ze me uit: ze loopt de laatste lantaarnpaal extra hard voor me uit en ik moet mijn tempo tot het uiterste ophogen om haar bij te houden. Maar het lukt me!
M gaat door voor het laatste stukje en maant de snelsten onder de troep nog een laatste krachtsinspanning op zich te nemen. Ik ga die graag aan en loop met een paar heren alle venijn eruit. De jacht op de fietsers voor ons zonder licht wordt genadeloos geopend en voor de stoplichten hebben wij ze ingehaald. Voor we de vijanden kunnen verscheuren roept M ons terug om ons bij de rest van de bende te voegen. Het is maar een oefening.
M snapt wel dat ik met mijn snelheid niet direct in haar bende thuishoor, maar dat het soms heerlijk is om de krachten kort aan te spreken. Ze complimenteert me toch. Zelf heb ik het gevoel door mijn baas in toom gehouden te worden, terwijl dat niet meer nodig is. Komt daar de woede vandaan of is dat het gevolg van een nieuw, straf dieet? Ik hoor liever bij M’s Bende, dan bij R’s bende die zich bij ons voegt nadat de formele training is afgesloten.
In het met TLbuizen verlichtte hoofdkwartier komen de bendes samen en dan blijken de gevaarlijk verlichte, angstaanjagende renners niet meer te zijn dan een groepje ongevaarlijke hardlopers die heerlijk hebben getraind. Al heb ik nog steeds koude handen.