't Ene Rondje is het andere Niet.

En dit was het Rondje Niet. De zon scheen, ‘t loopmaatje ging mee voor de gezelligheid, het regende niet, het stormde niet, de Oostvaardersplassen zijn nog open en het tempo hoefde niet hoog te liggen. Ik was opgewarmd van het post rondbrengen. Mijn rusthartslag is onwijs hoog ‘s morgens, maar ik voel me niet echt ziek. Er was dus geen enkele reden waarom dit rondje het Niet was, maar toch was het zo. Ik was geïrriteerd, kon niet echt van de omgeving genieten en hoewel ‘t loopmaatje dus speciaal meeging voor de gezelligheid, kon hij me ook niet echt opvrolijken. Lag niet aan hem, lag gewoon aan mij. Ik had het Niet vandaag. Dat heb je soms. Meestal wordt het onderweg toch wel ergens Wat, maar deze keer Niet. Het was alleen maar asfalt onderweg en de route is weinig verrassend meer. Het stormde en regende niet hoor, het was de laatste prachtige herfstochtend. Ik had het niet te warm met mijn lange mouwen en lange broek aan en ook niet te koud. Aan het einde bleek dat we eigenlijk op moesten schieten omdat ik toch echt op tijd per auto op school moest zijn. Daarbij was ik ook nog ‘doodverklaard’ door mijn hartslagmeter die er maar helemaal mee stopte. Ik denk tenminste dat die het was, want volgens mij klopte mijn hart nog best wel. Ik kon ook nog een bezorgd telefoontje tijdens het lopen afhandelen zelfs. Het hielp allemaal niks. Dit was het Rondje Niet. Dit was het Rondje Niet van deze week, hopelijk van deze maand en op zijn allerbest van dit jaar. Maar ik kan me er nog meer herinneren. Dit Rondje-Niet is zelfs zo oninteressant dat ik het ook zo weer kan vergeten. Volgende keer beter. Gezelliger. Mooier. Opgewekter. Dertig minuten werden er zevenenvijftig en daarin legde ik dan toch maar weer negen kilometer af. Dat maakt het Niet Beter. Ach; het ene rondje is het andere nou eenmaal niet. Dit was een Vrijdag de Dertiende-Rondje Niet.