Soms….

Soms….. Heel soms hou ik me niet aan het schema. Soms moet je gewoon even een stuk dribbelen en geen intervallen doen. Soms moet dat gewoon.
Soms…. Loop je de eerste kilometer te gieren van het lachen, omdat het loopmaatje zo grappig uit de hoek kan komen en de hond bijna over het hoofd ziet. En heel soms herhaalt zich dat kilometers later nog een keer: dat lachen, niet de hond. 
Soms… Regent het en stormt het en dan ga je lekker toch rennen, ook al weet je dan dat het niet zo verstandig is met een opkomende keelpijn.
Soms… Kunnen kilometertijden, hartslagen en route niks schelen: we liepen gewoon maar zo’n beetje.
Soms… Is het heerlijk nodig en nuttig om uit te waaien en amper vooruit te komen tegen de storm in, ook al heb je al uren met post gesjouwd.
Soms… Is drie kwartier meer dan genoeg.
Laat dat nou net allemaal in deze ene keer samenkomen. 
En soms kom je er achter dat je het beter niet had kunnen doen, omdat je nog niet uitgerust bent van zevenheuvelen en de keelpijn alle kans geeft door te zetten en om te buigen in een fikse verkoudheid die je vervolgens een paar dagen binnen houdt. Dat risico moet je soms nemen.