Ik ging lekker een klein stukje hardlopen. De bedoeling was drie kwartier. Ik deed weer ‘s een lange broek aan. En ik ging heerlijk aan het dribbelen. Lekker rustig tempo. Ik zocht maar eens het schelpenpad uit. Ik nam gewoon de nét even andere paadjes als ik normaal zou doen. En een aantal bekende routes, want ik moest toch naar de brug over de Vaart toe. Op de brug moest ik hetzelfde doen als vorige week, alleen nu niet alleen in de het omlaag gaan moest ik in zone 4 gaan lopen, maar ook bergop zone 4 zien te bereiken! De eerste 2 kilometers liep ik heel precies strak in hetzelfde tempo van 6minuut22 per kilometer. Ik hield lekker zone 1 aan en dat ging voortreffelijk. Na 3 kilometer was ik bij de brug.
De brug
Ik ging “gewoon” omhoog en loeihard naar beneden. Maar toen ging het mis. Mijn hartslag bleef hangen op 154. Zou dat even mooi zijn! Maar ik was buiten adem en had vet hard gerend, dus dit lag helaas duidelijk aan de hartslagmeter. Nog maar een keer proberen. Ik rende harder dan 15 kilometer per uur en mijn hartslaag dáálde! Bijna waar… Boven op de brug moest ik gauw de boot die onder me door voer fotograferen. Nog maar eens een keer proberen mijn hartslagmeter op orde te krijgen, maar die werkte niet mee. Mijn tempo was hartstikke hoog, mijn hartslag hartstikke laag. Ik word er niet meer warm of koud van (figuurlijk gezien), want ik weet toch wel dat wat ik doe, correct is.
het bos 🙂
Ik rende verder de brug af en besloot het bos in te gaan. Daar had ik echt even behoefte aan. Ik telde wel uit dat ik dan iets te ver om zou gaan, maar dat nam ik voor lief. Ik moest en zou even onverhard rennen tussen de prachtige herfstkleuren door. Ik nam een paadje binnendoor en genoot met volle teugen. Helaas moest ik even een telefoontje aannemen voor een nieuwe werkopdracht en daardoor stond ik even later blij weer bij dezelfde brug. Aangezien de hartslagmeter nu prima zijn werk deed, besloot ik er nog een laatste versnelling aan toe te voegen.
rare hartslagpatronen
Ik ging geweldig hard de brug op en het was een lang stuk ook! Ik moest echt even doorpakken om het tempo hoog te houden, maar het lukte me! Mijn hartslagmeter klopte niet meer mee met mijn hart, helaas. Een hartslag onder de 100 terwijl je zwaar op adem moet komen is buitengewoon ongeloofwaardig! Ik ging weer ‘gewoon’ langzaam de brug af en besloot tot thuis lekker een zone-1 tempo aan te houden en niet meer naar de hartslag te kijken.
De boot die onder me door voer.
Soms had ik wel even zoiets van: er zijn drie kwartier voorbij, ik wandel gewoon lekker verder, maar dan krijg je het toch koud als je bezweet bent en duurt het alleen maar langer. Ik wilde doorgaan tot minstens 9 kilometer, om de 1800 kilometer dit jaar te halen. Ik nam wederom de paden die ik nooit eerder had gezien! Gossie, denk je de buurt toch te kennen…
Een ommetje door het park was na 9,5 kilometer alleen maar logisch: als je dan toch de tien kunt halen… Ik deed over de tien kilometer een uur en 7 minuten. Maar ach, tijdens het telefoneren had ik dan ook gewandeld. De gemiddelde hartslag bleef steken op 129, maar dat is volkomen belachelijk. Dat ding gaat onmiddellijk de wasmachine in! En ik kan de warme douche in als ik gezien heb dat ik dit jaar op 1800 kilometer zit. Ga ik de 200 kilometer de komende twee maanden nog halen?!