Iemand van de loopclub nodigde me uit om mee te lopen in Almere Poort. Maar op mijn schema stond ‘onverhard’ en Poort is saai en verhard. Dus na lang beraad legde ik de uitnodiging naast me neer. Om half 10 kwam Manuel me halen voor een rondje om het Naardermeer. Daar ben ik dit jaar al twee keer eerder geweest, maar dan in het voorjaar! Ik nam mijn gevulde rugzakje mee, lange broek aan en om tien uur gingen we lopen.
We bespraken de kerst met neefjes en nichtjes en na twee kilometer vielen we stil. We hadden weinig meer te vertellen. Dat brengt me op het eerste top-3 lijstje 
voor vandaag: De Loopmaatjes. Op de derde plaats staat mijn kleinste loopmaatje, die onafgebroken kwebbelt, maar nog niet echt toe is aan de lange duurlopen: Vincent! Op de tweede plaats staat mijn vriendin aan wie ik werkelijk alles kwijt kan, die een heerlijk duurlooptempo heeft en mijn getuige is: Joyce! En op de eerste plaats staat Manuel. Omdat hij natuurlijk degene is die me door de marathon heen heeft geholpen, de scheldbui heeft moeten ondergaan op de Oostvaardersdijk en die altijd zijn tempo naar beneden aan moet passen voor mij. En voor de foto’s en het openhouden van alle hekjes. En omdat zwijgend voortlopen soms ook gebeurt. Zoals nu, kilometers lang langs het Naardermeer, ieder in gedachten verzonken.
Eigenlijk heb ik overal een beetje last van: ik voel mijn benen zwaar zijn en neig zelfs naar een beetje kramp. Ik heb lichte hoofdpijn, voel me stram en dik. Dat brengt me meteen op de minst prettige top-3 van het jaar: die van blessures. Niet dat ik dit jaar echt grote last van blessures heb gehad, maar er waren toch wel een paar ‘opstoppingen’. Op de derde plaats staat de last die ik nu weer heb van mijn linkerhiel/hak: de oude peesplaatblessure speelt wat op. Dat komt door het rondbrengen van de post en de wat verminderde mentale veerkracht. Zo erg als in 2014 is nog lang niet, maar ik moet wel even opletten. Op de tweede plaats staat de goorste blessure: de bloedbaar die ik in Portugal door een prachtig zee-avontuur opliep. Inmiddels helemaal genezen, maar dat was wel een paar dagen zeker pijnlijk. Op de eerste plaats staat een ‘onzichtbare’ maar hardnekkige, blessure die ervoor zorgt dat de Just Aap Run op een mislukking uitdraaide: de mentale blokkade. Tijdens het rondje Naardermeer zitten ze me ook weer danig in de weg en dat zorgt ook voor mijn zwijgzaamheid tussen kilometer 2 en 6 ongeveer.
Het was hier en daar wat modderig en dan ben ik eigenlijk al snel op het volgende lijstje: Welke trailruns waren nu het leukste in 2015? Eerder kwamen deze trainingen niet voor in het programma en nu kan ik zelfs moeiteloos een top-10 maken! Ik beperk me tot de top-3 
hier. Op de derde plaats staat de route die ik alleen deed tussen Rhenen en Veenendaal (12 augustus). Mooi weer, mooie omgeving en veel afwisseling. Op de tweede plaats staat de eerste keer dat ik het traillopen begon te begrijpen: over het ATBpad op de Utrechtse Heuvelrug (9 januari). Ik gooide de tijden overboord en Manuel en ik verdwaalden er vrolijk bij. Op de eerste plaats staat het Voetenpad rondom Hilversum (1 augustus). Wat een eind en wat een afwisselende ondergronden en half bekende omgevingen, deze was heel gezellig.
We gingen over de weg aan het lopen en lieten het modderpad even links liggen (letterlijk zelfs), omdat een beetje modder wel aardig is, maar een modderig koeienspoor toch te ver gaat als er een goed pad langs loopt! En daarmee kom ik op de minst leuke wedstrijden van dit jaar uit: Op de derde plaats staat de Zeebodemloop in Lelystad (6 juni): ik mocht maar voor de helft hard gaan en het was te warm. Op de tweede plaats staat de Halve Marathon in Schoorl (8 februari) die ik samen liep met Zélia en waar ik 
veel van leerde, maar niet veel van genoot. Op de eerste plaats komt die modder terug: wat vond ik dat een ellende bij de Pampushoutcross! Toch gingen we nu de modder wel door en we sneden niet af over de weg. De eerste tien stappen glibberen zijn vreselijk, maar dan zijn je schoenen (en tenen en broek) vies en dan maakt het niks meer uit. Ik moest er zelfs om lachen! Dan ineens doet het hele tempo er niks meer toe.
We staken de spoorlijn over en liepen langs het ezeltje. We kwamen eigenlijk al een lange tijd vrijwel niemand meer tegen. Het is echt rustig op deze druilerige derde kerstdag. Door de modder kom ik een beetje uit de lethargie en ik denk er aan om verderop op Manuel te wachten en het ommetje langs Fort Uitermeer te laten voor wat het is. Maar ik geef natuurlijk niet op en ga mee langs de Vecht. Daar heb ik een paar helden voor, die mij ‘lopend’ houden. De derde plaats is een gedeelde plaats voor “de moeders”: De moeder van het schoolplein met 3 kinderen die niet alleen een beetje voor de marathon traint, maar die de hele triatlon voor haar rekening neemt naast het opvoeden én voor de andere moeder die de zevenheuvelenloop binnen anderhalf uur rent naast het hebben van 2 banen (waarvan 1 onregelmatig in de zorg) en 4 kinderen. Een drieling krijgen is nog altijd zwaarder dan een marathon, zegt ze. Op de tweede plaats staat de loper P van de loopclub die letterlijk in het zicht van de finish zijn drie-uursdroom in duigen ziet vallen omdat hij echt niet meer kan lopen. Maar omdat het later in het jaar toch gelukt is, kan hij nu vast tevreden kerst vieren! Op de eerste plaats staat met stip mijn trainer Merijn, omdat die mij écht aan het lopen houdt, ik door zijn ‘toedoen’ hier een beetje door de modder loop te genieten en hij me opnieuw heeft leren hardlopen en genieten en daarbij ook nog steeds probeert het beste in mij boven te halen. Toch krijgt hij me niet door de moddervelden van de koeien waar vorige keer de kluiten ingedroogd al lastig over te komen waren. Er zijn grenzen, zeker als ik het fietspad weet. Dus lopen we heel lang, saai, recht over het geasfalteerde fietspad langs een drukke weg en kom ik er tot overmaat van ramp achter dat ik mijn horloge na de korte foto-eetstop niet heb aangezet en ik dus anderhalve kilometer mis! grmbl.
Deze training breek ik er niet voor af, maar ik herinner me wel de 3 grootste mislukkingen van dit jaar: op de derde plaats staat een training op de brug met de snelle groep mee in de hitte op een veel te hoog tempo. (14 juli) De tweede plaats wordt bezet door een andere training van de loopclub in mijn ‘eigen’ Oostvaardersplassen: ik ging met de langzame groep mee omdat ik die dag al 65 kilometer had gefietst, maar het was zo’n saaie op- en neer-training dat ik er halverwege de brui aan gaf en alleen door het bos terugliep. (16 juli) Op de eerste plaats staat de enige training die ik echt af moest breken omdat het niet meer ging en wat voelde ik me daar rot over, maar wat was het heet in Eindhoven toen ik daar proefliep (29 augustus). Zo heet was het vandaag bij het Naardermeer gelukkig niet en langzaam op het fietspad, verdreven mijn donderwolken en begon ik Manuel zijn top-3’s te vragen.
Nu lijkt het wel een beetje of ik bij de loopclub vooral mislukte trainingen had, maar dat is niet waar! Ik heb namelijk ook een top 3 met leukste groepstrainingen. Op de derde plaats staat een training met 8 snelle heren, een brug die keer op keer beklommen moest worden tegen de storm in en regen. Ik was elke keer strak laatste, maar ik vond het wel leuk! (9 januari) Op de tweede plaats staat een training op het grasveldje met hoedjes, de laatste keer van de liefste trainster van de club het donker in lopen (20 april). Bovenaan deze top prijkt de trailtraining over de Kemphaan, die ik keurig in de kalme zones hield. Dat was toch met dezelfde groep als die kwam opdagen bij de mislukte trainingen! Manuel en ik mogen het fietspad af en gaan weer lekker de zachte ondergrond op. We gaan niet snel en tien kilometer kost dik een uur, maar hier begint het genieten weer!
De top-drie’s brengen gesprekstof met zich mee en we lopen niet langer zwijgend voort. Daar ter plekke vergeten we wel een aantal momenten, maar nu heb ik nog tijd voor de drie leerzaamste trainingen: Op de derde plaats staat Merijns training (4 februari), waar ik leerde over grondcontact en overspoeld werd door zoveel nuttige informatie dat ik het maanden kon verwerken! Op de tweede plaats staat de WoonDoomDoem training (9 februari) waarin ik 18 keer de woondome oprende en leerde hoeveel invloed de mentale gesteldheid heeft op de loopprestatie. Op de eerste plek staat het trainingsrondje om de Oostvaardersplassen met Manuel, waar ik zoveel geleerd heb over voeding en de Man met de Hamer, wat op geen enkele andere manier gelukt was. Wij lopen over de vlondertjes door het Naardermeer naar de vogelkijkhut, maar er is kraai noch kind te bekennen. 
De voeten zijn opgedroogd en klaar voor het laatste stukje modder.
Deze keer komen we er kwebbelend doorheen. Ik heb nog een apart lijst van memorabele momenten in het jaar, omdat ze heel bijzonder waren als training of wedstrijd en ze anders onvermeld zouden blijven! Die laten zich niet zomaar vangen in een top drie. Het worden er vijf in dit geval en dan laten we (plaats acht) de run over de Buitenplaatsen (17 september), het hardlopen in de Portugese Algarve (begin mei) over het strand (zevende plek) en de Natuurmarathon met M (3 mei) (op plaats 6) even buiten beschouwing. Op de vijfde plaats prijkt de trainingsloop door het Amsterdamse Bos, waar ik me van mijn meest sociale én snelle kant liet zien. Op de vierde plek staat het rondje met Vincent door de regen op 15 oktober, toen ik net zijn ‘getrouwde’ moeder was. De derde plaats is dan natuurlijk de marathon in 3 dagen (22-24 augustus) en dan met name de 25 kilometer-loop, waarin ik besloot te trouwen. Op de tweede plek komt de Just Aap Run (6 september): waar ik een toptijd liep van 49 minuten, maar ik in mijn hoofd niet eens wilde starten! Datzelfde gevecht vond plaats op 11 oktober voor het lopen van de Marathon van Eindhoven en die ‘blessure’ zorgt ervoor dat het niet mijn mooiste wedstrijd is geworden, ondanks wederom een hele goede tijd en een onwaarschijnlijke vooruitgang. Voor Manuel is de marathon die hij in Lissabon heeft gelopen wel de mooiste wedstrijd van het jaar. Bij mij staat de marathon niet eens in de top drie….
Inmiddels hoeven wij alleen nog maar Bussum door de steken en moeten we wachten voor een trein die passeert op het spoor. Ik heb inmiddels de looptijd wel overschreden en ik vind het ook wel een beetje genoeg. Toch lopen we niet direct terug naar de auto, maar nemen we een klein ommetje om bij het uitzichtpunt te komen, maar op de weg daarheen, na 2 uur en tien minuten, hoeft het extraatje niet meer voor mij. Manuel klokt 18 kilometer af en ik ‘maar’ 16,5. Ik heb twee uur gelopen en Manuel meer, maar dat komt doordat ik mijn horloge tussentijds te lang heb uitgezet. Blijft er nog 1 lijstje over: de 
Wedstrijd van het Jaar. Ik doe er toch stiekem weer vijf…. Op de vijfde plaats staat de crosscup in het Kromslootpark (8 november). Ik genoot, hield me het eerste deel in en overwon de mentale blessure. Op de vierde plaats staat de Zevenheuvelenloop (15 november), waarbij ik werkelijk in alles won: snelle tijd, geen zenuwen, geen bijwerkingen en een perfecte wedstrijdindeling. Op de derde plaats staat de enige wedstrijd waarin de indeling en overwinning nog groter waren: de 30 Van Almere (27 september), met de spectaculaire eindsprint in de laatste kilometers. En dan op de tweede plaats (het wordt spannend): de Almere City Run (11 juni), waarbij de spanning ook ontbrak, de genietfactor hoog lag en het tempo zo mogelijk nog hoger met die prachtige eindtijd als gevolg. Op de eerste plaats staat dus niet de marathon, niet de tien-kilometerwedstrijd onder de 50 minuten en niet het PR op de halve marathon. De eerste plaats is met vlag en wimpel voor de Circuitrun over Spa Francorchamps (7 maart). Leuk, zwaar, heuvelig, een belevenis en nog snel ook. Dat moment dat ik het eerste rondje aan de andere kant van het circuit uitkeek over de paddock in de verte in een waterig lentezonnetje was voor mij het hoogtepunt van het hardloopjaar.
Sinds augustus 100 keer het half uur per dag bewegen doel gehaald! Nog net in 2015.
Met onze moddervoeten en broeken durfden Manuel en ik niet tussen de keurige derde-kerstdagvierders een kop thee te gaan drinken in het restaurant, dus wij reden naar huis voor een bekertje chocomelk en een schrobbeurt. Er blijft nog 1 lijstje over: 3 keer Naardermeer. Die van vandaag staat op de derde plek: het was aan alle kanten iets te kaal en te somber zo in de winterstemming. Op de tweede plaats staat de andere keer met Manuel dat we dit rondje liepen (17 april): sneller en soepeler voor mijn gevoel. Dus die ene, eerste keer dat ik alleen liep en nog veel slomer was en veel te veel foto’s maakte, dat was de leukste keer. (10 april) Ligt niet aan het gezelschap van het top1-loopmaatje, maar in sommige gevallen is drie keer niet het scheepsrecht en telt de verwondering van de eerste keer hoger mee.