Rondje onverhard

Mijn vriendin ging meteen mee toen ik vroeg of ze zin had in een uurtje onverhard. Mooie rem voor mij en geweldig gezelschap! Dat waren de voordelen voor mij. Voor haar was het hopelijk ook het gezelschap en de uitdaging die haar naar het Kotterbos lokte. We gingen echt wel zoveel mogelijk onverhard: door het park, langs de plassen en toen door naar het bos. We waren geen 5 seconden stil! Er was genoeg te klagen en er was veel ongenoegen te delen. Het helpt altijd voortreffelijk: mij tenminste! We liepen lekker door het stille bos, dus er kon niemand meeluisteren. En ondertussen gingen we niet hard en dat was goed voor me. We namen aan het einde lekker de heuveltjes van het MTBpad. Het was flink modderig en we moesten wel rustig aan doen om niet uit te glijden! Ik genoot er enorm van. Daarna sloten we de run af over het asfalt. We moesten thuis meteen de schoenen buiten laten, omdat mijn huis door mijn moeder helemaal brandschoon geboend was.
Hetgeen ik me zorgen over maak voor de cross-wedstrijd op zondag is niet de modder, niet dat ik vuil word (ik laat mijn telefoon thuis), niet dat ik 8 kilometer niet zou halen of dat ik er heen moet fietsen en ook dat ik niet te hard hoeft of mag, dat deert me allemaal niks. Ik ben bang dat ik niet op snelheid heb getraind: ik heb geen lange afstand in de benen en ik vind het weer doodnormaal dat de tijden met 7 minuten beginnen. De afgelopen weken ben ik langzaam geworden denk ik.  We zullen het zien.