Onverhard stond er op het programma. Maar dat gaat vandaag simpelweg niet passen in het familie- en weer-programma! Als het kind naar de sport is, wat een uurtje duurt, heb ik mijn lange hardloopkleding aan voor een rondje door de stad. Daar is weinig onverhard te vinden, dus ik ga het rondje Weerwater (een groot watergebied in Almere-Stad) maar eens nameten. Ik gok op 7 kilometer rond, dat herinner ik me. Ik loop 1 kilometer en dan sta ik aan het begin van het rondje. De zon schijnt, maar het is behoorlijk koud. Kilometer 2 is ook nog koud en dan ga ik een stukje het onverharde pad over.
Rondje om het Weerwater
Heerlijk. Kilometer 3 gaat het snelste van de dag! Alle kilometers zitten onder de 6 minuten – ruim. Ik trek me niks aan van hartslag, tempo en wat moet of mag; ik doe gewoon even waar ik zin in heb: SORRY TRAINER. De zon verwarmt me wat. Simpel is dit eenzame tochtje niet: zo in je uppie voel je alles: een hoestje, een hikje in de ademhaling, een spiertje wat trekt. Na een kilometer of vier heb ik eigenlijk zin om gewoon te stoppen, maar natuurlijk doe ik dat niet.
De ene kant...
Elke kilometer gaat hard en dat moet ook, want ik heb maar een uur, dan moet ik rond zijn. Er ligt druk op en ik word niet zo rustig van asfalt, merk ik. Een jaar geleden wist ik dit soort dingen nog niet, toen liep ik altijd ‘zo’: hard, met een soort van doel wat ‘moest’. Pas na 5 kilometer (binnen een half uur) maak ik een foto.
Ik zie vanalles: jongens met een lawaaiige drone, een fietser die me succes wenst, scherpe schaduwen, veel bladeren en ik voel de wind tegen. Ik ga tussen de flats door om de wind een beetje te ontwijken. Het blijft snel gaan en de kilometers razen een beetje voorbij.
... en aan de andere kant!
Ik geniet van de eendjes, de bruggetjes en de voorbijgangers. Inmiddels ben ik lekker opgewarmd. Ik ga langs het centrum en mag lekker naar beneden langs het mooie beeldmerk van Almere. Ik neem een paar seconden om nog een foto te maken aan de “andere kant”.
Wijkje rond en speeltuintje rond.
Het is ietsje minder dan 7 kilometer als ik rond ben. Nog maar 1 kilometer en dan ben ik weer terug. Ik heb nog tijd over en tja, dan wil ik de tien kilometer toch wel halen nu! Ik ga de wijk rond en de mevrouw die haar grote trekkende hond uitlaat zegt tegen het beest wat me wil bespringen: “deze mevrouw is goed bezig, die laten we met rust!” Ik besluit er in de laatste kilometer nog een paar intervallen bij te pakken en ga nog een stuk hard en tel nog wat lantaarnpalen af. Omdat ik niet te lang wil wachten op het kind en niet teveel af willen koelen, maak ik nog een ommetje door de wijk voor het mooie vormpje! Na 58 minuten zitten de 10 kilometer erop. Gek genoeg voel ik me een heel stuk beter en gezonder na dit uurtje ongehoorzaamheid op het asfalt 🙂