Onverhard loopje Kotterbos

Veel geschoven. Ik voel me nog steeds niet helemaal 100% fit en ben verkouden, maar dat is boven de nek en ik heb geen koorts of verhoogde hartslag, dus dan mag je hardlopen. Na het uitslapen en een bordje brinta, vertrek ik in mijn lange broek en met een regenjasje aan. Het regent soms ineens en het is koud geworden. Ik ga zoveel mogelijk onverharde paden nemen. Door het park, trapje op, de (geasfalteerde) witte brug over en dan het trapje weer af en onverhard verder. Ik ga zelfs naast het fietspad lopen als ik het Oostvaarderscentrum gepasseerd ben! Natuurlijk neem ik het onverharde pad langs de Oostvaardersplassen. Ik zie veel andere hardlopers en ook veel wandelaars. Ik hobbel gewoon in een prettig tempo met de muziek mee. Ik heb wind mee, dat merk ik wel. Onder het spoor moet ik wel een stukje fietspad meenemen en dan ga ik de mountainbikeroute op. Daar heb ik spijt van, want ik glibber weg en moet me vastpakken aan de brandnetels en prikkelplanten om niet onderuit te gaan. Nu doen mijn handen pijn. Ik schuifel lekker de modder door, terwijl de trein me passeert. Dan vervolg ik mijn weg het bos in. Ik zie een prachtig berkenbosje wat ik nog nooit gezien heb, terwijl het hier vast al heel lang ligt en ik hier vaker kom! Ik ga over de heuvel heen en duik verder het bos in. De route beslis ik ter plekke, ik heb geen vooropgezet plan. Ik kom nu een heel stuk niemand tegen. Behalve een paddestoel. Ik steek het fietspad over en neem een pad wat ik nog nooit eerder gerend heb. Ik vind het wel een beetje genoeg en ik merk dat ik gewoon wat lucht te kort kom om lekker ontspannen te kunnen lopen. Het idee dat ik weer naar huis ga nu geeft me wat rust. Ik kom over een heel erg glibberig stukje, geen idee wat daar op het pad ligt aan materiaal, maar het is spiegelglad! Ik kom langs de zwanen weer op de natuurbrug uit en deze keer neem ik de heuveltjes naar de grote heuvel. Ik kom nogmaals dezelfde wandelaars tegen. Ik word moe. Ik ben gewoon best heel erg vermoeid en ik heb er nog geen tien kilometer op zitten! Deze keer ga ik om de heuvel heen en neem ik een pad ‘het moeras’ in. Zo kende ik dat stuk van het Kotterbos vroeger, maar nu is het veel meer aangelegd. Ik kom dezelfde mensen nog maar eens een keer tegen. Als ik weer op het fietspad ben, moet ik wel een klein stukje over het asfalt, want daar loopt een verre loopkennis en die wil ik graag inhalen. Dat lukt gemakkelijk, ook als ik het gras over het pad verkies. Ik steek het bos weer in en de onverharde paden op. Dat stemt mij meteen opgewekter. Ik snap niet dat ik dat tot vorig jaar nooit gedaan heb. De kilometertijden worden wel iets langzamer, maar ik geef er niet zo om. Ik heb nu wind tegen en ik ben moe, maar ik ga gewoon door met hardlopen. Misschien geen 10 kilometer per uur meer, maar het zit ook nog lang niet onder de 9 kilometer per uur en dat is voor onverhard eigenlijk best oké. Ik neem het fietspad tot ik weer bij het begin van het mountainbikepad sta. Nu neem ik alsnog hetzelfde ommetje als in het begin naar huis! Soms verbaas je jezelf. Weer lekker langs de Oostvaardersplassen. De zon kleurt alles heel geel en er passeert mij een gezin goed ingepakte fietsers. Ik wil nog wat wandelaars inhalen en dan begint de hagel. Grote, pijnlijke steentjes zijn het. Vooral in mijn gezicht. Ik ga er iets harder van lopen, want nu wil ik naar huis. Ik ga het trapje weer op en zet mijn koptelefoon af om met S te praten die ik daarstraks tegemoet kwam lopen en die nu ook bijna klaar is met zijn rondje. Zijn vriendin fietst mee. De hagel is gestopt en ik loop verhard met hem mee tot het park. Daar scheidden onze wegen zich weer en ik neem het laatste stukje onverhard door het park. Om de 14 kilometer vol te maken, loop ik nog een rondje om het huis en dan is het anderhalf uur vol. Ik ben moe, voldaan en ik heb zin in een broodje kroket en warme chocomelk. Het volgt meteen na de douche!